คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
“นี่ๆเธออยู่ห้องไรหรอ”
“อ่า ห้อง2นะ”
“แหมๆ น่าเสียดายจัง”
ถึงคุณตาที่สวรรค์ตอนนี้หนูเป็นเด็กมัธยมต้นแล้วค่ะและหนูก็กำลังจะเช็คดูค่ะว่าหนูอยู่ห้องไหนค่ะตอนแรกหนูขอห้องที่อยู่อย่างสบายๆชิ้วๆไปเรื่อยก็พอแต่พอมาเห็น...
“โย่!มาร์เราได้อยู่เดียวกันเปล่า!”ปีปี้เด็กสาวที่ดูทอมบอยสุดๆเพื่อนของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังดูบอร์ดอยู่
“อืม ได้อยู่เดียวกันอยู่นะเราทั้งสามคนเลยล่ะ”มาร์ดี้เด็กสาวผมสั้นทรงบ๊อบพูดแต่ดูแล้วสีหน้าดูเครียดๆ
“หรอแล้วห้องไรหรอ ทำไมทำหน้าเครียดเลยล่ะ”แคนดี้เด็กสาวตัวเล็กน่ารักผมยาวถึงไหล่ถามมาร์ดี้
“เออ...แบบว่าเราอยู่ห้อง 7(ห้องคิง)นะ”มาร์ดี้พูดโดยสีหน้าเครียดจนดูไม่ได้เลยนะ
“หา!? ห..ห้องคิง!!!”
คุณตาค่ะหนูได้เข้ามาสู่โลกของพวกหนอนหนังสือสุดจะน่าเบื่อแล้วหรอค๊า!
ในวันเปิดภาคเรียน
“นี้เธอ อยู่ห้องคิงใช่ไหม”รุ่นพี่คนหนึ่งถามเด็กสาวคนหนึ่ง
“อ๊ะ ค่ะ”มาร์ดี้ตอบอย่างหวาดๆเพราะทำตัวไม่ถูก
“งั้นไปนั่งต้องนี้เลยนะจ๊ะ”
“ค..ค่ะ!”มาร์ดี้พูดและนั่งลงและมองดูรอบเจอแต่พวกดูดีมีสกุลทั้งนั้นพอเทียบกับตัวมาร์ดี้แล้วดูเฉิ่มทันที
“นี้เธอ”
“ค..ค่ะ!”มาร์ดี้สะดุ้งตกใจทันทีที่มีคนเรียก
“เธออยู่ห้องเราหรอ”
“ค..ค่ะ”มาร์ดี้ตอบอย่างหวั่นๆเพราะไม่เคยคุยกับผู้ในโลกจริงๆเลย
“เราชื่อมรณะนะยินดีที่ได้รู้จัก”มรณะทักทายมาร์ดี้และส่งยิ้มให้ทันที
อึก!หนุ่มออกแนวหนุ่มนักกีฬา หน้าตา ผ่าน รูปร่าง ผ่าน สีผิว ผ่าน นิสัย ผ่าน
สมบูรณ์แบบโครตเราเทียบไม่ติดเลย
“นี้ มรณะนายไม่เห็นหรอว่าทำเด็กคนนี้หวั่นๆอยู่นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะแม่ลูกแกะน้อย ฉันชื่อ โค ยินดีที่ได้รู้จัก”โคทักมาร์ดี้โดยที่จับคางมาร์ดี้และเอามาใกล้ๆหน้า
พ..พ..เพลย์บอย! หนุ่มเพลย์บอยที่เราเกรียดที่สุด!
“พวกนายช่วยเงียบๆหน่อยจะได้ไหม คนเขาอ่านหนังสืออยู่นะ”
“อ่า โทษทีปราชญ์ที่เสียงดัง”มรณะ
เฮือก!หนุ่มแว่นหนอนหนังสือสุดหล่อ โอ้ แม่เจ้า! ห้องคิงมันจะสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว
“เออ...คือ...ว่า...”มาร์ดี้พูดโดยที่สีหน้าดูอึดอัดมาก
“เป็นไรมากเปล่าหน้าซีดเชียว”มรณะ
“เออ...เปล่าค่ะ ฉ...ฉ...ฉัน...”มาร์ดี้
“นี้ แม่แกะน้อย มีไข้เปล่า”โคเอาหน้าของมาร์ดี้มาใกล้ตัวเอง
กริ๊ดดดดด เชื้อโรค! เชื้อโรคของพวกเจ้าชู้!! ม..มัน..ก...กำลัง จับหน้า...ฉัน!
