คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่แข่งของคิมมินกยู #MINWON ft. WOOSHIN CH 2
หลัาบาราานสมาิเเว่นทีน่า็มารวมัวันที่ห้อ้อม ่าน่าทำนู่นนี่อัวเอไป ้อมเ้นบ้า นั่เล่น ้อมร้อเพลเสียัไปหม มีแ่มินยูที่นั่เียบ ๆ แล้ว็แอบมอวอนอูที่ำลัุยับึวาน อฮันแล้ว็โฮิ ันสนุสนานอยู่ที่มุมห้อ
“เออใ่ วอนอูฮยอมีนโทรมาหาหรือยั ฮี่ ๆ ”ึวานนึึ้นไ้ถึเหุาร์สะเทือนวารวันนี้ เลยถามวอนอู้วยวามอยารู้ทันที
พอมินยูไ้ยินเลยย้ายูัวเอาที่อยู่อีฝาหนึ่มาร่วมวสนทนาทันที ทำให้อฮันที่นั่สัเาร์อยู่นานหัวเราะออมา
ทำัวอยารู้อยาเห็นนานี้
น่าแล้ว่ะ
“ไม่รุ้โทรศัพท์ยู่ไหนอ่ะ”
วอนอูเอามือล้วระเป๋าาเ มอ้ายมอวา็หาโทรศัพท์ัวเอไม่เอ ะไปเอไ้ไหล่ะ ็ิมมินยูแอบไปหยิบมาปิเรื่อแล้วโยนไว้ในระเป๋าอวอนอูนั่นแหละ
“หาเลยฮยอ โทรศัพท์หายนี่เรื่อให่นะ”
ึวาน็เล่นให่ไปเรื่อย แ่ถ้าโทรศัพท์หายมัน็ไม่ีเท่าไหร่ไหมหล่ะ้อมูลในมือถือมีแ่สำัทั้นั้น
“อยู่แถวนี่แหละเพราะ่อนลารถยัเล่นเมส์อยู่เลย เี๋ยว่อยหา”
วอนอูไม่สนใหามือถือ็เป็นเรื่อีสำหรับมินยูนะสิ แผนเาไ้ผล แ่ใ้ไ้แ่แ้สถานาร์เพาะหน้าเท่านั้นแหละ พอวอนอูเอแล้วเปิเรื่อทุอย่า็บ ้อวาแผน่อไปแล้วหล่ะ
“ถ้าอูินโทรมาแล้วไม่ไ้รับมันะไม่เสียมารยาทหรือไ” อฮันที่มีแผนแล้น้อหมามินยู็ำเนินารามทาัวเอทันที
“ไปหาเร็ว ๆ” โฮิเย่าวอนอูเร่ให้ไปหาโทรศัพท์ เาอยารู้ว่านที่ประาศให้โลรู้นานั้นว่าอบเพื่อนเาะโทรมาหาริ ๆ หรือเปล่า
“ไม่้อไปหรอ เาไม่โทรมาหรอแ่บอฮยอไปั้นแหละ” มินยี่นั่เียบฟัอยู่นาน็ออวามเห็น
ไม่เอาหรอไม่ให้หา
ไม่ใหุ้ยันเว้ยถึะแ่อนนี้็เหอะ
“ฮยออ่ะเียบไปเลย นี่ะายวอนอูฮยอออแล้วนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ึวาน็ยัเป็นึวานอ่ะนะ แ่พูถูในรอแล้หมาน้อยอย่าอฮันเหลือเิน #เสียหัวเราะมารร้าย
“ายอออยู่แล้วแหละ ถ้าายไม่ออันเอาเอ”
มินยูพูออมา วอนอูหันไปมอทันที ส่วนนพู็อึอัทำอะไรไม่ถู
“ถ้าั้น่อนะถึนายนะมินยู นายวรให้วอนอูฮยออนายเออะไร่อนีว่า ไม่ั้นีวิ็ไม่มีสีสันสิ” อฮันยิ้มให้มินยูอย่านึสนุ แล้ว็ะโนออมาว่า
