คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Beauty Poison 6:Destroy
-6-
Destroy
ไม่มีความโหดร้ายใดเทียบเท่ากับความโหดร้ายที่มนุษย์กระทำต่อกันเอง
ไม่มีความอัปยศใดเทียบเท่ากับความอัปยศที่มนุษย์คนหนึ่งหยิบยื่นให้แก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
แบคฮยอนหวังอยู่ตลอดเวลาว่าจะต้องได้กลับมาหากไม่ใช่การกลับมาในสถานภาพเช่นนี้ ร่างบางแทบล้มทั้งยืนเมื่อพบว่าลู่หานพาเขามายังสถานที่แบบไหน ไม่ใช่คุก ไม่ใช่สถานกักกันนักโทษ แต่มันเป็นบ้านของเขา—บ้านตระกูลพยอน บ้านอันเคยมีบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักและอบอุ่นหากในเวลานี้มีกลิ่นสาปของคาวเลือดและความชั่วร้าย ต้นมูกุงฮวาซึ่งเป็นต้นไม้โปรดของพ่อถูกถอนออกไปจนไม่มีเหลือ สวนดอกไม้ที่แม่ดูแลเป็นอย่างดีในเวลานี้กลับแห้งเหี่ยวไร้ซึ่งการดูแล กุหลาบพันปีพันธุ์อาซาเลียอันเป็นพันธุ์ที่เขาโปรดปรานมากที่สุดกำลังจะตาย นั้นทำให้แบคฮยอนเสียใจ—เพราะเหตุใด สิ่งรอบตัวของเขาจึงถูกทำลายอย่างไม่มีเหลือแม้กระทั่งดอกไม้
ร่างบางสะดุ้งอีกทีเมื่อถูกโอบไหล่เอาไว้ด้วยมือแกร่งของคนตัวสูงกว่า ลู่หานบีบไหล่เขาจนเจ็บร้าวแล้วกระชากแขนลากเขาเข้าไปในบ้านแม้ว่าในเวลานี้เท้าของเขาจะหนักอึ้ง แบคฮยอนเอี้ยวตัวออกจากลู่หานแล้วหันกลับไปมองหารถม้าอีกคันซึ่งในนั้นมีนักโทษกบฏของลู่หานหรือก็คือพี่ชายของตนนั้นเอง เขาเห็นทหารญี่ปุ่นลากบีบอมซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากซากผักลงมาจากรถม้าและเหวี่ยงบีบอมลงไปกับพื้น
“อย่าทำรุนแรงกับเขานะ!”แบคฮยอนลืมตัวว่ามีสายตาคมกล้าคู่หนึ่งจับสังเกตตนอยู่ ร่างบางวิ่งไปหาพี่ชายแล้วประคองศรีษะของบีบอมขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง มือเรียวลูบใบหน้าของพี่ชายซึ่งมีแต่แผล เลือดและเศษฝุ่นเปรอะเปื้อนจนไม่เหลือเค้าของบุรุษผู้หล่อเลา ก้มลงกระซิบเรียกชื่อพี่ชายของตนหมายให้อีกฝ่ายลืมตาขึ้นมา ลมหายใจของบีบอมช่างแผ่วเบานัก—แผ่วเบาจนน่ากลัว
ลู่หานแสยะยิ้มกับภาพความรัก ความห่วงหาตรงหน้าระหว่างชายหนุ่มร่างสูงกับหนุ่มน้อยตัวบางหน้าหวานผู้สวมใส่ชุดฮันบกโบราณสีชมพูอ่อน เป็นดั่งภาพเขียนบอกเล่าถึงความรักได้อย่างลึกซึ้งจับใจ—ผู้พันหนุ่มพยักหน้าให้แก่ลูกน้องของตนเพื่อแยกทั้งสองคนออก หมดเวลาเล่นบทรักประโลมโลก ลุ่หานเข้าไปดึงตัวแบคฮยอนออกมาเช่นกัน ปล่อยให้ลูกน้องหิ้วปีกบีบอมออกไปอีกทาง
“จะเอาเขาไปไหน! ปล่อยเขา อย่าลากเขาแบบนั้น ไม่เห็นหรือไงว่าเขาไม่สบายมาก ไอ้พวกบ้า!!”แบคฮยอนสบถคำหยาบคายออกมา หมายวิ่งเข้าไปเอาตัวพี่ชายออกมาจากทหารชั่วแต่โดนกระชากแขนจนแทบล้มคว่ำไปกับพื้น ลู่หานลากแบคฮยอนเข้าไปในบ้านแม้ว่าเขาจะยื้อเอาไว้สุดตัวแค่ไหนก็ตาม
ลู่หานสั่งให้ลูกน้องพาบีบอมไปขังไว้ในกรงเสืออันว่างเปล่า น่าเสียดายที่เสือโคร่งตัวนั้นตายไปเสียก่อนทำให้บีบอมต้องนอนคนเดียว แน่นอนว่าลู่หานยังไม่ยอมให้บีบอมตายในตอนนี้—เขาเรียกหมอมารักษาแล้ว ที่ทำไปทั้งหมดแค่การตกปลาแถมในตอนนี้ยังได้ปลาสีสวยที่เขาพอใจ—ไม่ต้องห่วง ทุกคนในตระกูลพยอนยังไม่ตายตอนนี้แน่…ยังไม่ตายจนกว่าจะตามหาตัวแทซันพบ
