คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SEHUN
[EXO][KRISTAO] KISS ME DEMON
BY: MY XIA
5
SEHUN
แสงแดดในตอนเช้าปลุกผมขึ้นมา มองไปรอบๆก็พบว่าผมลืมปิดม่านไว้
ผมเดินไปที่โต๊ะทำงานของคริส ถือโอกาสใช้โทรศัพท์ของเพื่อนโดยไม่ได้ขอ จุดหมายปลายทางจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก
“แบคฮยอน” ผมทักปลายสาย รู้ดีว่าในตอนนี้เวลาของที่นั่นเป็นตอนเย็น ก็ผมทำทุกครั้งที่ตื่นนอนเลยนี่นะ
(พี่ชานยอลลลล คิดถึงจังเลย)เสียงหวานใสทำให้ผมยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า ถึงจะโทรหากันทุกวันแต่ว่าไม่ได้กอด ไม่ได้จูบไม่ได้นุ้งนิ้งๆ กุ๊งๆกิ๊งๆฉุ่งฉิ่งๆปุ้งๆปิ๊งๆ (อันหลังไม่ใช่ละ = =) กันมันก็เหงาเหมือนกันนะ
“คิดถึงตัวเล็กที่สุด”
(รู้แล้วน่า/// ผมมีข่าวดีจะบอกด้วย!)
“อะไรอ่ะ ?”
(ให้พี่ทาย) เอ้าแล้วผมจะรู้ได้ไงเนี่ย
“ยอมแพ้ๆ อะไรอ่ะบอกพี่หน่อยสิ”
(ผมปิดเทอมแล้ววววว กำลังจะกลับบ้าน คิดว่าจะถึงเช้าวันพรุ่งนี้ พี่มารับผมได้มั้ย?)
“จริงอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปรับนะ” ผมแทบกลั้นยิ้มไว่ไม่อยู่ ไม่ใช่ง่ายๆที่เราจะได้เจอกัน เพราะไอ้คริสชอบขัดขวางผมกับแบคฮยอนน้องชายมัน ตอนแรกมันก็แค่ไม่ค่อยให้เราเจอหน้ากัน แต่เมื่อ2ปีที่แล้วตอนที่มันรู้ว่าผมกับแบคฮยอนรักกัน มันก็ส่งน้องไปเรียนมปลายที่อเมกาเลย แต่ผมก็เข้าใจมันนะ น้องมันยังเด็กมันคงไม่อยากให้น้องมันใจแตกก่อนวัยอันควร T^T
(อ้อแต่ว่า พี่ลูฮานก็มาด้วยนะครับ ผมฝากพี่บอกพี่คริสเตรียมห้องไว้ให้ด้วยนะ) ลูฮานก็คือลูกคนกลางของตระกูลอู๋ โดนคริสส่งไปดูแลน้องและดูแลธุรกิจที่อเมกาด้วยกัน
“อ้อได้คร้าบบบ รีบมานะ คิดถึงใจจะขาดอยู่แล้ว”
(ผมรู้ว่าพี่คิดอะไรมากกว่าคิดถึง…) เหมือนคนตัวเล็กจะรู้ทัน
“เอ้างั้นพี่คิดอะไรอยู่ล่ะครับ ?”
