คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้น----ความฝัน
อย่างที่เขียนบอกไว้ข้างต้นนี้ ก่อนที่จะเริ่มเขียนก็ขอขอบคุณผู้ที่แต่งเติมความฝันในการแต่งเรื่องนี้นั้นคือ เรื่อง ผมคือ...?! ที่ช่วยทำให้ไอเดียในการเเต่งมากขึ้น ต้องขอขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ และหากท่านผู้แต่งและผู้อ่านเรื่อง ผมคือ...?! ตามมาเจอก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยเพราะอาจมีบางส่วนบางตอนที่คล้ายคลึง(เเต่ไม่เหมือนนะค๊ะ - -* ) ประกอบในเรื่องนี้
--------------------------------------------------------------------------------------------
เอี๊ยด !!!!
โครม !!!!!
เสียงล้อครูดกับพื้นถนนเป็นทางเสียงดังแสบแก้วหู พร้อมกับเสียงดังสนั่นตามมาติดๆ
เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงสิ่งที่พอจะคาดเดาได้ อุบัติเหตุ !!
ตี้ดดดด !!!!!!
เฮือก !! ผมต้องสะดุ้งตื่น ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเกิดจากเสียงของนาฬิกาปลุกดัง หรือ
เพราะความฝันเมื่อครู่กันแน่
ฝัน ??
เมื่อครู่ผมฝันว่าอะไรกันนะ... หลังจากนั่งงุงงงอยุ่บนเตียงสักพักเพื่อลำดับความคิด พร้อมกับเอื้อมมือไปปิดสัญญาณจากนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง ที่ตัวเลขบอกเวลา 07.45 A.M.
" เฮ้ยยย ตาย ! .......สายแล้ว " ผมรีบลุกขึ้นเพื่อทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว
" ตาวอ โครมๆ ครามๆ แต่เช้าเชียวลูก...มาทานข้าวก่อนนะ แม่ตั้งโต๊ะให้แล้ว หรือ
ขนมปังซักหน่อยก็ยังดี เอามั้ย? " เสียงอ่อนโยนด้วยความเอาใจใส่ต่อบุตรชายดังแว่วมาจากโต๊ะอาหาร นั้นคือคุณแม่ที่แสนดีของผม เห็นแบบนี้เถอะ อย่าให้โกรธขึ้นมาเชียว น่ากลัวไม่แพ้ใครเลย
ผมก้าวกึ่งกระโดดลงจากบันไดชั้นบนด้วยเครื่องแต่งกายนักศึกษาที่ยังไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก
" ผมรีบไปก่อนนะครับแม่ ข้าวกับขนมปังคงทานไม่ทัน " ผมบอกไปพร้อมกับรอยยิ้มแจ่มใสเท่าที่จะทำได้ในขณะที่รีบเร่งเช่นนี้ ผมทำความเคารพแล้วจึงรีบไปเรียน กิจวัตประจำอันแสนเรียบง่ายของผมที่ต้องตื่นนอน เช้าบ้าง สายบ้าง ตามตารางที่เรียน ไปเรียน กลับบ้าน มีเที่ยวบ้างตามประสาวัยของผม
ครอบครัวที่แสนธรรมดา ถึงจะไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่ผมก็มีความสุขดีในครอบครัวเล๊กๆ
ที่มีพ่อ แม่ และผม
" รถแน่นอีกตามเคย " ผมได้แต่บ่นเบาๆ ขณะยืนจับราวรถเมล์ สภาพการจราจรยังคง
แน่นขนัดแบบนี้เวลาเช้า ผมได้แต่เฝ้าภาวนาขออย่าให้ตารางเรียนเทอม2ของผมมีเรียนเช้าอีกเลย
" วันนี้ก็เหมือนกับทุกวันนี่น่า แต่ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกๆ ทว่า จะลืมอะไรไปอย่าง อ๋อ คงเป็นความฝันที่จำไม่ได้ "
ขณะที่ปล่อยความคิดลอยออกไป ผมก็ต้องหัวทิ่มไปข้างหน้าตามแรงกระชากของรถ เสียงล้อเบรกดังสนั่นบวกกับเสียงคนร้องเพราะความตกใจและล้มลุกคลุกคลานไปกับพื้นรถ ผมเองก็ไปกระแทกถูกพนักเก้าอี้เหล็กจนมึนงงไปหมด เสียงต่างๆ ดูเหมือนไกลออกไปทุกที.....ทุกที
ความคิดเห็น