ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้เตี้ยเป็นเหตุ!!
Miny Ann
ตอน 3
ไอ้เตี้ยเป็นเหตุ
"อ๊ากกกกกกส์ ไอ้เตี้ย!!"
"โอ๊ยๆๆ พี่โน่"
ตุ๊บ!!
"TT6TT" << ริท
"O_O" << โตโน่
ร่างเล็กๆลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นข้างเตียง เพราะโดนแรงถีบจากขาที่ยาวกว่า หน้าที่บอกบุญไม่รับทำเอาคนถีบทำตัวแทบไม่ถูก
"นี่พี่โน่ถีบผมทำไม!?"
"แล้วแกมานอนกอดฉันได้ไง!?"
"ก็เมื่อคืนมันหนาวอ่ะ อีกอย่างหมาข้างล่างคอนโดมันก็หอนทั้งคืนด้วย ผมเลยมาหาไออุ่น..."
"พอๆ ได้ยินแล้วฉันจะอ๊วกออกมาเป็นดอกพิกุล อ้อมกอดฉันไร้ไออุ่นว่อย!!"
"จริงเหรอ?? แต่เมื่อคืนมันอุ่นแบบ...แบบ..."
"แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แกกะจะให้ฉันอ๊วกออกมาเป็นดอกพิกุลจริงๆใช่มั้ย!?"
ริททำเป็นไม่สนใจไม่ฟังอะไรทั้งนั้น และโตโน่ก็เพิ่งจะรู้ว่าการทำเป็นหูทวนลมนี่ก็สื่อถึงความหน้าด้านไปอีกแบบ
"เออพี่โน่...วันนี้วันเสาร์ออกไปเที่ยวกันนะ"
"ไม่!! แกไม่มีเรียนหรือไง"
"เอ้า! ก็เพิ่งบอกไปว่าวันนี้วันเสาร์ แต่ถ้ามีก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะผมก็ไม่ค่อยได้เข้าเรียนอยู่แล้ว^^"
"ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อ"
"หนี้อะไร??"
"แกไม่ต้องรู้หรอก" โตโน่หันไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวที่วางอยู่ในตู้มาพาดไว้บนไหล่ และทำท่าเหมือนจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่ริทวิ่งไปรั้งแขนไว้ได้ทัน
"บอกหน่อยนะ เผื่อผมจะช่วยได้ไง"
"แกช่วยไม่ได้หรอก กลับห้องแกไปเลยไป๊"
"บอกหน่อยสิ่ นะนะ"
"ดูปากฉัน ไม่!!"
"ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมไปรออยู่ร้านพี่เซนนะ พี่โน่ไปไหนริทไปด้วย"
"เอ้า! แล้วนี่แกไม่อยากรู้แล้วเหรอ??"
"ผมอยากรู้จนไม่อยากรู้แล้ว"
พูดเสร็จริทก็เดินออกจากห้องของโตโน่แบบหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้O_o แต่โตโน่กลับหัวเราะเบาๆอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเขินหรือว่าขำริทกันแน่
"ไอ้เด็กบ้า!!"
เวลาผ่านไปนานแสนนาน เมื่อริทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบมาที่ร้านของเซนทันที
"เซน!! กันล่ะ?"
"อ๋อ...ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว"
"แล้วเก่งล่ะ?"
"เห็นบอกว่าจะไปรับเกตน้องของกันมาที่คอนโดน่ะ"
"หืมม์ กันมีน้องด้วยเหรอ?"