“พามาที่นี่ทำไม!”แบคฮยอนถามเสียงกร้าว ทั้งโกรธทั้งเสียใจจนรวมเป็นเกลียดสุดขั้วหัวใจ มองหน้าผู้พันหนุ่มด้วยความชิงชัง แม้คนตรงหน้าจะรูปงามมากกลับมีจิตใจชั่วช้าจนทำให้แบคฮยอนเห็นว่าอีกฝ่ายน่าเกลียดน่ากลัวเหลือแสน
“จงอิน จงอิน!”ลู่หานไม่ตอบคำถามของแบคฮยอน เขาตะโกนเรียกลูกน้องคคนสนิทเพียงครู่จึงปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้มีชื่อว่าจงอิน แบคฮยอนหรี่ตามองจงอินด้วยความรู้สึกคุ้นตาแต่เมื่อจงอินหันมามองด้วยใบหน้าเย็นชาและสายตาน่ากลัวไม่ผิดกับนายของตนจึงทำให้แบคฮยอนกระพริบตาถี่ๆ แล้วก้มหน้าหลบสายตากร้าวคู่นั้น
“ทีนี้ก็มาพูดเรื่องของเรา”ลู่หานก้าวประชิดตัวแบคฮยอนหลังจากที่เขากระซิบกระซาบสั่งการอะไรบางอย่างกับจงอินไปเมื่อครู่ ลู่หานโอบเอวของแบคฮยอนเอาไว้ป้องกันอีกฝ่ายหนี โน้มหน้าเข้าไปหาแบคฮยอนซึ่งเอนหนีจนหลังแทบติดพื้นแต่การทำแบบนั้นทำให้ช่วงกลางลำตัวของแบคฮยอนและลู่หานแนบสนิทกันมากขึ้น
“ผมไม่มีอะไรจะคุยด้วย!”แบคฮยอนเสียงกร้าว หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความขยาดกลัว ขนลุกชันไปทั้งตัวด้วยความรังเกียจ พอได้อยู่กันสองคนแบบนี้มันทำให้เหตุการณ์ในค่ำคืนอันเลวร้ายโผล่เข้ามาในความทรงจำ แบคฮยอนกระตุกเฮือก ดวงตาเบิกกว้างแล้วรวบรวมกำลังผลักลู่หานออกไป เขาหันหลังจะวิ่งหนีแต่ถูกรวบเอาไปกอด..อีกแล้ว
“มีสิ…เรื่องของเรายังไงล่ะ นายจำพี่ไม่ได้จริงๆ เหรอ ‘พยอนแบคฮยอน’”
“ผมไม่ใช่พยอนแบคฮยอน ผมคือลีแบคฮยอนและผมไม่เคยรู้จักคุณ!”แบคฮยอนขนลุกกับเสียงออดอ้อนของลู่หาน ไร้ซึ่งความจริงใจและถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพยอนแบคฮยอน เขาก็มั่นใจว่าเศษเสี้ยวของความทรงจำไม่เคยมีบุคคลนี้ปรากฏอยู่ ในชีวิตที่ผ่านมาของคุณหนูพยอนแบคฮยอนไม่เคยได้รู้จักกับชายผู้โหดเหี้ยมเช่นนี้
“พี่เสียใจ”พูดว่าเสียใจหากใบหน้ายังยิ้มแย้มเลือดเย็น ลู่หานหมดมุขจะพูดต่อเมื่อมีกีแซงตัวหอมอยู่ในอ้อมกอดเช่นนี้ กลิ่นกายของแบคฮยอนจุดให้เขานึกถึงค่ำคืนนั้นที่เคยใช้เวลาอยู่ร่วมกัน เด็กหนุ่มร่างกายผอมบางคนนี้ทำให้เขาพึงพอใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนกับนางคนอื่นๆ น่าแปลกใจยิ่งนักราวกับว่ามีมนต์เสน่ห์ลึกลับบางอย่างทำให้เขาต้องการอย่างไม่รู้พอ ดูเหมือนว่าจุดประสงค์การพากีแซงหนุ่มมาจะผิดเพี้ยนไปเสียแล้ว จากคราแรกต้องการล้วงความจริงออกมาจากปากของอีกฝ่าย ในเวลานี้กลับอยากทำอย่างอื่นเสียมากกว่าในเมื่อแบคฮยอนพยศเสียขนาดนี้ เขามีวิธีปราบพยศแบคฮยอนในแบบรุนแรงและมีความสุขไปพร้อมๆ กัน
“อย่าทำแบบนี้นะ!”แบคฮยอนหดคอหนีเมื่อลู่หานจุมพิตลงบนหลังคอของตนและเริ่มจูบไปทั่วทั้งลำคอและไหล่บาง ร่างบางกลัวจนตัวสั่น กลัวสัมผัสของลู่หาน กลัวความโหดร้ายของชายหนุ่ม กลัวว่าตัวเองจะเจ็บเจียนตายอีก
