คำสั่งรักมาเฟียร้าย

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 8

ครองขวัญจำต้องกลับเข้าไปนั่งรอฟังข่าวของเขาอยู่ในห้องพัก ระหว่างนี้เธอส่งข้อความไปหาโซเฟียเพื่อบอกให้รู้ว่าเกิดเหตุผิดพลาดอะไรถึงทำให้ผิดนัดนี้ได้

        'ฉันโทรศัพท์ไปหาได้ไหม' ครองขวัญอยากได้ยินเสียงเพื่อนรัก และอยากจะคุยกันให้รู้เรื่องมากกว่าแค่การส่งข้อความ

        'ฉันไม่สะดวกตอนนี้ ว่าแต่ขวัญอยู่ที่ไหน'

        'ฉันลงไปหาเธอแล้วแต่ว่ามีเรื่องนิดหน่อย เธอเข้ามาในโรงแรมได้ไหม เจอกันตรงไหนก็ได้ฉันจะหาทางลงไปอีกครั้ง'

        'ไม่ได้เด็ดขาด ให้ใครรู้ไม่ได้ว่าฉันอยู่ที่ไหน เอาเป็นว่าถ้าวันนี้ขวัญไม่สะดวก งั้นเดี๋ยวฉันจะติดต่อมาใหม่อีกครั้ง ยังพอมีเวลาอีกหลายวันกว่าที่จะถึงวันเดินทาง'

        "เดินทางงั้นเหรอ" ครองขวัญฉุกใจคิด แล้วรีบหยิบตั๋วเครื่องบินที่เตรียมไว้ให้โซเฟียออกมาดูทันที ใบแรกเป็นชื่อของโซเฟียถูกต้อง แต่ใบที่สองเป็นชื่อของอัลเบิรต์ นามสกุลมอน

        'เธอจะไปเมืองไทยกับใคร'

        ไม่มีข้อความใดๆ ตอบกลับมาจากโซเฟียอีก ครองขวัญเริ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้มีความผิดปกติ และอยากรู้ว่าคนที่จะร่วมเดินทางไปกับเพื่อนรักคือใคร หรือว่าการหายตัวไปก่อนงานวิวาห์จะไม่ใช่เรื่องการลักพาตัวอย่างที่ขบคิดไว้แต่แรก แว่ปหนึ่งคิดไปถึงคนบาดเจ็บที่อยู่อีกห้องหนึ่งว่า

        เขาล่ะ มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องเหล่านี้ด้วยมากแค่ไหน หรือรู้มาตั้งแต่ต้นว่าเจ้าสาวจะหนีงานวิวาห์

        คนบาดเจ็บพาตัวเองมาทวงความรับผิดชอบถึงที่ อัลเฟรโด้กลับเข้ามาในห้องที่ครองขวัญอยู่ ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ด้วยท่าทีเมื่อยล้าสีหน้าอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้ต้นเหตุของการบาดเจ็บครั้งนี้รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

        "คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ" ครองขวัญเอ่ยถามเป็นคำแรก

        พิจารณาดูจากภายนอกแล้วอัลเฟรโด้ไม่ได้มีบาดแผลใดร้ายแรงหรือน่ากลัว แต่เมื่อคิดถึงว่าเขาเอาตัวเองรองรับตัวเธอไว้ แล้วล้มไปกับพื้นถนนคอนกรีตอย่างแรง หมดสภาพของท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ ก็ทำให้ครองขวัญรู้สึกซาบซึ้งและอยากจะตอบแทนน้ำใจที่มีให้

        "ก็เจ็บน่ะซิ ถามได้" ชายหนุ่มแกล้งพูดต่อไปอีกว่า

        "ฉันเลยต้องเสียนัดสำคัญที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะนัดได้อีก ก็เท่ากับว่าโรงแรมเสียรายได้ไปจำนวนหนึ่ง แล้วนี่ข้อศอกฉัน หลังฉัน ขาอีก ตอนนี้ทั้งเมื่อยทั้งเจ็บระบมจนแทบจะเข้าไปนั่งประชุมไม่ไหวแล้ว" ท่านประธานหนุ่มร้องโอยเบาๆ เมื่อขยับขาข้างหนึ่ง

