คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : BOSS
[EXO][KRISTAO] KISS ME DEMON
BY: MY XIA
8
BOSS
니가 할 말 알아 그 말만은 말아
ผมรู้ว่าคุณอยากพูดอะไร แต่ได้โปรด อย่าเอ่ยออกมาเลย
Don’t know why Don’t know why
ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
Please Don’t
By K.Will
เพลงเศร้า ๆยังคงคลอไปในรถ เครื่องปรับอากาศก็ยังคงทำงานดี อากาศเย็นเจียบจนนึกว่าฤดูหนาว
แต่ร่างกายผมกลับรู้สึกร้อนรุ่ม ลมหายใจอุ่นที่ข้างแก้มเหมือนกันต้นเหตุ
ด้วยวิธีการขับรถที่พิเศษ ผมเลยได้นั่งเขินเป็นพิเศษอยู่นี่ไง
ก็ไอ้พี่คริสนี่ให้ผมมานั่งตักอยู่เบาะเดียวกันตอนขับรถนี่ แล้วจะให้ผมรู้สึกยังไงว้าา
“พี่คริส ผมว่านี่ไม่ถูกต้องนะ- -+++” ผมพูดออกมาเบาๆ พยายามไม่ขยับตัว แค่นี้ตัวมันก็ติดกันจะแย่อยู่แล้ว T^T
“ไม่ถูกที่ไหน นี่น่ะถูกแล้ว=w=” พี่คริสพูดอย่างสบายใจ แต่ละคนก็ไม่ได้ตัวเล็กแล้วยังจะมาให้นั่งแบบนี้ ผมล่ะอยากจะครายอิ้ง T^T
“มันถูกต้องตรงไหนฮ้ะ!” ลองคิดดูนะ ผู้ชายตัวเท่าบ้านสองคนนั่งตักกันมันอุบาทแต่ไหน ผมอยากจะร้องไห้ T^T
“ถูกแล้ว ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่อยู่บ้านหลังนั้นล่ะกัน=w=” แหลสดเลยนะเฮีย - -*
“ได้ข่าวว่าผมมาในฐานะของพนัน จะอยู่ส่วนไหนของบ้านก็ไม่มีความผิด”
“แต่ตอนนี้ไม่ใช่ของพนันแล้วไง เป็นภรรยาแล้ว=w=” ดู๊ดู ดูมัน คิดบ้างมั้ยว่าผมก็เขินเป็นบ้างอะไรบ้าง -///-
“ผมยังไม่ได้ตอบตกลงพี่เลยนะ”
“อยากให้พี่ทบทวนความทรงจำมั้ยล่ะ =w=” เออ ยอม ไปต่อไม่ไหวแล้ว =///=
“เรากำลังจะไปที่ไหน” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวจะโดนต้อนไปมากกว่านี้
“ก็ไปที่แก๊งพี่ไง” ตอบอย่างเดียวก็ได้ เอวน่ะไม่ต้องกอด มือไม่ต้องมาลูบๆ = =*
“แล้วไปทำไมอ่ะ”
“เป็นบอสก็ต้องไปดูแลสั่งงานลูกน้องสิ” บอกว่าไม่ต้องลูบๆไง โอ้ยย อย่าเปิดเสื้อดิว้าา -///-* สรุปที่ให้มานั่งตรงนี้เพื่อจะมาลวนลามผมใช้มั้ยเนี่ย = =
“พี่เป็นบอสจริงๆเหรอ พี่ไม่เห็นน่ากลัวเลย” พี่คริสขับรถไปตามถนน สองข้างทางเป็นป่า สรุปจะมาทำงานรึมาฆ่าหมกศพผมเนี่ย =__=
“เพราะลูกน้องพี่ไม่ได้อยู่ด้วยความกลัว เราอยู่ด้วยกันด้วยความเคารพ” โอ้ยยยคม บาดลึกในจิตใจ =__=
“แล้วนี่พี่จะมาทำงานรึมาฆ่าหมกศพผมเนี่ย ทำไมมีแต่ป่า”ป่า ป่า ป่า ป่า ซ้ายก็ป่า ขวาก็ป่า ยังไงกันแน่เนี่ย = =
