คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 4 ( ต่อค่ะ )
เจ้าสาวหมาดๆ
นั่งใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
สีหน้าของคนเพิ่งเข้าพิธีวิวาห์แดงระเรื่อทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจ
รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่โลกของครองขวัญคนเดิมอีกต่อไปแล้ว
มือเล็กลูบเบาๆ ที่เรียวปาก สัมผัสอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยังคงตราตรึงไม่จางหาย
เขาปล้นจูบแรกของชีวิตไปหน้าตาเฉยทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่ทันให้เธอได้เอ่ยปากต่อว่าต่อการกระทำที่จาบจ้วง
พ่อเจ้าประคุณก็ส่งตัวมาให้นั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องแต่งตัวเพียงลำพัง
“คุณ”
ครองขวัญลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าไปหาอัลเฟรโด้ด้วยสีหน้าร้อนรน
กำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องโซเฟียแต่ยังไม่ทันพูดอะไร
อีกฝ่ายก็บัญชาการให้ทำตามที่สั่งเสียก่อนแล้ว
“เปลี่ยนเสื้อผ้า
เราต้องไปจากที่นี่แล้วและเร็วที่สุดด้วย”
ต้องรีบต้องเร็วที่สุด
เพราะกว่าเขาจะถ่วงเวลาให้นางอนงค์รัตน์ไม่ตามเข้ามาดูว่าลูกสะใภ้สุดที่รักป่วยหนักแค่ไหน
อัลเฟรโด้ก็ต้องหาจังหวะปลีกตัวออกมาเพื่อที่จะจัดการพาครองขวัญไปจากนี้ให้เร็วที่สุด
จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเจ้าสาวที่เข้าพิธีเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่โซเฟีย เบลลูชชี่
โดยเฉพาะมารดาสุดที่รัก
“โซเฟียล่ะคะ
คุณหาเธอเจอหรือเปล่า” สาวน้อยเป็นห่วงเพื่อนรักมากกว่าสิ่งอื่นใด
“อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น
เราต้องรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมให้เวลาคุณห้านาทีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”
ชายหนุ่มเร่ง
“แล้วโซเฟียล่ะ
คุณเจอเธอไหม” ครองขวัญถามซ้ำคำเดิม
“เรื่องนี้ไว้พูดกันทีหลัง
ผมไม่มีเวลาจะมาอธิบายตอนนี้”
“แต่ว่า...”
“ถ้าคุณไม่เข้าไปเปลี่ยนเอง
ผมจะเปลี่ยนชุดให้คุณตรงนี้” อัลเฟรโด้เอ่ยเสียงเรียบหน้าตาจริงจัง
ครองขวัญสบประสานสายตากับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า หัวใจเธอบอกว่าเขาพูดจริงทำจริงแน่
“ว่าไง
หรือจะให้ผมเปลี่ยนให้” ท่านประธานหนุ่มก้าวเท้ามาข้างหน้า
ครองขวัญถอยหลังรีบก้มหน้าหลบสายตาคมคู่นั้น
“ไม่ต้อง
ฉันทำเองได้” ว่าแล้วเธอก็หันหลังกลับเข้าไปทำตามที่สั่ง
แล้วกลับออกมาอีกครั้งในชุดเดิม
“ไปกับผม”
อัลเฟรโด้จับมือหญิงสาวแล้วก้าวเดินออกไปอย่างเร่งรีบ
เขาพาเธออ้อมออกมาด้านหลังซึ่งคริสเตียนรออยู่ก่อนแล้ว
ท่านประธานหนุ่มดันสาวน้อยเข้าไปในนั่งในรถ แล้วก้าวตามขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ช่วยคนเก่งขึ้นรถตามและสั่งให้คนขับออกรถทันที
ไม่มีคำถาม
ไม่มีใครคุยกัน ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบสงบ ครองขวัญไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไรทั้งสิ้น
เพราะเท่าที่สังเกตดูจากสีหน้าของอัลเฟรโด้แล้ว
ก็พอรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ควรเงียบเป็นดีที่สุด
รถคันดังกล่าวไม่ได้พาสาวน้อยไปส่งที่คฤหาสน์เบลลูชชี่อย่างที่คิดไว้
แต่เป็นแกรนด์รอสเซลโฮเต็ลแห่งเกาะซิซิลีแทน
“คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่”
ครองขวัญเอ่ยถามเป็นคำแรกด้วยท่าทีตกใจ
เมื่อเห็นรถเลี้ยวผ่านประตูโรงแรมเข้าไปแทนที่จะเป็นคฤหาสน์เบลลูชชี่
“ไม่ต้องถาม
ตามผมมา” อัลเฟรโด้ตอบเพียงสั้นๆ แล้วก้าวลงจากรถทันที
ไม่ถามไม่ได้
งานนี้ต้องถามและต้องพูดให้รู้เรื่องด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น เขาควรพาเธอไปส่งที่คฤหาสน์เบลลูชชี่
ควรตอบคำถามเรื่องโซเฟีย หรือตามหาเพื่อนรักที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในเวลานี้
ครองขวัญก้าวตามเข้าไปในลิฟต์และเตรียมเปิดฉากซักฟอกท่านประธานหนุ่มทันที
ท่านประธานหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เสียงถอนหายใจดังบ่งบอกให้รู้ว่าเรื่องราวที่อยู่ภายในใจรบกวนความสุขของอัลเฟรโด้มากแค่ไหน
ดวงตาคู่คมหลับตาลงเบาๆ ลมหายใจที่สม่ำเสมอ
ช่วยทำให้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าของจิตใจลงไปได้บ้าง
เขาไม่ได้หลับแต่กำลังใช้สมาธิคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ทำไมเจ้าสาวตัวจริงถึงหายไปก่อนหน้างานวิวาห์อย่างไร้ร่องรอย
ระบบการรักษาความปลอดภัยของคริสเตียนหละหลวมเช่นนั้นเชียวหรือ
อีกทั้งใครคือผู้อยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของโซเฟียกันแน่
และที่ทำเช่นนี้เพราะต้องการอะไร
ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นเกาะซิซิลีแต่อิทธิพลของตระกูลรอสเซลลินีก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร
ดังนั้นการแต่งงานระหว่างบุตรสาวของสองตระกูลใหญ่
จะมีใครหน้าไหนกระทำการอุกอาจพาตัวเจ้าสาวหนีไปเพื่อสร้างความปั่นป่วน
และที่สำคัญตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าโซเฟียหายตัวไปยังไม่มีการต่อรองใดๆ
จากใครทั้งสิ้น
ดังนั้นอัลเฟรโด้จึงตัดประเด็นเรื่องการลักพาตัวออกไปเป็นอันดับแรก
แต่ทว่ามันกลับทำให้เขามืดแปดด้านเข้าไปอีกว่าแล้วโซเฟียอยู่ที่ไหน
"คุณอัลเฟรโด้ครับ"
เสียงคริสเตียนดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มรีบลืมตามอง
และลุกขึ้นปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันที
"ว่าไง"
"มีคนบอกว่าเห็นผู้หญิงเหมือนคุณโซเฟียที่ท่าเรือ
ในช่วงเวลาก่อนที่จะมีพิธีครับ" ผู้ช่วยคนเก่งรายงาน
"แน่ใจนะ"
อัลเฟรโด้ย้ำอีกครั้ง
"สายเรารายงานว่าคล้ายคุณโซเฟียมาก
เพียงแต่ เอ่อ..." คริสเตียนก้มหน้าเล็กน้อย
ไม่กล้าบอกต่อไปว่าสิ่งที่ได้ยินมาคืออะไร
"แต่อะไร"
ชายหนุ่มถามกลับด้วยความอยากรู้
"แต่ เอ่อ
เห็นคุณโซเฟียกับผู้ชายคนหนึ่ง เอ่อ
ทั้งคู่ซื้อตั๋วเพื่อจะออกจากที่นี่แต่ว่าเราสั่งปิดท่าเรือเสียก่อนครับ"
"แสดงว่าโซเฟียยังไม่ได้ขึ้นเรือไปใช่ไหม"
น้ำเสียงอัลเฟรโด้มีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย
ถ้ายังไม่ออกจากเกาะต่อให้พลิกแผ่นดินหา เขาก็ต้องหาตัวเธอให้เจอให้ได้
"น่าจะนะครับ
เพราะหลังจากนั้น..."
"สั่งคนของเราหาให้ทั่ว
ถ้าโซเฟียยังไม่ได้ออกจากที่นี่จริง อย่างไรเราก็ต้องหาเจอ"
"ครับ
เอ่อ อีกเรื่องคือ ตอนนี้มาดามเบลลูชชี่อยู่ที่โรงพยาบาล
เธอให้คนโทรศัพท์มาบอกว่าอยากพบคุณอัลเฟรโด้ครับ"
"คุณป้าเป็นอะไร
อาการหนักมากไหม แล้วเรื่องนี้แม่รู้หรือเปล่า"
"ไม่มีใครรู้ครับ
และตอนนี้นายท่านกับนายหญิงกลับไปที่นาโปลีแล้ว"
"ถ้างั้นไปโรงพยาบาลกัน
ฉันจะไปถามคุณป้าเรื่องโซเฟียอีกที" ท่านประธานหนุ่มลุกขึ้นเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางไปเยี่ยมคนป่วย
"เอ่อ
แล้ว ผู้หญิงที่เราพามาด้วยล่ะครับ เจ้าสาวของคุณ" ปลายเสียงคริสเตียนเบาลงเล็กน้อย
เขาก็ไม่รู้ว่าจะเรียกผู้หญิงที่เข้าเพิ่งพิธีวิวาห์กับเจ้านายตนเองว่านายหญิงดีหรือไม่
แต่คริสเตียนให้เกียรติและปฏิบัติกับเธอราวกับเป็นแขกพิเศษคนหนึ่ง
ด้วยการเปิดห้องพักวีไอพีให้พักและสั่งคนดูแลตลอดเวลา ทว่าหญิงสาวกลับยืนยันคำเดียวว่าจะไม่อยู่ที่นี่และต้องการพบอัลเฟรโด้เดี๋ยวนี้
"นายจัดการทุกอย่างให้เธอเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
ดูเหมือนว่าอัลเฟรโด้จะลืมเจ้าของจูบรสหวานไปเสียสนิท
จริงซิ
ยังมีอีกคนที่น่าจะบอกได้ว่าโซเฟียหายไปไหน
หรือเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ที่เขาไม่เคยรู้ บางทีเจ้าหล่อนอาจจะให้คำตอบหรือมีเบาะแสที่น่าสนใจบ้าง
"ผมจัดการทุกอย่างแล้วครับ
แต่ว่าเธอต้องการพบคุณ" คริสเตียนสบตากับเจ้านายหนุ่ม
"ขอฉันไปเยี่ยมคุณป้าวันนี้ก่อน
นายจัดการให้เธอพักผ่อนให้ดีแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน"
อัลเฟรโด้มีเรื่องอื่นต้องสะสางก่อน ความจริงแล้วเขาเองก็คิดถึงแม่จูบแสนหวานคนนั้นเหมือนกัน
ผู้หญิงอะไรคิดถึงทีไรเป็นต้องอยากจูบทุกทีซิน่า
ฝากเพจนักเขียนด้วยค่ะ
อิ่มอุ่น
ฝากลิงค์อีบุ๊คนะคะ
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น