“เ็ ๆ ามหาโทรศัพท์อวอนอูันเถอะ” เมื่อสมาินอื่นไ้ยิน ไม่รู้หรอว่าทำไม้อหาแ่เมื่ออฮันสั่ทำ็ไ้ ไม่มีใรอยามีเรื่อับเ๊แหรอ
“ฮยอ” สิ้นเสียอฮัน็มีเสียอิมมินยูนี่แหละที่โหยหวนามมา
:: MINGYU PART::
โอ๊ยยยย อยาะทึ้หัวัวเอให้าย อฮันฮยอเป็นอะไรอเาเนี่ย
อนนี้สมาิทุนำลัามหาโทรศัพท์อวอนอูฮยอันให้ทั่วไปหม น่าะแอบโยนไว้ในรถไปเลย อนนี้ผม้อทำารย้ายสถานที่โทรศัพท์แล้วหละ
“ะไปไหนอ่ะมินยู” วอนอูฮยอึายเสื้ออผมไว้ นึยัไมารั้ผมไว้อนนี้เนี่ย
“เออ ็ะไป่วยฮยอหาโทรศัพท์ไ”
“ไป้วย” สิ้นเสียอนรหน้าเ่าผมแทบทรุ ทำไมทำับผมันแบบนี้
อยาะร้อไห้โว้ยยยยยยยยยย
ผมไม่รู้ะเินไปไหนเลย นอาพาเินไปให้ไลาระเป๋าใบที่มีโทรศัพท์อยู่
“เฮ้อออ !” เสียถอนหายใผมเอแหละ
“เป็นไรอ่ะ เหนื่อยหรอ” วอนอูฮยอเินมาัหน้าผมไว้ ะให้บอไหล่ะ ให้บอหรอว่าผมเอาโทรศัพท์ไป่อนไว้ในระเป๋าอฮยอเออ่ะ
“เปล่าแ่ำลัิว่าโทรศัพท์อฮยอมันะไปอยู่ไหน”
“ไม่อยาหา็ไม้อหาสิ ะทำในสิ่ที่ัวเอไม่อยาทำทำไม” ผมนิ่ไปฮยอนนี้เารู้แล้วหรอว่าผมิอะไร้วยอ่ะ
“หมายวามว่าไ” ้อถามิ ถ้ารู้แล้วะรีบบอเลยว่าที่เป็นบ้าแบบนี้เพราะใร
“็ูเหมือนี้เียหา ทำหน้าแบบแบโลไว้ทั้ใบ”
“็เพราะฮยอนั่นแหละ
เหอะ” ยัไม่รู้หรอหรอว่ะ เริ่มะโรธแล้วนะเว้ย #อะไรอแมิ
“็รู้แล้ว นายไม่้อหาเพราะฟัอฮันฮยอ็ไ้ นนั้น็ทำเป็นเรื่อให่ไปไ้” วอนอูฮยอเินเ้ามาใล้ผมแล้วันให้ผมหันหลั แล้ว็เินลับไปทาเิม
“ฮยอไม่อยาุยับอูินไรนั่นหรือไ”
“อืม ็ถ้าวมันะไุ้ย็ไุ้ยเอแหละ”
“แล้วถ้าวมีแ่ผมไม่ใหุ้ย
ฮยอะฟัผมไหม” ผมหยุนิ่โยวอนอูฮยอยัอยู่้าหลัผม ผมไม่ล้าหันไปมอว่าน้าหลัทำหน้ายัไ
ผมไม่อยาเาไปเอ ผมแ่อยาไ้ำอบาปาเา
“วอนอูฮยออยู่หนายยยยย ผมเอแล้วนะมิสอลเพียบเลย” เสียอโยอมเรีย ผมว่าแล้ว้อมีนเอแล้ว็นนั้นมันโทรมา ๆ ้วย
โยอมที่เินมาพร้อมับึวานลาน้าหลัผมให้เินลับไปที่เิมที่พวเรารวมัวัน
วอนอูฮยอหันมามอผมนิ่ ๆ แ่็ไม่ไ้พูอะไร
ส่วนผม็ทำไ้แ่เินามพวเราไปเียบ ๆ
ทุนูื่นเ้นับำนวนมิสอลออูินมา ็พี่แเล่นโทรมายี่สิบว่าสาย แล้ว็าม้วย้อวามอีเือบสิบ ผมะยัวอย่าให้ฟั
วอนอูฮยอไม่ว่าหรอ
??
