คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Kim J. Family [3p SuChenKai]
Kim J. Family
สวัสดีครับ ผมชื่อ คิมจงแด หรือคุณจะเรียกผมว่าเฉินก็ได้นะ ผมเป็นลูกพ่อคิบอมแม่ซันนี่ ผมมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อคิมมินซอกหรือพี่ซิ่วหมิน แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้อยู่กับพวกเราหรอกฮะ พี่เขาไปอยู่กับสามีของเขา พี่ลู่ห่าน ผมเรียนอยู่ที่มหาลัย SM ผมเรียนสถาปัตย์ครับ อยู่ปีสอง แต่ว่าผมนะ ชอบร้องเพลงนะครับ เป็นถึงอันดับหนึ่งของชมรมโทนโซปราโนของผู้ชายเลยนะ ผมใช้ชีวิตอย่างปกติ มีความสุข เออ มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีสองคนนั้น
“จงแด ทำเค้กเสร็จแล้วหรือยังลูก”
“เสร็จแล้วฮะแม่”
“แบ่งเอาไปให้บ้านคุณป้าแทยอนด้วยนะ อ้อ เอาคุกกี้ที่อยู่ในโถนั้นไปด้วยนะลูก”
“ฮะ แม่”
“แล้วก็ฝากบอกป้าแทยอนด้วยด้วยว่ามื้อเย็นนี้แม่เชิญมากินเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อ”
ฮือออ ชีวิตที่สงบสุขของผม ผมเดินไปที่บ้านป้าแทยอน กดกริ่งเรียกไปสองครั้ง แล้วสองคนที่ทำให้ชีวิตของผมวุ่นวายก็ออกมา
“อ่า เฉินเฉิน/จงแดฮยองงงง” ฮืออออ ทำไมไม่เป็นคุณป้าแทยอนออกมานะ
“คุณแม่ให้เอาคุกกี้กับเค้กมาฝาก”
“ว้าววว เค้กนี้เฉินเฉินทำมาให้พี่ใช่ไหม”
“จงแดฮยองทำให้ผมต่างหาก พี่นีออน”
“จงแดทำมาให้ฉัน เห็นไหม นี่ บราวน์นี่ของโปรดของฉันต่างหากไอ้กัมจง”
“ของผมต่างหาก พี่เห็นไหมนี่ๆ มีแยมส้มสอดไส้ด้วย สูตรใหม่ของพี่ใช่ไหมฮะ เห็นไหมมีผิวส้มแทรกด้วย ของผมชัดๆ”
“ของฉัน”
“ของผม”
“ของฉัน”
“ของผม” ฮืออออ อย่าแย่งกัน เดี๋ยวคุณน้าจะไม่ได้กิน
“หยุดดดด พวกแกสองคนหยุดเลย เอามาให้ฉันถือเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวก็ตกไม่ได้กินกันพอดี”โอ้พระเจ้า ขอบคุณป้าแทยอนที่ออกมาสงบศึกลูกชายทั้งสองคน
“ครับแม่”
“จงแด เข้ามาในบ้านก่อนสิลูก มาดื่มชาด้วยกัน”
“ขอบคุณครับป้าแทยอน แต่ว่าพอดีผมอบเค้กวันเกิดคุณพ่อไว้นะครับ อ้อ นี่คุกกี้คุณแม่ทำเองครับ ฝากมาให้คุณป้าด้วย”
“ขอบใจนะจ๊ะ เดี๋ยวตอนเย็นป้าเอาโถเก่ามาให้นะ”