(ไม่รู้ละไม่คุยกับพี่แล้ว ! //// แค่นี้นะครับ) ไม่ต้องรอให้ผมบอกลา คนตัวเล็กก็ชิงตัดสายไปก่อน น่าร๊ากกก >3<
พอผมแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่างบนโตะกินข้าวมีคนสองคนทะเลาะกันอยู่
“กินผักนี่เข้าไป มันดีต่อสุขภาพนะ” คริส
“ไม่เอา ไม่กินมันขม ไม่อ๊าวว” เทา
ผมอยากจะเอามือตบหัวสองคนนั้นแรงๆ คนนึงก็เด็กดื้อ อีกคนก็โตแต่ตัว คริสกำลังถือช้อนที่มีผักเขียวๆ วิ่งตามจื่อเทารอบโต๊ะกินข้าว ส่วนจื่อเทาก็กรีดร้องไม่กินผักท่าเดียว
“หยุด!” ผมตะโกน ทั้งคริสและเทาหันมามองผมเป็นตาเดียว
“อะไร”คริสกระแอมก่อนจะเดินไปนั่งลงกับที่ตัวเองอย่างวางมาด ไม่ทันและมาดบอสมาเฟียแกมันกระเด็นหายไปตั้งแต่การวิ่งป้อนข้าวเป็นเด็กๆไปแล้ว = =
“ครับ?”ไอ้เด็กดื้อก็นั่งลงกับเก้าอี้ถัดจากคริสที่นั่งหัวโตะ
“แบคฮยอนจะมาพรุ่งนี้ ลูฮานมาด้วย หาห้องให้ลูฮานด้วย” ผมพูดพ้อมกับเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเทาอีกที เลยเป็นว่าสามคนกระจุกนั่งสามมุมอยู่ตรงหัวโต๊ะ = =
“จริงเหรอ ! ทำไมแบคไม่โทรบอกฉันอ่ะ” คริสที่กำลังจ้วงข้าวต้มปลามองมาที่ผมอย่างตกใจ ตาแทบถลนออกมา ปากก็ยังคาบช้อนไว้ อุบาทจริง =__=
“คงเพราะว่าแก ‘ไม่สำคัญ’เท่าฉันละม้างงง” ผมวางระเบิดลูกใหญ่สะกิดแผลเก่าเพื่อนรัก มันมองผมด้วยสายตาเคียดแค้นช้อมที่อยู่ในมือแทบจะหักเพราะความโมโห ฮา
“เทาไปได้แล้ว” ไอ้คริสเพื่อนรักตอนนี้คงโมโหจนทนไม่ไหว ลุกขึ้นชวนภรรเมียหนีแล้ว
“อ้าวพี่คริสไม่กินต่อเหรอ ผมยังไม่อิ่มเลยนะ” เทา
“บอกให้ไปก็ไปน่า เดี๋ยวหาอะไรให้กินอีกลุก ๆๆ” พูดจบคริสมันก็ลากเทาออกไป
“อย่าไปทำลูกเขาหัวร้างข้างแตกอีกละไอ้ห่าคริสสส” ผมตะโกนไล่หลังด้วยน้ำเสียงยียวน ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถเคลื่อนตัวออกไป
โครกกก….
“พี่คริส….” ผมช้อนตามองคนที่ขับรถอยู่ข้างๆ ใช้ท่าไม่ตายประจำตัว อ้อนไปเลย กร๊ากกกก
“อะไร” พี่คริสตอบกลับมาทั้งที่ไม่ได้มองหน้าผม หน้าหล่อยังคงมองถนน ไม่ได้นะท่าอ้อนแบบนี้มันต้องมองตาผมด้วย L
“พี่คริส…” ผมเบียดตัวเข้าไปหาตัวพี่คริส เอามือเกาะแขนข้างหนึ่งของพี่เค้าไว้
“อ..อะไรเล่า” ฮั่นแน่ ! ผมเห็นนะว่าพี่คริสหน้าแดง ได้ผลแล้วกร๊ากกกก
“หิวข้าววว” ผมทำเสียงอ้อนๆ มีซาวด์ประกอบเป็นเสียงท้องผมร้องโครกคราก อะไรของพี่คริสก็ไม่รู้ บังคับผมให้กินผักเขียวๆแถมผมยังไม่ได้กินอะไรก็โดนลากออกมาจากบ้านซะแล้ว หิวว้อยยยยย กร๊าซซซซ //พ่นไฟ
อ้อใช่ เล่าย้อนหลังหน่อยละกัน ตอนเช้าตอนตื่นขึ้นมาปรากฏว่าผมอยู่ในอ้อมกอดของพี่คริส ผมแทบบ้าตายแน่ะ อาละวาดใส่พี่คริส พี่คริสก็บอกว่าผมเป็นคนกอดพี่คริสเอง อะไรไม่เห็นรู้เรื่องเลย พี่คริสมั่ววว -3-
