คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ( มาต่อค่า )
งานเลี้ยงของบริษัทคืนนี้เป็นงานใหญ่ประจำปี
พรตช่วยพลและนางปรานีรับแขกที่มาร่วมงานอยู่ด้านหน้า เขาไม่เห็นเมธาวีในงาน
เดาว่าเธออาจไม่มาเพราะเตรียมตัวที่จะต้อง ‘หย่า’ ในวันพรุ่งนี้ หรือว่ามาแต่ไม่รู้ไปอยู่ตรงไหนในงาน ตั้งแต่มาถึงพรตก็อยู่แต่กับพี่ชายและคุณย่าเท่านั้น
เมื่อนึกถึงเมธาวีแล้วพรตก็อดคิดถึงชีวิตตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่ได้
นับจากวันที่เข้าพิธีแต่งงานกับเมียตามกฎหมายแล้วนั้น
ทั้งคู่พบหน้ากันนับครั้งได้แล้วในแต่ละครั้งก็เป็นเรื่องสำคัญจำเป็นสุดๆ
หรือไม่คุณย่าปรานีก็บังคับคาดคั้นสั่งให้เขากลับมาบ้าน
พรตไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะต้องออกจากบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เล็ก
ไปใช้ชีวิตในคอนโดหรูนานขนาดนั้น
อาจจะรู้สึกดีกว่าการอยู่ร่วมบ้านกับผู้หญิงที่ตนไม่มีความสนใจเลยสักนิดก็เป็นได้
ที่สำคัญพรตรักอิสระและยังไม่ต้องการการผูกมัดใดๆ จากใคร
การรับปากแต่งงานตามคำขอก็เรียกได้ว่าเป็นการทำแบบขอไปทีให้จบๆ
แต่พรุ่งนี้แล้วซินะ ที่ชีวิตของเขาจะกลับมาเป็นของตัวเองเต็มร้อย
และไม่ต้องออกไปอยู่คนเดียวอีกต่อไป
“พี่พลกับคุณย่าหิวน้ำไหม” พรตเอ่ยถาม
เขารู้สึกกระหายอยากจะหาอะไรดื่มให้ชุ่มคอสักหน่อย
“พี่ไม่หิว คุณย่าดื่มน้ำหน่อยไหมครับ”
พลหันมาหาหญิงวัยกลางคน
“ก็ดีเหมือนกัน พูดมากๆ ชักจะหิวน้ำ” นางปรานีพยักหน้า
พรตอาสาไปหาน้ำมาให้เอง เขาทิ้งพี่ชายและคุณย่าสุดที่รักไว้ก่อน
“เดี๋ยว นายพรต” พลนึกอะไรออกรีบเรียกน้องชายไว้
“อะไรพี่” พรตชะงักหันมาหา
“รีบไปรีบมา อีกสักพักคุณวีจะมาถึงงานแล้ว”
“วีไหน” พรตทำหน้างง
ลูกค้ารายใหญ่คนไหนเหรอเขานึกไม่ออก
“ก็คุณวีเมียแกไง” พลทำหน้าหน่ายน้องเล็กน้อย
พรตนึกออกพยักหน้าเบาๆ แล้วกระซิบถามพี่ชายว่า
“ทำไมเพิ่งมา งานเริ่มตั้งนานแล้วมาทำไม”
“นี่ เจ้าพรต หนูวีอุตส่าห์มีน้ำใจมาเพื่อรักษาหน้าแก
ยังจะมาพูดโน่นพูดนี่อีก ไปเลย จะไปกินน้ำก็ไป
แล้วรีบกลับมาจะได้ควงเมียตัวเองเข้างานให้คนอื่นเห็นบ้าง”
นางปรานีหันมากำราบหลานชายคนเล็ก
“ครับคุณย่า แตะไม่ได้เลยนะครับคนนี้
ถึงไม่มางานเราก็จัดเรียบร้อยได้นะครับ” ไม่วายที่พรตจะประชดอีก นางปรานีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไอ้หลานตัวดีไม่เอาไหน
แต่เขาไม่สนใจเดินลอยหน้าลอยตาไปหาน้ำกินอย่างสบายอารมณ์