“ครับ แล้วก็คุณแม่ฝากบอกว่ามื้อเย็นเชิญที่บ้านด้วยครับ วันนี้มีงานเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อ”
“แน่นอนจ้า วันเกิดของพี่คิบอม ป้าต้องไปอยู่แล้ว ไว้ป้าจะไปชิมฝีมือเรานะ”
“อ่า ครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”ผมขอตัวคุณป้าแทยอนก่อนที่จะรีบเดินกลับไปที่บ้าน อ่า รู้สึกตาซ้ายกระตุกอย่างไงก็ไม่รู้ ในขณะที่ผมกำลังราดแยมส้มใส่เค้กนั้นก็มีเสียงจากนรกส่งมา
“อ่า เฉินเฉิน/จงแดฮยองงงงง”
ฮืออออ ว่าแล้วทำไมตาซ้ายถึงได้กระตุก พวกแกมากันทำไมมมม
“มาที่นี้ทำไม คิมจุนมยอน คิมจงอิน”
“อ่า มาช่วยเฉินๆจัดงานเลี้ยงให้คุณลุงคิบอมไง”
“ใช่ๆ จงแดฮยองทำคนเดียวมันเหนื่อยนะฮะ”
“ออกไปนอกครัวเลย ไปช่วยคุณแม่จัดสถานที่เลย”
“อ่า ข้างนอกมีพี่ลู่ กับเซฮุนช่วยคุณน้าจัดแล้ว ให้ฮยองช่วยเรานะ เฉินเฉินอ่า”
“นะครับจงแดฮยอง”แต่ก่อนที่ผมจะได้ไล่สองคนนี้ก็มีเสียงจากสวรรค์มาโปรด
“ไม่ต้องมาช่วยน้องฉัน จงแดมีฉันคอยช่วยอยู่แล้ว พวกนายออกไปจากห้องครัวเดี๋ยวนี้”เสียงตวาดดังออกจากปากชายหนุ่มร่างอวบ
“ครับ พี่มินซอก ไปแล้วครับ”สองศรีพี่น้องตระกูลคิม จ. รีบออกจากห้องครัว
“ขอบคุณนะฮะพี่ แล้วคุณพ่อละฮะ”
“เฮ้อ ไม่เป็นไร อยู่บ้านคุณพ่อฮันเกิงนะ พี่ฝากให้ท่านช่วยเก็บตัวคุณพ่อก่อนนะ ใกล้ๆงานเดี๋ยวคุณพ่อฮันเกิงจะพามาเอง”
“อ้อครับ”เฉินพูดไป พลางแต่งหน้าเค้กไป
“เค้กส้มอีกตามเคยใช่ไหม นายกับคุณพ่อนะ ชอบกินส้มกันมากนะ รายการอาหารวันนี้มีอะไรบางหล่ะ มาเดี๋ยวพี่ช่วย ข้างนอกมีหลายคนช่วยคุณแม่แล้ว”
“ก็มีเป็ดปักกิ่งราดซอสส้ม สลัดผลไม้ราดซอสส้ม แสร้งว่ากุ้ง”
“มีแต่เมนูส้ม เอาเถอะ เชิญเชฟส้ม เอ้ย เชฟเฉินจัดการเลยนะ เดี๋ยวพี่เป็นลูกมือเอง”
ผมจัดการทำเมนูต่างๆจนครบแล้วค่อยลำเลียงไปที่โต๊ะในสวน แน่นอนว่าเรายังอยู่ในธีมส้ม เมื่อคุณพ่อมาถึงและเป่าเทียนเสร็จ พวกเราก็พากันกินอาหารค่ำ
“อื้ม ฝีมือจงแดอีกหล่ะสิ อร่อยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“อ่า ขอบคุณฮะ คุณป้าโบอา”
“คุณแม่โบอาฮะ ฝีมือจงแดนะฮะโดยเฉพาะเมนูส้ม ลือไปทั่วมหาลัยทั้งนั้น ขนาดอ.เรียวอุคแม่ของโด้นี่ยังอดเสียดายไม่ได้ที่จงแดเรียนถาปัด นี่ถ้าเรียนคหกรรมนะฮะ รับรองคนดังของคณะพอๆกับโด้แน่เลยฮะ”
