<-_D i a r y_->^M0rN!nG^~*

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มละนะ

เธอจ้องผมแบบค้างอยู่อย่างนั้น ตาโตเชียว ในจังหวะที่เซผมเองก็ทรงตัวอยู่ พอยืนตรงเรียบร้อย กำลังตรวจสอบสภาพตัวเองอยู่ ระยะแค่นั้น มันใกล้จนผมรู้สึกแปลกๆ แปลกในที่นี้ คือผมหมายความว่า มันบรรยายยังไงดีละ ในเมื่อผมไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่ไฟฟ้าช๊อด ไม่มีอ่ะหัวใจแปล๊บป๊าบ ฟังแล้วฮา แต่สำหรับผมแล้ว.......



ความรู้สึกที่มีอยู่ช่วงนั้น มันเหมือนกับทุกวันที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ เป็นความรู้สึกที่ทำให้ผมเบิกบานใจ เวลาทำอะไรสำเร็จสักอย่าง พิลึกว่ะ ทำไมแค่สบตานานหน่อยก็เป็นอย่างนี้วะ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมรีบหลบสายตาของ ผู้หญิงครับ จากนั้นผมก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นวุ้ย แดงหรอวะ แย่แล้วห่า



ผมทำตัวไม่ถูก ก็ได้แต่มองไปทางตรงข้ามกับเธอ...เรือถึงฝั่งแล้ว ผมเดินตามหลังเธอไป เธอกำลังจะเดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว....ผมเดินผ่านไป และเหลียวมองกลับมา นั่นเป็นครั้งสุดท้ายของวันนี้ที่เราสบตากัน



ผมเริ่มนึกถึงเธอบ่อยขึ้น และ ความรู้สึกนั้นก็ทำให้รู้สึกดีเล็กๆ เพราะในที่สุด ผมก็สนใจผู้หญิงจนได้ อยู่ที่โรงเรียน นึกถึงเธอเรื่อยๆ ตาที่มองผมคราวนั้นทำให้ผม ยิ้มขึ้นมาแบบฟายๆ ขอบอกว่าปันยาอ่อนมาก



ผมเริ่มอยากรู้จักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ก็ยังคงเจอ เราสบตากันอีกแล้ว คนภายนอก ไม่ว่าใครก็ตามก็คงไม่เห็นเราหรอก แต่ผมเห็นเธอ ผมชอบมากเวลาเห็นเธอ มันรู้สึกดี และทำให้ตอนเช้าของผมมีค่าขึ้นมา นอกจากทิวทัศน์ของแม่น้ำ



ผมชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า อืม....ช่างแม้ง มีอยู่วันหนึ่งที่โรงเรียน ผมทนไม่ไหวแล้ว ยังไงก็ต้องหาทางคุยให้ได้........ที่บ้าน ตอนกลางคืน คิดหาวิธีที่จะพบกับเธอ แบบน้ำเน่า นึกไปนึกมา ฟักชิ่ดสิ้นดี งั้นแบบนี้ล่ะ เดินผ่านแล้วทำของตก แกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว....แหวะ ข้างๆมีท่อน้ำอยู่ เอาไงดีวะ............เฮ้ย ! นึกออกแล้ว