"ก็เกตที่ชอบทะเลาะกับเก่งเมื่อปีที่แล้วไง ไม่รู้ว่าคู่นี้เขาเป็นคู่แค้นกันมาตั้งแต่ชาติไหน เจอหน้ากันทีไรนะเหมือนได้ดูการโต้วาทีซะไม่มีผิด" เซนเปรียบ "นั่นไง...ซี้แกมาโน่นแล้ว"
ร่างสูงขาวที่สวมเสื้อสีดำกับกางเกงยีนส์เดินออกมาจากลิฟท์ ริทเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที อย่างกับเด็กหลงแม่อย่างไงอย่างงั้น
"คิดเหรอ ว่าใส่แว่นดำแล้วผมจะจำไม่ได้อ่ะ" ริทกระชากแว่นตาดำของโตโน่ออก
"โอ๊ย!! ฉันจะบ้าตาย แกจะเลิกเกาะฉันสักห้านาทีแกจะตายมั้ย ทำอย่างกับฉันเป็นอ๊อกซิเจนขาดไปแล้วจะตาย"
"พี่โน่ไม่ได้เป็นอ๊อกซิเจนหรอก พี่โน่เป็นเหมือนน้ำ นิ่งๆจืดๆไม่มีรสชาดแต่ก็ขาดไม่ได้>.,<"
"แหม! เดี๋ยวก็โดนน้ำกรดราดหน้าหรอกไอ้เตี้ย!!"
"..."
"ฉันจะไปข้างนอก ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ก็ผมจะไปด้วยไง"
โตโน่ไม่ฟังรีบเดินไปที่รถมินิคูเปอร์สีแดงป้ายทะเบียนสวยของตัวเองทันที ริทถือวิสาสะเข้าไปนั่งโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของรถ
"ไอ้เตี้ย!! แกลงไปเลยนะฉันจะไปธุระ"
"ก็บอกว่าจะไปด้วยไง ไปด้วยๆๆ"
"เออ! แต่แกห้ามวุ่นวาย ห้ามสงสัย ห้ามถาม ห้ามเถียง ห้ามคิด ห้ามตายในรถฉันด้วย!!"
"คร๊าบบบ"
ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆ จะมีก็แต่เสียงวิทยุที่มีแต่เพลงรักเท่านั้นที่พอจะกลบเกลื่อนความเงียบไปได้บ้าง
'ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่!! ชูวับ ชูวับ'
"โอ๊ยย ย!! เพลงบ้าบออะไรชอบก็จีบ"
"เฮ้ย!! พี่โน่เพลงออกจะเพราะ"
"เพลงหงส์เหนือมังกรยังจะเพราะกว่า"
"อ๋อ! เพลงนิยามคำว่าพอใช่มั้ย"
"ไม่! เพลงไม่เคยมีใครมารักว่อย เกิดมาไม่เคยมีใครมารักก็เลยไม่รู้วิธีจะรัก ไม่เคยรู้จัก..."
"พอๆๆ ลำบากหู"
"ไอ้เตี้ย..."
"คร๊าบบบ"
"ถึงแล้ว!! แกนั่งรออยู่ในรถนะไม่ต้องออกไป"
ริทพยักหน้าแทนคำตอบ สายตาสอดส่องไปทั่วทุกซอกทุกมุม เอ๊ะ!!นี่มันที่ไหน? แล้วนั่นมันตัวอะไร?
"พี่โน่รู้จักกับคนพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย มาเฟียชัดๆ" ริทพูดอยู่คนเดียวในรถ
ขาสั้นๆเล็กๆก้าวลงมาจากรถ มองดูภายนอกไปรอบๆ ตึกแถวที่ไม่ค่อยมีคนอยู่และปกคลุมไปด้วยหญ้าเส้นเล็กเส้นใหญ่ - -'
"เฮ้ย!! เอ็งเป็นใคร!?" ชายร่างฉกรรจ์ยกปืนขึ้นประจันหน้ากับริท
"เอ่อ...คือผมมากับพี่โตโน่อ่ะครับ"
"เฮ้ย..."
ชายร่างฉกรรจ์หันไปพยักหน้ากับลูกน้อง ก่อนที่ลูกน้องประมาณสองคนจะเดินมาล็อคตัวริทแล้วลากเข้าไปในอาคารร้างนั่น
"แกจับฉันมาทำไม!! แล้วพี่โตโน่อยู่ไหน??"
