คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Donghae 's doll..
Chapter 2 : Donghae’s doll.
คยูฮยอนเดินเตาะแตะลงมาด้านล่าง.. อากาศวันนี้ไม่หนาวเท่าไหร่แต่อุณหภูมิด้านนอกที่ยังมีหิมะปกคลุมอยู่ก็ทำให้ขาสั่นปากสั่นได้เหมือนกัน.. ขาทั้งสองข้างเดินตามเสียงเคร้ง ๆ กุก ๆ กัก ๆ ที่มาจากห้องครัว .. กาต้มน้ำร้อนพ่นไอน้ำสีขาวเป็นพวยพุ่งตัวหวูด ๆ อยู่บนเคาร์เตอร์สีดำคลาสสิก ร่างบางสอดส่องสายตาพลันก็เจอกับคุณอาทงเฮที่กำลังยืนกอดอกปิ้งขนมปัง ..
ดูเหมือนว่าอาทงเฮน่ะจะรอให้เครื่องปิ้งมากกว่า ก็คยูเห็นชัด ๆ ว่าเครื่องมันทำ -3-
“ตื่นไวกว่าฮยอนซึงซะอีก” มือหนายีเรือนผมนุ่มสีสวยนั่นเบาๆ
รู้สึกดีเวลาสัมผัสผมนุ่ม ๆ อีกคน..
“^___________^” คยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ส่งยิ้มกว้างกลับมาให้เท่านั้น
“อาทงเฮทำทุกวันเลยเหรอฮะ?”
“ครับ.. วันนี้มีแขกเยอะหน่อยรวมทั้งคยูฮยอนนี่ด้วยไง เรากินจุไหมหืม? อาจะได้ทำให้เป็นพิเศษ”
“^___________^”
“มาก ๆ เลยฮะ!”
“ต่อไปนี้คยูจะมาช่วยคุณอาแทนแล้วกันนะฮะ คุณอาไม่ต้องทำแล้ว”
“ ^^ ”
“เพราะว่า.. คยูอยากทำ ห้ามแย่งด้วย!”
“ ^^ ”
“คุณอาบ้าเหรอฮะ? ยิ้มอย่างเดียวเลย”
“ ^^” ”
“บ้าเหรอครับ! ฮ่า ๆ” คยูฮยอนกลอกตาไปมาอย่างน่ารัก ก่อนจะเอื้อมหยิบแก้วด้านบนเคาต์เตอร์ แต่มันก็สูงซะจริง! เฮ้ยยย!!
“อ่ะ! งื้อออ..” มือบางถูกมือหนาอีกคนประกบไว้ไม่ให้แก้วหล่นลงมา คยูฮยอนเบิกตากว้างเมื่อหันไปเจอกับใบหน้าคุณอาที่อยู่ใกล้ไม่ถึงห้าเซนต์
กลิ่นแป้งเด็ก?? หรือกลิ่นโลชั่นอะไรนั่นทงเฮก็ไม่รู้..
หรือจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของแต่ละคนทงเฮก็ไม่อยากจะสน..
สนก็แต่ริมฝีปากตรูมันไปแตะกับอีกคนได้ไงว่ะครับ..
แม่ง!!!
เกลียดที่ร่างกายตัวเองไวกว่าความคิดนี่แหล่ะว่ะ!!
“งื้ออ.. คุณอาา”
เออนั่น! ครางอีกตัวเล็ก
T_____T
“อ่ะ! .. อาขอโทษทีคยูฮยอน”
“ -////- ” พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องครัวไป ทงเฮยิ้มแทบหุบไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าแดง ๆ อีกคน
เขินอาล่ะสิคยูฮยอน -///-
ครืด.. ครืด..
