ไดอารี่

ลำดับตอนที่ #15 : วิชาเลข วิชาหรรษา เรียนแล้วคิดถึง.............ฮี่ๆๆๆๆๆ

อะแฮ่ม.....ขณะนี้คือวิชาเลข



\"นักเรียนต้อง(สัง)หารฆ่า ฉอดๆๆๆ แล้วจะได้ฆ่า ฉอดๆๆ จากนั้นก็ฆ่า ฉอดๆๆๆ ก่อนที่โดนฆ่า ฉอดๆๆๆ\" -o-



อะไรนะ



\"และแล้ว คำตอบก็จะปรากฏ อกกมาให้เราได้ชมกัน\" -o-!



เย้ ตบมือๆๆ สุดยอด สุดยอด ถุ้ย อึ้งตายห่า ปัจจุบัน ผมอยู่แถวหน้าสุดครับ โต๊ะซ้ายสุดครับ โง่สุดครับ และบ้าสุดด้วยครับ ย๊ากกก ก๊ากๆๆ นี่คือคำหัวเราะติดปากผมเอง บัดนี้ผมกะน้องพีทแสนน่ารัก ได้แยกจากกันแล้ว ไม่น่าเล้ยเพื่อนกู แต่ก็แยกกับผมได้แค่ร่างกายคับ ใจยังสื่อถึงกันได้อยู่



ผมหันหลังไปหาไอพีท



\'ฮ้ายยย ดารลิ้ง ~\' ^3^



ผมทำตาหวานใส่มันครับ มันเลยถลึงตากลับมาว่า



\'ฮ้ายพ่อเมิงดิ\' ,,i,,^-^



ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักจิงๆ ผมก็ยังคงเรียนๆๆ นั่งๆๆ หลับๆๆ เบื่อจิงว้อย แต่ความเบื่อของผมก็หายไป เมื่อสามบ้าข้างหลังผม กำลังทำกิจกรรมที่เรียกได้ว่า ปัญญาอ่อนสุดๆ



\"นี่เลย กูเป่าลูกเท่าเหรียญบาทได้แล้ว\" ^o^



\"ไอโง่ได้แค่เหรียญบาทเองหรอวะ กูห้าบาทว้อย\" =o=



\"ไอเหรี้ยอ่อนว่ะ กูสิบบาทสั ด พวกมึงแม้ง อ่อนจิงๆ\" >o<



คงไม่ได้อธิบาย แก๊งสามพีของห้องไงครับ เพรช แปะ ปันนี่เอง



ไอปันเอาของเล่นใหม่มาโรงเรียนครับ นั่นคือที่เป่าลูกโป่ง มันบ้าป่าวว่ะ ชม.เลขด้วยน้า



\"ไอเหรี้ยเป่าใหญ่ๆเลยยย\" ^o^



\"ฆวยมึงมาเป่ามั๊ย\" -_-\"



เพรชกะปันเถียงกานอยู่



\"นี่ ! ดูของกูซะก่อน\" ^o^



ไอแปะแย่งไปเป่าแล้วได้ลูกประมาณกำมือ เญ็ดเข้ มันทำได้ไงวะ



\"ไอเหรี้ยแปะแม้งโกง ฆวย\" -o-



การเถียงโง่ๆของไอเพรชเริ่มขึ้น



\"อ่ะๆ มึงเป่าเด่ะๆ อีเหรี้ย\" -o-^



แปะยื่นให้เพรช



\"ฮ่าๆๆๆ !!!!\" >o


ไอเพรชเป่าไม่เป็นลูกครับ ครั้งแรกแตกโพละ ครั้งสอง เป่าออกมาแต่น้ำลายติดมาด้วย ก้านที่เป่าเลย หนืด...อึ๋ย



ผมนั่งมองอยู่นานแล้ว แต่ทำไมหว่า พิชิดถึงโง่ยิ่งนัก ใกล้แค่เนี้ย เจือกมองไม่เห็น ทีกูคุยนิดละมึง เละ



\"นี่เลยฆวยเอามานี่ เด๋วกูโชเอง\"



