the bide ... การรอคอย (:

ข้อมูลเบื้องต้น

 

ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ โตโน่

 

 เรืองริท ศิริพานิช ริท



THE BIDE การรอคอย (:

 colors grace. 

เนื้อเรื่อง

เพล้ง !

“อ้ะ . อีกแล้วเรา” สวัสดีครับทุกคน จำผมได้ไหม ผมริทไง (: ทุกคนคงสงสัยกันใช่ไหมครับว่าเสียงเมื่อกี้มันเป็นเสียงอะไร ... มันเป็นเสียงที่เกิดจากความซุ่มซ่ามอีกแล้วของผมเองครับ ที่จริงผมไม่ใช่คนซุ่มซ่ามหรือเหม่อลอยหรอกนะครับ ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้น เหตุการณ์ที่ผ่านมา 2 เดือน 9 วัน เหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องเสียเขาไป ‘พี่โตโน่’

 

20/05/2010  7.43 P.M.

“พี่โตโน่ มาแล้วคร้าบบ !!!! แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหายใจแรงของหนุ่มตัวเล็กหน้าหวานตะโกนท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

“เข้ามาในร่มก่อนสิ” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยประโยคที่แสดงความเป็นห่วง แต่น้ำเสียงนั้น ... ไม่เลยสักนิด

“พี่โตโน่เป็นอะไรป่าวครับ”ผู้เป็นน้องถามผู้เป็นพี่ด้วยความเป็นห่วง เพราะพี่ไม่เคยพูดและแสดงท่าทางเย็นชาต่อผู้เป็นน้องแบบนี้มาก่อน

“ริทไปบอกอะไรเซน” คำถามนี้เพียงคำถามเดียวทำให้ชายหนุ่มร่างเล็กถึงกับหน้าซีด

‘หรือพี่โตโน่จะรู้เรื่องนั้นแล้ว !’  เสียงความคิดของเด็กหนุ่มดังขึ้น เรื่องที่ว่าก็คือเรื่องที่ตนพิสูจน์ว่าเซนแฟนคนที่พี่ชายตนรักหมดหัวใจรักพี่ชายของตนมากแค่ไหน โดยให้รุ่นพี่นั่นก็คือ’เก่ง’แกล้งจีบเซน ก็แค่นั้น ...

“ว่าไง !!!” ร่างสูงตะคอกด้วยเสียงดุดันและน่ากลัว

“อ้ะ ! ฮึก ..”  น้ำตาของน้องชายไหลรินออกมาด้วยความกลัว

‘ไม่ใช่ คนคนนี้ไม่ใช่พี่โตโน่ พี่โตโน่ที่ดีกับเรา พี่โตโน่คนที่แอบรัก’

“ริท .. ฮึก ..ริทป่าว” หนุ่มร่างบางปฏิเสธไป เพราะคิดว่าพี่ชายของตนจะเชื่อตนบ้าง สักนิดก็ยังดี แต่มันไม่เป็นแบบนั้น ...

“คุณจะดูหลักฐานไหม ? คลิปเสียงที่รุ่นพี่ของคุณมาจีบแฟนของผมไง” ริทถึงกับหน้าชา ไม่ใช่เพราะเรื่องที่พี่ชายตนรู้เรื่องทั้งหมด แต่เป็นเรื่องคำที่พี่ชายตนใช้แทนตนและเขา

‘คุณ กับ ผม งั้นหรอ …’

“ฮึก ..เชื่อริทเถอะนะ” รู้ว่าไม่ได้ก็จะขอ ... รู้ว่าไม่มีหวังก็จะขอ ...

“คุณไม่ใช่คนสำคัญอะไรของผม ทำไมผมต้องเชื่อคุณ”เมื่อชายหนุ่มพูดเสร็จก็เดินจากไป ผิดกับร่างเล็กที่อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เสื้อผ้าเปียกปอน หน้าเปียกน้ำตาแค่ไหน ร่างเล็กไม่รู้สึกเลย เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาชาไปหมดพร้อมกับหัวใจที่อ่อนแรง

 

ตั้งแต่วันนั้น ริทก็ไม่เจอกับโตโน่ อดีต พี่ชายที่แสนดีของเขาอีกเลย แต่เขาก็ยังจะรอ

รอวันที่โตโน่กลับมา กลับมาคุยกับเขา แกล้งเขา เล่นกับเขา เหมือนเดิม ...

