คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ขอให้วันนี้เป็นความที่สงบสุขอีกวันหนึ่งด้วยเถอะ
ฉันโซระ อายุ 18 ปี ถึงแม้ชื่อฉันจะแปลว่าท้องฟ้าในภาษาญี่ปุ่น แต่ฉันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดจะไปอธิษฐานขอให้โลกสงบสุขหรอกนะ
ฉันมีชื่อเล่นสุดเก๋อีกชื่อที่เพื่อนๆชอบเรียกด้วย ชื่อว่า “โซระสีจางจาง” (=ท้องฟ้าสีจางจาง)น่าดีใจใช่ไหมล่ะ ฮือ ฮือ ฮือ T-T
ทำไมถึงได้สมญานี้นะเหรอ นั่นก็เพราะ ฉันเป็นนักเรียนมัธยมปลายธรรมดา~ธรรมดา คนหนึ่ง ที่ขี้อายมากมาก ในห้องฉันจึงเหมือนไม่ค่อยมีตัวตนสักเท่าไหร่ (เพราะไม่กล้าทัก ไม่กล้าคุยกับใครน่ะสิ)
ความขี้อายของฉันคงไม่มีใครเกิน บางครั้งแม้แค่หมาเดินผ่านเฉยๆ ฉันยังอายเลย อายหมาน่ะ 555 สำหรับเด็กสาวอายุวัยนี้ สิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือ ความรัก และนั่นก็เป็นเรื่องที่ห่างไกลจากฉันสุดๆเลยล่ะ เพราะแม้แต่คุยกับผู้ชาย (ที่ไม่ใช่พ่อ) ยังไม่กล้าเลย ผู้ชายที่ฉันคุยมากที่สุดก็คงเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อนั่นแหละ
“รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมครับ”
“ไม่ค่ะ” (นี่แหละมากที่สุด คือตั้ง 2 คำ)
ถึงฉันจะขี้อาย แต่ฉันก็มีความสุขดีนะ อย่างน้อยฉันก็ยังมีเพื่อนที่เข้าใจฉัน ยัยปุยฝ้าย เพื่อนสนิทฉันเอง^^
“ไง! สวัสดีโซระจัง” ปุยฝ้ายทักทายฉันอย่างยิ้มแย้ม จนปากจะฉีดไปถึงหูอยู่แล้ว
“สวัสดี”
“วันนี้ก็สงบสุขสินะ”
“จ้า” ฉันยิ้ม ตอบกลับให้เพื่อนสนิทโดยไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้ วันวานที่แสนสงบสุขจะไม่มีอีกแล้ว ToT
เช้านี้ก็เหมือนทุกๆวัน ต้องตื่นแต่เช้า มาโรงเรียน เข้าแถวเคารพธงชาติ (ตามมาตรฐานโรงเรียนไทย นั่นคือ กลางแดด...จ้าด!!!) แล้วยังต้องฟังครูใหญ่พูด(บ่น) อีก โดยไม่สนใจเลยว่าอากาศจะร้อนแค่ไหนTT หลังจากนั้นก็เข้าห้องเรียน โดยวิชาแรกของทุกวัน คือ โฮมรูมกับครูที่ปรึกษา อย่างที่บอกว่าทุกๆอย่างเหมือนในทุกๆวันจนกระทั่ง...