“คอยดูเถอะ สักวันจะสมน้ำหน้ามัน คอยดู”
หญิงวัยกลางคนแสนจะหมั่นไส้
พรตดื่มน้ำและหาอะไรรองท้องเรียบร้อยแล้ว
เขาถือแก้วน้ำพร้อมแซนด์วิชชิ้นเล็กๆ ติดมือกลับไปสองสามชิ้น
เผื่อพี่ชายจะหิวจะได้รองท้องสักหน่อย
เสียงอื้ออึงที่ดังมาจากหน้างานทำให้ต้องเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้น เกิดอะไร
หรือว่ามีแขกพิเศษคนไหนมาถึงได้เรียกความสนใจจากนักข่าวได้ขนาดนี้
ร่างสมส่วนในชุดราตรีสีเหลืองนวลยืนเด่นตระหง่านอยู่หน้างาน
ท่ามกลางแสงแฟลชจากกล้องนับสิบตัวที่พร้อมใจกันรุมเธอคนนั้นเพียงคนเดียว
ใบหน้าหวานที่ปกติไร้สิ่งใดแต่งแต้มวันนี้มีสีสันจากเครื่องสำอางอย่างลงตัว
ทำให้ชวนน่ามองเสียจนไม่อยากละสายตา
ผมยาวที่เคยถูกมัดรวบไว้ธรรมดาถูกจัดแต่งเกล้าขึ้นเผยผิวเนียนที่พรตอยากจะเอาริมฝีปากไปดอมดมว่าหอมสักแค่ไหน
โดยเฉพาะเนินอกอิ่มที่เย้ายวนให้อยากเข้าไปสัมผัส
แม้มีเครื่องเพชรชุดงามปกปิดบังไว้ แต่พรตก็ดูออกว่ามันอวบอิ่มน่าค้นหามากแค่ไหน
ยิ่งยามเจ้าหล่อนส่งยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่รอบ
พรตรู้สึกได้เลยว่าช่างสว่างสดใสกว่าแสงใดในโลกนี้ นี่คือผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็น
‘เมีย’ ของนายพรตคนนี้ ใช่ เมธาวี
ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการและเรากำลังจะหย่าขาดจากกันในวันพรุ่งนี้ ไม่ซิ
หรือพรตจะเปลี่ยนใจแล้ว
เจ้าหล่อนมีพี่ชายและคุณย่าเขาประกบไว้
พรตยืนมองภาพนั้นอย่างภาคภูมิใจ เมธาวีสวยกว่าทุกคนในงาน ทุกท่วงท่าอิริยาบถน่ามองไปหมด
เขาค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ราวกับต้องมนต์สะกด
ใบหน้ามีรอยยิ้มที่แสนภูมิใจเกิดขึ้น ยิ่งเมื่อเวลาที่ได้ยินทุกคนชมเมียเขาว่า ‘สวยเหลือเกิน’
พรตสบตากับคุณย่าที่หันมาทางตนพอดี
นางปรานีส่งสายตาให้ชายหนุ่มรีบเข้าไปสมทบ พรตตั้งท่าจะเข้าไปแต่แล้วนางเอกของงานกลับเดินออกมาพร้อมพลและชายอีกคน
ที่พรตก็เพิ่งเห็นว่าอยู่ในงานด้วย ‘เจ้าโชค’ ทนายความหนุ่มอนาคตใกล้เด็กในอุปการะของคุณย่านั่นเอง
ถ้าพรตคิดไม่ผิดนั่นก็คือ เมธาวีเห็นเขาเต็มสองตา
ทั้งคู่สบตากันพอดีแม้ชั่วเวลาหนึ่ง ทว่า... เธอเมินหนีเขา ไม่ส่งสายตาทักทายหรือแม้แต่ส่งยิ้มสักนิดก็ยังดี
เมธาวีทำเมินผ่านเหมือนมองไม่เห็นแต่พรตแน่ใจว่าเห็น
ที่ทำให้รู้สึกไม่พอใจมากไปกว่านั้นก็คือ เมียเขาสนิทกับเจ้าโชคตั้งแต่เมื่อไร
ทำไมถึงได้เดินคุยไปยิ้มไปกับเจ้าโชคได้ โดยไม่สนใจหันมามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