ทงเฮหยิบไอโฟนตัวเก่งขึ้นมา.. ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครโทรมา
“ว่าไงจุนฮยอง?.. โอเค ดูจุนกับกีกวังมาพร้อมมึงใช่ไหม? อืม ๆ ” ทงเฮไม่รู้ว่าไอจุนฮยองจะโทรมาบอกทำไมก็ในเมื่อเมื่อคืนก็คุยกันผ่านทาง MSN อยู่.. เสียงคิก ๆ คัก ๆ ของน้องชายตัวดีหรือน้องสาวก็ไม่รู้ กับเด็กอีกสองสามคนดูท่าทางต้องเป็นโยซอบกับดงอุนแน่ ๆ สงสัยคนที่สามรวมคยูฮยอนหลานตากลมแบ๊วนั่นแน่ ๆ
“หวาาา! น่ารักมากเลย! เหมือนตุ๊กตาที่ฮยอนซึงบอกจริง ๆ ด้วย” นิ้วเล็กจิ้มลงบนแก้มอมชมพูข้างขวาที ข้างซ้ายที
“เห็นไหมล่ะเราบอกแล้วโยซอบ”
“ตาโต๊โต.. ปากแด๊ง แดง.. ตุ๊กตาตัวนี้มีชื่อว่าอะไรครับเนี่ย?” คยูฮยอนถอยหน้าห่างออกมาเมื่อเห็นใบหน้าหล่อของอีกคนกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้
“ดงอุน! เอาหน้าแกออกมาเลย ตุ๊กตาของพี่ทงเฮเค้า เดี๋ยวโดนพี่ทงเฮเตะเอาหรอก!” ใบหน้าหล่อ ๆ เบ้ปาก คยูฮยอนหลุดขำออกมาน้อย ๆ เมื่อเห็นฮยอนซึงกระชากคอเสื้อดงอุนไปอีกทาง
“ไหน?? ใครตุ๊กตาอาทงเฮกันหืม?” ฮยอนซึงหันไปมองทางประตูบ้าน.. ดงอุนหันไปตามฮยอนซึง.. คยูฮยอนเองก็หันตามไปมอง
“พี่ดูจุน.. มอร์นิ่งพี่ดูจุน อ่ะ! มอร์นิ่งฮะพี่กีกวัง” ฮยอนซึงยิ้มกว้าง
“มอร์นิ่งฮะพี่ ๆ” โยซอบก้มหัวให้เล็กน้อย
“ -3- ” ดงอุนไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ก้มหัวให้น้อย ๆ เท่านั้น
เอามันมาทำไมเนี่ยไอหน้าแก่ ๆ เนี่ย!?
เซ็งเป็ดเลยเป็นไง!
-3-
“พี่ดูจุนพี่กีกวังเอามาทำไมเนี่ยคนปากห้อย ๆ เนี่ย!” ฮยอนซึงบ่นเสียงดังเมื่อเห็นร่างสุงโปร่งอีกคนกำลังก้าวเข้ามาภายในตัวบ้าน
“เอามาปราบคนพูดมากอย่างฮยอนซึงไงล่ะ” พูดเสร็จแล้วยิ้ม คิดว่าหล่อเหรอพี่กีกวัง?
“พี่กีกวังอ่ะ!!”
“พอ ๆ อย่าตีกัน.. ไหนตุ๊กตาทงเฮ ไหนพี่ดูสิ” ฮยอนซึงรีบชี้ไปทางคยูฮยอนที่ยืนหน้าเหวอด้วยความงง
“น่ารักไหมล่ะพี่ดูจุน?”
“มาก ๆ เลยครับ!”
“ชื่ออะไรหืม?”
“คยู.. คยูฮยอนฮะ! แต่ว่าคยูไม่ได้เป็นตุ๊กตาซะหน่อยนะ” ริมฝีปากสีสดกำลังเม้มเข้าหากันอย่างน่ารัก ดูจุนอดที่จะเอื้อมมือไปยีผมสีน้ำตาลทอง ๆ นั่นไม่ได้
“น่ารักเหมือนตุ๊กตาออก”
“แหว่ะ! ลุงแก่กำลังจะจับแกะตัวน้อยกินเอ้ยย” ดงอุนพูดขึ้นเบา ๆ
“ฮยอนซึง.. เดี๋ยวเราเจอกันที่โรงเรียนเลยนะ วันนี้คุณพ่อจะไปส่ง เราไปล่ะ เจอกันที่โรงเรียนนะคยูฮยอน” ดงอุนให้มายิ้มให้ คยูฮยอนยิ้มตอบให้บาง ๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย
“โยซอบอยู่ไหม?” ฮยอนซึงหันไปพูดกับโยซอบ
“แน่นอน! วันนี้เราจะมาฝากท้องกับพี่ทงเฮ”
^O^
“ตุ๊กตามึงนี่น่ารักจริง ๆ ทงเฮ”
“ห่ะ.. หา! แค่ก ๆ ” ทงเฮแทบสำลักกาแฟเมื่อได้ยินดูจุนพูด
“เออ! กูก็คิดเหมือนดูจุน”
“พวกมึงเป็นอะไรกันเนี่ย?”
