คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Glasses boy [DaeHun]
Glasses ปฏิบัติการชิงหัวใจหนุ่มแว่น [ChenHun]
“คิมจงอิน บอกฉันมาทีสิ เดือนนี้นายมาสายกี่ครั้งแล้ว”ชายหนุ่มร่างโปร่งใส่แว่นกลมๆเหมือนกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ สวมชุดนักเรียนชายเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกไทล์สีชมพูอ่อนสวมทับด้วยเสื้อเจ็คเก็ตสีเทาใส่เสื้อสูทสีขาวมีผ้าคลุมสีชมพูยาวทับหันมาดุชายที่มีผิวสีแทนแต่งกายด้วยชุดที่คล้ายคลึงกันแต่ไม่มีผ้าคลุม
“โธ่พี่ แค่สิบครั้งเอง”
“แค่สิบครั้งหรอ ตั้งสิบครั้งต่างหาก นายมีเหตุผลอะไรมาแก้ตัวอีก”
“ก็ผมไปทำรายงานที่บ้านของเทา กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบตีสามแล้วครับ ผมก็เลย ตื่นสายแล้วระหว่างทางรถก็ติดก็เลยมาสายไงพี่”
“โอเค เหตุผลดีมาก แต่ไม่ว่ายังไงนายก็ยังต้องถูกทำโทษ ไปล้างห้องน้ำของห้องคณะกรรมการนักเรียนทั้งสัปดาห์ พี่จะเป็นคนคุมเราเอง ไม่มีข้อขัดแย้งใดๆทั้งสิ้น” ทันทีที่คำสั่งถูกถ่ายทอดลงไป คนที่มาสายคนอื่นๆก็พากันซุบซิบ ‘ต่อให้เป็นลูกผู้อำนวยการ รองปกครองก็ยังลงโทษ ใจกล้าจริงๆ’
“แต่ว่าผมเป็นน้องพี่นะ น้องแท้ๆเลยนะ โธ่ พี่ขอแค่วันเดียวไม่ได้หรอ”
‘อะไรนะรองปกครองเป็นลูกท่านผอ.หรอ’
“ยิ่งนายเป็นน้องแท้ๆก็ยิ่งต้องทำตัวให้ดีสิ นี่ขนาดพี่สั่งให้เราไปเก็บขยะเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์นายก็หนี สั่งให้คัดบทลงโทษพันจบนายก็ไม่ทำ คราวนี้พี่ก็ลงโทษเราให้ได้ ไม่อย่างนั้นอย่าเรียกพี่ว่ารองปกครอง ห้ามต่อรอง”
“พี่อ่ะ ชิ ผมไปเข้าเรียนแล้ว”
“ไม่ได้ อยู่รอพี่ก่อน พี่จะไปส่งเราที่ห้องเรียนเอง พี่ยังไม่อยากได้รายงานจากอาจารย์ของนายมาอีกฉบับว่านายโดดเรียนอีก”
“ชิ ดุยิ่งกว่าพ่อ”จงอินพึมพำหากแต่ก็ไม่พ้นหูของชายตรงหน้าอยู่ดี
“แล้วอยากให้พี่รายงานไปที่ท่านผู้อำนวยการไหมหล่ะ”
“ครับๆ ยอมแล้วครับ”
*************
ห้องเรียน ม.ปลายปีหนึ่งห้องเอ
“โอ๊ย เมื่อไหร่ไอ้กัมจงมันจะมา จะได้ซ้อมคิวนำเสนอกัน”ชายหนุ่มหน้าหวานสีผมเหมือนขนมสายไหมบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“เซฮุนนา ใจเย็นเดี๋ยวจงอินก็มา”ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆตาโตบอกพลางลูบแขนเพื่อนให้ใจเย็นลง
“ขอให้มาเถอะโด้ ไม่ใช่ว่าโดดเรียนอีกนะ ฉันละเบื่อ เทาโทรไปถามกัมจงดิ ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้ว”เซฮุนบอกให้ชายหนุ่มที่มีรอยดำใต้ตา ผู้นั่งอยู่แถวด้านหลังของตน แต่ก่อนที่เทาจะได้โทรไปก็มีเสียงหนึ่งขัดมาก่อน
“เห้ย ทุกคนแต่งตัวให้เรียบร้อย รองปกครองมา”ประธานห้องร้องบอกให้ทุกคนแต่งกายให้เรียบร้อย
“โอ๊ย ฉันจะหาเหตุผลอะไรมาแก้ตัวให้จงอินดีเนี่ย”เทาบ่นออกมาอย่างกังวล
“เอาน่า เทา ก็บอกตามความจริงไปนั่นแหละ อย่าลืมจงอินเป็นน้องชายแท้ๆของรองปกครองนะ”
“เอ๊ะ รองปกครองเป็นพี่ชายจงอินหรอโด้”
“อื้อ นี่นายไม่รู้หรอ เซฮุนนา”
“ไม่รู้ ไม่เคยเห็นหน้า”แต่ก่อนที่สองเพื่อนซี้จะได้เม้าท์ต่อรองปกครองก็เข้ามาในห้องแล้วพร้อมกับคนที่เซฮุนบ่นว่ามาช้าเสียจริง
“นักเรียนทุกคนเคารพรองประธานนักเรียนฝ่ายปกครอง”
“หยุด ไม่ต้องทำความเคารพฮยอง วันนี้ไม่ได้มาตรวจอะไร”ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่ทำให้เซฮุนต้องอ้าปากค้างและใจเต้นระรัว ยิ่งชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้บริเวณที่เขานั่งอยู่เซฮุนยิ่งตื่นเต้น
“เทา ช่วยจัดการเอาจงอินไปหาพี่ที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนหลังเรียนด้วย พวกนายก็มาด้วยนะ วันนี้ฮยองมีเค้กสูตรใหม่มาให้ชิม”
“ครับ ฮยอง”
“ดีโอ เจอกันที่ชุมนุมนะ”
“ครับ ฮยอง”แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะไปก็สังเกตเห็นเซฮุนที่ตอนนี้ยังอ้าปากค้างด้วยความตะลึง
“น้อง น้องครับ เออ พี่ว่าหุบปากจะดีกว่านะครับ เดี๋ยวจะมีแมลงบินเข้าไปอาจเป็นป่วยได้” แต่เซฮุนก็ไม่ได้หุบปากแต่อย่างไร แต่ก็เบิกตากว้างกว่าเดิม ทำให้ชายหนุ่มต้องอดหัวเราะในคอเบาๆไม่ได้ และนั่นทำให้เซฮุนหน้าขึ้นสีอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“จงอิน หวังว่าหลังเลิกเรียน ฮยองคงจะเห็นนายนะ”
“คร้าบ คุณพ่อ”
ทันทีที่ชายหนุ่มเดินออกจากให้ไป เซฮุนก็เกิดอาการที่เพื่อนสนิทลงมติว่า แรดมันกำลังออกมาอีกแล้ว
“อ๊ายยยย จงอินนั่นใครอ่ะ พี่ชายนายหรอ”
“อื้อ พี่ชายฉันเอง คิมจงแด ทำไมอย่าบอกนะว่าแกสนใจพี่ชายฉัน”
“นิสัยพี่เขาเป็นยังไง เนิร์ดป่ะ เรียนเก่งไหม แล้วกิจกรรมหล่ะ”
“ตาแก่นะหรอ ก็เรียนเก่งอยู่มั้ง เกรดสี่ทุกตัวยกเว้นพละทุกปี กิจกรรมถามโด้เอาก็แล้วกัน”
“ศรีริโด้จ๋า บอกมาเลยนะ บอกมาให้หมด”
“ก็ พี่เขาเป็นรองประธานนักเรียนฝ่ายปกครอง ประธานชมรมขับร้อง ที่ปรึกษาชุมนุมศาสนา นี่ได้รางวัลจากเวทีประกวดร้องเพลงตั้งมากมาย ชนะหลายเวทีเลยหล่ะ เล่นเปียโนก็เก่งนะ เป็นรองก็แต่พี่เลย์ละมั้ง เรื่องร้องนี่ต้องให้พี่แบคพี่ชายนายบอกจะดีกว่า เพราะสองคนนี้ร้องคู่กันตลอด เรียกได้ว่าเพอร์เฟ็คก็ได้มั้ง”
“ส่วนนิสัย จงแดฮยองนะ เป็นคนที่ร่าเริง ยิ้มได้ตลอดแต่ก็เอาจริงเอาจังนะ อย่าให้ฮยองโกรธ ไม่งั้น น่ากลัว เอาเป็นว่าเรื่องนิสัยนายต้องสังเกตเองก็แล้วกัน ที่สำคัญฮยองชอบส้มมากกกก เลย์เก่อเก่อ เลยตั้งชื่ออีกชื่อให้ว่า เฉินเฉิน”เทารีบพูดต่อหลังจากที่เห็นท่าทางเพื่อนสนใจพี่ชายที่เคารพ
“จงอิน นายต้องช่วยฉันจีบพี่นายนะ น้า พี่ชายนายตรงสเป็คฉันทุกอย่าง ใส่แว่น เรียนเก่ง กิจกรรม ฐานะก็ดี โอ๊ย ไม่มีใครจะมาเป็นคู่สร้างคู่สมกับน้องฮุน เท่าพี่จงแดแล้ว”
“โอ๊ย นังติ๋มอย่างนาย พี่ชายฉันไม่สนหรอก ต้องอย่างโด้นู่น ตาแก่ถึงจะสนใจ”เซฮุนรีบตวัดสายตาไปที่ดีโอ
“อ่า เซฮุนนา ฉันกับพี่จงแดไม่ได้เป็นอะไรกัน จงอินแค่จะบอกว่าจงแดฮยองชอบคนที่เรียบร้อย เรียนเก่ง มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนสูง ต้องทำเมนูส้มได้ เรียบร้อย ก็เท่านั้นนะ”
“ซึ่ง แกไม่มีความเรียบร้อยเลย นังติ๋ม อาหาร บางอย่างที่แกทำก็กินไม่ได้ ขนาดสุนัขยังไม่รับประธาน แถมยังชอบ แ ร ด ไปทั่วอีก ดีอย่างเดียวเรียนเก่ง งานบ้านอ่ะ แกทำได้ไหม”
“ชิ อย่ามาย้ำสินังเทาเทา แต่อย่างน้อยฉันก็ยังทำอาหารได้เป็นบางอย่าง งานบ้านฉันก็ทำได้นะย่ะ แม้ว่าจะไม่ดีเท่าโด้ก็ตาม”
“นี่ แกชอบอะไรในตัวตาแก่ ตีนกาก็เยอะ ใส่แว่นอย่างกับแฮร์รี่ ดุ ระเบียบจัด”
“อย่ามาว่าพี่จงแดแก่นะ เดี๋ยวจะโดนนอขวิดให้ ศรีจ๋า ช่วยน้องฮุนหน่อยนะ น้า”
“เอางี้ เรื่องทำอย่างไรให้ถูกใจตาแก่ แกก็ให้โด้สอนก็แล้วกัน ส่วนเรื่องอื่นฉันจะยอมช่วยก็ได้ว่ะ”
“แกสัญญาแล้วนะจงอิน”
“เออ สัญญาโว้ย แต่ไม่รับประกันว่าแกจะจีบตาแก่ติดไหม”
“ย่ะ แค่นี้ก็พอใจแล้ว”
‘เพื่อพี่จงแด ยังไงน้องฮุนก็ต้องทำให้ได้ พี่จงแดรอน้องฮุนก่อนนะ’
***********************************************
“โอ๊ย เสร็จแล้ว เสร็จเสียที อะไรการงานมันจะเยอะอย่างนี้”ชายหนุ่มที่หน้าตาดูออกเป็นลูกครึ่งลุกจากเก้าอี้บิดขี้เกียจ
“ก็ท่านประธานนักเรียนเล่นโดดงานไปเที่ยวเองนิครับ สมน้ำหน้า”จงแดแซวคนที่เป็นทั้งรุ่นพี่และหัวหน้าตัวเอง
“พี่คริส เสร็จแล้วหรอฮะ ผมเตือนแล้วนะ แต่พี่ก็ยังดึงดันไปเอง”ชานหนุ่มอีกคนผมสีน้ำตาลเข้ม ตัวสูงเดินเข้ามาชายหนุ่มที่กำลังบิดขี้เกียจอยู่
“ก็พี่อยากไปเที่ยวที่ไหนไกลๆบ้างอ่ะ”คริสหันมาอ้อนชานยอลน้องของตัวเอง
“ส่วนนายก็โยนงานมาให้ฉันนะหรอ ปาร์ค ชานยอล!”ร่างเล็กที่แต่งเครื่องแบบสารวัตรนักเรียนเต็มยศเดินเข้ามาให้ห้องพูดอย่างอารมณ์เสีย
“อู้ย ขอโทษน่าแบคกี้ เรื่องนี้ต้องโทษพี่คริสนะ พี่ลากฉันไปด้วย”ชานยอลรีบแก้ตัวกับร่างเล็กที่เป็นเพื่อนและลูกน้องในสังกัดของตัวเอง
“ฮึ่ย มันน่านัก เอา เอาไปงานของนาย ส่งให้ทันวันพรุ่งนี้นะ ส่วนงานของสารวัตรนักเรียนท่านรองปกครองสั่งว่า เอาภายในสัปดาห์นี้ซึ่งเท่าที่ฉันดูแล้ว ก็ วันพรุ่งนี้เหมือนกัน โชคดีหล่ะ ปาร์คชานยอล”แบคกี้ที่ชานยอลเรียกคือ บยอน แบคฮยอน รองหัวหน้ากองหน่วยสารวัตรนักเรียนโยนงานที่หัวหน้าของตนทิ้งไว้ตอนไปเที่ยวกับพี่ชายให้ทำต่อ ส่วนชานยอลเมื่อเห็นงานก็ได้แต่ร้องโอดครวญ แต่เมื่อเปิดดูดีๆแล้วกลับพบว่าคนปากไม่ไม่ค่อยดีเพื่อนสนิทของตนช่วยทำไว้ให้เยอะมาก เหลือเพียงแค่ข้อมูลบางส่วนเท่านั้น
“อ่า แบคกี้ยา ฉันรักนายจริงๆเลย”
“ไม่ต้องมาปากหวาน รีบทำงานของนายไปเลย” แบครีบไล่ให้เพื่อนของตนทำงานต่อไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของท่านประธานนักเรียนและรองประธานนักเรียนฝ่ายปกครอง
ใช่แล้วห้องนี้คือห้องคณะกรรมการนักเรียน คริส ประธานนักเรียนผู้หล่อเหลา คุณสมบัติครบถ้วน เกรดสี่เกือบทุกวิชายกเว้น วิชาหมวดศิลปะ ดนตรีและนาฏศิลป์ จงแด รองประธานนักเรียนฝ่ายปกครอง ผู้ที่มีสองบุคลิค เวลาทำงานก็อีกอย่าง เวลาอยู่กับเพื่อนก็อีกอย่าง ปาร์ค ชานยอล น้องชายคนละแม่ของคริส สูงพอๆกับคริส หัวหน้าหน่วยสารวัตรนักเรียน ผู้ชอบโยนงานให้รองหัวหน้าเหลือเกิน บยอน แบคฮยอน รองหัวหน้าหน่วยสารวัตรนักเรียนแต่ทำงานยังกับหัวหน้าเอง ผู้ที่มีฝีปากคมกริบ ใครจะสู้แม่นางยากมาก หน่วยสารวัตรนักเรียนอยู่ในความรับผิดชอบของฝ่ายปกครอง
“เอ๊ะ แล้วนี่พี่ลู่กับพี่หมินไปไหนหล่ะ จงแด”
“สองคนนั้น ไม่มีงานแล้วนะ ก็เลยไปเดทกัน”
“แล้วพี่จุนมยอนกับอี้ชิงหล่ะ”
“สองคนนั้น ยังอยู่ที่ชมรมนะ เดี๋ยวก็มา”
ลู่ห่านหรือพี่ลู่ที่แบคฮยอนเรียกคือ รองประธานนักเรียนฝ่ายกิจกรรมแฟนของคิมมินซอกหรือที่แบคเรียกพี่หมิน รองประธานนักเรียนฝ่านอำนวยการ ส่วนคิมจุนมยอน น้องของคิมมินซอกคือรองประธานนักเรียนฝ่ายวิชาการ ผู้ที่เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียน ข้ามชั้นเรียนไปหนึ่งปี และ จางอี้ชิงหรือเลย์หัวหน้าประชาสัมพันธ์ ผู้มีฉายาแน่นอก
“ก๊อกๆ เลย์เอง”
“เข้ามา”คริสอนุญาติให้คนที่อยู่ข้างนอกเข้ามา ซึ่งประกอบไปด้วย ร่างโปร่งแข็งแกร่งของเลย์และน้องปีหนึ่งอีกสี่คน จงอิน เทา ดีโอ และเซฮุน
“อ้าว เซฮุน มาด้วยหรอปกติพี่ไม่ยักกะเห็นเรามาพร้อมกับพวกจงอินเลย ทำไมวันนี้ไม่มีโปรแกรมไปดูผู้ชายที่ไหนหรอย่ะ”
“โธ่ พี่แบคอ่ะ ใครมันจะทำแบบนั้นซะทุกวันเล่า”เซฮุนเข้าไปอ้อนพี่ชายตัวเอง
“พี่จะให้ผมล้างห้องไหนบ้างอ่ะ เร็วๆ ผมจะได้กลับไปนอนต่อ ขออุปกรณ์ด้วยพี่”จงอินพูดอย่างอยากรีบทำให้เสร็จๆไป
“มานี่จงอิน มานั่งที่โซฟานี่กับฮยอง”ระหว่างที่จงอินเดินเข้ามาหาจงแด จงแดก็หันหน้าไปพูดกับแบค
“แบค เด็กนั้นน้องนายหรอ”
“อ้อ เซฮุนนะหรอ ใช่น้องฉันเองก็อยู่ในแกงค์เดียวกับน้องนายนั่นแหละ เพียงแต่มันไม่ค่อยมาที่นี้เท่าไหร่ มัวแต่คอยไปตามล่าตามหาดูผู้ชายนะสิ”
“พี่แบค ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นซะหน่อย”
“หรอออออ”
“พอๆเถอะน่า ยินดีที่ได้รู้จักนะ น้องเซฮุน ตอนเช้ามีแมลงเข้าไปในปากนายไหม”ประโยคนี้ทำให้เทา ดีโอและจงอินที่อยู่ในเหตุการณ์พากันหัวเหราะอย่างเสียงดัง ส่วนตัวเซฮุนหน้าแดงเพราะความอาย
“พี่ เร็วๆเถอะ ผมจะได้รีบทำ”
“เดี๋ยวก่อนเถอะจงอิน จะรีบอะไรนักหนา”จงแดดุน้องพลางจับให้จงอินนอนที่โซฟาหนุนตักตัวเอง
“ฮยองรู้ว่านายอยากนอน ก็นอนซะ ที่ฮยองให้นายมาทำความสะอาดห้องน้ำที่นี้ก็แค่ต้องการให้นายเข้ามาพักผ่อนที่นี้ ฮยองรู้น่าว่าเราต้องหลับตีสามทั้งๆที่ไม่ใช่นิสัยของนาย แต่เพราะนายเป็นน้องฮยองไง ฮยองเลยต้องพูดอย่างนั้น”
“ผมรักฮยองจัง งั้นขอนอนเลยนะ เหนื่อย”ว่าแล้วจงอินก็ถือวิสาสะนอนที่โซฟาตัวยาวนั่น พร้อมทั้งได้รับสายตาอิจฉาจากเซฮุน
“เทา ดีโอ พี่ทำเค้กสูตรใหม่นะ เดี๋ยวจะเอามาให้ชิม อ้อ เซฮุนด้วยนะ ของเทาเอาเป็นน้ำฝรั่ง ดีโอน้ำส้ม น้องเซฮุนหล่ะครับ เอาน้ำอะไรดี”จงแดหันมายิ้มให้เซฮุนผู้ที่พอเห็นรอยยิ้มนั่นก็หน้าแดง
“แล้วแต่พี่จงแดเลยครับ”
“งั้นก็น้ำส้มนะครับ”จงแดรินน้ำส้มใส่อีกแก้ว แล้วเอาเข้ามาเสิร์ฟให้น้องๆพร้อมกับเค้กช็อคโกแลตที่ผสมผิวส้มด้วยราดด้วยแยมส้ม
“อร่อยเหมือนเดิมเลยฮะ ฮยอง ใช่ไหมเจ้ชิง”
“ระดับเฉินเฉินสะอย่างอร่อยอยู่แล้ว”เลย์หรือที่เทาเรียกเจ้ชิงตอบมา
“ก๊อก ก๊อก คิมจุนมยอนเอง”
“เข้ามา” ทันทีที่ชายหนุ่มร่างเล็กผิวขาวอย่างกับนีออนเดินเข้ามา เฉินก็เข้าไปรับเอกสารที่ร่างเล็กหอบเข้ามาเอาไปวางไว้ที่โต๊ะของตัวเอง แล้วเดินไปรินน้ำให้ร่างเล็กเหมือนรู้งาน
“เหนื่อยมากไหมซูโฮ”
“ไม่เท่าไหร่หรอกจงแด แค่นี้ยังไหว”ร่างเล็กนั้นพิงเข้าที่ไหล่ของจงแดด้วยท่าทางที่สนิทสนม เซฮุนมองการกระทำด้วยสายตาที่ฉงน พลางสงสัยความสัมพันธ์
“หลับสักตื่นก่อนไหม เดี๋ยวค่อยเคลียร์งาน”จงแดพูดพลางปัดผมที่ปรกหน้าของซูโฮ
“ไม่เป็นไร เรากลัวทำไม่ทัน รายงานก็เยอะ อาจารย์นี่นะรู้ก็รู้ว่าพวกเรายังต้องอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัยยังสั่งงานมาอีกมากมาย”
“ไปนอนเถอะ เดี๋ยวงานของสภานักเรียนฉันจะช่วยทำให้ นายนะไปพักผ่อนเถอะช่วงนี้นอนน้อยไปนะ”
“เชอะ ก็จะได้นอนมากกว่านี้หรอกนะ ถ้าไม่มีใครบางคนมากวน”
“ตัวเล็กอย่างอนเราสิ ก็ตัวเล็กชอบงานดึกอย่างนี้ไง”
“แต่แล้วสุดท้ายมันก็นอนดึกจนได้ ชิงชิงวันนี้ไม่เอาแล้วนะ เหนื่อย”
“ครับ ไม่ทำก็ได้”
