ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6
สนามบิน
“ไอ้ห่าพวกนี้นิ สายได้สายดีจริงนะแกรู้ไหมเนี่ยว่าฉันไม่ได้มาคนเดียว” จองมินที่รออยู่ที่สนามบินบ่นยาวเป็นหางว่าว เพราะเค้าต้องยืนรอฮยอนจุงอยู่เกือนครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าเค้ามาคนเดียวจะไม่ว่าเลยแต่นี่เค้าพาเพื่อนเค้ามาด้วยอีก2คน
“จองมิน มานานยังวะ” ฮยอนจุงที่รีบบึ่งออกจากบ้านมาเข้ามาทักจองมิน
“ไม่นานหรอก ครึ่งชั่วโมงเอง” จองมินประชด
“เอาน่า ยังไงก็มาแล้วนิ”
“เออ ก็ไดวะ ฉันมีคนมาแนะนำให้รู้จักด้วยแหละ เค้าเป็นคนที่ดูโลเคชั่นได้สวยมาก ฉันเลยให้เค้ามาช่วยงานฉัน ชื่อคิมคิบอม”
“ผมคิบอมครับ”
“ฮยองจุน ยินดีที่ได้รู้จัก”
“แกควรเรียกเค้าว่าพี่เข้าใจป่ะคิบอม เพราะมันแกกว่าฉันอีก” จองมินหันไปบอกคิบอม
“หรอ แต่ฉันว่านายหน้าแก่กว่านะ” คิบอมสวนกลับ
“ชิ เออมีอีกคนนึง เค้าชอบคิดพล็อตเรื่องน่าสนใจดี ฉันว่าจะให้มาช่วยคยูจงมัน คิมฮยองจุน เค้าเป็นพี่ของคิบอมน่ะแหละ”
“ผม ฮยองจุนครับ”
“ฉันฮยอนจุง ยินดีที่ได้รู้จักนะ นายชื่อคล้ายฉันเลย”
“แต่ว่านิสัยคนละขั้ววะ เออใช่ แล้วคยูจงล่ะ มันไม่คิดจะมารับเพื่อนหน่อยหรอ”
“มันไม่รู้ เดี๋ยวเราไปหาร้านนั่งดื่มกันดีกว่า แล้วค่อยโทรตามคยูจง”ฮยอนจุงออกความคิดเห็น
“ก็ดี งั้นไปเหอะ” จองมินพูดแล้วลากของไปที่รถฮยอนจุง
“ไปร้านเดิมนะ แกโทรหามันด้วย แล้วพวกนาย2ตนก็ต้องไปด้วย”จองมินหันไปสั่งทีละคน จนคนที่ถูกสั่งถึงกับส่ายหัวอย่างเซ็งๆ
“คยูจงหรอวะ มาหาที่ร้าน501หน่อยดิ แค่นี้นะ ห้ามปฏิเสธ” ฮยอนจุงพูดรัวแล้วหันไปหาจองมิน “พอใจยัง”
“เออ มีอีกอย่าง แกต้องไปส่งฉันกับ 2 คนนี้ด้วย เข้าใจ๊”
“ครับท่าน”
“แค่นั้นแหละ ไปขับรถได้แล้ว” ฮยอนจุงได้ยินคำสั่งถึงกับขมวดคิ้ว แต่ก็ต้องยอมทำตามเพราะถ้าไม่ทำก็โดนบ่นอีกยาว
ร้าน501
“เข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามเข้าไป ขอโทรศัพท์แป๊ปนึง” ฮยอนจุงบอกแล้วเดินมาหน้าร้าน
“ฮัลโหลครับ ผมฮยอนจุงนะครับป้า ยองแซงตื่นอยู่รึเปล่าครับ”
“ยังค่ะ”
“อ่า ไม่เป็นไรครับ แค่นี้นะครับ” ฮยอนจุงวางสายอย่างเสียดาย เค้ากะว่าจะแกล้งคนตัวเล็กซักหน่อย
‘นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ตั้งแต่นายจากฉันไป’ฮยอนจุงคิดถึงเรื่องเก่าๆที่ผ่านมา มันทำให้เค้าทั้งยิ้มและเสียใจภายในเวลาเดียวกันได้
“เฮ้ย ฮยอนจุง มายืนทำอะไรตรงนี้วะ” คยูจงที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาหาฮยอนจุงที่มีท่าทีเหม่อๆ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก”