        "แล้วทำไมไม่ไปหาหมอ ไปไหมคะ ฉันไปเป็นเพื่อน"

        "ถ้าไปหาหมอก็เป็นเรื่องใหญ่อีก หมอก็จะต้องจับฉันนอนโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอย่างละเอียด ก็เท่ากับว่าฉันต้องหยุดงานอีกกี่วันล่ะ"

        "ฉันขอโทษค่ะ" สาวน้อยพูดเสียงอ่อย ถอนหายใจก้มหน้าลงด้วยความสำนึกผิด ใครจะคิดว่าเขาจะตามไปทันเล่า

        "ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ฉันหายเจ็บหรือไงครองขวัญ" อัลเฟรโด้ย้อนถามเสียงเข้ม

        เขาเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของตัวต้นเรื่องแล้วก็นึกสนุก อยากจะแกล้งให้ครองขวัญให้รู้สึกผิดมากไปกว่านี้ เพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการเป็นข้อแลกเปลี่ยน อัลเฟรโด้ทำทีว่าจะลุกขึ้นเพื่อกลับไปทำงานต่อ และร้องโอยอย่างเจ็บปวดที่หลังจนหญิงสาวตกใจรีบเข้ามาประคอง

        "คุณเจ็บตรงไหน หลังหักหรือเปล่า" ครองขวัญตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ท่านประธานหนุ่มเล่นละครได้แนบเนียนเหมือนจริงจนใจหาย

        "เจ็บหลัง" อัลเฟรโด้ทำเสียงอ้อน

        "ขาด้วย ข้อศอกอีก"

        "ตกลงตรงไหนบ้างคะ ฉันได้ดูให้ว่ามันบวมหรือช้ำมากหรือเปล่า ถ้าอาการไม่ดีคุณไปโรงพยาบาลเถอะ"

        "ฉันไม่ไปโรงพยาบาลเด็ดขาด" เขาส่ายหน้า แอบชำเลืองมองดูครองขวัญที่พยายามจะสำรวจร่างกายนี้ว่าเจ็บตรงไหน

        "ขาคุณคงจะเคล็ดตอนที่ล้ม ข้อศอกมีรอยเขียวก็คงตอนล้มเหมือนกัน ส่วนหลัง เอ่อ ถอดเสื้อให้ฉันดูหน่อยได้ไหมคะ"

        "ถอดเสื้อเหรอ" อัลเฟรโด้ถามย้ำเพื่อให้แน่ใจว่าหญิงสาวต้องการให้ถอดเสื้อ

        "คุณล้มลงไปทั้งตัวแบบนั้นแถมฉันยังทับไปอีกคน ไม่แน่ว่าที่หลังคุณเจ็บอาจมีกล้ามเนื้อส่วนไหนบาดเจ็บ หรือไม่ก็กระดูกส่วนไหนมีปัญหา ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะถอดเสื้อให้ดู เดี๋ยวฉันไปตามคุณคริสเตียนมาดูให้ก็ได้ค่ะ" สาวน้อยตั้งท่าจะลุกแต่คนเจ็บรีบห้ามไว้

        "ไม่ต้อง" อัลเฟรโด้ร้องห้ามเสียงดังลั่น ทำให้ครองขวัญต้องหันหน้ามามองด้วยความสงสัย

        "คริสเตียนไปกินข้าวกลางวันแล้ว หมอนั่นเป็นผู้ชายจะละเอียดเท่าผู้หญิงได้อย่างไร เธอดูให้นั่นแหล่ะ"

        ว่าไปนั่น ความจริงแล้วหลังของเขาไม่ได้เป็นอะไรเลย ถึงแม้ว่าอัลเฟรโด้จะล้มลงทั้งตัวก็จริงแต่เพราะชายหนุ่มออกกำลังกายและดูแลตนเองอยู่เสมอ อาการบาดเจ็บจากการล้มไม่ได้มีผลอะไรมาก เรียกว่าเคล็ดขัดยอกธรรมดาที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งทนได้ แต่ที่ต้องการก็คืออยากหาเรื่องให้ครองขวัญอยู่ใกล้เพื่อคอยดูแลนั่นเอง

