[Fic Yaoi HarryPotter] The place where I belong(PG-13)

ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 : Resign

ดัมเบิลดอร์มีสีหน้าที่ดูเครียดมาก ซึ่งต่างจากทุกทีที่เขาดูสุขุม รอบคอบ
และมีอารมณ์ขันอยู่เสมอ
"แน่ใจแล้วรึ..เซเวอร์รัส" ดัมเบิลดอร์ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"ครับ ผมตัดสินใจแล้ว" คำตอบของผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเขายังคงเป็นเช่น
เดิม
"ถ้าอย่างนั้น.. แม้แต่ฉันก็ไม่สมควรที่จะขัดขวางความตั้งใจของ
เธอ..." เขาหยุดพูดไปพักหนึ่งแล้วจึงเริ่มพูดต่อ "แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ"
"พรุ่งนี้ครับ.." สเนปตอบเรียบๆ
"ฉันเข้าใจแล้วล่ะ.. ต้องการให้เตรียมรถม้าไหม" เขาถามด้วยความ
หวังดี แม้ว่าเขาพอจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม
"ไม่เป็นไรครับ และขอบคุณที่เข้าใจ..ผมขอลาล่ะครับ" แล้วเขาก็เดิน
ออกไปจากห้องของดัมเบิลดอร์อย่างไม่รอช้า
"อีกคนหนึ่งแล้วหรือนี่.." เขาพูดพลางหยิบขนมขึ้นมากินแกล้มน้ำ
ชา "ต่อไปจะหาอาจารย์วิชาปรุงยาคนใหม่จากที่ไหนดีนะ..." เขาถอนหายใจ
เบาๆ

