Villain!!!! แผนร้าย ป่วนหัวใจนายคุณชายสุดเกรียน

ลำดับตอนที่ #4 : คำขอโทษ

ตอนที่ 4  คำขอโทษ

ตุ๊บ!!  พลั่ก!!!  ผลัวะ!!!!  โครม!!!!!
 อย่าสงสัยกับเสียงนี้ มันเป็นเสียงฉันกระทืบไอ้สวะ (ตัวเท่าหมีควาย) ที่มันมาบังอาจเกาะเอวฉัน ฉันใช้วิชาที่เคยเรียนมาป้องกันตัว (ทั้งมวยไทย เทควันโด ยูโด ฉันเรียนมาหมดนั้นแหละ อันที่จริงไม่อยากจะเรียนหรอกนะ มันจำเป็นหรอก พ่อบังคับให้เรียนอ่า T^T)
   "จำหน้าฉันไว้ให้ดีๆ อย่ามาซ่ากับฉันอีก  ถ้าฉันเห็นแกอีกรอบล่ะก็ ฉันฆ่าแกจริงๆแน่ จำไว้!!!!  ออกไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ไป!!!!"ฉันตวาดลั่นผับ ตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมอง เพราะฉันไม่อาย กล้ามากนะ ที่มายุ่งกับเจเปนคนนี้ ไม่กระทืบตายคาบาทาก็ดีเท่าไหร่แล้ว อารมณ์เสียจริง ไม่ตงไม่เต้นมันแล้ว จะกลับบ้านแล้วโว้ย ดีนะที่ฉันไม่ผลักไอ้สวะนั้นไปที่บลาเหล้า ไม่งั้นได้เคลียร์กันนานเลยงานนี้ -*-
   "ยัยเจเปน มีเรื่องอีกแล้ว กลับบ้านเลยคราวนี้ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆเลยแกนี้ -*-"
   "เออ กลับก็กลับ วันนี้ไปส่งที่บ้านนะ ไม่อยากกลับคอนโด"
   "เออๆ แกนี้เรื่องมากจริงๆ"บ้านฉันก็ไม่เหมือนบ้านหรอก ไม่มีคนอยู่เลยสักคน เว้นจากแม่บ้าน และคนสวน พ่อกับแม่ฉันไปอยู่ที่อิตาลี พวกท่านได้ทำธุรกิจที่นั่น และส่งเงินมาให้ฉันใช้ทุกเดือน แต่ฉันก็ไปหาพวกท่านเป็นบางครั้ง ก็อยู่คนเดียวที่นี้มันเหงานี้หน่า
   
ในรถ....
   "แกคิดยังไงถึงอยากกลับคฤหาสน์เนี้ย" ชีโตสถามขึ้นหลังจากที่ขึ้นรถมาได้ 20 นาทีกว่าแล้ว -*-(ไม่ถามตอนถึงบ้านเลยล่ะ) ไอ้คฤหาสน์ที่ชีโตสพูดถึงมันก็คือบ้านฉันเนี้ยแหละ บ้านฉันไม่รวยอะไรมากหรอก แต่ก็ติดอันดับต้นๆที่รวยที่สุดในประเทศไทยอยู่ ณ ตอนนี้ (คือไม่ใช่จะอวดรวย แต่อยากจะบอกประวัติเฉยๆ~)
   "แค่อยากกลับบ้าน คิดถึงป้าม้วนน่ะ อยากคุยกับแก"ป้าม้วนเป็นคนที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เล็ก จัดว่าเป็นแม่ที่ 2 ของฉัน ขนาดตอนเด็กๆฉันมีเรื่องต่อยกับเพื่อนผู้ชายป้าม้วนก็ยังมาเป็นผู้ปกครองให้ฉันแทนแม่เลย
   "พรุ่งนี้มีเรียนตอน 3 โมงเช้านะ อย่าลืม ให้ฉันมารับแกไหม"
   "ไม่ต้องหรอก วันนี้รถฉันได้แล้วแหละ ^^"หลังจากที่เข้าอู่มานาน (เผอิญว่าเอาฟุตบาตไปกินจนสเกิร์ตข้างหน้าหายไปเลยทีเดียว สงสารรถอ่ะ T-T)
   "โอเคๆ รีบๆนอนล่ะ"
   "รู้แล้วน่า แกจะเป็นพ่อคนที่ 2 ของฉันแล้วนะชีโตส "
   "ฮ่าๆๆ เผอิญว่ามีเพื่อนชายคนเดียว ต้องดูแลดีๆหน่อย ^^"
   "แกกลับไปก่อนที่ฉันจะเอาไม้เบสบอลมาทุบรถแก หน๋อยย~~ ว่าฉันเป็นเพื่อนชาย แกก็เพื่อนสาวฉันล่ะย่ะ"
   "แบร่ๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไปแล้วนะเว้ย"