“รอแป๊บนึงละกัน” พี่คริสจอดที่ปั๊มแห่งหนึ่ง แล้วลงไปหาอะไรมาให้ผมกิน ระหว่างรอผมไม่มีอะไรทำก็นั่งเคาะนิ้วเล่นไปเรื่อย
Two Moon Two Moon Two Moons
Wanna get out tonight wanna get out tonight
Wanna get out tonight So we never come back
เสียงเรียกเข้าสำหรับเพื่อนดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ใครโทรมา ก็ผมมีเพื่อนไม่กี่คนนี่นะ
“ฮัลโล ว่าไงไอ้ชานม” ผมทักปลายสายด้วยฉายาของมัน
(ชานมชาเนื้ออะไร ตอนนี้มึงอยู่ไหน วันนี้มีสอบวันแรกมึงจำไม่ได้ไงฟร้า) เชี่ย ! วันนี้สอบไล่ ตายโหงงงง
“เฮ้ย ลืมสนิท เริ่มสอบรึยังเนี่ย!” ตายโหงแล้ว พี่คริสมายังเนี่ย ขับรถไม่เป็นนะเว้ย
(ตอนนี้แกอยู่ไหนฮะ)
“ปั้ม B”
(มึงประทับอยู่ตรงนั้นซัก 2นาที กูก็กำลังจะไปโรงเรียน เดี๋ยวไปรับ)
ผมลงมาจากรถมองซ้ายมองขวา พี่คริสโปรดเข้าใจผมรีบ
ปี๊ก ๆ
เสียงแตรมอไซสุดหรูของใครสักคนดังขึ้นมาจนคนแถวนั้นมองไปหมด ผมมองตามก็พบกับแผ่นหลังที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิท วิ่งไปหาชนิดที่เรียกว่าลิงโลดดีใจ เซฮุนเนี่ยแหละพึ่งพาได้ที่สุดในสามโลก >__<
“ไปเลยคู่หู” ผมกระโดดขึ้นซ้อนท้ายเซฮุน ก่อนจะตบหลังมันดังป้าบ กร๊ากก
“ใครคู่หูแก” มันตะโกนออกมา บิดรวดเดียวจนผมแทบปลิว เลยต้องกอดเอวมันไว้อย่างช่วยไม่ได้
สาบานได้ว่าได้ยินเสียงมันหัวเราะดัง ฮึ! ด้วยแหละ
หลังจากการสอบที่แสนโหดร้าย พวกผม เซฮุน จงอิน และคยองซูฮยองญาติห่างๆของจงอิน เลยมานั่งชุมนุมเรื่องข้อสอบกัน ไม่สิอันที่จริงมีแต่สามคนนั้นที่คุยกัน ส่วนผมไม่รู้เรื่องเพราะไม่ได้อ่านหนังสือมาซักตัว ตอนเข้าห้องสอบก็ลอกเซฮุนเอา อนาถแท้ชีวิตผม =__=
“ดูดิ เมื่อเช้าไอ้แพนด้านี่เกือบไม่มาสอบ มันบอกว่ามันลืมอ่ะ” เซฮุนบ่นในขณะที่กำลังเสวนากันมันหยด ส่วนผมไม่สนใจหรอก ขนมนี่อร่อยกว่าสามแสนเท่าได้
“ดูดิ ๆ มันยังไม่สำนึกเล้ยยย” มันเอามือมาผลักหัวผมจนแทบทิ่มไปกับขนม
“อะไรวะไอ้บ้านี่ ดูดิขนมหกหมด ซื้อมาตั้งแพงอ่า” ผมโวยวายน้ำตาแทบจะไหลเป็นสายเลือด ขนมปลาทูน่าทอดกรอบของผมลงไปสำรวจพื้นโลกแล้ว TOT
“ไอ้แพนด้าเห็นขนมดีกว่าเพื่อน” ไอ้จงอินก็มาเสริมกันเข้าไปอีก อะไรวะผมโดนรังแก จะฟ้องพี่คริส TOT
“เอ๊ะ เดี๋ยว” ผมลุกพรวดขึ้นจากโตะเมื่อนึกถึงบางอย่างที่สำคัญ
มองนาฬิกา ตอนนี้มันจะทุ่มนึงแล้วผมคุยกับพวกนี้ซะเพลินไม่ได้โทรบอกพี่คริสเลยตั้งแต่สอบเสร็จ ทำไงดีอ่ะ
“เซฮุน ๆๆๆๆ ไปส่งหน่อย” ผมเขย่าแขนเซฮุนที่ยังโม้เรื่องรถกับจงอินอยู่
