ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 8
พอเช้ามายองแซงก็จะลุกไปอาบน้าแต่...ฮยอนจุงไม่ยอมเอาออกอีกแล้ววันนี้จะแกล้งกันอีกรึเปล่าเนี่ย
“คุณฮยอนจุงครับ”
“...”
“คุณฮยอนจุงครับ”
“...”
“คุณฮยอนจุงครับ นี่แนะ” คราวนี้ยองแซงไม่พูดเปล่า เค้ายื่นไปงับหูของฮยอนจุง ทำให้ฮยอนจุงตื่นขึ้นทันที
“นี่คุณฮยอนจุงครับ ผมปลุกตั้งนานไม่ลุกซักทีนะ ต้องให้ใช้กำลังรึไง”
“บ่นแต่เช้าเลยนะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว จะมาปลุกฉันทำไมเนี่ย”
“ทีเมื่อคืนนี้ยังปลุกผมเลย แล้วไอ้นั่นน่ะเอาออกด้วย ห้ามแกล้งนะ เดี๋ยวมีเรื่องต้องคุย!” จู่ๆยองแซงก็พูดเสียงแข็งขึ้นมาซะงั้นทำเอาร่างสูงปรับอารมณ์ไม่ทัน จึงต้องตามใจยองแซงไป
“ลุกไปอาบน้ำเลย ไปอาบที่ห้องตัวเองด้วย ไม่ต้องมาห้องผมเลย” ยองแซงออกปากไล่
“นี่บ้านฉันนะ นายมาไล่ฉันได้ไงเนี่ย”
“นี่มันห้องผม หรือคุณจะให้ผมออกจากบ้านนี้ก็ได้ ไม่ว่ากันนะ” ยองแซงพูดอย่างไม่กลัวตาย
“อะไรวะ” ฮยอนจุงหันไปใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกจากห้องไป พอออกไปจากห้องแม่บ้านก็ต้องตกใจเพราะเพิ่งเคยเห็นฮยอนจุงตื่นเอง นิสัยเสียของเค้าก็คือการนอนไม่ค่อยตื่นเนี่ยแหละเลยต้องมีคนคอยปลุกตลอด
“อย่ามองผมอย่างนั้นดิ” ฮยอนจุงพูดกับแม่บ้านแล้วเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนจะลงไปที่โตะอาหารที่ยองแซงนั่งรออยู่
“มีอะไรว่ามาเลย” ฮยอนจุงกูดอย่างสบายๆ
“คุณรู้ไหมผมเกลียดคนผิดสัญญาที่สุด”
“อะไรอ่ะ” ฮยอนจุงทำหน้างงทันทีที่ยองแซงพูดขึ้น
“เมื่อคืนคุณทำอะไรลงไปก็น่าจะรู้!”ยองแซงพูดเสียงดัง
“อ๋อ เอ่อ...เมื่อคืนฉันเมาไงก็เลย... อีกอย่างนายก็ยินยอมนะจะมาว่าฉันผิดได้ไงอ่ะ”
“เมาหรอ หึเพราะเมางั้นสิ พอทีเถอะ ผมไม่อยากจะอยู่แบบนี้อีกแล้ว”
“ยองแซง นายอย่าพูดอย่างนี้สิ”
“ทำไมล่ะ ผมไม่อยากอยู่อย่างนี้จริงๆ”
“โอเค ฉันขอโทษ นายห้ามโกรธฉันแล้วนะ”
“ไม่”
“เอางี้ วันนี้ฉันจะตามใจนาย 1 วัน ฉันจะทำตามที่นายบอกทั้งวันเลย”
“จริงนะ”
“อือ แต่ทำเฉพาะที่ทำได้นะ”
“ก็ยังดี”
“กินเร็วเข้าเถอะ ไปทำงานนะ”
“นายนั่นแหลัที่ต้องกิน ทำไมกินแต่กาแฟกับขนมปังล่ะ กินข้าวเดี๋ยวนี้เลย”
“ชิ ได้ทีเอาใหญ่ อย่าให้พ้นคืนนี้นะ”
“ทำไมนายจะทำไม”
“ม่มีอะไร”
“ไม่มีก็กินข้าวเร็วจะได้รีบไปทำงาน ฉันให้เวลา 5 นาทีเท่านั้น”
“เออ กินแล้ว จะอะไรนักหนานะ” ฮยอนจุงบ่นกระปิดกระปอด
“เร็วเข้าสิมัวแต่บ่นอยู่ได้”
“รู้แล้วน่า” ฮยอนจุงบ่นเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครบังคับเค้าได้นอกจากคนคนนั้นที่เคยอยู่ในใจเค้าเสมอมา
