คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : He's mine ผู้ชายคนนี้ของผม [krisChen] ครบแล้ว 100%
He's mine ผู้ชายคนนี้ของผม [KrisChen]
“หึ จะยั่วกันหรือไง”เสียงทุ้มดังขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่จับข้อมือของคนตัวเล็กไว้
“ผมไม่ได้ยั่วคุณครับ คุณคริส”เสียงหวานตอบกลับมา มืออีกข้างที่ยังว่างก็ปลดกระดุมเสื้อคนตรงหน้าออก
“ถ้าไม่ได้ยั่วแล้วเรียกว่าอะไร”คริสมองคนตรงหน้านิ่ง
“ผมจะทายาให้คุณ ปล่อยมือผมด้วย”เจ้าของเสียงหวานไม่สนใจซ้ำยังถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของคนตรงหน้าออกไป อย่างไม่แคร์สายตาที่จ้องมาเหมือนจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว
“ไม่คิดอยากจะทำอย่างอื่นหรือ เฉินเฉิน”ร่างสูงปล่อยมือคนตรงหน้าให้เป็นอิสระทำตามใจตน
“ถ้าผมคิดจะทำ คงทำไปตั้งนานแล้ว”เฉินก้มหน้าทายาที่แผลฟกช้ำที่อยู่บนร่างกายของคนตัวสูงที่ต้นเหตุมันมาจากเขาเองนี่แหล่ะ
“ผมเตือนคุณแล้วนะ เฉินเฉิน คุณรอดจากพวกนั้นก็จริง แต่ก็ใช่ว่าจะรอดจากมือผม”คริสพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองที่กำลังพุ่งพล่านเพราะมือเรียวที่เคลื่อนไหวบนหน้าอกของเขา
“หึ แต่อย่างน้อยผมก็รอดมาจนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่หรอ”ร่างบางส่งยิ้มให้เขาอย่างที่เคยทำตั้งแต่วันแรกที่พวกเราเจอกัน
เขาเจอเฉินที่นี้ ที่ผับxoxo วินาทีแรกที่เขาได้เห็นคนตัวเล็ก รอยยิ้มที่เจ้าตัวส่งมาในขณะที่ร้องเพลงนั้นมันทำเอาเขาเคลิ้มไปอย่างไปรู้ตัว ไหนจะดวงตาสดใสคู่นั้น
“ไงพี่ สนใจเด็กในสังกัดผมแล้วอีกหรือไง คนเก่ามันน่าเบื่อแล้วใช่ไหม”
“ก็เด็กแกมันน่าสนจริงๆนี่ว่ะ ไอ้ไค แต่ไม่เอาแบบคนก่อนนะเว้ย เฮียไม่ชอบพวกผ่านมือมาเยอะ”
“คนนี้ถ้าเฮียกล่อมได้นะ สุดยอดแล้ว ยังไม่เคย สดๆซิงๆ แต่ผมขอเถอะอย่ายุ่งดีกว่า”
“ทำไมว่ะ จะเก็บไว้กินเองหรือไง เดี๋ยวเฮียจะฟ้องเมียมึง”
“เฮ้ย เฮียอย่าไปฟ้องโด้สิ คนนี้ที่ห้ามไว้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แต่ว่านี่เสี่ยซีวอนก็มาเลียบๆเคียงๆ แต่ก็โดนตอกกลับทุกครั้ง ผมกลัวว่าเฮียจะมีเรื่องกับเสี่ยแก แล้วก็เนี่ยไม่เชิงว่าเป็นเด็กในสังกัดผม เป็นญาติผมนะ”
“ญาติฝั่งไหนของแก เฮียไม่สนว่ะ ใครดีใครได้ ว่าแต่ไอ้ตาแก่ซีวอนมันมาที่นี้บ่อยไหมว่ะ”
“ญาติฝั่งพ่อนะ เสี่ยซีวอนมันก็มาบ่อยอยู่นะเฮีย อีกไม่เกินสามสิบนาที เดี๋ยวก็มา ว่าแต่เฮียสนใจเด็กผมมันจริงๆหรือเปล่า นี่ผมซีเรียสน่ะเฮีย”
“เฮียสนจริงๆ เรียกมาคุยด้วยได้ไหม”
“เอิ่ม เห็นเป็นเฮียหรอกฮะ ถ้าเป็นตาแก่ซีวอนนี่ผมไม่ให้อย่างนี่ สิทธิพิเศษเฮียคนเดียวเลย”
“เออ ขอบใจว่ะ มันก็น่าเก็บให้ไกลตัวไอ้ตาแก่มักมากจริงๆ แก่จนมีลูกโตจะมีหลานแล้วแต่ก็ยังตัณหากลับ ถ้าเป็นอย่างเฮียนี่ ยังหนุ่มยังแน่นเมียยังไม่มี ค่อยยังชั่วใช่ไหมว่ะ เสี่ยคิม”
“คร้าบ ยังหนุ่มยังแน่น ไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน เสือผู้หญิง ฟันมาแล้วนับคนไม่ได้ แต่ถ้าเฮียจะคิดเล่นกับญาติผมคนนี้ระวังเตรียมรับคำบ่นจากพี่หมินได้เลย นี่มาทำงานที่นี้กว่าพี่หมินแกจะยอมให้มานี่กล่อมตั้งนานเลยนะเฮีย”
“มันเกี่ยวอะไรกับไอ้ซาลาเปาแก่หน้าเด็กว่ะ”
“ก็เนี่ย น้องชายเฮียหมิน คิงจงแดหรืออาเฉินไง”แต่ก่อนที่คริสจะได้พูดอะไรออกไป คนที่พวกเขาพุดถึงก็มาพอดี
“จงอิน เรียกฮยองมามีอะไรหรือเปล่า”เมื่อมองคนตรงหน้าใกล้ๆเขาก็ผมว่าผู้ชายคนนี้น่ารักจริงๆ มุมปากยกขึ้นเหมือนคนที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่อยากให้ฮยองได้รู้จักกับลูกค้าของผับอีกคนที่สำคัญของเรานะ อู๋ อี้ฟานหรือคริส เป็นเพื่อนรุ่นพี่ผมนะ”
“อันยองเซโย ผมชื่อ คิมจงแด ยินดีที่ได้รู้จักครับ”ร่างบางส่งยิ้มที่จริงใจมาให้ เล่นเอาหัวใจผมกระตุกไป กลิ่นตัวที่ลอยออกมาท่ามกลางกลิ่นเหล้าและบุหรี่ กลิ่นส้ม กลิ่นเหมือนกลิ่นส้ม เหมือนอยู่ๆดีเวลามันก็ช้าไปลง ใบหน้าที่ใกล้เข้ามา จนเกือบได้ยินเสียงลมหายใจ แทบทำให้ผมหายใจติดขัด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเขา มันดึงดูดผมได้ทุกอย่าง
“คุณคริส คุณคริสครับ เป็นอะไรไปครับ”
“อะ ไม่มีอะไรครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ว่าแต่ ถ้าเป็นลูกค้าคนสำคัญ ทำไมฮยองถึงพึ่งเคยเห็นหล่ะจงอิน”