“นั่นไง” ผมมองตามมือ บ้านหลังใหญ่ ไม่สิ คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งไว้กลางป่า ทำไมเอาของแบบนี้มาไว้กลางป่าวะ =[]=
“เข้าไปแล้วผมต้องทำยังไงอ่ะ”
“ยืนอยู่ข้างๆ พี่เป็นพอ”
เมื่อรถจอดสนิท เราก็เดินลงมา พี่คริสโอบเอวของผมไว้ประกาศกันโต้งๆว่าห้ามเข้าใกล้
เครื่องแต่งกายของทุกคนเป็นเชิ้ตกับกางเกงขายาวสีดำสนิทแลดูเหมือนจะไปงานศพจนผมรู้สึกอึดอัด
“สวัสดีครับบอส” ทุกคนที่เดินผ่านเราต่างก้มหัวให้ ตาเรียวคมของพี่คริสกวาดไปที่ไหน คนที่อยู่ตรงนั้นก็ก้มหัวลงในทันที
มองดูคร่าวๆ คนที่อยู่บริเวณหน้าคฤหาสมีไม่ต่ำกว่า 50 คน ทุกคนก้มหัวลงไปทั้งหมดจนผมแอบจะขนลุกไม่ได้
พี่คริสในตอนนี้ ดูแข็งแกร่งและมีอำนาจมากจนผมเกิดกลัวขึ้นมานิดๆ
“ไปเรียกชายอลมาหาฉันด้วย” พี่คริสสั้งคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ก่อนที่ชายคนนั้นจะรีบเดินไปทันที
สภาพทั้งในและนอกบ้านหรูมาก ทุกๆที่มีบางอย่างที่เหมือนกัน
ผู้คนชุดสีดำ ทั้งชายและหญิงเดินสวนไปมาจนวุ่นวาย แต่เมื่อมองมาเห็นผมและพี่คริส ทุกคนก็หยุดทุกอย่างก้มหัวลงจนพวกผมเดินขึ้นบันไดไป คนเหล่านั้นจึงทำหน้าที่ของตนตามเดิม
“สวยป่ะ”พี่คริสพูดทำลายบรรยากาศ ผมไม่ได้ตอบเดินตามพี่เขาไปจนถึงห้องห้องหนึ่ง พี่คริสจึงเปิดประตูให้ผมเข้าไป
หนังสือและเอกสารมากมายที่อยู่บนโต๊ะแล้วชั้นหนังสือหลายตัวในนั้นบ่งบอกผมว่ามันเป็นห้องทำงาน ไม่เหมือนกับห้องทำงานของมาฟียในหนัง ที่จะมืดๆ ดำๆเถื่อน ๆ แต่ในนี้ทุกๆอย่างเป็นโทนสีสว่าง ของทุกอย่างถูกจัดไว้เป็นระเบียบ
“เป็นอะไรไปน่ะ” พี่คริสนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่ข้างโต๊ะทำงาน ในขณะที่ผมยังยืนอยู่ข้างๆเพราะไม่รู้จะทำยังไงก่อนดี
“พี่ดูน่ากลัวมากเลยอ่ะ” ผมพูดไปตามความรู้สึก คนตัวสูงรวบเอวผมที่ไม่ทันตั้งตัวจนผมนั่งลงบนตักของพี่เขา
“โอ๋เอ๋โอ๋เอ๋ หายกลัวนะตัวเอง” พูดอย่างเดียวก็ได้ ขาผมน่ะไม่ต้องมาลูบ เอวน่ะไม่ต้องมาจับ = =*
“พอเลยๆ ไม่ต้องกอดแล้ว” ผมพยามยามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นพี่คริสยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม อะไรของตาบ้านี่ว้า =///=*
“…!” โดยไม่ทันตั้งตัว พี่คริสกดคอผมให้หันไปหาพี่เขา ริมฝีปากที่แตะกันไม่มีการล้วงล้ำ ราวกับกำลังปลอบผม