“น่ารักจริง ๆ น่ะแหล่ะ”
“มึงด้วยจุนฮยอง” ทงเฮแขวะเข้าให้
“ฮ่า ๆ เดี่ยวกูมากูขอไปเติมกาแฟแป๊ป เอาด้วยไหมกีกวัง ทงเฮ ดูจุน?”
“ไม่อ่ะ!” จุนฮยองพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถือด้วยกาแฟออกมาจากห้องทำงานของทงเฮ จุนฮยองเดินออกมาเจอเด็กสองคนกำลังก้มหน้าก้มตากินบิสกิตแสนอร่อย .. คงอร่อยแหล่ะกินกันซะขนาดนั้น -3- แล้วฮยอนซึงไปไหนล่ะ?
“อ่ะ! จะรีบไปไหนล่ะ ทำกาแฟให้พี่ก่อนสิ” จุนฮยองยิ้มกว้างเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องครัวก็เจอร่างบางที่กำลังเทนมสดใส่แก้วใบโตของตัวเอง มือแกร่งเอื้อมไปจับมือเล็ก ๆ อีกข้างไว้
“พี่จุนฮยองก็ทำเองสิ.. มีมือนี่นา” จุนฮยองยิ้มบาง ๆ
“ -3- ” ฮยอนซึงทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้
“นะครับคนเก่ง.. ทำให้พี่หน่อยนะครับ”
ฉ่าาา..
ไม่ต้องตกใจหรอกเสียงอะไร?
หน้าฮยอนซึงนี่แหล่ะ คงแดงแจ๊ดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว..
ไม่ชอบเลยเวลาที่คนกวนประสาทพรรค์นี้มาพูดจาดี ๆ ใส่
มันเขินชะมัด!
“นะ.. แปปเดียวเองครับ”
“งื้ออ! ก็ได้ พี่จุนฮยองชอบแบบไหน?” ริมฝีปากแดง ๆ ไม่แพ้ตุ๊กตาของทงเฮที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักอยู่กับโยซอบด้านนอกกำลังเบะออกอย่างน่ารัก มือเล็กวางแก้วนมตัวเองไว้ก่อนจะดึงแก้วในมือจุนฮยองมาไว้กับตัวแทน
“ไม่ต้องหวานมากครับ.. เอาอร่อย ๆ แล้วกัน” จุนฮยองยืนจ้องคนตัวเล็กกำลังชงกาแฟให้ตัวเองอย่างน่ารัก มือเล็ก ๆ นั่นตักน้ำตาลใส่ที ใส่นมที ใส่ครีมเทียมอีกนิดหน่อยที..
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าอร่อยแค่ไหน?
แต่เคยได้กินฝีมือคนตัวเล็กนี่ครั้งนึง..
อยากจะจับไปเป็นแม่บ้านคอยทำให้กินตลอดเลยล่ะ
^______^
“นี่ฮะ..” ยื่นถ้วยกาแฟให้อีกคน
“ขอบคุณครับ..” จมูกคมรีบกดลงบนแก้มใสของฮยอนซึงแรง ๆ ทีนึง สูดเอากลิ่นหอม ๆ เข้าปอดให้กระชุ่มกระชวย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องครัว
“พี่จุนฮยอง!” ฮยอนซึงได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียวภายในห้องครัว มือเล็กยกขึ้นจับแก้มตัวเองข้างที่โดนหอมแก้มตะกี้
“พี่จุนฮยองนี่บ้าเหรอโยซอบ เดินอมยิ้มคนเดียว คิก ๆ” คยูฮยอนอมยิ้มทั้ง ๆ ที่ในปากเต็มไปด้วยบิสกิตแสนอร่อย
“สงสัยงั้นแหล่ะคยู คิก ๆ”
แหมม.. ไอเด็กสองคนนี้นี่
ได้ยินนะเว้ย!!
ความคิดเห็น