        "ไหนคะ มา ฉันดูให้" ครองขวัญตั้งใจจะสำรวจดูว่าแผ่นหลังของท่านประธานหนุ่มมีปัญหาอะไรหรือไม่ แต่พอเอาเข้าจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น

        เสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงกำลังถูกมือน้อยๆ ของหญิงสาวแกะกระดุมออกอย่างช้าๆ แค่ปลดกระดุมเพียงไม่กี่เม็ดก็เผยกล้ามเนื้อหน้าอกที่แสนจะดูดีจนแก้มสาวถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย กล้มเนื้อหน้าท้องเป็นลอนใหญ่อย่างมีระเบียบแสดงถึงว่าอัลเฟรโด้ดูแลตนเองดีแค่ไหน ไรขนสีน้ำตาลอ่อนที่ขึ้นปกคลุมตั้งแต่หน้าอกเรื่อยลงมาจนถึงหัวเข็มขัด

        "ตรงไหนที่เจ็บคะ" ครองขวัญเอ่ยถาม เมื่อบอกให้อัลเฟรโด้หันหลังให้

        "ตรงนี้หรือเปล่า" เธอแตะเบาๆ ที่กลางหลัง

        "นิดหน่อย"

        "แล้วตรงนี้ล่ะคะ" หญิงสาวเคลื่อนมือต่ำลงมาอีกจนเกือบถึงเอว

        "ก็เจ็บนิดหน่อย"

        "มันคงช้ำเพราะกระแทก เดี๋ยวฉันทายาให้ดีกว่า"

        "ไม่ต้อง" อัลเฟรโด้ร้องห้ามแล้วหันหน้ามาหาหญิงสาวพร้อมบอกว่า

        "เธอจะทายาหม่องหรือยานวดอะไรก็ช่าง แต่ว่ากลิ่นมันจะติดตัวฉันไปตลอด แล้วบ่ายนี้ฉันต้องประชุมใจคอเธอจะให้คนทั้งห้องได้กลิ่นยาพวกนี้เหรอ"

        "แต่ว่าถ้าไม่ทาคุณอาจจะระบมมากว่านี้นะคะ" หญิงสาวแย้ง

        "ไม่เป็นไร ฉันจะทนให้ได้ เธอจำไว้แล้วกันว่าตรงไหนบ้าง แล้วเดี๋ยวคืนนี้ค่อยทายาก็ได้"

        "แต่ว่า..." ครองขวัญกำลังจะอ้าปากพูด แต่ถูกอัลเฟรโด้ชิงพูดตัดหน้าต่ออีกว่า

        "จริงๆ เวลาที่ฉันขยับตัวด้านหน้านี่ก็เจ็บนะ" ว่าแล้วพ่อเจ้าประคุณก็หันหน้ามาหา แล้วจับมือของครองขวัญมาวางไว้ที่หน้าอก

        "คุณเจ็บตรงไหนคะ" ครองขวัญถามเสียงเบา ยังไม่กล้าที่จะขยับมือไปไหน ใบหน้าหวานร้อนวูบวาบแก้มแดงก่ำจนเป็นสีเข้ม

        "ไม่รู้ เธอลองจับดูก่อน ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน" อัลเฟรโด้ปล่อยมือที่กุมมือของอีกฝ่ายไว้ รอให้คุณหมอสาวตรวจดูอาการบาดเจ็บอย่างละเอียดด้วยความสบายใจ

        "ตรงนี้เจ็บไหมคะ" สาวน้อยเลื่อนมือมาวางที่กลางอก ครองขวัญจำได้ว่าตอนที่ล้มลงมาทับร่างของเขานั้น ใบหน้าของตนซบลงที่กลางอกตรงนี้

        "นิดหน่อย มันจะเจ็บเวลาที่ขยับตัวในบางครั้ง" ชายหนุ่มบอกอาการ

        "แล้วตรงนี้ล่ะคะ" เธอเคลื่อนมือลงมาที่ใต้ราวนม ใช้ปลายนิ้วกดลงเบาๆ ให้ทั่ว ถ้ามองด้วยสายตายังไม่เห็นร่องรอยการบอบช้ำที่ชัดเจนมาก แต่ก็ประมาณไม่ได้เพราะตัวเธอทั้งตัวล้มทับลงมาเต็มแรง

