คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ชั่ววูบ[HoChen]
ชั่ววูบ[HoChen]
“ไม่ใส่ ยังไงก็ไม่ใส่ ดูสิชุดเลื่อมเพรื่อมพรายอย่างนี้นินะ จะให้ใส่ขึ้นร้องเพลง ฉันเป็นนักร้องเพลงป็อบนะไม่ใช่ลูกทุ่ง”
“คุณจงแดค่ะ แต่ว่าเราต้องนำเสนอสไตล์สินค้าของผู้สนับสนุนด้วยนะค่ะ”
“แล้วเพลงนี้มันสไตล์ของใคร ใครร้อง ฉัน หรือสปอนเซอร์ ไปเอาชุดอื่นมา ยังไงฉันก็ไม่ใส่”
“คุณจงแดค่ะ แต่ว่าที่เราเอามา ก็มีแต่แบบนี้นะค่ะ”
“งั้นก็กลับไปขนชุดของฉันที่อยู่ที่บริษัทมาสิ เดี๋ยวนี้ด้วย”
“แต่ว่ามันจะไม่ทันกับการแสดงนะค่ะ อีกแค่ยี่สิบนาทีเองนะค่ะ คุณจงแด”
“ฉันถึงให้รีบไปตอนนี้ เดี๋ยวนี้”จงแดสั่งเด็ดขาดก่อนที่เดินไปหยิบหมวกตัวเองที่ใส่มาจัดทรงผมเล็กน้อยก่อนที่จะสวมหมวกลงไป หยิบผ้าลายสก็อตมาคาดเอวแล้วคัดเอาเครื่องประดับที่โคดี้นูนาเตรียมไว้ที่พอจะใส่เข้ากับชุดได้
“โคดี้นูนาช่วยแต่งหน้าด้วยครับ โนกลิตเตอร์ สไตล์อาร์แอนด์บีนะครับ ช่วยบอกฝ่ายลำดับด้วยว่าให้เอาเพลงเต้นล่าสุดของผมขึ้นแสดงเป็นอันดับแรกแล้วต่อมาค่อยเป็นwhat is love อ้อแล้วก็พอได้ชุดมาช่วยเอาไอ้เกร็ดวาวๆใส่ไปที่ปกเสื้อสูทผมด้วยย้ำนะครับว่าเฉพาะปกเสื้อ ส่วนเนคไทล์ เอาเข็มกลัดแววที่เป็นตัวอักษรย่อบริษัทสปอนเซอร์มาเหน็บไว้ด้วย
ที่ผมบอกให้จดนะครับ จด เดี๋ยวจะลืม แล้วก็คราวหลังถ้ามีติดต่อมาแบบนี้อีก กรุณาแจ้งให้ผู้จัดการส่วนตัวของผมทราบแบบละเอียด เสื้อผ้ากรุณาร่างแบบมาให้ผมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”
จงแดร่ายยาวก่อนที่ให้โคดี้นูนาแต่งหน้าให้ท่ามกลางสายตาอันตกตะลึงของพี่น้องร่วมค่ายและฝ่ายงานต่างๆ ชุดที่พวกเขาใส่ก็ใช่ว่าจะดีสักเท่าไหร่มันระยิบระยับเกินเสียจนพวกเขาเองก็เสียความมั่นใจ แต่ก็ขัดพวกสปอนเซอร์และบริษัทไม่ได้ และถึงแม้จงแดจะเรื่องมาก เหวี่ยงบ้างแต่ทุกการกระทำก็เต็มไปด้วยเหตุผลอีกยังแก้เหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ การทำงานทุกครั้งทำอย่างเต็มที่ นั่นทำให้จงแดเป็น “เจ้าชายแห่งวงการเพลง” ไปโดยปริยาย
“จงแด จบคอนเสิร์ตนี้ไปกินเลี้ยงด้วยกันไหม ท่านประธานบอกว่าสั่งเลี้ยงพิเศษให้เราทุกคนเลยนะ”คยองซูเพื่อนร่วมค่ายของเขาทักมาหลังจากที่เขาแสดงเสร็จแล้ว
“ขอบใจนะคยอง แต่ไม่ล่ะ พอดีมีนัดนะ”