"นายครับไอ้เด็กนี่มันบอกว่ามันมากับไอ้โตโน่ จะจัดการกับมันยังไงดีครับ"
ชายฉกรรจ์ที่เดินนำมาโทรศัพท์เข้าไปหาใครคนหนึ่งที่เรียกว่า'นาย' คงจะเป็นเจ้านายของผู้ชายถึกทั้งสามคนนี่ ริทมีสีหน้าหวาดระแวงแต่ไม่แสดงออกมากนัก ไม่รู้ว่ากลัวไอ้พวกนี้หรือว่ากลัวโตโน่กันแน่
"ยิงทิ้งเลยเหรอครับ...ครับ...ได้ครับ"
"พวกแกจะฆ่าฉันเหรอ!?"
"เออสิ่ว๊ะ" ชายฉกรรจ์หันมาตะคอกใส่ริท
"พี่โน่ พี่โน่อยู่ไหน?? ช่วยริทด้วยยยย"
ตึกๆๆๆ เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นของตึก ขายาวก้าวลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
"แกปล่อยน้องฉันนะเว้ย!!"
พูดจบริทก็โดนปล่อยตัวออกแล้วโดนเหวี่ยงมาหาโตโน่อย่างแรง
"แกไปมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ลักษณะไม่ได้ความสูงจากแกเลยนะ"
ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำ เดินลงมาจากด้านบนตึก ท่าทางจะเป็นคนที่ไอ้สามคนนั้นเรียกว่า'นาย'แน่ๆ
"ผมเพิ่งรู้จักมันน่ะ" โตโน่พูดไปก็ประคองริทไป
"ดี๊...ในเมื่อมีคนรู้ความลับของเรา ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไอ้โตโน่!!"
"เปลี่ยนใจอะไร!?"
"ภายในวันนี้ก่อนตะวันตกดิน แกต้องต้องเอาเงินมาคืนฉันทั้งหมด!"
"เงินตั้งสามแสน มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ??"
"ไม่หรอก แกก็ยืมน้องของแกมาสิ่!!"
"..."
"ก็ได้...ผมจะเอาเงินมาให้แทนพี่โตโน่เอง"
"ไอ้เตี้ย!! แกพูดอะไรของแก"
"ไม่เป็นไรพี่โน่ ผมพอมีอยู่บ้างน่ะ พวกเราจะไปกันได้หรือยัง!"
แปะ แปะ แปะ~!
"เป็นพี่น้องที่รักกันม๊ากมากกก เชิญ"
ริทลากตัวโตโน่ของมาจากอาคารร้างนั่นแล้วเดินขึ้นรถไป โตโน่หันมามองหน้าริทที่ทั้งใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมาตอนพูดกับไอ้พวกนั้น
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ใช้แกลงจากรถน่ะ!!"
"ก็ผมอยากรู้นี่"
"เพราะแกคนเดียวเลยไอ้เตี้ย ฉันถึงต้องจ่ายหนีมันเร็วขึ้น ฉันอุตส่าห์ต่อรองกับพวกมันเป็นอีกสามเดือนข้างหน้า เพราะแกทำให้มันเหลือแค่วันเดียว!!"
"แกผมก็บอกว่าจะจ่ายให้แล้วไง"
"ไอ้เตี้ย...แกไม่ต้องมาทำเป็นอวดรวย..."
"พี่โน่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นล่ะ ผมช่วยได้ก็ช่วยได้ไง"
"แล้วฉันจะคอยดู เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งวัน แกทำไม่ได้หรอก!!"
"ถ้าผมหามาไม่ได้แล้วพี่จะเป็นไง??"
"ฉันก็ตาย...แค่นั้นแหละ"
"~ไม่นะ พี่โน่รีบกลับไปที่คอนโดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ล้อรถเคลื่อนตัวช้าๆก่อนจะค่อยๆเร่งความเร็วตามอัตราที่กฏหมายกำหนด เพื่อกลับมาที่คอนโดตามที่ริทเป็นคนบอกไว้
"โอ๊ยๆๆ พี่โน่"
ตุ๊บ!!
