คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♡ MY DANDELION 2/2
MY DANDELION
Every love story
is beautiful
But ours is my
favorite
I just wanna be
with you
“หมั่น หมั่น
หมั่นไส้เหลือเกินยิ้มจนปากจะฉีกถึงหลังหัวละสัด
แหมมีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยประคบประหงมแถมยังทำงานให้อีกต่างหาก โอ๊ยกูล่ะอยากจะป่วยแล้วชื่อปาร์ค
ชานยอลบ้างจริง ๆ”
เซฮุนจีบปากจีบคอแซะเพื่อนตัวสูงที่เดินอมยิ้มอยู่ข้าง
ๆ
หลังจากหมดคาบนั้นคนหล่อเจ้าของตำแหน่งเดือนคณะก็ทำงานแทนเพื่อนตัวดีที่นอนหลับอยู่ข้างกายจนเสร็จเรียบร้อยแถมระหว่างนั้นยังคอยมองคอยจัดท่าทางนอนให้กลัวไอ้กางเพื่อนรักจะนอนไม่สบายแล้วยังจะ...
เห็นนะ! ตาวิเศษเห็นนะเว้ยว่าพ่อเดือนคณะนั่นกุมมือเพื่อนเขาไว้ตลอดเลย
ผมนี่เขินไม่ใช่ตัวมันยังเขินไปยังชาติหน้าเลยครับ
“เสียงดังน่าเซฮุน”
ชานยอลเอ่ยปรามเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทดูจะใส่อารมณ์มากไป คนตัวขาวกลอกตาเบ้ปาก
แหมก็มันอิจฉานี่ตอนเขากับจงอินจีบกันยังไม่หวานขนาดนี้เลยนะ อิจฉาอ่ะอิจฉา
“หน้ามึงบ่งบอกมากว่าอิจฉามันเซฮุน”
เซฮุนค้อนขวับไปที่เพื่อนตัวเล็ก
คยองซูยิ้มอย่างมีชัยที่ได้แกล้งเพื่อนรัก
ส่วนเซฮุนเองเมื่อไม่สามารถเอาผิดกับคยองซูได้ ก็แหม่ใครจะกล้าเห็นตัวเล็ก ๆ
แบบนี้ตบทีควายตายเซฮุนขอบาย คนตัวขาวเลยเดินไปควงแขนแฟนหนุ่มของตัวเอง
“ไม่ต้องอิจฉามันหรอก
โน่นไปกับดาวคณะอักษรอีกแล้ว” คยองซูพยักเพยิดให้เพื่อน ๆ
ดูร่างสูงของคริสที่เดินควงนานะดาวคณะอักษรออกไปจากตึกเรียนรวม
“ไงล่ะมึงเจ็บมั้ย”
จงอินเดินเข้ามาตบบ่าชานยอลที่ยืนมองทั้งคู่เดินออกไปจนสุดสายตา
เพื่อนตัวสูงหันกลับมายิ้มบางให้เพื่อน ๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“กูไม่เป็นอะไรหรอกพวกมึงห่วงกันไปได้
มันก็เป็นปกติของคริสอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” ชานยอลพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
สองขายาวเริ่มก้าวเดินอีกครั้ง พวกเขายังเหลือเรียนอีกหนึ่งวิชา
“ใช่
เป็นปกติของมันแต่กูนี่จะไม่ปกติชานยอลถามจริงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ”
จงอินรู้สึกฉุนแทนเพื่อน
ในห้องเรียนยังเห็นดูแลเพื่อนเขาเสียดิบดีอย่างกับคนเป็นแฟนกันแต่ไหงพอออกมากลายเป็นไปเดินกับผู้หญิงอีกคน
ไอ้บ้านั่นเห็นเพื่อนเขาเป็นตัวอะไรกัน
“ไม่นะเพราะกูรู้ดีว่ากูควรยืนอยู่ตรงไหน
กูไม่ใช่เจ้าของเขานะจงอินกูไม่มีสิทธิ์หึงไม่มีสิทธิ์หวงหรอกเพราะฉะนั้นกูถึงไม่รู้สึกเจ็บไง”
ชานยอลบีบไหล่เพื่อนเบา ๆ แล้วเดินนำไป