ไอปันโช หูร้ายมาก



\"เออเจ๋งมากไอปัน เป่าเยอะๆ  เป่าเยอะๆ\" >_<



ไอเพรชยอ งี่เง่าทั้งคู่



ว้าว บนเพดานมีประมาณ หนึ่ง...สอง..สาม........โอก๊อด 20 กว่าลูก เล็กใหญ่มีหมด แม้งบ้าไปแล้ว ทั้งห้องเริ่มงงครับ อะไรวะ ลูกโป่ง เหรี้ย ลอยแม้งทั่วห้องเลย พิชิดหันหลังเขียนกระดานเลยไม่รู้เรื่อง เพื่อนผมก็พยายามกลั้นหัวเราะแทบตาย แต่แล้วไอเพรช...........



\"อาจานครับ ! ไอปันมีของขวัญให้อาจานครับ\" ^o^



.......................ทั้งห้องกลั้นไม่อยู่แล้ววววว ยิปปรี้ !~ บัดนี้ทั้งห้องส่งเสียงเฮฮาอย่างไม่กลัวอะไรแล้ว ทั้งหัวเราะ ทั้งอุทาน ตบมืออีกตะหาก



\"ไอเหรี้ยลูกโป่งว้อยยย\"



\"ใครเป่าวะน่ะ\"



\"ไอปันไง ไอปัน\"



\"โคดเจ๋งอ่า\"



\"สวยมาก สุดยอดดด\"



\"เฮ้ย ลอยมาทางกูแล้ว\"



\"อาจานครับมีลูกนึงไปหาอาจานครับ\"



เราส่งเสียงมั่วซั่วซะจน.......



\"นี่ใช่เวลาเล่นรึไง ! สนุกมากใช่มั๊ย !!!!!!!!!\" -o-^^



อูยยย ตูนึกแล้ว เสียงพิฆาตส่งมาถึงผม จนผมต้องหัวเราะต่อ



\"นักเรียนกล้าลองดีกับอาจานอย่างนี้ใช่มั๊ย ! หา ! \" -o-^^



โอ้วว พลังเสียงงอ้า หนวกหูว้อย



\"ออกมานี่  ! ใครเป็นคนเป่า ออกมานี่ !!\" -o-^



ไอปันก็ยังนิ่ง



\"ไอปันครับไอปัน\" ^-^



โอ้ เพื่อนรักของมันเองครับ ไอเพรช



\"เฮ้ย อะไร อาจานครับผมเปล่านะครับ\" +_+



แม้งเอ้ยยย แก้ตัวฉลาดสุดๆ



\"ออกมานี่ !\" -o-^



\"อาจานครับเชื่อผมสิครับ\" +o+



แทนที่จะซึ้ง แต่ทั้งห้องกลับฮาหนักกว่าเก่า ไอเบื๊อกเอ้ย



\"เฮ้ยพวกมึงหัวเราะอะไรวะ\"



\"ตอนคุยกับอาจาน เธอกล้าหันไปพูดกับคนอื่นรึ !!\" -o-^



โอ้อาจานถึงขีดสุดแย้ว



\"อาจานครับ ผมไม่ได้ทำจริงๆนะครับสาบานเลย\" ^-^ ii



แล้วมันก็ยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว..........นั่นมันท่าลูกเสือประถมนี่หว่า



\"แล้วท่าสาบานมันอย่างนี้เหรอ !\" -o-^



\"เอ้ย ไม่ใช่ครับอาจานผมล้อเล่น\" ^o^\\



แล้วมันก็ไปทำท่าตำรวจทำความเคารพ นี่มันโง่จิงๆด้วย



\"เธอกล้าล้นเล่นกับอาจานงั้นเหรอ !!\" -o-^^^^



\"เฮ้ย ใช่ป่าวว่ะ\" -_-?



\"ไม่ต้องเธอออกมานี่ !! บันทึกอยู่ไหน...เธอบันทึกลงไปว่า นำสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเรียนขึ้นมาเล่นในห้องเรียน !!\" -o-^^^^



\"อาจานครับ ขอโอกาส...\" +_+



\"เขียนลงไป !!!!\" -o-^^^!!!!!!