“อ้อ พอดีเฮียแกพึ่งกลับมาจากแคนาดานะฮยอง”เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แคนาดา น่าเที่ยวมากไหมครับ ผมไม่เคยไป”
“ถ้าว่างๆ ผมจะพาไป”
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรครับ ผมรอจบก่อน”
“คุณจงแดยังเรียนไม่จบหรอครับ”
“ผมต่อปริญญาใบที่สองนะครับ”แต่ก่อนที่คริสจะถามหรือพูดอะไรออกไปก็ต้องชะงัดกับเสียงนี้
“เฮ้ย เปิดประตูห้องให้ฉัน ฉันจะคุยกับน้องเฉินเฉิน”
“เฮ้อ มาอีกแล้ว เบื่อจริง”
“ว่าไงฮยอง จะให้เข้ามาไหม”
“แล้วห้ามได้ไหมเล่า”
“ปล่อยให้เสี่ยซีวอนเข้ามาได้”ไคสั่งให้สองบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องเปิดประตูให้ซีวอนได้เข้ามา
“อ่า หนูเฉินเฉิน ทำไมวันนี้ไม่ร้องเพลงแล้วล่ะ วันนี้เสี่ยไม่ได้ฟังหนูร้องเพลงเลย”
“พอดีวันนี้ผมมีแขกพิเศษที่ต้องดูแล ขอโทษด้วยนะครับเสี่ย”ซีวอนหันไปมองคนที่นั่งอยู่กับเด็กที่เขาหมายตาเอาไว้
“อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้เด็กเมื่อวานซืน อู๋อี้ฝาน”
“แต่อย่างน้อยเด็กเมื่อซืนอย่างผมก็ล้มฐานธุรกิจท่านที่ฮ่องกงได้”
“อย่ายุ่งกับเด็กของอั้ว”
“ขอโทษนะครับ แต่ว่าเฉินเฉินไปเป็นเด็กของท่านเมื่อไหร่ เมื่อกี้เราสองคนยัง... กันอยู่เลย”
“แก!! ไอ้อู๋ฟาน หนูเฉินเฉินบอกเสี่ยมาสิ มันทำบังอะไรหนู บังคับอะไรหนู”
“คุณคริสไม่ได้ทำอะไรผม ผมเต็มใจเอง ดังนั้นเสี่ยอย่ามายุ่งกับผมเลยนะครับ”เฉินแกล้งทำเป็นเข้ากอดเอวของคริสแล้วซุกหน้าเข้ากับไหล่กว้างเป็นเชิงหลบหน้าซีวอนที่กำลังโกรธจัด
“เห็นไหมครับ ว่าผมไม่ได้บังคับอะไรเลย เขาเต็มใจ ดังนั้นท่านก็ไม่ควรที่จะมายุ่งกับเด็กของผมนะครับ”คริสกอดตอบเฉินแน่นเล่นตามน้ำไปตอกกลับให้ซีวอนต้องโกรธมากขึ้น
“เสี่ยคิม ผมคิดว่าคุณควรรู้นะว่าควรจะทำอย่างไง วันนี้ผมจะกลับก่อน หวังว่าพรุ่งนี้ผมคงจะไม่มีมารผจญ ส่งเด็กคนอื่นมาให้ผมด้วยคนหนึ่งที่เดิม”ซีวอนเดินออกไปอย่างหงุดหงิดที่วันนี้มีคนขวางเขาเอาไว้ แถมซ้ำยังเป็นคู่แข่งทางธุรกิจอีกด้วย
“เฮีย เฮียเอาความลำบากมาให้ผมอีกแล้ว”ไคที่ตอนนี้กำลังเครียดหนัก ถึงแม้จะรู้ว่าซีวอนเป็นคนยังไง แต่อย่างนั้นซีวอนก็เป็นลูกค้าที่สำคัญอีกคน รายใหญ่เลยทีเดียว
“เอาน่า ช่วยลูกแมวน้อยก่อนไง”คริสลูบหลังเฉินที่ตนนี้ยังกอดเขาอยู่
“เฮ้อ ไปแล้วใช่ไหมคุณคริส อ๊ะ ปล่อยผมสิ”เฉินดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคริสที่กอดเขาแน่น
“อ้าวทำไมล่ะ ไหนเฉินเฉินบอกว่าถ้าเป็นผม คุณเต็มใจไม่ใช่หรอ อ่า ตอนนี้ผมอยากกอดเฉินเฉินไว้นานๆ”
“นั่นมันละครตบตาซีวอน ตอนนี้ของจริงปล่อยผมนะ”
“จะไม่ให้รางวัลคนที่ช่วยคุณเลยหรอเฉินเฉิน”
“คุณจะเอาอะไร”แต่คำตอบที่ได้มาคือแก้มที่เอียงมา
“ไม่ แค่ผมกอดคุณก็พอแล้ว ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะคุณคริส!!”
“อื้อ ไหนบอกว่ารางวัลคือกอดไง นี่ก็เอารางวัลอยู่นี่ไง”
“ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้”ว่าแล้วร่างบางก็ส่งหมัดเข้าไปที่ใต้ลิ้นปี่ของคนตัวสูงจนจุกต้องยอมเขาออกมา จงแดรีบวิ่งออกจากห้อง
“สมน้ำหน้า อยากไปทำแบบนั้นกับจงแดฮยองเอง นี่แหละ ทำไมถึงได้รอดมาทุกครั้ง”
“หมัดหนักเป็นบ้า แล้วนี่เฉินเฉินเลิกงานกี่โมง”
“สี่ทุ่มเฮีย ตอนนี้พอดีเป๊ะ นี่คงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาของที่ห้องแต่งตัวมั้ง ถามทำไม จะไปส่งหรือไงเฮีย”
“อื้ม อยากรู้ว่าอยู่ที่ไหน อีกอย่างเฮียรู้สึกแปลกๆนะ เหมือนว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“ห้องอยู่หลังผับ ปกติฮยองเขาจะออกทางประตูหลังเลย เฮียไปรอที่นั่นก็แล้วกัน” และดูเหมือนว่าความรู้สึกของเขาจะเป็นจริงเพราะว่าเขาเห็นผู้ชายสองคนที่เป็นคนของซีวอนมายืนอยู่ที่ประตูด้านหลังของผับ เขาโทรสั่งให้การ์ดของเขาจัดการทำสองคนนั้นให้สลบ แล้วลากไปเก็บเอาไว้พลางเขียนข้อความไปหานายของสองคนนั้น สักพักร่างบางก็ออกมา
“คุณคริส คุณมาทำอะไรที่นี้”
“มารอเฉินเฉิน”
“มารอผมทำไม”
“จะไปส่ง”
“ผมมาเองได้ ก็กลับเองได้ เชิญคุณเข้าไปในผับต่อหรือไม่ก็กลับบ้านของคุณไปซะ”
“อยู่กับเฉินเฉินดีกว่าตั้งเยอะ”คริสสาวเท้าเข้าไปหาเฉินจนร่างบางต้องถอยหลังชนกับกำแพง สองแขนพิงผนังล็อคให้คนตัวเล็กต้องอยู่ใต้ร่างใหญ่