ปัง...เสียงประตูถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับเด็กชายในชุดเครื่องแบบนักเรียนเดินเข้ามา
“ขออนุญาตครับคุณครู” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของเด็กหนุ่มผมซอยสีชา แต่ในห้องก็เต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงกริ๊ดกร๊าดของเหล่าเด็กผู้หญิง “กริ๊ดๆๆๆ” “ไคล์!!!ล่ะเธอ” “ตัวจริง หล่อมากๆ”
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ห้องเรียนจะวุ่นวาย เพราะจู่ๆ ไคล์ ที่เป็นทั้งดารา นักร้อง และนายแบบยอดนิยม แล้วยังกำลังดังสุดๆอยู่ตอนนี้ เข้ามาในห้องเรียน ถึงแม้จะอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่โอกาสที่จะเจอตัวเป็นใกล้ๆอย่างนี้มันน้อยมาก เพราะดาราดังอย่างเค้ายังไงก็ไม่ค่อยมาเรียน ถึงมาก็อยู่ห้องพิเศษ
“เอาล่ะเด็กๆ เงียบๆก่อน มีเรื่องไรล่ะ พ่อหนุ่มซุปเปอร์สตาร์”
“...” (ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก) เด็กหนุ่มไม่ตอบ พลางมองซ้าย มองขวา สำรวจไปทั่วๆห้อง
“เจอแล้ว” เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมกับเดินไปยังเป้าหมาย
“???” ทุกคนในห้องมองหน้ากันอย่างงงๆ
ตอนนี้เค้าเดินเข้ามาทางฉัน เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ และหยุดตรงหน้าฉัน ... เอ๋?
“เธอชื่อโซระใช่ไหม? มากับฉันหน่อย”
“เอ๊ะ?” ฉันทำหน้างง
“ลุกขึ้นมา แล้วไปกับฉันหน่อย” ไคล์ย้ำอีกรอบ
“ห๊า!ทำไมล่ะ”
“เถอะน่า” ไคล์พูด พร้อมกับฉุดข้อมือฉันยืนขึ้น ตอนนี้ฉันมึนไปหมดแล้ว ฉันกับเค้าไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ มันอะไรกันเนี่ย แถมทุกๆคนยังมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวอีกด้วย ฉันไม่ชอบเลยที่เป็นจุดสนใจ ทำไรไม่ถูกเลย ฉันอายไปหมดแล้วนะ ตอนนี้หน้าฉันเป็นมะเขือเทศไปแล้วมั้ง แดงขนาดนี้ และสาบานได้เลยว่า นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ถูกผู้ชายสัมผัสมากขนาดนี้ เขาจับข้อมือฉัน!!!
“ทำไมไม่เดินล่ะ”
“...คือออ ...ทุกกคนนนนมองอยู่ มันก้าวไม่ออกนะ” ฉันตอบเสียงสั่น ตอนนี้ฉันอายจริงๆนะ แทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว ขาสั่นไปหมดเลยT^T
“เหอะ! หรือจะให้ฉันอุ้มล่ะ” นายไคล์มองฉัน และยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“ไม่นะ...” ฉันยังพูดไม่เสร็จ นายไคล์ก็อุ้มฉันพาดหลังแล้ว
“...ขออนุญาตยืมตัวนักเรียนในห้องไปหน่อยนะครับ วันนี้ทั้งวันเลย”
“เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนสิ นี่มันเรื่องไรกันครูงงไปหมดแล้ว”
“ไปถามครูใหญ่เองนะครับ” ไคล์พูดพร้อมกับเดินแบกฉันออกจากห้องทั้งอย่างนั้น
]]]]]]]]]]]]]
“ปล่อยย ฉันลง” (เสียงเบา แทบจะกระซิบ)
“...”
“ปล่อย ฉันลงนะ” (เสียงเบามากๆ)
“...”
“ได้โปรดดดด...ปล่อยยยย....ฉันนนน....ลงง...เถอะ...คะ” ฉันพยายามบอกนายไคล์ให้ปล่อยฉันลง ตอนนี้หน้าฉันแดง และร้อนจนต้มไข่สุกได้เลย
“อืม ฉันไม่แบกเธอไปตลอดอย่างนี้หรอกนะ” นายไคล์พูดขึ้นพร้อมวางฉันลงบนเบาะในรถลีมูซีนสีขาวคันยาวมาก พร้อมกับขึ้นไปนั่งอีกฝั่งนึง
“นายยย...จะพาช้านนไปไหน” ฉันรวบรวมความกล้าอันน้อยนิดถาม
“ไปรัฐสภา” นายไคล์ตอบหน้าตาย
“ห๊า!”