“โอ๊ะโอ….”เสียงผู้มาใหม่ทำให้ผมตกใจผลักพี่คริสออกทันที แต่ทำไมเป็นผมที่ไปนั่งกองอยู่กับพื้นแทนล่ะ เจ็บชะมัด T^T
มองไปก็พบว่าผู้มาใหม่คนนั้นคือชานยอลที่เป็นเพื่อนของพี่คริสนั่นเอง
“รอข้างนอกแป๊บนึงได้มั้ย” พี่คริสหันมาพูดกับผม หวงจื่อเทาคนนี้ก็เลยต้องระเห็จเปิดประตูออกไป เอาผมมาด้วยทำไมถ้าจะไม่ให้ผมอยู่ด้วยย แล้วผมจะอยู่กับสมาพันธ์ชุดดำเหล่านี้ได้เยี่ยงรายยย T^T // กรีดร้อง
(-(-(-(- -)-)-)-)++
นั่นไง เป็นอย่างที่คิดไว้เป๊ะ พออกมานอกห้องผมก็ถูกสายตาคนนู้น คนนี้จ้องเต็มไปหมด พอไม่มีพี่คริสมาคุ้มกะลาหัวแล้วผมรู้สึกเหมือนตัวหดเล็กลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ .___.vv
ผมทนสายตาเหล่านั้นไม่ได้ จึงต้องระเห็จหอบสังขารเลี้ยวซอยนู้นเข้าซอยนี้ จนมาโผล่อยู่สถานที่ที่ผมคิดว่ามันคงจะเป็นด้านหลังของคฤหาสน์ลังใหญ่
ที่นี่ไม่มีคนชุดดำอยู่ มีแต่ผู้หญิงวัยกลางคนสองคนคน กับเด็กอีกกลุ่มใหญ่ๆ พวกเขาทั้งหมดจ้องมาที่ผมเป็นตาเดียว
“งะ..ไง” ผมยกมือขึ้นข้างนึงเป็นเชิงทักทายพร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆ แต่คำว่า ‘ไง’ นี่แหละที่ใช้ได้ทุกสถานการ T^T
“ค..คุณหนู เชิญนั่งค่ะ” ป้าคนนึงผายมือให้ผมนั่งตรงม้าหินอ่อนที่เธอนั่งอยู่ พวกเด็กที่วิ่งเล่นกันเมื่อกี๊ก็มาห้อมล้อมผมเอาไว้จนรู้สึกกลัว ผมจะโดนเด็กรุมเหรอ ม๊ายย T^T
“เดี๋ยวเถอะพวกแก เสียมารยาทกับนายหญิงได้ยังไง นั่งลงซะ!” ป้าอีกคนตวาด พอเด็กๆนั่งลงกับพื้นหญ้าผมก็นั่งลงตามทันที เค้ากลัวป้าอ่ะ T^T
“อ่า คุณหนูคะ เชิญนั่งตรงนี้ค่ะ” ป้าคนแรกผายมือให้ผมนั่งบนม้าหินอ่อนอีกครั้ง ตกลงให้นั่งตรงไหนกันแน่วะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งตรงนี้แหละ” ผมปฎิเศษไป ป้าๆมองหน้ากัน แล้วย้ายที่นั่งจากม้าหินอ่อนมาเป็นพื้นหญ้าข้างๆผมและพวกเด็กๆ
“พี่คะๆ พี่เป็นนายหญิงเหรอ ? O_o” เด็กผู้หญิงคนนึงสะกิดถามผม นายหญิง? นายหญิงอะไร? O_o
“เดี๋ยวเถอะ ไปจับนายหญิงได้ยังไงน่ะ”ป้าคนนึงตีมือเด็กคนนั้น แล้วขอโทษกับผม
“นายหญิงใครเหรอครับ ?” ผมถามไปอย่างงๆ นายหญิง ? อะไร ยังไง ? O_o
“คุณหนูนั่นแหละค่ะคือนายหญิง ^ ^”เธอบอกยิ้ม ๆ
“ผมไม่ใช่นายหญิง O_o”
“คุณหนูคือนายหญิงค่ะ”
“ผมเป็นผู้ชาย O_o”
“คุณหนูคือนายหญิงค่ะ ^ ^”เธอยืนยัน อะไรเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว O_o