“คุณจะมาอยู่กับผมทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วก็ช่วยออกห่างจากผมด้วย”
“ผมจะพูดตรงๆเลยนะ ผมต้องการคุณ เฉินเฉิน” สายตาและคำพูดที่คริสสื่อออกมา มันทำให้เขาต้องจนคำพูด สายตาแข็งแกร่งที่แสดงความต้องการออกมาอย่างเห็นได้ชัดมองสำรวจรูปร่างเขาซะจนรู้สึกเหมือนว่าเหมือนถูกฝ่ามือของคริสลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว แก้มใสแดงระเรื่อออกมาด้วยความอาย จนคริสทนไม่ไหวต้องก้มลงไปสูดความหอมโดยที่เจ้าตัวไม่สามารถขัดขืนได้สักนิด
“อ่า หอม พอเข้าใจแล้วว่าทำไมตาแก่ซีวอนนั้นถึงอยากได้ตัวเฉินเฉินซะขนาดนี้” คราวนี้ร่างหนากดริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากบาง พยายามทำให้คนตรงหน้าคลายริมฝีปากที่เม้มเอาไว้ ก่อนที่จะผละออกมาเล็กน้อยเมื่อร่างบางทุบที่ไหล่ขออากาศเข้าไปบ้าง ริมฝีปากบางที่เริ่มบวมเจ่อเพราะแรงจูบเผยอออกมา คริสไม่รอให้ร่างบางได้ตั้งตัวก็ประกบจูบเข้าไปใหม่อีกรอบคราวนี้ลิ้นร้อนถูกสอดเข้ามาในโพรงปากหวาน ลิ้นของคนตัวสูงตะหวัดเกี่ยวกับลิ้นเล็กอย่างชำนาญ ทำเอาจงแดแทบหมดเรี่ยวแรง หากไม่ได้คริสกอดประคองเอาไว้ก็คงล้มลงไปแล้ว คริสแทบคลั่งกับรสสัมผัสที่เขาชิมจากคนตัวเล็ก หวาน หวานเกินไป หวานเสียจนไม่อยากผละออกไปหากแต่ว่าก็กลัวว่าร่างเล็กจะขาดอากาศหายใจไปเสียก่อน
“หวาน”สิ้นคำพูดร่างสูงก็โดนคนที่อยู่ในอ้อมกอดตีที่แขนด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“แฮ่ก แฮ่ก คนลามก”เฉินที่ตอนนี้หน้าแดงไปหมดซบลงกับอกแกร่งอย่างเหนื่อยหอบ
“คราวนี้ก็ไม่มีแรงกลับบ้านเองแล้ว ดังนั้นผมจะไปส่ง”
“ไม่ ผมเอารถมาเองจะทิ้งรถไว้ที่นี้ได้ไง”
“เดี๋ยวให้คนขับรถตามไปให้”
“อือ”ร่างบางปล่อยให้ร่างสูงอุ้มตัวเองมาที่รถ เพราะว่าตอนนี้รู้สึกหมดแรงที่เดินเองได้จริงๆ ไม่ไหวทำไมคนที่พึ่งเจอกันอย่างคริสถึงทำให้เขาเป็นอย่างนี้ได้ ตลอดกาลเดินทางคริสเอาแต่หาทางลวนลามเขาตลอด จะหนีก็หนีไม่ได้ บอกแล้วไงว่าตอนนี้หมดแรง กะอีแค่จูบทำไมถึงทำเขาเป็นอย่างนี้ โอ๊ย ร้อนไปหมดทั้งตัว หมดแรงที่จะขัดขืน
“จะไม่ขอบคุณคนมาส่งหน่อยหรอ เฉินเฉิน”ร่างสูงเอ่ยเมื่อมาส่งคนตัวเล็กถึงห้อง
“เหอะ ขอบคุณ”
“ไม่อยากได้ยินแบบนี้เลย ขอแบบหวานๆ อย่างนี้”เสียงทุ้มกระซิบแผ่วแหบกระเส่าข้างหูเล็กที่แดงแจ๋
“บ้า ไม่พูด ขอบคุณ แค่นี้แหละ กลับไปเลย”คริสอดหัวเราะท่าทางของคนตัวเล็กที่เขินจนใบหน้าและหูแดงไปหมด ต้องก้มลงหอมแก้มใสอีกครั้งอย่างห้ามใจไม่ได้
“กลับก็ได้ แต่พรุ่งนี้จะมาหาใหม่”
“ไม่ต้องมาเลย”ร่างบางตะโกนไล่หลังคนร่างสูงที่เดินออกไปแล้ว
“อ่าห๊ะ ถ้าไม่อยากได้กุญแจรถคืนก็นะ”
“อีตาบ้า เอากุญแจคืนมาเลยนะ”คนตัวเล็กที่ตอนนี้หัวเสียแล้วตะโกนออกมาจนสุดเสียง
“ฮ่าๆ พรุ่งนี้จะเอามาคืนให้ ที่ห้อง”แล้วร่างสูงก็รีบเดินเข้าลิฟต์ไปปล่อยให้คนตัวเล็กหัวเสีย เดินกระฟัดกระเฟียดเข้าห้องของตัวเอง
“ถ่ายรูปไว้แล้วใช่ไหม ชานยอล ขอกุญแจรถของเฉินเฉินด้วย”คริสพูดกับเลขาคู่ใจที่ยืนรออยู่ห่างๆ ปาร์ค ชานยอล คนนี้ไม่เคยทำงานพลาด
“นี่ครับท่าน ส่วนรูปเรียบร้อยแล้วครับ จัดการส่งเข้าให้เสี่ยซีวอนแล้วครับ”
“ดี ให้มันรู้ไปว่าเฉินเฉินเป็นของฉัน อ้อโทรบอกให้ไคมันส่งเด็กมาให้ฉันแก้ขัดด้วย”
“ครับ”ชานยอลลอบถอนหายใจออกมา
‘คงต้องเพิ่มการ์ดมาตามเฝ้าคุณจงแดอีกคน ไม่งั้นคงได้โดนท่านคริสและแบคฆ่าตายแน่’
**********************************************
หลังจากวันนั้นเขาก็มักที่จะวนเวียนไปที่ผับนั้นทุกวัน ตามไปเผ้านักร้องเสียงหวานที่มีรอยยิ้มพิฆาตนั่นแหละ และทุกครั้งต้องเจอกับซีวอนที่ก็เข้ามาเฝ้าเหมือนกัน ผับแทบจะร้อนเป็นไฟทุกครั้งและทุกครั้งเขาก็ต้องคนของเขาจัดการกับคนที่ซีวอนสั่งให้ตามฉุดเฉิน จนกระทั่งมาวันนี้นี่แหละ ที่เขากับซีวอนดวลกันตัวต่อตัวใครจะไปคิด แก่แล้วยังแข็งแรงอยู่ เหตุผลนะหรอเพราะวันนี้เขาต้องเคลียร์งานอย่างหนักที่ซีวอนมาป่วน ทำให้กว่าจะมาที่ผับได้ก็เห็นตาแก่ซีวอนลวนลามร่างเล็กอยู่ โดยที่คนตัวเล็กเองก็พยายามขัดขืน แต่ก็สู้แรงตาแก่ตัณหาอย่างซีวอนไม่ได้ ตอนนี้เขาเลยต้องมานั่งในห้องแต่งตัวของเฉินเฉิน ปล่อยให้ร่างบางทำแผลทายาให้
“เสร็จแล้ว ใส่เสื้อได้แล้ว”