“จริงหรอน้องฮุน”คุณป้าโบอาหันไปถาม โอ เซฮุนสะใภ้คนเล็ก
“จริงสิฮะ คุณแม่ ยอดเยี่ยมที่สุด อ้อ พี่หมินฮะ น้องฮุนว่าจะเอาพี่หมินตั้งแต่เช้าแต่ก็ลืม”น้องฮุนเอากระดาษอะไรก็ไม่รู้ให้พี่ชายผม แต่เท่าที่เห็นสีหน้าของพี่แล้ว ผมพอเดาออกได้แล้วหล่ะ คงไม่พ้นเรื่องเดิม
“อื้มมม น้องฮุน ถึงบ้านเมื่อไหร่ อย่าลืมช่วยพี่ลงโทษสามีของเราด้วยนะจ๊ะ” เออ คุณได้ยินไม่ผิดหรอกฮะ พี่ลู่ห่านมีภรรยาสองคนครับ คือพี่ของผมและโอเซฮุน ครอบครัวนี้เขาตกลงกันได้ครับ เลยอยู่กันแบบนี้ได้
“เอาเรื่องพวกแกไปเคลียร์กันที่บ้าน พอๆ แหมพี่โบอา ชักอยากได้ลูกผมอีกคนไปเป็นลูกสะใภ้ไหมหล่ะ” พ่อนะพ่ออยากจะมาขายลูกอะไรตอนนี้ เดี๋ยวผมก็ได้โดนพี่หมินกับพี่คีย์ฆ่าตายหรอก
“ก็ถ้ามีอีกคนก็อยากจะขออยู่แหละ แต่คงไม่ได้มั้ง เพราะคุณนายคิมแทยอน เธอคงจองแล้ว ใช่ไหมจ๊ะ”
อะไรนะฮะป้าโบอา ป้าแทยอนนี่นะจองผมแล้ว
“พี่โบอาก็ ไอ้อยากได้ ก็อยากได้ใจจะขาดนะค่ะ แล้วเจ้าลูกชายทั้งสองคนก็ตอบสนองดีเสียด้วย แต่ว่าเรื่องอย่างนี้เราต้องแล้วแต่หนูจงแดนะค่ะ ไอ้ที่จะคุมถุงชนกันละก็ น้องไม่ทำหรอกค่ะ” อ่าป้าแทยอนฮะ ผมอายนะฮะ ขอบคุณนะฮะที่อยากได้ผมเป็นสะใภ้และก็ไม่บังคับผม แต่ว่าถ้าเป็นลูกชายของคุณน้าทั้งสอง ผมขอส่ายหัวละครับ
“จงแด ระหว่างหมอกับวิศวกร หนูชอบอะไรหล่ะ” คุณลุงซีวอนอย่าถามแบบนี้สิครับ
“อ่า คือ ว่า...”
“วิศวกร ป้าว่าก็ดีนะ จะได้คู่กับสถาปนิกอย่าหนู” ฮือออออ ป้าโบอาอย่าชงผมกับไอ้ดำนั่นสิครับ
“ขอบคุณครับป้าโบอาที่สนับสนุนผม” แหม ไอ้กัมจงรีบรับเลยนะ
“แต่ผมว่าหมอก็ดีนะ จะได้มาดูแลคนในบ้านได้” ฮืออออ คุณลุงฮันเกิงอย่าจับคู่ผมกับพี่นีออนสิ
“ขอบคุณครับคุณลุงฮันเกิง ผมจะดูแลจงแดทั้งตัวและหัวใจเชียวหล่ะ” พี่นีออน ทำไมทำกับผมอย่างนี้
“แต่พี่ว่า เอาทั้งวิศวกรทั้งหมอก็ดีนะ จะได้มีพร้อมทุกอย่างเลยไง คนหนึ่งสร้างเรือนหอ คนหนึ่งช่วยดูแลรักษาคนในบ้าน โอ๊ยไม่มีอะไรจะสมบูรณ์ไปกว่านี้ ว่าที่คุณหมอ ว่าที่วิศวกรกับว่าที่สถาปนิก เข้ากันสุดๆ เอาสองแบบพี่สิน้อง” อ๊ากกกกก อยากฆ่าพี่ลู่