“นายหญิงคืออะไรครับ ?O_o” ผมยังไม่เก็ท อะไร ผมไปเป็นนายหญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ =__=
“ภรรยาของบอสน่ะค่ะ ^ ^”
“บอสคือใครเหรอครับ?O_o”
“คุณหนูอี้ฟานน่ะค่ะ ^ ^”
“อี้ฟานคือใครครับ O_o”
“คุณหนูอี้ฟานคือคุณคริสค่ะ ^ ^V” แบบนี้ก็หมายความว่าผมเป็นภรรยาพี่คริสน่ะสิ =__=
“แต่ผมไม่ใช่ภรรยาพี่คริส”
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ ^ ^”
“ทำไมล่ะครับ O_o”
“หน้ามันฟ้องค่ะ ^ ^”
“=[]=!!!” อะไร หน้าผมมันฟ้องอะไร =[]=!
“คุณหนูต้องการน้ำดื่มมั้ยคะ^ ^” ป้าถามผมอีกรอบพร้อมกับยื่นแก้วน้ำหวานให้
“อ่า ไม่เป็นไรครับ” ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวหดเล็กลงอีกแล้วล่ะ ทำไมทุกคนจ้องผมอย่างงี้ล่ะ T^T
“นายหญิงใช้ดาบเป็นมั้ยคะ” หลังจากเงียบมานาน เด็กหญิงคนเดิมก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
“เป็นสิ”
“นายหญิงช่วยสอนพวกเราได้มั้ยคะ พวกผู้ใหญ่ไม่ยอมสอนพวกเราเลย T^T” แล้วผู้ใหญ่ที่ไหนเค้าสอนให้เด็กตัวแค่นี้ใช้ดาบกันล่ะวะครับ =__=
“ฉันสอนให้ก็ได้ ^ ^” คำตอบของผมเรียกเสียงเฮดีใจของพวกเด็กได้เป็นอย่างดี และก็เป็นผู้ใหญ่อย่างผมนี่แหละที่สอนดาบให้เด็ก =__=
“แต่ว่า ต่อไปนี้ทุกคนห้ามเรียกฉันว่านายหญิง ห้ามเรียกฉันว่าคุณหนู ”
“แล้วจะให้เรียกว่ายังไงล่ะคะคุณหนู” ป้าคนนึงถามขึ้นมา ผมจิกตากลับไปเธอจึงเอามือปิดปากไว้อย่างลืมตัว
“ฉันชื่อ หวงจื่อเทา เรียกฉันว่าเทาสิ ^ ^”
“ค่ะ นายห..เอ้ย พี่เทา ^ ^” เด็กสาวยิ้ม ยื่นดาบสีดำในมือมาให้ผม
ผมค่อยๆสอนเด็กทุกคนไปช้าๆ ทุกท่วงท่าที่ผมเคยได้เรียนมาถูกใช้ไปหมดสิ้น เด็กๆที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจเรียนมันเป็นอย่างดี ลานกว้างหลังคฤหาสน์ในตอนนี้ กลายเป็นที่สอนดาบขนาดย่อมๆไปซะแล้วว
“ฮ้า เหนื่อยจัง” ผมล้มตัวนอนลงกับพื้นหญ้าพร้อมกับเด็กหญิงที่ทราบทีหลังว่าเธอชื่ออี้ผิง พ่อของเธอทำงานให้พี่คริส ส่วนแม่ของเธอก็เป็นแม่ครัวของที่นี่
“อยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอครับ ?” ผมถามคุณแม่ของอี้ผิงที่นั่งหั่นผักกับป้าอีกบนม้าหินอ่อน
“นานมากแล้วล่ะค่ะ ตั้งแต่สมัยยังสาวเลย”
“อ้าว ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่รี่ล่ะครับ”
“คุณหนูอี้ฟานเป็นคนช่วยป้าไว้น่ะค่ะ” เอ๋ ? พี่คริสเนี่ยนะ?
