คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : aptx 2:โรคกินเด็กกำเริบ
ก๊อก ก๊อก
เจ้าของบ้านเคาะประตูห้องเด็กตัวเล็กอยู่อย่างมีมารยาท เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาทำให้เจ้าของบ้านเดาได้เลยว่าคนในห้องต้องหลับอยู่แน่ๆ
ไคโตะขออนุญาตเบาๆแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเด็กห้าขวบนอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่ม
"โคนันตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนา"
"อื้ม พี่รันหรอขออีก 1 ชัวโมงนะครับ" เสียงสลึมสลือติดรำคาญหน่อยเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากคนขี้เซา
ฮู่ว์ ขอตั้ง 1 ชั่วโมงเลยเหรอครับเด็กน้อย เกิดมาผมยังไม่เคยเจอการ์ตูนเรื่องที่ไหนขอเยอะขนาดนี้เลยนา ส่วนใหญ่ผมจะอ่านเจอแต่ขออีกห้านาทีนั่นล่ะ แต่แหมทำเสียงน่ารักตั้งแต่เช้าคิดจะยั่วผมหรือไงขอรับกระผม ไม่ได้นะครับยังเด็กยังเล็กคิดจะยั่วผู้ใหญ่ระวังลุกไม่ขึ้นไปเป็นสัปดาห์เลยนา อุ๊บป -x- ความคิดอกุศลของผมเริ่มทำงานแล้วอีกแล้วสิเนี่ย
"นี่เด็กน้อยนอนคลุมโปงมันไม่ดีนะ เดี๋ยวหายใจไม่ออกกันพอดี"
~เงียบ~
"หุหุหุ โคนันคุงครับพี่สาวสุดสวยใส่ชุดว่ายน้ำมาให้ดูแหนะ"
ได้ผลเด็กร่างเพรียวรีบลุกขึ้นมาหันซ้ายหันขวาหารันในชุดว่ายน้ำทันที แต่เมื่อหันเท่าไหร่ก็เจอแต่ความว่างเปล่าเด็กตัวน้อยจึงหันมาจ้องหน้าร่างสูงที่ยิ้มแป้นแล้นอย่างหาเรื่องทันที ตาสบตากันสักพักก็เป็นร่างเล็กเองที่หลบสายตาขี้เล่นของร่างสูงไปด้วยใบหน้าแดงๆ
"ว่าไงพ่อเด็ก-ลา-มก" ไคโตะยิ้มร่าเน้นพยางค์ช้าๆชัดๆทุกถ้อยคำแล้วเอานิ้วไปจิ้มหน้าผากมนนุ่มนิ่มจนเจ้าของหน้าผากหงายหลังลงไปนอนอีกรอบ
"ผมไม่ได้ลามกซะหน่อย -///- "
"แน่ใจหรอครับว่าไม่ได้...."