จงอินมองแผ่นหลังของชานยอลนิ่งจนรู้สึกถึงแรงดึงที่ข้อมือจึงหันไปหา
“ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรเป็นเถอะจงอิน
เราทำอะไรไม่ได้หรอกได้แค่คอยดูมันอยู่ข้างหลังนี่แหละ”
เซฮุนยิ้มบางบอกคนรักก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามชานยอลและคยองซูไป
“น้องชานยอลครับ”
เสียงทุ้มดังขึ้นทางด้านหลังทำให้ชานยอลที่กำลังจะก้าวเข้าลิฟท์หยุดนิ่ง
สายตามองไปยังต้นเสียงเจอรุ่นพี่รูปหล่อที่คยองซูเชียร์หนักหนาวิ่งหอบเข้ามาในตัวอาคาร
ชานยอลจึงบอกให้เพื่อน ๆ ขึ้นไปก่อนเดี๋ยวเขาขึ้นตามไป
“ครับพี่จงซอกมีอะไรกับผมหรอ”
“คือเย็นนี้ชานยอลว่างมั้ยครับ”
“ว่างครับ”
“พี่อยากจะชวนชานยอลไปซื้อของขวัญให้หลานเป็นเพื่อนพี่หน่อยน่ะครับ
เห็นคยองซูบอกว่าชานยอลก็มีหลานเหมือนกัน”
จงซอกบอกรุ่นน้องที่ตัวเองตามจีบอยู่ด้วยน้ำเสียงอ้อน
ๆ ติดจะขอร้อง คนถูกชวนยืนนิ่งคิดหนักเพราะปกติแล้วตอนเย็นคริสจะไปส่งเขาเสมอแต่วันนี้เห็นออกไปกับดาวคณะอักษรแล้วคงไม่กลับเข้ามหาลัยแล้วล่ะมั้ง
“ได้สิครับแต่ผมเลิกประมาณห้าโมงเลยนะ
พี่รอไหวมั้ย”
เมื่อได้ยินคำตอบรุ่นพี่รูปหล่อก็ยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเด็ก ๆ จนชานยอลยิ้มหวานออกมา
“ได้ครับพี่รอได้
พี่ก็เลิกเรียนประมาณนั้นเหมือนกันงั้นเอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่มารับเราใต้ตึกนี้แล้วกันนะ”
ชานยอลตอบตกลงก่อนจะโค้งลารุ่นพี่ตัวสูงอย่างมีมารยาท
เป็นที่รู้กันในวงกว้างว่าอี
จงซอกคนดังของมหาวิทยาลัยตามจีบปาร์ค ชานยอลอยู่และด้วยได้แรงสนับสนุนจากเหล่าเพื่อนตัวดีที่ดูจะปลื้มรุ่นพี่คนนี้เสียเหลือเกิน
พากันเปิดทางให้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าชานยอลชอบใครอยู่แต่จงซอกก็ไม่หวั่น
สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร
“พี่เขามาทำไมมึง”
เซฮุนเบียดตัวเข้ามาถามเสียงเบาเมื่ออาจารย์กำลังอธิบายโครงสร้างของพื้นดินอยู่ไม่ใช่แค่เซฮุนคนเดียวหรอกที่อยากรู้ไอ้เพื่อนตัวเล็กที่หูกระดิกอยู่อีกข้างของเขาก็อยากรู้ไม่แพ้กัน
“พี่เขามาชวนไปซื้อขอให้หลาน”
“โป๊ะเช๊ะ!” คยองซูโพล่งออกมาเสียงเบาชานยอลหรี่ตามองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด คนตัวเล็กกระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะทำเป็นสนใจสไลด์หน้าห้องเสียเหลือเกิน
“มึงไปแนะแนวอะไรพี่เขามาห๊ะไอ้น้องคยอง
พี่จงซอกบอกว่ามึงบอกพี่เขาว่ากูก็มีหลาน”
“ก็ป๊าววว
เห็นชอบเด็กเหมือนกันไงเลยลองให้พี่เขามาชวนมึงดู”
“อย่าไปว่ามันเลยน่า”
เซฮุนช่วยคยองซูอีกแรง ชานยอลที่เถียงอะไรไม่ได้ได้แต่ถอนหายใจฟึดฟัด
ครืด...ครืด...