แอด~~~
   "ป้าม้วนค้าาาาา~~~"
   "อ้าว คุณหนูเจเปนวันนี้กลับมาบ้านเหรอค่ะ หิวรึเปล่าค่ะ ทานอะไรมารึยัง"
   "ยังเลยค่ะป้า หิวมากเลยอ่ะ"ฉันกระโดดเข้าไปหอมแก้มป้าม้วนฟอดใหญ่ก่อนจะมาออดอ้อนป้าม้วนต่อ
   "วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้ง คุณหนูจะทานไหมค่ะ ป้าจะได้เอาไปอุ่นให้"
   "ก็ได้ค่ะ งั้นเจเปนไรอที่ห้องอาหารนะค่ะ ^^"
   "ค่ะ" ป้าม้วนคงจะดีใจมากเลยสินะที่เห็นฉันกลับบ้าน มันแปลกตรงไหนเนี้ย (-_-^)
   
   "นี่ค่ะคุณหนู ข้าวต้มกุ้งร้อนๆมาเเล้วค่ะ"
   "ขอบคุณค่ะ ^^"
5 นาทีผ่านไป
   "ป้าม้วนค่ะ เจเปนขึ้นห้องแล้วนะค่ะ"
   "คุณหนูค่ะ รถคุณหนูได้แล้วนะค่ะ ป้าให้ลุงทองแดงไปไว้ในโรงรถเรียบร้อยแล้วนะค่ะ"
   "ขอบคุณค่ะป้า รักป้าจังเลย"
ตึก ตึก ตึก
   "คุณหนูค่ะระวังหน่อยค่ะ เดี๋ยวหกล้มเอา"
   "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้า ^-^"

ตอนนี้ก็ 4 ทุ่ม 48 นาที แล้ว ชักจะง่วงแล้ว นอนดีกว่า หวังว่าเรื่องเดิมๆจะไม่กลับเข้ามาในหัวสมองนะ


เช้าวันใหม่
กริ๊ง~~~
   "โอ๊ย~ รำคาญ"ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกและนอนต่อ

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ
   "คุณหนูค่ะตื่นได้แล้วค่ะ นี้มัน 7 โมงแล้วนะค่ะ" ห๊ะ 7 โมง ฉันตั้งนาฬิกา ตี 5 นะ ทำไมมันไม่ปลุกฉันล่ะ
   "ค่า ค่า ตื่นแล้วค้าาา"โอ๊ย จะเข้าคลาสทันไหมล่ะเนี้ย วันนี้ชีโตสไม่ได้มารับอีก อ๊ากกก อยากฆ่าตัวเองจริงๆเลย
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก  ตุ๊บ!!!
ไม่ทันแน่งานนี้ 8.26 แล้ว โอ๊ย เซ็งขี้จริงโว้ย!!!!
   "ระวังนะค่ะ กระโดดมาแบบนั้น"
   "ช่างมันเถอะค่ะป้า ตอนนี้หนูต้องไปมหาลัยให้ทัน ไม่งั้นซวยแน่เลยค่ะป้า"
   "ยังไงก็ขับรถระวังๆนะค่ะ รถเพิ่งออกมาจากอู่"
   "ค้าป้า"