“อะไร แล้วทำไมไม่รอกลับพร้อมจงอินอ่ะ” เซฮุนบอกปัดๆ เพราะปกติผมกลับพร้อมจงอินกับพี่คยองซูเพราะว่าบ้านเราอยู่ซอยเดียวกัน
“ตอนนี้ไม่ได้อยู่หลังนั้นแล้ว”
“เอ้าย้ายบ้านแล้วเหรอ” เซฮุนหยุดโม้หันมามองผมตาโต
“ก็ไม่เชิงอ่ะ ไปส่งฉันหน่อยเซฮุนๆๆๆๆๆ” ผมอ้อนเซฮุน ส่วนมันก็ลุกขึ้นเดินนำผมไปที่รถทันที
ผมมาถึงบ้านพี่คริสในสภาพที่เรียกว่ากระเซอะกระเซิง ผมสีดำที่ไว้ยาวเท่ากลางหลังของผมโดนลมพัดจนม้วนกันเป็นย่อมๆ รู้งี้ไม่ไว้ก็ดี -___-
“เฮ้ จะไปแล้วเหรอ” เซฮุนยืนพิงกับมอไซต์คันแพงมันร้องทักเมื่อเห็นผมเดินเข้าบ้านลูกเดียว
“อ่า รีบนิดหน่อย ขอบคุณที่ให้ลอก แล้วจะมีสอบอีกวันไหนอ่ะ” ผมหันหลังมาคุยกับเซฮุน ถึงมันจะนิสัยไม่ดีแค่ไหนแต่หมอนี่มันก็ท็อปของชั้นปี มันนี่แหละที่ช่วยผมทุกเทอม
“วันจันทร์” อ่อ วันนี้วันศุกร์ก็รอไปวันจันทร์ ผมโบกมือให้มันนิดหน่อยแล้วก้าวขาเดินเข้าบ้าน
“เฮ้ ๆ” แล้วมีนก็เรียกไว้อีก = =
“อะไรของแกอีกเนี่ย” ผมมองหน้ามันทันที อะไรวะจะไปก็ไม่ได้ไป โกรธแล้วนะเว้ย - -
“วันนี้กูทำให้มึงตั้งเยอะ ไม่มีรางวัลให้กูเหรอ” มันมองหน้าผมด้วยสีหน้ายียวน
“รางวัลอะไรของมึงเนี่ย -__-”ผมชักจะยัวะ มันก็ทำแก้งป่องข้างหนึ่งแล้วเอียงมาหาผม
“หอมแก้มหน่อย”
“หอมเชี่ยไรของมึงล่ะ” ผมเลยหอมมันด้วยฝ่ามือไปเต็มแรง
“อ๊ะ!” พอผมจะเดินหนี เซฮุนมันก็จับแขนผมไว้แล้วขโมยหอมแก้มผมไปได้หนึ่งที พอมันหอมได้ปุ๊บมันก็กระโดดขึ้นรถ บิดไปแบบไม่เห็นฝุ่น ให้มันได้อย่างนี้สิ -__-!!!
ผมหงุดหงิดโอเซฮุนมาก ไม่มีอะไรระบายผมก็เดินกระทืบเท้าไปในบ้าน ด้วยความที่โมโหจนลืมโลกเลยไม่รู้ว่าใครขวางทางผมเลยชนเข้าไปเต็มแรง
“ดีเนาะ มีผู้ชายมาส่งถึงบ้าน” พี่คริสยืนกอดอกพิงประตูบ้าน สายตาเหยียดๆส่งมายังผมที่นั่งกองอยู่กับพื้นเพราะชนพี่คริสไปเต็มแรงแต่พี่คริสไม่ยักกะเป็นอะไร
“พี่คริส อะไรของพี่เนี่ย” ผมที่หงุดหงิดเซฮุนมาอยู่แล้วเลยรีบเก็บของ เดินกระแทกเท้าผ่านหน้าพี่คริสไป แต่พี่คริสก็ไม่ปล่อยผมไป มือหนาๆนั่นจับแขนผมไว้แน่น
“พี่คริสปล่อย” พี่คริสไม่ตอบ จับแขนผมเดินไปที่ห้องแรงบีบที่มือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนผมเจ็บไปทั้งแขน
“อ๊ะ” พี่คริสเหวี่ยงผมลงกับเตียงดังปั้ก ตามด้วยร่างเจ้าตัวที่โผเข้ามาติดๆ
“มันเป็นใคร” พี่คริสพูดออกมาในระยะประชิด น้ำหนักที่โถมเข้ามาทำให้ผมอึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่ออก
“พี่ผมหนัก”ผมพูดตามความจริงแต่พี่คริสก็ไม่มีท่าทีจะลุกออกไป มือข้างหนึ่งเลื่อขึ้นมาจับแก้มผม
“เราเป็นคนของพี่นะ ทำแบบนั้นไม่ได้”
“แล้วจะให้กลับยังไงล่ะ” จู่ๆพี่คริสก็พูดอะไรออกมา น่าแปลกที่ผมรู้สึกเขิน เพราะอะไรกันล่ะ….