        "ไม่ แต่ว่าตรงนี้ซิ เจ็บมาก"

        หัวใจของครองขวัญกระตุกวาบ เมื่อท่านประธานหนุ่มจับมือเธอมาวางไว้ที่บริเวณต้นขาทั้งสองข้างคือ

        "ตรงนี้เวลาเดินมันขัด เจ็บนิดหน่อย ดูซิว่ามันเป็นอะไรมากไหม"

        "ท้องคุณไม่เจ็บหรือจุกใช่ไหม" สาวน้อยพยายามข่มความรู้สึกของตนเองไว้ แต่ที่เก็บไม่มิดคือสีหน้าที่อัลเฟรโด้ดูออกว่า ครองขวัญเขินอายแค่ไหน

        "ท้องไม่เจ็บ ไม่รู้สึกจุก แต่ว่าเวลาเดินอย่างที่บอกบางครั้งก็เหมือนจะเจ็บแต่บางครั้งก็ไม่" คนป่วยบอกอาการ

        "ตัวฉันคงกระแทกไปโดนมันเข้า คุณเจ็บไปถึงด้านหลังตรงเอ่อ ก้นกบไหมคะ" ยิ่งถามคุณหมอจำเป็นก็ยิ่งหน้าแดงขึ้น

        "ไม่นะ แต่ก็มีบ้างที่นั่งแล้วเจ็บ" เขาว่าไปโน่น

        อย่างที่บอกว่าอัลเฟรโด้แทบไม่รู้สึกอะไรกับอุบัติเหตุครั้งนี้ด้วยซ้ำ แต่ที่แกล้งทำว่าเจ็บโน่นเป็นนี่ก็เพราะอยากให้ครองขวัญมาดูแลอยู่ใกล้ๆ ต่างหาก และเมื่อสามารถทำให้เจ้าหล่อนมาอยู่ใกล้โดยไม่ต้องออกคำสั่งหรือบังคับกันด้วยวาจาแล้ว ยามที่คุณหมอสาวถามไถ่อาการหรือตรวจร่างกายด้วยการแตะสัมผัสนั้น มันทำให้ท่านประธานหนุ่มรู้สึกดีมากเสียจนไม่อยากหายป่วยเลยด้วยซ้ำ

        "คุณคงจะช้ำไปทั้งตัวนั่นล่ะค่ะ คงไม่มีอะไรร้ายแรงมาก ฉันว่าคุณไปโรงพยาบาลให้หมอสั่งยาคลายกล้ามเนื้อ หรือไม่ก็มียานวดยาทาอะไรก็ได้ น่าจะหายไวกว่า" ครองขวัญสรุปอาการ

        "อ้าว แล้วไหนบอกว่าจะทายาให้ฉันไง"

        "มันเป็นยาหม่องขวดเล็กที่ฉันติดตัวมาด้วย แต่ถ้าต้องทาตัวคุณเกือบทั้งตัวเกรงว่ามันจะไม่พอ"

        "งั้นเดี๋ยวจะให้คริสเตียนไปหายาทามา แล้วเธอก็ทาให้ฉันด้วยแล้วกัน" อัลเฟรโด้สรุปเองเออเอง

        "จริงๆ คุณทาเองหรือไม่ก็ให้คุณคริสเตียนทำให้ก็ได้นะคะ" ครองขวัญบ่ายเบี่ยง

        ไม่ใช่ไม่อยากทำให้ เพราะอย่างไรเสียเธอก็คือต้นเหตุของการเจ็บตัวของเขา เพียงแต่แค่ดูเฉยๆ ยังทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น ขืนต้องทายาให้นวดให้ด้วยแล้ว รับรองว่าครองขวัญต้องหัวใจวายตายก่อนที่จะทายาเสร็จแน่ ก็ใครใช้ให้พ่อคนตัวดีชอบสั่งรูปร่างงดงามราวกับรูปปั้นที่แกะสลักแล้วมีชีวิต หัวใจของครองขวัญคงทนไม่ไหวแน่ถ้าเกิดว่าในระหว่างที่ทายาอยู่นั้น อยากจะเข้าไปแนบชิดกับรูปปั้นแกะสลักที่มีชีวิตอย่างอัลเฟรโด้เข้าให้

