คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Cinderella > D.O&Numjoo > ตอนที่ 3 > END
.
.
.
.
ตอนที่ 3 จุดจบของทุกอย่าง
สิ่งที่ฉันภาคภูมิใจ ผมของฉัน ! ตอนนี้มันสั้นไปหมดแล้ว ให้ป้าฆ่าฉันยังม่โกรธแต่ทำไมต้องตัดผมของฉันด้วย ฉันแค่อยากไว้ผมยาว ฉันก็อยากสวยเหมือนแม่ แม่ของฉันที่งดงามเหมือนเจ้าหญิง ฉันอยากเป็นเจ้าหญิงที่เลอโฉมเหมือนแม่ !!
วันนี้ฉันปีนรั่วออกมาเช่นเคย ฝนก็ตก ทำให้ตัวฉันเปียกปอนไปหมด โชคดีที่ฉันไม่เอาการบ้านมาด้วย ฉันเดินมาตามเส้นทางที่ฉันเดินไปทำงานเสริมเป็นประจำ และในที่สุดก็ถึงที่ แต่ !! วันนี้คุณลุงดันไม่เปิดร้าน ตอนนี้ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนแล้ว ฉันจึได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าร้านนั้น
“น้อง ! นี่น้องเป็นคนที่พวกพี่พาไปห้องพยาบาลหรือเปล่า ?” แล้วจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงของใครบ้างคนที่คล้ายๆกับเสียงของรุ่นพี่ชานยอล รุ่นพี่ในดวงใจของยัยนาอึน
“...” ฉันไม่พูดอะไร แต่เงยหน้าขึ้นปดูหน้าพี่เขา
“ใช่จริงๆด้วย น้องมาทำอะไรตรงนี้ครับ” พี่เขาถามฉันมา
“...” ฉันยังคงไม่ตอบไป
“บ้านอยู่ไหนครับเดี๋ยวพี่จะไปส่ง” พี่ชานยอลพูดพลางดึงมือฉันให้ยืนขึ้น
“ไม่ !! ฉันไม่กลับ ! ฉันไม่กลับบ้าน” ฉันสบัดมือออกและเดินออกจากที่ตรงนั้น คนๆนั้นกำลังะพาฉันไปลงนรก
“เดี๋ยว ! มีอะไรก็พูดกันก่อนสิ ! ทำไมต้องทำกับเพื่อนพี่อย่างนั้นด้วย” แล้วพี่ดีโอก็เดินมาดักหน้าฉันพร้อมกับพูดออกมาด้วยความโมโห แล้วพรรคพวกของ exo-k หลายคนก็เดินมาสมทบ
“อย่ามายุ่งกับฉันเลยค่ะ ! ฉันขอร้อง” ฉันพยายามกลั่นน้ำตาเอาไว้ เพื่อไม่ให้พวกพี่เขาทั้ง 6 ไม่เห็น แล้วฉันก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมของฉันมันจะไหลออกมาให้ทุกคนได้เห็น
“เธอจะไปอย่างนี้ไม่ได้นะ ! มีอะไรก็บอกหกันหน่อยสิ พวกเราจะได้ช่วยได้” พี่ดีโอคว้ามือของฉันเอาไว้และดึงแขนฉันเข้าไปหาร่างของเขา จนตอนนี้พี่ดีโอเห็นน้ำตาของฉันโดยชัดเจน
“พวกพี่ช่วยอะไรฉันไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ” เพราะน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างมากทำให้ฉันห้ามน้ำเสียงที่สั้นเครือของฉันไม่ได้ พี่ดีโอเห็นอย่างนั้นก็ดึงร่างฉันเข้าไปกอด ใบหน้าของฉันซุกเข้ากับอกของเขา เขาคงเข้าใจฉันและไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของฉัน
“อย่างน้อยก็บอกพี่มาเถอะ บอกให้พี่ได้รู้ อย่าทำอย่างนี้เลย” พี่ดีโอเอามือลูบผมของฉันช้าๆ สัมผัสนี้มันเหมือนมาก เหมือนกันจริงๆกับพี่ชายคนนั้น ลูกชายของเพื่อนแม่ พี่ชายที่ฉันคิดถึงตลอดในเวลาที่ฉันท้อใจ นี้มันเกิดอะไรขึ้น ! น้ำเสียงแบบนี้มันคืออะไร ? พี่ดีโอคงไม่ใช่พี่ชายคนนั้นใช่ไหม พี่ดีโอคงไม่ใช่เจ้าชายคนนั้นของฉันใช่ไหม ใครก็ได้ช่วยยืนยันกับฉันที
“ช่วยฉันด้วย !! ฉันไม่อยากกลับบ้าน ช่วยพาฉันออกไปให้ไกลจากบ้านทีเถอะค่ะ !! ช่วยฉันที” ฉันโอบกอดพี่ดีโอเอาไว้แน่นที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ ฉันระบายความเจ็บปวดออกมาโดยไม่อาย ทำไมฉันถึงทำอย่างนี้ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
“ไม่ต้องกลัวนะ !ฉันอยู่นี้แล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเดินคนเดียวอีกแล้ว” พี่ดีโอพูดกับฉัน ตอนนี้ฉันไว้วางใจเขาที่สุด ฉันจะไม่ผิดหวังใช่ไหมค่ะพี่เชื่อใจพี่ พี่ต้องช่วยฉันนะค่ะพี่ดีโอ..
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นดีโอและพวกเพื่อนๆก็พานัมจูมาที่บ้านหลังหนึ่ง และมันคือบ้านของเพื่อนสาวของเธอ นาอึน เพราะพวกเขาหาทางออกอื่นไม่ได้นอกจากบ้านเพื่อนของเธอที่เป็นแฟนคลับชานยอล
“ยัยนัมจูทำไมแกเป็นอย่างนี้ล่ะ ใครทำแกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ !!” ทันทีที่เห็นร่างกายที่สบักสบมของเพื่อนนาอึนก็รีบเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วงทันที
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” นัมจูยังคงปากแข็ง
“แกไม่ต้องมาโกหกฉัน ! แล้วทำไมผมแกถึงเป็นแบบนี้ ป้าของแกใช่ไหม ?” นาอึนถามมา
“นาอึน !! ช่วยฉันด้วย แกตองช่วยฉันนะ ฉันไม่อยากอยู่บ้านนั้นอีกแล้ว พาฉันกลับไปหาแม่ที พาฉันไปหาแม่ที” นัมจูร้องไห้ออกมา และพูดถึงชื่อของคนที่จากไปแล้วทำให้เพื่อนสนิทของเธออย่านาอึนโกรธเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ห้ามแกพูดอย่างนี้ต่อหน้าฉันอีกเข้าใจไหม !! แม่แกท่านไปสบายแล้วถ้าแกพูดอย่างนี้ก็หมายความว่าแกอยากตาย ฉันขอล่ะถ้าเธอไม่ห่วงชีวิตตัวเองก็เห็นถึงคนข้างหลังบ้างสิ หรือถ้าไม่คิดถึงฉันก็คิดถึงย่าของแก คิดถึงพ่อแกที่ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศท่านจะรู้สึกยังไงเมื่อผู้หญิงที่ท่านรักทั้ง 2 คนจากท่านไป” นาอึนเตือนสติเพื่อนของเธอ
“พอเถอะน้องนาอึน ตอนนี้เพื่อนน้องเธอบอบช้ำทางใจมาก อย่าซ้ำเติมเธออีกเลย พี่ว่ามาหาทางช่วยดีกว่าไหม ?” ดีโอห้ามเอาไว้
“แล้วพี่ดีโอมีแผนอะไรค่ะ พี่จะทำยังไง” นาอึนหันมาถาม
“เชื่อใจพี่เถอะ พวกexo-k ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว” ดีโอตอบก่อนจะส่งยิ้มมีเลห์ในมาให้
.
.
.
.
.
วันต่อมา ตกเย็นเหล่า exo-k และนาอึนมาที่บ้านป้าของนัมจูเพื่อปฏิบัติการบ้างอย่าง เพื่อช่วยเหลือนัมจู ให้ไปอยู่ที่อื่นก่อนจะถึงวังานโรงเรียนในอีก 2 วันข้างหน้า
“หนุ่มๆมาทำอะไรกันจ๊ะ” ป้าของเธอเดินออกมาต้อนรับ
“ผมมาหานัมจูครับ” ดีโอพูดขึ้นคนแรกด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
“น... นัมจูไม่ได้อยู่ที่นี่นะ !! ที่นี้มีแต่ซอลลี่ กับ ยุนอา ลูกสาวป้า พวกเธอจำชื่อผิดหรือเปล่าจ๊ะ” ป้าพูดมา
“จะชื่ออะไรก็ช่างแต่ยังไม่ผมต้องจัดการกับคนที่ทำร้ายน้องสาวของผมให้ได้” ชานยอลเดินขึ้นมาข้างหน้าและพูดด้วยใบหน้าโหดๆ
“ไปเรียกยัยนั้นมาเดี๋ยวนี้นะ !!” แล้วนาอึนก็เดินออกมาจากหลุ่มหน่มๆด้วยใบหน้าอารมณ์เสีย
“อ..เอ่อ สงสัยว่าน่าจะเป็นนัมจูบ้านเราจริงๆ รอแป๊บนะจ๊ะ” แล้วป้าก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน พวกที่ยืนอยู่หน้าบ้านก็กลั่นหัวเราะกันใหญ่เมื่อเห็นการกระทำเช่นนั้นของเธอ
“รุ่นพี่ !” ทันทีที่นัมจูออกมาก็ตกใจกับการแสดงที่เดคาดของเพื่อนเธอทันที
“ฉันไม่ยอมปล่อยเธอเอาไว้แน่ ยังไงเธอต้องชดใช้ !” นาอึนพูด
“ฉันขอโทษไปแล้วเธอจะให้ฉันทำอะไรอีก” นัมจู
“ไปเป็นทาสของฉัน !” นาอึน
“อะไรนะ ฉันไม่ยอม ป้าค่ะบอกไปสิค่ะว่าป้าไม่ยอม”นัมจูหันมาอ้อมป้าใจโหดของเธอ
“เธออยู่นี่ก็ไม่ช่วยทำอะไรให้มันดีขึ้นอยู่แล้ว ไปเป็นทาสคนอื่นก็คงไม่ต่างกันหรอก !! เพราะคนอย่างเธอมันไม่มีค่า การทำตัวของเธอก็ไม่ต่างอะไรจากค่าในตัวของเธอเลยสินะ !!” ผู้เป็นป้าพูดมา
“ทำไมป้าพูดกับฉันอย่างนี้ล่ะ ! ฉันเป็นหลานแท้ๆของป้านะค่ะ” นัมจูที่เจ็บจี๊ดจริงๆเคืองหน่อยๆ
“หลานหรือกาฝากกันแน่ !! เพราะพ่อเธอเป็นน้องชายของฉันหรอกนะฉันจึงเลี้ยงเธอเอาไว้ !!” ป้าพูด
“งั้นป้าอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกันที่ทิ้งฉันวันนี้” นัมจูพูดก่อนจะวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น แต่โดนดีโอที่ยืนอยู่รั้งแขนเอาไว้เสียก่อน
“เธอต้องไปกับฉัน” ดีโอพูดก่อนจะลากเธอออกมาอย่างเร็วเพราะกังวลว่าคนอื่นจะเห็นน้ำตาของเธอ
.
.
“ฮึก ฮึก” เสียงสะอืนของนัมจู ทำให้ดีโอที่นั่งอยู่ข้างๆเริ่มทนไม่ไหวกับความน่าสงสารของเธอจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวมาให้
“ฉันขอโทษนะค่ะ ที่ไม่สามารถเข้มแข็งกว่านี้ได้” นัมจูพูดกับดีโอ
“เธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งไปกว่านี้หรอก เพราะฉันจะดูแลเธอเอง”
“ทำไมพี่ถึงทำอย่างนั้นค่ะ”
“เพราะเด็กสาวคนหนึ่งที่พี่เคยเจอตอนที่พี่ยังเด็ก ทำให้พี่ต้องปกป้องเธอ”
“เด็กสาวคนนั้นเกี่ยวอะไรกับฉันค่ะ”
“เพราะเธอ คือคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอยากปกป้องเหมือนกับเด็กคนนั้นไงล่ะ ต่อนี้พวกเราจะช่วยให้เธอไม่ต้องทนลำบากอีกแล้ว เช็ดน้ำตาและยิ้มออกมาได้แล้ว”
“ค่ะ ฉันจะทำมันเพื่อพี่ที่อยากปกป้องฉัน”
“งั้นพี่ว่าเราออกไปหาอะไรสวยๆกันดีกว่า พี่เตรียมเซอร์ไพร์ไว้ให้เธอในวันงานโรงเรียนด้วยล่ะ”
“อะไรค่ะ ไม่จำเป็นหรอกค่ะแค่พี่และทุกคนดีกับฉัน ฉันก็ดีใจมากแล้ว”
“แต่เธอควรได้รับอะไรที่เหมาะกับเธอมากกว่านี้ ไปกันเถอะ” ว่าแล้วดีโอกูจูงมือนัมจูขึ้นรถเมล์
พวกเขาทั้งสองขึ้นรถเมล์เหมือนคนทั่วไป และไปที่ห้านชื่อดัง ก่อนจะถึงร้านขายชุดและดีโอก็ให้นัมจูลองชุดหลายชุด เท่านั้นยังไม่พอเขายังทั้งซื้อชุดและเครื่องประดับให้เธออีก
เวลา 20 : 25 น. หลังจากที่พวกเขาช็อปกันหน่ำใจ ดีโอก็พานัมจูมาส่งที่บ้านของนาอึน ซึ่งมีนาอึนและเหล่าเพื่อนๆของดีโอรออยู่ด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นพวกเขาสองคนหายไปนาน
“กลับมาน่าระลื่นเลยนะไออ้ดีโอ” ชานยอลเริ่มแควะคนแรก
“ทำให้คนอื่นเป็นห่วงแล้วหนีไปเที่ยวกันมาสองต่อสอง ชิ ! น่าโมโหชะมัด” ต่อด้วยนาอึน
“ฟังพวกเราอะอธิบายก่อนสิ” ดีโอพูด
“พวกเราไม่ฟัง” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“งั้นฉันว่าเราแยกย้ายกลับบ้านดีกว่านะ” นัมจูพูดก่อนจะเดินเข้าไปหานาอึน
“งั้นพี่ฝากด้วยนะนาอึน แล้วก็นี่ของๆนัมจู” ดีโอพูดและยื่นถุงช็อปปิ้งมาให้
.
.
หลังจากนั้นนาอึนก็ซักถามนัมจูซะยิ่งกว่านักข่าวหลังจากที่พวกเธออาบน้ำและเตรียมจะนอนกันแล้ว
“ยัยนัมจู พรุ่งนี้แกไปร้านตัดผมกับฉันนะจะพาเธอไปตัดผมใหม่ ฉันจะโทรไปลาให้เธอ”
“ไม่ต้องหรอกนาอึน แค่นี้พวกเธอก็ให้ฉันมามากแล้ว”
“ฉันไม่ยอมให้เธอมายืนข้างฉันหรอกนะถ้าผมเธอเป็นอย่างนี้ ยังไงก่อนวันงานเธอจะต้องดูดีที่สุด !! เข้าใจไหม และห้ามเบี่ยงด้วย เพราะเธอไม่มีสิทธิปฏิเสธ เข้าใจ๊”
“แล้วเธอจะถามฉันเพื่ออะไรล่ะ”
.
.
.
.
.
วันงาน ในที่สุดวันเวลาที่รอคอยก็มาถึง เหล่านักเรียนทุกคนมารวมตัวกันในงานจบปีการศึกษา เด็กนักเรียนทุกคนล้วนแล้วใส่ชุดราตรีกันทั้งสิ้น บ้างก็เดรส ผู้ชายส่วนใหญ่ก็พากันแต่งสูทที่ดูเท่และมีเสน่ห์ที่ไม่มีใครค่อยได้เห็น นัมจูก็เช่นกัน หลังจากเธอหากไกลความสวยงามของชุดไปสักพักเธอก็ได้กลับมาใส่มันอีกครั้ง
“แฮ่ะ แฮ่ม !” อาจารย์ขึ้นไปยืนบนเวทีและทดสอบไมล์นิดหน่อย
“ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงอำลา เด็นักเรียนทั้งมัธยมต้น และมัธยมปลายทุกคน วันนี้เราได้รับเกียรติจากท่านหญิงฮัน กาอินมาเป็นประธานในพิธีนี้ อันดับต่อไปขอให้นักเรียนทุกคนรับประทานอาหารและพบปะพูดคุยกันให้หน่ำใจ ก่อนที่ท่านหญิงจะมา” อาจารย์ว่าจบก็ลงจากเวทีไป แล้วทุกคนก็กลับไปอยู่ในสภาพเดิม
“ทำไมพี่ชานยอลไม่มาสักทีนะ” นาอึนบ่นขึ้นเมื่อเธอมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นเหล่าเอ็กโซ่ เคเลยสักคน
“พี่เขาคงยังไม่ถึงล่ะมั้ง” นัมจูพูด
“ไม่จริงอะ !! พี่ชานยอลบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ เพราะไม่ใช่แค่งานเลี้ยงอำลาทั่วๆไป ในฐานะนักเรียนที่เป็นดาวเด่น พวกพี่เขาได้เตรียมเซอร์ไพร์ไว้สำหรับท่านหญิงฮัน กาอิน ซึ่งเป็นผู้ที่สนับสนุนโรงเรียนตลอดมา” นาอึนว่าความ
“แกนี่รู้ดีจังนะ” นัมจูพูด
“อ่อแน่จ๊ะ ! ดูก่อนสิว่าเป็นใคร แฟนคลับพันธ์แท้แบบไม่เทียมของเอ็กโช่ เคนะ” นาอึนพูดโอ้อวดตัวเอง
แล้วจู่ๆเสียงไมล์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง นักเรียนทุกคนหันไปให้ความสำคัญบนเวทีทันทีเพราะบนนั้นมีเอ็กโซ่ เค ทั้งห้าคนอยู่ไงล่ะ
“แล้พี่ดีโอล่ะ ?” นัมจูพูดขึ้นก่อนจะมองหา แล้วสายตาอันเฉียบคมของเธอก็หันไปเจอดีโอที่กำลังควงอยู่กับสาววัยกลางคนที่หน้าตาช่างเหมือนเด็หวัยรุ่นต้นๆ และเธอคนนั้นคือ ฮัน กากิน สาวสวยอัมตะ ถึงแม้จะอายุมากแล้ว แต่ใบหน้าก็ยังเยาว์วัยไม่เปลี่ยน
“ปีนี้ก็เป็นอีกปีแล้วที่นักเรียนจากสถาบันนี้ต้องจบไป ฉันมองดูนักเรียนทุกคนที่ได้รับการพัฒนาจากที่นี้และไปต่อยอดในที่อื่นและประสบความสำเร็จมากมาย และฉันก็ยังอยากที่จะเห็นแบบนั้นต่อไป ....” ฮัน กาอิน กล่าวเปิดพิธีเมื่อดีโอเดินมาส่งถึงเวที
“ค...คุณย่า” นัมจูที่ยืนมองอยู่ด้านล่างกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
“แกว่าไงนะนัมจู” นาอึนที่ยืนข้างๆพอได้ยินลางๆก็หันมาถาม
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อออะไรนะ ?” นัมจูถามไป แต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากภาพนั้น
“ฮัน กาอิน ! แต่เดี๋ยวนะแกบอกว่าแกใช้นามสกุลแม่แก อย่าบอกนะว่า...” นาอึนเมื่อความคิดอะไรบางอย่างเข้ามาในหัวเธอก็เริ่มอึ้งไป
“นัมจู !! มานี่หน่อยสิ !” แล้วเสียงของดีโอก็ดังขึ้นจากบนเวที ทำเอาสาวๆในงานหันมามองนัมจูเป็นายตาเดียว แล้วนัมจูก็เดินไปหาดีโอ ด้วยสายตาเหม่อลอย เพราะเธออยากเดินไปให้เห็นกับตาว่านั้นใช่ย่าของเธอจริงๆหรือเปล่า
“คุณย่าค่ะ” นัมจูเดินขึ้นมาบนเวลทีได้ไม่เท่าไหร่ยุนอาก็เดินมาตัดหน้าไปหาฮัน กาอินเสียก่อน
“อ่าวยุนอา ! คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว” ฮัน กาอิน หันไปสนใจยุนอาทันที นัมจูที่เห็นอย่างนั้นก็หันหลังกลับ
“เดี๋ยว !! พี่ไม่อนุญาติให้เธอไปนะ ! เธอต้องอยู่ที่นี่ก่อน นั้นย่าเธอไม่ใช่เหรอ ?” ดีโอซึ่งเป็นคนวางแผนทุกอย่างรั้งแขนเธอเอาไว้ก่อน
“พี่ดีโอรู้ได้ไงค่ะ ? พี่ดีโอไม่ใช่ญาติของฉันสักหน่อย !” นัมจูสบัดแขนดีโอทิ้ง
“ใช่สินะ !! เธอคงจำพี่ไม่ได้ เธอคงไม่อยากจำพี่จริงๆสินะ” ดีโอเกิดออกอาการเสียใจออกมาเล็กๆจากการกระทำของเธอ
“ทำไมฉันต้องจำพี่ด้วยค่ะ พี่คือหนุ่มป็อบปูล่า พี่คือเอ็กโซ่ เค แล้วฉันมีสิทธิที่จะจำพี่ด้วยเหรอค่ะ” นัมจูพูดก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น กลางสายตาของดีโอ แลพเหล่าเพื่อนๆของดีโอ
“เดี๋ยวก่อนน้องนัมจู !!” แล้วชานยอลที่ทนม่ไหวก็คว้าไมล์ขึ้นมา นัมจูที่ได้ยินเสียงนั้นก็หยุดและหันกลับมาทันที
“ไอ้ดีโอมันพยายามทำทุกอย่างเพื่อน้องมากนะ ! น้องจำมันไม่ได้จริงๆเหรอ ? มันตามหาน้องทุกวิถีทาง น้องจำมันไม่ได้เลยจริงๆเหรอ ?” ชานยอลพูด
“พี่ชานยอลพูดอะไรกันค่ะ ฉันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพี่ดีโอ” นัมจูที่ซึ่งไม่รู้อะไรเลยพูด ส่วนคนอื่นๆในงานก็ต่างหันมาดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอย่างตั้งใจ
“ไอ้ดีโอมันพยายามอย่างมากเพื่อนที่จะพาคุณย่ามาที่นี่ มันพยายามเพื่อน้องมากนะ”
“พอเถอะค่ะพี่ชานยอล ฉันไม่อยากฟังอะไรที่มันทำร้ายจริตใจฉันมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
“แล้วเธอจะไม่ให้โอกาสย่าคนนี้เลยเหรอ ?” แล้วจู่ๆผู้เป็นย่าก็พูดขึ้น
“คุณย่า...” นัมจู
“อย่างน้อยให้ย่าได้แก้ไขความผิดที่ไม่ได้ดูแลเธอไม่ได้เหรอ ? เธอไม่เคยมาหาย่าเลย ถึงแม้มันจะนานมาแล้วแต่ย่าก็ไม่เคยลืมหลานคนนี้เลยนะ”
“คุณย่าค่ะ หนูขอโทษ” แล้วเธอก็ร้องไห้พร้อมเดินเข้าไปกอดย่าของเธอ
“ย่าคิดถึงเธอมาก ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใช่นามสกุลย่า แต่เธอก็เป็นหลานของย่าเหมือนกันนะ ตอนนี้ย่ารู้ความจริงหมดแล้ว ย่าจะให้เธอได้อยู่ที่ดีๆ ย่าจะเป็นคนดูแลเธอเอง”
“คุณย่าหนูไม่คิดเลยว่าหนูจะได้เจอคุณย่าอีกครั้ง”
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ นอกจากแม่ของเธอ เจ้าชายของเธอแล้ว ยังมีย่านะที่จะคอยปกป้องเธอ”
“ค่ะ !! หนูจะไม่ร้องไห้ให้มากกว่านี้แล้วค่ะ” หลังจากที่ทุกคนปรับคามเข้าใจกันได้ งานเลี้ยก็ดำเนินต่อ
.
.
.
.
.
หลังจากนั้นนัมจูก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของคุณย่า โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเจ้าชายของเธอที่คอยหนุนหลังเธอตลอดอยากเจอเธอมากแค่ไหน แต่เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของเธอ
“นัมจู !! พร้อมหรือยังจ๊ะ” ย่าถาม เพราะวันนี้คือวันที่นัมจูต้องเดินทางไปอยู่กับพ่อของเธอที่ต่างประเทศ
“หนูพร้อมแล้วค่ะ แต่ย่าช่วยพาหนูไปหาเจ้าชายหน่อยไม่ได้หรือค่ะ” นัมจูพูด
“นี้จ๊ะ ! เมื่อวานเจ้าชายของหนูส่งจดหมายมาให้ บอกว่าให้ส่งให้ถึงมือ” แล้วย่าก็ยื่นซองจดกมายมาให้
“ค่ะ งั้นหนูไปนะค่ะคุณย่า ว่างๆหนูจะกลับมาเยื่ยม” หลังจากนั้นนัมจูก็ขึ้นรถเดินทางต่อไปจนถึงสนามบิน
ณ สนามบินมีนาอึนและชานยอลที่มาส่งเธอก่อนที่เธอจะเดินทางไปต่างประเทศ นาอึนและนัมจูกอดกันครั้งสุดท้ายก่อนที่นัมจูจะเดินไปเตรียมตัวขึ้นเครื่อง แต่ก็ไม่วายหันกลับมา นั้นไม่ใช่เพราะเธอคิดถึงเพื่อน แต่เธอกำลังคิดถึงคนที่เธอทำผิดเอาไว้ครั้งสุดท้ายที่เจอหน้าต่างหาก
เมื่อเธอนั่งเครื่องบินมาสักพักเธอก็หยิบจดหมายที่ย่ามอบให้เธอขึ้นมาอ่าน เนื้อความด้านในเขียนบรรยายไม่ยาวมาก เหมือนคนที่ไม่คิดถึงกันเท่าไหร่ ทำให้นัมจูเคืองหน่อยๆ เนื้อหาภาพในเขียนไว้ว่า
นัมจู ! ตอนนี้พี่รู้ชื่อของเธอแล้ว แต่พี่คงคิดว่าเธอต้องยังไม่รู้จักพี่แน่ ตอนนี้เธอคงนั่งอยู่บนเครื่องแล้ว
สินะ พี่คิดถึงเราเสมอนะ ถ้าเจอกันพี่จะเล่านิทานเรื่องซินเดอเรล่าให้เธอฟังแน่นอน พี่สัญญา
“เจ้าชาย ฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะค่ะ” นัมจูพูดก่อนจะยิ้มออกมา
.
.
แล้วไม่นานเครื่องก็ลงจอดที่สนามบิน พ่อผู้เป็นที่รักของเธอก็มารับ ก่อนจะไปทานข้าวกันที่ร้านอาหาร ก่อนจะเดินทางตรงกลับบ้านในที่สุด ภายในบ้านหลังให้มีคนใช้เป็นป้าแก่ๆอยู่ 2-3 คน ทั้งสามเดินมาทำหน้าที่คว้ากระเป๋าไปไว้ในบ้าน แล้วนัมจูก็เดินตามป้าเหล่านั้นไปเพื่อไปที่ห้องพักของตน
“เดี๋ยวหนูพาเข้าไปเองค่ะ” นัมจูพูดก่อนจะลากกระเป๋าเข้าไปในห้อง แล้วเธอก็เริ่มจัดข้าวของต่างๆให้เข้าที่ เริ่มจากเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ของที่ระลึก และสุดท้ายรองเท้า เธอเอารองเท้าไปไว้ที่หน้าบ้านก่อนคู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อบอกผู้เป็นพ่อ
“พ่อค่ะ ! หนูขอออกไปเดินเล่นด้านนอกนะค่ะ” หลังจากพ่อของเธออนุญาติเธอก็เดินออกมา แต่ผลปรากฎว่ารองเท้าของเธอหายไปข้างนึงพร้อมกับกระดาษผแผ่นหนึ่งที่ตั้งอยู่บนรองเท้าของเธอ ภายในเขียนข้อความว่า
...แล้วซินเดอเรนล่าก็ได้ไปเต้นรำตามใจปราถนา เธอได้คู่เต้นรำเป็นเจ้าชาย ซึ่งเธอไม่รู้เลย และทั้งสองก็ตกหลุมรักกัน ซิเดอเรนล่าหันสายตาไปมองนาฬิกา และพบว่ามันใกล้จะเที่ยงคืนแล้วจึงรีบออกมาจากงานเต้นรำนั้นทันที เจ้าชายที่เห็นการกระทำเช่นนั้นจึงวิ่งตามซินเดอเรล่าออกมา แต่ไม่พบตัวซินเดอเรล่าแต่กลับพบรองเท้าแก้วข้างหนึ่งที่ตกอยู่ที่บรรได...
“อะไรกัน ! นอกจากจะไม่เล่าตอนแรกแล้วยังเล่าไม่จบอีก !! ใครเป็นคนเขียนกันนะ” นัมจูบ่นขึ้นนเงิบๆ
“คุณหนูค่ะ มีผู้ชายคนหนึ่งบอกให้ป้าเอาการ์ดนี้มาให้คุณหนูค่ะ” แล้วจู่ป้าคนหนึ่งก็พูดขึ้นพร้อมกับการ์ดใบหนึ่ง
...เดินตามด้ายสีแดงมานะ ซินเดอเรล่าของผม...
ทันทีที่อ่านจบนัมจูก็เผยยิ้มออกมาก่อนจะมองไปที่ด้ายสีแดงที่ผูกติดไว้กับกอนประตูแล้วเป็นทางยาวออกไปนอกตัวบ้าน แต่ไม่พ้นรั่ว นัมจูใส่รองเท้าข้างนั้นทันทีก่อนจะเดินตามด้ายสีแดงนั้นไปเรื่อยๆจนมาถึงสวนหลังบ้านเธอก็พบกับแผ่นหลังของผู้ชานคนหนึ่ง
“คุณเป็นใครค่ะ เจ้าชายหรือเปล่า” นัมจูถาม
“...” ชายคนนั้นไม่ตอบและหันหน้ามาหาเธอ
“พี่ดีโอ” นัมจูอุทานขึ้น
“เจ้าชายประกาศว่าถ้าใครสวมรองเท้าแก้วคู่นี้ได้จะได้แต่งงานกับเจ้าชาย” ดีโอพูดก่อนจะเอารองเท้าข้างหนึ่งของนัมจูออกมา
“นั้นมันของฉันหนิค่ะ” นัมจูพูด
“หญิงสาวคนแล้วคนเล่าที่สวมรองเท้าคู่นี้ แต่สวมยังไงก็ไม่มีผู้ใดสวมได้จนในที่สุดซินเดอเรล่าก็ออกมาลองสวมมันดู” ดีโอพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆนัมจู
“พี่ดีโอจะทำอะไรค่ะ” นัมจูพูด ดีโอยิ้มเป็นนัยส์เล็กๆก่อนจะนั่งลงสวมรองเท้าข้างนั้นให้นัมจู
“โอ๊ะ ! พอดีเลย” ดีโออุทานออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“ฉันไม่ใช่ซิเดอเรล่านะ” นัมจูพูด และดีโอก็ยืนขึ้น
“จากนั้นเจ้าชายและซินเดอเรล่าก็ครองรักกันมาตราบนานเท่านาน” และดีโอก็เล่าท่อนสุดท้ายจบ
“พี่ดีโอคือเด็กผู้ชายคนนั้นเหรอค่ะ” นัมจูถาม
“ใช่ ! พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเธอก่อนหน้านี้ พี่ขอโทษที่หลายปีก่อนพี่ไม่สามารถเล่านิทานให้เธอฟังได้ แล้วตอนที่อยู่ในห้องพยาบาลพี่ก็เล่าให้เธอฟังไม่จบด้วย วันนี้พี่ก็เลยมาไถ่โทษ ยกโทษให้พี่นะ” ดีโอพร่ามความในใจ
“ค่ะ ! ฉันให้อภัยพี่” นัมจูพูด
“ให้มันได้อย่างนี้สิ เจ้าหญิงของพี่” ดีโอพูดแนวทะเล้นกับเธอ ก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้ นัมจูอึ้งสักพักกับการกระทำของเขา ก่อนจะยกมือขึ้นกอดเขาเช่นกัน
THE END
ความคิดเห็น