"TT6TT" << ริท
"O_O" << โตโน่
ร่างเล็กๆลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นข้างเตียง เพราะโดนแรงถีบจากขาที่ยาวกว่า หน้าที่บอกบุญไม่รับทำเอาคนถีบทำตัวแทบไม่ถูก
"นี่พี่โน่ถีบผมทำไม!?"
"แล้วแกมานอนกอดฉันได้ไง!?"
"ก็เมื่อคืนมันหนาวอ่ะ อีกอย่างหมาข้างล่างคอนโดมันก็หอนทั้งคืนด้วย ผมเลยมาหาไออุ่น..."
"พอๆ ได้ยินแล้วฉันจะอ๊วกออกมาเป็นดอกพิกุล อ้อมกอดฉันไร้ไออุ่นว่อย!!"
"จริงเหรอ?? แต่เมื่อคืนมันอุ่นแบบ...แบบ..."
"แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แกกะจะให้ฉันอ๊วกออกมาเป็นดอกพิกุลจริงๆใช่มั้ย!?"
ริททำเป็นไม่สนใจไม่ฟังอะไรทั้งนั้น และโตโน่ก็เพิ่งจะรู้ว่าการทำเป็นหูทวนลมนี่ก็สื่อถึงความหน้าด้านไปอีกแบบ
"เออพี่โน่...วันนี้วันเสาร์ออกไปเที่ยวกันนะ"
"ไม่!! แกไม่มีเรียนหรือไง"
"เอ้า! ก็เพิ่งบอกไปว่าวันนี้วันเสาร์ แต่ถ้ามีก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะผมก็ไม่ค่อยได้เข้าเรียนอยู่แล้ว^^"
"ฉันจะหาเงินมาใช้หนี้แทนพ่อ"
"หนี้อะไร??"
"แกไม่ต้องรู้หรอก" โตโน่หันไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวที่วางอยู่ในตู้มาพาดไว้บนไหล่ และทำท่าเหมือนจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่ริทวิ่งไปรั้งแขนไว้ได้ทัน
"บอกหน่อยนะ เผื่อผมจะช่วยได้ไง"
"แกช่วยไม่ได้หรอก กลับห้องแกไปเลยไป๊"
"บอกหน่อยสิ่ นะนะ"
"ดูปากฉัน ไม่!!"
"ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมไปรออยู่ร้านพี่เซนนะ พี่โน่ไปไหนริทไปด้วย"
"เอ้า! แล้วนี่แกไม่อยากรู้แล้วเหรอ??"
"ผมอยากรู้จนไม่อยากรู้แล้ว"
พูดเสร็จริทก็เดินออกจากห้องของโตโน่แบบหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้O_o แต่โตโน่กลับหัวเราะเบาๆอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่รู้ว่าเขินหรือว่าขำริทกันแน่
"ไอ้เด็กบ้า!!"
เวลาผ่านไปนานแสนนาน เมื่อริทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบมาที่ร้านของเซนทันที
"เซน!! กันล่ะ?"
"อ๋อ...ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว"
"แล้วเก่งล่ะ?"
"เห็นบอกว่าจะไปรับเกตน้องของกันมาที่คอนโดน่ะ"
"หืมม์ กันมีน้องด้วยเหรอ?"
