[SF] EXO ALL x JONGDAE

ลำดับตอนที่ #17 : Really, I don’t know XXXChen

Really, I don’t know  XXXChen

กือโทรก ซารังฮาตอน กือ ซารัม อีรอบออีโก

คนที่ผมรักอย่างสุดซึ้ง กลับทิ้งผมไป

                คนที่ผมรักจนหมดหัวใจ ทำไม ทำไมคุณถึงทิ้งผมไป ทำไมคุณถึงจากผมไป ความรักที่ผมมีให้คุณมันไม่มีความหมายเลยหรือไง ความผูกพันที่เรามีให้แก่กันมันรั้งหัวใจของคุณไม่ได้เลยหรือ ทำไม ทำไม

ทาโอรือนีน แน มาอีมมัน ฮือนือกยอ อูเน

และตอนนี้ผมน้ำตาตกใน แบกรับหัวใจที่เคราะห์ร้ายเอาไว้

                น้ำตาที่ไหลออกมากับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจแทบเทียบกันไม่ได้ บาดแผลที่คุณทิ้งไว้ให้กับผมมันเจ็บปวดมากกว่าสิ่งที่ผมแสดงออกมา หัวใจที่แตกสลายของผม แตกอย่างไม่เหลือเสียจนชิ้นดี ไม่มีอะไรจะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม นอกจากเสียว่าคุณจะกลับมา

กือโทรก มีดอวัดตอน กือ ซารัม ทอลราซอล จูรียา

คนที่ผมเชื่อใจกับความรักของเธอ กลับทิ้งผมไปแล้วจริงๆ

                ทำไม เพราะอะไรกัน ทั้งๆที่ผมเชื่อใจคุณ เชื่อในความรักที่คุณมี คุณไม่เห็นค่ามันเลยใช่ไหม ถึงได้จากผมไปอย่างนี้ ทิ้งผมเอาไว้อย่างนี้ ทิ้งผมไว้เหมือนเป็นคนโง่ที่คอยแต่เชื่อใจคุณ

เยจอเนนึน มลรัดซอดเน จินจอง นัน มอรัดเน

ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอจะจากผมไป ไม่เคยรู้เลย

                ทำไม ทำไม ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าทำไม ทำไม ผมไม่รู้เลยสักนิด ไม่รู้ ไม่รู้เลยสักอย่าง ไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องไป ไม่รู้ว่าคุณจะจากผมไป จากอย่างไม่มีวันหวนกลับมา คุณใจร้าย ใจร้ายมาก ใจร้ายที่สุด ได้โปรดเถอะ บอกเหตุผลกับผมได้ไหม บอกผมได้ไหมว่าทำไมคุณถึงต้องไป

นูกูอินกา บูรอจูนึน ฮวีพารัม โซรี แฮงยอนา ชาจาจุลจา กือ นีมี อานีอลกา

กีดารีนืน มาอืม ฮอมูแฮรา

 เสียงผิวปากที่ผมได้ยิน บางทีอาจจะเป็นเธอหรือเปล่านะ? เธอจะหวนกลับมาใช่ไหม ?

ผมพบว่าตัวเองกำลังเฝ้ารอเธออย่างน่าสมเพช

                ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของคุณผมจำได้ดีทุกอย่าง เสียงของคุณ กลิ่นกายของคุณ แววตาของคุณที่เคยมองมาที่ผม สัมผัสที่อ่อนโยนของคุณ ผมคิดถึงมันทุกอย่าง ร้านประจำของเราในเวลาเดิมๆ ผมคอยแต่เฝ้ามองว่าคุณจะมาหรือเปล่า เฝ้าดูว่าคุณจะหวนกลับมาผมหรือเปล่า เฝ้ารอเหมือนคนโง่คนหนึ่ง เฝ้ารอจนน่าสมเพช

กือโทรก มีดอวัดตอน กือ ซารัม ทอลราซอล จูรียา

เยจอเนนึน มลรัดซอดเน จินจอง นัน มอรัดเน

คนที่ผมเชื่อใจกับความรักของเธอ กลับทิ้งผมไปแล้วจริงๆ

ผมไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอจะจากผมไป ไม่เคยรู้เลย

                คุณจากไปแล้ว จากไปแล้วจริงๆนั้นคือสิ่งเดียวที่ผมรู้ จากไปโดยที่คุณไม่บอกลาผมสักคำ ไม่บอกเหตุผลเลยสักอย่าง ผมเสียคุณแล้วจริงๆใช่ไหม