“เร็วหน่อยได้ป่ะ ฉันรอนานแล้วนะ”
“เออ รู้แล้วน่า” ฮยอนจุงบ่นกระปอดกระแปดแล้วรีบยัดข้าวใส่ปาก
“นี่เอกสารอันเก่าที่เลขาคนเก่าของคุณอยู่ไหนอ่ะ” ยองแซงถามเมื่อนึกได้ว่าตัวเองต้องเคลียร์เอกสารของเก่าแทนเลขาคนเก่าด้วย
“อืมม อยู่ที่โต๊ะฉันล่ะมั้ง”ฮยอนจุงหยุดคิด
“นี่รีบกินข้าวดิ จะสายแล้วนะ”
“ก็นายชวนฉันคุยนิ ยังจะมาเร่งอีก”
“ฉันถามนายอย่างเดียวนายก็ตอบมาสิ ไม่จำเป็นต้องหยุดกินข้าวเลย”
“นี่ฉันจ้างเลขาหรือแม่เนี่ย” อยอนจุงบ่นแต่ก็ไม่หยุดกินข้าว
“ไม่รู้ รู้แต่ว่านายต้องรีบกิน”
“อย่างนี้ไม่ใช่เลขาแล้วแหละ แถมยังยิ่งกว่าแม่อีก” ฮยอนจุงพูดพลางเลื่อนขานข้าวออกมาเมื่อกินหมดแล้ว
“อะไรของนายไม่ใช่เลขา ยิ่งกว่าแม่”
“ก็เมียไง 555++” ฮยอนจุงพูดแล้วเดินหัวเราะออกไป
“ไอ้บ้าเอ้ย” ยองแซงบ่นแล้วเดินตามไป
“ฉันไปเองนะ เดี๋ยวไปเจอกันที่บริษัทนะ” ยองแซงพูดแล้วเดินผ่านรถฮยอนจุงไป
“ได้ไงไปด้วยกันนี่แหละ” ฮยอนจุงไม่พูดเปล่า เดินไปลากยองแซงมาขึ้นรถไปด้วย
“แต่...”
“เหอะน่า ขอขัดหน่อยละกัน” ฮยอนจุงพูดแล้วขับรถออกไปทันนที
“นี่นายยิ้มอะไรนักหนา” ยองแซงอดข้องใจไม่ได้ เพราะว่าเห็นฮยอนจุงยิ้มตั้งแต่ออกมาจากบ้านแล้ว
“ทำไม ฉันยิ้มไม่ได้หรอ”
“ก็เปล่า แต่เห็นคนในบริษัทบอกกันว่านายเป็นคนเย็นชา ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยพูด แต่ตั้งแต่ฉันเจอนาย นายก็พูดไม่หยุดเลยอ่ะ แถมยังชอบยิ้มแบบโรคจิตด้วย”
“ฉันเป็นอย่างนั้นเฉพาะอยู่กับคนอื่นเท่านั้น กับคนที่สนิท ฉันไม่เป็นอย่างนั้นหรอก”
“แต่ฉันกับนายเพิ่งจะเจอกันได้วันเดียวเองนะ นายก็น่าจะวางมาดนิดดิ”
“นายเหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก ฉันเลยมีอาการแบบนั้นออกมาไง”
“แฟนเก่าอะดิ” ยองแซงแซว แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นมันแทงใจดำสุดๆ
“แล้วนายล่ะ ตอนอยู่กับคนอื่นเป็นยังไง”
“ก็ เป็นอย่างนี้แหละ แต่จะระวังตัวน้อยกว่านี้นะ เพราะเวลาอยู่ไกล้นายแล้วรู้สึกไม่ปลอดภัย”
“ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว”
“ก็นะ นายนิสัยเหมือนกับเค้าฉันก็ต้องระวังหน่อย เดี๋ยวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย” ยองแซงพูดแล้วยิ้มแต่ก็เป็นยิ้มที่ดูฝืนๆ จนฮยอนจุงดูออก
“นอนได้แล้วไป เดี๋ยวไม่มีแรงทำงาน” ฮยอนจุงพูดแล้วลูบหัวยองแซงอย่างเอ็นดู
“อือ” ยองแซงที่ดูเหนื่อยๆก็ปรับเบาะแล้วนอนลงไป เพียงครู่เดียวเท่านั้นร่างบางก็หลับไป
สงสารยองแซงจังเรย
สงสารยองแซงจังเรย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น