“หึหึ บอกแล้วไงว่าอย่ามายั่วผม”คริสโอบเอวบางเอาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน
“ปล่อยผมนะ บอกแล้วไงว่าไม่ได้ยั่ว”
“จะไม่ขอบคุณผู้มีพระคุณหน่อยหรอ เฉินเฉิน”เฉินถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนที่จะยิ้มที่มุมปากอย่างคิดอะไรออก ร่างบางโอบคอของคนที่เขานั่งบนตักอยู่ให้โน้มลงมา
“อ่า คริสฮยองฮะ ขอบคุณนะฮะ จุ๊บ”ริมฝีปากบางกระซิบเสียงแหบกระเส่าใกล้หูของคนลามก ปล่อยลมหายใจที่แกล้งทำเป็นติดขัดให้ร่างสูงได้สยิวเล่น ก่อนที่จะจูบลงบนคางที่มีไรหนวดเบาๆ แล้วผละออกไปให้ร่างสูงต้องคลั่งครางเบาๆออกมา
“อืม ความอดทนของผมไม่เหลือแล้วนะ อย่ามาหาว่าผมใจร้ายหล่ะ”
“โอ๊ะ พอดีว่าผมไม่กลัว ถ้าคุณกล้าที่จะขืนใจผมคงรู้ว่าพรุ่งนี้มันจะเป็นยังไง”
“อย่างน้อยผมก็ต้องทำให้คนอื่นรู้ว่า เฉินเฉินเป็นของผม”
“ก็แค่ร่างกาย แต่ไม่ใช่จิตใจ”สิ้นเสียงริมฝีปากบางก็โดนริมฝีปากหนากดจูบอย่างรุนแรง เร้าร้อน ริมฝีปากหนาจูบไล้ไปทั่วทั้งใบหน้าหวานก่อนที่จะลงไปไซร้ซอกคอขาวและไหปลาร้า ตีตราประทับความเป็นเจ้าของไปทั่วทุกมุม มือก็ลูบไล้กายบางไปทั่วทั้งตัว
“คุณเป็นของผม จำไว้ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้นอกจากผม ผมคนเดียวที่จะพรากลมหายของคุณได้”
ฉึก
“อึก...”ร่างบางเบิกตากว้าง มือบางกุมที่คอของตน ดวงตาของคริสเปล่งประกายสีทองจนน่ากลัว ริมฝีปากแย้มยิ้มออกมาเห็นเขี้ยวคมที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา
“ลืมมันซะที่รัก ลืมมันซะ”แล้วร่างบางก็โงนเงนล้มลงไปบนแผงอกของคริส
“ชานยอล สั่งให้คนของเราเตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม”
“ครับ ตอนนี้เราตรึงไว้รอบๆที่ผับแล้วครับ ท่านสั่งเมื่อไหร่เราพร้อมทำเต็มที่ครับ”
“แค่ตรึงๆไว้ก่อนก็แล้วกัน ถ้ามันไม่ล้ำเส้นเข้ามาก็ยังไม่ต้องทำอะไร สำคัญคือ เฉินเฉินต้องปลอดภัย”
‘เชว ซีวอนครั้งนี้จะเป็นการเตือนครั้งสุดท้าย หากคุณเข้ามาล้ำเส้นอีกครั้ง จะหาว่าไม่เตือน”ร่างใหญ่เริ่มเปล่งประกายสีทองร่างกายเปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตอีกชนิดหนึ่ง ก่อนที่จะคำรามก้องให้พวกเดียวกันได้รู้และข่มขู่ให้ศัตรูถอยออกไป
**************************
“อืม หืม อ๊ากกกกกก”จงแดที่ตอนนี้ตื่นแล้วพบว่าตัวเองนอนบนร่างหนา แถมเสื้อผ้ายังถูกเปลี่ยนไปอีก
“ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณคริส ตื่น ตื่นมาเดี๋ยวนี้~”ร่างเล็กสะกิดร่างใหญ่จนเหมือนเขย่าให้ตื่นขึ้นพร้อมทั้งส่งเสียงสูงจนทำเอาคนที่หลับอยู่ต้องลุกขึ้นมาปิดปากคนเสียงสูงด้วยริมฝีปากของตัวเอง
“อืม จะร้องปลุกทั้งบ้านเลยหรอเฉินเฉิน”
“ที่นี้ที่ไหน แล้วผมมาได้อย่างไง ผมมานอนบนตัวคุณได้อย่างไร ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม”เฉินรีบรัวคำถามออกไป
“ช้าๆ ที่นี้คือคฤหาสน์อู๋บ้านของผมเอง มันก็เหมือนบ้านของคุณนั่นแหละ ผมอุ้มมาเอง อุ้มให้มานอนบนตัวผมนี่แหล่ะ นุ่มกว่าเตียงใช่ไหม แล้วผมก็เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าคุณเอง”คริสตอบคำถามทั้งหมดพลางหอมแก้มนุ่มแต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ร่างเล็กเป็นอิสระ
“ทำไมต้องพาผมมาที่นี้ ทำไมไม่พาผมไปที่คอนโด”ใบหน้าหวานคมขมวดคิ้วแน่นสงสัย
“เพราะที่นั่นไม่ปลอดภัย”ให้ตายจะบอกลางสังหรณ์ดีหรือเปล่านะเฉินเฉิน
“บอกเหตุผลที่แท้จริงของคุณ คุณไม่ใช่คน อย่าคิดว่าผมจะลืมอย่างที่คุณบอกลืม”นี่ไงโทษของการไม่รู้จักเอาลู่ห่านไปด้วย
“ใช่ทั้งผมและซีวอน พวกเราไม่ใช่คน รวมถึงคุณในอนาคตอันใกล้นี้ด้วย”
“หมายความว่ายังไง”
“ดูต้นคอของคุณสิ”เฉินรีบลงมาจากร่างแกร่งเข้าไปส่งกระจกดูต้นคอตัวเอง พบว่ามีรอยรอยหนึ่งที่เหมือนกับว่าโดนตราสัญลักษณ์บางอย่างประทับในตำแหน่งที่เขาถูกคริสกัดเมื่อวาน
“รอยนี้ คืออะไร หมายความว่าอะไร”
“คุณคือของผม คุณคือคนของเรา ”คริสเข้ามากอดเจ้าของเอวบางที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“แล้วผมจะเป็นอย่างพวกคุณไหม”
“ไม่ ผมไม่ได้เลียแผลคุณ น้ำลายผมไม่ได้โดนแผล”
“หึ เลียแผล กัดแล้วมีบาดแผลหากโดนน้ำลายแล้วจะกลายเป็นเหมือนพวกคุณ ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังฟังวิธีติดต่อโรคพิษสุนัขบ้าเลยล่ะ”