“พยอนแบคฮยอนใช่หรือไม่?”ลู่หานถามอีกครั้ง เขาไม่ได้เลิกสงสัยในตัวของกีแซงหนุ่มแต่มีวิธีสนุกกว่าที่จะรีดความจริงออกมา ลู่หานเอื้อมมือมาปลดเชือกเสื้อมากาโจของแบคฮยอน เขาแวกมันออกแล้วส่งมือไปลูบไล้ทั่วแผงหน้าอกบางซึ่งมีเสื้อซับสีขาวอีกตัวขวางกั้นอยู่หากเนื้อผ้าของเสื้อซับด้านในถูกออกแบบมาให้บางอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าได้สัมผัสเนื้อหนังของแบคฮยอนเสียมากกว่า เขาลากมือปัดผ่านเม็ดยอดอกจนนึกอยากบีบขยี้
“มะ ไม่ใช่…ลีแบคฮยอน ลีแบคฮยอนลูกพ่อค้า!”แบคฮยอนแทบสะอื้น เขานั้นไม่อาจยอมรับได้ว่าตนเป็นใคร เขานั้นมีสิ่งยิ่งใหญ่ที่ได้รับมอบหมายให้ทำ แต่เขานั้นกลัว…กลัวลู่หานเหลือเกิน แบคฮยอนแกะมืออีกข้างของลู่หานซึ่งโอบเอวของตนไว้ ครั้นเขาหยิกก็โดนลู่หานกัดลงตรงหัวไหล่จนน้ำตาซึม พอเขาตีก็โดนลู่หานขบเม้มลำคอด้านหลังจนทำให้แข้งขาอ่อนแรง ลู่หานสมกับเป็นชายผู้ผ่านเรื่องแบบนี้มามาก—ผู้พันหนุ่มจับจุดอ่อนของแบคฮยอนได้หมด
“ไม่ว่าพยอนแบคฮยอนหรือลีแบคฮยอนก็เป็นได้แค่หมากตัวหนึ่งบนกระดานของพวกเกาหลีชั่วช้า แต่มันน่าเจ็บใจชะมัด--ไอ้พวกนั้นประเมินฉันต่ำเกินไปหรือประเมินความสามารถของนายสูงเกินไป แต่ไม่ว่ายังไง--หมากกระดานนี้ ฉันเท่านั้นที่เป็นผู้ชนะ”
“ผมไม่ใช่หมากบนกระดานของใคร ผมไม่รู้เรื่องอะไรของพวกคุณทั้งนั้น! และตอนนี้ผมต้องการไปหาบีบอม ผมต้องไปหาเขา”
“ทำไม!! บีบอมมีความสำคัญอะไรมากมายขนาดนั้น”
“เขาเป็นคนรักของผม!”
“งั้นเราคงมีเรื่องให้คุยกันอีกยาว”ลู่หานจับตัวแบคฮยอนพริกกลับมาพร้อมป้อนจูบเร่าร้อนให้อีกฝ่าย ตอนนี้แบคฮยอนเหลือเพียงเสื้อซับในสีขาวและกางเกงผ้าแพรเนื้อลื่นแบบสวมที่มันช่างดึงออกได้อย่างง่ายดาย ชุดฮันบกของกีแซงมีข้อดีที่สุดตรงถอดออกง่ายและไม่ขัดอารมณ์
ลึกลงไปด้านล่างของบ้านตระกูลพยอนมีห้องลับใต้ดินที่น้อยคนนักจะรู้นอกจากเจ้าของบ้านคนเก่าและเจ้าของบ้านคนใหม่ที่ตอนนี้กำลังสนุกอยู่กับการเค้นความจริงออกมาจากปากของกีแซงหนุ่ม จงอินเดินลงบันไดที่ทั้งมืดทั้งเหม็นอับ มือข้างนึงถือตะเกียงเจ้าพายุเพราะยิ่งลึกยิ่งมืด เขาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูไม้แล้วไขกุญแจเข้าไปในนั้น จงอินต้องก้มหัวลงเล็กน้อยเพราะความสูงของเขาเลยประตูไปแล้ว เมื่อเข้ามาด้านในจะพบว่ามันกว้างขวางมากพอจนทำให้มีห้องนอนและห้องน้ำไปในตัว เขาถอนใจแล้ววางตะเกียงเจ้าพายุลง เดินไปเปิดไฟแล้วพบว่ามีร่างของหญิงสาวสองคนนั่งคุดคู้อยู่ตรงมุมห้อง
หนึ่งในสองนั้นสวยสะพรั่งและอยู่ในวัยสาวเต็มตัว ส่วนอีกคนเป็นหญิงวัยกลางคนท่าทางสุขภาพไม่ค่อยดี ทั้งสองหยีตาขึ้นและเมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครก็ทำหน้าทั้งหวาดกลัวและโล่งใจ
“ทำไมคุณไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงครับ”จงอินเดินเข้าไปใกล้ เขาไม่ได้มีท่าทางรุกรานและพูดกับเธอทั้งสองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเสียด้วยซ้ำหากเธอทั้งสองกลับหดตัวหนีด้วยความหวาดกลัว จงอินมองสภาพกึ่งคนกึ่งสัตว์เช่นนั้นด้วยความเห็นใจเล็กน้อย เขาเดินไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์แล้วพบว่ามีทั้งคราบอ้วกและคราบเลือด สภาพยับเยินเสียจนนอนไม่ได้ คราบอ้วกคิดว่าหนึ่งจากในสองคนนั้นคงไม่สบาย ส่วนคราบเลือดนั้นคงเกิดจากการโดนกระทำอะไรสักอย่าง
