hidden love คอนโดหลอนซ่อนรัก {โน่ริท}{เก่งเซน}

ลำดับตอนที่ #8 : ไม่มีชื่อตอน(ซะงั้น)

ตอน8
ไม่มีชื่อตอน(ซะงั้น)

หลังจากที่เต้ยและริวจิกลับมาพักผ่อนที่คอนโดเป็นที่เรียบร้อย โดยมีโตโน่กับริทคอยดูแลไม่ห่างทั้งป้าและหลาน แต่วิถีชีวิตของทุกคนก็ดำเนินไปอย่างปกติยกเว้นเก่งที่พักหลังเริ่มกลับคอนโดดึกมากขึ้นทุกวัน

"เก่ง ทำไมเพิ่งกลับ"

เซนตะโกนถามหลังจากนั่งมองนาฬิกาที่เดินจากสี่ทุ่มครึ่งมาเป็นเที่ยงคืน

"อ๋อ...เก่งมีธุระ"

"ธุระอะไรตอนสี่ทุ่มห้าทุ่มแบบนี้"

"ก็ธุระส่วนตัว"

"ธุระส่วนตัวอะไรของเก่ง" เซนผลักไหล่เก่งให้นั่งลงบนโซฟา

"เอ้า!! คำว่าส่วนตัวนี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ??"

"เก่ง...เซนรู้นะว่าเก่งไปเที่ยวมาน่ะ"

"ก็กินเลี้ยงวันเกิดเพื่อนนิดหน่อยเอง"

"แต่นี่วันหลายวันแล้วนะ เพื่อนเก่งเกิดติดกันหลายคนในเดือนเดียวกันเลยเหรอ"

"วันก่อนวันเกิดน้องรมมี่ เมื่อวานวันเกิดน้องเหมย วันนี้วันเกิดน้องน้ำหวาน..."

"พรุ่งนี้วันเกิดเจ๊มดแดงใช่มั้ยล่ะ!?" เซนพูดประชด

"ใช่! เย้ย...เซนนี่ตลกแต่ดึกเลยนะเซนนะ"

"เก่ง...เซนขอเตือนเก่งไว้เลยนะ ถ้าเก่งยังเที่ยวแจกเงินผู้หญิงอยู่แบบนี้น่ะอนาคตเก่งจะเป็นยังไง อีกแค่ปีเดียวเก่งทนไม่ได้เหรอ เก่งมีสติหน่อยสิ"

"ใช่ๆเราต้องมีสติ สมาธิและปัญญา เพราะถ้าไม่มีปัญญาก็จะไม่เวิร์คพ้อย ถูกป้ะ!? นี่!!เก่งโตแล้ว เก่งมีความคิดของตัวเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เซนมาสอนเก่ง!!"

เก่งพูดเหนือยๆเหมือนคนเมาแล้วทำท่าจะลุกเดิน แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องล้มลงเพราะเซนเอาขาไปขัดไว้ ทำเอาเก่งนอนสลบเหมือดไม่เป็นท่าอยู่แทบเท้าเซน

"แกทำตัวของแกเองนะเว้ย"

เซนพูดก่อนจะพยุงเก่งขึ้นมาแล้วพาไปที่ห้องของเก่ง ซึ่งเก่งเคยเอากุญแจสำรองให้เซนเก็บไว้ เผื่อมีเหตุด่วนเหตุร้ายO_o

"อ้าว!! เซน...เก่งเป็นไรอ่ะ ละมุดหึ่งเลยนะ" โตโน่ที่เดินออกมาจากห้องของริทแซวขึ้น

"เซนเพิ่งกลับน่ะ นี่ว่าจะพาไปนอนที่ห้อง"

"อ๋อ...พี่ช่วยมั้ย!?"

"ไม่เป็นครับ แล้วพี่โน่จะไปไหน??"

