คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Gardian [SuChen]
SuChen : My Gardian
“เจ็บ ฮึก เอามันออกไปนะ”คนเสียงหวานตวาดเสียงสูงใส่ร่างขาวตรงหน้า
“อดทนอีกนิดนะ เฉินเฉิน”
“ฮึก เจ็บ ทำเบาๆหน่อยสิ เจ็บนะ”แต่ดูเหมือนว่าคำพูดนี้จะทำให้ร่างขาวต้องหมดความอดทนจับขาของคนตรงหน้าไว้แน่นแล้วจัดรีบจัดการทำแผลที่ขาให้เสร็จ
“ฮึก ซูโฮบ้า เขาเจ็บจะตาย มาทำอย่างนี้ได้ไง มือหนักเกินไปแล้วนะ”
“ถ้านี่เรียกว่าหนัก แล้วถ้าพี่หยิกตรงที่แผลนายมันจะเรียกว่าอะไรหึ”
“ฮึก ก็คนมันเจ็บนิ”
“ก็แล้วใครบอกให้นายไปสู้กับฝ่ายนั้น พี่มั่นใจว่าพี่ห้ามนายไปสู้กับพวกเขาแล้วทำไมถึงขัดคำสั่ง ถ้าพี่ไม่เข้าไปช่วยนายจะเป็นอย่างไงห๊ะ”
“ก็รู้อยู่แล้วไงว่าพี่ต้องเข้ามาช่วย”เฉินเข้ามากอดเอวของคนเป็นพี่อย่างอ้อนๆ
“ก็แล้วถ้าพี่เป็นอะไรไปหล่ะ ใครจะช่วยนาย นายทำให้พี่เป็นห่วงจนแทบบ้า”
“อย่าโกรธผมเลยนะ คราวนี้สัญญาจริงๆว่าจะไม่ไปยุ่งแล้ว อีกอย่างพี่ต้องไม่เป็นอะไร เพราะพี่เป็นการ์เดี่ยนแองเจิลของผม คนเดียวที่จะทำอะไรพี่ได้ต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้น”เฉินพูดด้วยสายตาดื้อรั้นที่ซูโฮรู้ดีว่าต้องทำตาม
“ไปทำความสะอาดร่างกาย เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว มอมแมมเหลือเกิน”
“ครับ”เฉินรับปากแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง
เฮ้อ ซูโฮได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ทำไมคนตัวเล็กมักจะหาเรื่องให้เขาต้องเป็นห่วงเหลือเกิน รู้อยู่ว่าตัวเองมีสิทธิได้แค่พี่ชายที่สนิท เป็นแค่บอดี้การ์ดของอีกคนก็เท่านั้น
“อะไรกันซูโฮ กุมขมับเลยหรือไง”ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดี บุคลิกสง่างาม แม้ว่าเสื้อผ้าจะมีร่องรอยจากการต่อสู้ก็ตาม จะเป็นใครไม่ได้นอกจากท่านประธานสภาผู้หล่อเหลา อู่อี้ฟาน หรือคริสนั่นเอง
“ไม่มีอะไรมากหรอกคริส จัดการเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วหรอ”
“ระดับห้าขุนพล[1]ซะอย่างเรียบร้อยแล้ว”ชายร่างสูงอีกคนแต่น้อยกว่าคริสเดินตามหลังมาแล้วนั่งบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“คราวนี้มันมาเพราะอะไรอีกหล่ะ ชานยอล”
“ก็ไม่อะไร แค่อยากได้สมบัติอันล้ำค่าของพวกเรา”
“ซึ่งก็ชอบออกไปบุกเหลือเกิน ไม่รู้จักความสำคัญของตัวเองเลย ฉันอยากหลับ”ชายหนุ่มผิวสีแทน เดินเข้ามาอย่างงังเงีย
“ไปอาบน้ำเลยไค เหม็นจะแย่ ถ้านายไม่อาบ นอนนอกห้อง”ชายหนุ่มร่างเล็ก ผิวขาวๆตาโตๆบอกแกมบังคับ
“จ้า ไปแล้วจะโด้จ๋า”
“แล้วนี้เฉินเฉินไปไหน”
“เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแล้ว ฉันทำแผลให้แล้วนะเลย์ แล้วคนอื่นๆไปไหนหล่ะ”
“พี่ลู่บอกว่าขอจัดการไต่สวนพวกนั้นนิดหนึ่ง ส่วนทาโอตามไปดูแลเรื่องกักขัง พี่แบคกับพี่หมินไปทำกับข้าวเพราะตอนนี้มันก็เย็นแล้ว”ชายผมสีสายรุ้งเป็นคนตอบแทนเลย์
“ขอบใจเซฮุน เดี๋ยวฉันมานะ ขอตัวไปดูความเรียบร้อยทั้งหมดก่อน กินข้าวก่อนได้เลย”
แต่เมื่อซูโฮกลับมาก็พบว่าคนตัวเล็กยังอยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่
“อ๊ะ พี่ซูโฮมาแล้ว พี่ไปตรวจอะไรนักหนา ดูสิ ผมหิวจนตาลายแล้ว”
