คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Lie [MinxChen]
Lie [MinxChen]
“พี่ชาย พี่รักยูจองไหม”
“ยูจองถามแบบนั้นทำไมหล่ะ พี่ชายนะรักยูจองอยู่แล้วนะ”
“ถ้าพี่ชายรักยูจอง พี่ชายสัญญากับยูจองได้ไหมว่าจะทำมันนะ”
“ทำอะไร”
“พี่ชายสัญญาก่อนสิ”
“โอเคครับ พี่ชายสัญญา”
“เยส พี่ชาย พี่ชายแต่งงานนะ ยูจองหาให้พี่ชายแล้ว”
นี่แหละครับเหตุผลที่ทำให้ผม คิมมินซอก ผู้นี้ต้องทำหน้าซาลาเปาเครียดอย่างนี้ ก็เล่นสัญญากับน้องสาวที่รักอย่าง คิมยูจองไว้แบบนั้นแล้ว ถ้าไม่ทำตามนี่โดนงอนนะครับ ง้อยากด้วย วันนี้คุณเธอก็บอกให้ผมมาที่ภัตตาคารของบ้านเราเพราะว่าวันนี้เธอจะให้ผมเจอกับคนที่เธอหาให้
ความจริงแล้วผมไม่ทำตามที่น้องบอกก็ได้นะฮะ แต่อย่างที่บอกไงครับ น้องคนนี้ผมรักมาก เพราะพอแม่คลอดน้องแม่ก็ตาย ทำให้ทุกคนในบ้านรวมทั้งผม ทั้งรักและเอาใจยูจองมาก ยูจองอยากได้อะไรพวกเราก็ทำให้หมด แน่หล่ะครับ รวมทั้งเรื่องแต่งงาน ความจริงคุณพ่อก็เคยเปรยๆให้ผมแต่งงานได้แล้ว แต่ผมก็ไม่ยอมแต่งสักที ส่วนหนึ่งนั้นก็มาจากที่เข้ากับน้องสาวผมไม่ได้ ถ้าให้ผมทายคนที่น้องผมหาให้เนี่ย คงต้องเป็นคนที่ยูจองสนิทและผมก็ต้องรู้จักเป็นทุนเดิมอยู่แล้วแน่ๆ
“พี่ชาย ยูจองเองนะ จะเข้าไปแล้วนะ”
“เข้ามาเลยยูจอง อ๊ะ”คนที่ยูจองพามา คนที่ผมคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา
“พี่มินซอก/จงแด”
“ยูจอง พี่ขอตัว พี่พึ่งนึกได้ ว่าพี่ธุระ พี่ขอตัวนะ”
“อย่าพึ่งไปสิพี่จงแด พี่ไม่ได้มีธุระอะไร ฉันตรวจกับเลขาพี่แล้วนะ”
“อย่าไปบังคับเขาแบบนั้นสิยูจอง จงแดไม่ใช่คนในบ้านเรา จะไปบังคับเขาแบบนั้นไม่ได้”
“อีกเดี๋ยวก็จะมาอยู่ด้วยกันแล้ว”
“ยูจอง!!”
