ไดอารี่

ลำดับตอนที่ #17 : ใช่ว่าโรงเรียนจะมีแต่ความสุข

ทุกวันเต็มไปด้วยความสนุกสนานภายในโรงเรียน แต่ต้องมีสักครั้งบ้างแหละที่ไม่ได้เป็นไปตามที่เราคิด ผู้ใหญ่มักพูดเสมอว่า โรงเรียนเป็นสังคมย่อยๆ ที่จะเกิดขึ้นจริงในอนาคต ผมว่ามันก็จริง ศูนย์รวมที่ใหญ่ที่สุด รวบรวมคนทุกประเภทไว้ในที่ๆแห่งเดียว แล้วใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน และอยู่ด้วยกันเป็นปีๆ มีการพูดคุย มีการแลกเปลี่ยนความคิด มีการโดนทำโทษ และมีการทะเลาะ ที่นั่นคือโรงเรียนนี่แหละ



เวลาใกล้สอบ ทุกคนเร่งรีบกับการทำงานที่ค้างไว้ และสีหน้าทุกคน เคร่งเครียดกับของที่วางกองตรงหน้า



\"ไอเหรี้ยพีทพ่อมึ งหรอ\"



\"ฆวยพ่อมึ งดิ\"



ผมยังคงบ้าๆบอๆไปกับไอพีทเช่นเคย เวลาใกล้สอบหรือเวลาส่งงาน ของพวกนั้นไม่เคยอยู่ในความคิดของเราทั้งสองเลยครับ



\"ไอสั ดมึงมานี่\"



\"ให้มึงฆ่าเรอะ มึงโง่ป่าวว่ะ\"



เหตุที่ผมวิ่งไล่มัน เนื่องจากว่า......................ช่างมันเหอะ



ผมกันพีทวิ่งไล่กันในห้อง ทั้งห้องเละครับ แทบจะเป็นขยะไปเลย แต่ทั้งห้องก็ดูไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่กับเหตุการณ์เช่นนี้ เพราะชินซะแล้ว



จนกระทั่ง ชั่วแว่บหนึ่งที่เกิดเหตุการณ์บางอย่างครั้งแรกในห้อง นั่นคือการทะเลาะกันอย่างไม่มีเหตุผล



ไอพีทวิ่งไปที่หัวมุมโต๊ะๆหนึ่ง และระหว่างที่เลี้ยวตัว เค้าได้ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งให้ล้มเพื่อที่จะขวางผมไว้ เสียงมันดังพอที่เรียกความสนใจจากทั้งห้องได้ และทั้งห้องก็เห็นเป็นตาเดียว ว่ามันไม่จริง



\"ไอเหรี้ยพวกมึงเล่นอะไรกันว่ะ !\"



เสียงเพื่อนคนนึง ที่นั่งไปทางเก้าอี้ที่ล้ม ตะโกนด่าไอพีท



\"เออออ โทดๆ\"



ผมเอามือแตะไหล่มัน แต่ทว่า มันกลับปัดมือผมออก และพลักผมอย่างแรงทีเดียว จนผมเซไป ผมเองก็งงครับ ไม่รู้ทำไมเค้าถึงได้ทำอย่างนี้



\"ไรวะ\"



\"มันโดนกู ไอสั ด !\"



\"โดนมึงหรอ\"



\"เออเด่ะ ! ไอเหรี้ยคนจะทำงาน\"



\"โดนมึงหรอ ?\"



\"เออมันโดนกู !\"



ผมมองไปทางเก้าอี้ที่ล้ม ห่างประมาณปากกาแท่งนึงได้มั้ง ซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะไปโดนตัวเค้าแต่อย่างใดเลย



\"แล้วกูทำรึไง\"



\"ไอเหรี้ย พวกมึงวิ่งเล่นกัน กูทำงานไม่ได้โว่ย\"



\"กูทำหรอ ?\"



\"เล่นเหรี้ยอะไรให้มันรู้เรื่องนะเว่ย !\"