“โธ่ เฉินเฉิน พูดเอาซะเผ่าพันธุ์พวกผมหมดความย่ำเกรงเลยนะ”
“อิอิ แล้วมันไม่เหมือนหรอ หมาเหมือนกัน”
“หึ พอเลยเดี๋ยวจะทำให้ลุกไม่ได้เลยถ้าเฉินเฉินยังแซวอยู่”
“เห็นว่าเป็นที่ของพวกคุณหรอกนะ จะยอมเลิกแซวให้”ใบหน้าหวานแดงขึ้นอย่ารู้ความหมาย
“แต่ว่าตั้งแต่วันนี้เฉินเฉินต้องมาอยู่ที่คฤหาสน์อู๋ ไม่ต้องทำงานที่นั้นแล้ว มหาลัยก็ไม่ต้องไปเรียน”
“ไม่ ผมจะอยู่ที่คอนโดของผม ไม่ทำงานที่นั่นก็ได้แต่ผมจะเรียน”
“ทำไมถึงดื้อ ผมบอกว่าเฉินเฉินว่าต้องมาอยู่ที่นี้ ก็ต้องมาอยู่ เพื่อความปลอดภัยของเฉินเฉิน ไม่ต้องเรียนแล้วปริญญาก็ได้ไปแล้ว ใบที่สองนี้ก็ดร็อปไว้ก่อน ตอนนี้ที่ข้างนอกมันไม่ปลอดภัยสำหรับเฉินเฉินเลยนะ”คำพูดและสายตาที่แสดงความเป็นห่วงนั้นทำให้เฉินต้องใจอ่อนลง
“โอเค มาอยู่ก็ได้ แต่ผมจะไปเรียน”
“เรียนทำไม เรียนแล้วสุดท้ายเฉินเฉินก็ไม่ได้เอาไปสมัครงาน อยู่บ้านทำหน้าที่เป็นเมียผมก็พอ”
“บ้าสิ ใครจะเป็นเมียคุณ”
“ก็เฉินเฉินไง ตรานั่นจะบอกว่าคุณคือผู้ชายของผม ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะ”
“เอาน่าให้ผมไปเรียนเถอะนะ เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนผมก็จะจบแล้ว”เฉินหันเข้ามากอดเอวคริสพลางส่งสายตาอ้อน
“ไม่ได้ ข้างนอกมันอันตราย”
“แล้วคุณจะปล่อยให้ผมไปคนเดียวหรือไง จะไม่ไปรับไปส่งผมหรือไง แค่คุณคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างผม ผมก็มั่นใจแล้วว่าต้องปลอดภัยจากพวกนั้น”เฉินสบตาตรงกับคริสอย่างแน่วแน่ไม่ยอมใจอ่อนทำตามที่ร่างสูงบอก
“ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายเฉินเฉินหรอก ไม่ยอมให้คลาดสายตาไม่แต่วินาทีเดียว ไม่ยอมปล่อยมือไปหรอก”ร่างสูงก้มให้หน้าผากตนชนกับหน้าผากของใบหวานหวาน ดวงตาคมมองเข้าไปในดวงตาหวาน
“ผมเชื่อใจคุณ”ร่างบางพูดช้าๆชัดๆให้อีกฝ่ายได้เข้าใจในคำพูดของตน มือหนาล็อคท้ายทอยคอตัวเล็กเอาไว้แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรคนตัวเล็กกลับผลักเขาออก
“ขอบโทษนะครับคุณคริส แต่ว่าผม เจ็บท้อง”แล้วเฉินก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้คริสต้องหัวเสียแต่เช้าอยู่คนเดียว
*****************************************
“คุณคริส สั่งให้คนของคุณกลับไปเลยนะ ไม่ต้องมาตามผมตลอดอย่างนี้ก็ได้เสียการเสียงาน”
“ไม่เสียหรอก งานของพวกเขาคือดูแลเฉินเฉิน”
“แต่ว่ามันอึดอัด ผมมาเรียนนะ ไม่ได้มาเป็นนักโทษให้คนของคุณคอยเฝ้า แล้วบ้านกับมหาลัยก็ใกล้กันนิดเดียว เดินกลับก็ได้ ไม่ต้องมารับมาส่งเป็นขบวนอย่างนี้”
“แต่ว่าเพื่อความปลอดภัย”
“งั้นคุณก็เดินมาส่งผมสิ แค่คุณ คนเดียวก็พอแล้ว”เฉินเข้าไปกอดคอคนที่กำลังนั่งหน้าเครียดจากด้านหลัง ใบหน้าหวานซบกับไหล่หนา
“นะ ผมดูแล้ว มันมีทางลัดสำหรับพวกคุณอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ผมก็แค่อยากเดิน กับคริสฮยองบ้าง ก็เท่านั้น”
คนตัวเล็กพูดต่อไปเมื่อเห็นว่าคริสยังคงเงียบอยู่
“นะ เฉินเฉินอยากเดินกับคริสฮยองนะครับ”
“เฮ้อ ให้ตายสิ ต้องตามใจจนได้สินะ”คริสแกะมือของเฉินออกจากคอ แล้วดึงให้มานั่งที่ตักของตนพลางคิดอยู่ในใจ คนตัวเล็กรู้แล้วสิว่าต้องอ้อนเขาอย่างไง คราวนี้ขัดใจอะไรก็ไม่ได้
“รู้ไหมข้างนอกมันอันตราย เส้นทางพวกนั้นมันอันตรายนะ ยิ่งกว่าถนนสายไหน”คริสกอดร่างบางอย่างห่วงแสนห่วง
“รู้ แต่เพราะมีคริสฮยองไง ผมมั่นใจ”
“งั้นผมจะไปส่งไปรับเฉินเฉินทุกวันเอง ยิงปืนเป็นไหม”
“เป็น ถามทำไมหรอ”
“งั้นต้องพกปืนไปด้วย มันบรรจุกระสุนเงินเอาไว้เป็นอย่างดี เผื่อเอาไว้ หากมีอันตรายชุลมุนจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้”
“โอเค จะพกไว้ติดตัวให้เหมือนว่าเป็นอวัยวะเลย”
“เฮ้อ ผมจะเป็นบ้าก็เพราะเฉินเฉินนี่แหละ”คริสก้มลงไปสูดดมกลิ่นตัวของคนที่ทำให้เขาต้องเป็นได้ขนาดนี้ ห่วงเสียจนอยากเก็บเอาไว้ในอ้อมกอดนี้ไว้ตลอด
“เอาน่าก็เล่นอยากแอ้มเด็กเองนิ แถมยังเป็นมนุษย์ธรรมดาด้วย”
“ทำไงได้ก็เด็กมันน่ารักจนอยากฟัด”คริสก้มลงไปหอมใบหวานนั้นแทบทุกส่วนรวมทั้งไซร้คอขาวทำเอาคนบ้าจี้ต้องหัวเราะออกมา
