คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : รอยอดีตแห่งรัก (รักในรอยแค้น ภาค 2)
รอยอดีตแห่งรัก (รักในรอยแค้น ภาค 2)
‘Will you marry me?’
‘I do’
เตียงขนาดใหญ่สีขาว โรยด้วยกลีบกุหลาบเป็นรูปหัวใจ ข้างล่างนั้นชายคู่หนึ่งนั่งรับคำอวยพรจากผู้ใหญ่อีกหลายท่าน
‘คยอง แต่งงานแล้วนะลูก อย่าถือเอาใจตนเป็นสำคัญ หนักนิดก็เบาหน่อย ให้อภัยกัน เชื่อใจกันนะลูก ทำอะไร อย่าลืมคิดถึงสามีตนด้วย ไค แดฝากลูกแดด้วย’
‘คู่ชีวิตคืออีกครึ่งหนึ่งของหัวใจ ของชีวิต รักกัน เชื่อใจกัน มีอะไรให้พูดให้ปรึกษากันอย่าเก็บงำเอาไว้ ป๊าไม่มีอะไรจะอวยพรคยอง แต่ขอให้รักกันนานๆ มีลูกให้ป๊าได้อุ้มหลานเร็วๆนะ’
หากรู้ ว่าจะเป็นอย่างวันนี้ แน่ใจ วันนั้นจะไม่ตอบอย่างนั้นเป็นแน่
หากรู้ ว่าจะโดนกระทำอย่างนี้ ไม่มีที่จะแต่งเข้ามาบ้านนี้เป็นอันขาด
หากรู้ หากรู้ จะไม่รักชายผู้นี้จนหมดหัวใจ
‘นี่ ดูสิเด็กกว่าคุณท่านซะขนาดนี้ จะเข้ามาปอกลอกหรือเปล่า’
‘คงไม่หรอกมั้ง ท่านก็คบกันตั้งนาน ไม่ทำอย่างนั้นหรอก’
‘ทำไมถึงแต่ง สงสัยหวังว่าคุณท่านจะตายเร็วหล่ะมั้ง’
‘ปากเสีย พอๆ ระวังท่านจะได้ยิน แล้วจะโดนไล่ออกกัน’
‘หน้าตาก็น่ารักดีหรอก แต่สู้คุณจงแดไม่ได้’
‘ดื้อ งอแง เอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก ถ้าจะได้จากฝ่ายพ่อ’
‘นั่นสิ ตอนเด็กมาบ้านเมื่อไหร่เกือบแตก ไม่เหมือนคุณจงแด รายนั้นท่านเรียบร้อย การบ้านงานเรือน การเรียน การงาน ท่านเก่งหมด’
‘ก็เก่งอยู่หรอก แต่สู้คุณจงแดไม่ได้’
‘เสียดาย คุณจงแดเธอแต่งงานกับคนอื่น’
ถูกกระทำเสมอ ราวกับว่าไม่มีตัวตน ไม่มีสิทธิฐานะในบ้านหลังนี้
‘ช่วยซื้อของพวกนี้ให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ พรุ่งนี้ฉันจะทำให้คุณจงอินทาน’
‘ไม่ได้เจ้าค่ะ ของถูกซื้อเป็นอาทิตย์ หากอยากได้ คุณนายคงต้องไปซื้อเอง หรือไม่ก็รออาทิตย์หน้า’
‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง’
‘มีอาหารอะไรเหลือบ้างไหมจ๊ะ พอดีฉันรีบไปทำธุระมา ยังไม่ได้ทานอะไรเลย’
‘หมดแล้วเจ้าค่ะ คุณนายไม่ได้สั่งเอาไว้ เลยไม่ได้เหลือไว้ให้ หากจะรับทาน เชิญทำเองนะเจ้าค่ะ ดิฉันรีบไปจ่ายตลาด’
และอีกสารพัดมากมายที่เจอ
คนที่เคยรักกลับทำตัวห่างเหินเมื่อแต่งงานกัน
‘ทำไมวันนี้กลับมาดึกจัง มีงานเลี้ยงกับลูกค้าหรอครับ’
‘อืม คราวหลังไม่ค้องรอนะคยอง หลับก่อนได้เลย’
‘คุณจงอิน คุณไปที่ไหนมา ทำไมไม่กลับบ้านตั้งหลายวัน’
‘คยอง อาไม่ได้บอกหรือว่าจะไปประชุมที่ไทย’
‘ไม่ได้บอกครับ’
‘หรอ อาคงลืม ขอโทษนะ คราวหลังจะให้เลขาส่งตารางให้ดู’
ร้องไห้ เคยร้องไห้ มานับไม่ถ้วน กดดันเหลือเกิน เหงา ว่าเหว่ ไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่แต่งงานมา เคยเครียดและสงสัยมากขึ้น เคยเอ่ยถามสามีของตน
‘คยอง ร้องไห้ทำไม’
‘บอกผมมา บอกผมมาจงอิน คุณรักผมบ้างไหม เคยรักบ้างไหม ที่คุณแต่งงานกับผมเพียงเพราะแค่คุณรักษาสัญญาหรือว่าคุณเห็นแม่อยู่ในตัวผม หรือเพราะคุณรักผม บอกผมสิ บอกมา!’
หากแต่คำตอบที่ได้คือ ความเงียบ ไร้ซึ่งเสียงใดๆพร้อมกับการออกไปจากบ้านของสามี
วันนี้ทนไม่ไหวจึงได้กลับบ้าน กลับมา แม้จะต้องเห็นคนที่เกลียดที่สุดอย่างแม่ ก็ดีกว่าที่ต้องอยู่บ้านหลังนั้น
“คยอง มาได้ไงลูก ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน จะได้ไปรับ อ้าว แล้วนี่มาคนเดียวหรือว่าไคจะตามมาทีหลัง”สรรพนามแห่งความคุ้นชิน ที่มีแต่คนพิเศษที่จะเรียกได้ แม้แต่ตัวเอง ผู้เป็นภรรยายังไม่เคยได้ แต่ทำไม แม่ของตัวเองถึงได้
“ทำไม ทำไม ทำไม ฮึก”
“คยอง เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม”
“ผมเกลียดแม่ ทำไม ทำไมผมต้องอยู่ในเงาของแม่ตลอด ทุกเรื่อง แม้แต่กระทั่งความรัก”
“คยอง ทำไมลูกพูดอย่างนี้ บอกแม่มา ทำไมลูกพูดอย่างนี้”
“ฮึก ฮื่อๆ ผมเกลียด ผมเกลียดแม่ ฮึก”
“คยอง!!”
“ฮึก ทำไม ทำไมทุกคนต้องรักแม่ ทำไมแม่ถึงได้เป็นที่ชื่นชมแต่ผมกลับไม่ ทำไมแม้แต่คนผมรัก เขาก็ยังรักแม่ รักแม่คนเดียว ทำไม ทำไม ฮื่อๆ”
“คยอง ลูกรู้ได้อย่างไง”
“ฮึก มันไม่สำคัญหรอกว่าผมรู้อย่างไง ฮึก แม่ครับ ผมเหนื่อย ผมเหนื่อยที่ต้องวิ่งให้ตามทันแม่ ผมเหนื่อยที่ต้องอยู่ในเงาของแม่ ผมเหนื่อย ผมเหนื่อยเหลือเกิน”
“คยอง ฮึก แม่รักได้แค่พ่อของลูกคนเดียว คนเดียวเท่านั้น คนอื่นมันแค่อดีต คยอง อยู่ที่นู่นลูกเจออะไรมาบ้าง บอกแม่ได้ไหม บอกมา คนในครอบครัวเดียวกัน อย่าปิดบังกัน”ร่างบางเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผู้เป็นแม่ฟัง เกลียด ต่อให้เกลียดคนเป็นแม่แค่ไหน แต่ใจก็ยังรักและเคารพเสมอ อ้อมกอดของคนที่เกลียดช่างอบอุ่น อบอุ่นกว่าคนที่รัก
“ทำไมถึงได้หักหาญน้ำใจกันอย่างนี้ อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ลูก เรามีบ้านของเรา กลับมาอยู่กับพ่อกับแม่ ลองดู จะตามหากันไหม ถ้าไม่ตาม ก็หย่าซะ ทำกันถึงขนาดนี้ได้ ลูกของแม่มีค่า มีค่าเสมอ ลูกไม่ได้อยู่ในเงาของแม่ หากพวกเขาจะมองแค่นั้นก็ช่างประไร ลูกของแม่ดีกว่าที่พวกเขาคิด อยู่ที่นี้กันเถอะลูก”
“ฮึก ผมเกลียดแม่ แต่ผมก็ยังรักและเคารพแม่ ฮึก”
“พอแล้วลูก พอแล้ว ไม่มีแม่คนไหนจะเกลียดลูกตัวเองหรอกนะ หยุดร้องไห้นะ เจ้าหญิงตัวน้อยของแม่” จงแดกอดคยองซูไว้ จงอินไม่ทำตามสัญญา ใจแม่จะขาดรอนเมื่อได้ยินลูกบอกว่าเกลียดตน ใจแม่แทบสลายเมื่อลูกที่รักต้องเจ็บปวดใจเพราะคนที่เคยรัก จะทำอย่างไง จะทำอย่างไร
“อ้าว คยอง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรมาบอกกัน”
