คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : พบหมอครั้งที่ 11
พบหมอรั้ที่ 11
“อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมโยนโทรศัพท์ลบนโ๊ะทำานแล้วนั่อเาัวเอแทบะทันที่อนะหันวับไปมอหน้า
อีเพื่อนาสั้นนามแ๊สันอยู่ที่โฟา้วยทีท่าแนมแล้วระิีน
“อีเหี้ยแ๊!!!!!!!!!!!!!!!”
“อะไรอมึว๊า
เรียูทำไม”
โอ้โห
อีสันวานไม่น่าถามว่าเรียมึทำไม เผื่อผู้มทาบ้านยัไม่รู้ว่าผมเรียมันทำไม..
หึ
หึ
หึ
็แทไอ้หมอที่อบไปหน่ะ ผมอบแ่ว่า
ผมไม่ว่า ผมไปไม่ไ้ แ่ไอ้ประโย
แ่ถ้าหมอว่า..มาเที่ยวที่ทำานพี่มั้ยหล่ะ
ไอ้เพื่อนที่แสนีเี่ยๆอผมเอรั่บที่พิม
อีส๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“มึพิมเี่ยอะไรลไปห้ะ!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้แ๊สันละสายาาทีวีแล้วหันมามอหน้าผม่อนะ
เอียอทำาปริบๆแล้วถามผม
“มาร์..” แหม ใ้เสียสอุห้าเลยนะรั่บอิสัน!
“ไรมึ!!!”
“มึ่าู”
เอ้า ูมมึมั้ โหหหหหหหหห
อิฟรายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮ๊า ฮ๊า ฮ๊า *เ้น*
#ผิ
“เออ ู่ามึ อิหอยม”
“่าู
แล้วยิ้มทำเหี้ยไร?”
หืม..
ใรยิ้ม..
“อีเี่ยแ๊อย่าวนีน
ูะยิ้มหาพ่อมึหรอ นีู่โรธ ูพิโรธ ยูโน๊ววววววววว”
ผมเสียัใส่
รับ โมโหรับโมโห พี่ไม่เล่นๆ
“เออ
เี๋ยวูพามึไปหาพ่อูเลย นู่น หันไปส่อระ้าหลัมึโน่น
มึะเอวายหนุ่มยืน
ยิ้มร่าลาทุ่ลาเวนเอร์อยู่ อิห่า!”
วั่บ!
ไม่รอ้าผมหันไประามที่เพื่อนรัผมบอทันที
แล้วผม็เอ..
นหล่อ
เทวาบ่หนิ
มาาสวรร์เ็บมั้ยอยาถามเาั
หล่อิบหายนานี้พ่อแม่ให้แอะไรหรอ
โอ้โห ีบัวเอไ้มั้ยวะ
นอะไรหล่อิบหาย
เบ้าหน้าี พรีเมี่ยม เรเอ
หล่อั..สััไม่เป็นนะรั่บ
แ่แล้วฝันอผม็สลายไปเมื่อมีเสียผีบ้าลอยเ้ามา
เิเสียระแแทบะทันที
.
.
.
.
“สวัสีวายหนุ่มที่ยืนยิ้มร่าลาทุ่ลาเวนเอร์”
“อิสัสแ๊!” ผมหันไปแว๊ใส่แม่แทบะทันที
“็มึยิ้ม!”
“ยิ้มเหี้ยไร ูเปล่า!”
มุมปานี่็ิบหาย
พยายามเอาล็ไม่ลสัที
อิร่าายทรพี ไม่เื่อฟัำสั่!!!!!!!!!!!
“เอาหน่าเพื่อน” ไอ้แ๊สันมันยืนสุวามสูที่เหมือนุเ่าลอเวลาอมัน่อนะเินมาหา
ผมเพื่อที่ะวามือบนบ่าน้ำา็ไหล
ไม่ใ่ ..
“ไม่้อเนียนเลยอีห่าแ๊”
็แม่เ็ราบนมบนเสื้อผมอ้ะ!
“อะไรอมึวะ”
“สาหรสาหร่ายนี่ิเ็มเสื้อูเลย
อีห่า มึะใหู้สัเราะห์แสหรอ อีเหี้ยยยย”
“อ้ะๆ
อย่า่าูรับเพื่อน นีู่่วยมึอยู่นะรับ”
“่วยไรอมึ
ให้สาหร่ายมาเพื่อ่วยูสัเราะห์แสหรอ?”
“ไม่ใ่! อันนี้อแถม ทีู่่วยเนี่ย ู่วยเรื่อไอ้หมออมึเลยนะ”
“่วยเี่ยไรอมึ
ูอุส่าห์ีพลุอูั้นาน หมัน!”