“คดีเก่ายังไม่จบ อยากได้อีกคดีหรือไง เงียบไปเลยเสี่ยวลู่ห่าน”
“ไม่หล่ะจะเมียจ๋า”สมน้ำหน้าขอให้พี่ลงโทษให้หนักเลยเชียว
“อ่า น้องว่าพอเถอะค่ะ ดูลูกชายน้องสิค่ะ หน้าแดงจนจะระเบิดได้แล้ว”
“เอ้าๆพวกพี่พอกันก็ได้ซันนี่ มื้อนี้อร่อยมาก เอาไว้งานของป้า ทำให้ป้ากินทีนะจงแด”
“ฮะ ป้าโบอา”
หลังจากพวกเรากินเลี้ยงกันเสร็จ พวกผู้ใหญ่ก็พากันกลับเข้าบ้านไปพักผ่อน พี่หมินและครอบครัวเมื่อช่วยเก็บของเสร็จก็ขอตัวกลับไปลงโทษพี่ลู่ในคดีที่ก่อไว้ แต่สองคนนั้นผมไล่แล้วทำไมไม่กลับกันห๊า
“พี่อยากช่วยเฉินเฉิน ล้างจานไง”
“จานมันเยอะนะครับ พี่ล้างคนเดียวไม่ไหวหรอก”
โอเคเข้าใจนะว่าอยากช่วยแต่ช่วยออกไปห่างๆจะได้ไหม จะมายืนเบียดแนบชิดฉันทำไม ที่ทางก็จะใช่ว่าจะแคบอยู่ติดกันขนาดนั้นสะหน่อย มาประกบข้างอยู่ได้
“เออ จงอิน จุนมยอนฮยอง ฮะ ช่วยเขยิบออกไปอีกหน่อยได้ไหมฮะ มันเบียดผมเกินไปแล้วนะฮะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฮยองอยากอยู่ใกล้ๆเฉินเฉินนะ”
“ไม่เหมือนกัน เหตุผลเดียวกับพี่นีออนเลย”
“นี่กัมจง อย่ามาลอกเลียนกันแบบนี้สิ”
“เปล่านะ ผมตั้งใจจะพูดอยู่แล้ว แต่พี่ชิงพูดก่อนนิ”
“ถ้าพวกนายยังจะเถียงกันอีกฉันจะทิ้งให้พวกนายทั้งสองคนล้างจานแล้วฉันจะขึ้นไปพักผ่อน ว่าไงจะหยุดไหม”
“อ่าครับ หยุดแล้วครับ” ทำเป็นหน้าหงอทีเดียว
“แล้วก็ช่วยเขยิบออกไปด้วย ไม่งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปมหาลัยคนเดียว”
“จ้าๆ เขยิบเดี๋ยวนี้แล้วจ้า” คราวนี้ใจตรงกันเชียว พูดพร้อมกันเลยนะ
“ความจริงเฉินๆขึ้นไปพักผ่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพวกพี่ทำให้ เฉินๆเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้มือเฉินๆเปื้อนคราบพวกนี้เลยอ่ะ”
“นั่นสิ ไปพักก็ได้นะครับ ดูสิเดี๋ยวมือไม่สวยนะครับฮยอง”
“นี่ ผมก็ทำงานพวกนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วก็ จะจับมือผมไปอีกนานเท่าไหร่ครับ”
“อ่า ปล่อยก็ได้”
ระหว่างการล้างจานทั้งสองคนนั้นก็หาเรื่องมาคุยสะจนไม่มีคำว่าเงียบเชียว จนกระทั่งจานใบสุดท้ายล้างเสร็จ