“ตั้งแต่สมัยป้ายังสาว ๆ อายุประมาณ 20 ปลายๆได้ ป้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีบ้าน ก็เลยถูกพวกโรคจิตมันจะลากไปข่มขืน แต่คุณหนูก็มาช่วยป้าเอาไว้ ”
“เอ๋ พี่คริสน่ะเหรอครับ ?”
“คุณหนูในตอนนั้นยังเด็กอยู่เลย แต่ว่าล้มพวกโรคจิตพวกนั้นได้ หลังจากนั้นป้าก็ติดสอยห้อยตามคุณหนูมาอยู่ในแก๊งนี้ แล้วก็เจอพ่อของอี้ผิงเค้า ก็เลยแต่งงานกันเนี่ยแหละจ๊ะ ^ ^” ฟังดูน้ำเน่าจัง=__=
“โหย ไม่อยากจะเชื่อ O_o”
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกค่ะ” ป้าอีกคนพูดขึ้นมา “ส่วนใหญ่แล้วทุกคนที่นี่เป็นคนที่ไม่มีที่พึ่งทั้งนั้น บางคนก็บ้านแตก บางคนก็เป็นเด็กกำพร้า บางคนเป็นขอทาน บางคนเป็นเด็กเร่ร่อน แต่คุณหนูก็รับเลี้ยงพวกเราไว้ทั้งหมด ทุกคนที่นี่ก็เลยรักคุณหนูมาก เพราะว่าคุณหนูเป็นคนมอบชีวิตใหม่ให้กับพวกเรา ^ ^”
ความจริงนี่ทำให้ผมอึ้ง ผู้ชายที่วันๆเอาแต่ลวนลามผม ผู้ชายที่ขอแต่งงานกับคนที่รู้จักไม่ถึงสัปดาห์ ผู้ชายคนนี้เนี่ยนะ
พี่คริสเนี่ยนะ
พี่คริสเป็นดีแบบนี้ได้ยังไงกันวะครับ =[]= !
“น่ารักไม่ใช่เล่นเลยหนิ” ชานยอลพูดขึ้นมา มองตามหน้าต่างกระจกเห็นเด็กผู้ชายที่กำลังสอนดาบให้กับพวกเด็กๆของแก๊ง
ผมสีดำตรงถูกมัดรวบเป็นหางม้า สะบัดพลิ้วทุกครั้งที่ร่างนั้นขยับตัว ผิวขาวซีดและร่างกายที่ดูบอบบางคนคล้ายผู้หญิง
ดวงตาสีดำโฉบเฉียวและริมฝีปากสีชมพูเรื่อที่ใครเห็นเป็นต้องหลงใหล
“ดูแต่ตามืออย่าต้อง” คริสตบหัวเพื่อนสนิทไปหนึ่งที ข้อหามองคนรักของเขา ร่างบางที่อยู่หลังคฤหาสน์ในตอนนี้กำลัลงสอนดาบให้พวกเด็กๆ เสียวหัวเราะเจื้อยแจ้วจนได้ยินมาถึงชั้น 2
“ฉันมีแบคฮยอนน้องแกแล้ว จะต้องการอะไรอีกวะ” ชานยอลจี้จุดคริส เขารู้ดีว่าคริสน่ะหวงน้องมาก แต่เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว แบคฮยอนเป็นคนบอกเองว่าจะคบกับชานยอล คริสเองก็ขัดใจน้องไม่ได้ จึงแก้เผ็ดด้วยการส่งน้องไปเรียนต่างประเทศไปซะเลย และเขาก็รู้ดีว่าตอนนี้คริสเองก็ยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเสียน้องชายไปเป็นแฟนเขา
“หยุดพูดไปเลยแก” คริสตบหัวเพื่อนไปอีกทีจนหัวของชานยอลกระแทกกระจกดังปัง
