คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝัน!! หรือ เรื่องจริง?
ค่ำคืนที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน ในห้องของ พกา ซึ่งนอนเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ในห้องที่เปิดไฟสว่าง พกา ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากหน้าห้องของเธอเหมือนมีใครมาพูดอะไรสักอย่างอยู่ที่หน้าห้องห้องของเธอ แรกๆพกาก็ไม่สนใจเพราะว่าคงเป็นผู้ชายห้องตรงข้ามที่ชอบเมาแล้วตะโกนให้แฟนของเขามาเปิดประตูให้ พกายังคงหันกลับไปนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ของเธอตามปกติ แต่แล้วซักพักเสียงนั้นก็เริ่มดังขึ้นอีก พกาเริ่มอดใจไม่ไหวเพราะนี่เป็นเวลา ตี3 ครึ่ง เธอจึงเดินไปส่องที่ตาแมวว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อพกาส่องตาแมวเธอถึงกับงง? เพราะข้างนอกไม่มีคนเลยสักคน เธอจึงคิดว่าสงสัยแฟนของชายหนุ่มคงยอมเปิดประตูให้เข้าไปแล้ว พกาจึงมุ่งหน้าเดินกลับไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ ก่อนที่เธอจะถึง เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว
พกา เริ่มโมโหเธอนึกในใจว่าเธอจะต้องออกไปต่อว่าให้ได้ เพราะนี่เป็นเวลาที่ต้องเงียบ แต่กลับมีเสียงดังน่ารำคาญขึ้นมา เธอจึงรีบเดินมาส่องที่ตาแมวอีกที พกาถึงกับ งง เป็นรอบที่สองเมื่อไม่ใครอยู่ที่หน้าห้องนั้นเหมือนเดิม เมื่อเธอหันหลังกลับไปเพื่อจะกลับไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ของเธอ ปรากฏว่าพกาได้ยินเสียงเคาะประตู เธอถึงกับตกใจ พกาคงไม่ตกใจเพราะถ้าเสียงเคาะห้องนั้นไม่ใช่เสียงเคาะห้องเธอ เธอยืนคิดแป๊บหนึ่งว่า ใครกันนะ ดึกขนาดนี้แล้วยังมาเคาะประตูอีก เธอจึงส่องตาแมวออกไปปรากฏว่าเธอไม่เห็นคนที่เคาะห้องเธอ เธอจึงเปิดประตูออกไปมองหาดูปรากฏว่าเธอเห็นเด็กชาย อายุน่าจะประมาณ 8-9 ปี ได้ ตัวโทรม มอมแมม ร้องไห้อยู่ ด้วยความสงสาร พกาจึงถามเด็กน้อยคนนั้นว่า “หนูเป็นใครจ๊ะ แล้วร้องไห้ทำไม?” เด็กน้อยตอบด้วยเสียงสะอื้น ผมเจ็บ ผมหิว ผมหนาว พกายืนงง?กับคำตอบ แล้วแม่หนูละ เด็กน้อยตอบด้วยเสียงสะอื้นเช่นเดิม แม่ผมตายแล้ว พกาถึงกับหน้าเหวอ พี่ช่วยผมด้วยผมถูกคนฆ่า!! เมื่อพกาได้ยินเช่นนั้น พกาถึงกับตกใจช็อก มันต่อย มันเตะ มันแทงผมกับแม่จนตาย ผมเจ็บเหลือเกิน เด็กน้อยก้าวมาหนึ่งก้าวเพื่อให้แสงไฟถึงตัวเอง ปรากฏว่า ที่ท้องของเด็กน้อยมีเลือด แต่ที่หน้าตกใจกว่านั้นคือ เด็กชายเดินถือไส้ของตนเอาไว้ แล้วบอกกับเธอว่า มึงต้องช่วยกู!! ฆ่ามัน มันฆ่ากูกับแม่ พกาตกใจรีบปิดประตูแล้วรีบล็อคประตู เธอถึงกับตกใจอีกรอบเมื่อเด็กชาย ยืนอยู่ข้างหลังเธอในห้องของเธอ เด็กน้อยตะโกนออกมาคำเดิมว่า มึงต้องช่วยกู!! พากตกใจ เป็นลมนอนอยู่ที่หน้าประตู