        "ได้ไง เธอเป็นคนทำฉันเจ็บ เธอก็ต้องดูแลพยาบาลฉันซิ หรือว่าเธอจะโยนหน้าที่ให้คนอื่น" เขาแกล้งทำเสียงเข้ม

        "ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่เห็นว่าคุณเป็นผู้ชาย คุณคริสเตียนก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน มันคงจะดีกว่าฉันที่เป็นผู้หญิง" หญิงสาวให้เหตุผล

        "จะดีกว่าตรงไหน คริสเตียนมือหนักจะตาย แต่เอาเถอะ ถ้าเธอรังเกียจไม่อยากทำให้ฉันก็ไม่ว่า ว่าแต่เธอล่ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ปลายเสียงคนพูดคล้ายกับน้อยใจในที ครองขวัญส่ายหน้าไม่พูดอะไรต่อสักคำ

        "งั้นฉันกลับไปทำงานต่อ เธอก็หาข้าวหายากินซะ หรือถ้าเป็นอะไรมากก็บอกให้คนพาไปโรงพยาบาลได้ตลอดเวลา" ร่างสูงลุกขึ้นยืน ครองขวัญรีบลุกขึ้นตามแล้วอาสาติดกระดุมเสื้อให้

        "โอย..." เขาเจ็บจริงเมื่อลุกขึ้นโดยไม่ทันระวัง อัลเฟรโด้ก้มหลังลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเจ็บ

        "คุณเจ็บเหรอ ไหนๆ ขอฉันดูซิ" ครองขวัญตกใจ

        "ตายจริง เริ่มบวมแล้วแน่เลย" แผ่นหลังของอัลเฟรโด้มีบางบริเวณที่เริ่มแสดงอาการช้ำเป็นสีแดงเข้ม ครองขวัญรีบวิ่งไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบขวดยาหม่องที่ติดตัวมาด้วยเอามาทาเบาๆ ที่ด้านหลังเพื่อคลึงให้รู้สึกดีขึ้น

        "มีกลิ่นนิดหน่อยนะคะ แต่ว่าอีกสักพักคุณจะรู้สึกดีขึ้น"

        ดีขึ้นจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าที่ดีขึ้นได้เพราะสรรพคุณวิเศษในยาหม่อง หรือเพราะมีปลายนิ้วของครองขวัญเคล้าคลึงเบาๆ ให้อัลเฟรโด้รู้สึกดีกันแน่

        "ดีขึ้นไหมคะ"

        "นิดหน่อย ขอบใจเธอมาก ฉันต้องไปประชุมแล้ว"

        "มาค่ะ ฉันใส่เสื้อให้ ยาอาจจะมีกลิ่นติดเสื้อคุณบ้างแต่คงไม่มาก ถ้ามันช่วยให้คุณดีขึ้นคืนนี้ฉันจะทาให้อีกรอบ แล้วรับรองว่าพรุ่งนี้อาการปวดจะหายแน่นอนค่ะ"

        "เธอพูดเองนะว่าจะทายาให้ฉัน" อัลเฟรโด้ทวนคำพูดของหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

        ครองขวัญรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกมาโดยไม่ทันระวัง แก้มสาวแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาวาววับของท่านประธานหนุ่มที่ก้มลงมามองอยู่ในขณะนี้

        "ทาตรงนี้ให้ด้วยซิ ฉันเจ็บเหมือนกันนะ" เขาชี้ไปที่กลางอก

        "ได้ค่ะ" หญิงสาวรับคำเบาๆ แล้วรีบทายาหม่องบริเวณที่เขาเจ็บทันที

        "มันร้อน ทำไงถึงจะหายร้อน"

        "รอสักพักนะคะ ให้ยาออกฤทธิ์แล้วคุณก็จะหายร้อน" ครองขวัญขยับเข้ามาติดกระดุมเม็ดบนสุด เอวสวยได้รูปถูกสองมือของอัลเฟรโด้รั้งเข้ามาใกล้มากขึ้น

        "ร้อน ยิ่งติดกระดุมยิ่งร้อน" เขาก้มลงมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

        "แกะกระดุมก่อนไหมคะ" สาวน้อยช่วยคิดหาทางออก ร่างกายเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบมากขึ้นเมื่อตัวเธอถูกดึงเข้ามาแนบชิดกับกายแกร่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า