“เซอร์ไพรซ์ป๊าไงครับ”
“อะไรกัน คิดถึงกันจนร้องไห้หรือไง แม่ลูกคู่นี้”
“ครับ ก็ผมคิดถึงคยองนี่นา อยู่นานๆนะลูก”
“แล้วจงอินไม่มาด้วยหรือไง”
“เออ คือ”
“คุณคริส จะรีบไปรับตาเทาไม่ใช่หรอครับ ไปเถอะ ผมกับคยองจะรออยู่ที่บ้านใหญ่ กลับมาค่อยคุยกัน”
“อืม แล้วจะรีบมานะ”
“ลุงจุน เทาเทาคิดถึงลุงจุนจังเลยครับ”
“ลุงก็คิดถึงเรา ไงกลับมาเรียนต่อ ม.ปลายที่จีนหรอไง”
“ครับ”
ภาพสองคนลุงหลานกอดกันอาจจะดูน่ารัก และอบอุ่น แต่สำหรับจงแดแล้ว เขาอดกลัวทุกครั้งไม่ได้
อู๋ จื่อเทา ลูกชายคนเล็กของเขา เหมือนคุณหนูเล็กของตระกูลอู๋ในอดีตไม่ผิดเพี้ยน ทั้งหน้าตาและนิสัย ยิ่งพี่ชายของเขา คิมจุนมยอน ที่ตอนนี้กลายเป็น อู๋จุนมยอน เพราะแต่งงานกับคุณใหญ่ของบ้าน หรืออู๋อี้ชิง ตามใจ จงแดก็ยิ่งกลัว
ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นสายตาของพี่ชายตัวเองที่มองจื่อเทา มันทั้งรัก ทั้งห่วง ทั้งหวงและในขณะเดียวกันก็ลุ่มหลง จนเขากลัวว่าพี่ชายจะทำอะไรที่มันผิดศีลธรรม
แต่ความเอาแต่ใจของลูกคนนี้ก็ไม่ได้มาจากการตามใจของลุงเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ยังมีอีกคนที่ตามใจจื่อเทาเสียยิ่งกว่าใคร
“อาเทา จะกลับมาจีนก็ไม่บอกอา เซฮุนก็ไม่รู้จักบอกอาว่าจะกลับมาพร้อมกัน ไม่งั้นจะไปรับที่สนามบินแล้ว เนื้อมิยาบิจากญี่ปุ่น อาพึ่งกลับมา เอามาฝากจื่อเทา”ผู้มาใหม่เอาของวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะอ้าแขนออกให้เด็กน้อยเข้ามากอด
“ขอบคุณมากฮะ อาป๋าย รักอาป๋ายจังฮะ”จื่อเทากอดอาคนโปรดพร้อมกับหอมแก้มไปหนึ่งทีเพราะรู้ดีว่าคนเป็นอาชอบแม้ว่าจะทำให้ลุงจุนขัดใจก็ตาม
“พอๆได้แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องเอาของแพงแบบนั้นมาให้ก็ได้ป๋ายเซียน อย่างอาเทาแค่มื้อเดียวก็หมด เสียดายเงิน”
“ไม่เป็นไรเลยครับพี่อี้ชิง ของชอบหลาน นานทีจะได้กินก็ไม่เป็นไรหรอกครับ อ่ะ คยองเองก็กลับมาเยี่ยมบ้านเหมือนกันหรอ”
“อ้าวพี่คยอง จะกลับทำไมไม่บอกกันครับ ผมไม่ยักกะรู้เลย แล้วอาจงอินหล่ะครับ”
“พี่จะมาเซอร์ไพรซ์ป๊ากับม๊า ไม่รู้ว่าเราจะกลับมาด้วย ส่วนคุณจงอินไม่ได้มาหรอกติดงานนะ”
“แล้วจะอยู่นานไหมคยอง อาอยากให้คยองช่วยดูเอกสารอันนั้นนิดหนึ่งนะ”
“อะไรกันชานยอล หลานพึ่งกลับมาก็ให้ช่วยงานเสียแล้ว ให้หลานพักก่อนสิ”
“คยองไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณยาย เดี๋ยววันนี้คยองจะทำอาหารให้คุณยายกับคุณตากิน”
“งั้นวันนี้ทุกคนก็กินที่นี้นะ นานๆทีจะได้อยู่พร้อมหน้า”
“ค่ะ/ครับ คุณใหญ่”
***********************************************
“เป็นอะไรไปจุน เหม่อไปถึงไหนกัน”ผู้เป็นใหญ่ของคฤหาสน์อู๋ถามภรรยาของตัวเองที่เหมือนว่าใจจะลอยไปไกล
“แค่คิดถึงตอนครั้งแรกที่เจออาเทานะ อายุเท่ากับจื่อเทาตอนนี้เลย ยิ่งโต จื่อเทาก็ยิ่งเหมือนเทา”
“แต่เขาสองคน ก็เป็นคนละคนกัน”
“ฉันรู้ ฉันรู้”
“ซูโฮ เขาเป็นหลานเรา หลานแท้ๆ”
“ฉันรู้อี้ชิง ฉันขอโทษ แต่ฉันรักอาเทาได้แค่คนเดียว”
เมื่อมองหน้าสามีของตน จุนมยอนก็อดรู้สึกบาปในใจไม่ได้ เลวนักซูโฮ มีสามีที่แสนดีอยู่ทั้งคนแต่กลับไม่เคยรัก แอบรักหลานแท้ๆของตัวเองไปได้เพราะแค่หน้าเหมือนอดีตคนรักที่ไม่เคยลืม
หากในอดีตไม่เกิดเรื่องนั้นคงดีสินะ อี้ชิงจะได้มีคู่ครองที่ดีที่คู่ควรมากกว่าเขา
อี้ชิงมองหลังของจุนมยอนที่หลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมที่พึ่งผ่านพ้นไป จริงอยู่ที่ว่าเรื่องของเราสองคนมันเกิดจากความผิดพลาด
ในคืนวันแต่งงานของจงแดนั้น จุนมยอนที่ดื่มน้ำเมาสีสวยเสียจนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่อยู่ข้างในได้ ระเบิดน้ำตาออกมาร้องไห้โฮ จนแขกเหรื่อในงานตกใจ แต่ก็คิดว่าที่จุนมยอนร้องไห้นั้นก็เพราะว่าติ้นตันและดีใจที่น้องชายได้แต่งงานและมีครอบครัวกับคนที่เพียบพร้อมอย่างคริส จนอี้ชิงที่เป็นเจ้าภาพฝ่ายชายต้องช่วยพยุงมาพักที่ห้องรับรอง
จุนมยอนตอนนั้นในสายตาของเขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่ร้องไห้ได้และเจ็บเป็น ไม่ใช่อัจฉริยะทางด้านการแพทย์ที่หลายคนยกย่อง ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องสูญเสียคนที่รักไปตลอดกาล
จุนมยอนเมามากจนพูดจากันไม่รู้เรื่อง และไม่ยอมที่จะอยู่ในห้องพยายามที่ออกไป แต่ในตอนนั้นแขกก็เยอะขืนให้จุนมยอนออกไปได้ไล่แขกไปแน่ อี้ชิงจึงเสนอกินเหล้าเป็นเพื่อนเพื่อให้จุนมยอนอยู่ดีๆ และด้วยความเมาเรื่องของพวกเขาสองคนก็เกิดขึ้น
เช้าของอีกวันที่เขาตื่นมา ก็เห็นซูโฮที่นั่งเงียบพยายามที่จะใส่เสื้อผ้าของตัวเอง
‘จุนมยอน ผมขอโทษ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง’
‘ไม่ต้อง ผมรับผิดชอบตัวเองได้’
หลังจากวันนั้นจุนมยอนก็กลับไปเรียนต่อ ส่วนเขาก็กลับมาดูแลบ้านและแก็งค์มังกรทองชั่วคราว เพราะอยากให้คริสและจงแดได้ฮันนีมูนกันอย่างเป็นสุข ไม่ต้องกังวลเรื่องงาน เด็กในท้องก็จะได้อารมณ์ดีจนกระทั่งวันนั้น เขาต้องไปประชุมที่อเมริกา เขาก็ได้เจอจุนมยอน
อาจเป็นเพราะความเครียดและความเหงา ทำให้เกิดเรื่องนั้นอีกครั้ง และอีกหลายๆครั้งเมื่ออี้ชิงต้องไปที่นั่น จนในบางครั้งอี้ชิงก็คิดว่าเขาคงจะหลงใหลในตัวพี่ชายของน้องสะใภ้
พวกเขามีความสัมพันธ์กันเลยเถิดเกินคำว่าคนรู้จัก จนเกิดเหตุการณ์เหมือนคริสกับจงแด ใช่ จุนมยอนท้อง ท้องกับเขา
‘จุนมยอนผมจะรับผิดชอบคุณเอง แต่งงานกับผมเถอะ”
‘ไม่จำเป็น ผมดูแลตัวเองมาตลอด แค่มีเด็กอีกคนให้ดูแลด้วย แค่นี้ผมทำเองได้’
‘จุนมยอน!!’