เช้าวันต่อมาคริสมาส่งร่างบางไปมหาลัยด้วยความเป็นห่วงคราวนี้เขาสั่งให้การ์ดคอยหลบอยู่ตามเส้นทางอยู่ในสภาพเตรียมพร้อมทุกอย่าง เมื่อก้าวพ้นจากอาณาเขตบ้านคริสก็จัดการให้ตัวเองอยู่ในร่างของหมาป่าขนสีเงินยวงงาม ดวงตาสีทองทอแสงประกายท่อมกลางหมอกที่ปกคลุมเส้นทางเส้นทางนี้ คริสให้เฉินอุดหูตัวเองไว้ก่อนเพราะเสียงคำรามของเขานั้นดังดั่งกัมปนาท
“คุณคริส ผมลูบขนคุณได้ไหม”
“เอาสิ”เฉินลูบขนของคริสด้วยความแผ่วเบา มันทั้งเรียบ นุ่ม ลื่น แถมยังได้กลิ่นหอมสะอาดอีก สะท้อนว่าต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดีทำเอาต้องอดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ เหมือนตอนที่คริสอยู่ในร่างมนุษย์เปี๊ยบ สามวันที่ผ่านมาเพราะว่าเขานอนกับคริสจึงทำให้เห็นกิจวัตรอย่างหนึ่งก่อนนอนของคริสนั้นก็คือ การบำรุงผิวหน้าที่ดีเกินไปของคนร่างสูง ไม่พอยังยัดเยียดบำรุงให้เขาอีก
“หัวเราะอะไรเฉินเฉิน”
“ก็ขนคุณนะสิ ทั้งเรียบ นุ่ม ลื่น มันทำให้ผมคิดถึงตอนกลางคืนที่คุณโบกครีมบำรุงต่างๆใส่หน้าคุณไง เหมือนกันเปี๊ยบ ฮ่าๆ”
“เอ้าก็ต้องดูแลตัวเองบ้างสิ ถึงแม้จะอยู่ในร่างของหมาก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน”
“ฮ่าๆครับๆ เข้าใจแล้ว พ่อคนดูแลตัวเองดี อ๊ะ กลับมาเป็นคนทำไมเนี่ย”
“จะลงโทษเด็กดื้อชอบแซว ฟอด~”
“พอเลย รีบๆเดินกันเถอะ ผมชักหนาวจริงๆนะเนี่ย ไม่บอกกันก่อนว่ามันมีหมอกหนาขนาดนี้ ตอนเย็นไม่ยักกะเห็นเลย”
“หนาวหรอ มันเป็นหมอกมนตราผมพึ่งสั่งเพิ่มระดับความปลอดภัยเพิ่มเป็นสองเท่า ตราบใดที่ซีวอนยังไม่ปล่อยมือจากเฉินเฉิน เราก็ยังนิ่งนอนใจไม่ได้”คริสกอดคนข้างกายเอาไว้มอบความอบอุ่นให้แก่ร่างบาง
“ผมว่าเราลองพูดกับเขาดีๆกว่าไหม ผมไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย ไม่อยากให้มีการสูญเสียเลือดเนื้อ”
“นี่ผมก็พยายามทั้งขู่ทั้งเตือนเขาแล้วนะเฉินเฉิน หากเขายังก้าวล้ำเส้นมาอีก ก็คงจนปัญญาจำเป็นต้องสู้ เพื่อเฉินเฉิน เฉินเฉินคนเดียว เพราะผมไม่มีวันจะปล่อยมือจากเฉินเฉินไปได้”
“อือ ผมเชื่อนะว่าเขาจะถอย แต่ว่าตอนนี้คุณช่วยเอามือออกจากเอวผมก่อน เพราะว่าตอนนี้เราถึงที่หมายแล้ว”
“ตอนเย็นจะมารับ จะให้เซฮุนมาเฝ้า ได้ไหมอย่างน้อยก็มีคนหนึ่งคอยดูแลเฉินเฉินอย่างใกล้ชิด”
“ก็ได้ เห็นแก่คนขี้หวงหรอกนะ”
“อื้ม เซฮุน ไปส่งเฉินเฉินให้ถึงที่ เรียนสาขาเดียวกันไม่ใช่หรือไง”
“ครับคริสฮยอง เดี๋ยวจะดูแลนายหญิงแห่งตระกูลอู๋เป็นอย่างดีเลย ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม เห็บหมัดไม่ให้เข้าใกล้”เฉินหัวเราะกับคำพูดของเซฮุนที่เหน็บความหวงของพี่ชายตัวเอง
“เออๆ ทำให้ได้อย่างที่พูดนะ”
“ไปแล้วนะฮยอง บาย”แล้วเฉินกับเซฮุนก็เดินเข้าไปในมหาลัย คริสมองตามหลังบางไปอย่างเป็นห่วง
“ท่านคริสครับ ท่านซีวอนติดต่อมาขอเจรจาพูดคุยที่คฤหาสน์เชวครับ”
“เมื่อไหร่”
“วันนี้ ตอนนี้ครับ”
“ติดต่อให้ไคตามฉันมาด้วย”
“ครับท่าน”
*******************************
“ขอต้อนรับสู่คฤหาสน์เชว นายใหญ่แห่งตระกูลอู๋”
“ท่านมีเรื่องเกี่ยวกับเฉินเฉินอะไรที่จะคุยกับผม”คริสทำความเคารพให้ซีวอนและชายนุ่มหน้าหวานอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆซีวอน
“ฉลาดดีที่รู้ว่าฉันจะคุยเรื่องอะไร”
“เพราะมีเรื่องเดียวที่ผมจะยอมคุยกับท่าน”
“เราจะยุติการตามล่าจงแด ยุติทุกอย่าง จะไม่มีการปะทะกัน”
“แลกกับอะไร”
“จงแดต้องมาอยู่ที่นี้”
“งั้นผมคงต้องบอกท่านว่าไม่ได้ เพราะผมไม่สามารถปล่อยให้เฉินเฉินมาอยู่กับคุณได้”
“คุณควรบอกเหตุผลและเรื่องราวอื่นๆให้คริสฟังด้วยนะซีวอน”ชายหนุ่มหน้าหวานที่นั่งติดกับซีวอนเอ่ยมา
“ถ้ายังงั้นก็เป็นคุณที่ต้องเล่า คยูฮยอน เพราะคุณเป็นขอผมเอง”
“คุณคริส คุณรู้ใช่ไหมว่าก่อนหน้าที่ผมจะเป็นนายหญิงของตระกูลเชว ผมเคยแต่งงานมาก่อนกับคนธรรมดา”
“ครับ ผมทราบ”คริสรู้ว่าคยูฮยอนนั้นเป็นแค่คนธรรมดามาก่อนที่จะกลายเป็นอย่างพวกเขาและเคยแต่งงานมาก่อน
“ผมรู้ว่าคุณซีวอนติดนักร้องคนหนึ่งแต่ผมพึ่งไปสืบดู คุณน่าจะรู้ว่าผมเป็นคนอย่างไง ลางสังหรณ์บางอย่างบอกให้ผมต้องตามสืบเรื่องของเด็กคนนี้ ผมก็ได้ทราบว่าความจริงแล้ว เด็กคนนั้นเป็นลูกของผมเอง ลูกของผมที่เกิดกับซองมิน อดีตภรรยาของผมเมื่อตอนที่ผมยังเป็นมนุษย์ธรรมดา และเมื่อผมทราบผมจึงต้องรีบห้ามและขอให้คุณซีวอนเลิกทำร้ายจงแด และขอรับจงแดมาเลี้ยง คุณคริส ผมจะขอพูดในฐานะของพ่อคนหนึ่งที่ต้องทิ้งลูก ขอให้ผมได้เลี้ยงดูเขาได้ไหม อย่างน้อย ก็ก่อนที่เขาจะกลายเป็นสมาชิกของตระกูลอู๋อย่างเต็มตัว”
