[fic conanไคโตะxชินอิจิ(โคนัน)] ผมไม่ใช่โชตะคอนน้า~

ลำดับตอนที่ #4 : aptx 4:ข้อเสนอ&แลกเปลี่ยน=ร่วมมือ

��������� โย่ สวัสดีครับนักอ่านที่น่ารัก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับหลังจากโดนเจ้าไรเตอร์แย่งซีนบรรยายไปเต็มๆหนึ่งตอน ผมล่ะอดแสดงความหื่นเลยให้ตายสิ -^-�
��������� "พี่ไคโตะ รอผมอยู่นี่แป๊ปนึงนะฮะ" เด็กน้อยข้างๆผมบอกอย่างนั้นก่อนจะวิ่งไปที่แผงขายของกระจุกกระจิก เหมือนผู้หญิงเลยแฮะ โคนันสนใจของน่ารักๆอย่างนี้ด้วยหรอ��
��������� เวลาผ่านไปไม่นานหรอกแค่สองสามนาทีเองโคนันก็เดินมาหาผมพร้อมกับยื่นสิ่งหนึ่งให้ มันเป็นแก้วที่คนทำเขาใช้ความร้อนและความสามารถดัดทำให้เป็นตัวอักษร โคนันยื่นสร้อยที่มีจี้แก้วสีเขียวมรกตรูปตัว�K ให้ผม ผมก็รับมาอย่าง งงงงสิครับ
��������� "ผมให้ ของขอบคุณสำหรับที่วันนี้ต้องดูแลเด็กอย่างผมน่ะครับ ถึงมันจะไม่แพงเท่าไหร่แต่ก็รับไว้ด้วยนะครับ"
��������� "เอ่อ...อืม ได้สิครับ ของชิ้นเนี้ยพี่จะเก็บไว้อย่างดีเลยไม่ให้ใครแตะแน่นอน"
��������� "เว่อร์เกินไปแล้ว"
��������� "ฮ่าๆๆ ก็โคนันให้พี่มานี่นะ"
��������� " -///- "� ...อ๊ะ ทำไมเราต้องเขินด้วยเนี่ย ก็แค่ไคโตะยิ้มเองนะ แต่มันดูดีอ่ะ >//<...
��������� "จะไปไหนอีกรึเปล่า"
��������� "ไม่ล่ะฮะ มันเย็นแล้วพี่รันคงกลับมาถึงบ้านแล้วล่ะครับ ^_^ "
��������� เฮ้อ เสียดายอ่ะ หนึ่งวันมันนิดเดียวจริงๆนะครับ แต่ก่อนเวลาผมนั่งเรียนได้แต่ภาวนาให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ แต่ยังไงมันก็เหมือนช้ามากกว่าเข็มนาฬกาจะกระดิกได้ครบหนึ่งนาที แต่ทำไมเมื่อมีโคนันอยู่ข้างๆผมจึงรู้สึกว่าเผลอแป๊ปเดียวหันไปมองนาฬิกาทีนึงก็ผ่านไปหลายชั่วโมงเสียแล้ว T^T


��������� "บายครับพี่ไคโตะ" ร่างเล็กโบกมือให้ผมก่อนจะวิ่งเข้าสำนักงานนักสืบโมริไป เอาล่ะตะวันตกดินแล้วได้เวลาออกไปส่งจดหมายของจอมโจรคิดในฐานะคิดซะแล้วสิ
��������� เราต้องได้เจอกันอีกแน่ๆชินอิจิ เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีนายอยู่ไหนที่ฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันจะลากนายออกมาเจอให้ได้คอยดู ที่รักของผม
��������� "ฮัดชิ่ว"
��������� "อ้าว เป็นหวัดหรอจ๊ะโคนันคุง"
��������� "คงจะอย่างนั้นฮะ เพราะรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆยังไงไม่รู้ ~_~"