‘เรื่องที่เกิดขึ้น มันเกิดจากตัวผมเอง ดังนั้นจึงต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง คุณไม่จำเป็น ไปหาคนที่คู่ควรเหมาะสมกับคุณเถอะ ผมไม่มีค่าพอหรอก อย่าอยู่กับคนคุณไม่ได้รัก และไม่รักคุณ! อย่างผมเลย’
‘ถ้าอย่างนั้น ก็อยู่ได้ เพราะผมรักคุณ แต่งงานกับผมเถอะ จุนมยอน’
หลังจากนั้นไม่นานงานแต่งงานของเราสองคนก็เกิดขึ้น
“ซูโฮ หยุดเถอะนะ ลืมเรื่องในอดีตได้แล้ว”
*************************************************
“พี่คยอง”เสียงใสเรียกให้คยองซูที่กำลังเดินตรวจแปลงดอกไม้อยู่ต้องหันไปมอง
“อ้าว วี แต่เช้าเชียว มากับตาฮุนใช่ไหม”
“แหะๆ ครับ แม่ให้พี่ฮุนมาแต่เช้า วีก็เลยต้องมาด้วย เพราะกะว่าจะมาให้พี่คยองช่วยสอนทำอาหารกับขนมหน่อย”
“อยากจะทำอะไรล่ะ”
“อยากทำเค้กกับซุปสาหร่ายครับ อ้อเกี๊ยวด้วยครับ”
“วันเกิดแฟนหรอ มีแฟนแล้วหรอเรานะ”
“เปล่าซะหน่อย ใครอยากจะเป็นแฟนเจ้านั่นกัน”
“ฮ่าๆ ไปที่ห้องครัวรอพี่ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ครับ”
แต่พอวีเข้าไปในตัวบ้านก็ต้องตกใจกับเสียงเถียงกันของมวยคู่เอกที่ดังลั่นบ้านแบบไม่สนใจเจ้าบ้านเลยทีเดียว
“ก็บอกว่ายังไงวันนี้อาเทาก็ต้องไปกับลุง”
“แต่ว่าผมกับเทาสัญญากันแล้วว่าวันนี้จะไปเที่ยวที่ชิงเต่ากัน”
“เที่ยวชิงเต่า จะไปเที่ยวดูอะไรกัน สู้ไปเที่ยวแถวนานลัวกู เซียง ก็ไม่ได้ ตอนกลางคืนลุงจะพาอาเทาไปดูงิ้วเรื่องโปรด ถ้าไม่ไปวันนี้ก็อด เพราะมันเป็นวันสุดท้ายแล้ว ไปชิงเต่ากลับมาทันหรือไง ใช่ไหมวี ไปเที่ยวกับลุงสนุกกว่าใช่ไหม”
“บอกไปซิ วี ว่าสัญญาแล้วยังไงก็ต้องไปหรือลุงจุนอยากให้อาเทาเป็นคนไม่รู้จักรักษาสัญญา”
“เอ่อ เรื่องนี้วีไม่เกี่ยว วีมาทำเกี๊ยวกับพี่คยอง ขอลาละครับ”
แต่สุดท้ายแล้วหลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จ จื่อเทาก็ต้องไปเที่ยวกับผู้เป็นลุงอยู่ดี ทำไงได้ เขาไม่ได้ดูงิ้วเรื่องโปรดของคณะที่ชื่นชอบมานานแล้ว แล้ววันนี้ก็เป็นรอบสุดท้ายที่คณะนั่นจะทำการแสดง
“ฮุน เทาขอโทษน่ะ แต่ว่าเรื่องนั้นนะแสดงเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ เทาเสียดาย”
“ไม่เป็นไร ฮุนรู้ว่าเทาชอบ ค่อยไปเที่ยวกับฮุนทีหลังก็ได้ ยังไงพวกเราก็กลับมาอยู่ที่จีนกันแล้ว”
“ขอบใจนะฮุน ไปกับเทาไหม”
“ไม่หล่ะ เทาไปเถอะ” ถึงแม้ว่าจะตอบเทาไปอย่างนั้น แต่ความจริงแล้วเซฮุนไม่อยากปล่อยให้เทาไปกับลุงจุนมยอนสองคนเลยสักนิด มันเหมือนอะไรบางอย่างบอกกับเซฮุนว่า อย่าให้เทาไปกับลุงจุน
“แล้วฮุนจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า ให้เทาไปส่งเลยก็ได้นะ เห็นว่าวีจะให้พี่คยองสอนทำอาหารอยู่ไม่ใช่หรอ”
“ไม่เป็นไร ฮุนก็ว่าจะเรียนกับวีเหมือนกัน เทาไปเถอะ ไม่ต้องห่วงฮุน”
“งั้นเทาไปนะ บาย”
เซฮุนได้แต่มองเทาเดินจากไปอย่างไม่รู้ว่าจะรั้งอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้จื่อเทาไปกับจุนมยอน เพราะรู้ดีขวางไปก็อย่างนั้น ขัดใจจื่อเทาได้อย่างไร
“ฮุนสัญญา ต่อจากนี้ไป ฮุนจะไม่มีวันปล่อยอาเทาไป ต่อให้ต้องทำร้ายใคร ฮุนก็จะทำ”
********************************************************
‘เซฮุน หนูติดต่อจื่อเทาได้ไหมลูก’
“เอ๊ะ มีอะไรหรอครับคุณน้า”
‘น้าติดต่อกับอาเทา หรือลุงจุนมยอนไม่ได้เลย ดึกดื่นป่านนี้ก็ยังไม่มา น้าเป็นห่วงกลัวจะเป็นอะไรไป’
อะไรกันนี่เทายังไม่ได้กลับบ้านอีกหรือไง ปกติงานแสดงก็เลิกไม่เกินสี่ทุ่มครึ่ง ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว น่าจะถึงบ้านได้แล้วนี่
“คุณน้าครับ อย่าพึ่งคิดมากนะครับ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อดู ถ้าได้อย่างไง แล้วผมจะโทรไปบอกนะครับ”
‘จ๊ะ รบกวนด้วยนะเซฮุน’
อยู่ที่ไหนกันนะ ว่าแล้วทำไมวันนี้ใจคอไม่ค่อยดีเลย เอ๊ะ หรือว่า จะเป็นที่นั้น
“เซฮุน ใครโทรมานะลูก”
“น้าเฉินครับม๊า”
“มีอะไร ทำไมโทรมาตั้งดึกดื่น”
“เทากับลุงจุนยังไม่กลับบ้านครับ ติดต่อก็ไม่ได้ คุณน้าเป็นห่วง”
“อะไรนะ ยังไม่กลับบ้าน ติดต่อไม่ได้ ตายแล้วจะเป็นยังไงกันบ้างเนี่ย”
“ม๊า ฮุนสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ เหมือนอาเทากำลังถูกทำร้าย”
“ฮุน ลูกรู้สึกอย่างไงบอกม๊ามา”
“ม๊า ฮุนรู้สึกว่าเทากำลังถูกทำร้าย ถูกทำร้ายด้วยมือของลุงจุน ไม่รู้นะม๊า แต่ฮุนรู้สึกอย่างนั้น ฮุนรู้สึกว่าพวกเขาต้องอยู่นั้น อยู่ที่นั้นแน่ๆ”
“ที่ไหนฮุน บอกม๊ามา”
“คอนโดของคุณยายที่ท่านยกให้ม๊าไง ปกติเวลาลุงจุนจะแยกฮุนกับอาเทา ลุงจุนก็ชอบเอางิ้วมาล่ออาเทาอย่างนี้ แล้วก็ชอบให้อาเทาดื่มไวน์ แต่เพราะอาเทานะคออ่อนจะตาย พอเมาแล้วไม่อยากให้คุณน้ารู้ ก็จะพาเทาไปนอนที่คอนโดนั่นทุกที ที่ฮุนรู้เพราะเทาเคยบอกแล้วก็เคยแอบพาฮุนไปที่นั่น เพราะเทาจะมีกุญแจของเทาเอง แล้วฮุนก็เคยเอาทำกุญแจสำรองไปทำกุญแจผีด้วย เพราะฮุนรู้สึกว่าสักวันจะได้ใช้มัน”
“เยี่ยม เอามาให้ม๊าเลย ม๊าจะไปที่นั่นเดี่ยวนี้ ลืมไปได้ไงว่าแม่เคยให้ห้องกับพี่จุนนะ”ประโยคหลังแบคฮยอนพึมพำกับตัวเอง
“ม๊า นี่ฮะ ม๊า ฮุนขอไปด้วย ฮุนเป็นห่วงเทา”
“ไม่ต้อง อยู่บ้านนี่แหละ วันนี้ป๊าไม่ได้อยู่บ้านด้วย เอาเป็นว่า แล้วม๊าจะโทรมาบอกฮุนนะ”
“ก็ได้ฮะ ขับรถดีๆนะม๊า”
************************************************
จุนมยอนกำลังมือสั่น นานแล้วที่เขาไม่ได้ทำอย่างนี้ นานแล้วตั้งแต่เทากลับไปเกาหลี แม้จะรู้ว่าผิดอยู่เต็มอกแต่ก็จะทำ เพราะความรัก ความหวง ความหลงมันบังตา
‘ไม่ได้ เราต้องทำ นับวันอาเทากับเซฮุนยิ่งสนิทกัน ถ้าสองคนนี้คบกัน เขาอยู่ไม่ได้แน่ๆ’
แต่ไม่ทันที่ซูโฮจะได้ทำสิ่งที่คิดไว้ ก็มีเสียงกริ่งดังเสียก่อน
‘ใครกัน ใครมาที่นี้เวลานี้ รู้ได้อย่างไงว่าเราอยู่ที่นี้’
ซูโฮจำใจต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง หันมาคลุมผ้าห่มให้จื่อเทาก่อนที่เดินไปที่ประตู ส่องดูว่าใครกันมากดออดในเวลานี้
‘แบคฮยอน มาได้อย่างไงกัน อย่างกับนกรู้ หรือว่าจงแดจะโทรไปหาแบคฮยอน ไม่ได้ เปิดให้ไม่ได้’
