คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
“เฮ้อ! เฮ้อ! เฮ้อ~”
“-_-^”
“เฮ้อ~”
“อย่าเอาแต่ถอนหายใจสิ เล่ามาว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ฉันอยากรู้น่ะ” ยัยปุยฝ้ายเพื่อนสุดเลิฟถาม ยัยนี่คงเป็นคนที่อยากรู้ที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมน่ะเหรอ เพราะคุณเธอชอบนายไคล์มากๆ เป็นแฟนคลับตัวยงเลยล่ะ
“อย่าถามเลย ตอนนี้ฉันก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร”
“อย่างกน่า เกิดไรขึ้นกัน ฉันล่ะอิจฉาเธอมากเลยนะ^^”
“ฮือๆ มาเปลี่ยนตัวกันไหมล่ะ วันที่สงบสุขของฉัน ฮือๆๆๆ”
“จะอะไรก็ช่าง เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ยัยปุยฝ้ายเสียงเข้ม
ในที่สุดฉันก็ต้องเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง บลา~ บลา~ บลา~
“เธอเนี่ยนะ คู่ควงของไคล์ เป็นตัวแทนของประเทศไปงานเลี้ยงเฉลิมฉลองสุดหรู555”หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ยัยปุยฝ้ายถึงกับนอนขำกลิ้งไปกับพื้น
“-_-”
“555 ในฐานะเพื่อนซี้สุดเลิฟ ฉันขอฟันธงอย่างเธอนี่ไม่มีทางทำได้หรอก” ยัยปุยฝ้าย เธอนะเธอ ถ้าคนอื่นฟังเค้าคงโกรธไปแล้ว แต่เพราะยัยนี่เป็นเพื่อนสุดเลิฟที่คบกันมานาน เลยรู้ว่าที่เธอพูดไม่ใช่คำพูดเยาะเย้ย ถากถางใดๆ เธอแค่พูดความจริง เพราะเธอรู้ซึ้งดีถึงความขี้อายของฉันมากที่สุด
“ตั้งแต่คบกันมาตั้งแต่ประถม มัธยมต้น-ปลาย เธอยังให้ฉันสั่งข้าวให้เธอทุกครั้ง(ไม่กล้าสั่งเอง) จำได้ไหมตอนพูดรายงานหน้าชั้นล่าสุด เธอขาสั่นจนยืนไม่ไหว ถึงทรุดไปกับพื้นเลย แล้วก็อีกเยอะแยะ ฉันไล่แทบไม่หมด-_-” ฮือๆยัยเพื่อนเลิฟ ถึงเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้นะT^T
“เอาเถอะ! แต่นี่ก็เป็นโอกาสดีที่เธอจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเองนะ พยายามเข้านะจ๊ะ”ยัยปุยฝ้ายยิ้มหวานให้
”แล้วที่สำคัญ เธอจะได้เข้าใกล้ไคล์ได้ โดยใช้ฉันเป็นข้ออ้างไช่ไหมล่ะ555” ฉันชิงพูดตัดหน้า เพราะรู้ว่าต่อไปยัยนี่จะพูดอะไร
“สมกับที่เราคบกันมานาน เธอนี่รู้ใจฉันดีจริงๆ^^”
บทสนสนาถูกตัดให้จบโดยเสียงเปิดประตู และชายแก่ผู้คุ้นตาเดินเข้ามา(คุณครูประจำชั้นนั่นเอง)
“ทุกคนทำความเคารพ” หัวหน้าห้องสั่งเมื่อเห็นทุกคนกลับเข้าที่นั่งของตนเองแล้ว
“สวัสดีครับ/ค่ะ” ( -/|\-)
“สวัสดีจ๊ะทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนย้ายมาห้องนี้ชั่วคราวนะ เข้ามาสิ” สิ้นเสียงชายแก่ ทุกคนจับจ้องไปที่ประตู เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา มีนัยน์ตาสีชาเฉกเช่นเดียวกับสีผมที่ซอยไล่ลงมา ความยาวประบ่า ส่วนสูงรูปร่างแบบนายแบบ สูง 182 ซม. หนัก 62 กก. O_o
“อ่ะT^T” “กริ๊ดๆๆๆ” “ไคล์!!!ล่ะเธอ” “หล่อมากๆ” “โชคดีชะมัดเลย”
อีกครั้งที่ในห้องก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงกริ๊ดกร๊าดของเหล่าเด็กผู้หญิง
“เอาล่ะเด็กๆ เงียบๆก่อน ขอให้เป็นเพื่อนที่ดีกับเค้าล่ะ อืม...ที่นั่งของเธอ คือ...” ชายแก่ยังไม่ทันพูดจบเด็กหนุ่มก็พูดโพล่ออกมา
“ที่ข้างๆ โซระครับ” นายไคล์พูดเสียงแข็ง หน้าตานิ่งๆ แต่ทำเอาเพื่อนๆในห้องแปลกใจ หันมามองฉันเป็นตาเดียว
“เอ๊ะ?”