��������� "รีบเข้านอนซะนะ เดี๋ยวพี่เอายาไปให้"
��������� "คร้าบ ^O^ "
��������� และแล้วก็พ่านพ้นข้ามคืนอันแสนสุขไปหนึ่งวัน โดยวันรุ่งขึ้นตำรวจต้องวุ่นวายกับจดหมายที่ได้รับจากคิดเมื่อคืนนี้ ข่าวออกโครมครามลงทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์
��������� "หน็อย คิด คราวนี้ฉันจะจับแกให้ได้" มือเล็กป้อมพับหนังสือเก็บก่อนจะไปหาด็อกเตอร์เพื่อไปเอาอุปกรณ์ที่ฝากให้ด็อกเตอร์ซ่อมคืน

��������� "ด็อกเตอร์ ผมมาเอาของที่...เฮ้ย! ทำไมพวกนายมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย"
��������� "อ้ะ โคนันก็มาด้วยหรอ พอดีเลยล่ะด็อกเตอร์โชคดีจับได้สลากได้ไปโรงแรมXXXด้วยล่ะ ที่นั่นหรูมากเลยนะ"อายูมิดึงแขนโคนนันให้นั่งลงที่โซฟาเพื่อรอด็อกเตอร์ออกมาจากห้องน้ำ
��������� โคนันตกใจเมื่อได้ยินชื่อโรงแรมที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากของเด็กหญิง
��������� "หวัดดีจ้าเด็กๆ อะ...อ้าว โคนันเธอมาได้ยังไงน่ะเมื่อวานฉันโทรไปเธอก็ไม่รับโทรศัพท์ ฉันกะจะชวนไปโรงแรมXXXที่ได้มาด้วยโชคของฉันฮ่าๆๆ"
��������� "ด็อกเตอร์ฮะโรงแรมนั่นมัน...วันนี้มีการจัดแสดงอัญมนีไม่ใช่หรอครับ!แล้วคิดก็ส่งสารไปเรียบร้อยแล้วด้วย ด็กเตอร์จะพาเด็กพวกนี้ไปจริงๆหรอครับ"โคนันกระซิบกับด็อกเตอร์เบาๆเพื่อไม่ให้เด็กจอมซนทั้งสามคนได้ยิน
��������� "เอ๋อ..." ร่างท้วมอ้ำอึ้งไฮบาระจึงตอบแทนด็อกเตอร์เสียเองโดยให้เหตุผลว่า..."คิดไม่เคยฆ่าใครอยู่แล้วเจ้านั่นคงไม่มายุ่งกับเด็กอย่างพวกเราหรอกน่า" ไฮบาระเหล่ตามองโคนันก่อนจะเอ่ยต่อ "แล้วที่นายมาที่นี่คงจะมาเอาอุปกรณ์ที่เหลือจากด็อกเตอร์สินะ"
��������� "อ...เอ่อ ก็ใช่อ่ะดิ เธอนี่รู้มากจริงๆเลย เชอะ"
��������� "นี่ นายน่ะอย่าไปทำท่าอย่างนั้นให้คนอื่นเห็นล่ะ"
��������� "เธอพูดอะไรของเธอ =_=;;; "
��������� "ก็ท่าทางประชดประชันอย่างนั้นไงล่ะ ฮึๆๆ" ไฮบาระกลั้วหัวเราะเพราะรู้ดีว่าถ้าผู้ใหญ่(หื่นๆ) ที่เป็นพวกชอบเด็ก(ผู้ชาย)น่ารักๆเห็นเข้าโคนันคงโดนเล็งไว้เป็นคนแรกแน่ๆ
����������"เธอนี่พูดอะไรไม่ค่อยเข้าใจเหมือนเดิมเลยนะ -_-; "
��������� "เอ้า นี่เสื้อผ้าของนายไปเปลี่ยนชุดซะเดี๋ยวพอตอนเย็นด็อกเตอร์จะพาไปโรงแรมนั่นนะ"ไฮบาระโยนชุดสูทสีน้ำเงินให้ ก่อนจะเดินออกไป