จงอินรื้อผ้าปูเตียงออก เขาตั้งใจจะเอามันไปซักให้แม้รู้ว่าการอ่อนโยนและดูแลเอาใจใส่เชลยของนายอาจทำให้เขาอาจถูกตีหรือโดนต่อว่าอย่างรุนแรง ลู่หานเป็นพวกระงับความโกรธไม่เป็นและมักทำร้ายคนอื่นอย่างรุนแรงจนพอใจจึงหยุดหรือไม่ก็ต้องโดนน็อคให้หมดสติ ในบางครั้งจงอินยังเป็นฝ่านน็อคลู่หานเหมือนกัน
“วันนี้เขาจะมาที่นี่ไหม”หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาคู่สวยสั่นระริก เธอกอดตัวเองไว้ราวกับป้องกันตัวจากอะไรสักอย่าง
“วันนี้อินซองไม่สบาย อย่าให้เขาลงมาที่นี่ ต้องห้ามเขานะ”หญิงวัยกลางคนกอดคนเป็นลูกสาวของเธอเอาไว้ ทุกครั้งเวลา ‘เขา’ ลงมาที่นี่ เธอจะถูกโยนเข้าไปในห้องน้ำและขังเอาไว้หลังจากนั้นเธอจะได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ของลูกสาว พอถูกปล่อยตัวออกมา เธอพบลูกสาวนอนร้องไห้อยู่บนเตียงเป็นประจำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนคนนั้นทำอะไรกับลูกสาวของเธอ หัวใจคนเป็นแม่แทบสลาย
“เขาจะไม่ลงมาแต่คุณต้องขึ้นไปหาเขา”จงอินคว้าปืนซึ่งเหน็บเอาไว้ข้างตัวออกมาจ่อตรงหน้าของสองแม่ลูก เขาพยักเพยิดไปที่ประตูแต่สองแม่ลูกยังคงนิ่ง
“ฟังผมนะ—อย่าดื้อและเดินไปที่ประตู ผมไม่อยากทำร้ายคุณสองคนแต่ผมต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายเช่นกัน”จงอินกระชากตัวลูกสาวหรืออินซองขึ้นมา ผลักเธอไปทางประตูและดึงคนเป็นแม่ขึ้นมา ใช้ปืนจี้หลังทั้งสองเดินขึ้นบันได
‘พาตัวคุณหญิงพยอนกับอินซองมาที่นี่ ฉันต้องการจัดงานฉลองวันครอบครัวให้พวกมัน’
คำสั่งของผู้พันลู่หานที่ถ่ายทอดมายังเขาทำให้เขาต้องพาสองแม่ลูกขึ้นไปด้านบนหลังจากถูกขังอยู่ในนี้มาเกือบครึ่งปี ในตอนนี้ยังมีพยอนบีบอมถูกจับแล้วและถูกขังอยู่ในกรงเสือหลังบ้าน ทั้งเด็กหนุ่มสวมชุดฮันบกคนนั้นมองแล้วรู้ว่าคงเป็นคนของสำนักกีแซงฮันวอลที่เขาคุ้นหน้าเหลือเกิน หรือจะเป็น!!
จงอินหยุดชะงักเมื่อนึกถึงใบหน้าหมดจดของกีแซงชายที่มาพร้อมผู้พันลู่หานเจ้านายของเขา หากเขาไม่คิดว่าโลกจะโหดร้ายปานนั้น—แต่จงอินอาจลืมไปว่าในเวลานี้เขากำลังอยู่ในโลกอันโหร้ายเหลือประมาณ ทั้งสงครามและความอดอยาก โลกใบนี้โหดร้าย โหดร้ายเสมอดังที่เขาเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน มนุษย์ฆ่ามนุษย์ด้วยกันเอง มนุษย์ทารุณเผ่าพันธุ์เดียวกันเพื่อสนองความสะใจส่วนตัว
จงอินสะบัดหน้าไล่ความหวาดวิตกกังวลใจนั้นออกไป เขาหวังเพียงว่ากีแซงคนนั้นจะไม่ใช่—ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะใช่ เขาภาวนาให้ตระกูลพยอนรอดจากเงื้อมือของลู่หานไปสักคนและสักคนนั้นก็อยากให้เป็นคุณหนูเล็กของตระกูลพยอน คุณหนูเล็กผู้มีน้ำใจและน่ารักสดใสเหลือเกิน—
แบคฮยอนเหมือนคนกำลังจมน้ำ ขาดอากาศหายใจและกำลังจะตายเสียให้ได้ ลู่หานจูบและจูบเขาจนปากร้อนบวมเจ่อ จูบของลู่หานนั้นเร่าร้อน รุนแรงและปล้นเอาลมหายใจของเขาไปเกือบทั้งหมด กดจูบหนึ่งครั้งกินเวลายาวนานหลายนาทีและเมื่อผละออกยังไม่ทันได้หายใจก็กดจูบย้ำลงมาใหม่และเนิ่นนานหลายนาทีเช่นกัน