“ใช่คุณคริสคนนั้นหรือเปล่า เอาล่ะเราไม่แซวนายแล้ว แล้วนี่จะกลับเลยหรือว่าจะกลับพร้อมกับรถของบริษัท”คยองซูรีบเปลี่ยนประเด็นเพราะดูท่าแล้วแซวไปก็อย่างนั้นอย่างจงแดนะนอกจากจะไม่รู้สึกอาจจะย้อนกลับมาที่ตัวเองก็ได้
“ไม่ล่ะ จะกลับเลยนะ พอดีจงอินจะมารับ ไม่กลับพร้อมเราหรอ เดี๋ยวให้จงอินไปส่งเอารถที่บริษัทก็ได้นะ”นั่นไงโดนสวนกลับเองเลยคยองซูแต่ก่อนที่คยองซูจะตอบกลับไปนั้นก็มีเสียงเคาะประตูเสียก่อน
“เข้ามาได้”คนเข้ามาใหม่นั้นก็คือคนที่พึ่งจะอยู่ในบทสนทนาเมื่อกี้ ทำเอาคยองซูต้องหน้าแดงขึ้นมา
“อ้าว จงอิน เอาดอกไม้มาให้พี่หรอ ขอบใจนะ”
“วันนี้แสดงดีมากครับพี่”จงแดเดินไปหาน้องชายที่ตอนนี้กลายเป็นคนส่งดอกไม้ไปแล้วและตอนที่เขารับดอกไม้ก็ได้เห็นช่อดอกกุหลาบสีขาวแซมดอกลาเวนเดอร์อีกช่อหนึ่งที่ด้านหลังก็รู้ทันทีว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของน้องชายคืออะไร
“แหม จงอิน ดอกไม้ที่อยู่ข้างหลังนะ เอามาให้คยองหรอ พี่ไปรอข้างนะ”แล้วจงแดก็ออกมาข้างนอกห้องอย่างไม่สนใจสายตาขอร้องของเพื่อนเลย แต่ระหว่างที่รอนั้นจงแดก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด
“ทำไมถึงมายืนอยู่หน้าห้องล่ะคุณจงแด เกิดเมื่อยขาขึ้นมาไม่มีใครคอยหาเก้าอี้ให้คุณหรอกนะ”
“มันเรื่องของฉัน ขาของฉัน ฉันรับผิดชอบเองได้”
“รับผิดชอบเองได้ ถ้าอย่างงั้น ถ้าทางเราจะลดค่าตัวคุณ คุณก็คงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ เพราะคุณไม่ทำตามสัญญาของเรา”
“ขอโทษนะครับ คุณคิมจุนมยอน แต่ว่าเรื่องนี้นะคงไม่ได้ เพราะว่าฝ่ายคอสตูมของคุณมันไม่ได้เรื่องเอง แทนที่เรื่องพวกนี้คุณควรจะให้พวกเราจัดการเอง ถ้าคุณจะหัดสังเกตสีหน้านักร้องในวันนี้ทุกคน เขาไม่อยากใส่หรอกนะ มันลิเกเกิน” พอพูดเสร็จจงแดก็หันหน้าหนีทำให้ไม่เห็นสีหน้าของผู้ชายที่เขาเกลียดที่สุดที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างร้ายกาจเดินตรงเข้ามาล็อคตัวเขาเอาไว้พลางบังคับให้ใบหน้างามที่ตอนนี้กำลังบึ้งตึงหันมาสบตา
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ผิดสินะ”
“ใช่ นายผิดเอง แล้วก็ช่วยปล่อยมือออกจากหน้าฉันด้วย กรุณาอยู่ห่างๆ ฉันยังไม่อยากเป็นข่าวกับนาย”