“เดี๋ยวต่อไปจะไปรับ” พี่คริสเลื่อนมือที่จับแก้มผมไปจับที่มือแทน “แล้วเมื่อเช้าก็ไปกับมันใช่มั้ย”
“อือ” ผมว่าแล้วว่าต้องถาม แต่ผมก็ไม่คิดจะแก้ตัวหรอก
“อื้อ” เสียงหายกลับลงในคอ พี่คริสเลื่อนริมฝีปากเข้ามา กดจูบที่อ่อนโยนจนผมแทบจะคล้อยตาม
ลิ้นร้อนไล้ชิมความหอมหวานเฉพาะตัวของร่างบาง ดูดเม้มริมฝีปากบางแล้วค่อยผละออกมาอย่างเสียดายเมื่อคนใต้อาณัติของเขาตอนนี้ส่งเสียงประท้วงในลำคอ
“อ๊ะ” ไม่ปล่อยให้เสียเวลา เขาก็กดจูบลงไปอีกครั้ง ยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อร่างบางเริ่มจะตอบสนองสัมผัสของเขา คริสจับแขนที่ไร้ที่ยึดเหนี่ยวของอีกคนมาคล้องคอของเขาไว้ แล้วแขนอีกข้างหนึ่งก็ตามมาอย่างรู้งาน ขั้นตอนทุกอย่างดำเนินไปโดยที่ริมฝีปากยังแนบกันสนิท ลิ้นร้อนยังไล้ไปทั่วโพรงปากหวานหอม
รสชาติที่ทำให้เขาหลงไหลตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส
“นี่เป็นการลงโทษ ต่อไปห้ามไปกับมันอีกเข้าใจมั้ย”ทันทีที่ผละริมฝีปากออกอีกครั้ง คริสก็พูดขึ้นมา แขนของร่างบางยังโอบรัดที่คอของเขา
“….” ไร้เสียงตอบรับ คริสะกดจูบลงไปอีกอย่างหย่ามใจ แต่มือที่เคยโอบคอเขาไว้ก็เปลี่ยนมาผลักแทน ใบหน้าหวานแดงซ่านเบือนหนีไปอีกทาง
“เข้าใจแล้วๆ” เทาพูดรัวๆ ร่างสูงพลิกตัวลงไปนอนข้างๆคนที่ยังหน้าแดง มือรั้งเอวบางๆนั่นมากอดแน่น
“ปล่อยน่า ผมจะไปอาบน้ำ”เทาอ้นขลุกขลักแต่คริสก็ยังไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังกอดแน่นกว่าเดิมเสียอีก
ยอมรับว่าเมื่อเช้าตกใจมากๆ ที่จู่กลับมาที่รถแล้วจื่อเทาหายไป ตอนแรกนึกว่าพวกแก๊งรู้ซะอีกว่าเขามีอะไรซ่อนไว้ สั่งลูกน้องตามหาไม่นานก็ได้รับข่าวกลับมาว่าเห็นร่างบางไปกับเด็กมปลายคนหนึ่ง แล้วเข้าไปในโรงเรียนดัวยกัน สายอีกคนที่เป็นเด็กโรงเรียนนั้นก็มาบอกว่าวันนี้มีการสอบสำคัญของม6 เขาเลยไม่ได้โกรธอะไรมาก แต่พอขากลับมานี่สิ เด็กหนุ่มคนเดิมก็มาส่งแถมยังขโมยหอมแก้มคุณภรรยา(ที่มาจากการพนัน)ไปอีก มันทำให้ผมโกรธจนแทนทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ ครั้งนี้ผมเลยต้องขอตักตวงอะไรที่ผมควรจะได้บ้างอะไรบ้าง โดยใช้เหตุผลส่วนนี้แหละเป็นข้ออ้าง
“อาบให้บ้างสิ” ผมพูดไปหน้าด้านๆ แต่มันกลับรู้สึกอายซะเอง แล้วทำไมผมต้องมาอายกับคนที่ผมคิดว่าจะเอามาเป็นของเล่นแก้เหงาล่ะเนี่ย