"stop! หยุดเลยนะครับพี่ไคโตะ"
"แทงใจดำหล่ะซี้พ่อตัวเล็ก"
"เปล่าซะหน่อย -^- " โคนันยืดอกเชิดจมูกโด่งงอนรั้นขึ้น นั่นทำให้ไคโตะหมั่นเขี้ยวทนไม่ได้ที่จะต้องเอื้อมมือไปบีบจมูกนั้นแล้วก็โยกไปโยกมา
"โอ๊ยๆๆ ผมหายใจไม่ออกนะครับพี่ไคโตะ"
"นี่แหนะๆ ลงโทษเด็กดื้อ"
"ไม่ได้ดื้อซะหน่อย"
"ครับๆ ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวพี่รอไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน" พูดจบก็ดันหลังให้คนตัวเล็กเข้าห้องน้ำไป แถมไม่วายแซวให้ร่างบางอายเล่นอีก
"นี่โคนันให้พี่พี่เข้าไปช่วยอาบให้มั้ยครับ"
"ไม่เอา! -///- "
"งั้นเดี๋ยวช่วยถูหลังให้นะ"
"เกรงใจครับ! O///o "
"มือสั้นๆอย่างงั้นถูหลังไม่ทั่วหรอกน่า คิคิ"
"มีปัญญาทำเองครับ O///O "
"เอาน่า เดี๋ยวช่วยอาบให้จะได้เร็วๆ อีกอย่างพี่ไม่สนเด็กๆหรอก =,,= " (<< โกหกชัดๆ)
"หยุดแซวได้แล้วนะครับพี่ไคโตะ >///< (ผมอายเป็นเหมือนกันนะครับ) "
ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกโดยมือเล็กและเจ้าตัวเองก็โผล่จากห้องน้ำมาแค่หัวเท่านั้น
"อ้าว อาบเสร็จแล้วหรอ ทำไมไม่ออกมาล่ะหืม" ไคโตะถามด้วยความสงสัย แต่กลับมีมือของโคนันยื่นแบมือราวกับจะขออะไรบางอย่าง
"มีอะไรหรอเด็กน้อย"
"ผ...า...ช"
"อะไรนะไม่ได้ยินพูดดังๆหน่อยสิ"
"ขอผ้าเช็ดตัวหน่อยสิครับ" คราวนี้โคนันพูดให้ดังกว่าเดิมจนร่างสูจับใจความได้ และคลี่ร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่แม้ว่าจะพยายามปกปิดยังไงก็ปกปิดไม่มิด
ไคโตะหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ข้างๆตัวเองขึ้นมาชูไว้ "ต้องการไอ้นี่หรอ"
โคนันชักมือกลับมาเกาะขอบประตูพร้อมกับพยักหน้าแทนคำตอบ มันช่าง...เป็นการกระทำที่น่ารักเสียนี่กระไรในสายตาไคโตะ
"ถ้าอยากได้ก็เดินมาหยิบเองสิ หึหึ -V- " มาสิครับมามะเด็กน้อย เดินมาเอาผ้าเช็ดตัวสิครับ ผมจะได้เห็นสัดส่วนของนายอย่างชัดเจนไง อุคริอุคริ ฮ่าๆๆๆ
"อย่าแกล้งกันสิพี่ไคโตะ ผมหนาวจะแย่อยู่แล้วนะ ฮัดชิ่ว" ร่างบางจามออกทำให้ไคโตะต้องเลิกแหย่เจ้าตัวเล็กทันทีเพราะกลัวจะเป็นหวัดอีกรอบ ร่างสูงยืนขึ้งเต็มความสูงหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อเด็กห้าขวบที่พึ่งออกไปซื้อมาเมื่อเช้ายื่นไปให้ร่างบางที่ยืนเกาะขอบประตูอยู่ มือเล็กป้อมๆเอื้อมไปหยิบของใช้จากมือไคโตะแล้วรีบปิดประตูห้องน้ำทันที
"โคนันพี่ให้เวลา 5 นาทีกับอีกเสี้ยววินาทีนะ ถ้ายังแต่งตัวไม่เสร์จเดี๋ยวพี่จะเข้าไปแต่งให้"
"เสี้ยววินาทีน่ะไม่ต้องก็ได้ครับ แล้วแกล้งผมเกือบทุกนาทีไม่เบื่อบ้างหรอฮะ"
"ไม่นะ สนุกออกจะตาย"
"เถียงกับคุณผมไม่เคยชนะเลยซักครั้ง"
"ก็มันเป็นของตายอยู่แล้ว ฉันแถเก่งนะจะบอกให้ ^-^ "
