คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : KISS KISS KISS
[EXO][KRISTAO] KISS ME DEMON
BY: MY XIA
12
KISS KISS KISS
เช้านี้ผมขับรถมารับลมแต่เช้าตรู่ ในโรงเรียนมัธยมชื่อดังที่ผมเรียนอยู่ยังปราศจากผู้คน จึงตัดสินใจขึ้นไปที่ดาดฟ้าของตึกเรียน รอดูความสับสนวุ้นวายที่จะเกิดขึ้นต่อไป
“เฮ้ออ”ผมนอนลงกับพื้นดาดฟ้าอย่างเบื่อหน่าย นึกไปถึงอีกคนที่ผมเจอเมื่อวานนี้
‘ไอ้เด็กเวร จู่ๆมากอดได้ไงวะ’
ใบหน้าน่ารักยังติดอยู่ในความทรงจำ เสียงดูดชานมดังจ๊วบเหมือนเด็กสามขวบไม่มีผิด ผมหยิบกระเป๋าตังสีชมพูแหววที่เจ้าตัวลืมไว้ที่ร้านชานมเมื่อวานขึ้นมา
“ลูฮาน คนจีน?”ในกระเป๋ามีบัตรเครดิตสองสามใบ บัตรประชานชนที่บอกว่าเจ้าตัวชื่อลูฮาน
และซองลูกอมรสสตรอเบอรี่=__=
“น่ารักจริงๆ”ขนาดรูปในบัตรประชาชนยังน่ารัก เทพมากนะเนี่ย=__=
ผมเลียริมฝีปากอย่างที่ทำเป็นประจำ รสชาติริมฝีปากนุ่มผมยังจำได้ อยากจะจูบอีกรอบจัง คราวนี้เอาแบบลิ้นแลกลิ้นกันไปเลย=w=
เฮ้อออ จะเจออีกได้ยังไงกัน
(เซฮุนอยู่ไหน)ผมรับโทรศัพท์ เสียงหวานที่คุยอยู่ปลายสายทำให้ผมยิ้มอย่างอารมดี
ใช่ครับ
ผมแอบชอบเทามาตั้งนานแล้ว คนทั้งโรงเรียนนี้แทบจะรู้กันยันภารโรง แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรู้ซักที ผมก็เลยได้แต่ฝันกลางวันอยู่คนเดียว.__.
จื่อเทาเป็นคนน่ารักครับ ใสๆแต่โหด เห็นผอมๆตัวบางๆงี้แต่ก็เป็นประธานชมรมศิลปะการต่อสู้จีนเชียวนะ
ครั้งนึงที่ผมเห็นจื่อเทาที่ตัวบางๆต่อยไอ้บิ๊กบึ้มของชมรมมวยไทยจนสลบไปเลย ผมละทึ่ง-___-
“อยู่ดาดฟ้าตึก A”ผมตอบ
(แล้วเมื่อไหร่จะขึ้นห้อง)จื่อเทาเว้นวรรคไปเหมือนคุยกับใครอีกคน(แล้วพวกจงอินล่ะ?)
“จงอินยังไม่มามั้ง”พวกจงอินมาสายจะตาย
(อ้อเหรอ อ่าเดี๋ยวแกไปรอที่ห้องนะ อีก 5 นาทีถึง บายย)จื่อเทาพูดๆ แล้วก็วางสายไปเลย น่ารักซะไม่มี =__=
“เฮ้อออ”ผมพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง ให้ตายสิ คิดถึงลูฮานจัง….