Galaxy_FanFan: เลิกเรียนห้าโมงเย็นใช่ไหมเดี๋ยวเรามารับ
Real_pcy: ไม่เป็นไรคริสวันนี้เรามีธุระ
ชานยอลชั่งใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจกดส่งข้อความนั้นไป
Galaxy_FanFan: ธุระอะไรเราถามได้ไหม
Real_pcy: พอดีว่านัดกับพี่จงซอกไว้ว่าจะไปช่วยเลือกของขวัญให้หลานพี่เขาน่ะ
Galaxy_FanFan: แต่ชานยอลกำลังป่วยอยู่นะ
Real_pcy: เราโอเคแล้ว สบายมาก J
Galaxy_FanFan: ชานยอล L
Real_pcy: ครับ?
Galaxy_FanFan: ไม่ไปไม่ได้หรอ
ชานยอลชะงักมือ
ดวงตาคู่โตจ้องมองประโยคบนมือถือด้วยสีหน้าหนักใจ
เขาไม่อยากขัดใจคริสแต่เขาก็สัญญากับพี่จงซอกไว้แล้วถ้าจะบอกยกเลิกคงเสียมารยาทแย่
Real_pcy: ไม่ไปไม่ได้ครับ...เราขอโทษนะคริสแต่เราหายดีแล้วจริง
ๆ
Galaxy_FanFan: โอเคถ้าหายดีแล้วงั้นคืนนี้ไปอีเดนกับเรา
ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่ออ่านข้อเสนอเชิงบังคับของคริสเสร็จ
อีเดนคือผับไฮโซที่ชานยอลรู้ดีว่าคริสชอบไปนั่งสังสรรค์กับเพื่อน ๆ เป็นประจำ
เขาเคยไปกับร่างสูงสองถึงสามครั้งโดยปกติแล้วถ้าผับไม่ปิดคริสไม่ค่อยยอมกลับหรอกแต่พอเวลามีเขาไปด้วยเจ้าตัวจะขอเพื่อน
ๆ กลับก่อนเสมอซึ่งมันก็ทำให้ชานยอลคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเขาที่ทำให้ร่างสูงสนุกได้ไม่เต็มที่
การชวนครั้งนี้เลยทำให้ชานยอลคิดหนัก
Real_pcy: ไม่ไปไม่ได้หรอ
Galaxy_FanFan: อย่ามาลอกคำเรา
ในเมื่อชานยอลไปกับ “เขา” ได้ชานยอลก็ต้องไปกับเราได้เหมือนกัน
Real_pcy: ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากไปกับคริสนะแต่เรากลัวคริสไม่สนุกต่างหาก
Galaxy_FanFan: อะไรทำให้คิดแบบนั้น??
Real_pcy: ก็....เราไปด้วยทีไรคริสกลับก่อนเพื่อน
ๆ ทุกทีเลยนี่นา
Galaxy_FanFan: ฮะ ๆ เด็กโง่
Real_pcy: ว่าเราทำไม!