แบคฮยอนผลักไสและตะเกียกตะกายหนีเท่าไหร่กลับไร้ผล ถูกกระทำอยู่ตรงโซฟากลางบ้านหลังที่ตนเติบโตมา ตรงห้องรับแขกโล่งโจ่งไม่มีประตูกั้น มีแม่บ้านเดินผ่านไปมาหรือกระทั่งพวกทหารญี่ปุ่นเดินเข้าออกผ่านตรงนี้ มันทำให้เขาอายแทบแย่แต่ลู่หานกลับไม่สะทกสะท้าน ยังคงบ้าปล้ำจูบเขาเหมือนไม่รู้อะไรอีกแล้วนอกจากจูบ จูบและจูบเท่านั้น
เสื้อมากาโจตัวยาวถูกกองไว้ตรงพื้น เสื้อซับตัวบางของเขาเลิกขึ้นมาเหนือราวนมและมือของลู่หานไม่ได้ผละออกจากหน้าอกของเขาเลย
“มาเล่นเกมกันไหม ฉันจะบอกเรื่องตระกูลพยอนให้ฟังทีละเรื่องแลกกับการที่นายเล่าเรื่องครอบครัวของนายให้ฉันฟัง ถ้าฉันฟังเรื่องของนายแล้วรู้สึกว่าไม่เชื่อหรือจับได้ว่าโกหก…โดนหนักแน่”ลู่หานดึงตัวแบคฮยอนขึ้นมานั่ง เขาวางมือพาดไหล่แบคฮยอนและใช้ขาอีกข้างวางพาดตักแบคฮยอนจนอีกฝ่ายหมดทางหนีอย่างแน่นอน แบคฮยอนกำลังหอบไม่ทันได้ฟังอะไรและต้องสะดุ้งเมื่อลู่หานจับใบหน้าของตนให้หันไปมอง
“ว่าไงมาเล่นกันไหม”
“ไม่!”
“ไม่อยากรู้เรื่องชั่วช้าของตระกูลพยอนหรือไง”
“พวกเขาเป็นคนดี โอ้ย..”แบคฮยอนเถียงกลับเสียงแข็งดวงตากร้าวแต่กลับร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อลู่หานบีบคางของเขาจนกระดูกแทบแตก
“รู้สึกว่าจะปกป้องกันดีจริงนะ ฉันยังไม่เลิกสงสัยในสิ่งที่ฉันสงสัยหรอก กีแซงหนุ่มโผล่มาในตอนที่คุณหนูคนเล็กของตระกูลพยอนหายไป ซ้ำวันนี้ยังทำท่าอย่างกับว่าจะลงไปตายแทนไอ้บีบอมมันอย่างนั้นเหละ ถึงจะอ้างว่าเป็นคนรักแต่หน้าอย่างนี้เหรอที่ไอ้บีบอมมันจะชอบ ไอ้นั่นมันวนเวียนอยู่กับพวกลูกสาวของตระกูลดังและไม่ได้นิยมเด็กหนุ่มหน้าหวานหรอกนะ”ลู่หานปล่อยมือจากคางของแบคฮยอนด้วยความหงุดหงิด เขาเกลียดเวลาได้ยินคนสรรเสริญตระกูลพยอน
แบคฮยอนนิ่งอึ้งไป จะว่าไปแล้วเขาก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ชายของตนนักด้วยอายุที่ห่างกันสิบปีทำให้ไม่ได้ใกล้ชิดกันมากแต่พี่บีบอมใจดีกับเขาเสมอ นั้นคือสิ่งที่แบคฮยอนรู้มาโดยตลอด—กลายเป็นว่าแบคฮยอนไม่เคยรู้อะไรเลยและไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นเพื่อนของบีบอมจริงๆ หรือแค่แกล้งพูดตามประสาคนเล่ห์เหลี่ยมจัดเท่านั้น
“พยอนแทซันฆ่าคนบริสุทธิ์มากมายเพื่อให้ตนเองได้เป็นใหญ่ ตำแหน่งนายพลได้มาจากการยัดเยียดข้อกล่าวหาให้กับครอบครัวของเพื่อนรัก การได้เป็นคนสนิทและได้รับความไว้วางพระราชหฤทัยจากพระราชาจะนำมาซึ่งอำนาจและเงินทอง ในตอนนั้นแม้แต่เพื่อนรักที่เคยร่วมรบด้วยกันมา…พยอนแทซันยังทำได้ลงคอ ฆ่าทุกคนในบ้านหลังนั้นเริ่มจากคนรับใช้ คนสวน นายหญิงของตระกูลและเพื่อนรักของตัวเอง ‘ผู้พันแฮซู’ คือชื่อของเขา เขาโดนเพื่อนรักของตัวเองยิงตายในห้องทำงานของตัวเอง ในห้องที่เขากับแทซันมักใช้เวลาเล่นหมากรุกด้วยกันอยู่บ่อยๆ”
“ไม่จริง!”แบคฮยอนส่ายหน้าไม่เชื่อเด็ดขาด ร่างบางลุกขึ้นหมายจะหนีไปจากเรื่องโกหกหลอกลวง ลู่หานกระชากแขนแบคฮยอนแล้วผลักให้ลงไปนอนบนโซฟา ลู่หานตามขึ้นทาบทับอย่างรวดเร็ว เขาจับมือทั้งสองของของแบคฮยอนที่ยกขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้
“ฉันยังเล่าไม่จบ ห้ามลุกหนี!”