* * * * * * * * * *

~วันต่อมา~

เช้าวันใหม่ดูจะไม่สดใสนักสำหรับสเนป เพราะเขามีเรื่องสำคัญอีกมากที่
ต้องจัดการหลังจากออกจากฮอกวอตส์ - - ที่ที่เขาเคยเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุง
ยา... - - ไม่..เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว - - ตอนนี้สิ่งที่ต้องคิดก็คือเรื่องของ
ปัจจุบัน
การค้นหาตัวตนเป็นสิ่งที่เซเวอร์รัส สเนปค้นหามานานแสนนาน แต่เขา
ก็ยังไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้..ไม่ว่าจะไปยังที่ใด เขาก็ยังไม่รู้สึกว่าที่นั่นคือที่
ที่เขาควรจะพักพิง - - แม้กระทั่งฮอกวอตส์
เขารู้ว่าหากยังคงอยู่ฮอกวอตส์เขาก็จะไม่สามารถก้าวผ่านจุดที่เขายืนอยู่
ได้อีก - - การเป็นอาจารย์เปรียบเสมือนการหยุดเวลาของตัวเองเอาไว้กับที่
ในขณะที่เราสอนให้เด็กนักเรียนเจริญเติบโต และก้าวไกลไปในอนาคตอันสดใส
ซึ่งแม้ว่าจะมีเมฆหมอกแห่งความอุปสรรคบ้างก็ตาม - - แต่คนที่เป็นครูอาจารย์
กลับต้องย่ำอยู่กับที่ และสอนบทเรียนเดิมๆทุกๆปี - - ไปไหนไม่ได้อีก.. และไม่
สามารถให้ตัวเองหลุดออกจากวัฎจักรเหล่านี้ได้
เซอร์เวอรัสไม่เคยรู้สึกเสียใจต่อการตัดสินใจของเขาเลยสักครั้ง ไม่ว่าสิ่ง
ที่เขาเลือกจะดีหรือไม่ดี แต่..เขามั่นใจเสมอ ว่าสิ่งที่เขาทำนั้น ดีสำหรับตัวเขาที่
สุดแล้ว - - ดังนั้นไม่ว่าใครก็มาสั่งสอนอย่างไร เขาก็ไม่มีทางที่จะเชื่อหรือสนใจทั้ง
สิ้น - - และรวมถึงการลาออกจากการเป็นอาจารย์ของฮอกวอตส์.....
สเนปรู้ดีว่าดัมเบิลดอร์รู้สึกไม่ดีนักที่เขาลาออกอย่างกระทันหัน แต่เขาก็
ยังดีใจอยู่ที่ดัมเบิลดอร์เข้าใจ และยอมให้เขาลาออกแต่โดยดี แม้ว่าจะหาอาจารย์
วิชาปรุงยาได้ค่อนข้างยากก็ตาม - - แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าในอนาคต เมื่อเขาค้น
หาตัวเองได้แล้ว เขาจะได้กลับไปสอนที่ฮอกวอตส์อีกไหม เพราะว่ามันจะดู
เหมือนกับว่าเขามีจิตใจโลเล - - ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบนัก
ในตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะอาศัยอยู่ในเขตของเหล่ามักเกิ้ล - - เพราะมัน
เป็นที่ที่เดียวที่จะอยู่ได้อย่างสงบที่สุด
"อืม..บ้านหมายเลขที่ 13 อยู่ตรงไหนนะ" สเนปพึมพำกับตัวเอง
พลางดูแผนที่ที่วาดด้วยลายมือขยุกขยุย
"เอ่อ..คือมีอะไรให้ช่วยไหมคะ" หญิงชราวัยกลางคนชาวมักเกิ้ลเข้ามา
ถามสเนปด้วยความหวังดี
"คือว่าผมกำลังจะมาหาบ้านเลขที่ 13 ที่ผมซื้อไว้น่ะครับ"
"คุณซื้อ'คฤหาสน์หลังนั้น'ไว้เหรอคะ" เธอถามด้วยเสียงตกใจ
"ครับ มาดาม" สเนปตอบอย่างสุภาพ
"แต่'คฤหาสน์หลังนั้น'มีแต่ข่าวไม่ดีนะคะ" เธอเตือนเขา
"ไม่ดีอย่างไรรึครับ" เขาถาม
"ก็...เมื่อหลายปีก่อน มีการฆาตกรรมภายในคฤหาสน์หลังนี้ แล้ว..
ดูเหมือนว่าผีของครอบครัวนั้นจะยังคงอยู่ภายใน'คฤหาสน์หลังนั้น'อยู่... และบาง
ทีก็มีเสียงกรีดร้อง..ไม่ก็ข้าวของลอยไปมา.." เธอมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้
ชัด
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่กลัวพวกผีหรอก คนที่เล่ห์เหลี่ยมจัดยังจะ
น่ากลัวเสียมากกว่า"
"ถ้าคุณว่างั้นนะคะ.. อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว
นะคะ ชั้นแมรี่ แอนเดอร์สันค่ะ แต่คุณจะเรียกชั้นว่าแมรี่ก็ได้นะคะ" เธอยิ้มอย่าง
เป็นมิตร "บ้านของชั้นเลขที่ 25 จะแวะมาดื่มน้ำชาบ้างก็ได้นะคะ ถึงจะไกลจาก
คฤหาสน์ของคุณมากเสียสักหน่อย" เธอหัวเราะ
"ขอบคุณมากครับ แมรี่ ผม เซเวอร์รัส สเนปครับ แต่เรียกผมว่าเซ
เวอร์รัสก็ได้"
"เซเวอร์รัส..คุณยังหนุ่มมากเลยนะคะ แล้วจะมาอยู่คนเดียวหรือคะ"
"เห็นผมอย่างนี้ แต่เพื่อนรุ่นเดียวกับผมมีลูกอายุ 15 แล้วนะครับ"
เขาหัวเราะเบาๆ
"เอ๋..ฉันนึกว่าคุณจะอายุราวหลานชายของฉันเสียอีก" เธอตกใจ
"ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนก็จะดูโทรมๆกว่านี้" เขาหยิบรูปถ่ายของเขาสมัยที่
ยังอยู่ในฮอกวอตส์ที่ใช้กล้องของมักเกิ้ลถ่ายให้แมรี่ดู
"คุณโกนหนวดเคราออกจนหมดเลย.." เธอพูดหลังจากดูรูปเมื่อก่อน
เสร็จ "ในรูปนี่แทบจะเรียกว่าไม่เหมือนคุณเลยแม้แต่น้อย"
"คือว่าผมอยากจะเป็นคนใหม่ - - ที่เป็นตัวของตัวเองดูบ้างน่ะครับ ก็
เลยตัดสินในทิ้งคราบเดิมออกจนหมด โดยการตัดผมออกบางส่วน แล้วก็โกน
พวกหนวดเคราออก"
"ในตอนนี้คุณดูไม่น่าจะเกิน 25 เลย" เธอบอก "ไม่น่าเชื่อจริงๆ"
สเนปแค่ยิ้มตอบ
"เกือบลืมไป..คุณกำลังหาทางไปที่'คฤหาสน์'หลังนั้นนี่นา" เธอพูด
พลางชี้ไปทางขวา "เดินจากตรงนี้ไปเรื่อยๆทางนั้น จนถึง'ร้านขนมปังโรล' แล้ว
เลี้ยวขวาอีกที คุณก็จะเจอ คฤหาสน์ของคุณค่ะ"
"ขอบคุณครับ แล้วก็ขอตัวครับ"
"ยินดีที่ได้พบคุณค่ะ"
"เช่นกันครับ" แล้วทั้งสองก็เดินแยกกันไป "อยู่ในหมู่พวกมักเกิ้ลแบบ
นี้ก็อาจจะดีเหมือนกัน..." เซเวอร์รัสพูดเบาๆ


End of Part 1