แล้วผมจะไปคิดถึงคนที่ไม่มีโอกาสเจอกันอีกได้ยังไง ป่านนี้คงกลับจีนไปแล้วมั้ง
“ชานมมมมมมม”พอมาถึงโรงเรียนผมก็ตรงหรี่เข้าห้องด่วนจี๋ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่คริสจะตามขึ้นมา
‘ไม่เอา พี่จะไปส่ง จะไปหามันด้วย’
ก็พี่คริสยืนยันท่าเดียวว่าจะมาคุยกับเซฮุน ผมเลยต้องขัดขวางสุดวิถีทาง แล้วทางเดียวที่สมองระดับผมคิดได้คือวิ่งหนีขึ้นห้องไปเลย -__-
“เฮ้ยย ไปโดนอะไรมา!”เป็นจงอินที่ตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งมาจับตัวผม เพราะว่ารอยที่พี่คริสทำไว้มันไม่ยอมหายไป ผมเลยต้องเอาพลาสเตอร์มาแปะไว้เป็นหย่อมๆตามร่างกาย สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากมนุษย์พลาสเตอร์เดินได้เท่าไหร่
“ฟัดกับหมานิดหน่อย หมามันสูงเลยกัดคอ”โกหกหน้าด้านๆเลยครับ
“หมาเชี่ยอะไรกับซะเละเลย คอมีแต่พลาสเตอ หมาที่ไหนฮะ!”หมาคริสครับ -__-
“เออน่าๆ ช่างเหอะๆ”ผมกวาดสายตาไปเจอเซฮุน “ชานมม วันนี้ก็พึ่งแกแล้วนะ”พูดง่ายๆคือ วันนนี้กูจะลอกมึงอีกแล้วนะ กร๊ากก -__-
“เออ พูดถึงชานม เมื่อวานไอ้ติ๋มแม่มเมาชานมทำร้ายคนอื่นว่ะ”จงอินเดินมาตบไหล่ผม อะไร ยังไง O_o
“เชี่ยกูเปล่าเมา ก็ไอ้คนนั้นมาแย่งชานมกูอ่ะ”เซฮุนทำหน้าบูด ขว้างหนังสือลงกับโตะอย่างมีอารม โห นี่อย่าบอกนะว่ามันไปมีเรื่องกับเขาเพราะชานม -__-
“เฮ้ย แต่ว่าน่ารักมากเลยนะ ดูดิลืมกระเป๋าตังไว้ด้วย”เซฮุนชูกระเป๋าตังคิตตี้ขึ้นมา โห ชมพูแสบตาเลย =__=
“ดูดิน่ารักมากเลย”เซฮุนเอาบัตรประชาชนในกระเป๋าออกมาให้ดู ตาโต ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ผิวขาวๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม
“เฮ้ย นี่พี่ลูฮานหนิ”ชัดเลย หน้าตาแบบนี้พี่ลูฮานชัดๆผมมั่นใจ
“รู้จักเหรอ พากูไปหาหน่อยสิ”ผมกำลังจะตอบตกลง แต่พอคิดถึงว่าพี่คริสกับพี่ลูฮานเป็นพี่น้องกันอยู่บ้านหลังเดียวกัน ถ้าเจอพี่ลูฮานก็ต้องเจอพี่คริส แบบนี้เซฮุนตายแน่ๆ =__=
“เฮ้ยย ไม่ได้ๆๆๆๆๆ ไม่ได้เด็ดขาด”ผมปฎิเศษเสียงแข็ง เซฮุนเอ๋ย ถ้าพี่คริสเจอแก ฉันว่าแกโดนฆ่าหั่นศพแน่ๆ -__-
“เฮ้ยย แพนดา ครั้งนี้จะไม่ลืมบุญคุญ จะซื้อผ้าห่มแพนด้าให้ด้วยเลย”เซฮุนเอาไม้ตายมาล่อ ผ้าห่มแพนด้าที่ผมเก็บตังมานานยังซื้อไม่ได้ ไม่ได้นะ ถ้าตกลงไปเซฮุนแย่แน่ ไม่ได้ๆๆๆ T^T
“โอเค อย่าลืมนะเซฮุน-__-”และผมก็ตกลง…
ก็ผมอยากได้แพนด้าอ่ะ -3-
“จงอิน แล้วพี่คยองซูล่ะ” เทาถามจงอินในขณะที่เราชุมนุมกันหลังสอบเสร็จ เพราะโรงเรียนของเรามีโซนมัธยมกับโซนมหาลัยแต่ไม่มีเขตแบ่งแยก เด็กสองระดับเลยอยู่กันมั่วไปหมด แล้วตอนเย็นๆพวกผม เทา จงอิน กับพี่คยองซูลูกต่างแม่ของมันก็จะมานัดชุมนุมคุยกันเรื่องนู้นเรื้องนี้ ติวสอบบ้าง นู้นบ้างนี่บ้าง แต่วันนี้กลับไม่เห็นพี่ตาโตคนสวยของเราเลย