"พี่ไคโตะนี่เหลือเกินจริงๆ"
"อีก 2 นาทีนะครับเด็กน้อย"
"เสร็จแล้วๆเลิกแหย่ผมซักทีนะพี่ไคโตะ - - "
"งั้นลงไปกินอาหารกันเถอะพี่ทำเองกับมือเลยนะ"
"กินได้รึเปล่าครับ"
"อะโหย โดนเด็กดูถูกอ่าจี๊ดเลยนะครับ ฮ่าๆๆ"
'อ้าม~ นะครับพี่ไคโตะ' มือเรียวยกอาหารในช้อนที่ตนเป่าจนหายร้อยยื่นไปป้อนไคโตะ
'ครับๆ เอาแต่ใจจังเลยนะ โคนันคุง พี่จะหม่ำให้ก็ได้' ไคโตะเหล่มองใบหน้าเรียวเล็กที่นั่งหน้าแดงก่อนจะกินอาหารที่ร่างเล็กอุตส่าห์อ้อนขอป้อนให้
'อร่อยใหมครับ' โคนันถามโดยไม่คนตรงหน้า ลดค่อยๆลดช้อนลงวางไว้ในจานของตัวเอง
'รู้สึกว่าโคนันป้อนให้พี่จะอร่อยกว่าพี่ทานเองอีกนะครับ'
'บ้าๆๆ พูดอะไนก็ไม่รู้ เขาเขินนะ >/////<'
'แล้วตัวของโคนันล่ะครับจะอร่อยเท่าอาหารของพี่หรือเปล่า'
'ลองชิมดูสิครับเดี๋ยวก็รู้เอง' ว่าแล้วโคนันก็ค่อยๆยื่นมือเล็กๆออกไปตรงหน้า ร่างสูงขยับยิ้มเป็นนัยๆก่อนจะรวบตัวของร่างบางมานั่งบนตัก ก่อนจะค่อยๆไล้เลียปลายนิ้วมือของร่างบางอย่างช้าๆ
'อร่อยมากเลยครับโคนันคุง แล้วส่วนอื่นที่ไม่ใช่มือล่ะจะอร่อยๆหรือเปล่า'
'อร่อยกว่านี้อีกครับ ถ้าอยากชิมคงต้องรอคืนนี้นะครับที่รักรักของผม' นิ้วมือบางจรดที่ริมฝีปากของร่างสูง พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนและเชิญชวนไปให้
'ยั่วเก่งจังนะ ใครสอนมาครับ'
'ก็พี่ไคโตะ...สอนนี่ครับ แน่นอนว่าคืนนี้ผมจะทำให้พี่อร่อยเต็มอิ่มแบบสุดๆไปเลยนะครับ'
'ครับ คืนนี้พี่จะรอ'
"พี่ไคโตะครับ! พี่ไคโตะครับ!! "
"อ...เอ๋ มีอะไรหรอโคนัน เรียกพี่มีอะไรรึเปล่า"
"ผมแค่จะบอกว่าพี่เลือกำเดาไหลน่ะ ว่าแต่คิดอะไรอยู่ครับเห็นเหม่อๆตั้งแต่ลงมากินข้าวแล้ว"
"เปล่าคิดครับ พี่ไม่ได้คิดอะไรเทือกนั้นเด็ดขาด ^///^ "
"อะไรเทือกนั้น? แล้วมันคืออะไร"
"ไม่ต้องใส่ใจหรอกน่านะ กินข้าวต่อเถอะ" ไคโตะรีบหยิบทิชชู่มาซำกำเดาที่หลั่งไหลพรูอกกมาจำนวนมาก จะให้บอกร่างเล็กได้ยังไงล่ะว่าเราคิดเรื่องลามกสุดอนาจารกับคนตรงหน้าอยู่น่ะ (ก็เรื่องความสุดน้ำเน่า+เฉียดติดเรท ข้างบนในห้องอาหารไงเล่าครับ ผมจำได้นะครับว่าไรเตอร์เคยเตือน(รึเปล่า)ผู้อ่านไปแล้วว่า เรื่องนี้ออกแนวหื่นๆ เพราะคนกำกับเรื่องนี่คือไคโตะผู้นี้ไงล่า ฮ่าๆๆบวก)
อา ไม่ไหวกับความคิดตัวเองจริงๆ เรายังมีชินอิจิอยู่นะเข้มแข็งไว้สิอย่าปล่อยใจให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะสิ แต่คิดอีกทีช่างมันเหอะ ควบ 2 ก็มีความสุขดี *0*~
"พี่ไคโตะ ผมขอดูทีวีได้ป่ะครับ" โคนันทำเสียงอ้อนๆอย่างที่เคยทำกับรันประจำ แต่หารู้ไม่ว่านำเสียงแบบนั้นท่าทางแบบนั้น มันโดนใจพี่อย่างแรงเลยนะน้อง!!! ไคโตะไม่รอช้าเปิดลุกไปเปิดทีวีที่ตั้งอยู่ในห้องครัวให้คนตัวเล็กดู
'อา จอร์จ แรงอีก! แรงอีก!!'