��������� พอตกเย็นดูเหมือน เก็นตะ มิซึฮิโกะ และอายูมิจะดูร่าเริงเป็นพิเศษเมื่อด็อกเตอร์ขับรถไปยังจุดมุ่งหมายที่หรูหราโดยเป็นโรงแรมระดับสิบดาวคนภายในงานพลุกพล่าน มีทั้งดาราหนังละคร และนักร้อง คนดังๆเต็มไปหมดโดยมีตำรวจปะปนเข้ามาด้วยซึ่งแยกออกง่ายดายมากสำหรับโคนนันเพราะตำรวจทุกคนมักจะมีสายตาที่ไม่เป็นมิตรและจ้องจับผิดบุคคลต่างๆในงานตลอด
��������� "รู้สึกยังไงไม่รู้สิ"
��������� "เป็นอะไรไปล่ะพ่อยอดนักสืบ"
��������� "ไฮบาระฉันคิดว่าพักนี้รู้สึกว่าคิดจะขโมยอัญมนีถี่ขึ้นนะมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ฉันไม่เข้าใจเลยซักนิด"
��������� "เอาน่า เรื่องของความคิดบางอย่างเราก็ไม่สามารถคาดเดาได้หรอก"
��������� "นั่นสินะ"
��������� "เลิกทำหน้าคิ้วขมวดได้แล้ว ทำตัวให้เป็นเด็กหน่อยสิ หน้านิ่วคิ้วขมวดเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก บางทีความสวยที่มีอาจจะโรยราเร็วก็ได้นะ ฮิๆ ^-^ "
��������� "เฮ้ เธอนี่...สวยอะไรของเธอล่ะเนี่ย?"
��������� "หืม ทีเรื่องอย่างนี้ทำไมไม่เห็นจะฉลาดเหมือนเรื่องคดีฆาตกรรมสยองๆพวกนั้นบ้างนะ"
��������� "ก็มันช่วยไม่ได้นี่ เธอชอบพูดกำกวมอยู่เรื่อยใครจะไปเข้าใจ -*- "
��������� "อืม งั้นหรอ" ...สงสัยเรื่องรักเรื่องของผู้ใหญ่หมอนี่คงจะไม่เข้าใจเลยสินะ ก็ยังดีล่ะน้า~ที่ไม่ได้อินโนเซ้นท์ขนาดโดนล่อลวงง่ายๆน่ะ... ไฮบาระคิดซักพักก่อนจะเดินออกไปเข้าห้องน้ำ แต่ทว่า...โรงแรมนี้ดูเหมือนจะใหญ่โตเกินสำหรับเธอที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกทำให้...หลงทาง!
��������� ไฮบาระรู้สึกว่าจะเดินหลงซะแล้ว ทำให้เธอต้องถอนหายใจกับตัวเองที่ไม่ยอมถามทางพนักงานในโรงแรมตั้งแต่แรก ไฮบาระเดินมาหยุดอยู่ตรงบันไดชั้นขึ้นดาดฟ้า บางสิ่งบางอย่างดลใจให้ร่างเล็กๆนั้นเดินขึ้นไป เมื่อเธอเปิดประตูออกก็ต้องพบกับบุคคลหนึ่งในชุดสีขาวยืนบนขอบราวกั้นของดาดฟ้า สายตาทอดมองออกไปไกล แต่เหมือนเจ้าตัวจะความรู้สึกไวไม่ใช่เล่น ค่อยๆหันหน้ามาทางคนที่เหยียบย่างเข้ามาในดาดฟ้า
��������� "คุโด้ ชินอิจิหรอ หรือโคนัน" ร่างสูงเอ่ย แต่ทันทีที่หันมาเห็นเต็มตาก็ต้องส่ายหัวไล่ความคิดที่มีแต่ชินอิจิออกไป
��������� "เสียใจด้วยนะ ฉันไม่ใช่คุโด้คุงหรอก" ไฮบาระพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดใด
��������� "เฮ้อ ว่าแต่ไม่คิดว่าดาดฟ้าที่มีประวัติผีๆของโรงแรมนี้จะมีคนกล้าขึ้นมาเหยียบนอกจากผมซะอีกนะครับคุณหนู"
