ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 9
“ยองแซง”
“อือ”
“ยองแซง ตื่นได้แล้ว” ฮยอนจุงปลุกเมื่อเค้าขับรถมาถึงบริษัทแล้ว
“อ่ะ...ไม่เอา จานอน” ยองแซงพูดแล้วมือไม้ปัดไปทั่ว
“เฮ้อ สงสัยต้องใช้วิธีเดิม” ฮยอนจุงทำท่าจะเข้าไปจูบแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าทำอีกได้ทะเลาะกันยาวแน่ เลยทำได้แค่หอมแกม แต่แค่นั้นก็สามารถปลุกยองแซงให้ลุกขึ้นได้ทันที
“เอาอีกแล้วนะ”
“นายไม่ตื่นเองนะ ฉันปลุกตั้งนานแล้ว ก็เลยคิดว่าต้องใช้วิธีเมื่อคืน”
“ง่ะ”
“
“ล้อเล่น ลงได้แล้ว” ฮยอนจุงขยี้หัวยองแซงเบาๆแล้วลงจากรถพร้อมๆกับยองแซง
“นี่ยองแซง”
“ฮือ”
“ไม่มีอะไรหรอกไปได้แล้ว” ฮยอนจุงกับยองแซงเดินเข้าบริษัทไป พนักงานต่างก็พากันสวัสดีฮยอนจุง ยองแซงได้ค้นพบอีกด้านนึงของฮยอจุงที่เค้าเพิ่งจะได้เห็นเป็นครั้งแรก
พอถึงโต๊ะของยองแซง ยองแซงก็นั่งแล้วเปิดคอมทำงานทันที
“ยองแซง เข้าไปพบฉันด้วย” ฮยอนจุงพูดแค่นี้แล้วก็เดินเข้าห้องไป
ทำไมถึงพูดแบบเป็นทางการขนาดนั้นนะ สงสัยจะเรียกคุยเรื่องงานล่ะมั้ง ยองแซงได้แต่ถามตัวเองใจใจ
“นายดูแปลกๆนะ” ทันทีที่เข้าไปในห้องเยซองก็ถามข้อข้องใจทันที
“น่า ฉันอยู่ต่อหน้าลูกน้องก็ต้องดูดีนิดนึง”
“ชิ หน้าไหว้หลังหลอกชัดๆ”
“หึๆ แต่ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นกับนายนะ”
“ใช่ นายไม่ได้ทำอย่างนั้นกับฉัน แต่มันมากกว่านั้น ฉันยอมให้นายทำหน้าไหว้หลังหลอกกับฉัน ดีกว่าอีกนะ”
“ไม่ทันแล้วแหละ นี่ ไปชงกาแฟให้หน่อยสิ”
“อะไร ก่อนออกมาก็กินแล้วไม่ใช่หรอ จะเอาทำไมอีก”
“ก็อยากกินนิ หรือนายจะให้ฉันกินนายแทน เอาอย่างนั้นก็ได้นะ ไม่ขัด” ฮยอนจุงพูดแล้วสาวท้ามาหายองแซงอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ...เออ ไปแล้ว กาแฟดำใช่ป่ะ” ยองแซงพูดแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที ปล่อยให้ร่างสูงในห้องยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว นายเท่าไหร่แล้วนะที่เค้าไม่ได้ยิ้มอย่างนี้ ตั้งแต่คนๆนั้นจากเค้าไป
ยองแซงออกมายืนอยู่หน้าห้องของฮยอนจุงซักพักก่อนจะเดินไปชงกาแฟ พอชงกาแฟเสร็จก็จะเอาไปให้ฮยอนจุง แต่กลับซุ่มซ่ามไปเดินชนคนอื่นเข้าให้
“ขะ...ขอโทษครับ” ยองแซงรีบขอโทษแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออมาเช็ดให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง” คนตรงหน้ายองแซงยิ้มรับอย่างเป็นมิตร
“อ่า...ขอโทษจริงๆครับ” ยองแซงก้มหน้า
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ไหนเงยหน้ามาซิ” คนตรงหน้ายื่นมือไปเชยคางยองแซงขึ้นมาทำให้เค้าได้เห็นใบหน้าหวานๆของยองแซงในระยะประชิด ส่วนยองแซงก็เห็นใบหน้าอันคมของเค้าต่ดูยังไงก็สู้ใครบางคนไม่ได้อยู่ดี(คงจะรู้นะว่าใคร)
“คุณชื่ออะไรหรอครับ” ร่างสูงถามแล้วถอยออกมาจากตัวยองแซงนิดหน่อย
“ยองแซง ฮอยองแซงครับ” ยองแซงแนะนำตัวแล้วโค้งให้อย่างมีมารยาท
“ผม คังตะนะ คุณเป็นเลขาคนใหม่ของคุณฮยอนจุงใช่ใหม”
“ครับ”
“ว่าแล้ว เคยเห็นหน้าในใบสมัครนี่เอง ตัวจริงหน้ารักกว่าในใบสมัครอีกนะ” คังตะพูดแล้วยิ้ม
“ขอบคุณครับ”
“นายพูดน้อยจังเลย”
“เอ่อ..คือว่า”
“ไม่เป็นไรฉันเข้าใจว่านายยังไม่ไว้ใจฉันเลย..”
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้ไม่ไว้ใจคุณ”
“แล้วทำไมนายไม่ค่อยพูดกับฉันล่ะ”
“ก็ผมไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา”
“แถมยังแทนตัวเองว่าผมอีก ดูห่างเหินชะมัด แทนคำว่าฉันกับนายไม่ได้หรอ”
“ก็ได้ครับ”
“ครับด้วยเอาออกด่วน”
‘นิสัยเหมือนเจ้านายชะมัดเลย จะเป็นอย่างนี้ทั้งบริษัทไหมเนี่ย’ยองแซงได้แต่คิดในใจ
“ก็ได้ ฉันจะเรียกนายว่าคังตะ โอเคไหม”
“อืมอย่านี้สิถึงจะน่ารัก วันนี้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันนะ”
“ก็ได้”
“นายนี่น่ารักจัง” คังตะพูดแล้วลูบหัวยองแซงอย่างเอ็นดู แต่ก็โดนใครบางคนกระชากมือออก
“อ้าว คุณฮยอนจุง สวัสดีครับ” คังตะหันไปทีแรกกะว่าจะด่าแต่พอเห็นเป็นฮยอนจุงเลยสวัสดีแทน
“อืม นายไปทำงานได้แล้วแหละคังตะ” ฮยอนจุงพูดเสียงเย็นทำเอาคนฟังรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
“งั้นฉันไปก่อนนะ” คังตะหันมาโบกมือให้ยองแซงก่อนจะเดินออกไปทำงาน
“ไหนล่ะกาแฟฉัน” ฮยอนจุงยังคงพูดเสียงเรียบอยู่ ไม่ใช่ว่าตอนนี้เค้าจะเก๊กต่อหน้าพนักงานนะ แต่ที่เค้าทำเสียงแบบนี้เหมือนกับว่าไม่พอใจอะไรซักอย่าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น