“คุณแต่งเรื่องทั้งนั้น ผมรู้จักตระกูลพยอน ผมรู้จักนายพลพยอนแทซัน ผมรู้จักพวกเขาดี พวกเขาเป็นคนดี จิตใจดี พวกเขาไม่มีทางฆ่าใคร!”
“มันเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของฉัน! ฉันเห็นทุกอย่างกับตา”ลู่หานตะคอกเสียงดังลั่นเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่แก้ต่างหใตระกูลพยอน ดวงตาของลู่หานมักแดงก่ำเสมอในเวลาที่เขาโกรธและโมโหจนถึงขีดสุดหากใครเล่าจะได้เห็นว่ามันซ่อนบาดแผลและความเจ็บปวดเอาไว้อย่างมากมาย
“น้องสาวของฉันหนีออกจากบ้านไปหาไอ้บีบอม ผู้ชายที่ยัยน้องสาวโง่เง่าของฉันไว้ใจแม้ว่าพ่อของมันจะเพิ่งฆ่าทุกคนในบ้านของเราตาย ฉันเตือนแล้ว ฉันบอกเธอแล้วแต่เขาไว้ใจพี่ชายของแกโดยที่ไม่รู้ว่าพี่แกมันเลวร้ายมากแค่ไหน น้องสาวของฉันฆ่าตัวตายเพราะมัน”เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างหมุนวนมาตรงหน้าอีกครั้ง ภาพข้างตัวของเขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาถูกดึงย้อนกลับไปในคืนนั้นเมื่อสิบปีที่แล้ว
เขาเห็นตัวเองแอบอยู่ในห้องแคบๆ หลังชั้นวางหนังสือในห้องทำงานของพ่อ มันเป็นช่องลับเอาไว้สำหรับเก็บเงินและทองจำนวนมากของพ่อและกลายเป็นที่หลบภัยของเขา เขามองลอดออกมาระหว่างช่องของชั้นวางหนังสือ--เห็นพ่อกับแม่ถูกมัดคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายร่างสูง
แม่ร้องไห้อ้อนวอนส่วนพ่อเอาแต่นิ่งไม่ยอมพูดอะไร มันยิงแม่ของเขาก่อนตามด้วยพ่อของเขา หลังจากนั้นก็ร้อนเหมือนอยู่ในนรก—บ้านถูกเผาวอดวายทั้งหลัง ในตอนนั้นเขากำลังกอดศพพ่อกับแม่เอาไว้ พยายามปลุกท่านทั้งสองคนจนกระทั่งควันลอยเข้ามาในห้องหนังสือจนเต็มไปหมด หายใจไม่ออกและคิดว่ากำลังจะตาย
เขาถูกดึงให้วิ่งและช่วยให้รอดด้วยลูกชายของคนสวน ‘คิมจงอิน’ เป็นผู้ช่วยชีวิตของเขาไว้ ตอนนั้นจงอินร้องไห้อยู่เช่นกัน เสื้อเปื้อนเลือดของจงอินทำให้ลู่หานรู้ว่าพ่อกับแม่ของจงอินคงไม่อยู่แล้ว โชคดีเพียงอย่างเดียวในตอนนั้นคือตอนที่หันไปเห็นน้องสาวนั่งกอดตัวเองแล้วร้องไห้อยู่ในสภาพครบ 32 และปลอดภัยทำให้เขาโล่งใจขึ้นมาบ้าง เขาคิดว่าสวรรค์ยังมีเมตตาเพราะยังให้เขาเหลือนางฟ้าตัวน้อยอยู่ข้างๆ แต่แล้วนางฟ้าตัวน้อยกลับบินหนีเขาไป
เขาวิ่งตามเธอไปจนเห็นว่าเธอหยุดที่หน้าบ้านซอมซ่อหลังหนึ่งซึ่งอยู่ตรงเชิงเขา เขาเพิ่งรู้ว่าไอ้บีบอมมักนัดเธอมาที่นี่—เธอบอกว่ามันเป็นที่ลับระหว่างเธอกับไอ้บีบอม เขาเตือนเธอว่า ไอ้บีบอมคือลูกของศัตรูแต่เธอไว้ใจบีบอมมากเหลือเกิน ทั้งรักทั้งหลง เธอเข้าไปหาบีบอม--เธอได้พบว่าบีบอมไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว มันกำลังอยู่กับผู้หญิงอีกคนซึ่งก็คือเพื่อนสนิทของเธอ
เวลานั้นนางฟ้าตัวน้อยตัดสินใจหยิบสิ่งชั่วร้ายที่ไม่เหมาะจะอยู่ในมือเธอ—ปืนสีดำจ่อขมับและเธอก็บินหนีจากเขาไปตลอดกาล
“ไอ้แทซันจะต้องลงไปอยู่ในจุดเดียวกับที่ฉันเคยอยู่ มันจะได้เห็นความวอดวายของทุกคนในตระกูลพยอน”ลู่หานยิ้มแล้วค่อยๆ หัวเราะออกมา เขาหัวเราะทั้งที่ดวงตาปริ่มไปด้วยหยดน้ำ เขาจะเก็บทุกคนในตระกูลพยอนเอาไว้ในบ้านหลังนี้และฆ่าพวกมันต่อหน้าแทซัน เขาจะเผาบ้านพยอนให้วอดวายเช่นเดียวกับที่แทซันเผาบ้านของเขา
“โกหก!!”แบคฮยอนตวาดเสียงกร้าว เขาเชื่อมั่นในตัวของพ่อว่าคนตงฉินอย่างนายพลแทซันจะไม่มีวันทำอะไรที่โหดเหี้ยมเช่นนั้น คนที่รับใช้พระราชาและแผ่นดินอย่างซื่อสัตย์เช่นพ่อไม่มีวันทรยศใคร ผิดกลับคนตรงหน้าซึ่งทรยศแผ่นดิน—เช่นนั้น เขาไม่มีวันเชื่อเรื่องโกหกนี้แน่ๆ
“คนทรยศชาติอย่างคุณไม่ควรมาว่าร้ายคนดีๆ แบบท่านนายพลแทซัน ท่านนายพลรับใช้พระราชาและแผ่นดินอย่างซื่อตรง เขาเป็นคนดี”
“หุบปาก!”