"ก็เกตที่ชอบทะเลาะกับเก่งเมื่อปีที่แล้วไง ไม่รู้ว่าคู่นี้เขาเป็นคู่แค้นกันมาตั้งแต่ชาติไหน เจอหน้ากันทีไรนะเหมือนได้ดูการโต้วาทีซะไม่มีผิด" เซนเปรียบ "นั่นไง...ซี้แกมาโน่นแล้ว"
ร่างสูงขาวที่สวมเสื้อสีดำกับกางเกงยีนส์เดินออกมาจากลิฟท์ ริทเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที อย่างกับเด็กหลงแม่อย่างไงอย่างงั้น
"คิดเหรอ ว่าใส่แว่นดำแล้วผมจะจำไม่ได้อ่ะ" ริทกระชากแว่นตาดำของโตโน่ออก
"โอ๊ย!! ฉันจะบ้าตาย แกจะเลิกเกาะฉันสักห้านาทีแกจะตายมั้ย ทำอย่างกับฉันเป็นอ๊อกซิเจนขาดไปแล้วจะตาย"
"พี่โน่ไม่ได้เป็นอ๊อกซิเจนหรอก พี่โน่เป็นเหมือนน้ำ นิ่งๆจืดๆไม่มีรสชาดแต่ก็ขาดไม่ได้>.,<"
"แหม! เดี๋ยวก็โดนน้ำกรดราดหน้าหรอกไอ้เตี้ย!!"
"..."
"ฉันจะไปข้างนอก ปล่อยฉันได้แล้ว"
"ก็ผมจะไปด้วยไง"
โตโน่ไม่ฟังรีบเดินไปที่รถมินิคูเปอร์สีแดงป้ายทะเบียนสวยของตัวเองทันที ริทถือวิสาสะเข้าไปนั่งโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของรถ
"ไอ้เตี้ย!! แกลงไปเลยนะฉันจะไปธุระ"
"ก็บอกว่าจะไปด้วยไง ไปด้วยๆๆ"
"เออ! แต่แกห้ามวุ่นวาย ห้ามสงสัย ห้ามถาม ห้ามเถียง ห้ามคิด ห้ามตายในรถฉันด้วย!!"
"คร๊าบบบ"
ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆ จะมีก็แต่เสียงวิทยุที่มีแต่เพลงรักเท่านั้นที่พอจะกลบเกลื่อนความเงียบไปได้บ้าง
'ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่!! ชูวับ ชูวับ'
"โอ๊ยย ย!! เพลงบ้าบออะไรชอบก็จีบ"
"เฮ้ย!! พี่โน่เพลงออกจะเพราะ"
"เพลงหงส์เหนือมังกรยังจะเพราะกว่า"
"อ๋อ! เพลงนิยามคำว่าพอใช่มั้ย"
"ไม่! เพลงไม่เคยมีใครมารักว่อย เกิดมาไม่เคยมีใครมารักก็เลยไม่รู้วิธีจะรัก ไม่เคยรู้จัก..."
"พอๆๆ ลำบากหู"
"ไอ้เตี้ย..."
"คร๊าบบบ"
"ถึงแล้ว!! แกนั่งรออยู่ในรถนะไม่ต้องออกไป"
ริทพยักหน้าแทนคำตอบ สายตาสอดส่องไปทั่วทุกซอกทุกมุม เอ๊ะ!!นี่มันที่ไหน? แล้วนั่นมันตัวอะไร?
"พี่โน่รู้จักกับคนพวกนี้ด้วยเหรอเนี่ย มาเฟียชัดๆ" ริทพูดอยู่คนเดียวในรถ
ขาสั้นๆเล็กๆก้าวลงมาจากรถ มองดูภายนอกไปรอบๆ ตึกแถวที่ไม่ค่อยมีคนอยู่และปกคลุมไปด้วยหญ้าเส้นเล็กเส้นใหญ่ - -'
"เฮ้ย!! เอ็งเป็นใคร!?" ชายร่างฉกรรจ์ยกปืนขึ้นประจันหน้ากับริท
"เอ่อ...คือผมมากับพี่โตโน่อ่ะครับ"
"เฮ้ย..."
ชายร่างฉกรรจ์หันไปพยักหน้ากับลูกน้อง ก่อนที่ลูกน้องประมาณสองคนจะเดินมาล็อคตัวริทแล้วลากเข้าไปในอาคารร้างนั่น
"แกจับฉันมาทำไม!! แล้วพี่โตโน่อยู่ไหน??"