Galaxy_FanFan: เปล่าว่าซะหน่อย
เอาเป็นว่าซื้อของเสร็จแล้วโทรหาเรานะเดี๋ยวเราไปรับที่ห้าง แล้วเจอกันครับผม
“ทำหน้าแบบนั้นทำไมรถไฟชนกันหรอมึง”
คยองซูกระเซ้าถามเพื่อนเมื่อเห็นว่าชานยอลทำสีหน้ากระอักกระอ่วน
“ยุ่ง เรียนไปเลยไป”
05:00 PM
นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงตรงเป๊ะอาจารย์สุดโหดประจำคลาสก็สั่งเลิกทันที
ชานยอลเก็บของใส่กระเป๋าอย่างไม่เร่งรีบเพราะจงซอกส่งข้อความมาบอกว่าคลาสของตนเลทประมาณสิบนาที
“แล้วมึงต้องไปรอพี่เขาที่ไหน”
จงอินเดินเข้ามาถามพร้อมกับหาวไปด้วย
“ใต้ตึกภาคนี่แหละ”
“แล้วคริสรู้มั้ยเนี่ยว่ามึงไปไหน” เซฮุนถามขึ้นบ้างเพราะรู้ว่า(เกือบ)ทุกวันเพื่อนสนิทจะต้องกลับกับพ่อเดือนคนนั้น
“รู้”
“แล้ว? มันไม่ว่าไรเลยเรอะ”
เซฮุนเลิกคิ้ว
“นิดหน่อยคริสบอกว่ากูป่วยอยู่แล้วยังจะไปอีก”
ชานยอลเก็บของเสร็จแล้วพวกเขาทั้งสี่คนก็เคลื่อนพลเดินออกมาจากห้องเรียก
“หมาห้วงก้างชัด” จงอินว่า
“จงอินนา”
ชานยอลเรียกชื่อเพื่อนเสียงอ่อน
จงอินที่กำลังฉุนต้องโบกมือลาเพราะทนลูกอ้อนของเพื่อนไม่ไหว
มือใหญ่คว้ามือขาวของเซฮุนออกไป ชานยอลมองตามหลังหงอย ๆ
คยองซูที่ยืนมองเหตุการณ์ถอนหายใจแล้วเดินไปบีบไหล่ชานยอลเบา ๆ
“มึงไม่เป็นพวกกูมึงไม่รู้หรอกว่าตัวมึงเองน่าห่วงแค่ไหน”
“กูไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะคยอง
กูให้คริสเพราะกูอยากให้ อยากทำมันก็แค่นั้น”
ชานยอลอธิบายให้เพื่อนตัวเล็กฟังเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจจะนับ
“เออ ๆ
มึงจะทำไรให้มันก็ทำไปแต่สัญญากับกูว่าห้ามร้องไห้ให้มัน”
“อื้อ สัญญาเลย”
ชานยอลยิ้มกว้างพอดีกับจงซอกที่เดินมา
คยองซูก้มหัวทักทายพร้อมกล่าวลาแล้วชิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ชานยอลพาจงซอกมายังแผนกของเล่นเด็กสอบถามก็ได้ความว่าหลานชายของรุ่นพี่คนนี้อายุได้ประมาณสามขวบกำลังซนเลย
ชานยอลเดินมาหยุดตรงพวกหุ่นยนต์ ไดโนเสาร์ แล้วก็รถบังคับ
“น้องชอบอะไรบ้างครับพี่จงซอก”
ชานยอลหันไปถามรุ่นพี่ตัวสูงที่ยืนยิ้มละมุนอยู่ข้าง ๆ
“เอ...รู้สึกเหมือนช่วงนี้จะชอบไดโนเสาร์นะ
แต่พี่สาวพี่บอกว่าห้ามซื้อของเล่นให้เดี๋ยวก็พังของเล่นหมด” ชานยอลถอนหายใจออกอย่างเสียดาย
ก็เลือกมาตั้งนานแล้วนี่นาไม่ถูกใจจงซอกซักอย่างแล้วก็ใกล้เวลาที่คริสจะมารับแล้วด้วย
“ชานยอลเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
จงซอกถามขึ้นเมื่อเห็นรุ่นน้องมีท่าทางกระสับกระส่าย
“อ่า...เปล่าครับ
งั้นผมว่าเราไปหาหนังสือภาพไดโนเสาร์กันไหมครับ” ชานยอลเสนอความคิด
“ก็ดีนะ พี่ก็ลืมคิดไปเลย คิดไว้แต่พวกของเล่น”
Galaxy_FanFan: อยู่ไหนครับ
ชานยอลก้มมองข้อความจากโทรศัพท์
ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ควรจะบอกคริสว่าอะไรดี แต่สุดท้าย ปาร์ค
ชานยอลก็เลือกที่จะตอบความจริงไป
Real_pcy: ร้านหนังสือครับ
Galaxy_FanFan: OK เดี๋ยวเดินไปหา
“งั้นพี่เอาเล่มนี้แหละ...ชานยอล...ชานยอลครับ”
จงซอกเรียกอีกคนเสียงดังขึ้นพร้อมกับสัมผัสข้อศอกอีกคนเบา ๆ
ชานยอลสะดุ้งเล็กน้อยเงยหน้ามองรุ่นพี่ตัวสูง
“ครับ?”