“นะ พี่จงแด พี่ซิ่วหมิน พวกพี่แต่งงานกันนะ”
“ยูจอง เรื่องแต่งงานมันเรื่องใหญ่นะ ยูจองจะเอาใจตัวเองไม่ได้ พี่ชายยูจองเขาอาจจะมีคนที่เขารักอยู่แล้วก็ได้นะ”
“ไม่เอา ถ้าไม่ใช่พี่จงแด ยูจองไม่ยอม ยูจองอยากได้พี่จงแดมาเป็นพี่สะใภ้ ถ้าเป็นคนอื่น ยูจองไม่ยอม”
“ยูจอง พี่ตามใจน้องนะ พี่ไม่ได้มีใคร แต่น้องจะไปบังคับใจจงแดไม่ได้ จงแดต่างหาก เขาคงมีแฟนอยู่แล้วมั้งถึงไม่อยากแต่งกับพี่”ใช่ บางทีจงแดคงมีคนอื่นลืมเขาไปได้แล้ว
“ผมไม่เคยมีใคร ไม่เคยมี”พูดจบแล้วจงแดก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง
“จงแด จงแด”
“รีบตามไปสิพี่ชาย”
ด้านจงแด
“ฮึก ไม่น่ามาที่นี้ ฮึก ไม่น่ามาที่นี้เลย คิมจงแด ฮึก ฮือ ทำไม ทำไมถึงไม่ยอมลืม ทำไมถึงไม่ยอมหลาบจำสักที เขาทำอะไรเอาไว้ จำใส่กะลาหัวไว้สิ จะยอมโง่เป็นควายให้เขาหลอกอีกหรือไง ผู้ชายคนนั้นเชื่อใจเขาได้หรอไง ฮึก ห้าปียังไม่พออีกหรือไง ฮึก”
เมื่อแปดปีที่แล้ว ตอนที่เขาพึ่งอยู่ม.ปลายปีหนึ่ง เขาถูกพ่อจับหมั้นกับผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ นั้นคือมินซอกที่แก่กว่าเขาไปเกือบเจ็ดปี เขายอมรับเลยว่าทันทีที่เห็นหน้า เขาก็ชอบมินซอกในทันที มินซอกทั้งหล่อและน่ารักมีความเป็นผู้ใหญ่ เทคแคร์ดูแลเขาเป็นอย่างดี จึงไม่แปลกที่จะสั่นคลอนหัวใจเขาไปได้
เขาเชื่อมาตลอดว่าต้องได้แต่งงานกับมินซอก ต้องเป็นภรรยาของมินซอกแน่ๆ เขาถึงได้ยอมลดความซน ลดความดื้อลง ยอมเข้าคอร์สกุลสตรีที่แม่และคุณป้าอี้ชิง แม่นมของพี่ซิ่วหมินจัดให้ และเชื่อว่ามินซอกต้องมีเขาคนเดียว
จนกระทั่งวันนั้นหกปีที่แล้ว เขาได้รู้ว่าความจริงแล้วนั้นมินซอกถูกบังคับจำใจจากลุงจุนมยอนและยูจองให้หมั้น และความจริงแล้วนั้นมินซอกมีคนรักอยู่แล้วก็คือลู่ฮาน แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังทำเป็นไม่รู้ หลอกตัวเองไป เพราะคิดว่ายังไงมินซอกก็แต่งกับเขาแม้ว่าจะถูกบังคับ ยังไงมินซอกก็ไม่มีวันที่จะเอาลู่ฮานเข้ามาอยู่ที่บ้านได้อยู่แล้ว เพราะรู้ว่ายูจองจะไม่ยอม เขายอมทนได้
แต่เมื่อห้าปีที่แล้วมินซอกกลับทำให้ความคิดทั้งหมดของเขาพังทลายลง เขาแอบพาลู่ฮานมาที่บ้าน มามีอะไรกันที่ที่ในอนาคตที่ตรงนั้นจะเป็นห้องหอเป็นเตียงร่วมนอนของเขากับมินซอก แล้วเขาก็ดันไปเห็นพอดี เขาทนไม่ได้ พอกันที หยุดหลอกตัวเองได้แล้ว ตื่นจากฝันได้แล้ว เขาจึงบอกพ่อไปว่าจะขอถอนหมั้น ส่วนตัวเองก็ขอไปเรียนที่ฝรั่งเศส