แล้วมันก็เข้ามาผลักผมอีก ผมไม่ตอบโต้ เพราะผมจำได้ เราเพิ่งคุยกันเมื่อเช้านี้เอง ? เพิ่งจะคุยแล้วหัวเราะด้วยกัน เมื่อไม่นานมานี้เอง ? แต่สิ่งที่เค้าทำ มันเหมือนกับคนที่ผมไม่รู้จัก



น่าแปลกมาก ผมในตอนนั้นเรื่องที่จะ ผลักเค้า หรือทำเค้าคืน ไม่อยู่ในหัวผมเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ที่ผมอยากจะทำมากกว่านั้นคือ ถามเหตุผลออกไป การที่จะเอาเรื่องอื่น มาเป็นข้ออ้างในการทะเลาะ ผมไม่คิดว่าเค้าจะทำได้ และต่อหน้าเพื่อนทั้งห้องซะด้วย



\"มึงเป็นฆวยไรไอสั ด !\"



เสียงพีทย้อนกลับมา และใบหน้าที่เคยยิ้มแย้ม กลับกลายเป็นโกรธขึ้นมาทันทีที่เพื่อนคนนั้นทีท่าทีอย่างนี้กับผม



\"ทำไมไอสั ด !\"



เพื่อนผมเถียงกลับ



\"เก๋านักนะมึง\"



และเดินเข้ามา



\"แล้วมึงจะทำไม\"



พีทเดินเข้ามาและคิดจะทำอย่างไร ทุกคนรู้ และห้ามเอาไว้ พีทเองก็ไม่ได้ฝืน ห้ามก็หยุด และผมรู้ เค้าเองก็ไม่อยากทำด้วย



\"ห่ าเอ้ย\"



ไอพีทสบถ ผมเลยเดินลากมันไปไกลๆหลังห้อง



\"เออน่า อย่าเลย แม้งเพื่อนกันแท้ๆ\"



\"แม้ง มันทำมึงง่ะ\"



\"ไอเหรี้ยแล้วกูท้องเรอะ\"



\"ตะกี้โดนมันเรอะ\"



\"ไม่โดน..\"



\"เชี่ยเอ้ย\"



\"เมื่อเช้ายังดีๆกันอยู่แท้ๆ\"



\"แม้งเท่ ไงเหรี้ย\"



\"มันอยากเท่รึไงวะ\"



เพื่อนคนนึงเข้ามาหาผม



\"ถามจริงเหอะ มึงเห็นว่าโดนมันปะ\"



ผมถาม มันส่ายหน้า.....



คนที่เห็นเหตุการณ์ ไม่มีสักคนที่เข้าข้างเพื่อนผม เพราะทุกคนเห็นกับตา ว่าเก้าอี้แค่ล้ม เสียงดัง แต่ไม่มีอะไรสักอย่างที่ไปกระทบเพื่อนผม หลังจากนั้น ผมก็ไม่มองหน้าเค้าอีกเลย ไม่คุย ไม่สบตา เพราะผมคิดว่า ทำอย่างนี้กับเพื่อน มันน่าทุเร ดเกินไป ที่ทำอย่างนี้กับเพื่อนครับ



หลังจากนั้นสองวัน



เพื่อนคนนั้นมาหาผม ขณะที่ผมกำลัง นั่งอยู่คนเดียว



\"ไอบี....\"



ผมไม่สน



\"ไอบีกูขอโทด\"



พอได้ยินคำนี้ ใจผมอ่อนลงและหันไปมองมัน



\"กูไม่ได้ตั้งใจ\"



\"ทำไมถึงทำอย่างนั้นวะ\"



ผมถามจริงจัง



\"เออ กูเครียดเร่องงานมากไปหน่อย\"



\"เลยมาลงที่กู\"



\"กูขอโทด\"



\"เออ ผ่านไปแล้ว ช่างแม้งเหอะ อย่างทำอย่างนี้กะคนอื่นนะเว่ย\"



\"เออๆ\"



แล้วเราสองคนก็กอดคอกัน แต่ผมไม่ค่อยสนิดกับเค้าอย่างเดิม อย่างว่าแหละ ใครจะไปเข้าหน้าคนอื่นติด ทำอย่างนั้นกับเพื่อนได้ลง และผลสอบที่ออกมา ผมตกสี่ครับ ไอพีทตกแปด