“ฮึก ทำไม ทำไมคุณถึงทิ้งผมอี้ชิง บอกผมที บอกผมที! ทำไมไม่บอกผม ทำไม ให้ผมรับความเจ็บปวดกับคุณไม่ได้หรือไง ฮึก ทำไมอี้ชิง ทำไม! ตอบผมมาสิ ทำไม!! ฮึก คุณอย่าทิ้งผมไว้อย่างนี้สิอี้ชิง อย่าทิ้งผม อย่าทิ้งผมไป เอาผมไปด้วย อี้ชิง เอาผมไปด้วย ผมทำอะไรผิด ฮึก ทำอะไรผิด ฮึก กลับมาหาผม กลับมาหาผมนะ อี้ชิง ได้โปรด ผมทำให้คุณได้อย่าง ขอเพียง กลับมา กลับมา ฮึก ฮึก อ้ากกกกกกกกกก”ภาพของจงแดที่ร้องไห้คร่ำครวญกอดร่างของอี้ชิงที่หมดลมหายใจราวกับคนบ้า มันให้เพื่อนๆอย่างพวกเขาต้องเบือนหน้าหนี สภาพจิตใจตอนนี้ของจงแดมันแย่ยิ่งกว่าเมื่อสามเดือนที่แล้วเสียอีก ก่อนหน้านั้นอี้ชิงเคยเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการมะเร็งเม็ดเลือดขาวในระยะสุดท้าย อี้ชิงไม่เคยบอกจงแดและขอพวกเขาปิดจงแดเอาไว้ ปิดเอาไว้จนกว่าวันที่อี้ชิงจะจากโลกนี้ไป อี้ชิงเลือกที่จะบอกเลิกจงแดทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนพวกเขาจะแต่งงานกัน เลือกที่จะทำให้จงแดเสียใจตั้งแต่ตอนนั้น ไม่อยากผูกมัดอีกคนเอาไว้ทั้งที่ตัวเองจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ภาพของจงแดที่คอยเอาแต่นั่งมองประตูร้านเค้กที่เขาและอี้ชิงสร้างมาด้วยกัน เฝ้าคอยว่าอี้ชิงจะกลับมา มันทำให้เพื่อนอย่างพวกเขาต้องแอบร้องไห้ ในขณะที่คนหนึ่งคอยแต่เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่คนรักจะกลับมา อีกคนก็นอนป่วยทรมาณไม่รู้ว่าความตายจะมาเยือนเมื่อไหร่ จนกระทั่งวันนี้ที่ร่างกายของอี้ชิงนิ่งสงบ ไร้ซึ่งสัญญาณชีพจร ไร้ซึ่งจังหวะการเต้นของหัวใจ ไม่ว่าแพทย์จะช่วยเหลือทุกวิถีทางแต่ก็ไม่อาจรั้งชีวิตอี้ชิงเอาได้อีกแล้ว อี้ชิงจากไปแล้ว จากไปพร้อมกับหัวใจของจงแด ทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่มีอยู่หรือสิทธิในมรดกที่พ่อแม่ของอี้ชิงตั้งใจว่าจะให้ลูกชายคนเล็ก  อี้ชิงเขียนพินัยกรรมเอาไว้ก่อนที่จะหมดสติ ให้จงแดทั้งหมด เพราะเป็นห่วงคนรักเสมอ

“จงแด พี่อี้ชิงเขาไปดีแล้ว ถ้านายยังมัวแต่ร้องไห้อย่างนี้ พี่อี้ชิงคงไม่สบายใจหรอกนะ”

“ทำไมนายไม่บอกฉัน ทำไมนายไม่บอกฉันแบค ว่าพี่อี้ชิงป่วย ทำไม ปล่อยให้ฉันโง่ ไม่รู้เรื่องอะไรคนเดียวทำไม”

“จงแด ฉันก็อยากบอก แต่พี่อี้ชิงสั่งเอาไว้ พี่เขา ขอเป็นครั้งสุดท้าย จงแดทำใจนะ สงบสตินะ พี่อี้ชิงพ้นจากการทรมาณแล้ว ปล่อยพี่เขาเถอะนะ”แบคฮยอนเข้ามาพยุงตัวจงแดที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเริ่มจะมีสติกลับมาหลังจากที่คร่ำครวญอยู่นานให้มานั่งที่โซฟา แล้วให้ชานยอลไปบอกให้เจ้าหน้าที่ให้มาจัดการเรื่องศพ

                ‘พี้ชิง ผมทำตามที่พี่สั่งทุกอย่างแล้วนะครับ เหลือแต่ว่าจงแดมันเลือกที่จะทำอย่างไร’

**********************************************

                ร่างบางที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพของคนที่เขารักทั้งชีวิต รักทั้งหมดของหัวใจ คนที่เป็นทุกๆอย่างของเขา