แต่แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงปลดล็อคประตูขึ้นมา
‘จริงสิ แบคฮยอนเป็นเจ้าของนี่ ก็ต้องมีกุญแจสำรองอยู่แล้ว’
“ปลดโซ่ให้ผมเดี๋ยวนี้นะพี่จุน ผมรู้ว่าพี่อยู่ข้างในนั้น ปลดให้ผมเดี๋ยวนี้ อย่าให้ผมต้องตัดโซ่พี่”
“นายทำไมได้หรอกแบคฮยอน”
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นเจ้าของคอนโดนี้ แล้วก็เอาเลื่อยไฟฟ้ามาแล้วด้วย ปลดเดี๋ยวนี้”
ซูโฮจำใจต้องทำตามคำสั่งของแบคฮยอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พอแบคฮยอนเข้ามาได้ก็รีบเปิดประตูห้องนอนหาจื่อเทาทันที
พอเห็นจื่อเทายังนอนอยู่บนเตียง แบคฮยอนก็โล่งใจ แต่พอเห็นเสื้อผ้าของจื่อเทาที่อยู่บนพื้นก็รีบเปิดผ้าห่มดูหลานเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะรีบเอาผ้าห่มคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่านั้นเอาไว้
“พี่จุน พี่ทำอะไรลงไป”
“พูดเบาๆหน่อยสิแบค หลานหลับไปแล้ว อย่าทำให้ตื่น”
พอได้ยืนอย่างนั้นแบคฮยอนก็จัดการลากจุนมยอนออกมาข้างนอกพร้อมทั้งระเบิดอารมณ์ทันที
“พี่คิดจะทำอะไรนะ อย่างคิดนะว่าผมจะไม่รู้ พี่ทำได้อย่างไงกัน จื่อเทาเป็นหลานของพี่ หลานแท้ๆที่อย่างน้อยก็มีสายเลือดเดียวกับพี่ พี่ทำมากี่ครั้งแล้วล่ะ ทำร้ายหลานมากี่ครั้งแล้ว”
“ฉันไม่ได้ทำร้ายจื่อเทา ฉันไม่เคยทำ ฉันแค่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หลานก็เท่านั้นเอง”
“อย่ามาโกหก ทำไมอาเทาไม่เปลี่ยนเองหล่ะ”
“ก็หลานเมา หลับไปก่อนก็เท่านั้น ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไม่ได้หรือไง”
“ก็รู้อยู่แล้วว่าอาเทาคออ่อน แล้วจะให้กินทำไม นอกจากว่าพี่จะแผน พี่อย่ามาโกหกเลย เซฮุนบอกผมทุกอย่าง พี่มักจะทำอย่างนี้กับหลาน พี่ทำได้อย่างไง”
“นายจะเชื่อแต่คำพูดของลูกนายข้างเดียวไม่ได้ จะมาว่าฉันทำร้ายหลานไม่ได้”
“ได้สิ เซ้นส์ของฮุนเชื่อได้เสมอ การที่เอาอดีตมาทำร้ายหลานอย่างนี้ มันไม่เกินไปหน่อยหรอ จื่อเทาก็คือจื่อเทา ส่วนอาเทาก็คืออาเทา สองคนนี้คนละคนกัน อู๋จื่อเทาไม่ใช่อู๋เทา จะทำอย่างไงก็ไม่ใช่ ต่อให้เกิดอีกกี่ครั้งก็ไม่ใช่ เพราะอู๋เทาได้ตายไปแล้ว พี่ได้ยินไหม ตายไปแล้ว ตายไปแล้ว!! คนตายทำอย่างก็ฟื้นไม่ได้ พี่มันเลว พี่มันเลวที่ทำอะไรกับหลานตัวเอง”
“ม่าย ไม่จริง อู๋จื่อเทาก็คืออู๋เทา เขาเป็นของฉัน เทาเป็นของฉัน ต่อให้เกิดอีกกี่ครั้งก็เป็นของฉัน ของฉัน ของฉันคนเดียว ไม่มีใครแยกเขาไปจากฉันได้ ไม่มีทาง ไม่มีวัน ความจริงแกก็อยากจะได้จื่อเทาเสียจนตัวสั่นเหมือนกันนั่นแหละ แต่แกสั่งให้ลูกของแกทำแทน แกมันก็เลวก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่ไม่ว่ายังไงลูกแกก็ทำไม่ได้หรอก เพราะจื่อเทารักฉัน รักฉัน เขารักฉัน เขากับฉันเกือบมีอะไรกันแล้วถ้าแกไม่เข้ามาเสียก่อน เราเกือบจะได้ทำกันแล้ว ได้ยินไหม เขารักฉัน รักฉัน อยากมีอะไรกับฉัน ”จุนมยอนในตอนนี้เหมือนกับคนบ้าไปแล้วในสายตาของแบคฮยอน จุนมยอนที่เคยน่ารักและขาวไปทั่วทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงซูโฮผู้บ้าคลั่งและมืดดำไปทั่วทั้งจิตใจ
“พี่คิดได้อย่างไง ผมไม่เคยสั่งลูกผมให้ทำอย่างนั้น ที่เซฮุนทำอย่างนั้นก็เพราะตัวเขาเอง เพราะหัวใจเขาเอง ผีห่าซาตานอะไรมันดลใจพี่ พี่ถึงให้ทำอย่างนั้น พี่มันบ้า บ้า”
“ไม่ ฉันไม่ได้บ้า เทารักฉัน เทารักฉัน ไม่ใช่แก ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่เขาก็รักฉัน มีฉันคนเดียว เราจะมีลูกด้วยกัน มีเขาเป็นแม่ ส่วนฉันจะเป็นพ่อ เราสองคนจะมีลูกที่น่ารัก จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ทุกอย่าง เราจะมีความสุข จะมีความสุข ฮึก” ใช่ ถ้าเทาไม่ตายไปเสียก่อน เราสองคนก็จะมีเจ้าตัวเล็กให้เลี้ยง ป่านนี้ก็คงจะโตพอๆกับคยอง เป็นพี่คยองได้ แต่แวบนึงในความคิด ซูโฮก็คิดถึงลูกของเขากับอี้ชิง ที่ถ้าไม่เกิดเหตุที่ไม่คาดฝันเสียก่อน ป่านนี้ก็คงจะเรียนจบแล้ว เป็นน้องคยองสักปีได้
“พี่มันบ้า บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วที่ยึดติดอดีต พี่คอยแต่คิดถึงอดีต ยึดติดอยู่กับมัน จนมองไม่เห็นปัจจุบันไปแล้ว และก็ไม่ยอมมองหาอนาคตของตัวเองด้วย
พี่ไม่เคยคิดบ้างหรือไงว่าใครจะต้องทนทุกข์เพราะการกระทำของพี่บ้าง จงแดจะเป็นอย่างไงถ้ารู้ว่าพี่ชายของเขาทำอะไรกับลูกชายของตัวเอง แค่ทุกวันนี้พี่มองไม่เห็นสายตาของจงแดที่มองพี่หรือไง มันเป็นสายตาที่ทั้งกลัวและสมเพช กลัวว่าพี่จะทำอะไรที่มันผิดศีลธรรมกับจื่อเทา สมเพชที่พี่เป็นอย่างนี้
จื่อเทาจะเป็นอย่างไง ถ้าเขารู้ว่าพี่ทำอะไรกับเขา พี่คิดบ้างหรือเปล่าว่าหลานจะเป็นอย่างไง ถ้าเกิดอนาคตเขาเกิดท้องขึ้นมาหล่ะ พี่ก็รู้ว่าทำไมถึงไม่ให้มีการแต่งงานในเครือญาติ เขาจะรู้สึกอย่างไงที่เป็นแค่คนที่เหมือนกับคนอดีต เขาจะรู้สึกอย่างไง ที่เป็นเหมือนตัวแทนของใครคนหนึ่ง ถูกกระทำเพราะเหมือนใครคนนั้น เขาจะดีใจไหม พี่คิดหรือเปล่า คิดบ้างไหม”
“ไม่ เทารักฉัน รักฉัน”จุนมยอนที่ตอนนี้เริ่มที่จะคิดตามที่แบคฮยอนพูด น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา แต่ก็ยังดึงดันที่จะตอบอย่างนั้นไปอย่างอ่อนแรง
ฝ่ายแบคฮยอนที่ดูท่าทีแล้วว่าพอจะพูดคุยกันได้ก็จัดการเกลี่ยกล่อมต่อทันที
“สุดท้ายพี่เคยคิดถึงพี่อี้ชิงบ้างไหม พี่คิดว่าพี่อี้ชิงจะไม่รู้เลยหรอว่าพี่ทำอะไรลงไปบ้าง พี่คิดว่าพี่อี้ชิงโง่ขนาดนั้นหรอ พี่อี้ชิงนะ เขารู้ทุกเรื่องนั่นแหละแต่ไม่พูด ไม่เห็นใจพี่ชิงบ้างหรือไง ไม่เห็นใจคนรักพี่มากขนาดนั้นได้อย่างไง”
“ไม่หรอก เขาไม่ได้รักพี่หรอก เขาแค่หลงก็เท่านั้นแหละ”
“ถ้าอย่างงั้นมันก็เหมือนพี่นั่นแหละ พี่แค่หลง หลงในอดีตของพี่ ตัดใจจากเรื่องที่แล้วมาเถอะ อยู่กับปัจจุบันของพี่ ยังมีคนที่รักพี่มากที่สุดคนหนึ่ง”