เช้าวันที่สดใส แสงแดดผ่านทะลุกระจกห้องเข้ามา พกาตื่นขึ้นมา เธอฝันไป ฝันนั้นน่ากลัวมาก เมื่อเธอลืมตาดีๆแล้ว เธอตกใจมาก เพราะถ้าเป็นฝัน เธอคงไม่มานอนอยู่ที่หน้าประตู แทนที่จะไปนอนเบาะนุ่มๆที่เตียงของเธอ นั่นเป็นความจริงที่น่าตกใจ
พกาคิดว่าที่เธอมานอนที่นี่เป็นเพราะเธอละเมอมานอนที่นี่เอง แล้วก็มีข้อโต้แย้งขึ้นมาคือเธอละเมอได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วปกติ พกาไม่ใช่คนที่นอนละเมอ เธอหยุดคิดแล้วหันไปมองนาฬิกา ขณะนี้เป็นเวลา 08:57 นาที เธอไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้แล้วเพราะถึงเวลาที่หญิงสาวจะต้องไปทำงานแล้ว เธอลุกไปเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เมื่อพกาทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว พกาจึงเดินไปหยิบกุญแจรถเก๋งของเธอ ขณะที่ขับรถเรื่องเมื่อคินก็กลับมาให้พกาฉุดคิดขึ้นมาอีกครั้ง ว่ามันคือ ฝัน หรือ เรื่องจริง พกาถึงที่งานเธอจึงรีบตรงไปี่ห้องทำงานของเธอที่มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองเกสาร สิ่งแรกที่เธอทำคือไปที่โต๊ะของเธอแล้วหันไปคุยกับ เหมียวเพื่อนร่วมทำงานของเธอเพื่อจะเมาท์กันในตอนเช้าตามปกติของสาวออฟฟิศ นี่ยัยเหมียวเมื่อคืนฉันฝันแปลกๆอ่ะแก เหมียวทำหน้างง แปลกยังไงของแก หรือมีใครมาใบ้หวยให้รึไง ฮ่าๆๆ เหมียวขำคำพูดของตัวเองแต่อีกฝ่ายกับหน้าตึงเครียด บ้า!! ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ดีน่ะซิ คำพูดของพกาทำให้ เหมียวสงสัยกำคำพูดของพกา แล้วมันฝันอะไรหล่ะ ก็ฝันว่ามีเด็กที่ไหนไม่รู้มาเคาะห้องฉันแล้วก็ร้องขอให้ช่วยร้องห่มร้องไห้ เหมียวทำคิ้วขมวด เรื่องแค่นี้นะเหรอที่แกจะมาเล่าให้ฉันฟัง พการีบออกเสียงโต้ โฮ ถ้ามันมีแค่นี้ก็ดีน่ะซิแก ถ้าไม่มาเคาะห้องฉันตอน ตี3 แล้วเดินถือไส้ตัวเองหรอก พกาทำหน้าตกใจ แต่สิ่งทำจะทำให้พกาครายเครียดเรื่องนี้กำลังมา เพราะนั่นคือ เอกชายหนุ่มที่ พกาแอบชอบ เอกเป็นเด็กหนุ่มที่มีอายุ น้อยกว่าพกา 3ปี มีหน้าที่การงานดี หน้าตาดีพอสมควร ตั้งใจทำงาน แต่ที่หน้าดีใจอีกอย่างคือเอกกำลังเดินมาหา พกา พี่พกาครับช่วยติดต่อลูกค้าให้ผมหน่อยน่ะครับ พอดีผมต้องให้ลูกค้ามาเช็คสินค้าครับ ค่ะๆๆ เดี๋ยวถ้าพี่ติดต่อได้แล้วพี่จะแจ้งไปที่ห้องน่ะค่ะ ครับขอบคุณพี่พกามากครับ เมื่อถึงเวลาเลิกงานเหมียวเดินมาที่โต๊ะของพกาเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมยัยพกา ไม่อ่ะบ้านฉันไกลแกก็รู้กลับไปถึงก็ค่ำแล้ว ไว้คราวหน้าน่ะ อืมๆ แกก็หาซื้อคอนโดที่มันใกล้ๆออฟฟิศซิ จะได้สบาย โฮ คอนโดแพงจะตาย เงินเดือนเราก็ได้กันแค่ 25,000 เอง ทั้งจะไหนค่าฟอร์นิเจอร์ ค่าเคลื้อนย้ายของ ค่านู่นค่านี่เยอะแยะมนุษย์เงินเดือนอย่างพวกเราไม่ไหวหรอก อืม..