คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : We are one
[EXO][KRISTAO] KISS ME DEMON
BY: MY XIA
6
We are one
“ลองมาแต่งงานกันดูมั้ยละ”
“หา!” คำพูดที่หลุดออกมาง่ายๆนี้ทำให้ผมตกใจมาก แต่พี่คริสกลับจ้องมายังผมอย่างจริงจัง สายตากำลังคาดหวังคำตอบจากผม
“แต่งงานกับพี่มั้ย อ้อแต่ถ้าเร็วเกินไปหมั้นก่อนก็ได้นะ” พี่คริสกลอกตาไปมาคล้ายใช้ความคิด
ยอมรับว่าพี่คริสเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาออกจากบ้าน เพราะว่ายังไงๆก็ไม่ชอบแม่ใหม่อยู่แล้วแต่พ่อก็ยังบังคับให้เค้าอยู่บ้านหลังนั้น พอเกิดเรื่องพี่คริสผมก็รีบหาโอกาสชิ่งออกมา ถึงแม้ว่าผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เป็นคนยังไง แต่คนๆนี้ก็ทำให้เขารู้สึกเชื่อใจ มั่นใจในตัวเขามากกว่าใครๆทั้งหมด
แต่ถึงแม้ว่าพี่คริสจะแสดงออกว่าสามารถดูแลผมได้จากตอนที่เจอกับกัมจง ในตอนนั้นผมเห็นว่าพี่คริสมีแววตาเป็นห่วงผม ยอมรับว่าเผลอไปกับรสจูบของพี่เขาและออกจะชอบมันด้วยซ้ำ….
แต่สำหรับเราที่รู้จักกันไม่ถึงสัปดาห์มาขอกันแต่งงานแบบนี้ มันจะง่ายเกินไปแล้ว
พระเจ้า ผมกำลังรู้สึกสับสน ความคิดในหัวมันตีกันไปหมด
“ประสาท..พี่ต้องประสาทแน่ๆ” ผมพึมพำออกมาอย่างสับสน แต่มันก็ดังพอจะให้คนที่นอนกอดกันแนบชิดจนแทบไม่มีระยะห่างได้ยินได้อย่างไม่ยากนัก
“ตอนแรกพี่ก็คิดเหมือนกัน……คิดอยู่ว่าจะเอาเด็กมาทำไมแทนที่จะยิงหัวเฮียหวางให้ตายๆไปดีกว่า”
“พี่จะฆ่าพ่อผมรึไง” ผมตีแขนพี่คริสไปอีกรอบ ผิวขาวๆมีรอยแดงจางๆ
“เจ็บๆ แล้วจะแต่งงานกับพี่มั้ย” พี่คริสกอดแน่นขึ้นไปอีกจนสัมผัสได้ว่าตอนนี้หัวใจของพี่คริสก็เต้นแรงไม่แพ้กับผม…
อะไรกัน……..ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน…….
“พี่ผมเป็นผู้ชาย” ผมพูดไปตามความจริง ในใจมันรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงก็ไม่รู้
“ไม่มีกฎห้ามนี่ว่าอู้อี้ฟานแต่งงานกับผู้ชายไม่ได้” พี่คริสลอยหน้าลอยตาพูด ม๊าครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะระเบิดเลย นี่ผมเขินอยู่งั้นเหรอ…?