        "ไม่ต้อง ฉันมีวิธีฆ่าเวลาให้หายร้อน"

        วิธีฆ่าเวลาให้หายร้อนของอัลเฟรโด้ก็คือ การประคองใบหน้าหวานไว้ในอุ้งมืออย่างถนอมแล้วส่งริมฝีปากมาเชิญชวนให้ร่วมทำกิจกรรม เพื่อรอให้ยาหม่องคายพิษร้อนออกมาจนหมด

        ครองขวัญไม่ทันตั้งตัวกับการถูกจูบในครั้งนี้ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธว่ามันคือสิ่งที่หัวใจปรารถนา รสจูบที่แสนอ่อนหวานมาพร้อมความรู้สึกที่เปลี่ยนไประหว่างคนทั้งสอง เหตุการณ์การช่วยชีวิตจากอุบัติเหตุที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ เปลี่ยนภาพลบที่เคยรู้สึกให้กลายเป็นชื่นชมและประทับใจมากขึ้น ประตูที่กั้นความรู้สึกในหัวใจไว้เริ่มถอดกลอนตัวเองออกอย่างช้าๆ และดูเหมือนว่ามันจะเริ่มแง้มให้ชื่อของอัลเฟรโด้แทรกเข้ามาในพื้นที่ดวงใจได้ทีละน้อยอย่างไม่รู้ตัว

        เมื่อชื่อของอัลเฟรโด้เข้ามาในหัวใจน้อยๆ ของครองขวัญมากขึ้น ความแข็งขืนหรือต่อต้านที่เคยมีก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ท่านประธานหนุ่มรู้สึกว่ามันช่างวิเศษกว่าครั้งไหน ที่จูบของตนไม่ต้องบีบบังคับให้อีกฝ่ายยอมรับอย่างหมดทางสู้ แต่มันกลายเป็นความเขินอายที่ไม่กล้า แต่สุดท้ายก็พร้อมจะเดินร่วมกันด้วยความเต็มใจ

        จูบใดๆ ของผู้หญิงในโลกไม่หอมหวานเท่าครองขวัญ จูบใดๆ ของผู้หญิงในโลกนี้ไม่ปรารถนาอีกต่อไปหากว่ามีครองขวัญ จูบใดๆ ของใครก็ไม่มีค่าเท่าจูบจากครองขวัญ จูบใดๆ ต่อจากนี้ในชีวิตของอัลเฟรโด้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากครองขวัญเพียงคนเดียวเท่านั้น

        หรือว่าเป็นโชคชะตาที่คนบนฟ้าพาให้ทั้งสองมาเจอกัน และช่วยเปิดประตูหัวใจให้ทั้งคู่ได้รับรู้ความคิดความรู้สึก ที่ซ่อนอยู่ภายในของกันและกันได้ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทุกวินาที

          ฝากเพจนักเขียนค่ะ ยิปซี อิ่มอุ่น

          ทักทายพูดคุยกันนะคะ เป็นกำลังใจให้กันค่ะ

          ฝากลิงค์อีบุ๊คนะคะ

คำสั่งรักมาเฟียร้าย อิ่มอุ่น www.mebmarket.com เขาไม่ดุหรือโหดเหี้ยมเฉกเช่นมาเฟียคนอื่น คำสั่งต้องเป็นคำสั่งและไม่มีคำว่าผิดพลาด แต่กับเธอคำสั่งไหนก็ไม่สำคัญเท่าคำสั่งหัวใจ สั่งให้รักทำไมไม่รักแล... Get it now

ทัณฑ์ร้ายลายรัก อิ่มอุ่น www.mebmarket.com      เธอถือกล่าวหาว่าเป็นมือที่สาม ทำให้ครอบครัวเพื่อนรักต้องพังทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลยสักนิด แต่เอาเถอะ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ ให้ทำอะไรก็ได้ทั... Get it now

ซาตานทวงรัก อิ่มอุ่น www.mebmarket.com ไม่มีใครรู้หรอกว่า “ความหวง” รุนแรงแค่ไหน “ความห่วง” คือทุกข์ที่เผาใจให้อยู่ไม่เป็นสุข “ความห่าง” คือความทรมาน... Get it now