"พี่ว่าจะไปซื้อยาลดไข้ให้ไอ้เตี้ยมันน่ะ"

"ริทไม่สบายเหรอ"

"อืมม์ สงสัยริวจิจะจัดหนัก วันนี้ทั้งวันอยู่ด้วยกันไม่ห่างเลยเนี่ย"

"ริวจิคงจะแข็งแรงขึ้นเยอะเลยนะ" เซนพูดพลางยิ้มบางๆ

"อื้ม...งั้นพี่ไปก่อนนะ จะเอาอะไรหรือเปล่าล่ะจะได้ซื้อมาฝาก"

"ไม่เอาหรอกครับ เซนคงต้องอยู่ดูแลเก่งอ่ะ เห็นพรุ่งนี้มีสอบแต่ก็ยังไม่กินกับเพื่อน"

"ก็งี้แหละ คนมีเพื่อนเป็นฝูง เอ๊ย!! มีเพื่อนมีฝูงมากก็ต้องไปเฮฮาปาร์ตี้เป็นธรรมดา นี่ตอนแรกฉันกะว่าจะปาร์ตี้ไข่เจียวกับไอ้เตี้ยมันหน่อย แต่เสียดายมันไข้ซะก่อน"

"ไอ้ปาร์ตี้กับเพื่อนนี่ไม่เท่าไหร่หรอกครับ นี่ปาร์ตี้กับน้องรมมี่ น้องเหมย มีน้องน้ำหวานด้วยนะพี่"

"โห...มาเป็นกิ๊ฟเซ็ตเลยนะ เอาๆ รีบลากเก่งเข้าห้องไปเถอะ เดี๋ยวไอ้เตี้ยมันรอนานแล้วจะวีนเอาซะก่อน"

"ครับๆ"

ต่างคนต่างก็ทำภารกิจของตัวเอง เซนลากเก่งเข้ามาในห้องนอนของเก่ง ทำการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เป็นอย่างดี ส่วนโตโน่ก็รีบออกไปซื้อยาให้ตัวเล็กของเขา

เมื่อโตโน่มาถึงที่ห้องของริท ก็รีบเอายาน้ำที่ซื้อมาไปให้ริท หลังจากริทไม่ยอมกินยามาตั้งแต่ตอนเย็น จนไข้ขึ้นโตโน่จึงล็อคคอจับหยอดใส่ปากจนได้

"ไอ้เตี้ย!! กินดีๆซะตั้งแต่แรกฉันก็ไม่ต้องรุนแรงกับแกหรอก"

"ก็ผมไม่ได้เป็นอะไร"

"ตัวร้อนอย่างกับน้ำต้มสุกยังบอกไม่เป็นไรเนี่ยนะ?"

"เอาน่ะ นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วพี่ไปนอนเถอะ"

"ไม่เอา เกิดตอนกลางคืนแกตอนชักตาเหลือกขึ้นมาทำไงล่ะ"

"พี่เป็นห่วงผมเหรอ"

"ป๊าว ฉันเนี่ยนะจะห่วงแก ฉันอยู่ข้างห้องแกแล้วกลัวแกมาหลอกผีฉันต่างหากเล่า แกนี่หลงตัวเองไม่ใช่เล่นเลยนะ ไอ้เตี้ย"

"พี่สูงก็แก้ตัวน้ำขุ่นๆได้ขั้นเทพเลยนะ"

"ขอบคุณที่ชม- -"

ทั้งสองหัวเราะกันในใจ แต่ก็ยังมีใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มอยู่ลางๆ ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยกันทั้งคู่จนเช้า แสงแดดอ่อนส่องลอดมาตามรอยแยกของผ้าม่าน ทำให้โตโน่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าริทไม่ได้อยู่บนที่นอน

"อ้าว ไอ้เตี้ยมันไปไหนว๊ะเนี่ย??"

พูดจบโตโน่ก็หันไปเจอกระดาษโน๊ตที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูพลางเดินออกจากห้องมา

'ริททำอาหารเช้าไว้ให้อยู่บนโต๊ะนะ วันนี้ริทรีบไปสอบอ่ะฝากพี่ดูริวจิลูกรักของริทด้วยล่ะ!!'

โตโน่วางกระดาษโน๊ตลงที่โต๊ะอาหาร มีข้าวไข่เจียววางอยู่ทำเอาโตโน่อดขำไม่ได้

"ไอ้เตี้ยมันคิดจะกินแค่ข้าวไข่เจียวอย่างเดียวใช่มั้ยเนี่ย??"