มหาลัย XXX 
แฮกๆๆๆๆ เหนื่อยจริงๆเลย นี้ฉันต้องวิ่งขึ้นไปชั้น 7 อยากจะใช้ลิฟท์อยู่อ่ะนะ แต่มันดันค้าง ฉันเลยต้องจำใจวิ่งขึ้นบันไดแบบนี้ คิดซะว่าวิ่งลดหุ่นละกัน
   ปัง
เฮ้อ~~ดีนะอาจาย์รยังไม่มา
   "แกมาช้า ดีนะอาจาย์รยังไม่มา"พอมานั่งที่เดิม ไอ้ชีโตสก็หันมาบ่นให้ฉันเลย
   "นาฬิกามันไม่ยอมปลุกฉัน -_-^"
   "อ้าวเหรอ???"
   "อาจาย์รมาแล้ว เลิกบ่นฉันสักทีเหอะ"

โอ้เย้ หลุดพ้นการเรียนสุดเเสนจะโหดได้สักที เรียนตั้งแต่ 3 โมงเช้า ยันบ่าย 2 ไม่เรียกว่าโหดก็เกินไปเเล้ว -*-
   "ฉันกลับแล้วนะโว้ย"
   "อะไรย่ะ กลับก่อนเลยอ่ะ ไปกินข้าวกับฉันก่อนดิ"
   "ไม่ว่างว่ะ นัดน้องครีมไว้ ไม่ไปฉันโดนฆ่าแน่"
   "ชิ งั้นก็ไปเถอะย่ะ"ฉันสบถใส่หน้าชีโตสก่อนจะเดินออกมา  เฮ้อ เซ็งเป็ดไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยเลย โอ๊ะ!!! อ๊าก ส้นสูงมันสูงเกินไปแน่เลยอ่ะ ขาฉันพลิกอ่ะ เจ็บเฟ้อออ
   "ฉันช่วยนะ"เสียงใครหว่า ทั้งนุ่ม และคุ้นหูมาก ฉันจ้องมองคนที่มาช่วยฉันไว้ เอ๊ะ! ดวงตาสีฟ้าดุจดั่งน้ำทะเล จมูกโ่งเป็นสันได้รูป  ปากชมพูเรียวบางบ่งบอกได้ว่าเป็นคนที่สุขภาพดี และไม่สูบบุหรี่ ผิวขาวขนาดฉันยังยอมแพ้ ตัดกับสีผมช็อกโกแลตเข้ม และชุดนักศึกษาที่มีเสื้อสีดำ ดูแนวร็อคๆสวมทับอีกทีนึง แว้ก~~~ นี้มันแฮงค์ชัดๆ คนที่ทำให้ฉันอับอายตอน ม.5
   "เสร็จแล้วครับ เท้าแค่พลิกไม่มีอะไรมาก คราวหลังอย่าใส่ส้นสูงที่มันสูงขนาดนี้นะครับ เดี๋ยวเท้ามันจะพลิกอีก"
   "นายออกไปไกลๆ ฉันได้แล้ว"
   "เอ่อ...ผมขอโทนะ"
   "ขอโทษเรื่องอะไร?"
   "ทุกอย่าง ผมพยายามตามหาคุณตั้งแต่ตอน ม.5 แล้ว กะว่าจะขอโทษคุณ ทุกอย่างมันคืออุบัติเหตุ ผมขอโทษจริงๆนะ ให้อภัยผมเถอะ"
   "ออกไปไกลๆ จากตัวฉัน!!!!"
   "ให้อภัยผมนะ"  
   "ฉันบอกให้ออกไป!!!!"