“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เธอจะต้องเป็นคู่ควงของฉัน เพื่อตัวแทนของประเทศไปงานเลี้ยงเฉลิมฉลองสุดหรู”
“O_o เอ๊ะ!เอ๊ะ!เอ๊ะ!”
ทันทีที่ลีมูซีนสุดหรูจอด ประตูของรถถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มในชุดสูท
“ถึงแล้วครับ” ชายหนุ่มพูด พร้อมกับเอามือแนบอกและโค้งคำนับ ตอนนี้มองไปเบื้องหน้า เป็นอาคารใหญ่สีขาวที่มีสถาปัตยกรรมแบบกรีก-โรมัน ทางเดินระหว่างรถไปยังประตูของอาคารนั้นถูกปูไปด้วยพรมสีแดง แถมยังมีแถวของหญิงชายยืนขนาบทั้งสองข้างรอการต้อนรับอีกต่างหาก -_-^
“ขอบคุณครับ” นายไคล์ตอบเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องเคยชินธรรมดา ทำไมกัน ทำไมหน้านายไม่ขยับตกใจเลยซักนิดนะ นี่มันเป็นเรื่องผิดปกตินะที่มีคนในชุดสูทมายืนรอรับเด็กนักเรียนธรรมดาเยี่ยงนี้
“รีบลงมาสิ ไม่มีอะไรหรอกน่า” ชายหนุ่มส่งเสียงเข้ม เมื่อเห็นฉันนั่งซีดเหมือนไก่ถูกต้ม
“....” ฉันนั่งนิ่งเงียบ กำลังลำดับความคิดว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่เธอ...จะลงมาดีๆหรือว่าจะให้ฉันอุ้มเธออีกรอบ”
“ไม่ๆๆ ฉันลงเองได้...ค่ะ” เสียงพูดของฉันค่อยๆรี่เสียงลง เพราะสังเกตถึงสายตาของทุกคนที่ยืนเรียงแถวอยู่ กำลังจ้องมองมาที่เราสองคน และนั่นก็ทำให้ฉันเริ่มประหมาด ฉันเป็นคนขี้อายนะ ไม่ใช่แค่ขี้อายธรรมดาๆ แต่ขี้อายมากๆเลยล่ะ > <
“ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ” เหล่าผู้คนที่ยืนขนาบสองข้างมานาน กล่าวต้อนรับ พร้อมกับโค้งคำนับ
“คค่ะ...ขขขขอบคุณณมากค่ะ” ฉันพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับโค้งคำนับตอบอย่างเงอะๆงะๆ
“อุ๊บ” นายไคล์ แอบหัวเราะฉันเบาๆ ไม่เพียงแค่นายไคล์เท่านั้น แต่บางคนที่อยู่ในแถวก็แอบหัวเราะเหมือนกัน บางคนก็แอบอมยิ้ม
“อ้อ! ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ไม่เคยเห็นใครโค้งคำนับตอบเหมือนเธอ” นายไคล์ หันมาพูดกับฉันเมื่อเห็นฉันส่งสายตาถาม...หัวเราะฉันทำไม ฉันทำไรผิดหรือเปล่าเนี่ย T^T
“ ก็...ก็พวกเขาเป็นผู้ใหญ่กว่าเรานี่”
“อุ๊บ! เธอนี่...น่ารักดีนะ” นายไคล์หัวเราะอีกครั้งกับคำตอบของฉัน เขาเดินเข้ามาใกล้ และยกมือมาขยี้หัวฉัน
“ฉันว่า ฉันเลือกถูกคนแล้วล่ะ” นายไคล์ยิ้ม พร้อมกับเดินนำหน้าเข้าไปในอาคาร ปล่อยให้ฉันยืนแข็งทื่อ หน้าแดงกับท่าทางและคำพูดของเขา
