hidden love คอนโดหลอนซ่อนรัก {โน่ริท}{เก่งเซน}

ลำดับตอนที่ #6 : ริวจิ ดีเอ็นเอบนหน้า

ตอน 6
ริวริ ดีเอ็นเอบนหน้า

เช้าวันรุ่งขึ้นเต้ยเอาริวจิไปฝากโตโน่ไว้ตั้งแต่หกโมงเช้า เพราะเธอต้องไปที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า และรู้สึกว่าริวจิจะเข้ากับโตโน่ได้ดี พอเจ็ดโมงโตโน่จึงพาริวจิลงมาที่ร้านกาแฟของเซนที่มีเก่งคอยยืนกำกับ(หัวใจ)>O<

"โห...พี่โตโน่ พาลูกมาแต่เช้าเลยนะ" เซนแซว

"ไม่ใช่ลูกเว้ย!! แล้วนี่ไม่ไปเรียนเหรอเนี่ย?"
 
"อ๋อ ผมมีเรียนช่วงบ่ายน่ะก็เลยมาเปิดร้านก่อน"

โตโน่พยักหน้ารับก่อนจะหันไปอุ้มริวจิมานั่งบนตัก ทันทีที่ริวจิอยู่บนตักริทก็โผล่ออกมาจากลิฟท์พอดี แต่วันนี้ริทมีสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ รีบเดินฉับๆทันทีที่เห็นโตโน่

"อ้าวริท!! ไปเรียนแล้วเหรอ" โตโน่ตะโกนทักริทแต่ริทแค่หันมามองแล้วหันกลับไป "ริทๆ เดี๋ยวก่อน"
โตโน่วางริวจิลงบนโซฟาสีแดงแสนนุ่ม โดยมีเซนและเก่งที่ผละจากการเตรียมร้านเข้ามาช่วยดูแลริวจิแทน

"ริท! แกเป็นอะไรว๊ะ ฉันทักก็ไม่ยอมทักตอบ"

"ป๊าว~" ริทลอยหน้าลอยตาพูด

"ป่าวแล้วทำไมเดินหนีฉันล่ะ!?"

"ริทรีบ" ริททำท่าจะหันหน้าออกแต่โตโน่รั้งไว้

"นี่...ฉันรู้นะเว้ยว่าแกโกรธฉันเรื่องที่ฉันไปจีบน้องเต้ยของแกอ่ะ แต่แกยังเรียนไม่จบแกไม่ควรมีแฟน"

"เหตุผลอะไรของพี่"

"นี่พี่หวังดีนะเว้ย"

"หวังดีประสงค์ร้ายเหรอ!"

"ทำไมแกถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ว๊ะ ถึงฉันจะเพิ่งมาอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ฉันก็พอจะรู้ว่าแกเป็นคนยังไง แกเป็นน้องที่ดีมากสำหรับฉันนะเว้ย"

"แต่ผมไม่อยากเป็นน้อง!!"

พูดจบริทก็เดินหนีไปทันที ทำเอาโตโน่งงไปสักพักกับคำพูดของริทเมื่อสักครู่ ก่อนจะตบหน้าตัวเองดูว่านี่มันคือความฝันหรือเปล่า

"ก็ไม่ฝันนี่หว่า แล้วไอ้เตี้ยนั่นมันพูดอะไรของมัน"

"พ่อ~!" เสียงริวจิดังขึ้น

"ครับ" โตโน่ขาน

ไม่นานนักทั้งไอซ์,เกรซ,เกต,กันและแกรนด์ก็ยกขโยงกันมาที่ร้านของเซน เมื่อเห็นริวจิทุกคนก็เข้ามาหยิกทีละฉึกของฉึก

"อย่าหยิกมาสิครับ แก้มริวจิช้ำหมด" ริวจิพูดพลางตักเค้กเข้าปาก

"แหม! ช่างพูดนะจ๊ะ" เกตพูดอย่างเอ็นดู

"เอิ่ม...เกตพี่ไปเรียนก่อนนะ"

"อื้มม์"

ทั้งกันและแกรนด์ไปเรียนด้วยกันเป็นวันแรก นี่ถ้าไม่รู้จักกันจริงๆคงคิดว่าเป็นแฟนทางม้าลายกันแล้วหล่ะนะ ส่วนเก่งก็ต้องไปคนเดียวเพราะวันนี้เซนมีเรียนแค่ตอนบ่าย

"พี่เก่งคะ!!"