ตอนแรกก็ไม่ได้บอกเหตุผล คุณพ่อไม่ยอม แต่พอพี่คริสที่เป็นพี่ชายต่างแม่บอกพ่อเท่านั้น พ่อโกรธมากก็เลยยอมไปถอนหมั้นให้ แต่ท่านก็ยังไว้หน้าไม่พูดไม่บอกคุณลุงจุนมยอนว่าลูกชายเขาทำอะไรไป แต่คุณลุงก็พอจะระแคะระคายอยู่บ้าง ท่านเลยไม่ว่าอะไร ไม่ได้ขอพวกข้าวทองของหมั้นคืน ยูจองไม่รู้เรื่องนั้น เพราะคุณลุงตั้งใจจะปิดยูจอง แต่ก็ปิดได้ไม่นาน
“จงแด พี่ขอโทษ”
“ผมไม่เชื่อ คำพูดของคุณมันเชื่อถือไม่ได้ ฮึก การกระทำของคุณมันก็เชื่อถือไม่ได้ ฮึก ผมไม่อยากจะเชื่ออะไรคุณอีก พอทีเถอะ พอเถอะนะ อย่าหลอกผมอีกเลย ฮึก”
“จงแด ฟังพี่ก่อน”
“ไม่ฟัง ผมไม่ฟัง ฮึก สองปี สองปีที่ผมมีความสุขกับการโกหกหลอกลวงของพี่ หนึ่งปีที่ต้องหลอกตัวเองหวังว่าพี่จะเลิกกับเขาได้ หนึ่งปีที่ต้องทนเจ็บ สามปีที่ต้องทนโง่ พี่คิดว่าผมจะกลับไปโง่ให้พี่หลอกอีกหรอ ห้าปีที่ผ่านมามันไม่ทำให้ผมลืมพี่ไปได้เลย มันไม่ทำให้ความเจ็บปวดที่พี่กรีดไว้ในใจผมมันหายไปได้ พี่เข้าใจไหม พี่เข้าใจไหม”
“จงแด ใจเย็นๆ ฟังพี่เถอะนะ”
“ผมมะ อื้อ”คนแก่กว่าจัดการปิดปากที่ช่างตัดพ้อนั่นเสีย จูบที่มอบความรู้สึกทั้งหมดให้ ทั้งรัก อ้อนวอน ขอโทษคนตัวเล็กกับสิ่งที่เคยทำไป
“จงแด พี่รักจงแด พี่รักจงแดจริงๆ พี่เลิกกับลู่ห่านไปแล้ว จงแดเชื่อพี่นะ”
“ฮึก ไม่ ไม่เชื่อ ผมไม่เชื่อ เพี๊ยะ เลิกล้อเล่นกับความรู้สึกของผมเสียที”ใบหน้าอวบหันไปตามทิศทางของแรงตบของแกคน เจ็บ แต่คงไม่เท่าอีกคนที่ตอนนี้รีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปแล้ว
(พูดคุยกับมินซอก)
บ้านของผมกับบ้านของจงแดอยู่ติดกัน ติดกับภัตตาคารของครอบครัวผม ความจริงเมื่อก่อนเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันห่างๆ พ่อของผม คิมจุนมยอนเป็นญาติผู้พี่กับคิมจงอิน พ่อของจงแด ทั้งสองคนสนิทสนมกันมาก เคยสัญญาเอาไว้ว่าจะให้ลูกแต่งงานกัน พ่อของผมมีลูกอยู่สองคน คือตัวผมและยูจอง ส่วนอาจงอินนั้นก็มีลูกอยู่สามคน คนแรกคือคริส ลูกชายที่เกิดกับภรรยาคนแรก ปาร์คชานยอล ที่พอคลอดลูกชายก็เสียชีวิตทิ้งให้สามีต้องเลี้ยงลูกคนเดียว คนที่สองก็คือจงแด ลูกชายที่เกิดจากพยอนแบคฮยอน คนที่คุณนายคิมหามาให้และคนที่สามเซฮุน น้องชายของจงแด
ตอนนั้นเพราะคริสต้องรับภาระในการดูแลครอบครัวปาร์ค เนื่องจากทางนั้นไม่มีใครที่จะดูแลอีกแล้วเพราะชานยอลเป็นลูกคนเดียว ทางครอบครัวปาร์คเลยขอให้คริสเป็นทายาท จึงให้จงแดเป็นคนรับคำสัญญานั้น ส่วนทางผม ยูจองก็ไม่ได้รักชอบจงแดในแบบที่จะสานต่อความสัมพันธ์แบบนั้นได้ และเป็นที่รู้กันว่าไม่มีทางที่จะบังคับยูจองได้ ดังนั้นจึงต้องตกมาเป็นหน้าที่ของผม