“งั้น ไปนั่งที่ได้แล้ว เอาล่ะเราจะเริ่มชั่วโมงเรียนเลยแล้วกัน” คุณครูขา ช่วยขัดใจนายไคล์ให้หน่อยได้ไหมค่ะ ถึงหนูจะถูกบังคับ ไม่ให้ปฎิเสธ แต่ในห้องครูใหญ่สุดนี่ค่ะ ช่วยขัดใจนายไคล์ให้หนูด้วยนะคะ please
“ไง! เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหม?” นายไคล์กระซิบ หลังจากจัดการที่นั่งของตัวเองเรียบร้อย
“...”
“ตั้งแต่วันนี้ไป ทุกๆวันตั้งแต่ 6 โมงเช้าจนถึง 3 ทุ่ม เธอต้องฝึกพิเศษนะ”
“เอ๊ะ ทำไมนายถึงกำหนดเอาเองล่ะ”
“เพราะเธอไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ อำนาจเด็จขาดอยู่ที่ฉันไงล่ะ” นายไคล์ยิ้มตอบกวนๆ(อีกแล้ว)
“...จอมเผด็จการ ”
“;P เอาล่ะเริ่มฝึกกันเถอะ คงต้องเริ่มจากสมอง บทที่หนึ่ง ตั้งใจเรียนซะ”
“O_o”
“วันจันทร์หน้าจะมีการสอบวัดระดับ เธอต้องติดหนึ่งในห้าของชั้นปีให้ได้”
“ห๊า! จากที่สามสิบกว่านี่นะ”
“ใช่! อืม...เธอนี่ก็ไม่โง่เท่าที่คิดไว้นะ จากที่สามสิบคงไม่ยากเท่าไหร่”
“นี่นาย!...”
“ฉันบอกให้ตั้งใจเรียนไงล่ะ เริ่มเรียนได้แล้ว มีสมาธิหน่อย”
“...” นายไคล์นี่กวนโมโหได้เก่งจริงๆ อยู่ก็กำหนดเอาเองเฉยเลย ช่วยถามความสมัครใจฉันหน่อยได้ไหมเนี่ยT^T
วันอังคาร คาบแรก คณิต
“ในงานเลี้ยงงานหนึ่ง มีชาย 20 คน หญิง 20 คน...ความน่าจะเป็นที่จะมีชาย 3 คน ได้เต้นรำกับหญิงชุดสีชมพูเท่าไหร่ ใครตอบข้อนี้ได้บ้าง ออกมาทำที่กระดานหน้าห้องทีสิ”คุณครูถาม พร้อมกับกวาดสายตากวาดหาผู้โชคร้าย เพราะแกคงคิดว่าไม่มีใครอาสาออกมาทำเป็นแน่แท้ แต่ก็ผิดคาดเมื่อมีมือดียกมือขึ้นมา
“ครับ” ไม่ใช่เสียงใคร เสียงนายไคล์ตัวดีนี่แหละ
“โอ้!มีคนอาสามาทำเองด้วยแฮะ ไคล์ ออกมาทำได้เลย” ครูพูดด้วยเสียงดีใจ
“ไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นคนข้างๆผมต่างหาก โซระจะออกไปทำโจทย์เองครับ”
“ห๊า!หนูไม่ได้ยกมือนะคะ นายยกมือก็ออกไปทำเองสิ” ฉันหันไปค้อนใส่นายไคล์
“ไคล์จ๊ะ โซระออกไปทำไม่ได้หรอกนะ เธอจะได้ขาสั่น มือหงิก เป็นลมอยู่หน้าห้องแน่เลยก็ยัยนี่ขี้อายมากๆเลยล่ะ” ยัยเพื่อนตัวแสบที่นั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าฉันมานานหันมาพูดกับนายไคล์เพราะเธอรู้ดีว่าในสถานการณ์อย่างนี้จะเกิดอะไรขึ้น และเธอก็พูดความจริง เพราะฉันจะต้องมีอาการอย่างที่เธอพูดทุกอย่างแน่