"หยึ๋ย~! ยัยเกต เธอผีเข้าเหรอ- -?"

"อะไรล่ะ มาว่าเกตผีเข้า"

"ก็เธอเคยเรียกฉันเพราะๆแบบนี้ที่ไหนล่ะ"

"คือวันนี้พี่เก่งว่างตอนบ่ายใช่มั้ยคะ?"

"ใช่! ทำไม"

"พาเกตไปเที่ยวหน่อยสิ นานๆทีเกตจะกรุงเทพฯ นะนะนะ" เกตอ้อน

"นั่นไง- -" เก่งทำท่าคิดอยู่นานก่อนจะกลั้นใจตอบเพราะเสียงรบเร้าจากน้องสาวเพื่อน "เออก็ได้"

"เย่!!"

"แต่อย่าไปไหนไกลนะ" เซนพูดแทรกเข้ามา

"อั้นแหน่ะ!! หึงซะด้วย" เกตแซว

หลังจากที่ทุกคนออกไปทำธุระของแต่ละคนแล้ว ริวจิจึงอยู่กับโตโน่และเซนกันแค่สามคน ในคอนโดหลอนๆนี่ - -;

"พ่อ...ริวจิง่วงนอน"

"งั้นนอนตักพ่อนะ"

มือหนาที่ตบลงบนหน้าขาก่อนที่หัวเล็กๆจะล้มลงที่ตักของโตโน่ ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นซะจริงๆ ยิ่งโตโน่ลูบหัวริวจิเบาๆแล้วมันเหมือนพ่อกล่อมลูกน้อยให้นอนหลับ>.,<

"พี่โตโน่...นี่พี่จะปล่อยให้ริวจิเรียกพี่ว่าพ่ออย่างนี้หน่ะเหรอ"

"ริวจิกำลังไม่สบาย ปล่อยเขาไปเถอะ เขาไม่มีพ่อมาตั้งแต่เด็กๆแม่ก็พาลมาจากไป ความอบอุ่นจากป้าคนเดียวน่ะคงไม่พอหรอก"

"ถ้าคิดอย่างนี้กันทุกคนก็ดีเนอะ"

"ฉันไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนที่ท่านยังอยู่ท่านก็ทำแต่งาน งาน งาน แล้วก็งาน ฉันรู้ดีว่าขาดความอบอุ่นน่ะเป็นยังไง จนกระทั่งท่านล้มละลายแล้วเสียไปฉันก็เหมือนไม่มีทุกสิ่ง"

"พ่อครับ...ริวจิไม่ง่วงแล้ว"

"อ้าว แล้วริวจิจะทำอะไรล่ะ" เซนถาม

"ริวจิอยากไปหาแม่..."

o_o นี่คือหน้าของเซนกับโตโน่ที่ต่างคนต่างอึ้ง เลือดที่ไหลออกมาจากจมูกเล็กของริวจิทำเอาโตโน่และเซนช็อคอีกครั้ง รีบพาริวจิส่งโรงพยาบาลทันที โดยมีเซนเป็นคนขับรถให้

"ริวจิ!! ริวจิ!! ริวจิอย่าเพิ่งยอมแพ้นะครับ ริวจิต้องสู้นะ"

"ริวจิอยากไปหาแม่..."