ตอนแรกที่รู้ ผมโกรธพ่อมาก เพราะตอนนั้นผมกำลังคบกับลู่ห่านอยู่ ผมที่ตอนนั้นกำลังเรียนจบปริญญาตรีและตัดสินใจว่าจะไปเรียนต่อที่จีนกับลู่ห่าน กลับถูกพ่อบังคับให้หมั้นหมายกับจงแด น้องชายข้างบ้านที่ผมเอ็นดูเหมือนน้องคนหนึ่ง ตอนนั้นผมไม่ได้ชอบหรือรักจงแดเลยแม้แต่นิด แต่ก็ต้องทำตามคำสั่ง
จงแดเป็นคนน่ารัก ร่าเริง และผมก็พอดูออกว่าน้องชอบผม ปกติจงแดไม่ใช่คนที่เรียบร้อยอะไร แต่เพราะบ้านของผมออกที่จะเคร่งครัดประเพณีอยู่บ้าง จงแดก็ยอมลดความซน ยอมให้แม่อี้ชิง แม่นมของผม อบรมเรื่องการบ้านการเรือน ผมจึงดูแลจงแดเป็นอย่างดีเพราะเห็นว่า น้องนั่นมีความจริงใจผิด กับผมที่แอบคบกับลู่ห่านมาตลอดระหว่างที่เราหมั้นกัน เพื่อที่หวังว่ามันจะลบความละอายใจของตัวเองบ้างหรือเป็นเพราะผมเองก็แอบหวั่นไหวกับน้องอยู่หรือเปล่า ผมก็ไม่รู้
จนเมื่อสองปีต่อมา ผมเห็นจงแดจูบกับคนๆหนึ่ง ยอมรับเลยว่าตอนนั้นโกรธมาก ผมถึงได้รู้ว่าความจริงนั้นตัวเองนั้นได้รักจงแดไปแล้ว แต่ต่อมาผมก็ได้รู้ว่าคนนั้นเป็นแค่เพื่อนของจงแดและที่ทำอย่างนั้นเพราะต้องการประชดแฟนตัวเอง
ผมบอกเลิกกับลู่ห่าน แต่ลู่ห่านกลับไม่ยอมเลิก และยังขู่จะบอกจงแดถึงความสัมพันธ์ ผมในตอนนั้นไม่อยากเสี่ยง เพราะเห็นว่าจงแดก็กำลังเลี่ยงๆผมไป เหมือนว่าจะรู้เรื่องอะไรบางอย่าง แววตาเศร้าๆของเขาที่ผมเห็นเมื่อไหร่ก็ใจหาย
จนกระทั่งต่อมาลู่ห่านยื่นข้อเสนอ ถ้าผมยอมมีอะไรเป็นครั้งสุดท้ายที่ห้องในบ้านของผม เขาจะยอมเลิก ผมก็เลยตอบตกลงไป เพราะอยากให้เรื่องทุกอย่างจบลง แต่พอสัปดาห์ต่อมาลุงจงอินกับมาบอกพ่อว่าจะขอถอนหมั้น ตอนนั้นผมไปหาจงแดแต่ก็ถูกปฏิเสธจากทางบ้านนั้นทุกครั้ง จนสุดท้ายเขาก็รู้มาจากยูจองว่าจงแดไปเรียนที่ฝรั่งเศสแล้ว และขอถอนหมั้นเพราะเห็นเขามีอะไรกับลู่ห่านที่ห้อง
ตอนนั้นถึงได้รู้ว่าพลาดไปแล้ว วันนั้นคงเป็นแผนของลู่ห่านที่แอบส่งข้อความให้จงแดมาหาเขา เขาเคยไปถามกับอาจงอินว่าจงแดอยู่ไหน เรียนที่ไหน แต่คุณอาก็ไม่ได้ตอบ พร้อมกับบอกว่าวันไหนที่จงแดพร้อมที่จะเจอเขาวันนั้นแหละที่เขาจะได้เจอจงแด เขาก็ได้แต่รอ และทำงานจนหนัก ลู่ห่านที่รู้ตัวไม่มีทางที่ผมจะกลับไปคบกับเขาได้จึงยอมเลิกให้พร้อมทั้งไปอธิบายเรื่องทุกอย่างกับอาจงอินและพ่อของผม
ห้าปีผ่านไป ผมไม่เคยเจอจงแดเลย จนกระทั่งวันนี้ที่ยูจองพามา ผมอยากกอดจงแด แต่ก็เพราะได้ยินคำพูดที่ว่าผมคงมีคนอื่นอยู่แล้ว ผมก็เลยพูดตอบกลับไปอย่างนั้นบ้างโดยที่ไม่ได้คิดถึงใจน้องเลย ผมจะทำอย่างไงดี