ฮ่าๆๆๆ เส้นเลือดขึ้นเลย ฮาฉิบหาย



เส็แล้วไอปันก็ยอมแพ้ครับ ออกไปเขียนแต่โดยดี มันใช้ดินสอเขียนครับ ผมรู้เลยว่ามันต้องทำต่อไป แต่ทว่าความหวังก็สูญสลาย เพราะไอหอกพิชิด แม้งวงเอาไว้ ว่าเคยมีข้อความเขียนอยู่ตรงนี้ แถมเซ็นกำกับไว้ด้วย มันเลยพูดว่า



\"ช่างแม้ง\"



โอ้ชายชาตรีมาก



และแล้ว พิชิดของเราก็สอนต่อไปครับ ส่วนผมก็นั่งเบื่อเหมือนเดิม.....ทำไรดีวะ.................เออช่ายแต่งกลอนน ผมเลยนำกระดาษสมุดครับ มานั่งแต่งอะไรบ้าๆบอๆดีก่า



-วิชาเลขวิชาหรรษา



อืม.........แล้วไรต่อดีวะ.....................



-เรียนแล้วคิดถึง



อืม...................อะไรดี.......ให้ไอพีทต่อดีกว่า ผมเลยขยำแล้วโยนไปหามัน พอมันเปิดปุ๊บ แม้งไม่ต้องคิดเล้ย เขียนๆๆๆ แล้วส่งกลับ



-คิดถึงบาทา



แม้งสถุ ลเจงๆ อืมๆ........ใช้ได้ๆ..............เอาๆอย่างนี้แหละ แล้วผมก็โยนให้ไอพีท มันก็ส่งกลับมาว่า



-มึงว่ามัน จิงมั๊ยล่า



เออ..................อะไรดีว้า



-โอ้ลันลา



จะเส็ดละ



-ศูนย์ทุกที



และนี่คือข้อความที่เส็ดสมบูนครับ



-วิชาเลขวิชาหรรษา เรียนแล้วคิดถึงบาทา



-มึงว่ามัน จิงมั๊ยล่า โอ้ลันลา ศูนย์ทุกที



เข้าป่าวว่ะ...........ช่างแม้งเหอะ....แต่งใหม่ก็ได้ายย



ทีนี้ผมเลยเอาเลยครับ มันสอนไรไม่รู้แล้ว กลอนสำคันกว่าเย้อ



-เรียนเลขทุกชั่วโมงเหมือนตกนรก กินห่อหมกในส้วมยังสุขขี



-ท่องสูตรคูนยังไม่ได้ช่างอัปปรีย์ ชีวิตนี้กูรู้แล้วไม่เหลือเดน



เอออ ช่างมันเว่ย แต่งๆต่อๆๆๆ แต่ทว่า ขณะที่ผมกำลังจะเขียนต่อนั้น......



\"นั่นเธอทำอะไรน่ะ\"



โอ้........เวนกำ



\"นี่ใช่เวลาเขียนเล่นรึไง\"



\"เปล่าครับ\"



\"ไหนเขียนอะไร เอามาดูซิ\"



เฮ้ยยย อ๊ากกกกกกกกก มันยึดไปแล้ววววว แล้วก็ยืนอ่าน........หน้าเครียด..........ว๊ายยย แม้งมองกู ถลึงตาด้วยละ



\"เธอเขียนเหรอ....\"



\"เปล่าครับส่งมาจากข้างหลัง\"



ไอพีทเด้งเลยครับ



\"ใครส่งมา\"



พิชิดหันไปมอง



\"ไม่มีใครยอมรับใช่มั๊ย\"



ผมเลย.....



\"ไอพีทครับ\"



พีทจ๋า กูรักมึง



\"เฮ้ย.....ตลกแล้วสั ด\"



\"เธอพูดคำหยาบ....\"



\"อาจานครับ ผมไม่ได้เขียน\"



\"สมุดบันทึก !!!!\"



แฮ่ๆ แล้ววันนี้ผมก็วิ่งหนีไอพีท ทั้งวันเลยครับ จบแล้วววว ชมเลข ยะฮู้ !!