“คนที่ควรหุบปากก็คือคุณ! คุณมันเลวเกินกว่าที่ชื่อของคนดีๆ แบบท่านนายพลแทซันจะต้องมาแปดเปื้อนเพราะคุณ คนที่…อ๊ะ!”แบคฮยอนถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก คนตรงหน้ามีใบหน้าบิดเบี้ยวจนไม่เหลือเค้าความเป็นคนอยู่อีกแล้ว แบคฮยอนดันตัวลู่หานออกและพยายามแกะมือของลู่หานก่อนที่ตนจะขาดอากาศหายใจ น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาจากหางตาทั้งสองข้าง ดวงตาเรียวมองใบหน้าของลู่หานอย่างนึกสาปแช่งอยู่ในใจ
ระหว่างที่แบคฮยอนกำลังจะขาดอากาศหายใจตายนั้น ลู่หานเห็นใบหน้าของน้องสาวซ่อนทับกับใบหน้าของแบคฮยอนเสียอย่างนั้น มันทำให้เขาสับสนจนปล่อยมือจากลำคอของแบคฮยอน ลู่หานนั่งอย่างหมดแรงอยู่บนตัวของแบคฮยอน ในขณะที่ร่างบางทั้งไอทั้งหอบจนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย
ลู่หานทิ้งตัวลงบนตัวของแบคฮยอน กลิ่นกายของเด็กหนุ่มเคยทำให้เขาตื่นตัวแต่มันก็ทำให้เขาผ่อนคลายได้เช่นกัน ไอร้อนจากตัวของแบคฮยอนคือความอบอุ่นอันแสนพิเศษที่มาพร้อมกับมนุษย์ทุกคน—แค่กอด
ลู่หานสอดมือเข้าไปด้านหลังของแบคฮยอนแล้วทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมากว่าสิบปี—เขากำลังกอดแบคฮยอน อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งเล่าเรื่องราวในคืนอันโหดร้ายนั้นออกมาจึงทำให้เขาเสียความเป็นตัวเองไปชั่วครู่หนึ่งหรืออาจเป็นเพราะเขาเห็นน้องสาวของตนเองตอนมองผ่านแบคฮยอนเมื่อครู่นี้ ลู่หานหลับตาจินตนาการว่ากำลังกอดน้องสาวสุดที่รักของเขา—ตอนนี้เหมือนเขากำลังนึกอะไรบางอย่างออก ใช่..กลิ่นกายอันน่าหลงใหลของแบคฮยอน—เขาเคยบอกคิดว่า หอมอย่างน่าประหลาด ไม่เหมือนน้ำหอมชนิดไหนบนโลกเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ใส่น้ำหอม กลิ่นกายนี้เหมือนกลิ่นกายของน้องสาว—กลิ่นของนางฟ้า
ตอนนี้เขากำลังเหนื่อยเพราะวิ่งและพุ่งชนทุกอย่างมาสิบปี บางทีเขานึกอยากให้มันจบเสียที ความโกรธแค้นอันยาวนาน บางวันเหนื่อยล้าจนไม่อยากลืมตาหรือลุกจากที่นอน เขายังหวังจะมีใครสักคนหนึ่งถือปืนมาฆ่าเขาให้ตาย—ตายไปจะได้ไม่ต้องมาอยู่กับวังวนบ้าๆ เช่นนี้ หากอีกความคิดหนึ่งกลับบอกเขาว่า ความพยายามของเขาใกล้จะสำเร็จแล้วตอนนี้เขามีคนในครอบครัวพยอนอยู่ในมือ ทั้งกีแซงคนนี้อาจเป็นคุณหนูเล็กตระกูลพยอนก็เป็นได้ คงเหลือแต่ตามหาตัวแทซันในเจอและจบทุกอย่าง—จบความแค้นยาวนานสิบปี
แบคฮยอนรวบรวมสติและผลักลู่หานออก ร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วลงไปนั่งกับพื้นเพราะไม่อยากนั่งบนโซฟาเดียวกับลู่หาน ยกมือขึ้นลูบคอของตนแล้วพาลอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว—เขาเกือบตาย เขาทั้งอยากวิ่งหนีและไม่กล้าวิ่งหนี กลัวว่าถ้าวิ่งไปแล้วจะตาย แต่อยู่ตรงนี้ก็อาจจะตายได้เหมือนกัน