แต่ถึงจะพูดแซวยังไงโตโน่ก็กินข้าวไข่เจียวของริทจนหมดจาน แล้วออกมาเคาะประตูห้องเต้ยเพื่อจะไปหาริวจิ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เพียงไม่นานก็มีเด็กชายวัยสี่ขวบเปิดประตูออกมาแล้วกระโดดเข้าใส่ทันที

"โอ๊ย!! ริวจิ พี่โน่เจ็บนะ"

"แม่ล่ะครับ"

"วันนี้แม่ไปสอบ เดี๋ยวตอนบ่ายๆก็คงจะกลับแล้วล่ะ ริวจิต้องอยู่กับพ่อก่อนนะ"

"ครับพ่อ"

พูดเสร็จริวจิก็ลากโตโน่เข้าไปในห้องทันที ห้องของเต้ยจัดอยู่ในสภาพเรียบร้อยถึงเรียบร้อยมาก สีที่โดดเด่นเห็นจะเป็นสีเขียวที่มองแล้วสบายตา เหมาะกับคนป่วยอย่างริวจิ

"แล้วป้าเต้ยล่ะครับริวจิ"

"ป้าเต้ยไปหาหมอ"

"อ้าว ป้าเต้ยเป็นอะไรอีกล่ะครับ"

ริวจิทำหน้านิ่งๆไปก่อนจะเดินหยิบอัลบัมรูปในกล่องสีดำกล่องใหญ่มาให้โตโน่

"นี่รูปแม่ริวจิ!! นี่รูปป้าเต้ย นี่ริวจิ"

ริวจิยังคงเปิดอัลบัมรูปให้โตโน่ดูไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นสายตาของโตโน่ก็พลันเหลือบไปเห็นรูปของตัวเองถ่ายคู่กับหญิงสาวคนหนึ่งที่ริวจิเรียกว่าแม่

"เอ๊ะ! นี่พ่อนี่!!" ริวจิร้องขึ้น

"ใช่...นี่มัน...ฉันไปถ่ายรูปกับผู้หญิงคนนี้ตอนไหน??"

"อ้าว พ่อความจำเสื่อมหรือไง...ถ่ายรูปกับแม่ริวจิยังจำไม่ได้อีก"

โตโน่พยายามดูรูปของตัวเองใกล้ๆแต่ดูเท่าไหร่เก็จำไม่ได้ว่าไปถ่ายรูปกับผู้หญิงคนนี้ตอนไหน จนกระทั่งเต้ยเดินเข้ามาในห้อง

"คุณโตโน่!?"

"เอ่อ...ผมมาหาริวจิน่ะครับ"

"อ๋อ...ค่ะ เมื่อเช้าฉันไปเคาะประตูห้องของคุณ แต่คุณไม่ได้เปิดฉันเคยคิดว่าคุณยังไม่ตื่น ก็เลยปล่อยให้ริวจิอยู่ในห้องคนเดียว ไม่คิดว่าคุณจะมาหาริวจิที่นี่"

"ครับ ผมไปอยู่ห้องไอ้เตี้ย...เอ่อ ริทน่ะครับ" โตโน่คงชินกับการเรียกฉายาแบบตรงตัวของริทจนลืมไปว่าคนอื่นอย่างเต้ยไม่รู้จักฉายานี้ "แล้วเต้ยไปไหนมาเหรอ"

"ไปเอายาให้ริวจิน่ะค่ะ ริวจิต้องทานยาเป็นประจำ เลยต้องไปเอาทุกเดือน"

"น่าสงสารริวจินะครับ ในขณะที่เพื่อนวัยเดียวกันเที่ยววิ่งเล่นกับเพื่อนเยอะแยะมากมาย แต่ตัวเองกลับต้องมานั่งกินยาแถมไม่มีเพื่อนเล่นอีกต่างหาก"

"ค่ะ" 

"ผมว่าจะพาริวจิไปทำบุญน่ะครับ"

"ดีเลยค่ะ ฉันจะได้ไปทำบุญให้เตยน้องสาวของฉันด้วย"

โปรดติดตามตอนต่อไป