คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Vocaloid :: Shikiori no Hane
ละอองจากหิมะค่อยๆโปรยลงไป
แต่งแต้มเนินภูเขาให้กลายเป็นสีขาวโพลน
กระท่อมน้อยเก่าๆในหมู่บ้านนั้นได้ถูกทิ้ง
เราสองต่างมอบอ้อมกอด ในช่วงราตรี ฤดูเหมันต์
“หิมะตกลงเหมือนวันที่เราได้พบกันนะ”
ท่านเอ่ยมาพร้อมมอบไออุ่นและรอยยิ้ม
ข้าจึงซุกใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยไอร้อน
มาจากเตาไฟลงบนไหล่ท่านอันแสนกว้างขวางเช่นเคย
มาร่วมบรรเลงบทเพลงแห่งรัก
ไปพร้อมกับเหล่านกน้อยที่มาร้องยินดี รอต้อนรับเจ้าฤดูใบไม้ผลิ
“เสียงเจ้าช่างไพเราะงดงามเหลือเกิน” คำที่ท่านได้เอ่ยขึ้นมา
เพียงเท่านั้น ด้วยคำพูดนั้น ก็ทำให้ข้านี้นั้นแสนสุขล้น
“หากว่าวันใด เสียงข้าไม่อาจเหลือความงดงามและไพเราะดั่งเคย
ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน”
“ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไร” ท่านตอบพลางคลี่รอยยิ้มนั้น
และเฝ้าคอย คอยไล้ฝ่ามือใหญ่โตลงบนแก้มข้าไป
บ่ายวันหนึ่งวันนั้น ในวันฤดูร้อน แมกไม้ทอประกาย และท่านก็ได้ป่วยลงไป
แต่ว่าคู่สามีภรรยาแสนจนอย่างเรา
คงไม่อาจจะซื้อยาเพื่อมารักษาท่านนั้นได้เลย
หนึ่งวันได้ผ่านพ้นหรือแม้วันต่อไป
ตัวข้าได้ถักทอผ้าโดยมิยอมที่จะพัก
ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ชีวิตท่านโรยรา
ดุจดั่งเป็นใบเมเปิ้ลเฝ้ารอวันที่ร่วงโรยแน่นอน
เจ้าฤดูกาลเริ่มเวียนเปลี่ยนไป
เหล่าเสียงจิ้งหรีดกรีดร้องและเสียงเรไร เป็นการบอกถึงฤดูร้อนได้สิ้นสุด
“นิ้วเจ้านั้นช่างแสนงดงามเหลือเกิน”
ท่านได้กุมมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลของตัวข้านั้นเอาไว้
มือท่านนั้นช่างเย็นเสียจนใจหาย
“หากว่าวันใด นิ้วข้าไม่อาจเหลือความงดงามเป็นเหมือนดั่งเคย
ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน”
“ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไร” ท่านตอบพลางเหนื่อยหอบไอไป
และก็กุมนิ้วที่บอบช้ำข้าเอาไว้ในมือของท่าน
*ขยับทอไป กลางวันกลางคืนยังมิเคยคิดจะหยุด
จะต้องรีบแล้ว ต้องรีบไปซื้อยา ถ้าไม่เช่นนั้นมันจะ..
อีกแค่เพียงสักนิด ขออีกเพียงอีกสักนิด ก่อนที่ใบเมเปิลนั้นโรยรา
จนกว่าที่นิ้วข้านี้มันไม่อาจขยับ จนกว่าขนปีกจะหมดสิ้นไปนี้
*อา ..สายลมแห่งอาทิตย์อัสดง
ค่อยๆโยกแสงชีวิตของผลไม้
ให้ค่อยๆดับสูญ อย่างไม่คิดจะปราณี
“หากว่าวันใด ตัวข้าไม่อาจที่จะเป็นดั่งมนุษย์อีกเลย
ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน”
ยังหวาดกลัวจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยบอกความจริงกับท่านได้เลย
ตัวข้าจึงดึงขนปีกเพียงเส้นสุดท้าย นั้นลำพัง
“ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไร” ข้าตอบ คลี่ยิ้มออกมา
พลางเฝ้ากอดเธอผู้ไร้ปีกนั้นเอาไว้อย่างแนบแน่นเช่นเคยที่ผ่าน
ภาพของนกกระเรียนที่สยายปีกบินจากไปงดงามวันนั้น
ถึงตอนนี้ยังจารจำได้อย่างดี ไม่เคยลืมเลือน
และข้ายัง รักเจ้าคนเดียวตลอดไป ไม่เคยคิดแปรเปลี่ยนไป
+ naru
ความคิดเห็น