“ก็บอกว่าให้กินก่อนเลยไง”
“ไม่เอา ผมจะรอพี่”
“แล้วไหนหล่ะกับข้าว รีบๆกินจะได้พักผ่อน”
“เดี๋ยวผมไปอุ่นให้”สักพักร่างบางก็ยกจานสปาเก็ตตี้มา
“หืม สปาเก็ตตี้ซอสส้ม ฝีมือเฉินเฉิน”
“ถูกต้อง ผมทำให้พี่โดยเฉพาะเลยนะ ตอนที่พี่ออกไปตรวจผมเลยทำซอสส้มเอาไว้ เวลาพี่มาจะได้ลวกเส้นตักใส่จานได้เลยฮะ กินเยอะๆนะ นานๆทีผมจะโชว์ฝีมือ”ซูโอมองจานสปาเก็ตตี้ตรงหน้าแล้วคิดวิธีแกล้งคนที่ทำให้เขาเป็นห่วง
“ป้อนให้พี่หน่อย”
“เอ๊ะ”
“ป้อนให้หน่อย อย่าลืมนายนะมีคดีติดตัวอยู่นะ อ่า ป้อนเร็วๆสิ พี่หิวแล้วนะ”ซูโฮอ้าปากรอให้คนตรงหน้าป้อน เขาแอบเห็นริ้วสีแดงๆพาดที่แก้มใส
“เอ้าป้อนก็ป้อน อ้ำ”เฉินรีบป้อนให้ซูโฮด้วยความอาย ไม่บ่อยนะที่ซูโฮจะยอมให้เขาป้อนอาหารให้นะ ขนาดตอนซูโฮป่วยเขาจะป้อนให้ซูโฮยังไม่ยอมเลย แล้ววันนี้เป็นอะไรถึงขอให้ป้อน เอ๊ะ หรือว่าซูโฮป่วย
“พี่ซูโฮ วันนี้พี่ตากแดดนานไปไหม โดนฝนหรือเปล่า”เฉินโน้มตัวมาเอาหน้าผากชนหน้าผากของอีกคนเพื่อวัดอุณหภูมิ
“เอ๊ะ ทำไมหรอ ก็ไม่นิ”รู้สึกว่าตัวเองเขินๆพิกล
“ก็ปกติพี่ให้ผมป้อนข้าวพี่ซะที่ไหนกัน ขนาดป่วยแทบตายยังไม่ยอมให้ป้อนเลย”
“ก็บอกแล้วไงว่านายมีคดีติดตัวอยู่ นี้คือวิธีลงโทษ”โล่งไป เกือบไปไหมหล่ะเรา
“แล้วทำไมหน้าพี่มันแดงๆอ่ะ”
“พี่เหนื่อยนะ รีบป้อนพี่เถอะ พี่หิว กินเสร็จจะได้พักผ่อน”จะบอกได้ไงว่าก็เขินกับการที่ตัวคนถามนะเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากเขา
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเฉินก็จัดการไล่ให้ซูโฮไปอาบน้ำและพักผ่อน ส่วนตัวเองก็เข้าไปล้างจานและเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมังเอาไว้ให้ซูโฮแช่เท้าวันนี้เขาจะนวดเท้าให้ซูโฮเป็นการขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง
“ก๊อก ก๊อก พี่ซูโฮ เปิดประตูให้หน่อย”
“แก็ก หอบเอากะละมังใส่น้ำมาทำไม”แต่เฉินไม่ตอบเอากะละมังวางไว้ที่ใกล้ๆเตียง แล้วจัดการลากร่างขาวไปนั่งที่เตียง
“แช่เท้าสิ มันจะทำให้พี่ผ่อนคลายขึ้นนะ”
“จะมาไม้ไหนอีกหึ”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ซูโฮก็ยอมแช่เท้าตามคำบอก แต่ก็ต้องตกใจที่จู่ร่างบางก็ค่อยถูหลังฝ่าเท้าของเขาแล้วยกออกมาค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดเท้าให้
“เฉินเฉินจะทำอะไรนะ อย่าจับมัน สกปรกนะ”
“ผมจะนวดเท้าให้พี่ไง สกปรกอะไรกันก็ผมล้างเท้าให้พี่แล้วนะ พี่อย่าชักขาออกสิ”เฉินดุคนที่แก่กว่าเขาแล้วค่อยนวดเท้าให้ นั่นทำให้ซูโอต้องใจเต้นกับสิ่งที่เฉินทำ
“ที่ผมนวดเท้าให้พี่เพราะผมอยากไถ่โทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงผมมาก แต่เพราะพวกพี่ทำอย่างนี้นะสิรู้ไหม มันทำให้ผมอึดอัดนะ ตำแหน่งไอ้สมบงสมบัตินั่นผมไม่อยากเป็นเลย ให้พี่แบคเป็นยังจะเหมาะกว่าอีก”
“เฉินเฉินเหมาะกับมันมากกว่าใคร”
“แต่มันทำให้พวกเราทุกคนต้องเจ็บ ต้องเหนื่อย และที่สำคัญมันทำให้พี่ห่างจากผม คิดหรอว่าผมไม่รู้ว่าพี่นะปวดเท้า ยืนนานเดินนานเพราะต้องตรวจดูเวรยาม ไหนจะต้องเสียพลังเวทเพราะต้องคอยใช้พลังหมุนความเป็นไปของที่นี้ เท้าเป็นจุดอ่อนของพี่ และที่เท้ายังเป็นศูนย์รวมประสาทต่างๆ นวดที่เท้าแล้วพี่จะโล่งไปทั้งตัวเลย พี่อี้ชิงรับประกัน”