“เห็นว่าไม่สบายนิดๆน่ะ ฉันเลยให้นอนอยู่ที่บ้าน”ทั้งจงอินและพี่คยองซูเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก สองคนนี้ต้องอยู่บ้านเดี่ยวซอยเดียวกับเทา เพราะพ่อแม่บินไปบินมาไปทั่วโลกเพราะกิจการของครอบครัว สองคนนี้เลยต้องช่วยเหลือกันเอง
“เป็นมากมั้ยอ่ะ”เทายังคงจ้อ
“ก็มีไข้นิดๆแล้วก็ปวดหัวน่ะ”จงอินตอบปัดๆ “ฉันกลับก่อนนะ ไปดูคยองซูก่อน”แต่ถึงสองคนนี้จะสนิทกันแค่ไหน ผมก็ไม่เคยได้ยินจงอินเรียกพี่คยองซูว่าพี่ซักคำ เอาแต่คยองซูๆๆ =__=
“พวกแกเป็นพี่น้องกันจริงๆป่าววะ เขาเป็นพี่แกตั้งหลายปีนะหัดเรียกพี่มั้งสิวะ”
‘ถ้าไม่ใช่พี่น้อง ก็ดีน่ะสิ…’
เหมือนเห็นจงอินขยับปากพูดไม่มีเสียง ก่อนที่เจ้าตัวจะบิดมอไซออกไป
ไม่ชอบพี่คยองซูขนาดนั้นเลยรึไง
ผมเองก็ได้แต่คิด ไม่กล้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวเขาหรอก…
“สัญญานะว่าไปแล้วจะทำตัวเรียบร้อย อย่าให้ใครเห็นตัวแกนะ โดยเฉพาะคนที่หัวทองๆ เข้าใจมั้ย”เทากระซิบผมเมื่อรถจอดหน้าบ้าน บ้านหลังใหม่ของเทาดูสวยมากๆ ขนาดก็ใหญ่มากๆ แต่ก็ไม่เท่าบ้านหลังเดิมของเทาอ่ะนะ
“โอเค”ผมตกลง ลูฮานคนนั้นอยู่ที่นี่จริงๆเหรอ หึหึ
คราวนั้จะเอาให้เข็ด รู้มั้ยว่าผมมีสภาพยังไงตอนที่โดนชานมราดหัว =___=
‘เฮ้ยย ทำไมมีคนบ้าอยู่ในห้างล่ะ’
‘ไม่เต็มป่าววะ ’
‘รปภ มาเอาไอ้บ้านี่ออกไปเร็ว’
คนทั้งห้างจองผมตาเป็นมัน เพราะชานมมันราดไหลลงไปเกือบครึ่งตัว ผมต้องเดินอับอายต่อหน้าชาวโลกตั้งนานกว่าจะได้กลับบ้าน ชานมก็ไม่ได้กิน แถมขายหน้าอีก ฮึ่ยยย =__=***
เทาพาผมเดินเข้ามาในบ้าน จนถึงห้องนั่งเล่นที่มีคนสองคนนั่งหันหลังให้พวกผมอยู่บนโซฟา หนึ่งในนั้นหันหน้ามา ในมือยังถือโคลาอยู่
“อ้าว อาซ้อกลับมาแล้วแหละ” อาซ้อ ซ้อใหนวะ =__=
“อาซ้อ ผมจะฟ้องอาซ้อ พี่คริสไม่ให้ผมไปช้อบจนกว่าอาซ้อจะกลับมา อาซ้อคุยกับพี่คริสให้หน่อยสิ” คนนั้นวางแก้วโค้กลงกับโต๊ะ วิ่งมาจับมือจื่อเทาไว้
“อ่า แบคฮยอน พี่คริสอยู่ไหนเหรอ?”อ้อ คนที่วิ่งมาหาจื่อเทาชื่อแบคฮยอน แล้วอีกคนที่นั่งดูทีวีอยู่ล่ะ
อ้าว แล้วแพนด้าของผมเป็นอาซ้อเหรอ =__=
“ตามผมมาเลย จะพาไปหาพี่คริส”แบคฮยอนลากจื่อเทาไปอีกมุมหนึ่งของบ้าน ในที่นี้จึงเหลือแค่ผมกับบุคคลปริศนาที่นั่งหันหลังให้ผม
“ขอโทษครับ คุณรู้จักคนที่ชื่อลูฮานมั้ยครับ”ผมถามไปแบบอินดี้ เจ้าตัวหยิบแก้วโคลาขึ้นมาจิบอย่างวางมาดก่อนจะค่อยๆหันหน้ามา
“ฉันนี่แหละลูฮ..พรวด”
เจ๋ง
เมื่อคนๆนั้นหันหน้ามาผมก็รู้ทันทีว่าเป็นลูฮาน ใบหน้าน่ารักเปื้อนคราบโคลาที่เจ้าตัวพ่นออกมา ตากลมสีน้ำตาลเบิกกว้าง
น่ารัก
“ฮะ…เฮ้ย มาที่นี่ได้ยังไง!!”ลูฮานร้องลั่น นิ้วมือชี้มายังผม ขาเรียวลุกขึ้นจากโซฟาเดินถอยหลังเหมือนจะตั้งหลัก