ผมรบวนหรือเปล่า
เียบ ……
อ่า ไม่ว่าอยู่สินะ
ถ้าว่าโทรลับหาผมหน่อยนะ
ผมอยาไ้ยินเสียฮยอั
อะไรอมันอีเยอะแยะ ไอ้ฮยอนนี้มันรุรุนแรไปแล้วแล้วแถมเหมือนสมาิอผมะเียร์ันออนอหน้ามา้วย
“โทรลับสิ เารอนายอยู่นะ” ทุน่าเร่ให้วอนอูฮยอโทรลับ้วยวามสนุโยเพาะอฮันฮยอ พี่แำลัิทำอะไรพิเรนทร์แน่ ๆ
“เอามาันโทรเอ” อฮันฮยอแย่โทรศัพท์ในมือวอนอูฮยอแล้ว็โทรลับไปหาอูินฮยอพี่แเปิลำโพเสร็สับเรียบร้อยสัพัฝ่ายนู้น็รับสาย
“วอนอูฮยอ ผมิว่าฮยอไม่อยาุยับผมแล้วะอี” ัวแผนารโยนโทรศัพท์ืนให้เ้าอทันที ผม่า ฮยอนนี้ไ้ไหมเนี่ย
“เพิ่ไ้ับโทรศัพท์นะ นายมีอะไรหรือเปล่า” ผมนั่ฟัสอนนั้นุยันอย่าใสุ ๆ ไม้แพ้สมาินอื่นเลยแหละ
“ผมแ่อยาุยับฮยอเย ๆ นะไ้ไหม” เสียอ้อนมืออ้อนเบื้อล่าผมมา แล้วสมาิอผมนอื่น ๆ ะบิันทำไมรับพี่น้อ
“อ่า …… “
“แ่ถึไม่อยาุยผม็ะโทรมาื๊อทุวันเลย ฮ่าฮ่าฮ่า” ลายอ่ะ = =
“ทำไมถึยัเรียว่าฮยอหล่ะ ็รู้แล้วหนิว่าอายุเท่าัน”
“เอาไว้อ้อนไ วอนอูฮยอ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ผมอบเสียหัวเราะอฮยอมาเลยรู้ไหม ยิ้มเยอะ ๆ นะรับ”
วอนอูฮยอปิเสียลำโพแล้ว็เินออไปุย้านอ ทุนที่ำลับิ้วยวามเิน็ใทันทีรวมถึผม้วย วอนอูฮยอทำท่าห้ามไม่ให้พวเราทุนามออไป ็เลยไม่มีใราม
30 นาทีผ่านไป ……………………
ผมอยารู้ะายว่าพวเาแอบไปุยอะไรันหายไปนานไปแล้วนสมาิทุนไปทำนู่นนี่ันหม มีแ่ผมที่นั่ัวลนเียวว่าเาุยอะไรัน
“อยารู้อะิว่าเาุยอะไรัน” อฮันฮยอเินมายืนรหน้าผม แล้ว็ยิ้มมาให้ไม่ใ่รอยยิ้มแบบมารร้ายแ่เป็นรอยยิ้มแบบเอ็นูแทน ฮยอนนี้้อเป็นไบโพล่าผมว่นะ
“เพราะฮยอนั่นแหละไปไล ๆ เลย”
“เี่ยวอะไรับันอ่ะ ็แ่อยาให้น้อายายออ”
“แล้ววามรู้สึอน้อายนนี้อ่ะไม่สนใหรือไ” ผมะอลับไปทันทีนอฮันฮยอหน้าเสียไปแปปนึ่อนะลับมายิ้มให้ผมแบบเิม