“อ้าว!ทำไมยังไม่เดินมาอีกล่ะ มีคนกำลังรอเราอยู่นะ” นายไคล์พูด และคว้าข้อมือของฉัน เดินเข้าไปในอาคาร
ฉับ!ฉับ!ฉับ! นายไคล์เดินลากฉันเดินเข้าไปในอาคาร เขาเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาอย่างกับชำนาญทางเป็นอย่างดี ทำไมเขาถึงได้คล่องแคล่วขนาดนี้นะ เมื้อกี้แค่เดินบนพรมแดงที่มีคนมาต้อนรับขนาบสองข้างทาง ขาของฉันก็สั่นไปหมด แทบจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว
“ผมอยากขอพบท่านนายกครับ” นายไคล์หยุดที่ประตูบานใหญ่บานหนึ่งที่มีคนยืนเฝ้าประตูอยู่
“O_o ขอโทษนะ เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ท่านนายก” ฉันถามนายไคล์ แต่เขาทำเป็นไม่สนใจฉันเลยT^T
“ท่านกำลังรอคุณอยู่เลยครับ” ชายหนุ่มที่ยืนเฝ้าประตูตอบ และเปิดประตูให้ นายไคล์ไม่รอช้า ลาก จูง ฉุด ดึงฉันให้เข้าไป โดยไม่ถามเลยว่า...ฉันอยากเข้าไปไหม?
“ผมมาแล้วครับท่านนายก” นายไคล์กล่าวทักทายพร้อมโค้งคำนับ ฉันจึงรีบทำตาม(ก็ฉันมารยาทดีนี่555)
“คนนี้เหรอ...อืม....ก็ใช้ได้นะ แต่คงต้องฝึกอีกเยอะ รายละเอียดอื่นๆฉันจะส่งไปให้ทีหลังนะ”
“ครับ ทราบแล้วครับ พวกผมขอตัวก่อนนะครับ” การสนทนาจบลงโดยที่ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ยังไม่ทันได้มองท่านนายกเต็มๆตาเลย(แต่ก็เห็นว่าท่านหล่อเหลาเอาการ>o<) นายไคล์ก็ลากฉันกลับแล้ว ตกลงเค้าเลือกฉันใช่ไหม แล้วจะให้ฉันทำอะไรล่ะ ฉันต้องทำอะไรบ้าง ฝึกฝนอะไรกัน แต่ที่สำคัญกว่านั้นพวกเขาช่วยถามฉันทีได้ไหม ถามความสมัครใจฉันบ้างสิ ว่าฉันอยากทำไหม T^T
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เธอเตรียมตัวได้เลย การฝึกฝนแสนสาหัสจะเริ่มขึ้นแล้ว” นายไคล์หันมายิ้มกับฉันอย่างกวนๆ
“นี่ๆ นายถามฉันยังว่าอยากทำไหม”
“ยังไงๆเธอก็ไม่มีสิทธิปฎิเสธนี่” นายไคล์ยิ้มตอบกวนกว่าเดิม ทำให้ฉันไม่ได้สังเกตถึงอมยิ้มอย่างพอใจที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มกวนๆของนายไคล์ >0<
เฮ้อ~! ไม่น่าเอานะ เอาวันที่สงบสุขของฉันคืนมา เด็กสาวขี้อายธรรมดา(ที่ไม่ธรรมดา)จะขออยู่อย่างเด็กสาวมัธยมปลายธรรมดาไม่ได้หรืออย่างไรกัน ตั้งแต่วันนี้คำว่า “ขอให้วันนี้เป็นความที่สงบสุขอีกวันหนึ่งด้วยเถอะ”ก็ได้กลายเป็นความฝันของฉัน(ที่ไม่เป็นจริงT^T)
]]]]]]จบ...บทนำ]]]]]]]
ความคิดเห็น