‘ริทจะรอนะฮะ ...’

 

20/05/2011 7.15 A.M.

“ตัวเล็ก ! ตื่นได้แล้วครับ ~” เสียงนาฬิกาปลุกที่มีเสียงพี่ชายสุดที่รักของหนุ่มน้อยที่ชื่อริทดังขึ้น

“หาววววววว ~ ” อ้าว ! ทุกคน มากันตอนไหนเนี่ย ผมยังง่วงอยู่เลย ราตรีสวัสดิ์ครับ _ _zZ (พี่ริท ! ถ้าไม่ตื่นจะแต่งให้ไม่เจอเฮียแล้วนะ -..- : ไรเตอร์)ว๊ากกกกกกก ไรเตอร์บ้า ! ตื่นก็ได้ เอ๊ะ ! เดี๋ยวนะ ... วันนี้กันดั้มนัดริทไว้นี่นา นัดไว้ 7 โมงครึ่ง นี่มัน ... อีก 10 นาที O[]O ริทไปอาบน้ำก่อนนะทุกคน ฟิ้วววววววว ~

 

30 นาที ต่อมา

“กัน มาแล้วคร้าบบ !!!!” คุ้นๆกับประโยคนี้ไหมครับ หะหะ...

“ฉันนัดแกไว้กี่โมง” ซวยแล้ว คนอ่านช่วยริทด้วยครับ T T

“จะ ... 7 โมงครึ่ง แหะๆ ... โหยยย ~ กัน *0*” อุวะฮะฮ่า ใครเจอมุกตาปิ๊งๆของผมก็ต้องใจอ่อนทุกคนแหละครับ ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่โตโน่

“เฮ้อ ~ แกนี่ก็ทุกทีเลยสินะ” เห็นไหม กันยกโทษให้ผม(อีก)แล้ว

“แหะๆ ... แล้วแกเรียกฉันมาวันนี้มีอะไรหรือเปล่า ?” แหงสิครับ ปกติถ้าไม่มีธุระมันไม่โทรมาให้เปลืองค่าโทรศัพท์หรอก งกจะตาย =3=

“อือ มีแน่ ... แกจำพี่เกรซพี่สาวแกรนด์ได้ไหม ?” เพื่อนพี่โตโน่ ... ทำไมผมจะจำไม่ได้ ...

“จำได้ ทำไมอ่ะ ?” มันจะนัดรวมญาติหรือไง - -

“พี่เค้าจะแต่งงาน ” แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม ?

“แล้วไง ?” ถ้าพี่โตโน่แต่งสิ ว่าไปอย่าง ...

“เค้าชวนแกไปด้วย” ก็ไปไง ง่ายๆ

“เออๆ วันไหน ฉันจะรีบกลับบ้าน”

“กลับทำไม” เอ๊า ! ไอ่นี่

“กูง่วง จะไปนอน ชัดไหมครับ ?”

“ที่คุณกูถามว่าคุณมึงจะกลับทำไมก็เพราะว่า เค้าแต่งวันนี้เฟ้ย !” ห๊ะ ! วันนี้ รีบแต่งไปไหนแวะ

“แต่คุณกูไม่มีชุด เพราะฉะนั้น คุณกูไม่ไป” ข้ออ้างผมดีใช่ไหม ไม่ต้องชมครับ ฮ่าฮ่าฮ่า

“กูมีให้แล้ว อยู่ในรถ ใส่ทับไปนั้นแหละ” อะ .. ไอ่นี่เตรียมพร้อม –[]-

“จะให้กูไปให้ได้เลยใช่ไหม ? รถอยู่ไหน เดินนำไปเซ่ !!” อารมณ์เสีย ฮึ่ย !