นั่นสินะ หรือบางทีเขาจะหลงจื่อเทา ความจริงเขาคงจะยังหลงอยู่ในอดีต อดีตที่มีเทา หลงกับกับดักของทางวงกตแห่งอดีตที่หาทางออกไม่ได้ รอว่าสักวันอาจจะมีคนมาช่วยให้ออกไป
“พี่ซูโฮ ผมถามจริงๆเถอะ พี่ไม่รักพี่อี้ชิงบ้างหรือไง พี่อี้ชิงรักพี่มาก รักและเป็นห่วงพี่มาก พี่ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง”
“แล้วนายหล่ะแบคฮยอน นายทำใจรักชานยอลได้อย่างไง”
“ผมไม่เคยบังคับใจตัวเองให้รักชานยอล แต่ชานยอลทำให้หัวใจที่ปิดรับของผมมันเปิดขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่เคยใส่ใจกับอดีตที่แล้วมา พยายามทำให้คุณแม่ของผมยอมรับ และผมก็พยายามที่จะสัมผัสเขาด้วยหัวใจของผม
ถ้าพี่ได้เปิดใจให้กับคนที่รักพี่มาก สัมผัสหัวใจของเขาด้วยหัวใจของพี่เอง พี่ก็จะเข้าใจเองว่าทำไมผมถึงรักชานยอลได้โดยที่ไม่ต้องฝืนอะไรเลย”
“เปิดหัวใจให้รับมากขึ้นงั้นหรอ หึ ฉันไม่คู่ควรกับอี้ชิงหรอกนะ เรื่องของเรามันไม่ควรจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ไม่ควรเกิดเลย”
“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และเป็นมาตลอด พี่ไม่คิดบ้างหรอว่าพี่เองก็รักพี่อี้ชิง ไม่งั้นพี่จะยอมแต่ง ยอมอยู่กับพี่อี้ชิงมาจนถึงตอนนี้หรอ มันตั้งยี่สิบกว่าปี ถ้าไม่รักสักนิดก็อยู่ไม่ได้หรอกนะ พี่อย่าบอกว่าก็เพราะแค่อยากอยู่ใกล้จื่อเทา หรือเพราะลูกหล่ะ เพราะเขาก็จากไปตั้งนานแล้ว”
นั่นสินะ เพราะอะไรกัน ทำไมเขาถึงยังอยู่กับอี้ชิง ลูกงั้นหรอ ไม่หรอก ลูกตายไปตั้งแต่ท้องได้สี่เดือน บางทีเด็กอาจจะรู้ว่าแม่เขาไม่อยากให้เกิด เขาถึงได้หนีจากไปเสียก่อน คิดถึงเรื่องนี้เมื่อไหร่ ก็เศร้าใจทุกที ทั้งที่ๆก็ทำอย่างนั้นกับอี้ชิงแทบทุกวัน แต่เด็กก็ไม่มา เหมือนกับว่าไม่มีใครอยากเกิดมาเป็นลูกของเขาอย่างนั้น
“โทรไปบอกจงแดเถอะครับ รายนั้นเป็นห่วงลูกกับพี่มาก”
“พี่จะบอกอย่างไง พี่ละอายใจเหลือเกิน”
“บอกไปสิครับว่า การแสดงเลิกเลทไป เห็นว่าดึกแล้วก็เลยคิดว่านอนที่คอนโดจะดีกว่า อีกอย่างจื่อเทาก็อยากทำของไปเซอร์ไพร์เซฮุน จะได้ง้อที่วันนี้ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน”
“ขอบใจนะแบคฮยอน”
“อ้อ บอกไว้ก่อนเซฮุนชอบช็อกโกแลตมาก ผมขอตัวไปใส่เสื้อผ้าให้หลานก่อน พี่คงรู้ว่าต้องทำอะไร”
******************************************
“หนูฮุน หนูวี มาแต่เช้าเชียว มาดูเค้กที่ทำไว้เมื่อวานหรอลูก”
“ครับคุณน้า เทากลับมาแล้วยังครับ”
“ยังจ๊ะ แต่อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าอยู่ไหน น้าค่อยโล่งใจหน่อย ขอบใจฮุนมากนะลูก ถ้าไม่ได้ฮุน น้าคงไม่สบายใจแน่ ลุงจุนนี่ก็ขี้หลงขี้ลืมจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นก็ช่วยน้าจัดดอกไม้กันหน่อยนะ หนูวีก็ไปช่วยคยองทำอาหารก็แล้วกัน เห็นว่านัดกันไว้แล้วใช่ไหม”
“ครับคุณน้า วีไปหาพี่คยองก่อนนะครับ”
แต่พอวีเข้าไปห้องครัวก็ต้องกรี๊ดออกมา
“พี่คยอง อย่านะ อย่าตัดมือตัวเอง”
“หะ ห๊ะ ใคร ใครจะตัดมือตัวเอง”
“เฮ้อ พี่คยองใจลอยไปถึงไหนเนี่ย ถ้าจะใช้มีดก็อย่าใจลอยสิฮะ เกิดหั่นมือตัวเองขึ้นมาจะเป็นไง”
“โทษที พอดีพี่แค่คิดอะไรนิดหน่อยนะ เลยเผลอใจลอยไป”
“ไม่เป็นไรฮะ แต่ระวังตัวเองหน่อยนะฮะ เดี๋ยวอาจงอินรู้เข้าจะเป็นห่วงเอานะครับ”
“ไม่หรอก เขาไม่ห่วงพี่หรอก ป่านนี้จะกลับบ้านแล้วหรือยังก็ไม่รู้”
“อ่า แล้วนี่พี่คยองจะทำอะไรครับนี่ เห็นแป้งทอดกรอบด้วย ผมใช้ชามหน่อยนะฮะ”
“จะทำไก่ทอดนะ เครื่องมือใช้ได้เลยนะ ทำซุปสาหร่ายของเราไปเลย เดี๋ยวพี่ช่วยชิมให้”
จะทำของโปรดของเขาทำไมนะ ให้ตายสิ กว่าจะรู้ตัว เมนูวันนี้ก็ยังมีแต่ของโปรดของเขาอยู่ดี อย่างนี้ป๊าต้องบ่นแน่ว่าไม่มีของชอบตัวเอง ต้องเพิ่มอีกสองเมนูให้ป๊าก็แล้วกัน
“วันนี้ลุงจุนไม่อยู่ ลุงมากินด้วยนะคยอง”
“ครับ กินเยอะๆนะครับคุณลุง”
“อะไรกันเนี่ย มีแต่ของโปรดของจงอิน ของพ่อมีแค่สองอย่างเอง มีแต่กับข้าวของคนไม่อยู่ คนอยู่มีแค่นิดเดียวเอง น้อยใจนะเนี่ย”
“คุณคริส”จงแดรีบส่งสายตาดุไปหาสามีทันทีที่พูดอะไรไม่ควรพูด
“สงสัยจะชินละมั้ง อยู่ที่นู่นคงทำบ่อย เอาเถอะนะอี้ฝาน นานๆทีจะกินอาหารเกาหลีฝีมือคยอง”
“ครับลุงใหญ่” ใช่ ชินมากๆเลยหล่ะ ทำเอาไว้ให้ แต่ก็ไม่กลับมากิน
“กลับมาแล้วครับ”
“นั่นไง ถึงเวลากินข้าวหล่ะมาเชียว เมื่อวานจะค้างที่คอนโดก็ไม่โทรมาบอกแม่ ปล่อยให้แม่เป็นห่วง จนต้องโทรไปรบกวนเซฮุนเขา เรานี่นะ ไปง้อเซฮุนเลยไป๊”
“ง้อแน่นอน แม่ไม่ต้องบอกหรอก แต่ขอกินข้าวก่อนนะครับ ฮุนตักข้าวให้หน่อยสิ”
“เชอะ ตักเอง”
***************************************************
“ฮุน ฮุนโกรธเทาหรอ เทาขอโทษนะ”
“แล้วเทารู้ตัวหรือเปล่า ว่าเทาทำอะไรผิด”
“เทาขอโทษที่เทาไม่รักษาสัญญา นะฮุนนะ ยกโทษให้เทานะ เราไปเที่ยวชิงเต้ากันวันนี้นะ”
“ฮุนบอกแล้วไงว่าฮุนได้โกรธเทาเรื่องนั้น”
“อ้าว แล้วฮุนโกรธเทาเรื่องอะไร”
“ทำไมเทาถึงปิดเครื่อง รู้ไหมว่าน้าเฉินเป็นห่วงเทากับลุงจุนแค่ไหน ติดต่อไปหาใครก็ไม่ได้ โทรไปเบอร์ห้องนั่นก็ไม่มีใครรับ รู้ไหมฮุนเป็นห่วงเทามาก เกิดเทาเป็นอะไรไป ฮุนจะทำอย่างไง”
“ฮุนเป็นห่วงเทามากขนาดนี้เลยหรอ”เซฮุนที่ตอนนี้ถูกเทากอดไว้แน่นทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มของเทาที่ดูเหมือนว่ากำลังมีแผนอะไรอยู่ในใจ
“ก็ใช่นะสิ ห่วง หวงมาก รู้ไว้ด้วย”
“อืมเข้าใจล่ะ แล้วรักมากด้วยไหม”
“รักสิ รักมาก อุ๊บ เทา อย่ามาแกล้งกันนะ”ปากก็บ่นไป มือก็ตีไหล่ของอีกคน
“ฮ่าๆ รู้แล้วนะ ว่าฮุนรักเทา แล้วฮุนรู้หรือเปล่า ว่าเทารักฮุน รักมาก รักมากที่สุด”
“อย่ามาล้อเล่นนะ อู๋จื่อเทา”
“ไม่ได้ล้อเล่น เป็นแฟนเทานะฮุน”
“อาเทา พูดจริงนะ เป็นแล้วเลิกไม่ได้นะ ต้องพกบัตรมีแฟนแล้วตลอดชีพด้วยนะ”
“อื้ม แน่ใจสิ แล้วไม่มีวันเลิกด้วย ตกลงจะยอมเป็นแฟนเทาได้แล้วยัง”
“อื้ม จุ๊บ เป็นแฟนกันแล้วนะอาเทา”
“นี่ฮุน เทามีอะไรจะให้ฮุนด้วย”
“หืม อะไรหล่ะ”
“ทาด้า ช็อกโกแลตฝีมือเทาเอง เป็นของขวัญง้อแฟนได้สำเร็จ”