'อา ซาร่า ได้เลยจัดไป'
'อือ คุณนี่เก่งสุดๆไปเลย'
ภาพที่ฉายทางหน้าจอนั้นเป็นภาพหน้าหญิงสาวผมทองที่ชื่อว่าซาร่ากำลทำหน้าตาตื่นเต้นสุดๆ ส่วนฝ่ายชายที่ชื่อว่าจอร์จนั้นเหงื่อโชกท่วมตัวหน้าติดจะแดงๆด้วย เพียงแค่นั้นแหละ
พรึ่บ~!
หน้าจอโทรทัศน์ดับลงทันใด ทำให้คนที่นั่งดูอยู่ทำหน้าฉงนสงสัยจึงหันไปมองต้นเหตุ
"ไม่ได้นะ เด็กจะมาดูอะไรแบบนี้ไม่ได้มันไม่เหมาะสม"
"ยังไงหรอครับ" คนตัวเล็กทำหน้าสงสัยยิ่งกว่าเก่าว่ามันไม่เหมาะสมยังไง
"ก็มัน...คือ...มัน..." ไคโตะอ้ำอึ้งไม่เอ่ยในสิ่งที่ตนคิดออกไป
"เมื่อกี๊มันเป็นโฆษณาเครื่องออกกำลังกายนะครับ หัดดูให้มันจบๆหน่อยสิ พี่ไคโตะคิดอะไรน่ะผมรู้นะ คน-ลา-มก " ร่างเล็กพูดโดยเน้นประโยคหลังอย่างช้าๆและชัดๆ
"เอาคืนพี่งั้นหรอ ^^* "
"งั้นมั้งครับ"
"หน็อย เจ้าเด็กตัวดี" ไคโตะนั่งยองๆเพื่อดึงแก้มนุ่มๆเล่นให้หายหมั่นไส้ พอเป็นที่พอใจแล้วก็ปล่อยให้เป็นอิสระ
"ทำไมชอบดึงแก้มผมนัก"
"ก็มันนิ่ม -0- "
"ว่าแต่...ผมเพิ่งเห็นหน้าพี่ไคโตะชัดๆเมื่อกี๊เองนะ หน้าพี่เหมือนหน้าของ...(ผมเองแหละ)"
"เหมือนของใครครับเจ้าตัวเล็ก"
"เอ่อ...เหมือนพี่ชินอิจิน่ะ"
"งั้นเหรอ แต่พี่ว่าพี่หล่อกว่าเป็นกองเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"
หลงตัวเองจริงๆเจ้าไคโตะนี่ -*- ถ้าฉันไม่โดนเจ้าชายชุดดำจับกรอกยาล่ะก็นายก็อายุเท่าฉันล่ะ(วะ) ลองมาประชันกันดิเดี๋ยวก็รู้ว่าใครหล่อกว่ากัน -_-***
___________________END ขอบใจสำหรับทุกๆเมนต์เลยนะคะ ^-^ แต่งไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่แต่จะพยายามนะ
ความคิดเห็น