[fic conanไคโตะxชินอิจิ(โคนัน)] ผมไม่ใช่โชตะคอนน้า~

ลำดับตอนที่ #3 : aptx 3:ลางร้ายเริ่มคลืบคลาน

          "เดี๋ยวเลี้ยวตรงซอยข้างหน้าก็ถึงแล้วล่ะครับ" โคนันบอกกับไคโตะก่อนทั้งคู่จะเดินจูงมือกันไปหยุดอยู่ที่แห่งหนึ่งซึ่งมีตัวอักษรตัวใหญ่เขียนไว้ว่า 'สำนักงานนักสืบโมริ' ร่างจิ๋ววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปกดกริ่ง แต่เวลาผ่านไปก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตู้ให้ ร่างนั้นจึงควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหารันทันที เสียงรอสายดังขึ้นไม่นานก็มีเสียงใสใสมาแทนที่
          "มีธุระอะไรหรอจ๊ะ โคนันคุง" รันถามด้วยเสียงร่าเริง
          "อ่า ตอนนี้พี่รันอยู่ไหนหรอครับ ผมกลับมาบ้านไม่เห็นพี่รันเลยนะฮะ" ร่างบางพยายามพูดให้ดูเหมือนเด็กห้าขวบที่สุด ก่อนจะทำตาใสแป๋วน่าเอ็นดูใส่โทรศัพท์
          "ด็อกเตอร์ยังไม่ได้บอกหรอจ๊ะ"
          "เอ่?"
          "ก็เมื่อคืนโคนันคุงไปค้างกับด็อกเตอร์ไม่ใช่เหรอ หืม...?"
          "อ่ะ ครับ ^_^; เมื่อวานด็อกเตอร์เปิดหน้ากาไยบะให้ดูด้วยแหละฮะ แล้วนี่พี่รันอยู่ไหนหรอครับ ^-^;;; "
          "อ๋อ พี่ออกมาเที่ยวกับโซโนโกะอยู่จ๊ะ"
          "แล้วคุณลุงล่ะครับ"
          "เมื่อคืนคุณพ่อดื่มหนักไปหน่อย ตอนนี้สงสัยยังไม่ตื่นแหละ"
          "หรอครับ งั้นแค่นี่นะครับ" ว่าแล้วโคนันก็ตัดสายทันทีแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม ก่อนจะหันหน้าไปหาไคโตะ และก็เจอกับสายตาเลื่อนลอยนั่นเหมือนตอนเช้าอีกครั้ง
          "พี่ไคโตะครับ!"
          "อ๊ะ! ... มีอะไรครับ" <<<โดนลูกหลงจากสายตาแป๋วๆเข้าเต็มๆ
          "พี่รันไม่อยู่ ส่วนคุณลุงโมริเมาหลับอยู่ เดี๋ยวผมไปบ้านด็อก..." ไม่ทันจบประโยคนั้นร่างสูงรีบฉวยโอกาศพาคนตัวเล็กไปเที่ยวทันที
          "ไปเที่ยวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ"
          "ก็ได้ครับ" ถึงไปบ้านด็อกเตอร์ก็ไม่มีอะไรทำ โคนันจึงตกปากรับคำร่างสูงทันที คิดซะว่าฆ่าเวลา
          ไม่รอช้าไคโตะรีบจูงมือโคนันออกจากที่ตรงนั้นทันทีด้วยความรวดเร็ว แต่ด้วยช่วงขาของเด็กกับผู้ใหญ่ช่างต่างกันมากนักทำให้โคนันเกือบจะล้มคมำหลายรอบ ไคโตะเห็นไม่ทันใจจึงอุ้มร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดทันทีทำเอาคนถูกอุ้มร้องว้ากออกมาลั่น
          "ตกใจหรอครับหนุ่มน้อย"
          "ก็ประมาณนั้น ผมไม่ค่อยชินที่มีคนมาอุ้มผมน่ะครับ (_//////_) " ก็ปกติอยู่ในร่างผู้ใหญ่นี่นะครับ โตแล้วไม่มีใครมาอุ้มอย่างนี้หรอก
          "ฮะๆๆ งั้นหรอ"





          ณ โรงแรมแห่งหนึ่งบนดาดฟ้า มีร่างสองร่างยืนเท้าราวเหล็กโดนในมือถือกล้องส่องทางไกล สอดส่ายหาอะไรบางอย่าง