“ฮุนก็มีของให้เทา ทาด้า เค้กทำเอง ให้แฟนคนแรก คนเดียวของฮุนนะ”
“เทารักฮุนนะ”
“ฮุนก็รักเทา”
*************************************************
จุนมยอนที่แอบดูหลานขอคบกันก็ดีใจ คิดถึงอดีตที่ตัวเองเคยตามเทียวไล้ตามจีบเทาในอดีตแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ จริงสิ เทาตายไปแล้ว คนที่อยู่ในตอนนี้คือจื่อเทา เขาควรที่จะปล่อยวางเรื่องราวทุกอย่างได้แล้ว
“แอบดูอะไรอยู่ซูโฮ”ผู้มาใหม่กล่าวขึ้นมาพลางเข้ากอดจุนมยอนจากข้างหลัง
“อ๊ะ อี้ชิง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ตั้งแต่ใครบางคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองนั่นแหละ หืม บอกหน่อยแอบดูอะไร ดีใจอะไรกัน”
“อาเทาขอเซฮุนคบเป็นแฟนครับ”
“หือ อะไรนะ ทำใจได้แล้วหรอ”
“ครับ ผมคิดว่าผมปล่อยวางมันได้แล้วหล่ะ ผมควรที่จะอยู่กับปัจจุบันใช่ไหม”
“ถ้าคุณคิดอย่างงั้น ผมก็ดีใจ คุณจะได้มีความสุข”’
“อี้ชิง ทำไมเขาถึงไม่ยอมมาอยู่กับเรา ทำไมเขาต้องจากพวกเราไป ทำไม ทำไม หรือเพราะผมไม่เหมาะสมที่จะเป็นแม่ใคร เราถึงไม่มีลูกสักที”
“ผมคงไร้น้ำยามั้ง อยากมีลูกหรอซูโฮ”
“อืม ผมอยากมีลูก ลูกกับอู๋อี้ชิง”
“แน่ใจ ว่าอยากมีจริงๆ”
“แน่ใจสิครับ แต่สงสัยคนบ้างคนถ้าจะไม่มีน้ำยาจริงๆมั้งเนี่ย”
“ไม่มีน้ำยาหรอ”แล้วอี้ชิงก็ทำอย่างหนึ่งที่ทำเอาจุนมยอนต้องร้องออกมาจนคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังป้อนเค้กกันต้องวางช้อนแล้วรีบวิ่งมาดูทันที
“ว๊าย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุณอี้ชิง ปล่อยผมนะเดี๋ยวก็หลังหักหรอก หกสิบแล้วนะคุณ ว๊าย ไม่ใช่ตรงนี้นะคุณ”
“ก็ปล่อยที่เตียงก็แล้วกันนะ”
“ว๊าย ปล่อยเลยนะ อายเด็กมันสิ กลางวันอยู่นะ”
“ช่างสิ พวกนั้นจัดการตัวได้ ลุงขอไปจัดการลุงจุนก่อนนะ เทา”
“อ่าหะ เร็วๆนะครับ”จื่อเทาตะโกนตอบลุงใหญ่ที่ตอนนี้ดูจะรีบวิ่งไปที่ห้องแล้วล่ะ
*****************************************************
‘เฮ้อ ผ่านไปตั้งหนึ่งเดือนแล้ว ยังไม่ติดต่อมาอีก เหอะ หยุดสำคัญตัวเองผิดได้แล้วคยอง คงต้องทำมันได้แล้ว’
“อายอลครับ ผมฝากส่งเอกสารนี่ให้เขาด้วยครับ”
“แน่ใจแล้วหรอคยอง อย่าใช้ทิฐิที่จะเอาชนะกันเลยนะ”
“ผมแน่ใจครับ แล้วผมก็ไม่ได้ใช้ทิฐิ แต่เพราะผมแน่ใจแล้วว่าอย่างไร ผมก็ไม่มีความสำคัญอะไรกับเขาอยู่ดี ถ้าให้ผมเดา ตอนนี้คงยังไม่กลับบ้านถึงไม่รู้ หรือไม่ ก็รู้แล้วแต่ไม่สน มันก็คือการที่ผมไม่มีความสำคัญอะไรกับเขา แล้วผมก็ควรจะปล่อยตัวเองออกจากวังวนในอดีตของเขา ผมไม่ใช่ตัวแทนใคร ไม่ใช่ตัวแทนของแม่ และไม่ใช่ คนที่เขารัก
ส่งมันไปหาเขาเถอะครับอา ส่งมันไปเพื่อปล่อยเขาเถอะครับ”
“ถ้าอย่างนั้นอาจะส่งให้ อาจะทำให้”
“ขอบคุณครับ”
******************************************
“คุณท่าน กลับมาแล้วหรอค่ะ”
“อืม ช่วงที่ฉันไม่อยู่บ้าน เป็นอย่างไงกันบ้าง แล้วคุณนายหล่ะ”
“เออ คือว่า คือว่าคุณนาย...”
“คยองเป็นอะไรไป บอกมาเดี๋ยวนี้ คยอง คยอง”จงอินรีบวิ่งที่ห้องนอนของเขากับคยองซู แต่กลับไม่เจอร่างบาง ร่องรอยในห้องก็เหมือนกับว่าไม่ได้ใช้นานแล้ว
“บอกมา คยองหายไปไหน”
“ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆคุณนายเธอก็หายตัวไป”
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอกฉัน”
“ก็ดิฉันเห็นคุณนายถือกระเป่าเลยคิดว่าอาจจะตามคุณท่านไปประชุมที่ฮ่องกงด้วย แต่พอคุณท่านกลับมาแล้วไม่เห็นก็เลยพึ่งรู้ค่ะ”
“อะไรกัน พวกเธอไม่รู้จักถามเจ้านายบ้างหรือไงว่าจะไปไหน”
“ดิฉันขอโทษเจ้าค่ะ”
“ถ้าคยองเป็นอะไรไป ฉันไม่เอาพวกเธอไว้แน่”จงอินในยามนี้ทั้งน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง จนคนเก่าคนแก่ก็ยังอดกลัวไม่ได้
“คุณท่านเจ้าค่ะ บางทีคุณนายท่านอาจจะหนีตามผู้ชายไปแล้วก็ได้”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะนม อย่าใส่ร้ายเมียฉัน อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้กับสิ่งที่นมทำ เพียงแต่ฉันไม่พูด”
‘คยอง อย่าเป็นอะไรนะ ไม่อย่างนั้น อาคงต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิต เอ๊ะ ถือกระเป่าออกไป หรือว่า คยองจะกลับจีน’
“นายท่านครับ จดหมายด่วนจากประเทศจีนครับ”
“สำนักงานรักษาทรัพย์สินตระกูลอู๋ ใบหย่า”เอกสารที่จงอินเห็นทำเอาแถบทรุดลงไปนั่งที่พื้น ใบหย่าที่มีลายเซ็นของคยองซู
“ถึงคุณจงอิน
ผมรู้ว่าคุณคงตกใจที่เห็นเอกสารใบนี้ แต่ตาคุณไม่ได้ฝาดหรอกนะ ใช่ครับ นั่นคือใบหย่าที่มีลายเซ็นของผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แนบด้วยกับข้อตกลงก่อนที่เราจะแต่งงานกัน ทรัพย์สินสมรสที่ผมสมควรจะได้นั้นผมขอคืนให้คุณ ไม่ขอรับอะไรทั้งสิ้นที่จะเกิดกรณีข้อกล่าวหาว่าผมแต่งงานเพื่อหวังเอาสมบัติของคุณเป็นอันขาด
สิ่งที่คุณเคยให้ผม ผมก็ขอคืนให้คุณทั้งหมด อ้อ แหวนแต่งงานก็ด้วย แม้กระทั้งความสุข ความสุขที่เคยได้รักคุณ แต่ผมคงให้หัวใจของคุณกลับไปไม่ได้หรอกนะ เพราะหัวใจของคุณไม่เคยอยู่ที่ผมเลย และไม่มีวันที่อยู่กับผมด้วย แม้แต่กระทั่งชื่ออีกชื่อ ผมก็ยังไม่มีสิทธิได้เรียก
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยให้กับคุณ ผมจะไม่ขอเอาคืนรวมทั้งหัวใจของผมด้วย หัวใจของผมอยู่ที่คุณเสมอแม้ว่าคุณจะไม่รับมันก็ตาม ความจริงที่ว่าผมรักคุณ มันก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เพียงแต่คุณไม่เคยรักผมเลยสักครั้ง
จงอิน ผมขอร้อง ปล่อยผมเถอะนะ เซ็นใบหย่าให้ผมเถอะ ปล่อยให้ตัวและจิตใจของคุณเป็นอิสระจากผม ถ้าหัวใจของคุณยังมีแต่แม่ของผม เราคงจะอยู่ร่วมกันไม่ได้ เพราะผมไม่ใช่ตัวแทนของใคร ผมคืออู๋คยองซู ไม่ใช่ คิมจงแด และจะไม่มีวันเป็น
คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกนะ ว่าผมไปอยู่ที่ไหน ผมกลับมาอยู่บ้านของผมนี่แหละ บ้านที่มีคนที่ผมเกลียดแต่อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่น อบอุ่นกว่าบ้านของคนที่รักจนหมดใจ บ้านที่ทุกคนในบ้านเย็นชากับผมเหลือเกินแม้ว่าผมจะพยายามทำตัวดีแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นค่าของผมเลย ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่เคยเห็นหัวผมเลยด้วยซ้ำ