“ฉันว่าแกกำลังคิดถึงเรื่องนั้นแน่นอน ไม่ต้องคิดมากหรอกมันนานมาแล้วนะ แกควรเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาบ้าง” คยูจงปลอบใจเพื่อน
“บ้างใช่ป่ะ ไม่ใช่ถี่แบบแก” พอฮยอนจุงหายเศร้าก็กัดเพื่อนทันที
“เข้าไปในร้านเลยไป ซอนมีคงรออยู่ในร้านแล้วแหละ” คยูจงกล่าวถึงเจ้าของร้านแสนสวย ที่เค้ามากินอยู่บ่อยๆ
“มาบ่อยล่ะสิ”
“ก็นะ” คยูจงพูดแล้วเดินนำเข้าไป
“เชื่อเค้าเลยนะเนี่ย” ฮยอนจุงพูดแล้วเดินตามเข้าไป
พอเดินเข้าไปในร้านคยูจงก็มองหาที่นั่งแต่ฮยอนจุงลากคยูจงไปหาจองมิน พอคยูจงเห็นจองมินก็อึ้ง
“แกมาตั้งแต่เมี่อไหร่วะ” คยูจงถาม
“เพิ่งลงเครื่องมาเอง เออนี่ฉันมีคนแนะนำให้รู้จัก” จองมินลากคยูจงมาหา 2 พี่น้องที่น่ารัก
“นี่คิบอมเด็กฉัน” จองมินพูดแล้วโอบเอวคิบอมอย่างถือวิสาสะ
“อย่ามามั่วนะ ฉันไม่ได้เป็นเด็กนายเว้ย” คิบอมฟาดไปที่มือของจองมินที่โอบเอวตัวเองอยู่
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมคยูจง” ทั้ง2คนจับมือกันคยูจงจ้องคิบอมอย่างมีเลสนัยจนจองมินต้องแยกทั้ง2คนออกจากกัน
“มากไปเว้ย เค้าเป็นผู้ช่วยฉัน ของแกคนนู้น ฮยองจุนพี่ของคิบอมฮยองจุนมานี่เร็ว”จองมินกวักมือเรียกฮยองจุนให้มาหาคยูจง
“อ่า ผมฮยองจุนครับ”ฮยองจึนยิ้มอย่างน่ารักทำเอาคยูจงอยากจะจับกดซะตรงนี้เลย
“ชื่อคล้ายแกเลยว่ะ ฮยอนจุง”คยูจงทัก
“เออ รู้แล้ว แต่มีเรื่องนึงที่จองมินมันยังไม่รู้”
“เรื่องอะไรวะ”
“เรื่องที่แกอกหักไงคยูจง” อยอนจุงพูดเสียงเรียบแต่เรียกความสนใจจากจองมินได้ไม่น้อย
“นี่แกอกหักหรอวะ ไม่อยากเชื่อเลยอ่ะ ใครวะเก่งชิบ อยากจะไปคารวะจริงๆเลย” จองมินพูดอย่างตื่นเต้นเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาคยูจงไม่เคยมีประวัติสาวทิ้งมาก่อน
“ใครโดนทิ้งวะ ไม่เห็นวะไม่เห็นรู้เรื่องเลย” คยูจงทำหน้าตาตกใจ
“ก็ไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่างานนี้มีฉลองเว้ย ถ้าคนนั้นมันยอมรับว่ามันอกหัก คืนนี้ฉันเลี้ยง
“พวกฉันขอกลับก่อนได้ป่ะ ปวดหัวชะมัดเลย” คิบอมพูดแล้วกุมขมับตัวเอง
“อ้าว คิบอมทำไมไม่บอกพี่ล่ะ” ฮยองจุนหันมาถามคิบอม
“บอกไปแล้วได้อะไรล่ะ บอกไปพี่ก็ร้อนรนอย่างโน้นอย่างนี้ ฉันกลัวผับจะแตกเพราะพี่นั่นแหละ”คิบอมบรรยายสรรพคุณพี่ชายของตัวเองเสร็จสรรพ
“พูดได้ขนาดนี้แล้วคงหายแล้วแหละ” ฮยองจุนบ่นน้องตัวเอง
“เฮ้ย ไม่เอาฉันอยากกลับ”
“อยู่ต่อเนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันให้ฮยอนจุงไปส่ง”จองมินบอก
“แต่ว่า...”