 

บนรถ

“1 ปี แล้วใช่ไหมริท” เสียงของหนุ่มผิวเข้มเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงเงียบ

“ห๊ะ ... อ๋อ ... เออ” คำถามนั้นทำให้ริทที่เป็นคนร่าเริงถึงกับเศร้าจนพูดไม่ออก

1 ปีแล้วที่เค้าไม่เจอ โตโน่ พี่ชายของเขา ไปรู้ข่าวคราวเลยด้วยซ้ำว่าโตโน่เป็นอย่างไร อยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่า ... คิดไปน้ำเม็ดใสก็พาลไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย ... 

“ปล่อยมันออกมาให้หมดเถอะริท ...” เสียงของเพื่อนรักเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนของตนพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อมาอย่างไม่ขาดสาย

“กัน ... ฮึก ... กูคิดถึงพี่เค้าว่ะ” นภัทรมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสาร 1 ปีที่ผ่านมา ไม่ได้ทำให้เพื่อนเค้าลืมคนนั้นได้เลย มีแต่จะรักมากขึ้นทุกวัน

“ถึงแล้ว มึงเช็ดน้ำตาเหอะ มึงไม่เหมาะกับน้ำตาเลยนะ ... ริท” ร่างบางสะอื้นไปเช็ดน้ำตาไป

“ฮึก ...” แต่ถึงกระนั้น น้ำตาก็ไม่หยุดไหลเสียที

“หยุดร้องได้แล้ว ... เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นก็คิดว่ากูปล้ำมึงพอดี” กันพูดอย่างติดตลก

“อือ ... ป่ะ ไปกันได้แล้ว” เมื่อควบคุมน้ำตาได้แล้ว ริทก็ชวนกันผู้เป็นเพื่อนลงมาจากรถ

 

ภายในโรงแรม

จะมีเพียงเธอ รักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย ใจฉันให้เธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ ~

นั่นมัน ... เพลงแรกที่พี่โตโน่ร้องให้เราฟัง ...

“จะมีเพียงเธอ รักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย ...”

“ร้องเฉยๆก็ได้ มาโอบริททำไมเล่า !”

“เขินอ่ะดิ๊ กิ้วๆ”

“พี่โตโน่ !! -/////-”

นึกไปน้ำตาก็เริ่มคลอ ริทปาดน้ำตาที่คลอเบ้าทิ้งแล้วเดินไปข้างหน้า

“ริท !! ไปดูของชำร่วยกัน เห็นเค้าบอกว่าสวยมากเลยนะ” เสียงของกันตะโกนเรียกเพื่อน

“อะ.. อืม”

“นั่นมัน .. พวงกุญแจที่เราออกแบบให้ .. พี่โตโน่” น้ำตาที่ริทเคยปาดมันทิ้งกลับมารวมตัวกันแล้วไหลอย่างไม่ขาดสายอีกครั้ง

“พี่โตโน่คร้าบบ ~ ริทออกแบบเองสวยไหม ?”

“เอ่อ ...”

“ไม่สวยหรอ ...”

“ฟอดดดดดดดดดด ... สวยที่สุดเลยครับ ~”

“อีกแล้วนะพี่โตโน่ ! >/////<”

“เฮ้ยริท ! พอแล้วๆ ไม่ต้องร้อง เข้าไปข้างในกัน” กันมาพลางเช็ดน้ำตาให้ริทอย่างเบามือ

ข้างในงานเน้นสีเขียว-ขาว ทั้งงาน ไม่เว้นแม้กระทั้งทางเดิน

“อึก... นั่นมันสีที่พี่โตโน่กับเรา ฮึก.. ชอบ”

“ริทจะเอาสีเขียว !”

“สีขาวสวยกว่านะ ~”

“เขียว !!”