“จริงเหรอ” นายไคล์หันมาถาม ฉัน(และทุกคนในห้อง รวมทั้งคุณครู)พยักหน้า (-_-)(_ _)(-_-)(_ _)
“เฮอะ!งั้นฉันออกไปทำเองก็ได้”
คาบที่สอง อังกฤษ
“ใครช่วยอ่านประโยคนี้ให้ทีสิจ๊ะ” คุณครูสาวสวยพูดเสียงหวาน
“ครับ -_-/” ไม่ใช่เสียงใคร เสียงนายตัวแสบ นายนั้นนั่นแหละ นายคิดจะทำยังไงกันแน่นะT^T
“’งั้น! เธอเริ่มอ่านตั้งแต่ บทที่ 3 วรรคแรก จนจบวรรคเลยนะ ” ครูสาวยิ้มหวาน
“ Every time I see you, I want you more and more.
Every time I hear your voice, my heart begins to soar.
Every time I touch you, I pinch myself to see if I'm awake.
Every time you look into my eyes, it's my heart you begin to take.
Every time I see you smile, I wish that it was at me.
Every time you around me, I wish it could be like this forever.
...You 've made my routine days become more meaning.”
“...w0w” ทุกคนในห้องส่งเสียง ทำไมนายนี่ถึงเก่งขนาดนี่นะ สำเนียงขั้นเทพ พูดอย่างไหลลื่น แถมยังน้ำเสียง และท่าทางนั่นอีก สมแล้วที่เป็นดารานักแสดงดังที่สุดในตอนนี้ แต่ทำไมกันนะ ทำไมถึงส่งสายตามาที่ฉันตลอดเวลาที่อ่านเลยนะ >///<
“อ่านได้ดีมากเลยจ้า” ครูกล่าวชมอย่างพึงพอใจ
“นี่ เธอต้องทำให้ได้อย่างฉันนะ” นายไคล์หันมายิ้มเยาะฉัน นายนี่ต้องย้ายห้องมาเพราะแกล้งฉันโดยเฉพาะแน่ๆเลย TT^TT
และคาบที่สาม เคมี,คาบที่สี่ ฟิสิกส์ หรือแม้แต่พักเที่ยง ตลอดจนคาบที่หก เจ็ด และคาบสุดท้ายคาบที่แปด นายไคล์ก็ยังคงกลั่นแกล้งฉันไม่เลิก โดยทั้งการมาอ่านบทเรียนให้ฟัง บังคับขู่เข็ญให้ตอบคำถาม มัดมือชกให้ทำรายงานกลุ่มเดียวกัน แม้แต่ตอนที่เหม่อ ไม่มีสมาธิเรียน นายนั่นก็โยนทั้งยางลบ ดินสอ ปากกา ไม้บรรทัด หรืออะไรที่หยิบได้มาที่หัวของฉัน นี่ยังดีนะที่เขาไม่ลุกขึ้นเอาเก้าอี้ หรือโต๊ะมาฟาดหัวฉันเนี่ย -_-^ ฮือๆๆ วันนี้ทั้งวันฉันไม่มีโอกาสแอบงีบในห้องเรียนเลยสักงีบ
และในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียน ฉันกำลังจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือนายวายร้ายแล้ว เย้! \\(^__^)//
“ฮือๆๆ เอาวันเวลาแสนสงบสุขของฉันคืนมานะ ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะปุยฝ้ายจ๋าTOT” ฉันโอยครวญกับเพื่อนซี้