“หรอ มึหรอ”
“เออิ
เพราะมึแม่เอ้ย” ผมพู่อนะสะบัมือแม่ออาไหล่ผม
“ีพลุ ปอแหอ่ะนะ”
“ไอ้แ๊! ูไม่ไ้ปอแหโว้ย นอย่าูหรอ ไม่มีทา แมนๆโว้ย!!”
“โอ้โหหหหหหหห
ูอยาะโอ้โหหหหหไปให้ถึหน้าบ้านไอ้หมออมึ”
“..”
“มึนอนไม่หลับมาี่รั้แล้วอีห่า
หาหมออีที็อนยาหม หมอนัไม่เยไป ่อให้เอาวาย
แอฟริาทั้ฝูมาลามึไปมึยัไม่ไป”
“..”
“แล้วนี่อะไร หมอนันินึ
โอ้โห อแหลไป ูไม่รู้เล๊ยยยยยยย”
“..”
“ยาเยอไม่แ
เสล่อไปหาหมอ ูไม่ใ่วายเหมือนมึนะรับเพื่อน”
“พอ..”
“อบ็บอสิวะ
รอหมอโนศพมาวิาไปแ่อนหรอ อีผี”
“พอแล้วโว้ยยยยย”
“อบแล้วยัไม่รู้ัว
ูนี่ะโเนทห้าแทน้าวให้มึแล้วเพื่อนรั”
“..”
“ป๊อิบหาย ีพลุแบบนี้่อไปมึไ้ไปีพ่อบนานแน่ๆ”
“..”
“ู่วยมึแล้ว
ที่เหลือมึ่อเอละัน ูไปละ เี๋ยวพน.หมอมึ็มาแล้ว”
“ไอ้แ๊..”
“ไม่้ออบุูนะเพื่อน
ูยินี”
“อย่า..”
“ไปและนะ บายยย”
ปั!
1
2
3
อีเหี้ยแ๊
แแล้วลับมาเ็บห้อู๊อน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
ไลน์!
ไลน์!
ไลน์!
ผมสะุ้เมือไ้ยินเสียารแ้เือน้อวามเ้ารัวๆ
“โอ้ยยยยย
แ่้อวามมึใู็สั่นแล้วไอ้หมออออ”
ผมทิ้ัหวะรู่นึ่อนะเินไปหยิบโทรศัพท์แล้วเปิู้อวาม
หมอพี่แบม : ไปไ้ริหรอ?
หมอพี่แบม : รินะ
หมอพี่แบม : ถามไปั้นแ่พี่แบมะไป
หมอพี่แบม : ึึ
เลียอี ึึ อมันมา..แม่แ่อ่าน็ให้วามรู้สึเหมือนมีไอ้หมอมาหัวเราะใส่หน้า
ถ่อวววว
วามน่ารัมึะ3Dไปแล้ว
Mark : อยามา็มา
Mark : นอนไ้แล้ว
ึแล้ว
หมอพี่แบม : ฮั่นแน่ ห่วเ้าหรอ
เ้า
เ้า
เ้า
เ้า
พ่อ วามน่ารัมึ3Dยันสรรพนาม ฮื่ออออออออออออ
Mark : เปล่า
และแล้วมัน็ึ้นว่าไอ้หมอมันอ่านแล้ว..แ่มันไม่อบ!!!!!
ทำไมไม่อบ..
ทำไม..
ทำไม..
ทำไม..
ูพึ่พิมไปเมื่อี๊..แล้วทำไมไม่อบ..มึอบูแล้วโนวิ่ราวหรอหมอ..
ไอ้หมอ..
มึไม่อบู๊ววววววววว
Mark..Calling
เอ้า..มือลั่นโทรเย ไม่ไ้อยาโทรหรอแ่ะวา็ี้เียั้นถือสายไปเลยละัน
“ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลวววววววววววววววว”
อื้อหือ..ยืมเสียมึมาั้นาฬิาปลุหน่อย..สใสระับสิบ
“อื้ม..”
“โทรมามีไรหรอ
ิถึหมอหรอ?”
“เปล่า ผิ” เสียุันแ่โรสั่นเลยอีเหี้ยยย ไม่ใ่เสียนะ มือเมอาเอูสั่นหมอเลย
หมอ
แม่T^T
“อ่าว ั้นหรอ”
“..”
“เมื่อี๊พี่แบมไปเ็บอมาเผลอเปิหน้าแท้าไว้”
“ถึว่าหายไปไหน”
อ่าวิบหาย หลุเยเลยู..