“ขาวเหอะ ~”

“จะเอาสีเขียว T T”

“โอ๋ๆ เขียวก็ได้ครับ อย่าร้องนะ โอ๋เอ๋ๆ”

“กัน.. ฮึก .. ริท ริทไม่ไหวแล้ว ..” กันมองหน้าเพื่อนของตนด้วยความสงสาร และขอให้สิ่งที่เค้าทำลงไปสำเร็จเสียที

“ริท .. ริทฟังกันนะ ริทใจเย็นๆ ความฝันของริทใกล้เป็นจริงแล้ว”

“กันหมายความว่าไง ?” ริทถามด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวริทก็รู้ จำไว้นะ ... ริทต้องยิ้ม”

“อืม”

“นะ ... นั่นมัน ...” สิ่งที่ริทเห็นมันทำให้ริทต้องน้ำตาไหลเพิ่มมากขึ้นอีกครั้ง เพราะตรงหน้าของริทนั่นคือ พี่โตโน่ คนที่ริทรอ ... รอมา 1 ปีเต็ม

“ริท ...”

.

.

.

.

.

.

.

.

“มาทำไม ?”

 

 

คำพูดของโตโน่ทำริทแทบทรุด เวลาที่ผ่านไป1ปีมันไม่ทำให้พี่โน่ยกโทษให้ริทได้เลยหรอ ?

“โตโน่.. ได้เวลาแล้ว ไปเตรียมตัวได้แล้ว” เสียงของเกรซผู้ซึ้งสวมใส่ชุดเจ้าสาวดังขึ้น

หรือว่าสิ่งที่ริทเห็นทั้งหมดนี้ งานแต่งงานงานนี้เป็นงานของ..พี่โตโน่..

“มันหมายความว่าไงกัน ? กันพาริทมาที่นี้ทำไม..” น้ำตาของริทไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ก็จริงที่เขาอยากเจอพี่โตโน่ เขาต้องขอบคุณกันที่พาให้เขาได้เจอกับพี่โตโน่อีกครั้ง แต่ทำไมมันต้องเป็นตอนนี้ตอนที่พี่โตโน่กำลังจะ.. แต่งงาน

“ริทมันไม่ใช่อย่างนั้น.. นี่มันงานแต่งงานของ..” ยังไม่สิ้นสุดเสียงของกันริทก็พาร่างอันบอบบางวิงหนีออกไปจากงานแต่งงานนั้น

“ออกไปได้ซะก็ดี.. เสนียดติดงาน.” เสียงอันเย็นยะเยือกของโตโน่ดังขึ้น

 

พลั้ว !!! เสียงหมัดของกันกระทบกับใบหน้าของโตโน่อย่างรุนแรง

“เฮียโง่หรือว่าโง่ว่ะ ! พูดแบบนั้นกับริททำไม !”

พลั้ว !!! เสียหมัดของโตโน่สวนกลับ

“แล้วทำไมกูต้องพูดดีดีกับคนชั่วชั่วอย่างมันด้วย !”

“มันจะมากไปแล้วนะเฮีย ! ริทไปทำอะไรให้เฮียนักหนา !”

“มันจ้างไอ่เก่งมาปล้ำเซน !”

“ห๊ะ ? ใครบอกเฮียมา .”

“ก็เซนไง”

“เฮียกินหญ้าเป็นอาหารหรอว่ะครับ ! เซนมันหลอกให้เฮียรักแล้วมันก็ทิ้งเฮียไป เฮียยังจะเชื่อคำพูดของคนอย่างมันอีกหรอ ?”

“ละ.. แล้วความจริงมันคืออะไรหล่ะ ?” โตโน่เริ่มหน้าชา หรือว่าสิ่งที่เค้ารับรู้อยู่ตลอดคือเรื่องโกหกทั้งหมด..

“หึ.. ความจริงก็คือ ริทแค่อยากรู้ว่าคนอย่างเซนรักเฮียจริงไหม ก็เลยไปขอร้องให้เก่งจีบเซนก็แค่นั้น.. แล้วผลก็คือ มันทิ้งเฮียไปไงครับ..”