“อ้อ เป็นข่าวกับคริสดีกว่าเป็นข่าวเป็นผมสินะ”แทนที่อีกฝ่ายจะผละออกไปกลับโน้มใบหน้าเข้ามาจนเกือบจะชนกันอยู่แล้ว
“ก็คงงั้น ปล่อยผมได้แล้ว จงอินกำลังจะออกจากห้อง”จงแดตอกกลับไปโดยไม่สนว่าขณะที่พูดนั้นทำให้ริมฝีปากของตนต้องสัมผัสกับริมฝีปากของอีกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“อย่าลืมนัดของผมล่ะ”จุนมยอนเอียงใบหน้าเล็กน้อยไปสูดกลิ่นหอมของดวงหน้างามแล้วผละออกไป
“ไม่ลืมหรอก อ้อ แล้วอย่านึกว่าฉันไม่รู้เรื่องเสื้อผ้านะว่าคุณจงใจ”
“ผมรู้อยู่แล้วนะ ว่าคุณต้องรู้”จุนมยอนยิ้มที่มุมปากเดินออกไปโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดอย่างไร
“พี่เป็นอะไร”จงอินที่ออกมาเห็นพี่ชายตัวเองทำหน้าบึ้งกระฟัดกระเฟียดไปมาราวกับโกรธใครมา แต่พอมองตามสายตาของพี่ชายก็ต้องร้องอ๋อในใจ ดูท่าพี่ชายเขาพึ่งจะเจอศัตรูตัวฉกาจมาละสิ
“เปล่า กลับกันเถอะ”
“เออ พี่คยองซูขอติดรถไปลงที่บริษัทด้วยนะครับ”
“เปลี่ยนใจแล้วหรอคยอง”จงแดล้อเลียนเพื่อนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะตามอารมณ์เขาไม่ทัน
“อืม เราเปลี่ยนใจแล้วนะ เดี๋ยวแวะที่ห้องสตาร์ฟ บอกพวกพี่ๆเขาด้วยนะ”แน่นอนตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนตัวเล็กของเขาไม่ได้ไปคงไม่พ้นน้องชายตัวดีเป็นแน่ ความจริงสองนี้ก็คบๆกันอยู่หรอก แต่นั่นแหละเรื่องพวกนี้สำหรับวงการบันเทิงนะย่อมตกเป็นข่าวอยู่เสมอ ยิ่งพวกเขาที่เป็นดาวรุ่งย่อมมีข่าวกับคนร่วมงานอยู่เสมอ ตามคำสั่งของต้นสังกัด และนั่นทำให้ทั้งสองนี้ต้องแอบคบกัน แน่นอนเขามีส่วนรู้เห็นเป็นใจกับการคบกันของสองนี้
“พี่จะให้ผมไปส่งที่คอนโดหรือว่าจะไปที่โรงแรมเลย”
“คอนโด พี่อยากอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวจะแย่แล้ว คยองจะแวะซื้ออะไรไหม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยซื้อที่ร้านที่อยู่ข้างล่างหอก็ได้”
“งั้นเข้าซุปเปอร์ข้างหน้าด้วยนะ พี่พึ่งนึกได้ว่าของทำน้ำปั่นบางอย่างมันหมด คยองก็รวดซื้อที่ซุปเปอร์นั่นก็แล้วกัน เดี๋ยวไปส่งถึงที่หอเลย รถจักรยานนะ ไม่หายหรอกพรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยไปเอา”