“อยู่ต่อเหอะนะ คิบอมพี่อยากอยู่อ่ะ”ฮยอนจุงอ้อนน้องตัวเอง
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนี้อ่ะ”
“น่านะ นานทีไม่เห็นเป็นไร” จองมินบอก
“ชิ แต่พี่ พี่ก็รู้ว่าฉันเมาแล้วมันเป็นยังไง พี่คงไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นหรอกนะ” คิบอมหาข้ออ้างมาพูด
“อ่า...นั่นดิ” ฮยองจึนพูดเหมือนนึกอะไรบองอย่างออก
“งั้นฉัน 2 คนขอกลับก่อนละกันนะ” ฮยองจุนบอกแล้วลุกขึ้น
“ทำไม่หรอ คิบอมเมาแล้วเป็นไงอ่ะ” คยูจงถาม
“ก็อวก แล้วก็ไล่กอดชาวบ้านเค้า แล้วก็หอมแก้มอีก โอ๊ยเยอะแยะ แต่ละอย่างน่ากลัวทั้งนั้นแหละ” ฮยองจุนพูดแล้วทำท่าขนลุกสุดๆ
“อะไรกันฉันไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย พี่พูดเว่อร์เกินไป ฉันไม่ได้ไล่หอมแก้มใครซักหน่อย”
“ถ้าไม่จริงนายก็ต้องพิสูจน์” จองมินท้า แต่คิบอมก็ยังกลัวอยู่ว่าไอ้อาการที่ฮยองจุนพูดมาทั้งหลายจะเกิดขึ้น
“ไม่หรอก แนไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์” คิบอมเถียงข้างๆคู
“นายกลัวชัดๆ” จองมินยั่ว
“ม่ะ...ไม่ใช่ซักหน่อย” คิบอมเริ่มเสียงสั่น
“ไม่เชื่อหรอกว่านายไม่กลัว ถ้าไม่กลัวจริงนายก็ต้องอยู่ต่อ”
คิบอมพลั้งปากตอบตกลงไปทำให้จองมินยิ้มออกมาทันที แต่พอตั้งสติได้ก็อึ้งกับคำตอบของตัวเอง
“เอาเป็นว่าอยู่ต่อกันครบนะ” คยูจงบอก
“รีบๆกินเข้าไปเถอะ พวกนายนี่เรื่องมากกันจริงๆเลยว่ะ” ฮยอนจุงที่เงียบไปเพิ่งจะปริปากพูดหลังจากฟังพวกนี้พูดกันมานานแล้ว
“อ้าว ฮยอนจุงแกยังอยู่หรอวะ ฉันเห็นแกเงียบไปนานแล้วนะเนี่ยฉันลืมแกไปจริงๆว่ะ” คยูจงบอก
“พวกแกมัวแต่พูดมากกันอยู่นั่นแหละ กลับมาเรื่องไอ้คนอกหักก่อนเถอะ เหล้าจะหมดแล้วนะเว้ย”
ฮยอนจุงบ่นเพราะเค้ามัวแต่ฟังพวกนี้เถียงกันเค้าก็ดื่มเหล้าไปด้วยพอดูอีกทีมันก็จะหมดขวดแล้วสมกับเป็นนักดื่มประจำกลุ่มจริงๆ
“อ่า...ใช่ฉันลืมไปเลย ยอมรับมาซะดีๆเถอะคยูจง ฉันจะได้ผ่อนโทษให้แกไง” จองมินบอก แต่คำพูดของจองมินนั้นทำเอาทุกคนงง
“ทำไมแกต้องทำโทษฉันด้วย แล้วผ่อนโทษของแกคืออะไรวะ ฉันงง” คยูจงกล่าว
“ลงโทษที่แกไม่ยอมบอกฉันว่าแกอกหัก ส่วนลดโทษก็คือระยะเวลาในการล้อแกเรื่องนี้ไง555++”
“ไอ้บ้านี่นิ แทนที่นายเห็นเพื่อนอกหักแบ้วจะปลอบใจ นายกับทำนิสัยบ้าๆแบบี้เนี่ยนะ บ้าป่ะ” คิบอมที่นั่งข้างๆจองมินบ่นถึงนิสัยของจองมิน คยูจงเห็นว่ามีคนเห็นใจก็ยิ่งได้ใจ
“ก็ได้ฉันยอมรับว่าฉันอกหัก พวกแกเชิญล้อฉันได้เลย คิบอม ฉันรู้แล้วว่านายเป็นคนดีมากเลย” คยูจงแกล้งเนียนเอื่อมมือไปจับมือคิบอมข้ามหน้าข้ามตาจองมิน
“ออกไปเลยไอ้ห่า เผลอเป็นไม่ได้เลยนะมึง” จองมินผลักคยูจงออกไปไกลๆจากคิบอม
“หวงนักรึไง” คยูจงพุดแล้วผลักหัวจองมินอย่างแรง