“ฮั่นแน่
รอพี่หมออบอยู่อ่ะิ้”
“บ้า..ุยในแทละัน แ่นี้นะ”
แล้วผม็รีบวาทันที แม่เ้..เสียน่ารัอะไรนานั้นวะ..ฮื่ออออออออออออ
ฟัเสียแล้ว
รู้สึว่าถ้านอนืนนี้้อฝันี
ปาูนี่็ยิ้มัเลย..พ่อมึเป็นนัยิ้มหรอสัส ยิ้มอยู่นั่น!!!
หมออพี่มาร์ is calling
หืมมมมมมมมมมม ใรวะ
ูเมาหรอถึเมมเี่ยอะไรน่ารัมุมิะมุะมินานี้..
“ฮัลโหล” ผมรอเสียลไปอย่าๆและแล้วทุอย่า็ระ่า..
“พี่มาร์๋า”
พั
พั
พั
พั
พั
พั
ใูพัไปล๊าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“วะ..ว่าไ..”
“เมื่อี๊อ่ะหมอะไลน์ไปหาพี่มาร์แล้วนะแ่นึึ้นไ้”
“นึอะไร?”
“อนที่หมอเรียนอ่ะ”
“..”
“อาารย์หมอบอว่า..”
“ว่า?”
“อย่าเล่นโทรศัพท์อนลาืนมันเสียสายา..”
“..”
“แ่ถ้าเธอมอมามันะเสียารทรัว
ฮิ้วววววววววววววววววววววววว”
มา
มาหมอ
มาหมอมา
มาเล่นใล้ๆูมา
ไ้เสียแน่
เสียารารทรัวและเสียัวหน่ะ อีเหี้ยยย โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไม่เินหมอหน่อยหรอ
ถ่อวววว”
“เ็บ้า”
“หึ ว่าหมอทำไม่ะ”
“หึ”
“โอเๆ ไม่แล้ละ
แ่เล่นโทรศัพท์อนลาืนเสียสายาริๆนะ”
“..”
“หมอมีวิธีแ้้วย”
“วิธีอะไรอ่ะ?”
“็เปลี่ยนาพิมแทมาโทรหาันแทนนี่ไ”
“..”
“ไม่เสียสายา้วย
เห็นม๊า วิธีนี้ีฝุๆ”
้า
ไอ้หมออออ
ไอ้น่ารั
ไอ้ฟรุ้ฟริ้
เอาูายเลยมั้ย ฮัลโหลลลลลลลลลล
“ยิ้มอยู่ใ่ม๊า”
เสียไอ้หมอทีู่ทะเล้นัเล็ลอนผม้อรีบะหุบยิ้มแทบะทันที
“โทรมาแ่นี้?”
“ไม่ใ่..”
“..”
“แ่วันนี้หมอนอนไม่หลับ..”
“..”
“เล่านิทานให้ฟัหน่อย”
“หืมมมมมมม”
“เล่านิทานให้หมอฟัหน่อยสิ้”
“..”
ผมเยไปทำิอาสาบ้านเ็าบออนอยู่มอปลาย
ผมเป็นนนำารเล่านิทานแล้วผลอบรับ
มัน็ีมาๆ
เ็ๆที่ผมไปเล่านิทานูมีวามสุมาเลยับนิทานที่ผมเล่า พูแล้วรอยยิ้ม็ผุ
ออมาโยที่ผมไม่รู้ัว
“พี่มาร์เล่านิทานเ่หมอรู้”
“รู้ไ้ไ?”
“เอ่อะ..เาเอา่ะ”
“..”
“เล่าเร็วๆสิ้
หมอ่ว” ินนาารเาว่าป่านนี้หมอีิ้นบนเียอแเป็นเ็ๆแน่
เลย
“..”
“เร็วสิ้”
“..”
“เี๋ยวพรุ่นี้หมอไปหาพี่มาร์แบบไม่น่ารัทำไหล่ะ
ุ้ยยยย”
“..”
“พี่มาร์อยาเห็นหมอเวอร์นี้ผีน้อยหรอ?”
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ
เบื่อรับ
เบื่อวามน่ารัพร่ำเพื่ออไอ้หมอ
เบื่อวามที่้อใเ้นเวลาเสียหมอมันอแ
เบื่อทุอย่าที่ทำให้ยิ้มลอเวลาทีุ่ยับหมอ
เบื่อรับ
“เฮ้อออออออออออออออ
.
.
.
.
.
.
าลรั้หนึ่นานมาแล้ว..”
#พี่มาร์นอนไม่หลับ
ิหมอน่ะิส! 5555555555555555555555555555555
นแ่ะายล๊าววววว แม่า ทำไมน่ารั5555555555555555555555
อ่านแล้วเม้นๆ้วยน๊า
ะไ้มีำลัใในารอัพรั้่อปายยยยย
้วบบบบ
ความคิดเห็น