          "ลูกพี่..." ร่างอ้วนท้วนเอ่ยเรียกหนุ่มผมทองยาวสลวยเลยเอวลงมา 
          "ลูกพี่ครับ" ร่างนั้นเรียกผู้ที่เป็นลูกพี่อีกครั้งแต่ก็ไม่ได้เสียงตอบกลับมาเช่นเดิม ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่เป็นลูกพี่ของเขาจะลืมหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากท่านผู้นั้นจนหมดสิ้นแล้ว สังเกตุได้จากกล้องส่องทางไกลในมือนั้นไม่ได้หันไปทางเป้าหมายเลยสักนิด แต่มันกลับหันไปยังด้านล่างหน้าโรงแรมแห่งนี้แทน 
          ร่างอ้วนแปลกใจกับลูกพี่ของตนชายหนุ่มชุดดำผู้ที่ไม่เคยละเลยกับหน้าที่ ยีน! แต่ตอนนี้สิ่งใดที่สามารถทำให้ยีนละเลยหน้าที่ได้นะ ว็อดก้าหันกล้องส่องทางไกลไปในทิศทางเดียวกับลูกพี่ของตน ในร้านกาแฟเล็กๆฝั่งตรงข้ามมีอยู่สองร่างที่นั่งติดหน้าต่างทำให้ว็อดก้ามั่นใจว่าลูกพี่ของตนนั้นต้องมองคนใดคนหนึ่งในสองคนนั้นแน่
          คนหนึ่งคือเด็กตัวเล็กๆหน้าตาน่าเจี๊ยะกำลังนั่งหม่ำเค้กกับกาแฟ ท่าทางนั้นทำเอาว็อดก้าเผลอไผลไปครู่หนึ่งก่อนจะเรียกสติกับมาได้ แล้วหันไปมองอีกร่างหนึ่งที่กำลังนั่งคุยกับเด็กตัวเล็กคนนั้นอยู่ เป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณสิบปลายๆ หน้าตานับว่าดีทีเดียวกำลังนั่งมองเด็กตัวเล็กกินอย่างมีความสุข แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ว็อดก้ากระจ่างนักว่าลูกพี่ของตนเป็นอะไรกันแน่
          "ลูกพี่...อย่าลืมงานของเราสิครับ" ว็อดก้าเอ่ยท้วง แต่ช่างไม่ดูจังหวะเอาซะเลยว่าคนเป็นลูกพี่นั้นหงุดหงิดกับเสียงรบกวนขนาดไหน ปลายกระบอกปืนถูกจ่อเข้าที่ขมับของว็อดก้า ทำให้ว็อดก้าหน้าซีดเผือก ยีนละสายตาจากกล้องส่องทางไกลมามองผู้เป็นลูกน้องของตน
          "อย่ารบกวนฉัน" ถึงเสียงที่ออกมาจากปากยีนจะราบเรียบ แต่ว็อดก้าก็สัมผัสได้ถึงความหงุดหงิดพร้อมที่จะลงมือฆ่าตนได้ในทันทีถ้าตนยังพูดเรื่องงานไม่เลิก
          "ฉันเปลี่ยแผน เราจะไม่ฆ่ามันที่นี่"
          "เพราะอะไร" ว็อดก้าถามด้วยความงงงวยสุดขีด ตอนนี้ยีนเก็บปืนไปเรียบร้อยแล้วว็อดก้าจึงถอนหายใจโล่งอกออกมา
          "ไม่อยากให้คนนั้นแปดเปื้อนคาวเลือด เจ้าหนูโสโครกที่ทรยศน่ะเรารอให้ออกจากโรงแรมนี้ไปให้ไกลจากที่นี่ค่อยฆ่าก็ไม่สายไปหรอก หึหึหึ" ยีนกลั้วหัวเราะพร้อมกับใช้กล้องส่องทางไกลไปมองในทิศทางเดิม ว็อดก้าสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก ยีนไม่อยากให้ใครกันต้องแปดเปื้อนกลิ่นคาวคลุ้งของฆาตกรรม คนที่แทบจะเรียกว่าไร้หัวใจไร้ความปราณีอย่างยีนน่ะหรอ ใครกันนะที่ทำให้ลูกพี่ของเขาไม่ฆ่าเป้าหมายตอนที่มีโอกาศมากอย่างนี้ได้
          เพล้ง!