“เรื่องนี้ผมไม่สามารถตัดสินใจแทนเฉินเฉินได้ คุณคยูฮยอน คุณต้องถามเจ้าตัวเอง เพราะผมไม่สามารถบังคับให้เขามาอยู่กับคุณได้”
“ไม่เป็นไร ขอผมได้เจอเขาได้ไหม ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่นี้กับผมหรือไม่ การตามล่าจะถูกยุติเหมือนเดิม”
“ผมต้องขอบคุณคุณคยูฮยอนนะครับ ที่ช่วยพูดกับคุณซีวอนให้”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ที่พ่อไม่ได้ความอย่างผมควรทำให้กับลูกของตัวเอง คุณควรเรียกผมว่าคุณคยูก็พอ ผมพอทราบ อีกไม่นานจงแดคงจะแต่งงานกับคุณ”
“ก็ถ้าเขายอมใจอ่อนนะครับ”
“เหอะ ขอให้หนูเฉินเฉินใจแข็งต่อไป”
“คุณซีวอน”
“เชอะ”
“ท่านซีวอนครับ ผมว่าพวกเราเองก็ควรที่จะยุติเรื่องทุกอย่างเหมือนกันนะครับ ความแค้นทั้งหลายพวกเราก็ควรที่จะยุติได้แล้ว”
“เห็นแก่ว่าแกจะมาเป็นลูกเขยฉันหรอก จะยอมยกให้”
“คุณซีวอน เอ็นดูจงแดมาก แม้จะไม่ใช่ลูกของตัวเองก็ตาม ที่ผ่านมามันคงเป็นความเอ็นดูมากกว่านะ ยังไงก็หมดไปแล้วนะสำหรับเรื่องทุกอย่าง ต่อไปนี้ตระกูลอู๋กับตระกูลเชวก็จะกลับมาเป็นเพื่อนบ้านกันอย่างเดิม”
“ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้เชิญทานอาหารที่คฤหาสน์ตระกูลอู๋นะครับ คุณพ่อตาทั้งสองคน”คริสทำความเคารพก่อนจากไป
“ซีวอน ขอบคุณคุณมากนะ”
“คงต้องขอบคุณเด็กคนนั้นมากกว่า”ซีวอนนึกถึงคำพูดสุดท้ายที่จงแดพูดกับเขาเอาไว้
‘คุณไม่รักคุณคยูเลยหรอครับ คุณไม่สงสารคุณคยูเลยหรอ ที่ผ่านมาที่คุณเป็นอย่างนี้คุณคยูต้องร้องไห้มาเท่าไหร่ คนอย่างพวกผมนะ เราก็หึง ก็หวง เจ็บเป็นนะครับ แต่ที่เราไม่พูดเพราะว่าเราไม่อยากขัดใจคนที่เรารัก หน้าชื่นอกตรม นั้นแหละสิ่งที่พวกเราเป็นเวลาที่พวกคุณมีคนอื่น คุณไม่คิดถึงวันเวลาที่พวกคุณรักกันเลยหรือไง พวกเราก็มีหัวใจนะครับ อยากให้พวกคุณดูแลมันบ้าง กลับไปดูแลภรรยาของคุณเถอะครับคุณซีวอน’
‘ฉันจะดูแลพ่อของนายให้นะ เฉินเฉิน’
**************************************
เมื่อเฉินมาถึงบ้านในตอนเย็นก็ต้องชะงักกับบุคคลที่เจอ คนหนึ่งคือซีวอน รุ่นพี่ซูโฮและอีกคนที่เขาเคยเห็นแต่รูป ไม่รู้จักชื่อ แต่รู้ว่าเขาคือพ่อผู้ให้กำเนิด พ่อที่จากเขาไปตั้งแต่เขายังไม่เกิด พอเขาเกิดมาแม่ซองมินก็ตายหากไม่มีพี่หมินและลุงคิมพ่อของพี่หมินเขาคงกลายเป็นเด็กกำพร้าเร่ร่อนไปแล้ว
“พ่อ”
“จงแด พ่อเอง พ่อคยูเอง พ่อมารับหนูให้ไปอยู่กับพ่อ”คยูเข้ามากอดจงแด น้ำตาแห่งความคิดถึงมันก็เอ่อขึ้นมา
“พ่อ เป็นพ่อจริงๆหรอครับ พ่อชื่อคยูหรอครับ พี่หมินและลุงคิบอมไม่เคยบอกว่าพ่อชื่ออะไร แต่บอกว่านี่คือพ่อ”
“พ่อเองลูก พ่อชื่อคยู โจวคยูฮยอน หรือตอนนี้ เชว คยูฮยอน”
“พ่อ พ่อเป็น เป็น...”
“พ่อเป็นภรรยาคุณซีวอน อาจจะแปลก แต่พ่อเป็นพ่อของลูกจริงๆ อย่าโกรธที่พ่อไม่ได้เลี้ยงลูกเลย พ่อคิดถึงลูกนะไปอยู่กับพ่อที่คฤหาสน์เชวนะ”
“แล้วคุณซีวอน ยอมหรอครับ”
“ที่ผ่านมาฉันก็แค่เอ็นดูหนูเท่านั้นเองนั้นแหล่ะหนูเฉินเฉิน มาอยู่กับพ่อทั้งสอง และพี่ซูโฮก็ได้”
“พี่ดีใจนะ ที่เราได้เป็นครอบครัวเดียวกันแม้ว่าจะไม่ใช่พ่อแม่เดียวกันก็ตาม”
“ว่าไงลูก จะมาอยู่กับพ่อได้ไหม”จงแดเหลือบไปสบตาคริส มิน่าระหว่างทางกลับมาคริสถึงได้ตามใจเขานัก เขายอมรับตอนนี้เขาชินไปแล้วที่จะมีคนๆนี้อยู่ข้างๆ แม้จะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก แต่เขาก็คงทิ้งคริสไม่ได้ สายตาคริสตอนนี้ที่มองมามันทั้งเศร้าและอ้อนวอนให้เขาอยู่ด้วยกัน
“ผม ผมจะอยู่ที่นี้ ไม่ใช่ว่าผมจะโกรธพ่อ แต่เป็นเพราะว่า ชีวิตของผมอยู่ที่นี้”คริสเข้ามากอดจงแดทันทีที่ร่างบางพูดจบ
“ขอบคุณ ขอบคุณที่จะอยู่กับผมนะ เฉินเฉิน”
“พ่อเข้าใจ แต่ยังไงก็ไปเยี่ยมพ่อบ้างนะ คฤหาสน์ตระกูลอู๋กับตระกูลเชวอยู่ติดกัน”
“ครับพ่อ”
“จงแดจบแล้วก็มาขอให้มันถูกต้องด้วย เข้าใจไหม อู๋อี้ฟาน”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ ท่านพ่อตา” ทุกคนหัวเราะออกมา อ่า ตอนนี้ความบาดหมางอะไรก็ไม่มีอีกแล้วเหลือเพียงแต่ความสุข ทุกคนต่างพากันกันกินมื้อเย็นอย่างมีความสุข ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน
หลังจากที่ครอบครัวเชวกลับไปแล้วจงแดก็ออกมารับลมที่สวนหน้าบ้านที่วันนี้สวยเป็นพิเศษ