เพราะว่าหอที่คยองซูอยู่ก็คือหอพักของบริษัท นักร้องเดี่ยวบางคนอย่างดีโอก็เลือกที่จะอยู่ที่นั้นเพราะง่ายและสะดวกต่อการซ้อม หอพักที่แม้ไม่ได้เริ่ดหรูแต่มีทุกสิ่งทุกอย่างอำนวยสะดวก เขาเองก็มีห้องที่นั้นอยู่เหมือนกัน ช่วงที่ใกล้จะวางอัลบั้มใหม่ก็มักจะไปนอนที่นั่นเสมอ
หลังจากที่ไปส่งคยองซูแล้วจงอินก็มาส่งเขาที่คอนโด หลังจากที่อาบน้ำเสร็จกำลังปั่นน้ำผักผลไม้อยู่นั้นก็มีเสียงกริ่งดังมา
“ดึกขนาดนี่ใครมากัน”แต่เมื่อส่องดูแล้วก็พบคนที่เขาขี้เกียจจะเจอมากที่สุด
‘ตานั่นอีกแล้ว กลัวจะไม่ไปตามนัดหรือไง’
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่จงแดก็เปิดประตูให้แขกผู้ไม่รู้จักเวลา
“กลัวว่าฉันจะไม่ไปตามนัดหรือไง”
“เปล่า แค่คิดว่าคุณอาจเหนื่อย ดังนั้นผมเป็นฝ่ายมาหาคุณ คงจะสะดวกมากกว่า”
“ฉันไปเองน่าจะสะดวกมากกว่าที่คุณมาที่นี้นะ จะเอาน้ำผลไม้สักแก้วไหม”
“ตามมารยาทของแขกที่ดีก็ควรจะตอบว่าแล้วแต่คุณ แต่ถ้าเป็นมารยาทที่ดีของเจ้าบ้านคุณก็ควรจะเสิร์ฟโดยที่ไม่ต้องถาม”กวนโอ๊ยนักนะ ผู้ชายคนนี้
“น้ำของคุณ”จุนมยอนรับน้ำไปพลางสังเกตคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา ช่างไม่ระวังในการนั่งเลยนะ นี่คงจะพึ่งอาบน้ำเสร็จเพราะเขาได้กลิ่นสบู่อ่อนๆจากคนตรงหน้า
“ทำไมยังไม่แต่งตัวหล่ะ ไม่กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณหรือไง”
“กะว่าจะดื่มน้ำเสร็จก่อนแล้วจะไปเปลี่ยน พอดีไม่นึกว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญจะมา ไม่งั้นผมคงไม่ใส่อะไรเลย”
“จะยั่วผมหรือไง”ซูโฮพูดพลางลูบขาอ่อนที่พ้นจากเสื้อคลุมอาบน้ำอย่างเบามือ
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด เพราะถึงไม่ยั่วคุณก็จะทำมันอย่างทุกครั้งไม่ใช่หรือไง”จงแดตอบกลับอย่างไม่ลดละเมื่ออีกคนขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจได้
“มันเป็นหน้าที่ของสามีที่ดีที่ควรทำให้ภรรยาผู้เป็นที่รักไม่ใช่หรือไง”
“สามี คุณใช้คำนั้นได้หรอ”
“ผมมั่นใจว่าได้นะ เพราะเราจดทะเบียนกันแล้ว”
“ก็แค่กระดาษใบหนึ่ง ที่ยอมเซ็นเพราะโดนบังคับ”แทนคำโต้ตอบ ซูโฮกลับยกมือของอีกฝ่ายจุมพิตเบาๆที่แหวนทองเกลี้ยงวงงามที่ซ้อนทับกับแหวนอีกวงฉลุลายสวยงามมีเพชรเม็ดเล็กประดับเหมือนกับแหวนที่เขาสวมอยู่
“งั้นหรอ ผมคงเข้าใจความหมายมันผิดไปใช่ใช่ไหม”