          เสียงแตกหักของอะไรบางอย่างเรียกความสนใจจากว็อดก้าได้เป็นอย่างดี เศษซากกล้องในมือของลูกพี่ร่วงหล่นลนบนพื้น ยีนกัดฟันกรอดระบายอารมณ์จนกล้องส่องทางไกลไม่สามรถใช้งานได้อีก ว็อดก้ารีบใช้กล้องของตนส่องไปในทิศทางเดิมอีกครั้งก็พบเห็นร่างสองร่างเช่นเดิมแต่อิริยาบทของทั้งสองต่างไปจากเดิมคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังป้อนเค้กให้เด็กที่อายุประมาณห้าขวบเท่านั้น ว็อดก้าชักเบื่อตัวเองที่ไม่เคยอ่านความคิดของยีนออกเลยซักครั้ง ไม่เหมือนกับเบลม็อทที่สามารถเดาความคิดของยีนได้เกือบหมดเป็นบางครั้ง ยีนจุดบุหรี่ขึ้นสูบเพื่อผ่อนคลาย พร้อมกับหยิบกล้องสำรองขึ้นมาส่องอีกครั้ง




          ภายในร้านกาแฟ พนักงานหญิงหลายคนพยายามเดินผ่านโต๊ะที่ร่างสูงนามไคโตะนั่งอยู่ ด้วยความหล่อเป็นรัศมีเปล่งประกายแค่เพียงรอยยิ้มของไคโตะเพียงครั้งเดียวก็สามารถหลอมละรายร่างกายและจิตใจของพนักงานสาวให้กลายเป็นเถ้าธุลีสีชมพูได้
          "พี่ไคโตะ" เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยเรียกบุคคลที่กำลังโปรยยิ้มให้สาวๆอยู่หันมามอง 
          "ว่าไงครับเด็กน้อย ^_^ "
          "จะนั่งดีดีอย่างคนอื่นไม่ได้หรือยังไงครับ หันซ้ายหันขวาอยู่ได้" ร่างเล็กรู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจที่ร่างสูงนั่งโปรยเสน่ห์ใส่พนักงานคนนู้นทีคนนี้ที 
          "หึงหรอครับโคนัน ^+++^ " ไคโตะยิ้มยิงฟังอย่างภาคภูมิว่าร่างบางต้องหึงตนเองแน่ๆ แต่กลับต้องหน้าแตกเมื่อร่างเล็กตอบว่า...