ผมลืมไปได้อย่างไง คุณคงไม่ห่วงผมหรอก เพราะถ้าห่วง คุณคงกลับมาหาผมทุกคืน บอกรักผมบ้างในบางเวลา ถึงแม้ว่ามันจะหลอกๆก็เถอะ บอกผมบ้างว่าคุณจะไปไหน มีประชุมที่ไหนเมื่อไหร่ แล้วผมก็คงไม่ต้องรอมาหนึ่งหนึ่งเดือนเต็ม รอทั้งๆที่ไม่มีวี่แววว่าคุณจะติดต่อมา
ส่วนคำสัญญาเมื่อสิบห้าปีก่อน คุณทำครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ผมจะจำแค่ว่า ครั้งหนึ่งในชีวิตเคยแต่งงานกับคุณ
ขอบคุณที่ทำตามสัญญา
รัก
อู๋คยองซู”
“คยอง คยอง อาขอโทษ อาขอโทษ”
*****************************************
“คยอง ลูกส่งใบหย่าไปหาจงอินหรอลูก”
“เขาโทรมาหาแม่หรอครับ”
“อืม ไค เอ่อ จงอินบอกแม่ว่า คยองไม่ยอมรับสายเขาเลย”
“ก็ผมตั้งใจจะตัดใจแล้วนิครับ ก็เลยอยากจะตัดให้หมดทุกอย่าง ถึงจะเจ็บแต่ก็จบ”
“คยอง ชีวิตคู่นะ มันต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน อาศัยแต่ความรักมันช่วยไม่ได้หรอก ต้องให้เกียรติกัน อย่าใช้แต่อารมณ์ อย่าใช้ตัวตนของเรามาตัดสิน คิดให้ดีๆนะลูก ถอนใบหย่าตอนนี้ก็ยังทัน”
“แม่ครับ ถ้าเขารักผมสักนิด ผมจะไม่ทำอย่างนี้เลย แต่นี้ เขาไม่เคยบอกรักผมสักครั้ง ไม่เคยให้เกียรติ ไม่เคยแสดงออก คนที่ขอแต่งงานก็เป็นผม ไม่ใช่เขา เขาไม่เคยรักผม ไม่เคยเลย เพราะเขารักแม่คนเดียว รักตลอดเวลา”
“คยอง”จงแดเอ่ยด้วยความอ่อนใจ ยังไงเขาก็อดคิดมากไม่ได้ว่าเป็นตัวการให้ลูกกับลูกเขยตัวเองต้องแยกทางกัน
“คยอง การที่ไม่ได้พูดหรือแสดงออกว่ารัก ไม่ได้แปลว่าไม่ได้รักนะลูก คนบางคนก็ขี้อายเกินไป ไม่ค่อยกล้าแสดงออกหรอกนะลูก บางคนก็เป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือ”
“ขี้อาย เหอะ คนอย่างเขาไม่ขี้อายหรอกครับ นี่เขาให้แม่มากล่อมผมหรือไง บอกไปเลยนะครับ ว่าเมื่อผมตัดสินทำอะไรลงไป นั่นคือที่สุด ต่อให้ผมต้องเจ็บแค่ไหน ผมก็ต้องทำ
แม่อย่ากังวลเลยนะครับ ผมไม่คิดอิจฉาแม่แล้ว คิดไปก็เป็นทุกข์ ไม่คิดดีกว่านะครับ แล้วอีกอย่างแม่ไม่ใช่คนที่ทำให้ผมเลิกกับคุณจงอิน แต่มันเป็นเพราะเขาไม่สามารถละทิ้งอดีตที่อยู่ในใจเขาได้ ถ้าเขารวมถึงคนในบ้านหลังนั้นยังจมอยู่กับอดีต ทำอย่างไงผมก็เข้าไปอยู่ในใจเขา และในบ้านหลังนั้นไม่ได้ แม่ครับ แม่อยากให้คยองจมอยู่กับความทุกข์หรอ”
“เฮ้อ แม่คงเปลี่ยนใจคยองไม่ได้ แต่ว่า แม่ก็ดีใจ ที่ได้คยองคนเดิมกลับมา คยองของแม่ที่ช่างแซะ ช่างแซว เหน็บเขาไปเรื่อย คยองที่ตัดสินใจเด็ดขาด เหมือนกับป๊า แม่เชื่อในการตัดสินใจของลูก แต่ว่าคุยกับเขาสักนิดนะลูก”
“ออมม่า”คยองที่พอหันหน้าไปตามสายตาของจงแดก็เจอเข้ากับคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด
“คุยกันเองนะลูก แม่ไปแล้วนะ จงอินง้อลูกเราให้ได้หล่ะ เรายังอยากมีหลานให้อุ้มอยู่นะ”
“อืม ถ้าลูกนายจะใจอ่อนนะจงแด”
“มาทำไม”
“มาง้อเมีย” ฉ่า ถ้าเอากระจกมาส่องหน้าคยองซูคงเห็นริ้วสีแดงพาดแก้มตัวเองเป็นแน่
“หย่าไปแล้ว ไม่ได้เป็นแล้ว”
“แต่ไคยังไม่ได้เซ็น ดังนั้นเรายังแต่งงานกันอยู่”อาจงอิน อาจงอินแทนตัวเองว่าไค
“จะมีความสุขอะไร ในเมื่อไม่ได้รักกันอยู่แล้ว จะแต่งให้เจ็บใจเล่นทำไม”
“คยอง ฟังไคพูดก่อนนะ”
“ไม่ ไม่ฟัง ไม่ต้องแทนตัวเองว่าไค ไม่ต้องเรียกกันว่าคยอง”สองมือรีบปิดหูตัวเอง ไม่ได้นะ อย่าไปฟัง เขาก็แค่อยากให้เรารู้สึกดีก็เท่านั้น
“คยอง ไครู้ตัวว่าไคทำผิด ไคจะไม่ขอให้คยองยกโทษให้ เพราะสิ่งที่ไคและคนในบ้านหลังนั้นทำ มันผิดมากมายจริงๆ ผิดมากจนคยองไม่ควรจะยกโทษให้
คยอง คำถามที่วันนั้นคยองถามไค ที่ไคไม่ตอบ ไม่ได้หมายความว่าไคไม่ได้รักคยอง แต่เป็นไคเองที่กลัว กลัวว่าถ้าตอบไปจะเป็นการทำลายคำพูดของตัวเองที่เคยพูดไว้เมื่อยังหนุ่ม ตอนที่เคย ไคย้ำว่าเคย เคยรักแด แม่ของคยอง ที่เคยให้สัญญาว่าจะรักเขาคนเดียว
ไคไม่รู้ว่าคยองไปได้ยินมายังไง แต่ก็คงไม่พ้นคนในบ้านนั้นใช่ไหมที่พูดให้คยองได้ยิน ที่ไคแต่งกับคยอง ไม่ใช่แค่คำสัญญาที่เคยให้ไว้เท่านั้น แต่เป็นเพราะไครักคยองจริงๆ รักเมื่อไหร่ไคไม่รู้ ที่ไคไม่เคยพูด ไม่ได้เป็นคนขอคยองแต่งงาน เพราะไคกลัวคยองลืม ลืมสัญญาของเรา ไคไม่อยากทวง ไคไม่อยากเป็นทำให้คยองหมดโอกาสที่จะเลือกคนที่ดีกว่า หนุ่มกว่าไค
ไคไม่เคยเห็นแดในตัวคยอง เพราะคยองก็คือคยอง ไม่ใช่แด อย่างที่คยองเขียนในจดหมายนั่นแหละ
ไครักคยอง เพราะตัวของคยองเอง ไม่ใช่เพราะคยองเหมือนแด ไคชอบคยองที่สดใส คยองที่ร่าเริง คยองคนที่ชอบแซว ชอบพูดเหน็บให้คนอื่นเจ็บใจเล่นอย่างที่คยองชอบทำเวลามีคนมายุ่งกับไค คยองที่สู้คน ไม่ยอมให้ใครมาพูดจาว่าร้ายตัวเองและคนในครอบครัว ชอบคยองที่เวลามีปัญหาอะไร คยองจะหาทางแก้ไขปัญหานั้นจนผ่านมันไปให้ได้
แต่คยองรู้ไหม ตั้งแต่คยองแต่งงานกับไค คยองก็เปลี่ยนไป คยองไม่เป็นเหมือนเดิม มันดูเหมือนว่าคยองพยายามที่จะฝืนตัวเอง ทำตัวเองให้เป็นเหมือนแด เพื่อที่จะได้รับการยอมรับจากคนในบ้านนั้น ไคจะไม่โทษคยอง เพราะคนพวกนั้นเองก็ทำผิดเหมือนกันที่คาดหวังให้คยองเป็นเหมือนแด จบเรื่องนี้ไหร่ ไคจะจัดการแน่
คยอง ที่ไคไม่เคยบอกว่าไคจะไปไหน ไม่กลับไปนอนบ้าน เป็นเพราะความกลัวที่ไม่เข้าเรื่องของไคเอง หลังจากแต่งงานไปไคก็เริ่มกลัว กลัวว่าถ้าวันหนึ่งคยองเกิดเบื่อ หมดรักไคไปรักคนที่หนุ่มกว่าไค ถ้าเกิดว่าคยองขอหย่าไคตอนนี้ก็คงดี ถ้านานกว่านั้นไคคงทำใจไม่ได้ เพราะถึงตอนนั้นไคต้องรักคยองมากกว่านี้แน่
แต่พอคยองส่งใบหย่ามาให้ ไคเกือบตาย พอไม่มีคยอง ไคก็รู้ตัวว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคยอง โง่ไหม ไคโง่ไหมคยอง”จงอินจับมือคยองเอาไว้ไม่ให้ปิดหู รวมมือทั้งสองข้างเอาไว้กอดเด็กน้อยของเขาที่กำลังร้องไห้