                “พี่อี้ชิง พี่รู้ไหมครับ ร่างกายของผมมันกำลังเปลี่ยนแปลง พี่รู้ไหมว่าพี่มีเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่หนึ่งคน พี่รู้ไหมว่าตอนที่พี่บอกเลิกผม ผมก็พึ่งจะรู้ว่าตัวเองท้อง ทำไมครับ ทำไมถึงได้ยกทุกสิ่งทุกอย่างให้ผม พี่กลัวผมจะเลี้ยงตัวเองไม่ได้หรือไง แต่ยังไงผมก็รับมันไปแล้วนะครับ ไม่ใช่เพื่อตัวเองแต่เพื่อลูก พี่ครับ พี่เคยสงสัยไหม ทำไมพี่ถึงเป็นมะเร็งได้ ทำไมแทนที่อาการพี่จะดีขึ้นแล้วจะได้รีบกลับมาขอคืนดีผมอย่างที่พี่ตั้งใจแต่กลับยิ่งทรุดหนักกว่าเดิม ผมไม่ผิดนะ คนที่ผิดนะคือพี่ พี่อยากจะสลัดทิ้งจงอินก่อนทำไมล่ะ ร้านนั้น ทั้งๆที่เขาสร้างมันขึ้นกับมือ แต่พี่กลับจะให้ผู้หญิงคนอื่น จงอินคือชีวิต คือลมหายใจ คือน้องชาย  คือครอบครัวที่เหลืออยู่คนเดียวของผม แต่พี่กลับทำไมให้เขาต้องฆ่าตัวตาย นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของแผนการอันยาวนานของผม พี่ไว้ใจพี่หมอจุนมากเลยใช่ไหมครับ ไว้ใจแม้แต่นาทีสุดท้ายของชีวิต พี่อี้ชิง ยาที่พี่กินทุกวันนะมันใช่ยาที่ช่วยรักษาโรคธาลัสซีเมียหรือมะเร็งหรอกนะแต่มันคือยาที่ทำให้พี่ตายอย่างช้าๆ พี่หมอจุนนะเขารักผมมากนะครับ รักจนโง่ ยอมทำให้ผมได้ทุกอย่างเลย นี่แหละที่ทำให้แผนอันยาวนานแปดปีของผมสำเร็จได้ อ่า พี่อี้ชิง ผมรักพี่นะ ทั้งที่ผมควรจะแค้นพี่แต่ผมเองก็รักพี่จนอยากจะล้มแผนก็หลายครั้ง แต่พอจะล้มเมื่อไหร่ก็คิดถึงภาพที่จงอินเป็นอย่างที่ผมแสดงมาตลอดทั้งสามเดือนที่ผ่านมาผมก็ล้มไม่ลง ตอนนี้พี่คงโกรธ เกลียด แค้นผมมากใช่ไหม มากเสียจนอยากลุกออกมาบีบคอผม ผมไม่รู้เหตุผลของพี่หรอกนะที่ทำให้จงอินเป็นอย่างนั้นไป ผมไม่รู้จริงๆ ฮ่าๆ ไม่รู้ ไม่รู้เลย เป็นคนโง่อย่างที่พี่ชอบด่าผมเวลาโกรธไง ลาก่อนนะครับ พี่อี้ชิง อี้ชิงพาโบ”

- จบ –

คุยกับตูน

อ๊าก อย่าพึ่งรุมประชาทัณฑ์ตูน มัน สั้นมาก สั้นสมเป็นSF แต่งตอนแรกๆนี่คือไม่คิดเลยนะว่าจบอย่างนี้ แบบฟังที่หนูแบคกับหนูเฉินร้องแล้วมันขนลุกมากกก พอได้ตัวที่เป็นซับไทยมา ฮือออ ร้องไห้เลย อารมณ์มันมาเลย ฉากในฟิคมาเป็นฉากๆ เป็นSFแรกที่แต่งแล้วหนูเฉินร้ายลึก  จะโดนปาระเบิดไหมเนี่ย 555 แต่งเสร็จตั้งนานแล้วก่อนลงเรื่องรักในรอยแค้นเสียอีก แต่พึ่งเอามาลง

ปล.ธาลัสซีเมียเป็นโรคที่ส่งผ่านพันธุกรรม ไม่มียารักษาแต่หมอจะให้ยาจำพวกบำรุงเลือด มะเร็งเองก็เหมือนกันไม่ยากินตัวใดรักษาให้หายขาดได้นอกจากการทำคีโมซึ่งก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของผู้ป่วย และยาหรือสารบางตัวมีส่วนทำให้เม็ดเลือดขาวถูกทำลายได้แต่ต้องใช้เวลานานขึ้นอยู่กับสภาพเม็ดเลือดและโรคประจำตัวของแต่ละคน

ปล2.ไรต์จะหายไปประมาณสองเดือนนะค่ะเนื่องจากมีภารกิจทางการเรียน นั่นคือสอบปลายภาคและมีสอบตรง แต่เรื่องที่รีเควสไว้นั้นไรต์ได้ทยอยแต่งแล้วคาดว่าประมาณสิ้นเดือนตุลาจะเอามาลงให้ทั้งหมดนะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นต์ ที่มาอ่านนะค่ะ สองเดือนนี้คงจะคิดถึงเด็กดาวและทุกคนมาก ขอให้ทุกคนโชคดีกับการสอบ การทำงานนะค่ะ