“ไม่เห็นมันจะเลวร้ายเลยนี่ เธอน่าจะดีใจมากกว่านะ มีหนุ่มหล่อขนาดนั้นมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆนี่ ฉันล่ะอิจฉาเธอสุดๆเลยรู้ไหม”
“มาเปลี่ยนตัวกันไหมล่ะ”
“ก็ดีสิมาเปลี่ยนตัวกัน555” ทำไมกันนะ ทำไมยัยปุยฝ้ายถึงได้หลงไหลได้ปลื้มนายไคล์ขนาดนี้นะ
“TT^TT กลับบ้านกันเถอะ” ฉันพูดตัดบท และเดินนำยัยปุยฝ้ายออกจากห้อง เพราะขืนยังพูดกันต่อต้องยาวแน่ แต่ตอนนี้ฉันอยากรีบกลับบ้านไปพักผ่อนแล้วล่ะ
“เดี๋ยวเธอจะไปไหนน่ะ” อยู่ๆเสียงที่วันนี้ได้ยินจนเบื่อก็ดังขึ้นจากหน้าประตูทางออกโรงเรียน
“กลับบ้านน่ะสิ แล้วนายล่ะ ไม่ใช่ต้องรีบกลับบ้านหรอกหรือ? ไม่ไปทำงานการแสดงหรือไงกัน?”
“ฉันไม่รีบ! แล้วเธอก็ยังกลับไม่ได้หรอก ลืมที่ฉันบอกแล้วหรือไง เธอต้องฝึกตั้งแต่ 6โมงเช้าจนถึง 3 ทุ่มของทุกวัน”
“ห๊า!นั่นนายกำหนดเอาเองนะ” ถึงฉันพูดไปแบบนี้ก็เถอะ แต่นายไคล์ก็ยังทำเมิน ไม่สนใจคำพูดประโยคนี้เลยTT
“ขอโทษทีนะ ตั้งแต่วันนี้เธอคงต้องกลับคนเดียวแล้ว” นายไคล์ยิ้มหวานให้ยัยปุยฝ้าย เขาไม่คิดสนใจความคิดฉันเลยสักนิด
“ไม่เป็นไรจ้า ดูแลโซระเพื่อนฉันให้ดีล่ะ” ยัยปุยฝ้ายยิ้มหวานตอบ
“นี่เธอ ฉันอยากกลับบ้านแล้วนะ” ฉันแย้งขึ้นมา
“เธออยู่ฝึกต่อนี่แหละ ดีที่สุดเลย เชื่อฉันได้เลยล่ะเพื่อนเลิฟ” คราวนี้ยัยปุยฝ้ายยิ้มหวานมาใส่ฉัน แล้วยังยักคิ้ว หลิ่วตาขวาให้ (^_’) ทำเอาฉันขนลุกเลยทีเดียว
“ขอบคุณนะ” นายไคล์ยิ้มหวานอีกครั้ง นี่ตกลงกันเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วใช่ไหม? แล้วความคิดเห็นฉันล่ะT_T ทำไมสองคนนี้เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้นะ
“ไปนะ โซระ ฝากดูแลโซระด้วยนะไคล์” ยัยปุยฝ้ายพูดพร้อมกับสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว ((((((^_^)
ฮือๆๆ เธอเป็นเพื่อนสุดเลิฟฉันนะ ทำไมถึงทิ้งกันอย่างนี้นะยัยบ้า TUT
“เราก็ไปกันเถอะ”
“...ไปไหน” ฉันอยากกลับบ้าน
“ไปห้องสมุดกัน ฉันไปขออนุญาตครูใช้ห้องสมุดจนถึงสามทุ่มทุกวันแล้ว ”
“=[]=” ทำไมนะ นายถึงจัดการไปซะทุกอย่างเลย นี่มันชีวิตฉันนะ
]]]]]]]]]]]]]
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก! ตึก! ตัก! ฉับ! ฉับ! ฉับ!