ที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้
“ไป เข้างานกันเจ้าพรต”
เสียงคุณย่าทำให้พรตดึงสติกลับมา แม้แต่นางปรานีก็ไม่สนใจเขา
ถึงจะเรียกให้เข้างานแต่หญิงวัยกลางคนก็เดินนำหน้าไปสมทบกับเจ้าหญิงของงานเรียบร้อยแล้ว
ทิ้งให้พรตยืนเคว้งอยู่เพียงลำพังและทำหน้าที่ผู้ดู ภาพแห่งความเบิกบานที่ไม่มีตนอยู่ในนั้นแม้แต่นิดเดียว
ยิ่งคิดก็ยิ่งมีคำถาม ยิ่งอยากหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น
เหตุผลการหย่าของเมธาวีเพื่ออิสรภาพแค่นั้นจริงหรือ
หรือว่ามีสิ่งใดแอบแฝงที่พรตไม่รู้
แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่มีวันถูกใครหลอกหรือให้ใครมาหยามน้ำหน้ากันได้แน่
‘อย่าทำให้คนอย่างนายพรตเสียหน้าเป็นอันขาด
ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาจะประมาณค่ามิได้แน่’
พรตหยิบไวน์ที่อยู่ในถาดบริกรซึ่งเดินผ่านมาพอดีกระดกรวดเดียวลงคอ
แล้วค่อยๆ ก้าวเดินตามไปอย่างช้าๆ เพื่อสังเกตบางสิ่งที่สงสัย
และเมื่อคิดว่าพอจะได้คำตอบในคำถามนั้น สิ่งแรกที่เขาตัดสินใจเด็ดขาดและจะไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ
ก็คือ
จะไม่การหย่าเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้แน่
และถ้าจะหย่าคนที่เอ่ยปากคำนั้น ต้องเป็นพรตคนนี้คนเดียว!
“ไม่หย่า”
เสียงนางปรานีอุทานลั่นห้องด้วยความตกใจ
“แกเป็นบ้าอะไรของแก เจ้าพรต
เกิดจะมาไม่อยากหย่าอะไรตอนนี้”
หญิงวัยกลางคนทั้งตกใจและแปลกใจ
เมื่อจู่ๆ
เจ้าหลานชายตัวดีอย่างพรตก็เดินเข้ามาบอกในตอนเช้าตรู่ว่าจะไม่หย่ากับเมธาวี
ทั้งที่รับปากและตกลงกันเป็นอย่างดีว่าหลังจากงานเลี้ยงบริษัทเมื่อคืนนี้
ทั้งคู่จะคืนอิสรภาพให้แก่กันด้วยการจดทะเบียนหย่า
แน่นอนว่าผู้ที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากเรื่องนี้อย่างเมธาวีพร้อมอยู่แล้ว
แต่ไอ้เจ้าหลายชายตัวดีนี่ซิ ดันมากลับคำเสียเฉยๆ
ทำให้นางปรานีต้องตั้งสติเพื่อถามเหตุผลของการ ‘ไม่หย่า’ ครั้งนี้
“ไหนบอกมาซิ ทำไมจะไม่หย่า”
“ก็ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องหย่า
การหย่าไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น” พรตพูดหน้าตาเฉย
“พูดบ้าอะไรของแก เจ้าพรต”
นางปรานีไม่เข้าใจสิ่งที่หลานเอ่ย
“เพราะผมรู้ไงว่าหลานสะใภ้คุณย่าอยากจะหย่าเพื่ออะไร”
รอยยิ้มที่มุมปากพรตปรากฏอย่างเจ้าเล่ห์
“เพื่ออะไร ไหนพูดให้กระจ่างซิ”