“อ่า หมดแล้วหรอ ไม่อยากให้หมดเลยอ่ะ ฮยองอยากอยู่กับเฉินๆแบบนี้นานๆจัง”
“นั่นสิ ก็จงแดฮยองอ่ะ ไม่ชอบอยู่กับพวกผมเลย ทำไมชอบหนีพวกเราจังครับ รำคาญพวกเราหรอฮะ”
“ก็พวกนายชอบเถียงกันนิ ผมรำคาญ”
“หมายความว่าถ้าพวกเราไม่เถียงกัน เฉินๆจะอยู่กับพวกเราใช่ไหม”
“ก็ คงงั้น”
“ถ้าพวกเราเป็นเหมือนพี่มินซอกกับเซฮุน ฮยองจะอยู่กับพวกเราใช่ไหมครับ”
“จะถามอะไรนักหนาหล่ะ ก็ ก็คงงั้นมั้ง”นี่อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าหมายความว่าอะไรแต่หน้าผมจะแดงแล้วนะ
“อ่า เฉินๆน่ารักจัง ตกลง พวกเรายอมแล้ว จะไม่เถียงแล้วก็ได้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินๆอ่ะน่ะ ว่าไง จงอิน”
“โอเค ตกลง สัญญาสงบศึกชั่วคราวนะพี่ซูโฮ ถ้าเพื่อคนน่ารักคนนี้ยอมทุกอย่างเลย” นี่แหนะ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ
“นี่ เอามือพวกนายออกจากเอวผมเลยนะ”ผมพูดพลางตีมือสองคนนั้น
“ไม่ ประทับตราสัญญาก่อน ฟอด~ ฟอด~”อ่า ผมเขินจังก็สองคนนั้นเล่นหอมแก้มผมพร้อมกันทั้งสองข้างอ่ะ
“จงแดฮยองครับ ฮยองก็ต้องประทับสัญญาด้วยนะว่าจะอยู่กับพวกผมตลอดไป”
“ถ้าเฉินๆไม่ทำ สัญญาก็ไม่เป็นผลสิ เป็นอันโมฆะนะ”
จงอินบ้า จุนมยอนบ้า นี่จะให้หอมสองคนนั้นด้วยหรอ ไม่เอา ผมเขินนะ ดูสิ ยื่มแก้มเข้ามาด้วย เอ้า จำใจทำก็ได้
ฟอด~ ฟอด~
“พอใจยัง”
“อีกข้างด้วย”นี่แหนะ อีกข้างใช่ไหม ผมเลยจัดการหยิกแก้มสองคนนั้น
“โอ๊ย ฮยอง เจ็บนะครับ”
“ฮยองเจ็บนะครับ เฉินๆ”
หน๊อยโดนแค่นี้มาทำเป็นสำออย หึหึ
“เจ็บนะสิ จะได้จำ ตอนนี้กลับบ้านไปเลยนะ ตอนนี้เลย ไม่งั้นพรุ่งนี้จะไปมหาลัยคนเดียวจริงๆ พูดจริงนะ”
“ครับ รับทราบครับ ที่รัก~~” ที่รักหรอ อีตาบ้า ถามว่าเขินไหมตอนนี้ เขินมาก~~ อายมากไหม อายมาก~~ แต่ดีใจไหม สุดยอดแห่งความดีใจเชียวหล่ะ พี่ลู่โทษทีนะครับ แต่พวกผมอ่ะ รักกันก่อนพวกพี่เยอะ ตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะ แต่แค่ยักเอาไว้มานานก็เท่านั้นเอง ไม่ได้หรอกต้องปราบทั้งสองคนนั้นให้หยุดเถียงกันก่อนไม่งั้นผมนี่แหละจะเป็นบ้าตาย
ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไปไหนด้วยกันทั้งสามคนตลอด ผมเล่นกระดิกตัวไปไหนคนเดียวไม่ได้ ตามมาเฝ้าตลอด ถ้าจุนมยอนไม่ว่าง ก็เป็นจงอิน ถ้าไม่ว่างพร้อมกัน พวกเขาก็ย้ำกับเพื่อนซี้ของผม แบคฮยอนและดีโอ พร้อมโทรมาตามจิกเกือบทุกนาที สำหรับพ่อแม่ของผมเมื่อรู้เรื่องทุกอย่าง ท่านก็ไม่ขัดขวางอะไรหรอกนะ ทุกคนๆต่างดีใจกับพวกเราทั้งนั้นยกเว้นคนเดียว พี่ชายของผมไง โรคหวงน้องของพี่กำเริบอีกแล้ว ดังนั้นด่านที่ทั้งสองคนนั้นต้องผ่านคือพี่มินซอกไม่ใช่พ่อแม่ แต่อะนะ สองคนนั้นซะอย่าง ผ่านได้อยู่แล้ว เรื่องเถียงกันของสองคนนั้นนะเหรอ มีอยู่ตลอดนั้นแหละ ผมต้องห้ามตลอด ขนาดตอนก่อนแต่งงาน 5555 พวกเราต้องวางแผนกันหลายเรื่อง เถียงกันเกือบแทบตาย เรื่องจะแบ่งกันอยู่กับผมยังไง จะให้นอนด้วยกันสามคน ทำอะไรอย่างนั้นอ่ะสามคนผมอายนะ สุดท้ายจึงตกลงที่ว่าสิบห้าวันแรกของซูโฮ สิบห้าวันหลังของจงอิน ถ้าเดือนไหนมีเศษหนึ่งวัน วันนั้นคือวันพักผ่อนของผมนอนคนเดียว แต่คิดว่าผมไม่รู้หรอสองคนนั้นหาทางเลี่ยงจนได้นั้นแหละ โอ๊ย ปวดหัวกับสองคนนั้นตลอด
“จงแด ทำอะไรอยู่”
“ไม่มีอะไรหรอกดีโอ แค่บันทึกเรื่องเก่าๆที่คิดถึง ก็เท่านั้นเอง”
“อ้อ เรื่องของนายตอนนั้นนะหรอ วันนี้บราวนี่ใส้ส้มขายดีนะ เมนูขายดีตลอดกาลของร้าน แบบร้านกลอเซอรี่เป็นไงบ้าง”
“ใกล้เสร็จแล้วหล่ะ”
“คุณแม่ครับ/ค่ะ”เสียงๆดังจากข้างหลังผม
“มยอนซอล อินนา กลับมาแล้วหรือลูก คุณพ่อละครับ” อ่า เสียงลูกแฝดชายหญิงของผมเอง มยอนซอลแฝดพี่เพราะเกิดก่อน ตามข้อตกลงลูกคนแรกเป็นลูกของจุนมยอน มยอนซอลเองก็ขาวนีออนเหมือนจุนมยอนจริงๆ ส่วนอินนาเป็นแฝดน้อง แน่นอนคนนี้ลูกของจงอิน และอินนาก็เหมือนไคมากๆ อิอิ ผิวสีแทนเหมือนจงอินเลย แถมถ้าได้ยินเสียงเพลงเมื่อไหร่ลงขึ้นมาเต้น ช่างชอบเต้นเหมือนพ่อจริงๆเลยนะ ตอนนี้ก็แปดขวบกันแล้วหล่ะ
“พ่อจุนบอกว่าเดี๋ยวมาครับ ขอไปที่คลินิกนิดนึง ส่วนพ่อไค บอกว่าจะไปจอดรถที่บ้านครับ”มยอลซอลตอบผู้เป็นแม่
“คุณแม่ค่ะ ตอนที่คุณพ่อไปรับพวกเรานะค่ะ พวกคุณครู คุณแม่ของเพื่อนๆพวกเรามองคุณพ่อกันใหญ่เลยค่ะ อินนาไม่ชอบเลย คราวหลังคุณแม่ต้องไปรับพวกเรานะค่ะ” อ่า ลูกสาวของผมหวงพ่อแล้วสิ สงสัยพี่ชายผมคงสอนมาอีกหล่ะสิ