“ฮ่าๆ ว่าแล้วว่านายต้องไปเรียนกับอี้ชิงมา แต่พี่ก็สบายจริงๆนะ”
“ผมบอกแล้วไงว่าพี่จะโล่งไปทั้งตัว เพราะพี่อี้ชิงรับประกัน”แล้วร่างบางก็สรรหาเรื่องมาเล่าตลอดการนวดเมื่อเห็นว่าใกล้สี่ทุ่มแล้วจึงละมือออก
“เสร็จแล้ว เอาไว้วันอื่นผมทำให้พี่อีกนะ”
“พอแล้ว พี่ไม่อยากรบกวนนาย”
“รบกวนอะไรกัน ผมเต็มใจ”พูดจบก็เก็บของ แต่ก่อนที่ซูโอจะเก็บขาขึ้นนอนนั้น เฉินก็ทำอาการหนึ่งที่ทำให้เขาต้องตกใจ กราบ เฉินเฉินกราบเท้าเขา เป็นไปไม่ได้ นายห้ามกราบนะ
“อย่านะ อย่ากราบ”
“พี่บอกช้าไป”
“ทำไม ทำไมถึงทำอย่างนี้นายรู้ดี ว่านี่มันหมายความว่าไง”
“ผมรู้ดี ว่านี่มันหมายความว่าไง ในเมื่อผมเป็นคนพูดเอง”
คนที่เฉินจะกราบในโลกนี้มีเพียงสี่คนเท่านั้นหนึ่งคือบิดา สองคือมารดา ผู้ให้กำเนิด สามคือ เทพบิดา เทพซีอุส พ่อผู้เลี้ยงดู ผู้ให้พลัง และสี่ สามี ผู้ที่จะยอมเคารพอย่างไม่มีข้อแม้ ตอนนี้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดได้ตายแล้ว สมบัติอย่างเขามีพลังมากมายแต่มิสามารถใช้ได้อย่างใจนึก นั่นทำให้ทั้งมนุษย์ ปีศาจและเทพบางองค์ต้องการตัวเขา ครั้งหนึ่งมีเทพรู้ว่าเขาเป็นสมบัติแต่ไม่รู้ว่าเขาคือผู้ที่เทพบิดาอุปถัมภ์ มาหาเรื่องเขา แล้วมันเป็นช่วงที่เขากำลังป่วยหากไม่ได้ซูโฮช่วยคงตายแน่ เทพองค์นั้นบังคับให้เขากราบแทบเท้า เท้าเป็นของต่ำ กราบเขาเหมือนเฉินยอมรับให้เขาเหนือกว่า เขาไม่กราบ ซ้ำยังประกาศก้อง หากแม้ไม่ใช่บิดามารดาผู้ให้กำเนิด มิใช่เทพบิดาซีอุสผู้เลี้ยงดู บุคคลเดียวที่จะยอมกราบแทบเท้า คือสามีตนเท่านั้น พอเขาประกาศไปอย่างนั้นเทพตนนั้นก็รีบหนีไปเพราะกลัวพ่อเลี้ยงของเขา แต่นั่นก็ทำให้หลายๆคนอยากได้ตัวเขาเช่นกัน ขอแค่บังคับให้เขากราบได้ คนนั้นจะมีสิทธิ์ในร่างกายนี้ทุกอย่าง
“นายมั่นใจแล้วหรอ เฉิน”
“ผมมั่นใจ หรือว่าพี่ไม่ได้รักผมแล้ว ขอแค่พี่พูดแค่นี้ผมจะไม่ยุ่งกับพี่อีก แต่คนๆเดียวที่ผมจะยอมเชื่อ ยอมให้ทุกอย่าง คือพี่เท่านั้น จำไว้ ไม่ว่ายังไงผมก็ยังรักพี่เสมอ สงครามกำลังจะเริ่ม ผมแค่อยากมีความสุขกับคนที่ผมรักก็เท่านั้น”
“ไม่ใช่ แต่พี่ไม่อยากเป็นคนพรากลมหายใจนายและลูกก็เท่านั้น นายก็รู้ กับพี่แม้ครั้งครั้งเดียว แม้เพียงหยดเดียวที่หลั่งรินก็ทำให้นายท้องได้ นายก็รู้หากพี่มีอะไรกับนายพลังของนายที่หล่อเลี้ยงชีวิตจะค่อยหายไปจนนายต้องตาย พี่ไม่อยากฆ่านายและลูกของเรา นายเข้าใจพี่ไหม”ใช่เฉินรู้ ซูโฮของเขาเป็นหนึ่งในสี่ผู้กำเนิด [2]เพียงแค่หยดเดียวก็ทำให้ท้องได้ แม้ว่าจะเป็นผู้ชายก็ตาม
“แต่สงครามต้องการคนที่พลังและอำนาจ หากเป็นพี่ พี่จะต้องหยุดทุกอย่างได้”
“ไม่ พี่ไม่ยอมทำอะไรอย่างนั้นกับนาย เมื่อนายกราบเท้าพี่แล้ว นายต้องรักษาคำพูดจะยอมเคารพเชื่อฟังอย่างไม่มีข้อแม้”แต่ก่อนที่สองคนจะได้ทำอะไรก็มีเสียงเคาะประตูเสียก่อน
“ซูโฮ เปิดประตู เฉินอยู่กับนายหรือเปล่า เปิดประตู”
“มีอะไรลู่ห่าน เฉินอยู่กับฉัน”
“ขอฉันเข้าไปหน่อย”
“เข้ามาสิ”สิ้นเสียงก็มีหลายร่างอยู่หน้าประตู
