hidden love คอนโดหลอนซ่อนรัก {โน่ริท}{เก่งเซน}

ลำดับตอนที่ #7 : ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

ตอน 7
ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

       หลังจากที่เต้ยร้องห่มร้องไห้เสียใจเรื่องริวจิก็เป็นลมไป จนหมอต้องสั่งให้นอนพักให้น้ำเกลือจนหมดกระปุก เซนกลับไปที่คอนโดเพื่อไปบอกข่าวร้ายที่สุดกับทุกคนหลังจากที่ไม่ได้ไปเรียน เมื่อทุกคนรู้เรื่องก็ตกใจและช้อคไปชั่วขณะยกเว้นริท ที่ปกติจะเป็นคนอ่อนไหวง่าย แต่ทำไมวันนี้เขาจึงดูเย็นชานัก

"ริท...แกไม่อึ้งบ้างเหรอว๊ะ" เซนหันไปถามแต่ริทไม่ยอมตอบกลับ "ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ แกโกรธอะไรพี่โตโน่เขานักหนา"

"มันเรื่องของฉัน!!" ริทหันมาตวาด

"ริท...แกไม่เคยเป็นแบบนี้นะ แกเปลี่ยนไปมากนะเว้ย" เก่งเตือนสติ

ทุกคนมองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการเสียมารยาท ได้แต่ชวนกันไปหาเต้ยที่นอนป่วยอยู่กับร่างของริวจิที่ไร้วิญญาณ

"ไปด้วยกันนะริท จะได้ไปเยี่ยมเต้ยด้วยกัน" เซนชวน

"ไม่ไป พรุ่งนี้ริทมีสอบ จะอ่านหนังสือ"

พูดจบริทก็เดินหนีไปแต่โดนไอซ์ขวางตัวไว้ได้ทัน

"ไม่ไปก็ต้องไป!!"

ไอซ์ล็อคคอริทแล้วลากออกมาจากคอนโด เปิดประตูรถของตนเองแล้วยัดริทเข้าไปในนั้น โดยมีเกรซกับเกตคอยกันทั้งสองข้าง ไม่ให้ริทกระโดดลงจากรถได้

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล เซนก็พาทุกคนไปที่ห้องของเต้ยและกำลังจะเคาะประตูแต่เก่งห้ามไว้

"อย่าเคาะเลย เผื่อเต้ยนอนอยู่"

เซนพยักหน้าเบาๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือโตโน่กำลังจับมือเต้ยขึ้นมาแนบกับแก้มของตัวเอง ทำเอาริทถลึงโตขึ้นมาแต่ไม่ได้แสดงอาการใดๆ

"เฮ้ย!!"

เสียงของเซนกับเก่งที่ดังประสานเสียง ต้องทำให้โตโน่รีบวางมือของเต้ยลงแล้วลุกขึ้นยืน ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มากันแล้วเหรอ"

"เต้ยเป็นยังไงบ้าง" เกรซเริ่มถาม

"อ๋อ ยังไม่ตื่นเลย"

"แล้วริวจิล่ะ??"

"จริงสิ ฉันยังไม่ได้เห็นหน้าริวจิเลยนี่"

ครืด ครืด~!

"นั่นมันโทรศัพท์ของเต้ยหรือเปล่าคะ"

แกรนด์พูดพลางชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือบนหัวเตียง โตโน่จึงหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่เมมชื่อไว้ว่า 'อาหมอ' ทุกคนลงความเห็นให้โตโน่เป็นคนรับสายทางสายตา ยกเว้น ริท!!

"สวัสดีครับ"

- ฮัลโหล นี่เบอร์คุณเต้ยใช่หรือเปล่าครับ -

"ใช่ครับ แต่เต้ยเธอเป็นลมผมเป็นเพื่อนเต้ยครับ"

- อ๋อ...แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับน่ะ -

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ เธอเสียใจจนเป็นลมไป"

- ครับๆ บอกเธอด้วยนะครับว่าริวจิอยู่กับผม ยังไงให้มารับริวจิที่ห้องตรวจหมอวิสุทธิ์นะครับ -

"ครับ ได้ครับ"

- ขอบคุณมากครับ -

ตืด ตืด ตืด

"ใครโทรมาเหรอ??" เซนถาม

"แฟนโทรมาล่ะสิ" ริทพูดอย่างลอยหน้าลอยตา

"ฮึ่มม์ หมอน่ะ บอกว่าริวจิอยู่กับเขา"

"ริวจิ!" เสียงของเต้ยดังขึ้น

"เต้ย เต้ย! คุณเป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้หมอเขาโทรมา บอกว่าริวจิอยู่กับหมอให้ไปรับด้วย...ที่ห้องตรวจ"

"ฉันจะไปหาริวจิ"

"คุณนอนอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องริวจิเอง"

"เอ๊ะ!! พี่โตโน่ครับ ทำไมต้องเอาศพไปไว้ที่ห้องตรวจ แล้วนี่มันจะสามทุ่มอยู่แล้วนะ ทำไมหมอต้องรีบร้อนให้เอาริวจิมาตอนนี้ด้วยล่ะ?" เซนสงสัย

"นั่นน่ะสิ ปกติแล้วต้องรอให้เช้าก่อนไม่ใช่เหรอ ถึงจะไปเอาออกมาแล้วส่งไปที่วัดน่ะ" เกตเสริม

"หรือว่า...ริวจิ จะยังไม่ตาย!"
 