“งั้นพรุ่งนี้แม่ไปรับพวกเรากับคุณพ่อเลยดีไหมครับ”
“ดีครับ/ค่ะ”
“ไงเด็กๆ วันนี้อยากกินเค้กอะไรเอ่ย”
“เอาบราวน์นี่ไส้ส้มครับ อินนาหล่ะ เอาแบบพี่ไหม”
“อินนาเอาแบบพี่มยอน แต่อินนาขอนมปั่นด้วยนะค่ะ นะค่ะ น้าดีโอ”
“จ้า มยอนหล่ะครับ”
“เหมือนอินนาเลยครับน้าดีโอ”
“กินเสร็จแล้วกลับบ้านกันนะ แม่เป็นห่วงน้องจงต้าจะกลับไปที่บ้านก่อนนะครับ รีบๆกลับไปทำการบ้านนะครับ”
“น้องจงต้า คุณแม่มาแล้วครับ”
“คุณแม่ จะกิน กินเค้กส้ม”เด็กน้อยของผมรีบวิ่งมาหาผมเชียว
“ฮ่าๆ คุณแม่เอามาแล้วนี่ไงครับ เค้กส้มของโปรดของน้องจงต้าไง แต่ว่าคุณแม่ต้องขอดูรูปหนูที่วาดก่อนนะครับ”
“เย้ นี่ไงครับ รูปของจงต้า มีบ้าน พี่มยอน พี่อินนา คุณแม่ และก็คุณพ่อ”นี่ก็เหมือนผมอีกอย่าง ชอบวาดรูป โดยเฉพาะรูปบ้าน จงต้าจะชอบมาก
“ไม่เห็นจะให้ของหวานของคุณพ่อบ้างเลย”
“นั่นสิ น้อยใจนะครับ” แหนะยังมาตีหน้าเศร้ามันน่าจับตีจริงๆสองคนนี้
“จะเอาของหวานอะไรอีกหล่ะ วันนี้กินนี้แล้วไม่ใช่หรอ บราวน์นี่สอดใส้แยมส้มอ่ะ”
“ปล่าว ของหวานคือคุณแม่คนนี้ต่างหาก”
“จงต้าบอกว่าอยากมีน้องเล่นด้วยนะเฉินๆ”
“บ้า ใครให้มาขอตอนนี้เล่า วันนี้มันวันที่สามสิบเอ็ดนะ”
“แต่ฝาแฝดก็เกิดจากวันที่สามสิบเอ็ดไม่ใช่หรอครับเฉินๆ”
“มันก็หลายครั้งแล้วนะครับ ไอ้วันที่สามสิบเอ็ดนะ”
“ไม่ยังไงก็ไม่ เข้าใจไหม เหนื่อย ไม่เอา ไม่ทำ จบ”พูดจบผมก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อเอาเค้กใส่จานให้จงต้า
- ด้านจุนมยอนกับจงอิน –
“จงอิน”
“ครับพี่”
“เหมือนเดิมนะน้องวันนี้”
“โอเคเลยพี่ ไม่มีปัญหา”
‘หึหึ คุณภรรยาที่รักครับ วันนี้ รับรองคุณไม่ได้หลับทั้งคืนแน่’
- The End -
อ๊าก อย่าพึ่งเอารองเท้าขว้างมาให้ตูนนะ ฟิคตอนนี้ถ้าคุณอ่านแล้วมึนๆ ป่วงๆ หมายความว่าคุณมาถูกทางแล้ว 55 พล็อตเรื่องนี้คือแบบมาตอนที่รู้ว่าสามคนนี้นอนอยู่ห้องเดียวกัน แล้วตูนชอบคู่ซูเฉิน ไคเฉิน แล้วสามคนนี้แบบ สกุล คิมเหมือนกัน ชื่อจริงเริ่มต้นด้วยตัว J เหมือนกัน แล้วยังมีชื่อในวงการอีกชื่อเหมือนกันอีก ใครอยากได้คู่ไหน ไปรีเควสได้ที่ห้องรีเควสเลยนะค่ะ
ความคิดเห็น