“พี่บอกว่าเอาเล่มนี้แหละ
เป็นอะไรรึเปล่าครับ” อีกคนถามเสียงนุ่ม ชานยอลยิ้มส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นเราไปจ่ายเงินกัน”
ร่างสูงกว่าแตะข้อศอกชานยอลเบา ๆ ให้อีกคนเริ่มเดิน
ชานยอลยืนรอจงซอกจ่ายเงินรอห่อของขวัญอยู่ไม่นานอีกคนก็เดินมาสมทบ
“เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าว
อยากกินอะไรครับ”
“เอ่อ...”
“ไม่รบกวนรุ่นพี่ดีกว่าครับ
เดี๋ยวผมดูแลชานยอลต่อเอง”
ยังไม่ทันที่ชานยอลจะตอบจงซอกออกไปเสียงทุ้มนิ่งพร้อมกับร่างสูงของเดือนมหาลัยคนปัจจุบันก็เดินเข้ามาแถมยังถือวิสาสะดึงมือชานยอลให้มายืนข้าง
ๆ กันด้วย จงซอกมองภาพนั้นอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ไม่รบกวนหรอกเพราะพี่เป็นคนขอร้องชานยอลให้มาเป็นเพื่อน”
แต่ทว่ารุ่นพี่ตัวสูงก็ยังคงความสุภาพไว้ได้
“ไม่ล่ะครับพอดีเรานัดกันไว้”
คริสบอกอย่างเหนือกว่า จงซอกหันไปมองชานยอลที่ยืนยิ้มแหย ๆ อย่างขอคำตอบ
“ครับ
พอดีนัดคริสไว้ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน” ชานยอลบอกเสียงอ่อย
“อ่อ
ครับงั้นเอาไว้พี่พาไปเลี้ยงขอบคุณคราวหลังแล้วกันนะ” จงซอกยังคงให้กำลังใจตัวเอง
“ได้ครับ”
ชานยอลตอบรับอีกคนด้วยรอยยิ้ม คริสขมวดคิ้วมองคนดื้อข้างกายเงียบ ๆ
ก่อนลำแขนแกร่งจะโอบเอวอีกคนแสดงความเป็นเจ้าขอบ
“งั้นเราไปกันเถอะชานยอล
ลาล่ะครับรุ่นพี่” คริสปรายตามองจงซอกผ่าน ๆ พร้อมกับรั้งชานยอลให้เดินออกไป
ชานยอลรีบก้มหัวลาอีกคนแทบไม่ทัน
“ไหนว่าหายแล้วไง ตัวยังอุ่น
ๆ อยู่เลย” คริสบ่นทันทีเมื่อพ้นจากร่างสูงของรุ่นพี่นั่น
“มันอุ่นเฉย ๆ
ไงแต่เราไม่ปวดหัวแล้วนะ” ชานยอลเถียงเลยถูกอีกคนทำหน้าดุใส่
“ดื้อ”
“เราไม่ได้ดื้อนะ”
“ยังจะเถียงอีก”
คราวนี้ชานยอลเม้มปากแน่นสะบัดหน้าไปมองทางอื่นทำให้คริสรู้ว่าคงโดนอีกคนงอนเข้าให้แล้ว
ร่างสูงยิ้มเอ็นดูขนาดงอนเขานะยังไม่สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนเขาเลย
ทำไมปาร์คชานยอลทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้
“คริสคะ”
ทั้งคริสและชานยอลหันไปมองต้นเสียงก็พบนานะสาวที่คริสควงเมื่อกลางวัน
ชานยอลเห็นดวงตาเฉี่ยวจ้องมองต่ำลงไปก็มองตามทำให้รู้ว่ามือคริสยังวางอยู่ตรงเอวของเขา
ชานยอลค่อย ๆ
ดึงมือคริสออกก่อนจะขยับตัวออกพอให้มีระยะห่างเขาไม่อยากมีเรื่องกับเด็กในสังกัดคริสเสียเท่าไหร่
แค่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ถูกจิกถูกแกล้งจะแย่อยู่แล้ว แต่ปาร์คชานยอลไม่ทำผู้หญิงไงเลยโต้ตอบอะไรไม่ได้ดีที่มีเพื่อนตัวแรงอย่างคยองซู
เซฮุนช่วยไว้
“ครับ?”