นี่มันกี่ชั่วโมงกันแล้วนะ ที่เรานั่งอยู่ที่ห้องสมุดกัน ตั้งแต่ห้าโมงเย็น ที่มีผู้คนอยู่บางตา(เพราะไม่ใช่ช่วงสอบกลางภาค หรือปลายภาค) จนตอนนี้สองทุ่มครึ่งแล้ว เหลือแค่เราสองคน แต่นายนี่ก็ยังบังคับให้ฉันนั่งอ่านหนังสือเรียน (ที่เขาเลือกให้) และก็ยังเหมือนเดิม เขาทั้งโยนยางลบ ดินสอ ปากกา ไม้บรรทัด หรืออะไรที่หยิบได้มาที่หัวของฉัน หรือไม่ก็เตะหน้าแข้งขาฉัน เมื่อเห็นฉันเหม่อ ไม่มีสมาธิอ่าน หรือแอบงีบหลับ (-_-)ZZZ แต่ก็แปลกนะ สงสัยเพราะเขาบังคับให้ฉันตั้งใจเรียน ตัวเขาถึงได้ตั้งใจเรียนเป็นตัวอย่างให้ฉันเห็น ก็วันนี้ทั้งวันถึงเขาจะคอยกวนฉันตลอดทั้งวัน(ให้ตั้งใจเรียน) แต่ตัวนายไคล์เองก็ตั้งใจฟังยังกับจะจ้องกินครูที่สอนเลยล่ะ แถมตั้งแต่นั่งอ่านที่ห้องสมุด นายนี่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือลูกเดียวเลย ทำให้ในห้องได้ยินแต่เสียงหัวใจเต้น กับเสียงเปิดหนังสือเท่านั้น (-'_'-) มันเลยพลอยทำให้ฉันทำตามที่เขาพูดแต่โดยดี นายนี่ก็มีส่วนน่ารักเหมือนกันนะ^^
“จ้องฉันทำไม ตั้งใจอ่านหนังสือไปสิ” นายไคล์พูดโพล่ขึ้นมา ทั้งๆที่หน้ายังไม่ได้เงยจากหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่เลย
“เปล่า!นายนี่มีส่วนน่ารักเหมือนกันนะ^_^” ตอนเขานั่งนิ่งเงียบๆนี่ก็ดูหล่อดีเหมือนกันแฮะ มิน่าล่ะ นายนี่ถึงดังอย่างนี้
“ห๊า! =///= เธอชมฉันเพราะไม่อยากอ่านหนังสือแล้วใช่ไหมล่ะ” อุ๊บ!ฉันหัวเราะ >w<นายนี่ก็มีส่วนดีๆเหมือนกันนะ เขินก็เป็นด้วย555
“รีบๆอ่านต่อเถอะ มันยังไม่ถึงสามทุ่มเลย^^+” นายไคล์ยิ้มเยาะกลับอย่างมีเลศนัย ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้ นายนี่แหละกวนโมโหมากที่สุดเลย ทำไมทุกๆอย่างนายต้องเป็นคนตัดสินใจด้วยนะ
“จ็อกๆๆ” ทำไมกัน ทำไมท้องฉันถึงมาร้องตอนนี้เนี่ย
“อุ๊บ ฮ่าฮ่าฮ่า >[]<” นายไคล์ระเบิดหัวเราะออกมา นายช่วยเกรงใจฉันหน่อยได้ไหม -///-
“อ้อ!ที่แท้เธอก็หิวข้าวนี่เอง นั่นสิตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”นายไคล์หันมายิ้มหวานหลังจากหัวเราะเยาะเย้ยจนพอใจ - -* เจ็บใจนัก
]]]]]]จบ...บทที่ 1]]]]]]]
ความคิดเห็น