"ริวจิอย่าพูดอย่างนี้สิ!! พ่อใจไม่ดีเลย"

และตลอดทั้งทางริวจิก็พูดแต่ว่า'อยากไปหาแม่' เลือดก็ทยอยไหลออกมาเรื่อยอย่างไม่มีวันหมด เมื่อมาถึงโรงพยาบาลริวจิก็โดนส่งเข้าห้องICUทันที โตโน่เดินไปมากระวนกระวายอยู่หน้าห้อง

"ทำไมไม่โทรหาเต้ยล่ะ?" เซนถาม

"ฉันไม่มีเบอร์เขา"

"เดี๋ยวเซนจัดให้"

พูดจบเซนก็จัดการโทรไปที่เค้าเตอร์ของคอนโด ให้หาข้อมูลของห้อง1031จนได้เบอร์มาให้โตโน่ โตโน่ไม่รอช้าจัดการโทรหาทันที

"ฮัลโหลเต้ย! ผมโตโน่นะ"

-อ๋อค่ะ มีอะไรเหรอคะ-

"ริวจิ! ริวจิ!"

-ริวจิ! ริวจิเป็นอะไร- เสียงปลายสายร้องกระวนกระวาย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"ริวจิอยู่ที่โรงพยาบาลครับ ถ้าคุณว่างแล้วช่วยมาที่โรงพยาบาลนะ"

เซนที่ยืนฟังอยู่ใกล้ก็ได้แต่เอาใจช่วยให้ตอนที่คุยอยู่เต้ยจะว่างมาที่โรงพยาบาล เมื่อโตโน่คุยจบก็ไม่มีบทสนทนาใดๆอีกเลย จนกระทั่งเต้ยมาที่โรงพยาบาล

"คุณโตโน่!! ริวจิเป็นอะไรคะ"

"อยู่ดีๆริวจิก็ร้องอยากจะหาแม่ แล้วเลือดกำเดาก็ไหลไม่หยุดเลย ผมกับเซนเลยพามาส่งโรงพยาบาล"

"ริวจิ!"

เต้ยทรุดลงนั่งบนเก้าอี้สีสดใส ช่างขัดกับอารมณ์ของคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เสียจริงๆ หยดน้ำใสๆเริ่มไหลรินออกจากดวงตา โตโน่และเซนก็ไม่รู้จะปลอบเธออย่างไรดี จึงได้แต่นั่งเงียบรอผู้รู้จริงออกมาบอกข่าวดี

"เตย...ช่วยริวจิด้วยนะ ถ้าริวจิไม่อยู่แล้วฉันจะอยู่กับใคร ฮึก ฮือออ~!"

"ริวจิเข้มแข็งนะครับ ยังไงริวจิก็ต้องสู้เพื่อคุณอยู่แล้ว" โตโน่พูด

แก๊ก~!

ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นแพทย์ที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวเดินออกมาด้วยหน้าตาอันแสนเศร้า

"คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่มั้ยครับ"

"ค่ะ ฉันเป็นป้าค่ะ"

หมอทำหน้างงๆสักพักก่อนจะพูดตามสไตล์ของละครไทย

"หมอทำเต็มที่แล้ว แต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตคนไข้ไว้ได้ หมอเสียใจด้วยนะครับ"

จบคำนั้นหมอก็เดินจากไปแบบไม่แคร์สื่อ ทิ้งไว้ให้คนเป็นป้าสะอึกสะอื้นลมแทบจับ หลานชายอันเป็นที่รักของเธอได้จากไปแล้ว ริวจิได้ไปหาแม่สมใจ ทิ้งให้คนที่อยู่เฝ้าร่ำไห้

"ผมเสียใจด้วยนะครับ" เซนพูด

"ริวจิ!! ริวจิฟื้นขึ้นมาก่อนสิ"

"ริวจิไปสบายแล้วนะครับ ต่อไปนี้คุณจะได้ไม่ต้องกังวลไง"

"ริวจิคือชีวิตของฉัน ขาดริวจิไปฉันจะอยู่ยังไง ฉันเสียน้องฉันไปไม่พอฉันยังต้องเสียหลานไปอีก"

น้ำตาลูกผู้ชายกำลังเอ่อล้นแทบจะไหลออกมาเต็มที ถึงโตโน่จะไม่ได้สนิทกับริวจิมากนัก แต่เวลาที่เขาอยู่ใกล้ริวจิแล้วได้ยินริวจิเรียกเขาว่า'พ่อ' เขาก็รู้สึกว่าเขามีค่ามากพอที่จะอยู่บนโลกต่อไปได้

โปรดติดตามตอนต่อไป >> > ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย