คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 一
9.15 at Beijing
ผมตกหลุมทันทีตอนเก้าโมงสิบห้านาทีที่กรุงปักกิ่ง สาธารณะรัฐประชาชนจีน ผมไม่เคยมีความรักจนกระทั่งได้มาเจอเขา ฟังดูเหมือนมันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อก็เถอะแต่มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ
เด็กหนุ่มวัย16ปีอย่างผมตกหลุมรักรุ่นพี่ข้างบ้านที่อายุมากกว่าสิบปีอย่าง ลู่หาน.
“จงอิน นี่คือบ้านใหม่ของเรานะลูก ลูกชอบมั้ยจ้ะ” คุณแม่ของผมพูดขึ้นเมื่อเรามาหยุดอยู่ที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ตัวบ้านเป็นสีขาว เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น มีต้นไม้ปลูกอยู่รอบๆบ้านยิ่งทำให้บ้านยิ่งดูน่าอยู่ มันดูร่มรื่นสบายตา ผมไม่ได้เรื่องมากเรื่องที่อยู่เท่าไรนักต่อให้แม่พาผมย้ายไปอยู่ที่ๆห่างไกลผู้คน ห่างไกลความเจริญผมก็อยู่ได้ แต่สิ่งที่ไม่ชินก็คงเป็นสภาพอากาศของกรุงปักกิ่งนี้ล่ะที่มันแตกต่างจากที่เกาหลีซะเหลือเกิน
ครอบครัวคิมของพวกเราต้องย้ายที่อยู่มาอยู่ที่ปักกิ่งเป็นการชั่วคราว เพราะผู้นำครอบครัวของพวกเราก็คือคุณพ่อของผมเป็นนักการทูตที่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยเนื่องจากคุณพ่อต้องมาประจำอยู่ตามเมืองหลวงต่างๆทุกๆห้าปี แล้วปีนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พวกเราต้องย้ายตามคุณพ่อมาอยู่ที่นี้
“ก็ดีครับ” ผมตอบเรียบๆก่อนจะมองไปรอบๆบ้านใหม่ของผม ในซอยบ้านมีบ้านอยู่อีกห้าหลังถัดไปจากบ้านใหม่ของผม รวมไปถึงบ้านฝั่งตรงข้ามด้วย
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต้องมองไปที่บ้างหลังนั้นอยู่เสมอ มันหมือนกับมีคนคอยจ้องมองผมอยู่
“จงอินมาช่วยคุณแม่ขนของเข้าบ้านหน่อยสิลูก เสร็จแล้วจะได้กินอาหารเย็นกัน”
“อ่าครับ” ผมขานรับก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบที่ผมกับคุณแม่พามาจากเกาหลี นอกจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แล้วก็มีข้าวของเล็กน้อย ผมเดินขนของเข้าออกบ้านไม่ต่ำกว่าสามรอบจนขนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเหลือแต่เดินมาปิดประตูบ้าน เนื่องจากคุณพ่อยังติดงานที่เกาหลีอยู่ นั่นจึงทำให้ผมกับคุณแม่ต้องบินมาที่ปักกิ่งกันเพียงแค่สองคน
ผมเดินมาปิดประตูบ้านก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่ผมได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านจากบ้านฝั่งตรงข้ามซะก่อน ผมหันกลับไปมอง เป็นผู้ชายร่างบางผิวขาวอยู่ในชุดลำลองสบายๆ ใบหน้าหวานสวยจนผมคิดว่านี้ต้องไม่ใช่ผู้ชายแน่ๆ อาจจะเป็นทอมบอย(?)มากกว่า
เขาหันมายิ้มบางๆให้ผม ผมยืนนิ่งเหมือนถูกสะกดไว้ เพียงแค่รอยยิ้มเดียวเขาก็ได้ทุกอย่างของผมไปแม้กระทั่งหัวใจของผม
“สวัสดีนะ เพิ่งย้ายมาใหม่หรอ” เสียงใสๆทักมาจนดูเหมือนเกือบจะตะโกน อาจจะเป็นเพราะเขาเห็นผมยืนนิ่งอยู่ก็ได้ เขาคงคิดว่าผมคงไม่ได้ยิน
“.......” ผมไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเก้าโมงสิบห้านาที ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเขายืนยิ้มให้อยู่
“ฉันชื่อ ลู่หาน นะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เสียงใสๆยังคงพูดกับผมต่อไปแม้ผมจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งมันยังคงเป็นเวลาเดิมอยู่... ผมยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม คิมจงอิน เพิ่งย้ายมาจากเกาหลีใต้”
“จงอินเป็นคนเกาหลีใต้หรอ ว้าว เหมือนเซฮุนเลย”
เซฮุน...เซฮุนคือใคร...
ผมเก็บข้อสงสัยในนี้ไว้ในหัวแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา
“จงอินอายุเท่าไรแล้ว แต่ดูท่าต้องเรียนอยู่แน่ๆเลยใช่มั้ย”
“ผมอายุ16ปีครับ” เมื่อผมตอบ ลู่หานก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ
เพื่อนบ้านคนใหม่ของเขาเป็นเด็กหนุ่มอายุแค่เพียง 16 ปีเองหรอ
“อ่า งั้นพี่คงต้องเป็นพี่ลู่หานของจงอินแล้วล่ะ เพราะพี่ลู่อายุมากกว่าจงอินตั้งเยอะ”
พี่ลู่หานของจงอินหรอ...ผมชอบชื่อนี้นะ
“พี่ลู่หานอายุเท่าไรหรอครับ เอ่อ...ผมถามได้ใช่มั้ย”
“อื้อ ได้สิ ปีนี้พี่ลู่อายุย่าง 26แล้วล่ะ”
แก่กว่าสิบปี แต่มันก็แค่สิบปีเอง ผมยิ้มน้อยๆเมื่อคิดอะไรแปลกๆอยู่คนเดียวในหัว
“จงอินยิ้มอะไรหรอ เรื่องอายุของพี่ลู่ใช่มั้ย” ลู่หานชี้นิ้วพร้อมทำหน้าตาสงสัย ที่มองยังไงก็ดูน่ารักมากกว่า
“ไม่ใช่เลยครับ พี่ลู่หานอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียวหรอครับ” ผมถามพลางมองไปรอบๆบ้านหลังใหญ่ฝั่งตรงข้าม
“ป่าว พี่ลู่อยู่กับเซฮุนน่ะ”
เซฮุนอีกแล้ว...เซฮุนเป็นใครกัน...
“อ่อครับ”
“อ๊ะ เซฮุนมาแล้ว” ลู่หานพูดอย่างดีใจก่อนจะรีบวิ่งไปรถBMWคันงามที่ขับเข้ามาจอดอยู่ในบ้านหลังใหญ่นั้น จงอินทำได้เพียงแค่มองตาม อยากจะรู้นักว่าเซฮุนคือใคร? เป็นอะไรกับพี่ลู่หาน?
สองร่างที่ยืนกอดกันทันทีที่คนชื่อเซฮุนลงมาจากรถ พี่ลู่หานดูมีความสุขเพียงแค่ได้เห็นหน้าคนๆนี้ ไม่เอาล่ะ เขาไม่อยากรู้แล้วว่าคนๆนี้เป็นอะไรกับพี่ลู่หาน ความใกล้ชิดที่ดูมากขนาดนั้นคงไม่ได้เป็นเพียงแค่ลูกพี่ลูกน้องอะไรนั่นหรอกมั้ง
จงอินยิ้มๆน้อยให้กับตัวเอง เมื่อเห็นคนสองเดินจูงมือกันเข้าบ้านไป แค่เพียงคนชื่อเซฮุนเดินเข้ามา คิมจงอินก็เป็นได้แค่สายลมเบาบางที่พัดผ่านหน้าพี่ลู่หานไปก็เท่านั้นเอง...
ผมตกหลุมทันทีตอนเก้าโมงสิบห้านาทีที่กรุงปักกิ่ง สาธารณะรัฐประชาชนจีน ผมไม่เคยมีความรักจนกระทั่งได้มาเจอเขา ฟังดูเหมือนมันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อก็เถอะแต่มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ เด็กหนุ่มวัย16ปีอย่างผมตกหลุมรักรุ่นพี่ข้างบ้านที่อายุมากกว่าสิบปีอย่าง ลู่หาน และพี่ลู่หานก็ไม่ใช่คนโสดที่ผมจะจีบได้อีกต่อไป...
“จงอิน ลูกเตรียมของเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยค่ะ วันนี้เปิดเรียนวันแรก ตื่นเต้นมั้ยค่ะคนเก่งของแม่” คุณแม่เดินมาจัดเสื้อผ้า หน้าผมให้อย่างเรียบร้อยก่อนจะผละออกไปเตรียมอาหารเช้าให้ผมต่อ
“เรียบร้อยแล้วครับ คุณพ่อจะมาถึงกี่โมงครับ” ผมถามก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะอาหารเพื่อรอกินอาหารเช้าก่อนไปโรงเรียน
ทั้งทีความจริงคุณแม่จะจ้างแม่บ้านมาก็ได้แต่ก็ไม่ทำ เพราะแม่บอกอยู่เวลาที่ผมกับคุณพ่อไม่อยู่บ้านแล้วคุณแม่ต้องอยู่คนเดียวมันเหงาเพราะงั้นคุณแม่ก็จะแก้เหงาด้วยการทำงานบ้านด้วยตัวเองแทน
“เห็นว่าตอนเย็นๆน่ะลูก นี้จ้ะ ข้าวต้มเสร็จแล้ว” คุณแม่ตอบก่อนวางชามข้าวต้มปลาลงตรงที่ว่างบนโต๊ะตรงที่ผมนั่งอยู่
“ครับ” ผมก้มหน้ากินข้าวต้มอย่างรวดเร็ว เพราะไม่รุ้ว่าโรงเรียนที่จีนกฎระเบียบเป็นอย่างไรบ้าง เพราะงั้นต้องรีบไปให้เช้าไว้ก่อนล่ะกัน เมื่อกินเสร็จผมลุกเอาชามไปเก็บแล้วเดินไปลาคุณแม่ก่อนจะรีบไปโรงเรียน
“คุณแม่ครับ ผมไปก่อนนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” หอมแก้มแม่เสร็จก็วิ่งออกไปทันที
“จ้า ตั้งใจเรียนนะค่ะลูก” คุณแม่ยืนโบกมือส่งผมที่หน้าประตูบ้าน
ผมเดินมาหาจักรยานคันใหม่ที่คุณแม่สั่งซื้อไว้ให้ผมขี่ไปโรงเรียนเพราะโรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านนัก ผมขี่จักรยานออกมาแต่แล้วก็หยุดชะงักเมื่อเห็นพี่ลุ่หานยืนยิ้มให้อยู่ตรงรั้วบ้าน
“กู๊ดมอร์นิ่งครับคุณนักเรียนคิมจงอิน” พี่ลู่หานอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังที่ดูก็รู้ว่าผ่านการขัดมาอย่างดี
“กู๊ดมอร์นิ่งครับ พี่ลุ่กำลังจะไปทำงานเหมือนกันหรอครับ”
“ใช่แล้ว วันนี้โรงเรียนเปิดวันแรกพี่ลู่ต้องไปสอน” ลู่หานพยักหน้ารับ
“ไปสอน? พี่ลุ่เป็นคุณครูหรอ”
“ใช่ๆ เป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษด้วยนะจะบอกให้ จงอินมีเรียนกับพี่ลู่บ้างไหมอ่ะ” ลู่หานถามพลางแบมือขอตารางเรียนจากเด็กชายตรงหน้า
“หื้มอะไรครับ” จงอินงงเล็กน้อยเมื่อเห็นพี่ลู่หานแบมือมาทางเขา
“ตารางเรียนของจงอินไง พี่ลู่อยากรู้ว่าพี่ลู่จะได้สอนจงอินไหม”
“อ่อ... นี่ครับ” เขาเปิดกระเป๋าเป้สีดำก่อนจะหยิบตารางเรียนมาให้พี่ลู่หานที่ยืนแบมือรออยู่
“ไหนดูสิ...หื้อไม่มีหรอ ได้ยังไงล่ะ พี่ลู่ไม่ยอมอ่ะ พี่ลู่อยากสอนจงอิน” ลู่หานโวยวายเมื่อไม่เห็นมีคาบสอนของตัวเองเลยในนั้น ผอ.ใจร้ายจัง ลู่หานต้องไปประท้วงแล้ว
“ฮ่าๆ ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไรนิครับ ผมกับพี่ลู่บ้านก็ใกล้กันแบบนี้เจอกันทุกวันอยู่แล้ว”
ผมขำให้กับความน่ารักของพี่ลู่หาน
ยิ่งพี่ทำตัวน่ารักแบบนี้ผมก็ยิ่งตกหลุมรักมากกว่าเดิมนะครับ
“ก็พี่ลู่อยากสอนจงอินนี้หน่า พี่ลุ่อยากให้จงอินเห็นตอนพี่ลู่เป็นคุณครูอ่ะ” ลู่หานทำหน้างอเมื่อเด็กตรงหน้าไม่ยอมเข้าใจจุดประสงค์ของเขา
“อ่า ผมขอโทษครับ” จงอินก้มหน้าสำนึกผิด ลู่หานเห็นก็หมั่นเขี้ยวเด็กตรงหน้าก่อนจะเดินมายีหัวเล่นแล้วเดินนำหน้าไป
“มายีหัวผมเล่นทำไมกันครับพี่ลู่” ผมตะโกนตามหลังก่อนจะรีบลงเดินแล้วรีบจูงจักรยานตามไป
“ทำไมไม่ขี่จักรยานล่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ” ลู่หานหันมาถามเมื่อเห็นจงอินเดินจูงจักรยานตามเขามา
“ก็เดินเป็นเพื่อนพี่ลู่ไงครับ แล้วถ้าไปสายก็ไปสายพร้อมกันนี้แหละครับคุณครู” ผมตอบพร้อมรอยยิ้มที่เชื่อว่าสามารถน๊อกเอ้าท์พี่ลู่ได้
บ้าจริง เหมือนเขาจะใจเต้นนิดๆกับคำพูดนั้นของจงอินเลยแฮะ
คาบเรียนช่วงเช้าผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จงอินเป็นจุดสนใจของนักเรียนทั้งโรงเรียนเมื่อเขาเดินจูงจักรยานเข้ามาพร้อมพี่ลู่หานเมื่อเช้านี้ บางทีทุกคนอาจจะมองจักรยานสีแดงสดของเขามากกว่าก็ได้มั้ง
“เฮ้ จงอินไปกินข้าวกัน” จื่อเทา เพื่อนใหม่คนแรกในโรงเรียนวิ่งเข้ามากอดคอก่อนจะชวนไปกินข้าวกลางวัน
“อื้อไปสิ” พอขานรับเสร็จก็โดนลากออกมาทันที
“นี่ๆดูสิ คนนั้นน่ารักไหม กูแอบปลื้มข้างเดียวมาตั้งสองปีเลยนะ” จื่อเทาชี้ให้ดูผู้ชายผิวขาวที่มีลักยิ้มอยู่ตรงข้างแก้ม
ก็น่ารักดีนะ...
“ใครหรอ” จงอินถามอย่างสงสัย ก็ดูเพื่อนเขานี้มันระริกระรี้ออกนอกหน้านอกตามากเกินไปนะสิเลยชักอยากรู้
“จางอี้ชิง ว่าทีแฟนกูเองเว้ย” จื่อเทาพูดแล้วทุบอกตัวเองอย่างแมนๆสองสามทีก่อนจะหันไปจ้องผู้ชายผิวขาวคนนั้นตามเดิม
“แล้วทำไมมึงไม่จีบเขาล่ะถ้าจะแอบชอบมานานขนาดนั้น”
“อี้ชิงมีแฟนแล้ว รักกับแฟนเขาดี จะมาสนใจอะไรกูล่ะ”
รักเขาข้างเดียวนี้มันเจ็บดีเนอะ...
“งั้นก็ตัดใจเถอะ เขามีแฟนแล้ว” จงอินบีบไหล่เพื่อนอย่างปลอบใจ
บอกเพื่อนแล้วก็บอกตัวเองนะด้วยจงอิน...
“กูทำไม่ได้ว่ะ กูรักเขาจนเลิกรักไม่ได้แล้ว แม่.งต่อให้อี้ชิงคบกับแฟนจนยันปี2020กูก็ยังรักเขาเหมือเดิม ขอบใจเว้ยเพื่อน” จื่อเทาหันมาแตะไหล่จงอินเป็นเชิงขอบคุณที่ช่วยปลอบเขา
รักไปแล้ว จะให้เลิกรักนี้โคตรยาก! จื่อเทาบอกเลย...
“งั้นมึงก็แอบรักของมึงต่อไปนะ กูขอให้โชคดี”
“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นป่ะวะ เห้ย! อี้ชิงหันมายิ้มให้กรู๊ววว คนอะไรน่ารักเชี่ยๆ” จื่อเทาร้องโวยวายเมื่อจู่ๆคนน่ารักมีลักยิ้มคนนั้นก็หันหลังยิ้มมาทางพวกเขา เหมือนจะเป็นแบบนั้นแต่ไม่ใช่..เขายิ้มให้แฟนเขาที่กำลังเดินมาต่างหาก
“เขายิ้มให้แฟนเขาว่ะมึง อ้าวเห้ยมึงร้องไห้ทำไม” จงอินตกใจเมื่อจู่ๆหันมาเห็นจื่อเทาเอาหน้าซุกไหล่เขาแล้วร้องไห้สะอื้นคนเดียว
“ก็อี้ชิงยิ้มมาทางกูอ่ะ กูก็ดีใจ ถึงแม่.งจะยิ้มให้แฟนที่เดินอยู่ข้างหลังนั้นก็เถอะ”
“เอ้ามึงก็เห็นว่าเขายิ้มให้แฟนเขาแล้วมึงบอกเขายิ้มให้มึงทำไมว่ะ”
“ก็กูขอมโนหน่อยได้ไหมล่ะไอ้ดำ” จื่อเทาโวยวายเมื่อจงอินมาดับมโนเขาซะดื้อๆ
“เชี่ยไอ้เขียว! กูไม่ได้ดำ” จงอินว่ากลับ แต่เพื่อนใหม่เขาแม่.งเสียสติไปล่ะ เอาแต่พร่ำเพื้อว่าอี้ชิงยิ้มให้อยู่ได้
พอหมดคาบเรียนจงอินก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องเรียนพร้อมเพื่อนใหม่ที่กลายเป็นเพื่อนซี้กันไปแล้ว สาวๆที่มายืนออกันหน้าห้องส่งเสียงกรี๊ดเมื่อเห็นเขากับจื่อเทาเดินออกมาด้วยกัน เห็นอย่างนี้แต่จื่อเทามันฮอตมากเลยนะทีนี้น่ะ ผมแซวมันตอนเห็นมีเด็กเอาจดหมายรักมาสอดในลิ้นชักใต้โต๊ะเรียนของมันเต็มไปหมด พอผมแซวมันสวนกลับบอก ‘ฮอตแล้วไงสุดท้ายก็ไม่ใช่คนที่อี้ชิงรักอยู่ดี’ แม่งเป็นเอามาก!
“มึงกลับบ้านเลยป่ะจงอิน” จื่อเทาหันมาถามเพื่อนร่วมห้องที่ตอนนี้ซี๊ปึ๊กพูดกู-มึงกันไปล่ะ
“อื้อ แล้วมึงอ่ะ”
“กูคงไปชมรมเต้นก่อนอ่ะ”
“ไปทำอะไรว่ะ ไปซ้อมเต้นหรอ”
“ป่าว ดูอี้ชิงงะ” จื่อเทายิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นอี้ชิงเดินออกมาจากห้องเรียนของตัวเอง มันรีบวิ่งสี่คูนร้อยเข้าไปหาทันที
“อี้ชิงง วันนี้ไปซ้อมเต้นไหมครับ” ไม่พูดเปล่ายังส่งสายตาประกายแห่งความรักไปให้ด้วย
“อื้อ ซ้อมสิ เราต้องซ้อมทุกวัน” อี้ชิงตอบ ทำไมจะไม่รู้สายตาที่จื่อเทาส่งมาให้คืออะไร แต่อี้ชิงมีแฟนแล้วนะ!
“สู้ๆนะอี้ชิง เดี๋ยวเทาจะไปเชียร์นะ” จื่อเทาพูดก่อนวิ่งกลับมาหาจงอินที่ยืนรออยู่แล้วลากเพื่อนซี้ออกไปทันที
“มึงลากกูมาทำไมเนี่ย ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยว่าจะมาดูด้วย” เขาโวยวายเมื่อมันลากเขามาที่ชมรมเต้น
“ดูเป็นเพื่อนหน่อยดิ กูเขินวะมาคนเดียว” มันบอกแล้วหยิบเอาอุปกรณ์เชียร์ขึ้นมา
ป้ายไฟที่กระพริบได้มีตัวหนังสือติดเอาไว้ว่า ‘จางอี้ชิงคนน่ารัก สู้ๆนะครับพี่เทามาเชียร์อยู่’
บอกแล้วว่ามันเป็นเอามาก!
“มึงไม่กลัวแฟนเขารู้หรอว่ามึงมาเต๊าะแฟนเขาอยู่อ่ะ” จงอินถามอย่างสงสัย อันนี้สงสัยจริงๆ ถึงเขาจะแอบชอบพี่ลู่แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้รู้ว่าชอบเลยสักนิด
“ก็กูทำให้เขารู้ไงว่าวันไหนมันพลาดเลิกกับอี้ชิงมา มีกูนี้แหละที่จ้องจะเสียบแทนอยู่เสมอ เย้เฮท”
“ไอ้เชี่ย” จงอินนั่งเป็นเพื่อนจื่อเทาดูอี้ชิงซ้อมเต้นอยู่ อี้ชิงเต้นเก่งมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่ดูน่ารักเรียบร้อยคนนั้นพอเต้นแล้วจะเซ็กซี่น่าดึงดูดได้ขนาดนี้
“ไอ้เทา เช็ดเลือดกำเดาด้วยมึง” จงอินสะกิดให้เพื่อนเช็ดเลือกกำเดาที่ไหลทะลักออกจากจมูก
“ห่ะ เลือด! กรี๊ดดด กูเกลียดเลือด” แล้วมันก็กรี๊ดๆดังลั่นจนอี้ชิงที่ซ้อมเต้นอยู่กับเพื่อนๆต้องหยุดการเต้นแล้วหันมามองที่พวกเขาสองคนเป็นตาเดียว เขาหันไปโค้งขอโทษก่อนรีบเช็ดเลือดให้จื่อเทาก่อนที่มันจะเป็นลมตายไปก่อน
“อยู่นิ่งๆดิวะเดี๋ยวเช็ดออกให้ มึงนี้น่ะกลัวไรไม่กลัวดันกลัวเลือด แล้วมานั่งดูเขาเต้นจนเลือดกำเดาไหลแบบนี้อีก”
“หมดยังว่ะ กูอายอ่ะมึง อี้ชิงต้องขำกูแน่เลย” มันบ่นก่อนจะนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อไปเมื่อได้ยินเสียงอี้ชิงดังอยู่ข้างหลัง
“เรายังไม่ได้ขำสักหน่อย มาเราเช็ดให้ เช็ดแบบนี้เมื่อไรจะหมดล่ะ” อี้ชิงว่าก่อนดึงทิชชู่จากมือจงอินไปเช็ดหน้าให้จื่อเทาแทน
“อ่ะ...อี้ชิง เดี๋ยวเทาเช็ดเองก็ได้” ตอบเสียงสั่นๆตะกุกตะกักบอกเลยเขินมาก!
“เช็ดแบบที่นายเช็ดก็เลอะเทอะหมดอ่ะ” อี้ชิงบ่นก่อนจะเช็ดให้อย่างเบามือ
“ขอโทษนะเพราะเทาแท้ๆเลยอี้ชิงเลยไม่ได้ซ้อมเต้นต่อ”
“ป่าวหรอก เราเหนื่อยพอดีอ่ะเลยอยากพักบ้าง”
“งื้ออออ”
แล้วมันจะงื้อหาแป๊ะอะไรว่ะ จงอินที่ยืนมองอยู่ข้างๆแทบกุมขมับแทนทีมันจะทำตัวเท่ๆต่อหน้าเขาดันออดอ้อนเขาสักอย่างนั้น แต่ดูๆไปอี้ชิงก็ดีนะมาเช็ดเลือดให้ทั้งที่ไม่ต้องทำก็ได้ จะว่าไปสองคนนี้ก็เหมาะสมกันดี แต่ติดตรงทีอี้ชิงดันมีแฟนไปซะก่อนแล้ว ก็คงเหมือนเขากับพี่ลู่หานละมั้ง...
“โย่ว!” เสียงดังขึ้นจากข้างหลังทำให้จงอินหันไปมองอย่างตกใจ
“พี่ลู่หาน...”
“ไง เด็กๆทำอะไรกันอยู่ โอ๊ะ! มีนักเรียนเลือดไหลนี้ มาพี่ลู่จะพาไปหาคุณหมอเอง” แล้วพี่ลู่หานก็จะปรี่เข้าไปหาจื่อเทาที่หน้าแทบจะซุกไปกับตัวอี้ชิงแล้ว นี้มันฉวยโอกาสตอนเขาเผลอนี้หว่า
“ไม่ต้องหรอกครับ” เขาดึงแขนพี่ลุ่หานไว้ก่อนที่จะไปถึงตัวสองคนนั้น
“แต่...” พี่ลู่หันมามองอย่างไม่เข้าใจ
“ปล่อยให้เขาดูแลกันเองเถอะ อีกอย่างเพื่อนผมมันแค่เลือดกำเดาไหลเอง”
“อ่างั้นหรอ เขาสองคนเป็นแฟนกันหรอ” พี่ลู่กระซิบถามก่อนหันไปมองอี้ชิงที่นั่งเช็ดเลือดกำเดาให้จื่อเทาอยู่
“เปล่าครับ เป็นแค่เพื่อนกันน่ะ”
“แต่เหมาะสมกันดีนะ” ลู่หานพูดก่อนจะยืนยิ้มมองดูเด็กนักเรียนตรงหน้า
พวกเขาเหมาะสมกัน...แล้วผมกับพี่ล่ะครับ...
“อ่าจริงสิ แล้วจงอินยังไม่กลับบ้านหรอนี้เลิกเรียนตั้งนานแล้วนะ แล้วมาทำอะไรที่ชมรมเต้นล่ะ”
“ผมมาเป็นเพื่อนเพื่อนน่ะ”
“อ่อ กลับบ้านเลยไหม พี่ลู่จะกลับแล้ว พี่ลู่หิวข้าว”
“ไปสิครับ” จงอินว่าก่อนจะหันหลังไปมองก่อนจะพบว่าจื่อเทามองมาอยู่พอดี เขาเลยพูดออกไปโดนไม่มีเสียงว่า ‘กลับก่อนนะ’ มันพยักหน้าแล้วทำมือ OK ส่งมาให้เขา
จงอินเดินจูงจักรยานสีแดงสดเดินขนาบข้างพี่ลู่หานที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตากดมือถืออยู่โดยไม่มองทางเลย มีหลายครั้งที่เกือบเดินชนป้ายแต่จงอินก็คอยดูทางเอาไว้ให้ทุกครั้งจนกระทั้งมาถึงหน้าบ้าน จงอินเปิดประตูบ้านก่อนจะจูจักรายานเข้าไปแต่จู่ๆก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินสียงพี่ลู่หานเรียกไว้ซะก่อน
“พรุ่งนี้เช้าจงอินไปพร้อมพี่ลุ่อีกมั้ย”
“อ่าก็ได้ครับถ้าไม่เป็นการรบกวน”
“แหมคนข้างบ้านกันรบกวนอะไรฮ่าๆ พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ อย่าลืมทำการบ้านล่ะ บ๊ายบาย” ลู่หานว่าก่อนเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านแล้วเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้จงอินยืนมองตามเงียบๆ
นั้นสินะผมเป็นได้แค่คนข้างบ้านกัน...
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว555
ฝากไคลู่ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ
18.10.14
O W E N TM.
ความคิดเห็น