          "ไม่" คำสั้นๆแต่มีความหมายตอกเข้ากลางใจไคโตะอย่างจัง จนอดหมั่น
ไส้เด็กตรงหน้าไม่ได้ โดยที่ไม่ทันสังเกตุหน้าที่แดงระเรื่อยของโคนันเลยแม้แต่น้อย นี่เขาเป็นอะไรไปนะพออยู่กับไคโตะรู้สึกหัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วยังชอบเวลาที่ร่างสูงหยอดมุขลามกให้ฟังอีกต่างหาก >///< เฮ้อ อาการนี้มันคืออะไรกันนะ
          "หน็อย นายนี่ทำตัวน่าแกล้งจริงๆนะเด็กน้อย เอาช้อนนายมานี่เลย" ไคโตะคว้าช้อนออกจากมือเล็กโดยไม่ขออนุญาต ก่อนจะตักเค้กป้อนร่างเล็ก ตอนแรกๆโคนันมีท่าทีขัดขืนแต่เมื่อเจอความดื้อสุดขั้วของไคโตะก็จำยอมให้ไคโตะป้อนแต่โดยดี (ตอนนี้แหละที่กล้องส่องทางไกลของยีนเจ๊ง)
          "พอแล้วน่าพี่ไคโตะ ผมโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆที่จะต้องให้คนอื่นมานั่งป้อนน่ะ -*- "
          "พี่อายุสิบเจ็ด โคนันคุงอายุแค่ห้าขวบ ยังไงก็เป็นเด็กในสายตาพี่อยู่ดีนั่นแหละ"
          "ก็ได้ยอมรับก็ได้ว่าผมเป็นเด็ก เอาช้อนผมคืนมาได้แล้ว"
          ไคโตะยื่นช้อนคืนอย่างง่ายดาย คิดว่าถ้าแกล้งมากกว่านี้คนร่างบางคงโกรธเขาจริงๆแน่
          "ลาเต้กับน้ำเปล่ามาเสิร์ฟแล้วครับ" พนักงานหนุ่มนำกาแฟลาเต้ที่ไคฌตะสั่งมาเสิร์ฟ พนักงานหนุ่มกับไคโตะเล่นจ้องตากันอยู่สักพัก สื่อความหมายคำว่าไม่เป็นมิตรแผ่ออกมา ไคโตะกระซิบกับพนักงานหนุ่มว่า...
          "อย่าคิดจะได้แอ้มน้องชายฉันเป็นอันขาด" พูดพลางตาเหลือบมองร่างเล็กไปพลาง
          "เด็กคนนั้นเป็นน้องชายคุณหรอครับ เฮ้อ" พนักงานหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก "อู่ว์ นึกว่าคุณชอบเด็กซะอีกนะครับเนี่ย(แถมยังเป็นผู้ชายด้วย) ที่แท้ก็เป็นแค่พี่ชาย"
          "ฝันไปเถอะพี่ชาย(หลอกๆ)คนนี้ไม่มีวันจะยกน้องชาย(ปลอมๆ)ให้หนุ่มหรือสาวหน้าไหนง่ายๆเป็นอันขาด ^_^++ "
          "โอ๊ย เย็น" เสียงเล็กๆดังขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะแบบเงียบๆของชายหนุ่มทั้งสองคน ชายทั้งสองคนหันไปมองต้นเสียงกลับพบกับสภาพเสื้อผ้าของร่างเล็กเปียกโชกไปด้วยน้ำเปล่าที่พนักงานหนุ่มเผลอถือเอียงไปมาจนมันพลิกคว่ำไปเปียกร่างบางจนโชก
          "ขอโทษนะครับเดี๋ยวผมจะหาผ้ามาเช็ดให้เดี๋ยวนี้หล่ครับ" พนักงานหนุ่มวิ่งหายเข้าไปในครัวซักพักก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนสีขาวใหม่เอี่ยม
          "เอาผ้ามานี่ นายไม่ต้องยุ่ง" ไคโตะกระชากผ้าออกมาจากมือพนักงานหนุ่มคนนั้น มือหนารีบปลดกระดุมเสื้อร่างเล็กถอดออกจนท่อนบนของเด็กห้าขวบเปลือยเปล่า เอวคอดๆที่เด็กอายุแค่นี้ไม่น่าจะมีเผยออกสู่สายตาเหล่าประชาชาย เลนเอาเหล่าชายชาตรีที่เห็นต่างต้องกลืนน้ำลายจนดังเอื๊อกทันที