“แต่ว่าเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสัปดาเลยนะ พี่ขอทุกคนที่รู้จักแต่งงานป่ะเนี่ย” สมองผมมันสั่งให้ต่อต้าน แต่ผมว่ามันคงเป็นการแก้เขินซะมากกว่า
“ไม่ๆ ไม่ได้ขอใครแบบนี้ แต่กับเทามันรู้สึกยังไงไม่รู้ ตอนที่หายไปเป็นห่วงมากเลยนะพี่ไม่อยากให้เทาหายไปไหนเลยให้ตายสิ พี่อยากให้เทาอยู่ข้างๆพี่ พี่ก็มีอายุแล้ว พอจะรู้ว่าแบบนี้มันเรียกว่าความรัก” ผมรู้ ผมเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี ตั้งนานมาแล้วที่หัวใจผมไม่ได้รักใครอีก แต่ครั้งแรกที่พบกับฮวางจื่อเทา ในใจผมมันก็เรียกร้องจนผมแทบคลั่งตาย การที่กอดกันไว้แบบนี้ ยิ่งทำให้ผมควบคุมตัวเองยากขึ้นไปอีก
“แต่พี่….” คนในอ้อมกอดผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรง แก้มใสมีรอยแต้มสีแดงบางๆ
ผมลุกขึ้นนั่งกับเตียง เทาก็ลุกขึ้นมาด้วย เป็นว่าเรานั่งสบตากัน ในใจผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงไม่รู้
ผมจับมือนิ่มข้างซ้ายขึ้นมา ถอดแหวนรูปมังกรของประจำตัวที่ผมหวงนักหวงหนา บรรจงใส่ลงไปที่นิ้วนางนั้น พอดีเป๊ะ
ผมสบตากับอีกฝ่ายเพื่อแสดงให้เห็นว่าผมจริงจัง เอ่ยคำที่ไม่คิดว่าจะได้ใช้อีกครั้งออกไป
“หวางจื่อเทา แต่งงานกับพี่นะ”
“…..” อีกฝ่ายเงียบไปจนผมชักใจเสีย
“เอ่อ….หมั้นก่อนก็ได้” ผมก็เพิ่งตรัสรู้ได้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไป - -
“พี่คริส…” เสียงหวานแผ่วเบา ใบหน้านั้นก้มลงจนคางแทบชิดอก เอ่ยคำที่ทำให้ผมเองยังรู้สึกอาย
“ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่รักผมจริงๆ” ผมจับมือข้างที่ใส่แหวนมาทาบไว้ที่อก รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติอย่างชัดเจน
“ตรงนี้มันไม่เคยโกหกใคร” ผมคลี่ยิ้มบางๆ ดึงคนตัวเล็กมากอดไว้อีกรอบ เสียงหัวใจที่ดังไม่แพ้กันทำให้ผมคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“อื้อ” ผมกดจูบลงที่ริมฝีปากบางอีกรอบ เทาไม่ได้ขัดขืนเหมือนเดิม มือข้างนึงที่ไม่ได้จับกันของเทาเลื่อนมาขยุ้มผมสีทองของผมเบาๆ รสจูบที่ไม่ว่าจะจูบไปกี่ครั้งๆ ก็ดูเหมือนจะหวานขึ้นเรื่อยๆ คนตัวบางตอบรับสัมผัสของผม จูบที่แสนไร้ดียงสานั่นทำให้ผมหลงไหล
ไม่มีคำว่ารักหลุดออกมาจากปากของสองเรา
สิ่งที่เราทำอยู่ในตอนนี้บอกให้รับรู้ได้ในทุกสิ่ง
จูบนี้บอกว่าผมรักเทามากแค่ไหน แล้วก็บอกว่าเทารักผมมากแค่ไหนเหมือนกัน
สัมผัสทั้งหลายนี้บอกให้เรารู้ว่าเราต่างต้องการกันและกัน
สร้างส่วนที่ขาด เติมเต็มส่วนที่หาย
เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่ใช่แค่ผม ไม่ไช่แค่เทา
แต่มันคือ ‘เรา’ ทั้งคู่