ยิ่งฟังก็ยิ่งปวดหัวและไม่เข้าใจมากไปกว่าเดิม
“จะหย่ากับผมเพื่อไปหาผู้ชายคนอื่นแทน
คุณย่ารู้ได้ไงครับว่าผู้ชายคนอื่นจะดูแลหลานสาวของเพื่อนได้ดีกว่าผม”
“เจ้าพรต พูดบ้าอะไรของแก”
นางปรานีอารมณ์ขึ้นเป็นครั้งที่สอง
“ที่หนูวีต้องการหย่าก็เพื่อจะได้มีอิสระทั้งสองฝ่าย
จะทำอะไรก็ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก แกไปเอาที่ไหนมาพูดว่าหนูวีจะไปหาผู้ชายคนอื่น”
“ผมเห็น ผมรู้ ผมเดาออก
และผมก็เชื่อว่าสิ่งที่รู้ ที่เห็น เป็นเรื่องจริงที่ไม่ต้องพิสูจน์”
“ไอ้พรต” คราวนี้หญิงวัยกลางคนโมโหจริงๆ
แล้ว
“แกจะเอาตัวเองไปเปรียบกับหนูวีไม่ได้ อย่าเอาสิ่งที่แกทำเหมาว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเอง
หนูวีไม่เคยมีใคร ไม่ได้ทำตัวอย่างที่แกพูด
เลิกทำตัวงี่เง่าแล้วไปหย่าซะให้เรียบร้อย” นางยื่นคำขาดเสียงแข็ง
“ทำไมคุณย่าถึงอยากให้ผมหย่าครับ
คุณย่าไม่อยากได้เมธาวีเป็นหลานสะใภ้แล้วเหรอ” พรตย้อนถาม
เรื่องนี้เขาเองก็สงสัยเหมือนกัน เพราะครั้งที่ถูกจับให้แต่งงานกับเมธาวีนั้น
นอกจากคำขู่ที่บอกว่าจะตัดออกจากกองมรดกแล้ว
เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่นางปรานีต้องการ
นางจึงมาบอกเหตุผลที่แท้จริงของการแต่งงานครั้งนี้ว่า
‘ย่าสงสารหนูวี
ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนพึ่งพาได้แล้ว ยังไงแกกับหนูวีก็เคยเห็นกันมาแต่เล็ก
ถึงตอนนี้จะยังไม่ได้รักไม่ได้ชอบอย่างผัวเมีย
แต่อย่างน้อยย่าก็มั่นใจว่าแกจะไม่ทำร้ายน้อง และเชื่อว่าถ้าเกิดย่าเป็นอะไรไป
อย่างน้อยแกก็จะเห็นแก่ย่าดูแลหนูวีได้ดีแน่ๆ’
“หรือว่าคุณย่าเห็นว่ามีคนอื่นที่สามารถดูแลเมธาวีได้ดีกว่าผมแล้ว”
พรตนึกถึงหน้าเจ้าหมอนั่น คนโปรดของคุณย่านั่นแหล่ะไม่ใช่ใครอื่น
“แกพูดบ้าอะไรเนี่ย
ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าหนูวีต้องการหย่า ก็เพื่อที่แกจะได้มีอิสระ
อยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามชอบใจ อีกอย่างหนูวีเองก็โตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว
ก็ควรจะได้ใช้ชีวิตในอย่างที่ตัวเองต้องการ” นางปรานีเอ่ยแล้วนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นที่เมธาวียื่นข้อเสนอนี้
‘วีอยากจะหย่าให้คุณพรตค่ะ’
‘อะไรกันหนูวี
เจ้าพรตทำอะไรให้เสียใจหรือโกรธ บอกมาย่าจะไปจัดการให้’
‘ไม่เลยค่ะ
วีแค่อยากจะคืนอิสระให้คุณพรต คุณย่าคะ วีโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว
ความรักความหวังดีที่คุณย่ามีให้ วีขอกราบขอบพระคุณมาก
แต่วีคิดว่าการแต่งงานไม่ใช่วิธีปกป้องที่ดีที่สุดและทำได้ตลอดชีวิตแน่
วีควรเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตและดูแลตัวเองมากกว่าที่จะมาให้คนอื่นรับผิดชอบชีวิต’
‘หนูวี
แต่เจ้าพรตไม่เคยว่าอะไรเลยนะ’
‘วีรู้ค่ะ ที่คุณพรตไม่พูดแต่ไม่กลับบ้านเลยมาเป็นปีก็เพราะเกรงใจคุณย่า
และเพราะวีอยู่ที่นี่ ทำไมเราต้องทำให้คุณพรตกลายเป็นคนนอกครอบครัวไปล่ะคะ
ในเมื่อที่นี่มีคุณย่า มีพี่พลที่เป็นคนในครอบครัวของคุณพรตจริงๆ
คุณย่าเชื่อวีเถอะค่ะ วีต้องการหย่าเพื่อคืนอิสระให้คุณพรตจริงๆ ไม่ได้มีอย่างอื่น
และวีก็อยากขอโทษที่ทำให้คุณพรตลำบากตลอดหนึ่งปีที่แต่งงานกับวี’
‘โธ่ หนูวี’
‘วีสัญญาค่ะว่าจะดูแลตัวเองดีๆ
จะไม่ทำให้คุณย่าต้องเป็นห่วง คุณย่าอย่าคิดมากและไม่ต้องเครียดนะคะ
วีตัดสินใจดีแล้ว รบกวนคุณย่าช่วยนัดคุณพรตให้วีหน่อยนะคะ
สะดวกวันไหนเมื่อไรวีพร้อมเสมอค่ะ’
“คุณย่าครับ”
เสียงพรตทำให้หญิงวัยกลางคนรู้สึกตัวขึ้นมา
“แกไม่ต้องลีลามากเจ้าพรต
ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วไปอำเภอกับย่า”
“ผมบอกแล้วไงว่าจะไม่มีการหย่า”
พรตเสียงแข็งเล็กน้อย นางปรานีสบตาหลานชายแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“แกจะทำอะไรของแก เจ้าพรต”
“ผมก็จะทำในสิ่งที่คุณย่าต้องการไงครับ
จะไม่มีการหย่าระหว่างผมกับเมธาวีเด็ดขาด ไม่มีทาง” พรตเอ่ยชัดถ้อยชัดคำอีกว่า
“คนอย่างผมไม่ใช่นึกจะแต่งก็แต่ง
นึกจะหย่าก็หย่า ผมไม่ใช่ตุ๊กตาให้ใครมาใช้ประดับตัว
พอไม่ชอบแล้วก็จะเขี่ยทิ้งง่ายๆ อีกอย่างหลานสาวเมธาวีของคุณย่าคนนี้
ก็หยามหัวใจผมเหลือเกิน”
“หยามหัวใจอะไรของแก”
นางปรานีเวียนหัวกับการเจ้าบทเจ้ากลอนของพรตเหลือเกิน
“ก็หยามที่คิดจะหย่ากับผม
แล้วไปหาคนที่ไม่ได้ดีกว่าผมสักเท่าไรไงครับ”
“เจ้าพรต พูดบ้าอะไรอีกแล้ว เอาเถอะ
แกจะทำอะไรจะตัดสินใจยังไงก็เอาสักอย่าง ถ้าจะหย่าก็ไปอำเภอกับย่า
แต่ถ้าไม่ก็ไปคุยกับหนูวีให้เข้าใจซะ จะเอาไงก็เอากัน ย่าปวดหัวแล้ว”
หญิงวัยกลางคนส่ายหน้าเบาๆ
“คุณย่าบอกให้เมธาวีรู้ได้เลยครับว่าจะไม่มีการหย่าเกิดขึ้น
และผมจะไปหาเธอด้วยตัวเองวันนี้”
ถ้านี้ไม่ใช้การพูดต่อหน้า
นางปรานีคงไม่เชื่อแน่ว่าพรตประกาศออกมาจากปากว่า
จะไปหาเมียตามกฎหมายที่ละเลยกันมานานถึงหนึ่งปีเต็ม
เกิดอะไรขึ้น
สงสัยฝนฟ้าจะไม่ตกต้องตามฤดูกาลเสียแล้วกระมัง!
อีบุ๊คกด Click เลยค่า
 |
|
 |
|
|
|
ความคิดเห็น