“แล้วนายรู้สึยัไอ่ะ”
“เ็บฮยอ ผมเ็บอ่ะ” อฮันฮยอลมานั่้า ๆ ผมแล้วอผมไว้อนนี้ผมไม่ไ้ร้อไห้ แ่ผมรู้สึไม่มีแร มันล้าไปหม
“ที่ันทำแ่อยาให้นายสู้แสออไปสิะเียบไว้ทำไม”
“ถ้ามันทำ่าย ๆ ็ีอะิ”
“แล้วะเอาอะไรไปสู้ับเาว่ะ” ผมผลัอฮันฮยอออทันที
“ไม่่วย็อย่ามา้ำเิมันิ”
“็่วยอยู่นี่ไ มามาให้อหน่อยลูหมาอฮยอ” อฮันฮยออผมแน่นแล้ว็ยี้หัว นี่ผมไม่ใ่เ็ ๆ แล้วนะ ระหว่าที่ผมบีับอฮันฮยออยู่วอนอูฮยอ็เินุยโทรศัพท์ยิ้มเ้ามา่อนะมอมาที่ผมนิ่ ๆ
“พรุ่นี้เี๋ยวันโทรหานายนะ ฝันีรับ” วอนอูฮยอพูอบนปลายสาย่อนะวาแล้วเินไปหาพวโฮิ ฮยอทุนรุมถามว่าหายไปุยอะไรับอูินแ่เา็ไม่อบอะไรแ่หยิบหูฟัแล้ว็ระาษเียนเนื้อเพลเินเ้าไปยัห้อ้อมร้อเียว
อฮันฮยอพยัเพยิให้ผมเินามไป แ่ถึนาไม่บอผม็ามไปอยู่แล้วหล่ะ
มาถึหน้าห้อผม็เปิประูเ้าไปเลยวอนอูฮยอมอหน้าผมนิ่ ๆ แล้ว็้มหน้าลไปเียนเนื้อเพล่อไม่สนใผมเลย
“ุยอะไรับเาบ้า”
“.....”
“ผมถามไม่ไ้ยินหรอไ” ผมลืมัวะอลับไปเสียัแ่นรหน้า็ยัไม่อบผมลับมาอยู่ี
“ผมเหนื่อยแล้วอ่ะฮยอ เหนื่อยริ ๆ” นรหน้าผมเยหน้าึ้นมามอผม แ่็ยันิ่อยู่ีมีเพียวาที่เหมือนะไหวหน่อย ๆ เท่านั้น
“หรือเพราะผมอยู่ใล้ไปเลยมอไม่เห็นผม”
“ฮยอไม่รู้เลยหรอว่าผมรู้สึยัไ ไม่เยรู้เลยริ ๆ อ่ะหรอ”
“บาทีผมวรพอแล้วใ่ไหม หยุวามรู้สึบ้า ๆ นี้ไว้ใ่ไหม ฮยออบผมสิ” น้ำาที่ผมลั้นเอาไว้ในที่สุ็ไหลลมาผม
“นาย .....”
“ผมมันน่าสมเพสินะที่รันที่ไม่รััวเอ หึ” ผมเินหันหลัออมาแ่เสียอวอนอู็เรียผมไว้่อน
“อนนี้นายมีนปลอบแล้ว อีไม่นานนาย้อเ็มแ็นะ”
ฟับผมอยาะหัวเราะั
ๆ ทำไมผมถึยัหวันะว่ารั้าเียวะสมหวั
เารู้มาลอแ่เลือที่ะไม่มอแ่นี้ผม็รู้แล้วว่าผมวระทำยัไ่อไป
อร้อไห้วันนี้แ่วันเียวพรุ่นี้ผมะลับมาหัวเราะเหมือนเิม
:: MINGYU PART END::
ความคิดเห็น