ที่แกพูดมามันก็ถูก โอเคไว้คราวหน้าแล้วกัน ฉันกลับล่ะ บาย
หลังจากที่พกาแยกตัวออกจากเหมียวเธอจึงเดินไปที่ลานจอดรถของเธอ ขณะที่เธอกดรีโมทคอนโทรลรถของเธอ เธอหันไปมองหลังท้ายรถของเธอเห็นเด็กชายตัวเล็ก ผิวดำ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ้ง แต่เมื่อเธอสังเกตุดีๆ เด็กชายปริศนามีเลือดไหลออกมาจากท้อง เด็กชายเริ่มเงยหน้าขึ้นมาคุยกับพกา เธอถึงกับต้องงตกใจเมื่อเด็กชายปริศนาคนนั้นคือ เด็กชายในฝันของพกานั่นเอง เด็กชายปริศนาพุ่งตรงเข้ามาหาพกาอย่างนวดเร็ว พี่ๆๆ ต้องช่วยผมน่ะ ผมเจ็บผมทรมาน มันฆ่าผมกับแม่ พี่ต้องช่วยผมตามหามันมันำพิธีที่ทำให้ผมลืมหน้าของมัน แต่ผมรู้ว่ามันอยู่ในบริษัทของพี่ มีพี่คนเดียวที่สามารถสื่อสารกับผมได้ ไม่เอาหรอก!! พกาพูดเสียงแข็ง ผีก็อยู่ส่วนผีซิ พี่ช่วยอะไรน้องไม่ได้หรอก น้องก็ไปตามหาเองซิ!! ทำไมพี่พูดแบบนั้นหล่ะ ตกลงมึงจะไม่ช่วยกูใช่ไหม!!! เด็กชายปริศนาตะโกนใส่พกา ถ้ามึงไม่ช่วยกูกูจะตามหลอกหลอนมึงไปจนกว่ามึงจะตาย แล้วคนรอบข้างมึงจะต้องฉิบหาย!! เมื่อพูดจบเด็กชายปริศนา ก็หายตัวไปพกาล้มลงอย่างตกใจน้ำตาไหลพราก พกาทำตัวไม่ถูกรีบขึ้นรถแล้วออกตัวรถอย่างนวดเร็ว เสียงของเด็กชาย ปริศนายังคงไหลเวียนอยู่ในหัวของพกา มึงจะต้องช่วยกู!! ถ้ามึงไม่ช่วย กูจะตามหลอกหลอนมึงไปจนกว่ามึงจะตาย และคนรอบข้างมึงจะต้อง ฉิบหาย!!! พกาคิดแล้วน้ำตาของพกาก็ไหลรินออกมา เมื่อเธอถึงบ้าน พกาจึงรีบไปล้างหน้าล้างตาออก เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ พกาต้องตกใจเมื่อเห็นทีวีของตนเปิดเองโดยไม่ทราบสาเหตุ แล้วเมื่อเธอสังเกตุ ดีๆๆเธอเด็กชายปริศนา นั่งดูทีวีที่โซฟาของเธอ
พการ้องเรียกเด็กชายปริศนาอย่างกล้าๆกลัวๆ นี่น้องถ้าน้องต้องการให้พี่ช่วย พี่ก็จะช่วยแต่อย่ามาหลอกหลอนพี่เลยพี่ขอร้อง แล้วน้องจะให้พี่ช่วยยังไง? ต้องการให้พี่แจ้งตำรวจไหม
ไม่ต้อง!! เด็กชายปริศนาตะโกนโต้ แย้งขึ้นมา พี่แค่ทำตามที่ผมบอกก็พอแล้ว แล้วผมจะช่วยพี่อีกแรง
พกาพูดแบบกล้าๆกลัวๆ หลังจากนั้นเด็กชายปริศนาส่งยิ้มให้พกาแล้วกล่าวขอบคุณ แล้วก็หายไป แล้วปล่อยให้ พกา ยืนงงกับตัวเองว่า ทำไมเธอต้องช่วยผีด้วย และทำไมเด็กชายคนนั้นถึงถูกฆ่า
ความคิดเห็น