โตโน่แทบไม่มีแรงทรงตัว.. ทั้งทั้งที่คนที่ควรจะถูกเกลียดคือเขา ทำไมเขามันโง่อย่างนี้

“ถ้าผมเป็นเฮีย ตอนน้สื่งที่ผมจะทำคือ ออกไปตามหาริท” คำพูดลอยลอยของกันเตือนสติโตโน่ให้รู้ว่าตอนนี้สิ่งที่เขาควรทำคืออะไร

 

# ด้านริท

หนุ่มร่างบางวิ่งออกจากงานแต่งงานแล้วเดินต่อไปอย่างเรื่อยเปื่อย เมฆค่อยค่อยก่อตัวแล้วกลั่นเป็นหยาดฝนตกลงมาอย่างช้าช้าพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายง่าย ยิ่งนึกถึงตอนที่พี่ชายของตนมองตนด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่มีเยื้อใยแล้วยิ่งทำให้ตนแทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ยิ่งคิดภาพวันดีดีที่เคยมีกับพี่ชายและภาพที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วครู่ก็ตีกันวุ่นวายไปหมด ใจหนึ่งก็อยากอธิบายสิ่งที่ตนทำให้พี่ชายรับรู้ อีกใจก็กลัว กลัวว่าถ้าบอกอะไรไปแล้วพี่ชายของตนจะไม่รับฟังและผลักไสตนอีก

ในขณะที่ริทกำลังพาร่างของตนที่แทบจะไร้สติข้ามถนน..

“ริท !” ริทหยุดชะงักแล้วค่อยค่อยหันกลับไปมอง โตโน่ พี่ชายของตน

“ริท..” โตโน่ยิ้มด้วยความดีใจที่ได้เจอและจะได้ฟังริทอธิบายเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!!!!! ตุ้บ !!!

.

.

.

.

.

 

แต่ความดีใจก็ต้องจบลง เมื่อมีรถบรรทุกคันใหญ่ขับมาด้วยความเร็วแล้วก็ได้พุ่งเข้าชนร่างของริทอย่างเต็มแรง

“ริท !” โตโน่รีบวิ่งเข้าไปดูริทด้วยความตกใจ

“พะ.. พี่โน่ครับ ริทขอโทษ ขอโทษในทุกทุกเรื่อง ขอโทษ ทะ.. ที่ทำให้พี่โน่กับเซนทะเลาะกัน ยกโทษให้ริท.. นะ” ร่างบางพร่ำบอกคำว่าขอโทษกับโตโน่อย่างหมดแรง

“พี่ยกโทษให้ริททุกอย่าง.. แต่ริทต้องอยู่กับพี่สิ.. อย่าทิ้งพี่ไป..” น้ำตาของลูกผู้ชายค่อยค่อยไหลออกมาจากความรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง คละเคล้ากันไปหมด

“ริทขอบ.. คุณนะ.. ที่พี่โน่ ยะ.. ยกโทษให้ริท .. ต่อไปนี้พี่โน่ต้อง.. ดูแลตัวเองให้ดีดี.. นะ”

“ไม่ริท.. ริทต้องคอยดูแลพี่สิ อย่าทิ้งพี่ไป.. พี่ยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ นะริท..”
“ริท.. ริทรักพี่โน่นะครับ” ร่างบางค่อยค่อยเค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก

..หมดแล้ว สิ่งที่เขาต้องการจะบอกคนตรงหน้า ชีวิตนี้แค่เขาได้บอกรักคนตรงหน้าและตายในอ้อมกอดคนที่รักแค่นี้ก็พอใจแล้ว ..

 

 

 

 

 

ชีวิตของคนเรากำหนดแน่นอนไม่ได้

พรุ่งนี้เราอาจจะสมหวังหรือผิดหวัง

พรุ่งนี้เราอาจจะมีชีวิตต่อหรือต้องตาย

เพราะฉะนั้น

ณ วันนี้ถ้าเรามีโอกาสก็ควรจะทำสิ่งที่เราควรจะทำให้ดีที่สุด

เพราะคุณ.. อาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกต่อไป..