“เทา พี่ซูโฮเป็นแฟนพี่อี้ชิงหรอ”เซฮุนกระซิบถาม
“อื้ม ดังนั้นสบายใจได้เลยเพื่อน”
“ฮยองจะทำอะไรหรอครับ”
“อ้อ ฮยองกะว่าอยากลองทำเส้นรามยอนอยู่นะ ตอนแรกกะว่าจะไปทำบ้านแต่ตอนนี้ว่างแล้วจงอินก็หลับอยู่ ฮยองเลยคิดว่าจะทำนะ”
“เวลาฮยองนวดแป้ง ฮยองต้องนวดให้แรงกว่านี้ แล้วก็ต้องตบแป้งด้วย นวดเส้นรามยอนไม่เหมือนนวดแป้งขนมปังนะครับ”เซฮุนอธิบายพลางแบ่งแป้งที่เฉินนวดมานวดให้ดู
“เราทำเส้นรามยอนเป็นด้วยหรอ เซฮุน”
“พี่อย่าลืมสิ ผมกับพี่แบคเป็นลูกใคร เจ้าของร้านภัตตาคารโอเชียวนะ เรื่องพวกนี้ผมถูกใช้ให้ทำตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่งั้นแขนไม่เรียวอย่างนี้หรอก”เซฮุนหัวเราะในตอนท้ายเพราะตลกแขนเล็กแต่มีกล้ามน้อยๆของตัวเองจริงๆ
“ไงแบค นี่คือวิธีทำให้แขนเรียวของบ้านนายใช่ไหม”จงแดพูดแซวเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้แบ่งเอาเอกสารของชานยอลมาช่วยทำ
“แน่นอน ฉันโดนอาป๋าใช้ตั้งแต่เด็กๆ พวกอาหารเส้นต้องยกให้เซฮุน รายนั้นทำเส้นได้ทุกชนิด แต่อย่างอื่น เฮ้อ แทบกินไม่ได้”
“โธ่พี่ อย่างน้อยก็มีดีหนึ่งอย่างอะน่า”
“จ้าๆ อย่างน้อยก็เปิดร้านรามยอนได้นะ ถ้านายจะจำรามยอนที่ไปกินบ้านฉันครั้งสุดท้ายได้ไหมเฉิน หม้อนั้นเซฮุนทำเอง”
“อ้าวเหรอ ฉันก็นึกว่าคุณลุงโอทำซะอีก”
“ถ้าฮยองไปบ้านโอนะบ่อยๆครับ รามยอนนี่จะเป็นเซฮุนทำตลอด คุณลุงจะให้เซฮุนเป็นคนคิดเมนูใหม่ทุกเดือน ยิ่งเส้นมยอนที่เซฮุนทำรับประกันว่าอร่อยทุกชามเลยฮะ ฮยอง”ดีโอพูดเสริมให้เพื่อนตัวเอง
“พวกเส้นบะหมี่เซฮุนก็ทำอร่อยนะครับฮยอง เส้นสปาเก็ตตี้ก็ทำได้ รายนี้เขาเป็นเจ้าแม่ เอ้ย เจ้าพ่อตระกูลเส้นเลยนะครับ”ทันทีที่เทาพูดจบก็ได้รางวัลเป็นกำปั้นจากเซฮุน
“Prince Ramyun สงสัยพี่ต้องฝากตัวเป็นลูกศิษย์เซฮุนแล้วมั้ง”พูดจบเฉินก็หัวเราะและยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี นวดแป้งไปด้วยพร้อมกับพำเพลงเบาๆ เซฮุนเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วดีใจ
‘ผมจะเอารามยอนชนะใจพี่ให้ได้’
*******************
“โด้ ฉันดีใจอะ ดูพี่เขาจะชอบรามยอนที่ฉันมากเลย โอ๊ย วันอาทิตย์พี่เขาจะมาบ้านฉันด้วยอ่ะ วันเสาร์นายมาสอนเรื่องงานบ้านให้หน่อยสิโด้”
“ก็ดีแล้วนี่เซฮุน ฉันว่านายไม่ต้องทำอะไรพวกนี้หรอก เป็นอย่างที่นายเป็นไง คนเราจะคบกันต้องเปิดเผยตัวตนซึ่งกันและกันนะ”
“ครับ คุณพี่สะใภ้”
“เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเลย”
เช้าวันอาทิตย์
“กร๊ง กริ๊ง”
“ครับ ครับจะไปเปิดให้ครับ”เซฮุนรีบไปเปิดประตูบ้าน คนที่กดออดเรียกนั่นไม่ใช่ใครคิมจงแดไงหล่ะ
“พี่จงแด ทำไมมาเร็วจังครับ”
“บ้านพี่อยู่ที่นั้นไง”เซฮุนมองตามมือของจงแด บ้านที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านของเขานั่นเอง
“อ่ะ พี่มาซื้อเมื่อไหร่ครับ”
“พี่พึ่งซื้อเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเอง เอาไว้เป็นบ้านพักนะ เพราะว่าตั้งแต่เทอมสองไปงานพี่จะหนักมาก ไปกลับคฤหาสน์คิมไม่ไหวแน่ๆ นี่ยังไม่ได้ซื้อของมาตกแต่งเลย เห็นจงอินบอกมานายมีความสามารถด้านนี้ อยากเป็นมัณฑนากรไม่ใช่หรอ”
“อ่าครับ ผมอยากเป็นมัณฑนากร พี่เข้ามาในบ้านก่อนสิครับ”เซฮุนเปิดประตูเดินนำจงแดมาที่ห้องรับแขก แล้วจึงเดินเข้าห้องครัวเอานำมาให้
“วันนี้พี่จะทำเส้นรามยอนใช่ไหมฮะ”
“อื้อ พี่อยากทำรามยอน ช่วงนี้น้องฮุนว่างหรือเปล่าครับ”เซฮุนแปลกใจในคำที่จงแดเรียกเขา
“อ้อ ก็ว่างฮะ งานไม่ได้เยอะอะไรมากมาย”
“ช่วยตกแต่งให้พี่หน่อยได้ไหม”
“เอ๊ะ จะให้ผมตกแต่งบ้านพี่นะหรอครับ”
“อื้อ พี่ไม่ค่อยว่างเลยนะ งานสภานักเรียนมันเยอะ ยิ่งใกล้ช่วงใกล้ที่พี่คริสจะวางมือแล้วด้วย พี่ยิ่งงานเยอะ แล้วพี่เองก็จะลงเลือกตั้ง ต้องวางแผนงานอีก น้องฮุนช่วยดูแลเรื่องบ้านให้พี่หน่อยได้ไหม”
“ก็ได้ฮะ”
“งั้นหลังจากทำรามยอนเสร็จไปดูบ้านกันนะ”อ่า คำว่าไปดูบ้านกันนะ มันทำให้หัวใจของเซฮุนของเต้นเร็ว เหมือนว่ากำลังโดนบอกรักอย่างไงอย่างงั้น ดูท่ารามยอนวันนี้น่าจะหวานน่าดู วันนี้เซฮุนทำรามยอนด้วยใจที่เป็นสุข
***************
“ของที่เซฮุนทำ อร่อยกว่าของพี่เสียอีก เส้นก็เหมาะกว่า สูตรก็สูตรเดียวกันแท้ เฮ้อ”จงแดถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ทำไมเส้นของเขามันไม่เหนียวนุ่มเหมือนที่เซฮุนทำนะ
“เดี๋ยวก็ดีขึ้นฮะ กว่าผมจะทำได้ก็นานเหมือนกันนะครับ”
“นานเท่าไหร่”
“หนึ่งสัปดาห์ฮะ”
“หนึ่งสัปดาห์นานตรงไหนเนี่ยครับ น้องฮุน”
“ฮะฮ่าๆ ก็น้องฮุนทำทุกวันนี่ฮะ ทำตลอดวัน ตลอดคืน ป๋าบอกให้หยุดผมก็ไม่หยุด ตอนนั้นปิดเทอมด้วยไงครับ พี่อย่าเครียดสิ เค้กส้มน้องฮุนยังทำไม่เป็นเลย”
“เค้กส้มวันนั้นอร่อยไหม”
“อร่อยมากฮะ น้องฮุนไม่เคยกินเค้กส้มผสมกับช็อคโกแลตเลย”
“แล้วพี่จะทำให้กินบ่อยๆนะ มา เอาถ้วยมาเดี๋ยวพี่ล้างให้เอง”
“ไม่ได้ฮะ เดี๋ยวน้องฮุนล้างเอง”เซฮุนหยิบจานของจงแดแล้วลุกไปล้างอย่างไม่สนใจคำพูดของจงแด สักพักก็ออกมา
“เสร็จแล้วใช่ไหมครับน้องฮุน มาไปดูบ้านฮยองกัน”จงแดจับมือน้อยของเซฮุนให้เดินตามมา เซฮุนรู้สึกอยากมุดดินหนีเหลือเกินการกระทำและคำพูดหลายอย่างของจงแดในวันนี้ทำให้เขาต้องคิดลึก คิดมาก คิดเข้าข้างตัวเองตลอดเลย
“ฮยองยังไม่ได้ตกแต่งอะไรเลยนะเนี่ย ไม่ได้จัดอะไรสักกะห้อง”
“แล้วฮยองอยากได้ห้องแบบไหนหล่ะครับ”
“ฮยองอยากได้ห้องที่ถูกใจแฟนฮยอง”ทำไมนะพอได้ยินประโยคนี้น้ำตามันก็พาลจะไหล
“ก็แล้วทำไมฮยองไม่พาเธอมาดูด้วยหล่ะครับ ผมจะได้ทำให้ถูกใจ”
“ฮยองก็พามาแล้วนะ แต่เขายังไม่ได้บอกฮยองเลยว่าชอบแบบไหน ฮยองก็ว่าจะให้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอด้วยนะ สงสัยคงต้องปล่อยไว้อย่างนี้ก่อนมั้ง”
“ผมพึ่งนึกได้ว่ามีงานที่ยังไม่ได้ทำ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมขอกลับก่อน”ไม่ไหวแล้ว อยากร้องไห้ ทนเอาไว้ อย่าให้จงแดฮยองเห็นเด็ดขาด เซฮุนหันหลังเดินออกจากบ้านแต่ก็ไปไม่ได้เพราะถูกจงแดสวมกอดจากด้านหลัง
“ปล่อยผม ปล่อยผมนะฮยอง”
“ไม่ปล่อยครับ ก็น้องฮุนยังไม่ได้บอกฮยองเลยว่าชอบให้บ้านหลังนี้เป็นแบบไหน”
“ฮยองจะมาถามน้องฮุนทำไม ฮยองก็ไปถามคนของฮยองสิ ปล่อยน้องฮุนนะ ปล่อย อื้อ”เซฮุนไม่ทันจะได้พูดจบก็ถูกคนแก่กว่าจูบ จูบของฮยองมันทั้งอ่อนโยน หวาน และร้อน ทำไมรู้สึกตัวเองเหมือนช็อคโกแลตจัง ละลายไปหมดแล้ว
“ก็คนของฮยองอยู่ตรงหน้าฮยองแล้วนิครับ คนของฮยองอยู่นี้แล้ว จะให้ฮยองไปถามใคร”
“มะ หมายความว่า”
“เป็นแฟนฮยองได้ไหมครับ”
“แต่ว่าเราพึ่งรู้จักกัน”
“แต่น้องฮุนรักฮยองไม่ใช่หรอครับ รักไม่ต้องการเวลาหรอกนะครับ”
“ฮยองเอาตรงไหนมาพูดว่าน้องฮุนรักฮยอง”
“ก็จงอิน เทา ดีโอบอกฮยองและก็เสียงหัวใจของน้องฮุนด้วยไงครับ หรือว่าน้องฮุนไม่ได้รักฮยองจริง ถ้าอย่างนั้นฮยองจะยอมปล่อยน้องฮุน”จงแดทำท่าทางคล้ายกับว่าจะผละออกไปเซฮุนก็รีบกอดคนตรงหน้าแน่น
“น้องฮุนไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น น้องฮุน แค่ แค่เขินก็เท่านั้น น้องฮุนรักจงแดฮยองนะฮะ โอเซฮุนรักคิมจงแดนะฮะ”เซฮุนรีบพูดมากอดคนตรงหน้าแน่น โดยที่ไม่เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของจงแดเลย
“คิมจงแดก็รักโอเซฮุนนะครับ ตั้งแต่สองปีที่แล้วที่ฮยองเฝ้ามองน้องฮุน”
“เอ๊ะ ตั้งแต่สองปีที่แล้ว ตอนที่น้องฮุนอยู่ม.ต้นปีสองนะหรอครับ”
“อื้ม น้องฮุนคงจะจำฮยองไม่ได้มั้ง ตอนนั้นฮยองไม่ได้ใส่แว่นด้วย วันนั้นมีกลุ่มรุ่นพี่แกล้งฮยอง เขาเอาแว่นฮยองไป ฮยองไม่เห็นอะไรเลย พวกรุ่นพี่กำลังจะทำร้ายร่างกายฮยองแต่น้องฮุนผ่านมาพอดี ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน แถมน้องฮุนก็ยังตัวเล็กบอบบางขนาดนั้น แต่น้องฮุนก็กล้าด่าพวกรุ่นพี่พวกนั้น จนพวกรุ่นพี่ต้องยอมให้น้องฮุน นั่นแหละความประทับใจแรกของพี่ต่อน้องฮุน คนอะไรกล้าชะมัด พี่เลยเฝ้ามองน้องฮุนมาตลอด พี่รู้ว่าน้องฮุนเป็นน้องของแบค เป็นเพื่อนสนิทกับจงอิน หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นคุณพ่อพี่ท่านก็จัดการให้พี่เรียนการป้องกันตัวติวเข้มเลยแหละ ทั้งการบริหารต่างๆ การปกครอง รวมทั้งบุคลิคภาพด้วย ทำเลสิค พี่ต้องเรียนที่บ้าน แต่ก็มาสอบที่โรงเรียนนะ พอพี่กลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง คราวนี้พี่มั่นใจขึ้น พี่ลองเข้าไปหาน้องฮุน แต่น้องฮุนกลับตอกพี่ด้วยการบอกว่า ถ้าไม่ใช่หนุ่มแว่น ไม่เนิร์ด กิจกรรมไม่เป็น น้องฮุนไม่มอง น้องฮุนทำเอาซะพี่เสียความมั่นใจไปเลย ก่อนที่จะตั้งสติได้ไปใส่แว่นเหมือนเดิม พี่ยังทำคะแนนได้ดี ความสามารถพี่นะโดดเด่นตั้งแต่ม.ต้นแล้ว พอขึ้นม.ปลาย พี่ก็ได้เป็นรองประธานชุมนุม พี่คริสจะสมัครเป็นประธานนักเรียนเลยชวนให้พี่ร่วมทีมด้วย ก็เลยได้เป็นรองปกครองที่น้องฮุนเห็นไง ตอนนี้พี่ดีพอสำหรับน้องฮุนแล้วยังครับ”เซฮุนร้องไห้ทันทีที่ได้ฟังเรื่องราวจากคนตรงหน้า ชายคนนี้ทำให้เขาทุกอย่างจริงๆ
“ดีพอแล้วครับ ไม่สิ ดีมากกว่ามากกก”
“คบกับพี่นะครับ”
“ครับ ตกลงครับ น้องฮุนจะเป็นแฟนพี่จงแดครับ”
“พี่รักน้องฮุนนะครับ เรามาสร้างบ้านของเรานะครับ”
“ครับ ผมก็รักพี่มากนะครับ My Glasses Boy”
---------------------------------------------
“คุณแม่ ค่อยๆเดินนะครับ”
“ฉันไม่ได้แก่ขนาดที่เดินคนเดียวไม่ได้นะย่ะ ถือของแล้วเดินตามมา”เซฮุนในตอนนี้วัยเจ็ดสิบแปดปียังเดินได้คล่องแคล่วด้วยตัวเอง เดินไปยังแผ่นป้ายหนึ่ง ก่อนที่โค้งคำนับ แล้ววางของโปรดของสามีผู้วายชนม์ไปแล้วห้าปีไว้หน้าหลุมศพ เอาดอกไม้ที่ใส่ไว้เดือนก่อนออกมาแล้วเอาของใหม่ใส่ลงไปแทน
“พี่จงแด จำได้ไหมฮะ วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเราปีที่ห้าสิบหก วันนี้เจ้าฮยองชิคเป็นคนมาส่งผม นี่เราก็พึ่งได้หลานคนใหม่นะครับ เป็นผู้ชายน่ารักน่าชังเชียว ชื่อจินจงต้า ลูกของยองเอลูกสาวคนสุดท้องของเรากับเขยจีนตระกูลจินคนนั้นไงฮะ ผมเปิดมูลนิธิที่พี่ตั้งใจว่าจะสร้างเอาไว้แล้วนะฮะ ต่อจากนี้จะได้มีคนป่วยด้วยมะเร็งน้อยลง พี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมให้เจ้าแดฮุนช่วยดูแล พี่ก็รู้ ลูกคนนี้ชอบช่วยเหลือคนอื่นมากแค่ไหน ไม่งั้นไม่เลือกมาเป็นหมอหรอก แต่ตอนนี้ที่ผมขัดใจสุดๆก็คือ เจ้าฮยองชิคนี่แหละ ชอบทำอย่างกับว่าผมเป็นคนป่วยระยะสุดท้าย ต้องคอยประกบดูแลซะยี่สิบสี่ชั่วโมง อ้อพี่ครับ บ้านหลังนั่นนะ ตอนนี้ผมทาสีซ้ำอีกรอบแล้วนะฮะ สีมันซีด ผมทนไม่ไหว ขัดลูกกะตา เลยจัดการทาสีใหม่เสียเลย ตอนนี้พี่เป็นไงบ้าง ผมคิดว่าอีกไม่นานนี่ผมอาจจะได้เจอพี่แล้วหละ อาการป่วยผมมันเริ่มทรุดแล้วซิ ผมขอมานอนใกล้ๆกับพี่นะ”
“คุณแม่ พูดอะไรอย่างนั่นครับ คุณแม่ต้องอยู่กับพวกเรานานๆสิครับ”
“แกจะให้ฉันเป็นผีดิบสาวสวยสองพันปีหรือไง ไม่เอา พี่ดูสิ ใครมันจะอยู่ได้นานขนาดนั้น มันก็ต้องมีเหนื่อยอ่อนอยากพัก อยากกลับไปบ้านเดิมเหมือนกันนะ พี่ครับ บ้านหลังนั้นถ้าผมจะยกให้จงต้าพี่จะว่าอะไรไหม จงต้าเหมือนพี่จริงๆนะ ผมก็อยากไปอยู่กับพี่หรอกนะ แต่ขอเลี้ยงจงต้าก่อน ถ้าจงต้าสิบห้าเมื่อไหร่ แล้วผมจะตามไป รอก่อนนะครับ”
“คุณแม่ บอกแล้วไงครับ ว่าอย่าพูดอย่างนี้”
“ฉันก็บอกให้แกหุบปากเหมือนกัน หยุดพูด พี่ครับ วันนี้ผมไปก่อนนะ ไว้เดือนหน้าค่อยคุยกันอีกรอบ ถ้าผมยังสบายดีอยู่นะ ไปหล่ะครับ”
ยี่สิบแปดปีต่อมา
“หยุดร้องไห้ได้แล้วน่ายองเอ คุณแม่ท่านมีความสุขแล้วไปนานแล้ว ท่านจากไปสิบสามปีแล้วนะ”
“ก็มันหยุดไม่ได้ ปากคุณแม่แม่นจริง จงต้าครบสิบห้าได้ห้าวัน คุณแม่ก็จากไป คุณแม่นะคุณแม่ทำไมไม่พูดว่าอยู่จนถึงร้อยปีหล่ะค่ะ”
“นั่นสิ ถ้าท่านอยู่ตอนนี้ก็เกือบร้อยหกปี”
“พี่ว่าท่านคงพอใจที่จะอยู่แค่นั้นแหละฮยองชิค ยองเอและก็คงคิดถึงคุณพ่อมาก”
“พี่แดฮุนครับ พวกเราเองก็แก่เกินแกงแล้วเหมือนกัน คิดถึงวันเก่าๆที่คุณพ่อกับคุณแม่ยังอยู่นึกว่ามันเกิดเมื่อสามสี่เดือนก่อน ที่ไหนได้ ผ่านไปตั้งยี่สิบสามสิบปี ลูกของพวกเราก็มีหลานน้อยให้อุ้มแล้ว เฮ้อ อีกไม่นานก็คงได้มาอยู่กับพวกท่าน”
“พี่แดฮุนคงได้มาก่อนใคร เพราะปวดหัวกับพวกเรา”
“พี่ก็แปดสิบกว่าปีแล้วนะ ไม่รู้จะอยู่ได้กี่ปี เฮ้อ แต่บ้านพวกเราอายุยืน เพราะคุณแม่บังคับสอนให้กินแต่อาหารสุขภาพ คุณพ่อสอนพี่ไว้ ความรักสร้างได้เพียงพบหน้า แต่ครอบครัวกว่าจะสร้างได้ต้องใช้เวลา”
“เหมือนกับคุณพ่อคุณแม่ที่รักกันตั้งแต่แรกพบ แต่กว่าจะสร้างครอบครัวได้ต้องผ่านเรื่องราวมากมายใช้เวลาเกือบสิบปีจึงครอบครัวขึ้นมา”
“ความรักของคุณพ่อคุณแม่ จะปกป้องลูกหลานของเราใช่ไหมครับพี่แดฮุน”
“ใช่ความรักของคุณพ่อคุณแม่ และพวกเราจะปกป้องพวกเขาต่อไป สุขสันต์นะ ปี 2100”
แล้วลูกๆของจงแดและเซฮุนที่มองดูแล้วไม่เหมือนคนวัยชราเลยแต่เหมือนแค่สามสิบกว่าๆเท่านั้นก็ขึ้นยานพาหนะที่เร็วที่สุดในโลกที่พวกเขาสรรสร้างกลับบ้าน
“ยินดีต้อนรับสู่ปีศตวรรษที่ 22 พวกเราจะอยู่ดูแทนคุณพ่อคุณแม่เองครับ”
9/8/2013
อย่าพึ่งเอาขวดปาใส่ตูนน้า 5555 หายากนะเออคู่นี้นะ เฉินฮุน ฮุนเฉิน เนี่ยแต่เพราะความยากอ่านและแต่งคู่แปลกเลยลองแต่งดู เรื่องจำนวนปีตอนสุดท้ายอย่าใส่ใจนะค่ะ ตูนเองก็มึนๆเหมือนกัน ส่วนตัวชอบชื่อจิ้นคู่นี้นะ แดฮุน ฮุนแด 555 ใครอยากรีเควสคู่ รีเควสได้ที่ห้องรีเควสนะจ๊ะ
ความคิดเห็น