��������� "ไม่ต้องเรียกฉันซะสูงศักดิ์ก็ได้ แต่ที่เดี๋ยวนี้โจรขโมยอัญมนีอย่างนายขโมยของถี่ขึ้นเป็นเพราะอะไรล่ะ"
��������� "นั่นสินะ...อยากรู้หรอ" คิดกระโดดลงจากราวระเบียงของตึก ผ้าคลุมพริ้มไหวยามสายลมสะบัด แสงจันทร์นวลผ่องทำให้ชายตรงหน้าลึกลับหน้าค้นหา นี่สินะเป็นเสนห์อย่างหนึ่งที่จอมโจรคิดถึงมีสาวๆมากมายมาชอบถึงขนาดตั้งเป็นกลุ่มแฟนคลับขึ้นมาเลยทีเดียว
��������� มือได้รูปเชยคางเรียวของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆขึ้น จอมโจรยิ้มกริ่มราวกับหว่านเสนห์แต่เสียใจด้วยที่ไฮบาระไม่ได้หลงไหลกับสิ่งที่ร่างสูงกระทำเลย เพราะเธอมีคนที่แอบชอบในดวงใจอยู่แล้ว
��������� "ตอบมาสิ" ไฮบาระยังคงพูดเสียงราบเรียบเช่นเดิม ทำให้คิดต้องกลั้วหัวเราะในลำคอด้วยความรู้สึกแปลกใจ
��������� "น่าแปลกนะ ไม่ว่าผู้หญิงจะเด็กหรือผู้ใหญ่ เมื่อเจอเรื่องอย่างนี้เข้ามักจะต้องหวั่นไหวบ้างนะ เธอน่ะไม่ตามอารมณ์โรแมนติกบ้างเลยระวังโตขึ้นผู้ชายจะหนีหมดละกันนะสาวน้อย"
��������� "ช่างเรื่องของฉันเถอะ จะตอบคำถามของฉันหรือเปล่าก็บอกมาเร็วๆ ฉันไม่ค่อยอยากเสวนากับโจรอย่างนายนานนักหรอกนะ -_- "
��������� "ฮ่าๆๆ เธอนี่มันไร้ความโรแมนติก ความฝัน และจินตนาการอันสวยหรู จริงๆนั่นแหละ�เรื่องของผมน่ะหรอ อืม...นั่นสินะเดี๋ยวนี้ก็ขโมยบ่อยด้วย ผมคงอยากเจอคนรักล่ะมั้ง"
��������� "...?"
��������� "เงียบแบบนี้แสดงว่างงล่ะสิ จะบอกให้ก็ได้ว่าเป็นรักข้างเดียว แล้วสาวน้อยอยากจะรู้มั้ยล่ะว่าเป็นใครเอ่ย ^U^ "
��������� "ไม่ (� *-_-) "
��������� "ถึงคุณจะไม่อยากรู้แต่ผมอยากบอกนี่ *-* "
��������� "คุโด้ ชินอิจิใช่ใหมล่ะ"
��������� "อ้าว - - รู้ได้ไง"
��������� "ถึงจะเป็นเด็กแต่ก็ไม่ได้โง่นะ ตอนฉันเข้ามาในดาดฟ้านายก็นึกว่าฉันเป็นคุโด้นี่"
��������� "นั่นสินะ..." เมื่อนึกถึงบุคคลอันเป็นที่รัก(ข้างเดียว) ดูเหมือนคิดจะดูเหงาๆจนไฮบาระสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดาย ถ้าแฟนๆได้มาเห็นจอมโจรคิดที่พวกเธอปลาบปลื้มอยู่ในสภาพนี้ล่ะก็คราบจอมโจรสุดเท่ห์ในใจพวกเธอต้องพังทลายลงอย่างแน่นอนเลยทีเดียว
��������� ไฮบาระถอนหายใจออกมาแสดงถึงความเหนื่อยใจกับร่างสูง แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ
��������� "เอาอย่างนี้มั้ยล่ะจอมโจรคิด"
��������� "หืม"
��������� "ถ้าอยากเจอคุโด้ขนาดนั้นฉันจะให้นายได้เจอ แต่..."