จงแด พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ
(จบพาร์ทมินซอก)
ห้องจงแด
“อยู่ไม่ได้ อยู่ไม่ได้แล้ว ต้องกลับฝรั่งเศส”
“จงแด นี่ลูกจะไปไหน”แบคฮยอนที่เข้ามาในห้องของลูกรีบถามเมื่อเห็นว่ามือนั้นกำลังจัดการเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าที่พึ่งเอามันออกมาเมื่อสองวันก่อน
“ผมจะกลับฝรั่งเศสครับ”
“จงแด ลูกจะกลับไปอีกทำไม”
“แม่ครับ วันนี้ผมเจอพี่เขามา แม่ ผมไม่เอาแล้ว ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยาก ฮึก ไม่อยากถูกจูบจากคนๆนั้น แม่ ให้ผมไปเถอะนะ”
“หยุดเดียวนี้นะจงแด หยุดแล้วใจเย็นๆ แม่ถามแกหน่อยเถอะ แกจะหนีไปอีกเมื่อไหร่ แกจะหนีจากความเจ็บปวด จากความจริงได้งั้นหรอ อยู่ที่นี้แกเจ็บไหม อยู่ที่ฝรั่งเศสหล่ะ แกหายเจ็บหรือเปล่า ตอบแม่มา”จงแดเงียบไปก่อนที่จะตอบผู้เป็นแม่
“ฮึก ไม่ อยู่ที่นั้นผมก็ยังเจ็บ เจ็บเพราะความคิดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขามันยังตามไปหลอกหลอนผมอยู่ทุกวัน”
“จงแด ลูกโกรธเขาไหม เกลียดเขามากไหม แค้นเขาไหม ลูกยังจำวันที่ลูกเจอเขาเป็นครั้งแรกได้ไหม วันนั้นลูกรักเขาไหม วันที่ลูกไม่รู้ความความจริง ลูกรักเขาไหม วันที่ลูกรู้ความจริง ลูกก็ยังรักเขาอยู่ไหม จงแด ถามใจตัวเอง อย่าใช้ทิฐิ อย่าใช้สมอง ใช้หัวใจลูกตอบมันบ้าง “
“ฮึก แม่ครับ ต่อให้วันไหน ผมก็ยังรักเขา ต่อให้โกรธ เกลียดแค่ไหนผมก็ยังรักเขา ฮึก แม่ครับ ผมควรทำอย่างไง ผมควรทำอย่างไรดี”
“อภัย ให้อภัยไงลูก โซ่ที่ล่ามตรวนหัวใจของลูกเอาไว้มันคือทิฐิ คือความไม่เข้าใจ คือความโกรธ ลูกเคยถามพี่เขาไหมว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บางทีมันอาจไม่ใช่อย่างที่ลูกคิดทั้งหมด สิ่งที่ลูกเห็นไม่ได้หมายถึงสิ่งที่มันเป็นไปทุกอย่าง
บาดแผลแรก ความเจ็บแรกมันมาจากเขา แต่ความเจ็บต่อมาที่ลูกยังต้องเจ็บอยู่ทุกวันนี้มันมาจากตัวลูกเอง เป็นลูกเองที่เอาเรื่องราวเหล่านั้นมาคอยย้ำกับตัวเอง จงแด ปล่อยวาง ยกโทษ ให้อภัย เผชิญหน้ากับมัน ปัญหามีไว้แก้ไม่ใช่หนี ถึงเวลาที่ลูกต้องเผชิญหน้ากับมันสักที เลิกหนี เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว”