ตุบ!
ณ ห้องพยาบาล
“ถ้าไม่ไหวก็พูดออกมาก็ได้นะมาร์ เอ๋ย”ปีปี้พูด
“ฉันว่าเธอขี้เกรงใจไปแล้วนะมาร์”แคนดี้
“จะว่าไปเธอนี้ดีจังนะได้นั่งใกล้หนุ่ม3คนนั้นนะ”ปีปี้พูดโดยแฝงความอิจฉาไว้นิดๆ
“อย่าพูดเถอะ ยิ่งคิดยิ่งขยะแขยงนะ”มาร์ดี้พูดโดยที่ภาพที่เจ้าโคอุ้มแบกมาขึ้นมาในหัว
“นั่นสินะ ก็“โอตาคุ”แบบเราไม่ชินกับเรื่องนี้นี่นะ”ปีปี้
คุณตาค่ะ ตอนนี้หนูนะเป็นแค่โอตาคุเท่านั้นแหละค่ะคุณตาค่ะ
เวลาผ่านไป
“เย้ๆกินข้าวๆ”ปีปี้
“หิวแล้วหรอปีปี้”แคนดี้
“อืม หิวสุดๆเลยเบย”ปีปี้
“นั้นสินะ”มาร์ดี้
“อ้าว แม่แกะน้อยนั้นนี้”โค
เฮือก!เสียงนี้ ม...มัน...
“ไง”โคทักทายมาร์ดี้ทันที
“กริ๊ดดดดดดดด ปีศาจเพลย์บอยมาเยือน!!!(เสียงในใจ)”มาร์ดี้
“อ้าว มาร์เป็นไรนะแข็งทือไปเชียว”ปีปี้เอามือมาพัดหน้ามาร์
“สงสัยหลงในความหล่อของผมมั๊ง”โค
“หลงตัวเองโครต(เสียงในใจ)”ปีปี้/แคนดี้/มาร์ดี้
“แม่แกะน้อยอะไรติดผมนะ”โค
“เอ๋? มีบางอย่างติดผมฉันหรอ”มาร์ดี้
“เดี๋ยวฉันเอาออกให้”โคพูดและเดินไปใกล้ๆมาร์ดี้และจับหน้ามาจุ๊บที่ริมฝีปากนิดนึง
“!!”
อ๊ากกกกกก เชื้อโรคขั้นรุนแรง!!!
“มาร์ทนไว้อย่าพึ่งปล่อยออกมานะ!”ปีปี้ส่งโทรจิตให้มมาร์
“โทษทีมันทนไม่ไหวแล้ว!!”มาร์ส่งโทรจิตกลับและยกขาขึ้นถีบเป้าของโคทันที
“อุ๊ก!”โคถึงกับทรุด
“อ๊ะ ข....ごめんなさい。”มาร์ดี้พูดและวิ่งออกจากเหตุทันที
“ลืมตัวจนพูดญี่ปุ่นออกมาเลยหรอ!?”ปีปี้และแคนดี้พูด
หลังเลิกเรียน
“มาร์เก็บของเสร็จยัง”ปีปี้
“เดี๋ยวเสร็จแล้วจ้าพวกเธอกลับก่อนก็ได้”มาร์
“งั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะ”แคนดี้
“จ้า”มาร์
นี้เราทำไรลงไปเนี้ยไปแตะคนๆนั้นในที่สาธารณะและพูดอย่างงั้นไปอีกจบแหแน่ความลับที่ฉันเป็นโอตาคุ ฮือ ฮือ
“โอ๊ย!ไรเนี้ย”มาร์ก้มลงดูใต้โต๊ะ
“เอ๋? ม...มีดคัตเตอร์ เอ๋? ม..มีกระดาษเขียนไว้ “เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่เธอทำซะ” พวกแฟนคลับของหมอนั้นสินะจริงๆเลย เลือดออกเยอะด้วยแหะ ช่างเถอะ อมดูดซับเลือดไปก่อนล่ะกัน”มาร์ดี้พูดและดูดนิ้วซับเลือด