“มาแก้แค้น”ผมพูดออกมาพร้อมกับก้าวยาวไปรวดเองบางๆนั่นมากอด ระยะห่างน้อยจนได้กลิ่นหอมแบบเด็กๆจากเจ้าตัว
“อะ..ไอ้เด็กบ้า ปล่อยนะ”ลูฮานพยายามดิ้นให้หลุดจากมือผม แต่เพราะร่างกายที่บอบบางกว่าทำให้ไม่สามารถสู้แรงผมได้
“วันนั้นทำอะไรไว้ เทชานมราดผมเหรอ”ผมรวบเอวบางมาให้แนบชิดกว่าเดิม มือเล็กพยายามเหลือเกินที่จะผลักผมออก
“ก็แกกอดฉันแล้วก็ยัง…”คนตรงหน้าเงียบไป ใบหน้าหวานขึ้นสี เสมองไปทางอื่นแบบเนียนๆ
“ยัง?”ผมยียวนต่อ มือก็บีบเอวนั่นเล่นไป ผิวนุ่มมาก
“โอ้ยไอ้เด็บ้าปล่อยย อ้ะ”ผมจัดการปิดริมฝีปากนิ่มตรงหน้า ตอนแรกก็ไม่ยอมให้ผมเข้าไปข้างในซักที แต่แค่บีบสะโพกเบาๆเจ้าตัวก็สะดุ้งเปิดทางให้ผมเข้าไปชิมรสภายในได้โดยง่าย
หวาน หวานมาก
เหมือนจะเป็นจูบแรก ลูฮานจูบไม่เป็นด้วยซ้ำ แต่ก็เป็ศิษย์ที่ดี หัดทำตามที่อาจารย์สอน จูบที่ไร้เดียงสากำลังทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่อยู่
“อื้อ”เสียงครางเบาๆบอกว่าเจ้าตัวกำลังจะขาดอากาศหายใจผมจึงต้องผละออกมาอย่างเสียดาย ผมไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากบางไม่ลืมดูดเม้มเบาให้เจ้าตัวได้ผวา
“ใช่แบบนี้รึเปล่าที่ทำวันนั้น”
“ไม่เว้ย!”ลูฮานพูดออกมาทั้งๆที่ยังก้มหน้างุด เดาว่าตอนนี้หน้าคงแดงมากเน่ๆ
น่ารัก
“งั้นใช่แบบนี้รึเปล่า”ผมทำท่าจะจูบอีกรอบแต่ลูฮานก็ผลักเอาไว้ซะก่อน
“พอได้แล้ว!”ลูฮานแหว ทำท่าจะถีบผมอีก โอะโอ แต่ผมมีไม้ตายอยู่นี่หว่า
“พอก็ได้นะถ้าพี่ไม่อยากได้ไอ้นี่”ผมชูกระเป๋าคิตตี้ชมพูวิ้งขึ้นมา ได้ผมลูฮานตาโตมือเล็กยื่นมาทำท่าจะแย่งมันจากผม
“อยากได้ป่ะ”ผมยียวน แกว่งกระเป๋าล่อ
“อยาก ขอเหอะจะไม่มีตังใช้แล้ว”ร่างบางกัดปากอย่างออดอ้อน ผมไม่หลงกลหรอก =///=
“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”ซึ่งแน่นอนว่าผมได้เปรียบเห็นๆ
“แลกกับเบอร์โทรพี่”ผมแกล้งต่อ ในบัตรก็บอกว่าอายุ20แล้ว แต่ดูๆไปยังเหมือนเด็กๆอยู่เลยเนอะ
“เอาไปเลย เปลี่ยนใหม่ก็ได้-3-”
“ถ้าพี่เปลี่ยนผมจะกลับมาจูบพี่-__-”โอเซฮุนไม่ยอมหรอกครับ ตอนนี้ก็รู้ที่อยู่แล้ว เผลอๆมันอาจจะมากกว่าจูบ…
“บ้าที่สุด!”ตาโตถลึงอย่างโกรธแค้น ไม่รู้ทำไมผมมองว่ามันน่ารัก =__=
“จะเอาไม่เอา”
“ก็ได้ๆๆๆ T^T”ลูฮานเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะแบมือขอโทรศัพท์ผมไปกดเบอร์ หึๆ บางทีผมอาจไม่ต้องฝันลมๆแล้งกับเทาแล้วล่ะ ^ ^
“….!!”พอได้เบอร์เสร็จผมก็จัดการกับกลีบปากนุ่มนั่นอีกรอบ การตอบสนองที่ยังไม่ค่อยดีนักเเต่ไม่ต้องห่วงผมจะสอนมันเอง^ ^
“พอได้แล้วน่า”พี่ลูฮานพยายามดิ้นจากมือผม ผมเลยจัดการกดเบาๆให้เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นซุกอยู่ที่อก กอดแน่นๆอีกทีก่อนผมจะไป
“ไปแล้วนะ บาย”ผมขโมยหอมแก้มไปอีกที ก่อนจะก้าวยาวไปขับรถกลับบ้าน
ฮวู่ หวานติดลิ้นเลยแฮะ….