"ไอ้ไอซ์!! ก็หมอบอกอยู่ว่าริวจิไปแล้ว แกไม่ต้องพูดมากเลยเดี๋ยวฉันไปคุยกับหมอเอง"

พูดเสร็จโตโน่ก็ตบหัวไอซ์ไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาริทที่ยื่นอยู่หลังสุดแล้วคว้ามือริทออกไป

"พี่โน่ ปล่อยริทนะ"

"แกมากับฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

"ริททำอะไรผิด ทำไมต้องรุนแรงกับริทจังล่ะ!?"

"อย่างแกต้องมาตรการซาดิสว่อย!!" โตโน่หยุดชะงักก่อนจะพลักริทไปติดกำแพงแล้วเอามือทั้งสองยันกำแพงไว้ "แกโกรธอะไรฉัน"

"ป๊าว"

"ป่าวแล้วทำไมทำแบบนี้ ไม่สนใจฉัน คอยจะกัดฉันตลอด ฉันพูดด้วยแกก็ทำเมิน รู้มั้ย!!มันเสียใจนะเว้ย"

"พี่เสียใจเป็นด้วยเหรอ"

"ไอ้เตี้ย!! ถ้าแกยังไม่บอกเหตุผลมาดีๆ ฉันจะจูบแกเดี๋ยวนี้"  ริทถึงกับตาโตเมื่อได้ยินคำนั้น รีบเอามือมาปิดปากของตนทันที ไม่รู้ว่ากลัวโดนจูบหรือจะสื่อว่าไม่บอกจะได้โดนจูบ>//<  "1...2..."

"ผมชอบพี่!!"

"..."

พูดจบริทก็พลักโตโน่ออกไปแล้วเดินหนีทันที ส่วนโตโน่ก็ยังอึ้งกับคำที่ริทบอกมา ตอนนี้หัวใจของโตโน่ที่เต้นอย่างโรยรินเริ่มเต้นเป็นจังหวะเดียวกับริทที่เต้นแบบรัวเร็ว หัวใจของทั้งคู่คงเป็นจังหวะเดียวกันแล้วสินะ โอ๊ย!!เขินแทน

เมื่อโตโน่ได้สติจึงรีบไปวิ่งไปเดินข้างๆริท แต่ก็ยังไม่มีบทสนทนาใดๆในระหว่างการเดินลงไปชั้นล่างที่ห้องของหมอวิสุทธิ์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

โตโน่เป็นคนเริ่มเคาะประตูก่อนที่จะเปิดออกไป เผยให้คนบุคคลที่ทั้งคู่ถึงกับช็อค!!

"ริวจิ!!"

ทั้งคู่พูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ริวจิซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องของหมอวิสุทธิ์ ริวจิยังไม่ตาย ริวจิยังมีชีวิตอยู่นี่ แล้วที่หมอคนนั้นบอกว่าริวจิเสียแล้วล่ะ- -?

"หมอต้องขอโทษแทนคุณหมออีกท่านด้วยนะครับ เมื่อตอนสายมีอุบัติเหตุมาจึงอาจจะทำให้มีการเข้าใจผิดน่ะครับ ดีนะที่หมอบังเอิญเดินไปทำธุระที่ห้องฉุกเฉินเข้า หมอจึงคิดว่าพวกคุณคงเข้าใจผิดกัน"

"แล้วหมอรู้จักกับเต้ยเหรอครับ" โตโน่ถาม

"หมอเป็นอาแท้ๆของเต้ยแล้วก็เป็นเจ้าของไข้ริวจิเองน่ะครับ คุณเต้ยเธอพาริวจิมาหาหมอทุกนัดเลยนะครับ เธอคงรักหลานของเธอมาก"

"ต้องขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับ ทำเอาผมหัวใจแทบวาย เนี่ยแหละนะความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย " โตโน่พูด

"ริวจิคือความจริงก็เลยไม่ตาย" ริทเสริม

หลังจากที่ได้ตัวริวจิมาแล้ว ริวจิก็จัดการจูงมือโตโน่กับริทคนละข้างแล้ววิ่งไปตามทางที่โตโน่บอก

"เลี้ยวซ้ายๆ แล้วตรงไปเลย...นั่นแหละๆ"

"โอ๊ย เบาๆสิครับริวจิ พี่ริทเจ็บนะครับ"

"ริวจิขอโทษริวจิจะไม่ทำให้พี่ริทเจ็บอีกแล้ว"

ริวจิหยุดชะงักพร้อมกับพูดอย่างหน้าเศร้า ทำเอาริทต้องก้มลงมากอดแน่นๆ

"ริวจิไม่ต้องขอโทษพี่นะ พี่ไม่เจ็บหรอกพี่พูดเล่นไปงั้นเองแหละ ริวไปต่อสิจะได้ไปหาป้าเต้ยไง"

"ครับแม่"

"เฮ้ย!! พี่ริทไม่ใช่แม่ริวจินะครับ พี่ริทเป็นผู้ชาย"

"ฉันเป็นพ่อแกเป็นแม่ เหมาะกันดีแล้วนี่หว่า พ่อสูงเป็นเสาไฟฟ้าแม่เตี้ยเป็นหลักกิโล ฮ่าๆ"

"นี่พี่โน่หลอกด่าริทใช่มั้ย"

"ป๊าว" โตโน่ทำลอยหน้าลอยตาล้อเลียนริทกลับบ้าง

"ฝากไว้ก่อนเถอะพี่โน่ กลับคอนโดล่ะน่าดู!!"

"จะฝากประจำหรือออมทรัพท์ล่ะ??"

ริทหน้าบึ้งก่อนจะจูงมือริวจิที่ยืนฟังอยู่เดินไปยังห้องของเต้ย เอาล่ะนะ ความรักของโตโน่กับริทเริ่มเข้ามาแล้ว เนี่ยแหละนะ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

โปรดติดตามตอนต่อไป