“มีกองทัพอยู่ปราสาทมากมาย มันประกาศสงครามกับเรา เหมือนจะรู้ว่าหากไม่แย่งสมบัติไปวันนี้พวกมันจะไม่มีโอกาสเอาไปได้อีก”
“เป็นไปไม่ได้ มันจะรู้ได้ไง”เฉินพูดขึ้นมา
“นอกเสียจากว่ามันจะมีคนที่ทำนายดูเหตุการณ์ได้”ซูโฮให้ความคิดเห็น
“นี่พวกนายสองคนพูดอะไร หรือว่า”
“ใช่แล้วซิ่วหมิน เฉินพึ่งกราบเท้าฉันเมื่อกี้ ที่นี้”
“ตายหล่ะ นี่พวกนายยังไม่ได้อะไรกันใช่ไหม”คำพูดของซิ่วหมินทำเอาหลายคนต้องอาย
“บ้าสิ พี่หมิน”
“งั้นพวกเราออกไปข้างนอก ให้พวกเขาได้เป็นสามีภรรยากันให้ถูกต้องเสีย”
“บ้าสิแบค พี่จะไม่มีวันทำเด็ดขาด”
“พี่ต้องทำ เพราะนี้คือความหวังของพวกเรา และผมคิดว่าเฉินรู้ดีว่าทำไมต้องทำ สายฟ้ามีพลังมากแค่ไหนผมรู้ แต่มันจะทรงอำนาจยิ่งขึ้นเมื่ออยู่กับน้ำ หวังว่าพี่คงเข้าใจ ไป ไปสู้กันพวกเรางานนี้ผู้ปกป้องอย่างฉันก็ต้องทำงานแล้วหล่ะ”แล้วทุกๆคนก็จากไป
“พี่ซูโฮ พี่ต้องทำ”
“พี่ไม่ทำ พี่ขอแค่จุมพิตจากเราก็พอ”พูดจบซูโฮก็ประกบปากคนตรงหน้าให้หยุดพูดว่าเขาต้องฆ่าคนที่ตัวเองรักทางอ้อม
“จุมพิตแรกของสมบัติ คือจุมพิตศักดิ์สิทธิ์ อยู่ที่นี้ห้ามไปไหน นี่คำสั่งที่พี่จะสั่งเราในฐานะสามี รออยู่ที่นี้ แล้วพี่จะมารับเรา”
เฉินได้แต่รอซูโฮอยู่ในห้องตามคำสั่ง เขาออกไปไม่ได้ เขาต้องเชื่อฟังสามีของตัวเอง ต้องทำตามคำสัตย์ ต้องทำตามสัญญา เขาจงใจถ่ายทอดพลังของตัวเองผ่านจุมพิตนั้นไปเท่าที่เขาจะทำได้ เขาได้แต่มองดูทางหน้าต่าง บางครั้งที่แบคกับพี่เลย์ก็มาหาเขาบอกข่าวคราวของสงคราม เขาเห็นซูโฮบาดเจ็บ เขาอยากเข้าไปช่วยแต่ทำไม่ได้
“ก๊อก ก๊อก เฉิน เปิดประตูให้พี่หน่อย พี่เลย์เองนะ”
“พี่เลย์ เป็นอะไรไป ทำไมพี่ต้องร้องไห้ แล้วทำไมเลือดมันถึงท่วมตัวพี่จัง”
“ไปกับพี่หน่อย รีบหน่อย”
“แต่ผมต้องอยู่ที่นี่ พี่ซูโฮสั่ง”
“แต่นี่คือคำสั่งของพี่ซูโฮให้มากับพวกเราด่วน ต้องขอโทษด้วยนะพี่เฉิน”
“อะไรนะไค อย่าบอกนะว่า กรี๊ดดดดด”ก่อนที่เฉินจะได้พูดอะไรก็ถูกเทเลพอร์ตมาที่ห้องพิธีกรรมเสียแล้ว สายตาของเขาเห็นร่างๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดหายใจรวยริน
“พะ พี่ซูโฮ พี่ซูโฮ ห้ามเป็นอะไรไปนะ ฮึก พี่เลย์พี่แบค รักษาพี่ซูโฮเร็วๆสิ”เฉินกอดคนร่างขาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด
“พะ พี่ พยายามช่วยเต็มที่แล้ว แต่ร่างกายของซูโฮรับมันไม่ได้แล้ว”
“พี่ซูโฮ ตอบผมหน่อยสิ”
“พะ พี่ ทำตามสัญญาแล้วนะ พี่ไปรับแล้วเฉินแล้วนะ อ๊ะ พี่ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อ๊ะ คนที่จะทำอะไรพี่ได้มีแค่เฉินเฉินไง อ๊ะ”ซูโฮกระอักเลือดออกมา
“ไม่เอา อย่าพูด อย่าพูดสิ เห็นไหมเลือดออกมาเต็มแล้ว”
“พะ พี่รักเฉินเฉินนะ รักคนเดียว จูบพี่หน่อยได้ไหม”
“ฮึก ผมก็รักพี่นะรักพี่คนเดียว”แล้วเฉินก็จูบคนตรงหน้าอย่างไม่รังเกียจเลือดที่อยู่เต็มปากของซูโฮเลย เขารู้สึกว่าที่มือเหมือนมีแท่งโลหะเย็นๆมือของซูโฮกุมมือเขาเอาไว้ หูรู้สึกเหมือนได้ยินบทสวดจากคนตรงหน้าและคนอื่นๆรอบข้าง ร่างกายรู้สึกร้อน เหมือนว่ากำลังมีบางอย่างถูกถ่ายทอดมาที่เขา แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยปากห้ามมือของซูโฮก็ดันให้ของที่อยู่ในมือเขาแทงที่หัวใจตัวเอง
“ม่ายยยยยยยยยย!”
