คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : # 3.00
LIGHTER
#3.00
วันนี้แล้วสินะ…
วันนี้จงอินต้องไปญี่ปุ่นแล้ว ผมรู้สึกทำใจไม่ได้เลย.. ;___;
ตั้งสองเดือนเลยนะ! สองเดือนที่ผมจะไม่มีหมียักษ์ตัวดำอยู่ในสายตา สองเดือนที่เขาจะไม่ได้มาส่งผมเหมือนเคย สองเดือนเลยนะ! ;____;
โอ้ยยยย ร้องไห้แปป
ตอนนี้แปดโมงเช้าแล้ว ไฟลท์บินของจงอินคือสิบโมง ผมยังคิดไม่ตกเลยว่าจะไปส่งเขาที่สนามบินดีมั้ย ถ้าไปส่งเขาผมกลัวเขาจะไม่ได้ไปทำงาน ผมต้องงอแงไม่ให้เขาไปแหงๆ
ผมดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง ตีอกชกอากาศเหมือนคนบ้าอยู่ได้ซักพัก โทรศัพท์ก็แผดเสียงดังลั่น
ด้วยความรีบก็เลยไม่ได้ดูว่าใครโทรเข้ามา
“แพคฮยอน นี่พี่เองนะ”
“อ๋า…พีแบคบอม! คิดถึงจัง!”
อ๊ากกกก นานๆทีพี่ชายจะว่างคุยกับผมซักที
ปกติโทรไปก็ไม่ค่อยรับ ถ้ารับก็ได้คุยแปปเดียว วันนี้พี่ผมลงทุนโทรมาหาเองเลยแฮะ >____<
“อ่าห้ะ…แพคฮยอน พอดีพี่มีเรื่องจะรบกวน ไม่หรอก พี่จะบังคับ”
ห้ะ..หา -0-
“พี่ฝากเพื่อนพี่หน่อยสิ ”
“ไม่ -.-”
“ไม่ปฏิเศษใช่มั้ย อ่า..ดีมากเลยแพคกี้ ตอนเที่ยงวันนี้น้าเพื่อนพี่จะถึงสนามบินพอดี พี่ฝากเราไปรับหน่อยละกัน”
หา? นี่บินมาแล้วด้วย
คือจะไม่ให้ผมปฏิเศษได้เลยสินะ -_-
พี่บ้า โทรมาก็นึกว่าคิดถึงน้องบ้างอะไรบ้าง นี่อะไรกัน -_-
“แต้งมากมายน้องพี่ บายย”
และแล้วสายก็ตัดไปอย่างสงบ…
นี่หมายความว่า…ผมต้องดูแลเพื่อนให้พี่งั้นสิ -*-
___________________________
สุดท้ายแล้วผมก็ต้องออกมาจากบ้าน ตอนนี้ก็รอส่งจงอินอยู่
บรรยากาศแบบนี้ ผมไม่ชอบเลย..
อีกไม่ถึงครึ่งชั่งโมง เขาก็จะต้องไปแล้ว สองเดือนที่จะไม่ได้เจอกัน
สองเดือนนี้ ผมจะอยู่คนเดียวได้ยังไง ;__;
“อย่าร้องไห้สิแพคฮยอน ”
;___________________;
จะบ้า ความแมนที่ผมสั่งสมมาตั้งยี่สิบสี่ปี
ตอนนี้นั่งร้องไห้อยู่สนามบิน หมดสิ้นแล้ว.. #ผิด
“ใครร้อง..เปล่าร้องนะ ;___;”
ผมเถียงจงอิน เห็นชัดๆว่าตอนนี้ผมกำลังร้องไห้อย่างสนุกสนาน(?)
“-_-”
“T^T”
“ถ้าไม่ร้องฉันจะให้ของขวัญ”
“จะร้อง T^T”
“-_-;;”
“ฮือ T^T”
“เอางี้นะ แพคฮยอนอีกสองเดือนฉันก็กลับแล้ว อย่าร้องไห้ คิดซะว่าเตรียมตัวแต่งงาน ฉันกลับมาเมื่อไหร่เราแต่งงานกันเลย โอเคมั้ย?”
“ไม่! T^T”
“หมายความว่าไง จะไม่แต่งกับฉันเรอะ -*-”
“แต่งดิ T^T”
“แล้วไม่อะไร? -*-”
“ไม่ให้ไป T^T”
“-_-;;”
เห็นมั้ยยยยยยยยยยยยยย?
ผมบอกแล้วว่าผมจะงอแง ฮือ ไม่น่ามาเลยครัชชชชชชชชชชชชช
จู่จงอินก็ยื่นบางอย่างมาให้ผม
มองผ่านม่านน้ำตาแล้วมันเป็นกำไล
“อันนี้ของขวัญก่อนแต่งงาน ฉันจองไว้ก่อนนะ”
-/////-
“ที่ฉันไม่ซื้อแหวนหรือสร้อย ก็เพราะว่านายมันซุ่มซ่าม เดี๋ยวก็ทำหาย อีกอย่างฉันไม่อยากให้นายใส่แหวนด้วย”
“ทำไม?”
“นิ้วนายมันอ้วน เดี๋ยวหาไซต์แหวนไม่ได้”
“-*-”
นี่สินะ คนที่ผมจะแต่งานด้วย
นอกจากหาว่าผมซุ่มซ่ามแล้วยังหาว่าผมอ้วนอีก -_-
“ซุ่มซ่ามแล้วไง อ้วนแล้วไง รักมั้ยล่ะ??”
ผมย้อนอย่างมั่นใจ
ตอบไม่ดีโดนแน่ -.-
“อันนั้นต้องคิดดูก่อน -..-”
“จงอินย๊า!”
เง้ออออ แล้วสามปีของเราล่ะ
ตาบ้าเอ้ย >________< ฮ่าฮ่าฮ่า
“ฉันต้องไปแล้วนะแพคฮยอน”
“ไค..”
“แพคฮยอนไม่เหมาะกับน้ำตาเลยรู้มั้ย? นายเหมาะกับการหัวเราะแบบบ้าๆบอ ทำตัวติงต๊อง ซุ่มซ่าม แล้วก็วีนเวลาเถียงสู้ไม่ได้ -..- ”
“นี่ด่ากันสินะ -*-”
“ไม่ได้ด่า ฉันแค่จะบอกว่า ฉันชอบที่แพคฮยอนเป็นคนแบบนี้นะ”
“ย๊า…//////”
จงอินกอดผม ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคหนึ่ง
มันคือคำบอกลา..
“ฉันรักแพคฮยอนมากนะ
ไปล่ะ”
___________________________
Talk T
จงอินไม่อยู่ พยอนร่าเริง #ผิดมาก
ความคิดเห็น