คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : # 2.50
#2.50
ราวกับว่า คุณคือจักรวาลของผม
“ไร้สาระน่าแพคฮยอน มันไม่มีจริงหรอกดวงเดิงอะไรนั่นน่ะ"
ร่างสูงมีท่าทางหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
ก็แหงหละ ผมพึ่งจะบอกว่าเขาจะมีมือที่สามนี่นา ถึงแม้จะไม่ได้พูดตรงๆก็เถอะ
ผมกลับมาจากที่ดูดวงนั่นแล้วมาเล่าให้จงอินฟัง ร่างสูงดุเล็กน้อยที่ผมไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน
จะว่ายังไงก็เหอะ คำพูดของหมอดูคนนั้นยังติดหูผมอยู่เลย
“ถ้าคุณมีแฟน จะต้องจากพรากจากเขา หรือมีมือที่สาม”
“ถ้าเป็นโสด..คุณจะกลายเป็นชู้รักของครอบครัวอื่น”
“ถ้าแต่งงาน..คู่ครองของคุณจะตายทันที”
มันหมายความว่า ผมจะโสดก็ไม่ได้ จะมีแฟนก็ไม่ได้ จะแต่งงานก็ไม่ได้ใช่รึเปล่า?
บัดซบจริงๆด้วย -_-
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก…คู่แท้ของนายมีเพียงคนเดียว ที่ดวงนายมันแย่ขนาดนี้ เพราะยังไม่เจอเขา“
นั่นเป็นคำที่หมอดูคนสวยบอกผมก่อนที่ผมจะออกมาจากที่นั่น และแน่นอนผมยังไม่บอกจงอินเรื่องนี้
แต่ผมสงสัยอยู่นิดหน่อย..ทำไมหมอดูใช้คำว่าเขา ไม่ใช้คำว่าเธอ คู่แท้ของผมเป็นผู้ชายเรอะ -_-;;
ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นจงอินก็ดีสิ.
หมอดูบอกผมว่า…ในช่วงเบญจเพสนี้ ผมจะต้องเจอเรื่องวุ่นวายมากมาย มีทั้งเรื่องอันตรายและไม่อันตราย แต่เนื้อคู่ของผมจะเป็นคนที่อยู่ข้างๆผม เขาจะช่วยผม
และเธอยังบอกผมอีกว่า คู่แท้ของผมมีจุดสังเกตที่ง่ายมาก
ข้อแรก..เขาจะไม่เหมือนคน จริงๆแล้วเขาก็ไม่ใช่คนด้วย
ผมไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไร เขาเป็นผีเรอะ? =_=;;
ข้อสอง…เขามีรอยสัก
นั่นทำให้ผมกลัวขึ้นมาหน่อยๆ เพราะจงอินไม่มีรอยสักเลยซักนิดบนร่างกาย..
เอาน่าแพคฮยอน มันก็แค่คำทำนาย ใครๆก็ทำนายได้
ผมปลอบตัวเองอย่างนั้น..
_______________________________
“เอ๋?...ทำงานต่างประเทศเหรอ?”
“ใช่…มีงานถ่ายแบบที่ญี่ปุ่น ฉันน่าจะต้องไปทำงานประมาณเดือนสองเดือน”
“ทำไมเค้าไม่เห็นรู้เลย L”
ผมเบ้ปากน้อยๆ จู่ๆในช่วงเย็นของวันจงอินก็บอกว่าต้นสังกัดให้เขาไปถ่ายแบบให้บริษัทที่ญี่ปุ่น โดยผมก็มีงานดึงตัวไว้ที่นี่ ไม่สามารถตามไปได้อีก
ห่างกันแบบนี้..จะมีมือที่สามรึเปล่า?
กลัวจัง
“ไม่ต้องคิดมากน่า..ฉันไม่มีใครหรอก J”
เขาพูดเหมือนรู้ทัน
“-3-”
ผมยู่ปากให้อย่างงอนๆ ก็กลัวนี่นา
ตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ที่บ้านของผมครับ เพราะผมรู้สึกไม่สบายหน่อยๆก็เลยกลับบ้าน จงอินก็บอกจะมาดูแลท่าเดียว ผมก็ไม่เห็นว่าเราจะได้ทำอะไรนอกจากนอนกอดกันบนโซฟาตัวใหญ่นี่
อีกสองอาทิตย์ผมจะอายุยี่สิบห้าแล้ว
แต่จงอินจะไปญี่ปุ่นในอีกสี่วัน เป็นงานที่ด่วนมากๆ มันจึงหมายความว่าร่างสูงจะไม่ได้อยู่ร่วมฉลองวันเกิดของผม
เศร้า ;___;
“แพคฮยอน..ฉันลองมาคิดๆดูแล้วนะ..”
จู่ๆจงอินก็เปิดประเด็น ร่างสูงโอบผมเข้าไปแนบชิดกว่าเดิมจนใบหน้าผมซุกลงกับอกแกร่ง
ท่าทางแบบนี้เรื่องที่จงอินคิดคงจะสำคัญน่าดู
“พอกลับจากญี่ปุ่น ฉันจะได้เงินก้อนใหญ่มาก้อนหนึ่ง”
“…..”
“พอถึงตอนนั้น…เรามาแต่งงานกันมั้ย?”
“….!!!.”
ผมตะลึงจนพูดไม่ออก จงอินหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อเห็นผมนิ่งค้างไป
“เราทั้งคู่ก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว..มันคงจะดีถ้าต่อจากนี้เราใช้ชีวิตร่วมกัน แบบที่ใครๆก็ว่าเราไม่ได้ เพราะเราแต่งงานกันแล้ว”
“ไค…”
ผมครางชื่อเขาเบาๆ ในแววตาของจงอินที่ปกติจะเรียบเฉย ตอนนี้ผมกลับเห็นบางอย่าง
….เขาจริงจัง
“พยอนแพคฮยอน…แต่งงานกันนะ”
Talk T
กรุบกริบ..
เหมือนกับว่า เราลืมอัพเรื่องอื่นไป...ฮ่าฮ่าฮ่า
ความคิดเห็น