          "ลูกพี่ เป็นอะไรไปครับ" ว็อดก้าที่นั่งพิงราวเหล็กของดาดฟ้าตกใจทันทีเมื่อเห็นยีนมีสีแดงสดแต้มออกมาจากจมูกไหลลงมาจนถึงริมฝีปาก ว็อดก้ารีบควักกล้องออกทางไกลมาทันทีเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่าลูกพี่ของตนนั้นมีเลือดกำเดาไหลออกมาเพราะอะไร แต่แล้วกล้องอันนั้นก็กระเด็นออกจากฝ่ามือท้วมของว็อดก้า ว็อดก้ามองยีนด้วยสายตาไม่เข้าใจเพราะเหตุใดยีนจึงปัดกล้องส่องทางไกลของเขาออกไป หรือว่าสิ่งที่ลูกพี่กำลังมองนั้นไม่อยากให้เขาเห็นหรอกหรือ ว็อดก้าเดินไปกล้องส่องทางไกลเข้ากระเป๋าเสื้อก่อนจะนั่งลงพิงระเบียงตึกดาดฟ้าตามเดิม
          ยีนไม่เข้าใจตัวเองว่ากับแค่เด็กตัวเล็กๆทำไมใยเขาจึงต้องไปสนใจด้วย คนไร้หัวใจอย่างเขาไม่สมควรมีความรู้สึกสิ เสียงหัวใจของตนเองที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนานเริ่มทำงานอย่างรุนแรงอีกครั้ง หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อมองเด็กนั่น ความต้องการครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียวแล่นไปจนถึงสมอง ยีนสัมผัสได้ถึงความใคร่ของตน ถึงจะเห็นอย่างนี้เขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเป็นมนุษย์ผู้ชาย ยังไงก็คงต้องมีความใคร่อยากมีอะไรกับใครซักคนไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกก็คือเขาไม่เคยเกิดอารมณ์อย่างนี้มาก่อนกับผู้หญิงคนไหนเลย แต่นี่กลับเกิดอารมทณ์ทางเพศกับเด็กแถมยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเปี๊ยกนี่อีกมันเพราะอะไรกันนะ ฮึ ซักวันเถอะ เขาจะเอาเด็กนั่นมาเป็นของเขาให้ได้
          ยีนเดินออกจากดาดฟ้าเข้าไปในตัวตึกทันที ว็อดก้าที่นั่งหาวหวอดรีบวิ่งตามลูกพี่ไปในทันที รถปอร์เช่ 356 A สีดำ แล่นออกจากตึกโรงแรมตามเป้าหมายที่จะต้องสังหารออกไป
          โคนันเหลือบไปเห็นรถปอร์เช่ 356 A สำดำคันนั้น สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือ ชายชุดดำ ที่ทำให้ตนกลายเป็นเด็ก ร่างเล็กจะวิ่งตามออกไปแต่ก็ติดที่ไคโตะที่กำลังเช็ดน้ำที่เปียกตนอยู่ทำให้รถปอร์เช่วิ่งหายลับไปกับสายตา
          เสื้อตัวเดิมถูกสวมทับร่างบางเข้าไปใหม่ ไคโตะวางเงินไว้บนโต๊ะโดยไม่รอที่จะรับเงินทอนเดินจูงมือโคนนันออกไปร้านเสื้อผ้าเด็กทันที เขายอมรับว่าตอนที่เขาเช็ดตัวให้ร่างบางนั้นมีความสุขมากและมีความทรมาณอย่างหนึ่งเข้ามาปนกัน ใช่เขาหลอกแต๊ะอั๋งโคนันแต่รู้สึกจะเผลอเรอคิดจินตนาการลามกไปหน่อยทำให้น้องชายน้อยของเขาดันตื่นขึ้นมาซะนี่ ด้วยความที่ไม่สามารถปลดปล่อยได้ทำให้ร่างกายไคโตะร้อนรุ่มไปด้วยราคะ ไคโตะส่งตัวโคนันให้พนักงานหญิงในร้านลองเสื้อผ้าให้ส่วนตนเองนั้นเดินเข้าห้องน้ำไป เวลาผ่านไปนานมากกว่าน้องชายของเขาจะสงบลง ไคโตะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เขากลายเป็นคนลามกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เวลาคิดถึงชินอิจิหรือโคนันทำไมเขาถึงต้องการคนทั้งสองมากมายขนาดนี้ทั้งอยากกอดและอยากกดคนทั้งสองนั้นให้เป็นของตนแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น....................




______________จบไปอีกตอน ตอนนี้ไม่รู้ใครเด่นสุดเนี่ย 555 
                        ขอขอบคุณทุกเมนต์อีกเช่นเคยจ้ะ ^-^