"นายครับไอ้เด็กนี่มันบอกว่ามันมากับไอ้โตโน่ จะจัดการกับมันยังไงดีครับ"
ชายฉกรรจ์ที่เดินนำมาโทรศัพท์เข้าไปหาใครคนหนึ่งที่เรียกว่า'นาย' คงจะเป็นเจ้านายของผู้ชายถึกทั้งสามคนนี่ ริทมีสีหน้าหวาดระแวงแต่ไม่แสดงออกมากนัก ไม่รู้ว่ากลัวไอ้พวกนี้หรือว่ากลัวโตโน่กันแน่
"ยิงทิ้งเลยเหรอครับ...ครับ...ได้ครับ"
"พวกแกจะฆ่าฉันเหรอ!?"
"เออสิ่ว๊ะ" ชายฉกรรจ์หันมาตะคอกใส่ริท
"พี่โน่ พี่โน่อยู่ไหน?? ช่วยริทด้วยยยย"
ตึกๆๆๆ เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นของตึก ขายาวก้าวลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
"แกปล่อยน้องฉันนะเว้ย!!"
พูดจบริทก็โดนปล่อยตัวออกแล้วโดนเหวี่ยงมาหาโตโน่อย่างแรง
"แกไปมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ลักษณะไม่ได้ความสูงจากแกเลยนะ"
ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำ เดินลงมาจากด้านบนตึก ท่าทางจะเป็นคนที่ไอ้สามคนนั้นเรียกว่า'นาย'แน่ๆ
"ผมเพิ่งรู้จักมันน่ะ" โตโน่พูดไปก็ประคองริทไป
"ดี๊...ในเมื่อมีคนรู้ความลับของเรา ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไอ้โตโน่!!"
"เปลี่ยนใจอะไร!?"
"ภายในวันนี้ก่อนตะวันตกดิน แกต้องต้องเอาเงินมาคืนฉันทั้งหมด!"
"เงินตั้งสามแสน มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ??"
"ไม่หรอก แกก็ยืมน้องของแกมาสิ่!!"
"..."
"ก็ได้...ผมจะเอาเงินมาให้แทนพี่โตโน่เอง"
"ไอ้เตี้ย!! แกพูดอะไรของแก"
"ไม่เป็นไรพี่โน่ ผมพอมีอยู่บ้างน่ะ พวกเราจะไปกันได้หรือยัง!"
แปะ แปะ แปะ~!
"เป็นพี่น้องที่รักกันม๊ากมากกก เชิญ"
ริทลากตัวโตโน่ของมาจากอาคารร้างนั่นแล้วเดินขึ้นรถไป โตโน่หันมามองหน้าริทที่ทั้งใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมาตอนพูดกับไอ้พวกนั้น
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ใช้แกลงจากรถน่ะ!!"
"ก็ผมอยากรู้นี่"
"เพราะแกคนเดียวเลยไอ้เตี้ย ฉันถึงต้องจ่ายหนีมันเร็วขึ้น ฉันอุตส่าห์ต่อรองกับพวกมันเป็นอีกสามเดือนข้างหน้า เพราะแกทำให้มันเหลือแค่วันเดียว!!"
"แกผมก็บอกว่าจะจ่ายให้แล้วไง"
"ไอ้เตี้ย...แกไม่ต้องมาทำเป็นอวดรวย..."
"พี่โน่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นล่ะ ผมช่วยได้ก็ช่วยได้ไง"
"แล้วฉันจะคอยดู เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งวัน แกทำไม่ได้หรอก!!"
"ถ้าผมหามาไม่ได้แล้วพี่จะเป็นไง??"
"ฉันก็ตาย...แค่นั้นแหละ"
"~ไม่นะ พี่โน่รีบกลับไปที่คอนโดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ล้อรถเคลื่อนตัวช้าๆก่อนจะค่อยๆเร่งความเร็วตามอัตราที่กฏหมายกำหนด เพื่อกลับมาที่คอนโดตามที่ริทเป็นคนบอกไว้
โปรดติดตามตอนต่อไป >> > รักทั้งคอนโด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น