คนเป็นแม่เองก็เจ็บเหมือนกันที่เห็นลูกเจ็บและร้องไห้อย่างนี้ ปัญหานี้มันนานและเรื้อรังเกินไปแล้ว ใจจริง เขาก็ไม่พอใจมินซอกเหมือนกันที่ทำอย่างนั้น แต่ก็เห็นว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมามินซอกก็ได้รับบทลงโทษจากลูกชายของเขาและตัวเขาเองมากพอแล้ว เป็นตัวเขาเองที่ไม่ให้จงอินบอกมินซอกว่าจงแดอยู่ที่ไหน ในเมื่อมินซอกรักลูกชายของเขาและลูกชายของเขาก็รักมินซอกเหมือนกัน ก็คงถึงเวลาที่ต้องปรับความเข้าใจกันแล้ว
“ผมเข้าใจแล้วครับ แม่ครับ วันนี้แม่มานอนกับผมได้ไหม”
“ทำไม โตขนาดนี้แล้วยังจะแม่มานอนด้วยอีก”
“ผมอยากจะนอนกอดแม่เป็นวันสุดท้าย ก่อนที่จะไปนอนกอดคนอื่นแทน”
“หึ มั่นใจ ตัดสินใจแล้วหรอ”
“ครับ ผมจะไปถามเขา ผมจะทำ ถ้าพี่เขายังต้องการผมอยู่”
“งั้นวันนี้แม่คงจะนอนกอดลูกแน่นๆ เพราะแม่เชื่อว่าลูกคงต้องไปนอนกอดเขาแทนแม่ในวันอื่นๆแล้วหล่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมรักแม่นะ”
“แม่ก็รักลูก”
สองวันต่อมา
“เฮ้อ ใจเย็นๆสิจงแด เข้าออกตั้งแต่เด็กแล้วนะ จะมาตื่นเต้นอะไรเนี่ย ถ้าไม่เข้าไปนายจะไม่มีวันรู้ความจริงนะ”จงแดที่ตอนนี้อยู่หน้าห้องทำงานของมินซอกเดินไปมาเพราะเริ่มไม่ค่อยมั่นใจ ก่อนที่จะทำใจค่อยๆเคาะประตู
“เข้ามาได้เลยครับ”แต่เมื่อจงแดเข้าไปมินซอกก็ต้องตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าจงแดจะมาหาเขา
“จงแด นายมาหาพี่”
“ครับ ผมหาพี่ ผมอยากจะถามเรื่องวันนั้น ตกลงมันคืออะไรกันแน่ มันใช่อย่างที่ผมเห็นไหม”
“จงแดให้โอกาสพี่แล้วใช่ไหม”แทนที่จงแดจะตอบแต่เขากลับพยักหน้าแทน
“ถ้าอย่างนั้นพี่จะเล่าให้ฟัง พี่ขอเลิกกับลู่ห่านเพราะพี่รู้ตัวว่าพี่รักจงแดไปแล้ว แต่ลู่ห่านไม่ยอมเลิกจนกระทั่งวันนั้น ลู่ห่านยื่นเสนอมาว่า ถ้าพี่ยอมมีอะไรกับเขาที่ห้องนอนของพี่ในบ้านหลังนี้ เขาจะยอมเลิกให้ จงแดรู้ใช่ไหมว่ายูจองไม่ยอมให้ลู่ห่านมาที่นี้ พี่จึงต้องแอบพาเขามา พี่ไม่รู้ว่าวันนั้นลู่ห่านแอบเอามือถือของพี่ส่งข้อความให้จงแดมาหาพี่ เขาตั้งใจที่จะให้จงแดเห็นพี่กับเขามีอะไรกัน พี่ไม่ได้โกหกจงแดจริงๆนะ ไม่ได้จะแก้ตัว แต่มันเป็นความจริงที่ลู่ห่านสารภาพมา จงแด พี่ขอโทษ จงแดไม่ต้องยกโทษให้พี่ก็ได้ ขอแต่ อย่าทำร้ายตัวเอง อย่าร้องไห้เพราะพี่อีกเลยนะ”