“พี่ต้องประสาทแน่ๆ”เทาพึมพำออกมา ร่างบางหยุดดิ้นแล้ว แถมยังไม่ต่อต้านที่เขากอดเอวบางๆนั่นไว้ ผมเลยกดจูบพรมลงไปที่ผมดำสลวยนั่นอีกรอบ แล้วมันก็ไปสะกิดต่อมสงสัยบางอย่าง
“ทำไมไว้ผมยาวล่ะ” ผมถามในสิ่งที่สงสัยมานาน เห็นผู้ชายไว้ผมยาวมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเห็นใครไว้ยาวขนาดนี้ แถมยังดูแลอย่างดีไม่มีแตกปลาย แต่ผมก็ชอบนะ หอมดี
“นี่เหรออ”เทาหันหลังกลับมาทั้งที่ยังกอดกันอยู่ เป็นไปว่าเรานอนหันหน้ากอดกัน “ของขวัญจากแม่น่ะ”
“ห๊ะ”
“แม่ผมมีผมสีดำ ผมคิดถึงแม่ก็เลยไว้ผมน่ะ”
“คิดถึงแม่แล้วทำไมไม่ไปหาแม่ล่ะ” เพราะผมถามตรงกับใจเกินไป มันเลยเหมือนจะไปสะกิดแผลใหญ่เข้า
“แม่ผมตายไปแล้ว” เสียงแผ่วๆทให้ผมรู้สึกไม่ดี ดึงร่างนั้นเข้ามากอดจนหน้าของเทาซุกลงไปในอกของผม
“ขอโทษ ๆๆ” ผมขอโทษรัวที่ดันไปพูดเรื่องแบบนั้นซะได้
“ไม่เป็นไรๆ ผมอยาเล่า” ผมคลายอ้อมกอดลงให้เราได้สบตากัน
“เมื่อก่อนตอนที่แม่ยังอยู่ผมก็อยู่กับแม่แล้วก็พ่อนั่นแหละ แต่ว่าแม่สองใส่ร้ายแม่ผมจนพ่อจะไล่แม่ผมออกจากบ้าน แต่ว่าแม่ผมก็ไม่ยอมไปไงเพราะว่าแม่ไม่ผิด แล้วพ่อก็ไปพูดอะไรไม่รู้กับแม่ คืนต่อมาแม่ก็ผูกคอตายอยู่ในห้องนั่นแหละ” แวบนึงผมเห็นแววตาเศร้าๆส่งออกมา
“ไม่ไหวก็ไม่เป็นไรไม่เล่าก็ได้”
“แล้วหลังจากนั้นผมก็เลยไว้ผมยาวน่ะ ต่อจากนั้นอีกแม่ใหญ่ก็โดนพ่อไล่ออกไปเพราะว่ารู้ความจริงน่ะ” ผมกอดคนตัวบางไว้แน่น ที่แท้ก็มีแผลในอดีตนี่เอง ดูท่าคนๆนี้คงได้เป็นมากกว่าของเล่นซะแล้วล่ะ
“แล้วครอบครัวพี่ล่ะ” เทาถาม มือที่เคยวางไว้เฉยๆก็เอามากอดผมบ้าง
“อ่อ เมื่อก่อนพี่อยู่กับแม่คนเดียว แม่พี่ป่วยพอพี่ได้ 12 ขวบแม่ก็ตายแล้ว หลังจากนั้นประมาณ 2 ปี พ่อก็มาหาพี่ ยกแก๊งนี้ให้พี่ดูแลแล้วก็หายไปเลย”
“แล้วตอนนี้พ่อพี่อยู่ที่ไหนอ่ะ” เทามองผมตาแป๋ว ดูจะสงสัยในสิ่งที่ผมพูดเหลือเกิน
“นานขนาดนี้ตายแล้วมั้ง”
“ปากนะปาก”ฝ่ามือแรงๆตบป้าบที่ไหล่ผม
“ดูๆไปครอบครัวเรานี่ก็ไม่สมบูรณ์ทั้งนั้นเลยเนอะ” ผมพูดทำลายความเงียบ เทาที่ดูเหมือนง่วงแล้วปรือตาขึ้นมาตอบ
“อือ”
“อยากมีครอบครัวที่ดีกว่านี้มั้ย”
“อือ”
“งั้นลองมาเป็นครอบครัวเดียวกันมั้ย”
“อือ….ห๊ะ”
“ลองมาแต่งงานกันดูมั้ยละ”
talk
ขอโทดอย่างเเรงที่ไม่ได้เเวะมาอัพ มายเซียไปตจวมา 55555
ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าเรื่องครอบครัวของสองคนนั้น เเต่งขึ้นมาจ้า อย่าซีเรียส >__<
ติดตามกันด้วยน้าาา เค้าเหงาๆ เม้นกันบ้างก็ดี
อย่าทิ้งมายเซียไปเน้อออ
ความคิดเห็น