ทั้งสองคนต่างสบสายตาอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งคนเสียงหวานทนไม่ไหว
“เฮ้อ พอเถอะ เราเลิกคุยกันแบบนี้ได้แล้ว เสียเวลา”จงแดยื่นปากเป็ดที่คนมองรู้ว่าคนตรงหน้าเริ่มที่จะงอนตัวเองอีกแล้ว
“อื้อ คิดถึงคุณจัง ไม่เจอกันตั้งหลายวัน หึงคุณจะแย่แล้ว”ซูโฮขยับตัวมานั่งดีๆแล้วจัดการให้คนตัวบางมานั่งบนตักตัวเอง กอดแน่น พลางซบอยู่บนหน้าอกที่หอมกลิ่นสบู่อ่อนๆที่เขาชอบ แต่ไม่วายแอบแตะยอดอกที่ชูชัน ยั่วเขาอย่างไม่รู้ตัว
“อิอิ อย่ามาลามกนะ วันนี้เหนื่อยจะแย่แล้ว แล้วคุณจะหึงอะไรนักหนา ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไรกับคริสฮยองซะหน่อย”
“ก็แฟนคลับคุณเชียร์มัน คุณไม่ได้คิดอะไรกับมันก็จริง แต่มันคิดอะไรกับคุณแน่นอน”
“โธ่ นี่คุณไม่ไว้ใจผมหรอ ไม่เชื่อในแหวนคู่นี้หรือไง”
“ผมเชื่อใจคุณนะ แต่ผมไม่ไว้ใจมัน อย่างอนผมเลย แหวนคู่นี้ผมรู้ดี ถ้าคุณไม่รักผม คุณไม่ใส่มันไว้ตลอดหรอก ถึงไม่ใส่ให้เห็นแต่คุณก็ห้อยติดตัวเสมอ”
ใช่ ซูโฮรู้ดี แหวนคู่นี้ แหวนหมั้นและแหวนแต่งงานของพวกเขา วงแหวนนิจนิรันดร์แทนคำสัญญาว่าจะรักและคอยดูแลกันตลอดไป ตราบเท่าที่ลมหายใจนี้จะมีอยู่ และด้วยภาระหน้าที่ของจงแดทำให้ไม่สามารถใส่มันได้ตลอดเวลา แต่คนตัวเล็กก็ใส่ห้อยติดคอไว้เสมอ
“คุณคิดมากไปแล้ว คริสฮยองเขามีอาเทาอยู่แล้วทั้งคน แล้วจะมาชอบผมได้ไง นี่ เอาปากคุณออกไปจากแถวหน้าอกผมเลยนะ คุณคิม”
“อื้ม คิดถึง ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งสองสัปดาห์ เมื่อไหร่จะเปิดเผยสักที”
“อื้ม อ่า ฮะ ฮยองอย่านะ อย่า แล้วเรื่องนั้นนะ ต้องแล้วแต่คุณพ่อ”
“หึ ผมจะทำให้ลูกชายท่านท้องเลยคอยดู จะได้เปิดเผยสักที”ซูโฮหยุดเอาเปรียบภรรยาตัวเองพลางส่งสายตาจริงจังไปให้
“บ้า ผู้ชายจะท้องอย่างไร คุณนี้ เลอะเทอะไปใหญ่แล้วนะ”
“ไม่อ่ะ ไม่สน วันนี้ถ้าไม่ท้องผมไม่หยุด”ซูโฮไม่สนร่างเล็กที่ตีไหล่เขามาเต็มแรง ก็หน้าแดงๆนั้นน่ารักจะตาย วันนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขทดแทนกับที่อาทิตย์ก่อนเขาไม่ได้มาหาเพราะติดประชุมที่ต่างประเทศทั้งสัปดาห์ หึหึ เข้าห้องกันเถอะที่รัก
‘ว้าย คุณซูโฮปล่อยผมลงเลยนะ นี่ ผมบอกแล้วไงว่าเหนื่อย เอ๊ะ คุณ อย่านะ นี่ บอกแล้วไงว่ามันเหนื่อย ฮยอง หยุดนะ อื้ม แฮ่กๆ อืม อ่า’