“ผมรักพี่ ต่อให้รู้หรือไม่รู้ความจริงผมก็ยังรักพี่ ถ้าเมื่อหกปีก่อนผมไม่รู้อะไรเลยคงจะดี ป่านนี้เราคงแต่งงานมีเจ้าตัวเล็กไปแล้ว ที่ผ่านมาผมมัวแต่โกรธพี่ โกรธลู่ห่าน โกรธคุณลุง คุณพ่อที่บังคับให้พวกเราหมั้นหมายแต่งงานกัน ทั้งๆที่พวกท่านไม่ได้ผิดอะไร และที่สำคัญผมโกรธตัวเอง โกรธตัวเองที่รักพี่ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว โกรธคนอื่น โกรธตัวเอง โกรธพี่ก็เท่า เพราะที่สำคัญคือผมยังรักพี่อยู่ รักพี่แม้จะรู้ว่าพี่โกหก รักแม้ว่าจะโกรธจะเกลียดพี่ แต่มันก็ยังรัก เพราะอย่างงั้นผมจึงยกโทษให้พี่ ให้เรื่องทุกอย่างจบลง ให้เราเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง อย่างที่เป็นและควรจะเป็น”
“พี่เข้าใจแล้ว พี่ดีใจนะที่จงแดยกโทษให้พี่ ถึงแม้ตอนนี้เราจะกลายเป็นพี่น้องกันก็ตาม พี่ก็พอใจแล้ว”แค่พี่น้อง เกริ่นมาแค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง ขัดใจ ขัดใจจงแดจริง คนโง่เอ้ย
“ถ้าพี่อยากจะเป็นแค่พี่น้องก็ตามใจ ผมไม่ชอบใช้ของซ้ำกับใคร ไม่ชอบนอนทาบทับรอยเดิมของใคร ไม่ชอบเห็นอะไรที่ทำให้ช้ำใจ ถ้าพี่ทำได้พี่จะได้เป็นมากกว่านั้น”พูดมาซะขนาดนี้ถ้ายังไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง ก็เป็นแค่นั้นเถอะ
“ห๊ะ จงแด นี่จงแดพูดจริงๆใช่ไหม พี่ไม่ได้หูฝาดใช่ไหม”ซิ่วหมินเขย่าแขนอีกคนเสียจนหัวคลอน
“ถ้าพี่อยากจะหูฝาดก็ตามใจ แล้วก็หยุดเขย่าแขนผมเสียที เวียนหัว”
“ฟอด ดีใจที่สุดเลย พี่จะรีบเปลี่ยนของ ตกแต่งห้องใหม่ ไม่สิ สร้างบ้านใหม่เลย เป็นห้องหอ ดีไหม ให้จงแดเลือกแบบ ออกแบบเองเลย ขอบคุณจงแด ขอบคุณนะที่รักพี่ ที่ให้โอกาสพี่ พี่รักนายนะ ฟอด”
“อื้อ พอเลย แค่แต่งห้องใหม่ก็พอแล้ว ไม่ต้องสร้างบ้านใหม่หรอก ผมชอบห้องนั้นมากกว่า”
“โอเคครับอยากได้แบบไหนพี่จัดให้ จงแด พี่พกมันตลอดเวลาเลยนะ แต่งงานกับพี่นะครับ”
“อื้อ อยากได้ของในกล่องใบนั้นตั้งนานแล้ว อยากได้ยินคำนี้จากปากพี่มานานเท่าไหร่ ไม่ตอบตกลงคงโง่สินะ รีบสวมให้สิ”
“ครับๆ จงแดคนเดิมกลับมาแล้วสินะ ความซนความซ่าคงกลับมาเท่าเดิม ไม่สิมากกว่าเดิมใช่ไหมเนี่ย”
“พี่ลืมแล้วหรือ ผมมันลูกใคร”
“ลูกของท่าน ส.ส.จงอินที่มีอิทธิพลกับมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แบคฮยอน อ้อ น้องชาย เฮียคริส นักธุรกิจที่รวยล้นฟ้าและทรงอิทธิพลยิ่ง”
“เพราะฉะนั้นถ้าพี่กล้านอกใจผมอีกหล่ะก็ คราวนี้ ไม่เหมือนคราวก่อนแน่”
“พี่สัญญา จะไม่มีวันนั้นแน่นอน”
“อย่าสัญญา ใจคนเปลี่ยนง่าย”
“พี่รักจงแดนะ รักจงแดที่สุด ขอฟังอีกสักครั้งเถอะ จงแดรักพี่ไหม”
“รักสิ รักมาก รักมานาน ผมรักพี่นะ พี่มินซอก”
“พี่รักจงแด คนเดียว ตลอดไป”
- จบ –
“คุณพ่อ เร็วค่ะ รีบจัดของได้แล้วค่ะ”
“มีอะไรยูจอง จัดของอะไรลูก”