“เด็กบ้าเอ้ย”ลูฮานจับริมฝีปากตัวเองอย่างเก้อเขิน จูบแรกของเขากลายเป็นของเด็กที่มาแย่งชานมจากเขาเอง
แต่ก็หล่ออ่ะนะ
มือเรียวเปิดกระเป๋าตังสีชมพูลูกรัก ซองลูกอมที่เขาเก็บไว้ลุ้นโชคเงินล้านหายไปเกือบหมด นิ้วเล็กคว้านตรงนั้นซอกตรงนี้แต่ก็ไม่เจอสิ่งสำคัญ
“เฮ้ย เด็กบ้าเอาไปป่าวเนี่ย”ผมแทบจะฉีกกระเป๋าหาสิ่งนั้นอยู่แล้ว ไม่ได้นะ ถ้ามันแพร่ออกไปผมตายแน่ๆ T^T
“เอ๊ะ”ค้นไปค้นมาก็มีคนโทรเข้ามา เป็นเลขหมายที่ไม่คุ้นตา..
(หาอะไรอยู่รึเปล่า)เสียงยียวนจากปลายสาย เสียงที่จำได้ดี
“เด็กบ้า เอารูปฉันคืนมานะ!”ผมแหวลั่น ไม่ได้นะ เอาของเค้าไปไม่ได้นะ T^T
“รูปอะไรเหรอออ” หนอยแน่อย่ามาทำไก๋
“เด็กบ้า เอาคืนมา” รูปของฉัน ม้ายยยย T^T
“ผมไม่ชื่อเด็กบ้า ผมชื่อโอเซฮุน”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง เอารูปฉันคืนมา”
“ใช่รูปที่พี่แต่งหญิงป่ะ น่ารักมากเลย55555”
อ๊ากกกกก เด็กบ้า เห็นมั้ยมันเอารูปผมไปแล้ว T^T
อันที่จริงมันเป็นแค่การล้อเล่นตอนที่อยู่มปลาย เพราะผมได้เล่นละครเป็นจูเลียต เลยต้องแต่งเป็นชุดเจ้าหญิงใส่วิกซะยาวเฟื้อย ผมอุตส่าไปกว้านซื้อรูปตัวเองมาจากพวกจงแดและมินซอก พวกนี้มันก็แอบถ่ายรูปผมเยอะแยะ ตั้งแต่ตอนแต่งตัวไปจนถึงตอนแสดง แต่เพราะว่าผมคิดถึงตอนมปลายเลยเก็บมันไว้ในกระเป๋าตังเฉยๆ อ่า TTOTT
“เด็กบ้าโอเซฮุน เอาคืนมา T^T”ผมอยากจะคว้างโทรศัพท์ให้พังๆไป แต่คว้างไม่ได้มันแพงT^T
“ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปหาพี่ แล้วผมจะคืนแล้วกัน 5555”
“ย๊า โอเซฮุน!!” ไอ้เด็กบ้าตัดสายผมไปเลย อย่าให้เจอนะผมจะฆ่าทิ้งเลย T^T
อ๊ากกก เสี่ยวลู่เกลียดเด็กเว้ยยย TTOTT!!!
ความคิดเห็น