ฉันกลัวว่าลูกมือฉันจะสึกหรอหมด เดี๋ยวไม่มีไว้ใช้งาน”
“นี่นาย ฉันเป็นลูกมืองั้นหรอ ไหนบอกว่าผู้ช่วยไง” คิบอมโวยวายทันทีที่จองมินพูดจบ
“แล้วมันต่างกันยังไงกับลูกมือล่ะ”
“ต่างมาก นายมันไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ แค่ศัพท์ง่ายๆนายยังแยกความหมายไม่ออกแล้วอย่างนี้จะทำงานได้หรอ คุณฮยอนจุง คูณรับได้หรอมีลูกน้องแบบนี้อ่ะ”
“ไม่รู้สิ” ฮยอนจุงตอบสั้นๆ ทำให้ร่างบางยิ่งรนเข้าไปใหญ่
“ฉันไม่ใช่ลูกน้องเว้ย ฉันมีหุ้นอยู่ในนี้เหมือนกันนะ แถมเยะด้วย”
“แต่ยังไงก็น้อยกว่าคุณฮยอนจุง”
“แต่ฉันกลับมันเป็นเพื่อนกัน มันไม่ถือเรื่องตำแหน่งหรอกใช่ป่ะฮยอนจุง”
“ม่แน่ ถ้านายทำงานออกมาไม่ดี ก็เหมือนกับพนักงานคนอื่นนนั่นแหละ โดนด่าเหมือนกัน แกอาจจะแรงกว่าด้วย”
“555++ สะใจจังเลย สมน้ำหน้าเพื่อนไม่เข้าข้าง”
“เงียบไปเลยนะคิบอม” จองมินเสียหน้าเลยหันไปดุคิบอม
“เกี่ยวป่ะล่ะ” คิบอมยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เออ ว่าแต่แกจะยอมรับได้ยังว่าแกอกหัก” จองมินหันไปเล่นงายคยูจงแทน
“จะวกกลับมาเรื่องนี้ทำซากอะไรวะ” คยูจงบ่น
“จริงๆฉันเป็นพยานได้ มันอกหักจริงๆ” ฮยอนจุงพูด
“ฉันเชื่อแกว่ะ” จองมินพูด
“ถ้าเชื่อคืนนี้แกก็เลี้ยง” ฮยอนจุงพูดเสร็จก็เรียกพนักงานมาสั่งอาหารและเครื่องดื่มมึนเมาทั้งหลายทันที
“เดี๋ยวฮยอนจุง ฉันอยากได้ยินจากปากเจ้าตัวก่อน ถ้ามันไม่พูดไอ้ที่แกสั่งไปฉันก็ไม่จ่าย แต่ถ้าอยากกินก็จ่ายเอง” จองมินยังไม่ยอมลดความพยายาม
“คยูจง แกน่าจะรู้นะว่าควรพูดว่าอะไร” ฮยอนจุงพูดแล้วมองด้วยสายตาที่สามารถเชือดได้เต็มๆ ทำให้คยูจงไม่มีทางเลือกเลยต้องพูดความจริง
“เออ ฉันอกหัก พอใจยัง”
“555++ ก็แค่นั้นแหละ ฮยอนจุงสั่งเต็มที่เว้ย วานนี้ฉันเลี้ยง” จองมินบอกฮยอนจุงที่นั่งรออยู่
“ไอ้บ้าพวกนี้นิ เห็นความทุกข์เพื่อนเป็นเรื่องสนุกรึไง” คยูจงบ่น
“เปล่า นี่ฉันจะเลี้ยงปลอบใจแกนะเนี่ย ไม่ดีหรอ”
“ให้มันจรองเถอะนะ ไม่ใช่ว่าฉลแงที่ฉันอกหักล่ะ”
“เรื่องนั้นเอาไว้วันหลังนะ” จองมินพูดแล้วกระดกไวน์เข้าปาก
“ไอ้บ้านี่ก็ซดเอาซดเอา มันกินเหล้าเบียร์ หรือน้ำเปล่าวะ แม่งโคดไวเลย” คยูจงบ่นฮยอนจุงที่นั่งดื่มคนเดียวไม่สนใจใคร
“2 คนนี้ก็ใช่ย่อย เล่นกันเยอะเหมือนกันนิ” คยูจงมองไปทาง 2 พี่น้องที่นั่งเมากันนานแล้ว
“ทำไมทุกคนมีความสุขเพราะฉันทุกข์วะ” คยูจงบ่นอย่างไม่เข้าใจเพื่อนตัวเองจริงๆ เค้าเลยนั่งดื่มกับเพื่อนๆโดยลืมเรื่องต่างๆไปให้หมด
พอตี 2 ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน แต่ฮยอนจุงต้องขับรถไปส่งจองมินกับ 2 พี่น้องตัวแสบนี่อีก แต่ยังดีที่เค้าไม่มึนเท่าไหร่
ออกโรงกันครบแล้วน้า
ออกโรงกันครบแล้วน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น