“ก็ของที่จะไปสู่ขอพี่จงแดไงค่ะ เดี๋ยวพี่จงแดก็จะแต่งงานกับพี่ชายแล้ว เราก็ต้องไปสู่ขอใหม่สิค่ะ ก็คราวก่อนพี่แดขอถอนหมั้นแล้วนิค่ะ หรือว่าอย่างไงค่ะคุณอาจงอิน”
“ไม่ต้องหรอกยูจอง อาไม่ได้ถอนหมั้นจริงๆเสียหน่อย ของหมั้นอะไรก็ยังอยู่ที่อา แล้วก็วันนี้อาก็พึ่งได้สินสอดของแต่งงานด้วย เอาตาจงแดไปนอนวันนี้ได้เลย”
“ห๊ะ อะไรนะ คุณรับสินสอดแล้ว ทำไมไม่บอกฉัน แล้วจะให้ตาจงแดไปนอนวันนี้เลยได้ไง ทำให้มันถูกประเพณีหน่อยสิคุณ”
“ก็เด็กมันรักกันมานานแล้ว ให้แต่งๆเข้าห้องหอไปเถอะคุณ โอ๊ย อย่าดึงหูสิจ๊ะเมียจ๋า”
“หนอย แต่งๆเข้าห้องหอไปเถอะ เหอะๆ วันนี้ นอกห้อง ไม่ต้องมานอนกับฉัน งดทำการบ้าน”
“โถ่ เมียจ๋า อย่าทำอย่างนั้นสามีขาดใจ”
“การบ้าน การบ้านอะไรค่ะ ทำไมต้องทำในห้องนอน แล้วต้องทำสองคนหรอค่ะ”ยูจองที่นั่งตาแป๋วฟังผู้ใหญ่สองคนเถียงกันอย่างไม่เข้าใจ
“พวกแก ไปทะเลาะกันที่บ้านไป๊ อย่าพูดเรื่องแบบนี้ให้ลูกสาวฉันได้ยิน ถ้ายังไม่อยากให้ลูกชายแกมานอนที่บ้านฉันวันนี้ก็รีบไปเลย”
“โด่ ยังไงวันนี้ตาจงแดก็ไม่ได้กลับบ้านหรอก เชื่อเซ้นส์เสี่ยจงอินเถอะ”
“ก่อนที่จะเชื่อแก เอามีดมาเฟียหั่นน้องชายแกก่อนดีไหม”
“กลับเถอะจ๊ะ เมียจ๋า”แล้วก็จบเถอะนะจ๊ะ เสี่ยยังไม่อยากเสียน้องชายไป บ๊ายบายลาก่อน
33จุ๊บๆ33
คุยกับตูน
55555 บรรยากาศต้นเรื่องกับปลายเรื่องต่างกันมว๊าก (วิบัติเพื่ออารมณ์) เรายังคงอินกับมินเฉินสินะ ถามโมเม้นท์มีหรอ ไม่มี๊แต่จิ้นได้ เป็นฟิคดราม่าที่มีสาระมากที่สุดแล้วมั้ง เป็นฟิคเรื่องแรกที่นางแบคมีสาระมากที่สุด เป็นแม่ที่ไม่เหมือนกับตอนฟิคชั่ววูบที่สอนให้ลูกนั้น เอ่อ แรงเกิน ถ้าใครอ่านนิยายเรื่องหนึ่งจะรู้สึกเลยว่าบรรยากาศตอนที่แบคคุยกับจงแดมันคล้ายคลึงกับตอนๆหนึ่งในเล่นสามมาก ด้วยความที่ตูนอ่านหนังสือนิยายของคนเขียนมากและเขาจะแทรกเกี่ยวกับความสำคัญของครอบครัว ของแม่ ในทุกๆนิยายที่เขาเขียน มันเลยทำให้ตูนซึมซับไปด้วย พอเขียนฟิคนี้ ตูนก็คิดว่าจะทำอย่างไงให้สองคนนี้เข้าใจกัน ใครกันที่จะทำให้เรื่องมันจบ มันก็เลยพาลไปคิดถึงแม่ แล้วใครหล่ะจะเป็นแม่ ตูนนึกถึงแบคเป็นคนแรกเลย คือ นางให้ความรู้สึกแบบพึ่งพาได้ทุกเวลา อาจเหมือนไม่สนใจ แรงๆบ้างเป็นบางโอกาส แต่รับรู้ทุกอย่างที่คนสำคัญของเราเป็น ในความคิดตูนนะ ถ้านางเป็นผู้หญิงตูนอยากได้นางเป็นพี่สาวอ่ะ นี่เป็นเหตุผลทำไมนางถึงถูกเลือกมาเป็นแม่ตั้งสองบท แถมนางยังถูกรับเชิญมาเกือบทุกเรื่องเลยที่ตูนเขียนโดยไม่รู้ตัว เวิ่นพอแล้ว ไปอ่านตอนต่อดีกว่าเนอะ
ความคิดเห็น