“พะ พี่ รักษา สะ สัญญา คะ ครบแล้ว พี่รักเฉินนะ แล้วเรา จะ จะอยู่ ดะ ด้วยกัน”ร่างของซูโอค่อยๆจางลงก่อนกลายเป้นละอองสีทองเข้าแทรกซึมอยู่ที่ร่างกายของเขา หัวใจของเขาเต้นรัวเหมือนว่ามีหัวใจของอีกคนอยู่ในนี้ ร่างกายรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนมากมาย
“ใคร ใครเป็นคนทำอย่างนี้กับพี่ซูโฮ”เสียงของเฉินที่เปลี่ยนไปทำให้ทุกคนต้องแปลกใจ
“เฮอรอส[3] ฉวยโอกาสตอนที่ซูโฮเผลอ ใช้พลังอัดเข้าอย่างเต็มแรง”
“เฮอรอส คุณไม่ได้อยู่ในนรกอย่างสุขสบายแน่”แววตาของเฉินวูบขึ้นเป็นสีน้ำทะเลข้างหนึ่ง อีกข้างเป็นสีเทาประกายให้ความรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้า ก่อนที่จะหายตัวออกไปจากห้องพิธีกรรม ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของอีกสิบชีวิต
“นี่คือพลังที่แท้จริงของเฉินหรือ”
“มันคือพลังของเฉินและซูโฮต่างหากเลย์”
-หน้าปราสาทออโรร่า-
“เฮอรอส ออกมาสู้กับเราตัวต่อตัว หากท่านแพ้ ท่านต้องยกไพร่พลออกไปและห้ามเหยียบที่นี้อีก หากท่านชนะ ข้ายินดีไปกับท่าน”
“มาสักทีนะ สมบัติอันล้ำค่า โอ๊ะโอ พลังถูกปลุกแล้วหรือ ดี ดี มันช่างหอมหวานและทรงอำนาจกว่าที่ข้าคิดไว้”
เฉินใช้พลังสาดใส่ให้เฮอรอสตกจากหลังมังกรเพลิง เฮอรอสไหวตัวทันแปรงร่างให้กลายเป็นสิงโตจากนรกกระโจนเข้าตะครุบเฉิน ร่างบางหมุนตัวเองหลบข้างไปก่อนที่จะแปรงกายเป็นหมาป่าตัวใหญ่พอๆกับสิงโต ขนสีเงินยวง งามสง่า ไม่แพ้ราชสีห์ ทั้งสองกัด รัด ฟัด ตะปบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่เฮอรอสจะยอมเป็นฝ่ายที่คืนกลับมาเป็นคนก่อน สาดพลังใส่หมาป่าเฉิน เฉินเองเมื่อเห็นถ้าว่าไม่ดีจึงยอมกลับมาอยู่ในร่างคนเหมือนเดิมแล้วสาดพลังสวนกลับใส่เฮอรอส พลังทั้งสองที่เจอกันพอดีพยายามที่พลังให้อีกฝ่ายถอยหนี
‘เซฮุนเดี๋ยวนายช่วยพัดให้ฉันลอยหน่อยนะ พอฉันให้สัญญาณทำเลยนะ’
‘ได้’
‘ดีโอ ถ้าตอนที่ฉันลอยเหนือจากพื้นดินแล้ว นายช่วยทำให้แผ่นดินแยกหน่อยนะ’
‘แน่นอน เราจะทำให้’
‘พี่ซูโฮ ผมจะลงโทษคนที่ทำร้ายพี่เอง’แล้วเฉินก็เพิ่มพลังดันให้เข้าไปหาเฮรอสทันที
“เซฮุน”แล้วร่างของเฉินก็ลอยขึ้นเหนือกองทัพ
“ดีโอ”แผ่นดินเริ่มแยกของเป็นสองฝั่ง ฝ่ายของเฮอรอสบางคนตกลงไป บางคนบินได้ก็บินหนี เฉินจัดการซัดพลังใส่เฮอรอสให้อีกครั้ง คราวนี้เฮอรอสผลัดตกลงไปในบริเวณที่เป็นรอยแยก
“ดีโอ ทำให้แผ่นดินกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เฮอรอสพยายามที่จะใช้พลังบินขึ้นมาแต่ก็ต้องหลบหินเช่นกันแต่ก็ไม่อาจสู้กับผู้ควบคุมดินได้ เฮอรอสถูกฝังลงในดิน เฉินร่ายคาถาสาดลงไปในพิ้นดินที่ฝังเฮอรอส เฮอรอสถูกฝังให้อยู่ใต้นรกแล้ว ไม่สามารถอกมาได้แล้ว ส่วนคนที่เหลือเมื่อเห็นว่าเฮอรอสถูกฝังแล้วก็พากันหนี
“จบแล้ว พอกันที ไม่มีใครตามล่าหาสมบัติแล้ว”
“ลูกทำได้ดีมาก เฉิน”
“ท่านพ่อ นี่คือแผนของท่านใช่ไหม ทั้งหมดนี้คือแผนของท่าน”
“ใช่ มันคือแผนของข้าที่ต้องการให้เจ้าได้ครอบครองพลังนั้นเอง จะไม่มีผู้ใดแย่งชิงจากเจ้าไปได้”
“แลกกับการที่ผมต้องฆ่าคนที่ผมรักนะเหรอครับ ท่านโพไซดอนพอใจหรือที่ท่านทำ ท่านฮาเดสจะเกลียดข้าไหมที่ขังลูกท่าน”
“โพไซดอนยอมรับ ฮาเดสยอมรับ สุดท้าย ซูโฮยอมรับ”
“แล้วท่านจะตั้งตำแหน่งบ้าบอนี่ทำไม”
“เพื่อดูจิตใจของผู้ที่จะได้อำนาจของเรา หากผู้ที่ได้ไปเป็นผู้ที่มีแต่ความโลภโลกนี้จะเป็นอย่างไง หากเจ้ายอมฆ่าคนที่เจ้ารักเพียงเพื่อพลังและอำนาจ พ่อเองก็จำเป็นต้องฆ่าเจ้าเช่นกัน ซูโฮรู้ข้อนี้ดี เขาที่รักเจ้ามากกว่าใครจึงยอมเป็นการ์เดี่ยนคุ้มครองเจ้าอยู่ตลอดเวลา ยอมเป็นคนที่จะต้องให้พลังแก่เจ้าและโลกใบนี้”
“แต่โลกขาดน้ำไม่ได้”
“เช่นกัน โลกก็ขาดสายฟ้าไม่ได้”
“แต่ข้าไม่อาจขาดเขาได้”
“ข้ารู้ลูกข้า ดวงจิตของซูโฮยังคงล่องลอยอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติก หากเขาสามารถหาทางกลับมาได้ภายในสามวัน เขาจะกลับมาหาลูกอีกครั้ง แต่หากเขาไม่สามารถหาทางออกได้ โพไซดอนคงต้องหาผู้สืบทอดอีกครั้ง”
“อะ อะไรกัน ท่านพ่อหมายความว่า”
“พ่อไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย”
“ท่านพ่อ ข้าช่วยเขาได้ไหม”เฉินยิ้มอย่างมีความหวัง
“ไม่ได้ เจ้าไม่เชื่อใจในตัวคนที่เจ้ารักหรือ”
“ข้าเข้าใจแล้ว เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน ซูโฮต้องกลับมาได้แน่นอน ท่านพ่อ ข้ารักท่าน”เฉินเข้ากอดซีอุสแน่น
“เจ้าจะตามไปดูไข่มุกแห่งการกำเนิดไหม”
“แน่นอนครับ ผมจะไปดู เพื่อรอสามีของผมกลับมา”
***************************************
ณ ที่ที่หนึ่งในใต้มหาสมุทรแอตแลนติก
“หนาว ทำไมมันหนาวอย่างนี้ ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกัน”
“หุหุหุ เจ้ามาที่นี้ทำไม”เสียงหนึ่งดังออกมาฟังคล้ายกับว่าผู้พูดนั้นชรามากแล้ว
“ข้าไม่ทราบ ที่นี้คือที่ไหน ท่านบอกข้าได้ไหม”
“เจ้ามนุษย์ผู้มีพลังแห่งน้ำเอ๋ย เจ้ามาที่นี้ทำไม ทำไมไม่อยู่กับคนเจ้ารัก เขากำลังเรียกร้องหาเจ้าอยู่นะ”
“ข้าต้องทำเพื่อให้คนที่ข้ารักอยู่รอดปลอดภัย แม้ว่าข้าจะตายก็ตาม ข้าไม่สนพลังที่ข้าได้รับ ข้าสนอย่างเดียวคือคนที่ข้ารักต้องไม่ตาย ที่นี้คือที่ไหน ท่านบอกข้าได้ไหม”
“ที่นี้คือสุสานวาริน ที่ที่ผู้ได้รับพลังจากน้ำทุกคนต้องมาอยู่หากสิ้นชีพ ที่ที่วิญญาณของเงือกทุกตนอยู่ สถานที่แหล่งสุดท้ายของพวกเรา”
“เพราะว่าข้าตายแล้วสินะ โอเค ที่ตรงไหนที่ข้าต้องอยู่ครับ”
“เจ้าจะอยู่ที่นี้จริงหรือ ลองฟังเสียงรอบตัวของเจ้าให้ดี แล้วมาบอกข้าว่าเจ้าจะเลือกหนทางไหนระหว่างตามหาแสงอรุณรุ่งหรือแสงยามอาทิตย์ลับขอบฟ้า
‘ซูโฮ ตื่นได้แล้ว ฉันรอนายอยู่นะ สปาเก็ตตี้ซอสส้มที่นายชอบ ฉันทำเอาไว้ตั้งเยอะแยะ ซูโฮ กลับมาได้แล้ว ฮึก จะสามวันแล้วนะ ฮึก นายไม่รักฉันแล้วหรอ นายไม่อยากเจอภรรยาคนนี้แล้วหรอ ฮึก ซูโฮ กลับมาเร็วๆสิ’เฉินเฉินรอเขาอยู่ เฉินเฉินปลอดภัยแล้ว เฉินเฉินร้องไห้เพราะเขาหรอ ไม่นะ นายต้องหยุดร้องนะ
“ท่าน เดี๋ยวก่อน ข้าเลือกได้แล้ว”
“ว่าไง เจ้าจะเลือกหนทางใด”
“ตามหาแสงอรุณรุ่ง”
“มาทางใด กลับทางนั้น แล้วเจ้าจะได้เจอคนรักของเจ้า”
“ขอบคุณ ขอบคุณท่านมาก”เมื่อพูดจบซูโอก็โค้งคำนับไปทั่วทิศทางที่เขาได้ยินเสียงนั้นก่อนจะกลับไปทางที่เขามา
‘หึหึ เพราะเห็นแก่ว่าเจ้ารักลูกข้ามากเท่านั้นนะข้าถึงได้ยอมบอกง่ายๆ ฝากดูแลลูกข้าด้วยซูโฮ’
***********************************
“ซูโฮ ตื่นได้แล้ว ฉันรอนายอยู่นะ สปาเก็ตตี้ซอสส้มที่นายชอบ ฉันทำเอาไว้ตั้งเยอะแยะ ซูโฮ กลับมาได้แล้ว ฮึก จะสามวันแล้วนะ ฮึก นายไม่รักฉันแล้วหรอ นายไม่อยากเจอภรรยาคนนี้แล้วหรอ ฮึก ซูโฮ กลับมาเร็วๆสิ”
“เฉิน นายหยุดร้องไห้เถอะ เดี๋ยวพี่ซูโฮก็ต้องกลับมา”
“นี่วันจะครบสามวันแล้วนะดีโอ พี่ซูโฮยังไม่กลับมาเลย”
“ยังไงพี่เขาก็ต้องกลับมา พี่เขาฉลาดจะตาย หยุดร้องไห้ได้แล้วเฉิน”
“ฮึก ขอเราอยู่คนเดียวได้ไหมดีโอ เราไม่ทำอะไรบ้าๆหรอก”
“อื้อ ฉันไปก่อนนะ”เมื่อดีโอออกไปเฉินก็ฟุบตัวลงที่ปากบ่อน้ำที่มีไข่มุกแห่งการกำเนิดอยู่ เขาสะอึกสะอื้นร้องไห้จนเผลอหลับไป ก่อนที่จะรู้สึกตัวเพราะมีแสงสีขาวแยงตา ทันทีที่ลืมตาเขาก็ต้องอ้าปากค้างเพราะหอยมุกนั้นได้เปิดฝาอ้าออกแล้วภายในมีชายหนุ่มร่างโปรงผิวขาวยืนอยู่
“พะ พี่ซูโฮ”
“พี่กลับมาแล้วครับ จะไม่ทิ้งเฉินเฉินไปไหนแล้ว เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป อื้ม”แล้วซูโฮก็ต้องตกใจเพราะคนที่เขารักเข้ามากอดแน่นแล้วโน้มคอเขาเข้ามาจุมพิตอย่างดูดดื่ม
“แต่งงานกันนะ”เฉินพูดทันทีที่ถอนจูบออกมา
“ครับ แต่งงานกัน”
“พรุ่งนี้นะ”
“ห๊ะ เร็วไปไหม”
“ไม่ ช้าไป ความจริงอยากแต่งตอนนี้เลย”
“งั้นแต่งงานพรุ่งนี้แต่เข้าหอวันนี้เลยได้ไหม”
“ตกลง”แล้วซูโฮก็อุ้มภรรยาที่รักของเขากลับไปปราสาทที่ห้องของเขา ไม่ต้องบอกนะว่าไปทำอะไรกัน เอาเถอะ อีกวันคุณจะเห็นอาการแปลกๆของพ่อหนุ่มสายฟ้าเอง
- Fin -
เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งจบ
ห๊ะ อะไรนะคุณมีเรื่องข้องใจหรอ มีอะไรหล่ะ หรือว่าจะถามว่าพ่อประธานคริสสุดหล่อได้กับใคร หรือว่าหนูเฉินของเรามีลูกกี่คน หรือว่าข้องใจใครคู่กับใคร
อ๋อ ทุกเรื่องใช่ไหม ได้ จะเล่าให้ฟัง
เวลาห้าปีที่ผ่านไปมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเชียวหล่ะ
หลังจากที่ยึกๆยักๆกันไปมาสุดท้ายพ่อประธานคริสก็ขอผู้อุปถัมภ์ ท่าน ซีอุส ไปสู่ขอเลย์หรือแม่นางอี้ชิงเจ้าของวิธีการนวดขอคนแต่งงานนั่นเอง(มิอยากจิคุย วิธีนี้หลายคนนำเอาไว้ใช้ได้ผลมากๆ) ผู้สืบทอดพลังของท่านเฮร่า (คงไม่ต้องบอกนะว่าคริสจะเป็นอย่างไงถ้าเกิดไปมีนางเล็กๆดูจากซีอุสได้) มีแต่คนล้อคริสว่าคงจะไม่มีน้ำยาเพราะทำยังไงก็ยังไม่มีลูกสักที แต่อย่าพึ่งกังวลไปเพราะเหมือนแม่นางอี้ชิงกระซิบบอกข้าว่ากำลังท้องอยู่ได้สองเดือนแล้ว
ส่วนไคเมื่อเห็นคริสชิงแต่งงานก่อนทั้งๆที่ตัวเองกับแม่ศรีริโด้สุดที่รักนั้นคบกันมานานหนักหนาก็เลยไปบอกให้ท่านเฮอร์มีสไปขอแม่นางโด้ที่ท่านเทพมารดร เทพีจีอา มาเป็นคู่ครอง ระดับดีโอสักอย่างเมื่อมีลูกสามคน ก็จัดการสั่งให้ไคทำหมันทันทีเพราะไม่เช่นนั้น คงมีลูกจนเกือบล้นโลกแน่ ก็พ่อเจ้าประคุณเล่นทำซะทุกวัน
ชานยอลรายนี้ลงทุนไปตัดชุดแต่งงานขอแบคแต่งงานเลย แน่นอนผู้สนับสนุนคือเทพเฮเฟตุส ผู้มอบพลังแห่งไฟให้เขานั่นเอง โดยเหตุผลคือ เพราะแบครักเดียวใจเดียวไม่เหมือนเมียท่าน เฮเฟตุสถึงขั้นประดิษฐ์อานม้าชั้นเยี่ยมแบบฟูลออบชั่นให้อะพอลโล่เพื่อเป็นสินสอดเชียว ตอนนี้นะหรอ โอ๊ย แทบตั้งทีมฟุตบอลได้แล้วมั้ง ขยันทำจริง
ทาโอ รายนี้บอกได้ว่ากว่าจะได้ไปเซฮุนมากนั้นต้องเมื่อยปากมาก เพราะเมื่อโครนอสรู้ว่าคบกับเซฮุน ก็ไม่ยอมคุย ไม่ยอมขึ้นไปโอลิมปัสเพื่อขอเซฮุนจากเทพีอะโฟไดซ์ ทาโอ ต้องยอมพูดมากเพื่อกล่อมโครนอส สุดท้ายทนไม่ไหวเลยต้องขึ้นเสียงใส่โครนอสบ้าง โครนอสตกใจที่เด็กที่เขาเคยเลี้ยงดูขึ้นเสียงใส่ก็เลยยอมพูด บอกว่าเซฮุนจะเหมือนเทพีอะโฟไดซ์ไหม เขาไม่ชอบอะโฟไดซ์ นางมารยา แน่นอนเซฮุนจะทนไหวหรือเมื่อได้ยินอย่างนั้น รีบลงมาหาโครนอส แล้วบ่นไปสักสามชั่วโมงจนโครนอสใจอ่อน ยอมไปสู่ขอเซฮุนจากอะโฟไดซ์ แต่นั่นแหละ ไปสู่ขอที่อื่นนะไม่ใช่บนโอลิมปัสเพราะยังงอนที่ลูกชาย(ซีอุส)แย่งลูกอมไปอยู่
คู่สุดท้ายคนแก่หน้าเด็ก ลู่ห่านกับซิ่วหมิน ความจริงก็คือสองคนนี้แต่งงานกันแล้ว งานใหญ่เชียวหล่ะ ลู่ห่าน เทพีผู้อุปถัมภ์คือเอเธน่าเชียวนะ ส่วนซิ่วหมินก็ผู้สืบทอดของดีทีมิเตอร์เทพีแห่งเกษตรกรรม ก็ถือว่าเป็นญาติกับฮาเดส อาเธน่ากับฮาเดส ใช่ย่อย ต้องเรียบหรู เริ่ด อลังการเท่านั้น มีลูกชายหนึ่งคนน่ารักน่าชังเชียว
และสุดท้าย ซูโฮกับหนูเฉิน ตอนนี้ก็ ลูกสองคนแล้วนะ น่าแปลกคือ ลูกของทั้งสองเป็นเงือกนี่สิ ซีอุสจึงต้องบอกความจริงว่าแท้จริงแล้วเฉินมีสายเลือดของเงือก พ่อของเฉินเป็นอดีตผู้สืบทอดของโพไซดอน เป็นผู้สืบทอดที่โพไซดอนรักมาก แม้ตายก็ยังได้รับเกียรติเป็นผู้เฝ้าสุสานวาริน
สมบัติท่านหาได้จากที่ใด สมบัติท่านหาได้ที่ใจท่าน
มีสมบัติแล้วไร้สุข มีเพื่อ สิ่งใด มีสมบัติแล้วทุกไซร้ ยังอยากมีฤา
โปรดยินดีในสมบัติที่ท่านมี พอใจในสิ่งที่ท่านได้ แล้วท่านจะพบความสุขได้ในตัวท่าน
- THE END –
“จบแล้วหรอท่านอาจารย์ อยากฟังอีก”
“ไม่เอาข้าเหนื่อย คอก็แห้ง พอๆก่อน”
“ไม่เอาข้าจะฟังอีก นะท่านอาจารย์นะ”
“เอาไว้วันอื่นก็แล้วกันนะเจ้าชาย เดี๋ยวเสด็จพ่อเสด็จแม่ของท่านก็มาว่าข้า ท่านรีบนอนเถอะจะได้แข็งแรงเหมือนท่านซูโฮที่ปกป้องคนรักไง”
“จริงนะท่านอาจารย์”
“จริงสิ”
“แน่นะ”
“ก็แน่สิ”
“ตกลง หลับก็หลับ”ทันทีที่หัวถึงหมอนเจ้าชายน้อยก็หลับไป ส่วนอาจารย์เฒ่าก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วห่มผ้าห่มให้ เดินออกมากลับไปที่บ้านพักของตนที่องค์กษัตริย์จัดให้อย่างเรียบง่ายอย่างที่ตนร้องขอไว้
“พี่กลับมาแล้วหรอฮะ”
“กลับมาแล้ว ขอชาสักถ้วยเถอะนะ”สักพักร่างบางก็ยื่นถ้วยชาพร้อมขนมให้
“วันนี้ท่านยังเล่าเรื่องเดิมหรือเปล่า”
“เรื่องเดิม เจ้าชายชอบมันมาก”
“อิอิ ถ้าเจ้าชายรู้ว่าซูโฮคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากเขาจะเป็นอย่างไรหนอ”
“ถ้าเจ้าชายจะรู้ก็เพราะนาย”เสียงที่เคยฟังแล้วดูแก่ชราแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงของชายหนุ่ม แสงไฟหลอดไฟสะท้อนให้เห็นชายหนุ่มร่างโปร่งสองร่างร่างหนึ่งขาวเป็นพิเศษ อีกร่างที่มุมปากยกขึ้นเหมือนว่ายิ้มอยู่ตลอดเวลา
“อิอิ นานแล้วเนอะ ลูก หลานของเราตอนนี้ก็มัวแต่ยุ่งกับงาน อยากเลี้ยงเด็กนี่หน่าเลยต้องมาเป็นครูให้เจ้าชายน้อย”
“อยากได้ไหมหล่ะลูกน้อยนะ จะทำให้”
“ไม่เอาแค่นี้ก็เยอะแล้วนะ พอเลย หยุดเลย ไม่งั้นจะให้เหมือนอีตาไคเลย”
“งั้นไม่ทำก็ได้ แค่นี้เราก็มีความสุขมากแล้ว แค่มีเฉินเฉินอยู่ข้างๆพี่แบบนี้ พี่ก็มีความสุขแล้ว”
“ผมก็เหมือนกัน ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักนาย”แล้วไฟในบ้านก็ดับลงด้วยฝีมือคนที่อยากมีลูกคนที่... เท่าไหร่ไม่รู้ คิดเอาเอง
- Happy Ending -
[1] ห้าขุนพล คือผู้ที่มีฝีมือในการต่อสู้ชั้นเยี่ยมของสภานักเรียน ปัจจุบันประกอบไปด้วยคริส ประธานนักเรียน ไค ทาโอ ซิ่วหมินและลู่ห่าน
[2] 4 ผู้กำเนิด ชานยอล ซูโฮ เซฮุน ดีโอ พวกเขาคือผู้ที่ให้กำเนิดทุกสิ่ง ดิน น้ำ ลม ไฟ
[3] เฮอรอส ตัวละครสมมติ ผู้ได้รับพลังของฮาเดส
555555 ไรต์ชอบซูเฉิน เลยเอาซูเฉินมาเสิร์ฟเป็นเรื่องแรก ใครอยากได้คู่ไหน ไปที่ห้องห้องรีเควสให้นะค่ะ
ความคิดเห็น