“คนนี้รักแน่ๆไช่มั้ย” ชานยอลเอ๋ยถามเพื่อนสนิทอีกครั้ง
“แน่นอน”คริสตอบอย่างมั่นใจ
“หวังว่าฉันคงไม่ได้เห็นแกงี่เง่าเหมือนตอนเกิดเรื่องอี้ชิงนะ” ชานยอลตบหัวเพื่อนคืน ก่อนจะย้ายร่างๆสูงๆนั่นออกจากห้องไป อดเป็นห่วงเพื่อนตัวเองไม่ได้ ครั้งสุดท้ายที่คนนอกเข้ามาที่นี่คือเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
และเป็นที่รู้กันดีว่า หากมีคนนอกเข้ามา คนๆนั้นคือคนที่จะมาเป็นนายหญิง
แต่ในครั้งนั้นกลับไม่ใช่
อี้ชิงที่คริสรัก กลับเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับพนักงานบริษัทคนนึง ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นถึงประธานบริษัทอัญมณีรายใหญ่ของเอเชีย
ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือ ‘ซูโฮ’ บุคคลที่ช่วงชิงสิ่งที่คริสรักที่สุดไป โดยที่คริสเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้…
จางอี้ชิง บุคคลที่เคยทำให้คริสที่แข็งแกร่งไม่เคยแพ้ใครต้องร้องไห้
บุคคลที่ทำให้คริสที่เยือกเย็นและสุขุมเปลี่ยนไป
บุคคลที่เคยสร้างแผลใหญ่ไว้ให้กับคริส บาดแผลที่เรียกว่า ’ความรัก’
ชานยอลเองก็ได้แต่หวัง
หวังว่าหวงจื่อเทา เด็กน้อยคนนั้น
จะช่วยทำให้บาดแผลที่เกาะกุมหัวใจของคริสหายไปเสียที
จะเป็นไปได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่ที่พวกเขาทั้งสองคนแล้วล่ะ..
Note
นักอ่านทุกท่านโปรดทราบ....
KISS ME DEMON อาจไม่เเต่งต่อค่ะ
จุ๊ ๆ อย่าถามว่าทำไม เพราะเหตุผลคือ
ไรท์ท้อค่ะ _ _
ท้อที่มีนักอ่านเงาเยอะเกินไป ดังนั้นไรท์เตอร์จึงต้องการทราบจำนวน 'เเฟนคลับที่มีอยู่จริง' ของไรท์เตอร์ในขณะนี้....
บางครั้งก็อยากจะถามว่าต้องการให้เเต่งต่อมั้ย เพราะว่าคอมเม้นมันน้อยลง น้อยลงเรื่อยๆจนอยากร้องไห้ตับไตจะพันกับปอดเอาปรอทเสียบตูดยังไม่หาย T^T (เสียบทำไม = =;;;)
ดังนั้น ไรท์จะกลับมาดูความคิดเห็นเเฟนคลับอีกทีวันที่ 29 ตค 55
เเต่งไม่เเต่งนับตามเม้นเลยค่ะ
ขอโทษที่ทำเเบบนี้นะคะ เเต่ไรท์เตอไม่มีกำลังใจเลย
สุดท้ายนี้อยากฝากนักอ่านทุกคนว่า 'ไรท์เตอร์มีกำลังใจเเต่งต่อได้เพราะคอมเม้น' ขอบคุณค่ะ T^T
ความคิดเห็น