“ไหนว่าติดธุระ”
นานะถามเสียงเอาเรื่องแถมยังจ้องชานยอลไม่วางตา
“ก็นี่ไงธุระ”
คริสตอบพร้อมกับดึงมือชานยอลเข้ามาใกล้แต่อีกคนก็ขืนออกทำให้คริสหงุดหงิด
ควรจะหวงเขาสิ ควรจะแสดงความเป็นเจ้าของเขาบ้างทำไมปาร์คชานยอลทำเหมือนยอมแพ้ผู้หญิงพวกนี้เสียทุกครั้งไปและมันทำให้คริสหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่อีกคนผลักไสเขา
“พอดีเรากับคริสจะไปหาเพื่อนที่อีเดนน่ะ
บังเอิญเจอกับคริสเลยจะไปด้วยกัน” ชานยอลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแก้ต่างให้คริสโดยที่อีกคนไม่ต้องการสักนิด
“จริงหรอคะคริส”
นานะเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างคริสและชานยอลทำให้มือของทั้งคู่หลุดออกจากกัน
ชานยอลหน้าเสียเล็กน้อยและนั่นทำให้ความอดทนของอู๋อีฟานหมดลง
ร่างสูงดึงแขนออกจากสาวเจ้าก่อนจะดึงมือชานยอลให้เดินตามตัวเองเข้าห้องน้ำชายอย่างรวดเร็ว
นานะได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องเพราะเดินตามเข้าไปไม่ได้
ด้านคริสเองก็ไม่สนใจหน้าไหนทั้งนั้นลากชานยอลเข้ามายังห้องน้ำริมสุดท่ามกลางสายตาผู้ชายในห้องน้ำสี่ห้าคู่ที่มองเขาสองคนอย่างฉงน
“คริสทำอะไร”
ชานยอลกระซิบเสียงเบาเพราะอาย แล้วเขาจะกล้าออกไปจากห้องน้ำไหมเนี่ยเล่นลากเข้ามาแบบนี้
“ไม่หวงเรารึไง”
คริสกระชากเสียงถาม ชานยอลมองหน้าอีกคนที่ดูก็รู้ว่ากำลังอารมณ์ไม่ดี
คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะยิ้มบางส่งไปให้คนที่ขมวดคิ้วจ้องเขาอยู่
“ไม่หรอก”
“ทำไม!”
คริสควบคุมตัวเองไม่อยู่จึงเผลอบีบไหล่ชานยอลแน่น จนอีกคนเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
“ก็...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
คริสอย่าโมโหสิ เราไม่อยากให้คริสเป็นแบบนี้ เรารู้ว่าเราควรยืนอยู่ตรงไหน”
“งั้นเป็นตอนนี้เลย!!!”
“หะ...หา”
ชานยอลเบิกตากว้างมองอีกคนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“เป็นแฟนกันตอนนี้เลยปาร์คชานยอลแล้วหวงเราซะ!”