ไม่ท้อง ผมไม่ปล่อยคุณหรอกที่รัก ปิดไฟให้พวกผมด้วยนะครับ พอดีภรรยาผมอาย
- จบ –
BN
“อะไรนะ แกท้องงั้นหรอ”
“ครับคุณพ่อ สองเดือนแล้ว”
“หึ่ย งามหน้าละงานนี้”
“เฉินเฉินสวยอยู่แล้วครับคุณพ่อตา แล้วมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ครับ ก็เฉินเฉินแต่งงานกับผมอยู่แล้วนี่ ดีเสียอีกครอบครัวเราจะได้ครบถ้วนสมบูรณ์”
“ฉันบอกแกไว้ว่าอย่างไง ไอ้จุน บอกว่า ไม่ให้แกทำอะไรลูกฉัน ให้รออีกสามปีไง ไม่อย่างงั้นฉันจะส่งให้แกไปทำงานที่จีนหรือไง อุ้บ”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ทันแก ไอ้หมิน ขอโทษนะเว้ยแต่ถ้าไม่ทำตอนนี้แล้วเกิดต่อไปอีกสามปีฉันไม่มีน้ำยา แกจะได้อุ้มหลานหรือไงว่ะ”
“ไอ้ ไอ้จุนนนนน”
“หยุดดด พอเลยนะคุณ ไปจัดการเรื่องแถลงข่าวได้แล้ว จุนก็โทรไปตามจงอินมาด้วยล่ะจะได้ช่วยยืนยันเรื่องทะเบียน หมอเลย์ด้วยนะ ไป ไปจัดงานเลย ถ้าฉันลงไปแล้วงานยังไม่ได้เริ่ม ตาย”
“จ๊ะ เมียจ๋า ไปเดี๋ยวนี้แล้วจ้า” มินซอกตอบภรรยา พลางลากเพื่อนรักที่ควบตำแหน่งลูกเขยด้วยออกไป
“เดี๋ยวมารับไปฝากท้องกับหมอเลย์นะที่รัก ไปก่อนนะแบค”
“เฮ้อ ไงล่ะลูกแผนการแม่ บอกแล้วไงว่าให้ปล่อยซะไอ้คุมกำเนิดนะ จะได้เลิกปิดปังเสียที โฮ๊ะๆ”
“คุณแม่ก็ เดี๋ยวก่อนเถอะ ว่าแต่คุณแม่คิดได้อย่างไงเนี่ย”
“ก็แม่ทำมาก่อนแล้วไง ขืนฉันไม่มีแก ป่านนี้ก็ต้องร้องเพลงอยู่นั้นแหละ พ่อแก ห่วงงานจะตาย โฮ๊ะๆ บอกแล้ว เชื่อแม่เถอะ แม่รู้ดีกว่าใครรรร”
‘อย่าบอกใครนะ ว่าผมเป็นลูกของคิมแบคฮยอน ผมอาย’
จบเถอะ
พูดคุยกับตูน
ครอบครัวนี้ป่วนไหมค่ะ 5555 ตอนแรกไม่คิดเลยว่ามันจะออกมาแนวนี้ แต่สมองมันตันค่ะ เลยคิดได้แค่นี้จริงๆ เรื่องนี้ที่คุณ :: Chrysanthenum :: รีเควสมา อยากอ่าน โฮเฉิน ค่ะ
อยากอ่านพี่นีออนแบบร้ายๆ น้องเฉินแบบเหวี่ยงๆ (แต่ก็ยอมพี่ลีดคนเดียว) บ้างไม่เคยอ่านเลย >< ตูนทำได้แค่นี้จริงๆ โอกาสหน้าขอแก้ตัวใหม่นะค่ะ ตอนนี้จะทยอยแต่งและลงที่รีเควสมากันนะกัน รอตูนด้วยยยยย(ได้ยินว่าแกเปิดให้รีเควสมาตั้งสามเดือนแล้วนะ พึ่งเขียน พึ่งเอามาลงหรอย่ะ)
ปล.พึ่งสังเกตตัวเองฟิคเรื่องไหนโฮเฉิน ท้องทุกที 5555
ชั่ววูบที่เป็นชื่อเรื่องนั้นมาจากอารมณ์ตูนตอนเขียนค่ะ ชั่ววูบจริงๆกับพล็อตนี้ 555
ความคิดเห็น