“โง่ โง่มาก คิดว่าคยองเป็นคนอย่างไง ใจโลเล คบเพราะรวย หน้าตาดี อายุเท่ากันงั้นหรอ คยองนะเป็นคนความจำแม่น ความรู้สึกก็ฝังลงในหัวใจแน่น รักใครรักจริง ฮึก คยองในวัยเด็กที่รักอาจงอินยังไง วันนี้ก็ยังรักไม่เคยเปลี่ยน และไม่คิดที่จะเปลี่ยนแม้ว่าอาจะแก่ไปมากขนาดไหนหรือตายไปแล้ว คยองก็ยังจะรัก อย่าคิดว่าทำให้คยองหมดโอกาสเลือก เพราะคนที่คยองเลือกคืออา อาคนเดียว ต่อให้แก่แค่ไหนก็จะรัก อยู่ด้วยกันไปจนแก่นั้นแหละ
ส่วนคนพวกนั้นคยองไม่สนใจแล้ว ช่างสิ อยากคิดอะไรก็เชิญคิด เพราะคยองไม่ได้เป็นอย่างที่พวกนั้นคิดสักหน่อย อย่าไปไล่พวกเขานะ เพราะคนที่คยองรัก คยองสนใจคืออาคนเดียว
บอกคยองหน่อยสิ พูดกับคยองหน่อยสิว่ารักแค่ไหน บอกคยองหน่อย นะ บอกคยองหน่อย”
“คยอง ชื่อนี้อาเป็นคนตั้งให้คยอง หากแดคือรักแรกของไค จำไว้ คยองก็เป็นรักสุดท้ายของไค ไครักคยองนะ รักมาก รักมากที่สุด”
“ฮึก คยองก็รักอา รักมากนะครับ”
“เรียกว่าไคสิ อย่าเรียกอาอีกนะ มันดูแก่”
“ก็แก่อยู่แล้วนิ ผมมีสิทธิเรียกมันได้จริงๆใช่ไหม”
“จริงสิ ก็คยองเมียไคนะ”
“อืม คนนี้ก็สามีคยองเหมือนกันนั่นแหละ”
“กลับไปอยู่ด้วยกันที่เกาหลีนะคยอง”
“แล้วใบหย่านั้น”
“เผาทิ้งแล้ว ว่ายังไงครับ จะกลับบ้านไปอยู่บ้านของเราได้แล้วหรือยัง”
“ครับ ผมจะกลับครับ”
*************************************
“ดูเหมือนว่าเรื่องทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็นไปแล้วนะ”
“ครับพี่อี้ฟาน คยองก็กลับไปคืนดีกับจงอิน จื่อเทาก็คบกับเซฮุน คำสัญญาของสองตระกูลก็ถือว่าได้ทำแล้ว พี่อี้ชิงกับพี่จุนก็ได้ชีวิตเล็กๆที่ต้องคอยเลี้ยงดู”จงแดพิงอกสามีอย่างเป็นสุข เมื่อคิดถึงเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ สุดท้ายพี่ชายของเขาก็ท้องได้สักที
“มหัศจรรย์จริงๆ จุนมยอนอายุตั้งห้าสิบแต่กลับท้องได้ จะว่าเชื้อพี่ใหญ่แรงดีได้ไหมเนี่ย”
“นั่นนะสิครับ แทบไม่น่าเชื่อว่าพี่จุนจะท้องได้ แต่ก็ดีใจนะครับ เพราะว่าพี่นะ อยากมีลูกเหลือเกิน กว่าจะได้ก็อายุปูนนี้แล้ว พี่อี้ชิงก็เลยดูแลเป็นอย่างดี เพราะว่าถ้าครั้งนี้แท้งอีก คงจะมีไม่ได้อีกแล้ว”
“เขาว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นกรรมพันธุ์ เรามาลองทำลูกอีกคนดีไหมเฉินเฉิน เผื่อจะได้มีเจ้าตัวเล็กอีกคนจะได้ไม่น้อยหน้าพี่อี้ชิง”
“บ้า ไม่เอานะพี่อี้ฟาน แค่สองคนนี้ก็พอแล้ว ว๊าย ปล่อยผมลงนะ ไม่เอา ไม่ทำนะพี่อี้ฟาน”
“ปล่อยที่เดียวจ๊ะ ปล่อยที่เตียง”
“ม่ายยยยย ไม่เอา ไปห้องน้ำดีกว่า”
“ตามใจครับผม”
- จบ –
คุยกับตูน
วันนี้คงยาวเพราะไม่ได้คุยนาน และอยากจะเล่า Side Story
อยากจะร้องไห้ ในที่สุดก็จบค่ะ เรียกได้ว่าเป็นฟิคที่เขียนแล้วผ่านการหมักข้ามปีเลยค่ะ กว่าจะเขียนจบได้ ตอนแรกตูนคิดมากเลยนะว่าจะลงทีละนิดหรือว่าค่อยเอาลงทีเดียวครบร้อยเปอร์เซ็นต์ดี แต่เพราะเห็นว่าเว้นช่วงไม่เอาฟิคลงมานานแล้วนะหนึ่งเดือนแล้ว ก็เลยตัดสินใจเอาลงครึ่งหนึ่งในเฟสกลุ่ม จะได้เหมือนเป็นการกระตุ้นว่าต้องเขียนให้เสร็จ
ในตอนที่สัมภาษณ์เราบอกว่าชื่อเรื่องว่า “รักในม่านหมอก” ใช่ไหมค่ะ แต่พอวันหนึ่งตูนนั่งเขียนเรื่องนี้แล้วฟังเพลงเก่าเพลงหนึ่ง ตูนก็คิดถึงละครเรื่องนี้ได้พอดี รอยอดีตแห่งรัก มันเป็นละครที่เรารักมากที่สุดเรื่องหนึ่ง แล้วพอคิดไปคิดมาชื่อนี้แหละตรงกับเรื่องนี้มากที่สุดแล้ว เพราะเรื่องราวทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความยึดติดกับความรักในอดีตของคนรุ่นก่อนที่มีผลกระทบต่อความรักของคนรุ่นหลัง
แบคฮยอนโชคดี โชคดีที่ให้โอกาสกับตัวเองเปิดใจที่จะรักคนอื่นบ้างไม่ได้ยึดติดกับอดีตมากเกินไป โชคดีที่เซฮุนรักเทา ไม่ต้องบังคับให้ลูกทำตามสัญญาเก่าที่ตัวเองทำไม่ได้ และสนับสนุนให้ลูกทำอย่างเต็มที่
พี่จุน อาจจะโชคร้ายไปนิด โชคร้ายที่ปิดหัวใจตัวเอง ไม่ยอมเปิดรับกับสิ่งดีๆที่อยู่ตรงหน้า ที่แค่เอื้อมมือขว้าก็ได้แล้ว ยึดติดกับอดีตมากเกินไปจนบ้าคลั่ง แต่ก็ยังโชคดีที่ยังมีคนพร้อมที่จะช่วยให้ออกจากวังวนนั้น
จงอิน ยึดติดกับคำพูดของตัวเองมากเกินไป เพราะถูกสอนตั้งแต่เด็กให้ทำในสิ่งที่พูด ทำในสิ่งที่สัญญาเอาไว้ เพราะถูกสอนว่าการจะเป็นเจ้าคนนายคน คำพูดคือสิ่งศักดิ์สิทธิต้องทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ คนจะไม่เชื่อถือ จะปกครองคนไม่ได้
คยอง คยองเป็นคนที่พอเขียนจบแล้วถึงรู้ว่า เหมือนกั้งในสามีตีตราเป็นบางมุม ทั้งที่ๆตูนไม่ได้ดูละครเลยสักตอนแค่อ่านเรื่องย่อเท่านั้น คือยึดติดกับคำพูดของคนอื่น เอาง่ายๆ ฟังคำพูดของคนอื่นมากกว่าใจตัวเอง เอาแต่ใจเล็กๆ เพราะพ่อแม่ลุงป้าน้าอาตามใจทั้งนั้น อยากได้อะไร ได้ แต่นิสัยเขาดีนะ มีปมอย่างเดียวที่อยู่ในใจคือมักถูกเปรียบเทียบกับแม่ตลอด ทำให้รู้สึกเหมือนว่า ไม่เป็นตัวของตัวเอง ต้องอยู่แต่ในร่มเงาของแม่ ถูกคาดหวังว่าจะเป็นเหมือนแม่ตั้งแต่เด็ก มันเลยทำให้อิจฉาคนที่เป็นต้นแบบ
ดูเป็นพล็อตเรื่องยาวและมีสาระมากเลยนะค่ะ แต่ตูนรู้ตัวดีว่าไม่สามารถเขียนเรื่องยาวได้ มันก็เพราะความขี้เกียจของตัวเองนี่แหละ ก็เอาไปสองตอน สองภาคก็แล้วกัน
ในภาคสองนี้พี่หมินของเราแทบไม่มีบทให้พูดเลย พี่ลู่หายไปไหนได้แต่ถูกพูดถึง 555 พี่คริสก็มาประกอบฉากเสียจริ๊ง ก็ภาคนี้มันของไคโด้ เทาฮุน เลย์โฮ ตอนจบจบแบบมึนๆเพราะคนเขียนเริ่มมึนและตันค่ะ ขอตัดฉากนั้นแบบฉับๆตามฉบับหนังไทยนะค่ะ
เรื่องนี้มีคนเดาอายุของแต่ละคนได้ไหม เอาเป็นว่าเราใช้เป็นกิจกรรมลองให้ทุกคนได้คิดดูนะค่ะ
ปัจจุบันจื่อเทาอายุ 18 ปี จื่อเทาอ่อนกว่าคยองไป 8 ปี จงแดมีคยองซูตอนอายุ 22 ปี พี่จุนแก่กว่าจงแด 3 ปี
พอพี่คริสอายุได้ 15 ปี อาเทาในภาคก่อนโน้นก็เกิด เทาอ่อนกว่าจงแดไป 2 ปี ส่วนพี่อี้แก่กว่าพี่คริสไป 4ปี
ตอนนี้เป็นตอนที่ตูนตั้งใจเขียนมาก ดังนั้น เม้นท์ให้ตูนหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ปล.จะมาเฉลยอายุในเฟสกลุ่มวันจันทร์นะค่ะ
ปล้ำจงแด รูปนี้แหละทำให้เราเลือกให้คยองเป็นลูกจงแด
ความคิดเห็น