“คิดอะไรอยู่เฉินเฉิน”คริสเข้ามาคลุมผ้าให้ไหล่บางแล้วสวมกอดอย่างอ่อนโยน
“ตลกดีนะครับ ไม่คิดเลยว่าคฤหาสน์อู๋กับคฤหาน์เชวจะอยู่ห่างกันเพียงแค่กำแพงกั้นเอง ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วคุณซีวอนจะกลายมาเป็นพ่อเลี้ยงผมซะงั้น แล้วสุดท้ายไม่คิดเลยว่าจะได้เจอพ่อ คุณคริสรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ผมก็พึ่งรู้วันนี้เหมือนกัน ตอนที่ส่งเฉินเฉินเสร็จ ท่านซีวอนก็ติดต่อมา พอเข้าไปพูดคุยคุณคยูก็บอกความจริงทุกอย่าง คุณคยูเป็นคนขอให้ท่านซีวอนยุติเรื่องราวทกอย่างนะ”
“ที่ผมอึ้งที่สุดคือ พ่อเป็นคุณนายตระกูลเชวสะงั้น”
“ความจริงก็คือท่านซีวอนกับคุณคยูรักกันมานานแล้ว แต่คุณย่าของคุณท่านไม่ชอบท่านซีวอนท่านบังคับให้คุณคยูต้องแต่งงานกับคุณซองมินที่ตอนนั้นก็แต่งงานกับคุณคิมแล้วและกำลังท้องซิ่วหมิน แต่ท่านก็ยังบังคับโดยอ้างเรื่องบุญคุณกับคุณคิม จนต้องหย่ากัน แต่แล้วไม่นานท่านซีวอนก็ลักพาคุณคยูมาที่คฤหาสน์เชว ซ่อนเอาไว้ จนคุณย่าคุณตรอมใจตาย คุณคยูถึงได้ออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้นมาที่โลกภายนอกได้บ้าง คุณคยูเอาแต่โทษท่านซีวอนที่เป็นต้นเหตุให้คุณย่าคุณต้องตาย จนท่านซีวอนเครียดกลับกลายเป็นตาแก่มักมากไง”
“แล้วตระกูลอู๋กับตระกูลเชวทะเลาะกันเรื่องอะไรหล่ะครับ”
“อืม มันก็มาจากเรื่องนี้เหมือนกันแหละ แม่ของผมเป็นคนไปบอกคุณย่าของคุณว่าท่านซีวอนเป็นหมาป่า มีหลักฐานยืนยันทุกอย่าง ต้นเหตุเป็นเพราะท่านซีวอนปฏิเสธการแต่งงานกับท่านน้าของผม ท่านแม่ผมที่รักน้องมากเลยผูกใจเจ็บนะ เมื่อท่านซีวอนรู้เข้าเลยประกาศตัดความสัมพันธ์กับตระกูลอู๋ตั้งแต่นั้นมา”
“ความรักทำให้เราคนเราทำผิดพลาดได้หลายอย่างเลยนะครับ”
“แต่เหตุการณ์ทุกอย่างมันก็ทำให้ผมได้พบกับเฉินเฉินนะ”
“อย่ามาน้ำเน่าตอนนี้นะ”
“แต่งงานกับผมได้ไหม”
“หืม มาขอกันดื้อๆอย่างนี้เลยนะหรอ ไม่มีเซอร์ไพรซ์ ไม่มีแหวน ดอกไม้ เค้กเลยหรอไง”
“ทำอย่างกับว่าเฉินเฉินชอบมันอย่างนั้นแหละ”
“คิกคิก”
“หมั้นกันก่อนก็ได้ รอให้เฉินเฉินเรียนจบก่อนแล้วค่อยแต่งกัน ตกลงไหมครับ”คริสก้มลงไปหอมแก้มคนที่กำลังทำท่าคิดมาก
“ความจริง ก็จบแล้วนะ แต่ที่ไปทุกวันนี้ ไปสอนต่างหาก”
“หืม หมายความว่าที่ผ่านมาหลอกกันอย่างนั้นหรอเนี่ย”
“อิอิ ก็คุณอยากมาทำเป็นว่าจะพาไปเที่ยวเองนี่ พูดแค่นั้นก็รู้แล้วมานี่จะมาจีบกันชัวร์”
“งั้นก็ไม่ต้องมงต้องหมั้นแล้ว งานแต่งก็ค่อยจัด เข้าหอวันนี้เลยก็แล้วกัน”แล้วคริสก็อุ้มร่างบางเข้ามาในห้องนอนท่ามกลางเสียงโวยวายของคนที่โดนอุ้ม
“ไม่เอา ไม่เข้า อย่านะ ม่ายอาววววววววว”
“จุ๊บ เข้าวันนี้เหอะที่รัก หลังคุณติดเตียงแล้ว”
“อื้อ ไม่เอานะ แต่งก่อนสิ จะเข้าหอก่อนได้ไง”
“ดอใจมาหลายวันแล้ววันนี้ขอเถอะ”
“ไม่ ต้องแต่งก่อนสิ”
“งั้นก็แต่งให้มันรู้แล้วรู้รอดตอนนี้นิแหละ”คริสเอื้อมมือไปหยิบก่อนที่อยู่ข้างหัวเตียงออกมา
“อื้ม ผมจะรับคุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะรักและดูแลคุณทั้งยามหลับและยามตื่น วันเวลาที่เหลืออยู่มอบให้แก่คุณตราบจนเท่าที่ลมหายใจแห่งชีวิตนิจรันดร์นี้จะมีอยู่”คริสสวมแหวนให้คนที่อยู่ใต้ร่างของตน
“อิอิ ผมจะรับมันนะ มอบชีวิตอมตะให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณตลอดไปด้วย”จงแดสวมแหวนอีกวงให้คริส ก่อนที่จะรับจุมพิตจากสามีหมาดๆของตน ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนานคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าคู่บ่าวสาวเขาทำอะไรกัน
อ๊ากกกกก อย่าพึ่งฆ่าตูนนะ อย่าแบนกันด้วยนะ แบบฟังGrowl ver remix แล้วแบบพล็อตมันมาเลย อยากให้พี่คริสแบดบอยอ่ะ ต้องทำไง เม้นท์ๆ เม้นท์บอกกันหน่อย
8/8/2013
อ๊ากกจบแล้วค่ะ คนไหนที่รีเควสมารอหน่อยเนอะ ขอเราแต่งฮุนแดเสร็จก่อน ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะค่ะ เพราะคุณตูนมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ตามไปอ่านอีกเรื่องได้นะ ซูเฉนกับยอลติน่า เอิ้กๆทำร้ายพี่คริส วันพรุ่งนี้จะเอาแดฮุน และอินโทรฮุนแดมาลงให้นะ บายๆ
9/8/2013
มาแก้ชื่อตอน เมื่อวานรีบเกินเขียนเสร็จปุ๊บเอาลงปั๊บ ฝนก็จะตก 5555 เม้นท์บอกเขาหน่อย ชอบตอนนี้กันไหม
ความคิดเห็น