��������� "ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนใช่มั้ย?"
��������� "เก่งนี่"
��������� "ผมไม่เก่งอะไรหรอก แต่สิ่งที่ได้มาฟรีๆในโลกไม่มีหรอก ขนาดเรื่องความรักถ้าเราไม่รุกไม่พยายามก็ไม่ได้หัวใจของอีกคนมาครอบครองหรอกครับ"
��������� "พูดได้สวย แต่ข้อแลกเปลี่ยนของฉันมันหินเอาเรื่องอยู่นะ -_- นายจะทำได้หรอ"
��������� "ต่อให้แลกด้วยชีวิตก็จะทำ"
��������� "...งั้นหรอ ...เตรียมตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน ถ้าพลาดมีทางเดียวคือ...ตาย!..." สายลมหวีดหวิวราวกับกรีดร้องพัดกรรโชกผ่านดาดฟ้าไปเป็นระยะ�ข้อตกลงของทั้งสองผ่านพ้นไปด้วยความเคร่งเครียด ทั้งไฮบาระและไคโตะต่างขมวดคิ้วด้วยความกดดันและจริงจังด้วยกันทั้งคู่
��������� "ตกลงตามนี้ครับ"
��������� "อืม...ขอให้โชคดี...ว่าแต่..."
��������� "อะไรล่ะสาวน้อย"
��������� "นายพูดชื่อโคนันออกมาด้วยนี่ คิดจะจับปลาสองมือหรอ"
����������" O//////O ม...ไม่ใช่นะ บ้าหรอ" ไคโตะแก้ตัวเป็นพัลวัน�ขนาดเด็กก็ยังรู้ว่าโกหก เมื่อร่างสูงรู้ว่าแก้ตัวไปก็คงไม่มีประโยชน์จึงสารภาพความจริง
��������� "ทำไงได้เล่า เรื่องของหัวใจมันช่วยไม่ได้นี่นา รักทั้งสองจะตัดใจจากใครก็ไม่ได้ซักคนนึง ผมก็พยายามแล้วนะแต่มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า"
��������� "อืม ก็สมควรอยู่หรอก ถ้าตัดใจจากคนนึงได้ก็แปลกแล้ว"
��������� "เคยมีคนบอกเธอมั้ยสาวน้อย ว่าคุยกับเธอแล้วปวดประสาทจริงๆ"
��������� "ไม่มีแต่ก็คล้ายๆว่าจะมี"
��������� "เหอๆ =O=; พอดีกว่า กลับไปได้แล้วล่ะสาวน้อย เดี๋ยวจะกวนแผนการอันแยบยลของผมเปล่าๆ"
��������� "ไม่กวนหรอกน่า ก็เราร่วมมือกันแล้วนี่ นายก็ได้คนรักของนายไป ส่วนฉันก็...ไม่สิ เรื่องของฉันยังไม่จบหรอก"
��������� "ซับซ้อนจังนะ แต่เธอก็ระวังตัวเองด้วยเหมือนกันจากเรื่องที่ผมรู้มาจากคุณเมื่อกี๊ ลางสังหรณ์ของผมมันบอกว่าคุณน่ะระวังตัวเองให้มากกว่าผมเถอะครับ Goodbye, my little girl." และแล้วร่างสูงสง่าก็หายวับไปในกลุ่มระเบิดควัน�
��������� ไฮบาระแค่นยิ้มน้อยๆพลางกล่าวกับตนเองเบาๆ "ยังเสี่ยวได้อีกนะ สงสารคุโด้จริงๆ"






_________________________ ending� จบ 1 ตอน