ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ► Anime Lyrics Thai :: By Anima ◄

    ลำดับตอนที่ #21 : Vocaloid :: Shikiori no Hane

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 91
      0
      11 ก.ย. 57






    ละอองจากหิมะค่อยๆโปรยลงไป 

    แต่งแต้มเนินภูเขาให้กลายเป็นสีขาวโพลน

    กระท่อมน้อยเก่าๆในหมู่บ้านนั้นได้ถูกทิ้ง          

    เราสองต่างมอบอ้อมกอด ในช่วงราตรี ฤดูเหมันต์

    หิมะตกลงเหมือนวันที่เราได้พบกันนะ

    ท่านเอ่ยมาพร้อมมอบไออุ่นและรอยยิ้ม

    ข้าจึงซุกใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยไอร้อน

    มาจากเตาไฟลงบนไหล่ท่านอันแสนกว้างขวางเช่นเคย

    มาร่วมบรรเลงบทเพลงแห่งรัก

    ไปพร้อมกับเหล่านกน้อยที่มาร้องยินดี รอต้อนรับเจ้าฤดูใบไม้ผลิ

    เสียงเจ้าช่างไพเราะงดงามเหลือเกินคำที่ท่านได้เอ่ยขึ้นมา

    เพียงเท่านั้น ด้วยคำพูดนั้น ก็ทำให้ข้านี้นั้นแสนสุขล้น

    หากว่าวันใด เสียงข้าไม่อาจเหลือความงดงามและไพเราะดั่งเคย

    ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน

    ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไรท่านตอบพลางคลี่รอยยิ้มนั้น

    และเฝ้าคอย คอยไล้ฝ่ามือใหญ่โตลงบนแก้มข้าไป

    บ่ายวันหนึ่งวันนั้น ในวันฤดูร้อน แมกไม้ทอประกาย และท่านก็ได้ป่วยลงไป

    แต่ว่าคู่สามีภรรยาแสนจนอย่างเรา

    คงไม่อาจจะซื้อยาเพื่อมารักษาท่านนั้นได้เลย

    หนึ่งวันได้ผ่านพ้นหรือแม้วันต่อไป

    ตัวข้าได้ถักทอผ้าโดยมิยอมที่จะพัก

    ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ชีวิตท่านโรยรา

    ดุจดั่งเป็นใบเมเปิ้ลเฝ้ารอวันที่ร่วงโรยแน่นอน

    เจ้าฤดูกาลเริ่มเวียนเปลี่ยนไป

    เหล่าเสียงจิ้งหรีดกรีดร้องและเสียงเรไร เป็นการบอกถึงฤดูร้อนได้สิ้นสุด

    นิ้วเจ้านั้นช่างแสนงดงามเหลือเกิน

    ท่านได้กุมมือที่เต็มไปด้วยรอยแผลของตัวข้านั้นเอาไว้

    มือท่านนั้นช่างเย็นเสียจนใจหาย

    หากว่าวันใด นิ้วข้าไม่อาจเหลือความงดงามเป็นเหมือนดั่งเคย

    ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน

    ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไรท่านตอบพลางเหนื่อยหอบไอไป

    และก็กุมนิ้วที่บอบช้ำข้าเอาไว้ในมือของท่าน

    *ขยับทอไป  กลางวันกลางคืนยังมิเคยคิดจะหยุด

    จะต้องรีบแล้ว ต้องรีบไปซื้อยา ถ้าไม่เช่นนั้นมันจะ..   

    อีกแค่เพียงสักนิด ขออีกเพียงอีกสักนิด ก่อนที่ใบเมเปิลนั้นโรยรา

    จนกว่าที่นิ้วข้านี้มันไม่อาจขยับ จนกว่าขนปีกจะหมดสิ้นไปนี้

    *อา ..สายลมแห่งอาทิตย์อัสดง

    ค่อยๆโยกแสงชีวิตของผลไม้

    ให้ค่อยๆดับสูญ อย่างไม่คิดจะปราณี

    หากว่าวันใด ตัวข้าไม่อาจที่จะเป็นดั่งมนุษย์อีกเลย

    ท่านนั้นยังจะเป็นเช่นเดิมอยู่ จะยังรักข้าอยู่อีกหรือไม่กัน

    ยังหวาดกลัวจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยบอกความจริงกับท่านได้เลย

    ตัวข้าจึงดึงขนปีกเพียงเส้นสุดท้าย นั้นลำพัง

    ก็ต้องรักแน่นอนไม่ใช่หรือไรข้าตอบ คลี่ยิ้มออกมา

    พลางเฝ้ากอดเธอผู้ไร้ปีกนั้นเอาไว้อย่างแนบแน่นเช่นเคยที่ผ่าน

    ภาพของนกกระเรียนที่สยายปีกบินจากไปงดงามวันนั้น

    ถึงตอนนี้ยังจารจำได้อย่างดี ไม่เคยลืมเลือน

    และข้ายัง รักเจ้าคนเดียวตลอดไป ไม่เคยคิดแปรเปลี่ยนไป





     +❥ Free theme mouse. naru
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×