“รองเท้า รองเท้า อ๊ะ!เจอแล้ว......โอ๊ย!อีกเนี้ย”มาร์ดี้พูดและถอดรองเท้าออกมาดู
“งี๊!มีดักไว้ที่รองเท้าด้วยหรอเนี้ย เล่นแรงไปแล้วพวกนี้”มาร์พูดและเดินเท้าเปล่ากลับบ้าน
“อ๊ะ มาร์”
“หืม? มรณะทำไมยังไม่กลับนะ”มาร์เดินไปปหามรณะ
“พอดีลืมของไว้นะเลยมาเอา มาร์ทำไมเธอเดินเท้าเปล่ามาล่ะ”มรณะถามมาร์ดี้
“เออ...คือ...”มาร์ลังเลทันที
“เอ๋ เท้าเธอเป็นไรหรอทำไมถุงเท้าแดงเชียว”มรณะถามมาร์ทันที
“เออ...คือ...”มาร์
หลังจากนั้นมาร์ดี้ก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มรณะฟัง
“อย่างงี้นี้เอง อย่าไปใส่ใจเลยพวกแฟนคัลบก็งี้แหละ”มรณะพูด
“หรอ...ได้ฉันคิดว่าฉันเสียมารยาทไปรึเปล่านะ”มาร์ดี้พูดอย่างหดหู่
“ไม่ต้องห่วงหรอกเธอไม่ผิดหรอก”มรณะพูดและลูบหัวมาร์ดี้
“อ....อืม”มาร์ดี้พูดโดยที่หน้าแดงสุดๆ
“อ๊ะ!พลาสเตอร์เอาไปติดแผลนะ”มรณะยื่นพลาสเตอร์ให้มาร์ดี้
“อ๊ะ ขอบ...”ก่อนมาร์ดี้จะพูดขอบใจมรณะได้จุ๊บที่แผลของมาร์
“.......ท..ท...ทำไรนะมรณะ!”มาร์ดี้ลุกขึ้นทันที
“อ๊ะ!โทษทีพอดี...”มรณะ
“ฉ...ฉ...ฉ...ฉันกลับล่ะค่ะ”มาร์ดี้พูดและวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว
“ม..มาร์!”มรณะ
ที่บ้านของแคนดี้
“ทำไมเห็นภาพที่เจ้าคนที่ชื่อว่าโคมาจูบกับมาร์แล้วมันหงุดหงิดแปลกแหะ”แคนดี้นอนลงและเอามือทาบ อกตัวเองไว้
ที่บ้านของปีปี้
“ว้าวๆๆๆๆ D18 สุดยอดจริงๆไม่เสียเวลาจิ้นนะเนี้ย~~หุหุหุ”
ที่บ้านของมาร์ดี้
“นี้เราเป็นไรเนี้ยทำไมใจมันเต้นรั่วขนาดนี้เนี้ย แค่โดนจุ๊บที่มือกับ....”มาร์ดี้พูดและภาพที่โคจูบตัวเองก็ขึ้นมาทันที
“กริ๊ดดดดดดดดดด เชื้อโรค ฉันจะติดเชื้อไหมเนี้ย! กริ๊ดดดดดดดดด”มาร์ดี้พูดอย่างไม่พอใจสุดๆ
“เงียบสะทียัยบ้า!!”พี่ของมาร์ตะโกนมาทันที
ที่บ้านของมรณะ
“นี้เรา....ทำไมไปจูบที่แผลของมาร์นะ ทำไมๆๆๆๆ แล้วทำไมเวลาเห็นมาร์อยู่กับโคทีไรมันหงุดหงิดเนี้ย ทำไมๆๆๆๆๆๆ”
ความคิดเห็น