คนเผด็จการสั่งด้วยความเอาแต่ใจ
แต่ชานยอลดูเหมือนว่าจะสติหลุดไม่รับรู้อะไรเสียแล้ว
“คือ...คริส...เรา”
ยังไม่ทันที่ชานยอลจะได้พูดอะไร
คริสก็โน้มตัวลงมาเอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากเนียนของอีกคน
“ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบเลยที่เป็นแบบนี้
ไม่ชอบที่รุ่นพี่คนนั้นมายุ่งกับชานยอล ไม่ชอบให้ชานยอลไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา
ไม่ชอบเลยที่รอยยิ้มของชานยอลที่มอบให้เราทุกวันไปยิ้มให้คนอื่นด้วย เราหวง”
ตาคมจ้องมองตาโตนิ่งงัน
คริสทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาอยากแสดงความเป็นเจ้าของในตัวชานยอลเขาอยากจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขากับคนน่ารักคนนี้เป็นอะไรกัน
“คริส...”
“อยากให้ชานยอลหึง
อยากให้ชานยอลหวง
อยากให้ชานยอลแสดงความเป็นเจ้าของและเราเองก็อยากจะทำแบบนั้นกับชานยอล
ถ้าความรู้สึกทั้งหมดนั้นเรียกว่าความรัก เราก็คงรักชานยอลไปแล้วล่ะ”
ชานยอลลืมไปแล้วว่าตัวเองหายใจได้อย่างไร
ภาพตรงหน้าชานยอลมองเห็นแค่ใบหน้าของคริส หูของชานยอลได้ยินเพียงแต่เสียงของคริส
และเมื่อสักครู่...
คริสกำลังบอกรักกันใช่ไหม
“แล้วชานยอลล่ะ”
ร่างสูงเอ่ยอ้อนคนที่หน้าแดงแจ๋เพราะคำสารภาพรักของเขา
“อะ...คือ...ขอเวลาเราแปบได้ไหม”
“หืม?”
“คือเราหายใจไม่ทัน
เหมือนหัวใจจะวายเลยคริส” คนตัวสูงยิ้มขำ
ทำไมปาร์คชานยอลต้องทำตัวน่ารักขนาดนี้ด้วยนะ เขาทนไม่ไหวแล้ว จมูกโด่งกดลงหนัก ๆ
บนแก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว ชานยอลอ้าปากหวอด้วยนึกไม่ถึงว่าคริสจะทำอะไรแบบนี้
“น่ารัก”
“คริส TT^TT” ชานยอลเบะปากทำท่าจะร้องไห้ร้อนให้คนขี้แกล้งต้องรีบโอ๋
“ชานยอลเป็นอะไรครับ”
“เรา...เขิน”
คนหล่อยิ้มกว้างลำแขนแข็งแรงรั้งเอวอีกคนเข้ามากอด
จมูกโด่งจูบขมับอีกคนอย่างแสนรัก ชานยอลก้มหน้าซบอกคริสแน่น
ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำตัวอย่างไรแล้ว มันเขินไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย
“ยังไม่ตอบเลยน้า”
คริสลากเสียงยาวกอดโยกอีกคน
“งือ...เรา...ก็รักคริสนะ”
อู๋ อี้ฟานยิ้มกว้าง
เขาดันไหล่อีกคนออกมาให้มองหน้ากันชัด ๆ แก้มขาวแดงน่ารัก
ตากลมโตที่ตอนนี้หลบสายตาเขาด้วยความเขิน
ทำไมทุกอย่างที่เป็นปาร์คชานยอลมันทำให้เขาคลั่งได้ขนาดนี้ จับขังไว้ที่ห้องดีไหมเนี่ยไม่อยากให้ใครได้เห็นปาร์คชานยอลของเขาเลยจริง
ๆ ให้ตายสิ
“เป็นแฟนกันแล้วนะ”
“อื้อ”
Happy Ending…
Talk...เรา ยัง ไม่ ตาย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น เชิญอ่านเชิญด่าหนูเลยข่าาาาา
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น