เช้าวันใหม่มาถึง คนตัวบางยังหลับอยู่ในอ้อมกอดผม จูบเมื่อคืนนี้ยืนยันแล้วว่าจื่อเทาจะแต่งงาน หมั้น หรือคบกับผมอันไหนไหนกันแน่วะ = = เอาเป็นว่าเราตกลงกันแล้ว ฮา
อ๊ะ ๆ ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอะไรอยู่ ผมไม่ได้ทำอะไรให้เทาสึกหรอหรอก เราไม่ได้มีอะไรมากกว่าจูบ จื่อเทาห้ามไว้ แต่ผมก็ยังแอบทำคิสมาร์กไว้ทั่วต้นคอและเนินอกขาวของเจ้าตัว
ผมเอามือเขี่ยผมที่ปรกหน้าผากเจ้าตัวออก แต่มันคงแรงเกินไปจนร่างนั้นตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“พี่คริสตื่นแล้วเหรอ” จื่อเทาครางออกมา ตายังไม่เปิดด้วยซ้ำ ร่างนั้นเบียดตัวเข้ามาหาผม ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆของเจ้าตัว ชุดนักเรียนที่ถูกปลดกระดุมไปเกือบครึ่งเผยให้เห็นรอยแดงสีกุหลาบที่ผมเป็นคนทำมันไว้เอง
“นอนต่อเหอะ” ผมลูบหัวนั้นเบาๆปัดผมให้อยู่เป็นที่เป็นทาง ลุกขี้นมาเตรียมจะอาบน้ำ วันนี้ผมมีธุระนี่นะ
“พี่จะไปไหนอ่ะ” ผมที่กำลังแต่งตัวอยู่หันตามเสียงเรียก ตอนนี้เทาตื่นเต็มตาแล้ว เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางงงๆเมื่อเห็นผมแต่งตัวจะออกจากบ้านแต่เช้าแบบนี้
“พี่จะไปรับพวกแบคฮยอนกับลูหาน น้องชายพี่ เดี๋ยวสายๆจะกลับมา” ผมรั้งเอวบางนั้นมากอดก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู
ร่างนั้นดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักผมออกเหมือนเมื่อก่อน ทำให้ผมยิ่งมั่นใจว่าเทาเองก็รู้สึกแบบเดียวกับผม
รู้สึก ‘รัก’ น่ะ
“พอ ๆ ปล่อยเลยพี่” ผมชักจะเยอะไปใหญ่จนเทาต้องบิดตัวออกมาจากกอดของผมเอง ใบหน้านั้นขึ้นสีเรื่อ ผมชักจะเสพติดคนๆนี้ซะแล้วล่ะ….
“เทา วันนี้ไปกับพี่ได้มั้ย” ผมเรียกคนตัวบางที่ทำท่าจะไปอาบน้ำบ้าง เทาโผล่หน้าพ้นขอบประตูออกมาเล็กน้อย
“ไปไหน”
“ไปที่ทำงานพี่ เดี๋ยวรับสองแสบนั่นแล้วจะมารับไป” เทาพยักหน้าน้อย ๆ แล้วปิดประตูไป
เอาล่ะ ถึงเวลาที่ต้องไปทำหน้าที่พี่ชายที่ดีแล้ว
ความจริงก็ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวไอ้ชานยอลมันตัดหน้าไปรับน้องผมก่อนเดี๋ยวพวกแบคมันจะงอนอีก =__=
100%
talk
เม้นหดหายจนกระผมรู็สึกเศร้าใจเหมือนไตจะสลับตัวกับมดลูก (?)
เฮ้อออ ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามเจ้าค่ะ
มีคนบอกว่า ขอหวานต่อหน่อยได้มั้ย เอามาให้เเล้ว ไม่รู็หวานรึยัง = =
ตัวละครจะออกมามาครบเเล้ว คงจะได้ปุ๊งปิ๊งๆ กันในอีกไม่นาน
รู้สึกจะมีเเต่เฮียกับเเพนด้า ที่กินกันไปตัั้งเเต่ต้นเรื่อง ฮาาา
เเต่อย่าเพิ่งวางใจ หลายเรื่องที่การเเต่งงานเป็นจุดจบเเต่เรื่องนี้ 'การเเต่งงานเป็นจุดเริ่มต้น'
หึ ๆๆๆๆๆ (ปล่อยให้มันหัวเราะโรคจิตต่อไปเหอะ =__=)
ความคิดเห็น