ลู่หานมองแบคฮยอนที่ทำหน้าสับสนและเหมือนกำลังจะร้องไห้ด้วยความรู้สึกมึนๆ งงๆ เขาทำอะไรไปเมื่อครู่นี้หรือ—แทบไม่รู้ตัวเลย ลู่หานยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง หายใจแรงๆ อยู่อีกหลายทีก่อนลดมือลงแล้วมองแบคฮยอนซึ่งอยู่ในสภาพเสื้อผ้าแทบจะหลุดรุ่ย
เป็นครั้งแรกที่ลู่หานปล่อยให้ความเงียบเข้ามากินเวลาได้นานขนาดนี้
“นายท่านครับ”เสียงของจงอินดังขึ้นขัดความเงียบอันยาวนาน ลู่หานจึงละสายตาจากแบคฮยอนและมองหน้าลูกน้องของตน ใบหน้าของลู่หานเปลี่ยนไปอีกครั้ง—เขากลับมายิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นผู้ที่มาพร้อมกับจงอิน
“แบคฮยอนอ่า”ลู่หานลากเสียงยาว เขาเขยิบตัวเข้าไปใกล้แบคฮยอน เชยคางแบคฮยอนขึ้นมาแล้วส่งยิ้มมุมปากให้อีกฝ่าย—รอยยิ้มที่ไม่เคยวางใจได้เลยสักครั้ง รอยยิ้มอันนำมาแต่เรื่องเลวร้ายและแบคฮยอนรู้สึกไม่ปลอดภัย
“จงอินพาเพื่อนเล่นมานู่นแล้ว”ลู่หานเหลือบตามองไปทางจงอิน เขายืดตัวขึ้น ยกมือกอดอกแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา ลอบสังเกตปฎิกริยาของแบคฮยอน
แบคฮยอนขมวดคิ้วมองลู่หานอย่างไม่ไว้ใจ เขาจำต้องหันกลับไปมอง—
“ไม่นะ!!”แบคฮยอนหวีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อเห็น-แม่กับพี่สาวของตัวเอง—เขาลุกขึ้นยืนทำเหมือนจะเข้าไปหาแต่ก็ได้เพียงแค่นั่งคุกเข่าลงท่าเดิมแล้วร้องไห้ออกมา แบคฮยอนเท้ามือทั้งสองข้างไว้กับพื้นเหมือนจะคลานเข้าไปแต่ก็ถอยออกมา เขาแทบบ้าที่เห็นแม่กับพี่สาวในสภาพนั้น แม่ดูเหมือนขอทานส่วนพี่สาวทรุดโทรมจนดูไม่ได้ ทั้งสองถูกผ้าพันปิดตาเอาไว้
“ไม่ๆๆ ไม่! ต้องไม่เป็นแบบนี้ ไม่! ฮึกก ทำไม ทำไม!!! ฮืออออ”แบคฮยอนหมอบลงกับพื้นแล้วนอนขดตัวร้องไห้อย่างหมดสภาพ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหอบตัวโยน ปากก็พูดว่า ไม่ เป็นไปไม่ได้ ทำไม จะทำยังไงดี สลับกับร้องไห้จนแทบไม่เป็นภาษา
ลู่หานยกมือขึ้นแล้วโบกเบาๆ จงอินเห็นจึงก้มหัวให้ลู่หานเป็นเชิงรับคำสั่ง เขาเดินไปด้านหลังของหญิงสาววัยกลางคนก่อนแกะผ้าซึ่งผูกเป็นปมเอาไว้หยาบๆ
“ไม่!!”แบคฮยอนร้องบอกจงอินเสียงดัง ร่างบางรีบคลานเข้าไปกอดขาลู่หานเอาไว้แล้วส่ายหน้าเป็นการขอร้อง เขาจะให้แม่กับพี่สาวเห็นเขาไม่ได้—ไม่อย่างนั้นก็จบ ลู่หานจะรู้ทันทีว่าเขาเป็นใครและถึงแม้ลู่หานจะรู้ดีอยู่แก่ใจหากเขาไม่ยอมรับเสียอย่าง—หากว่าไม่มีพยานมายืนยันว่าเขาเป็น… ลู่หานก็ยังคงทำอะไรไม่ได้และเมื่อถึงเวลาเขาจะพยายามทำให้ลู่หานไว้ใจ
“จงอิน…”ลู่หานยกมือขึ้นห้ามจงอิน ตายังคงมองหน้าแบคฮยอนซึ่งยอมคลานมากอดขาตนไว้แล้วอยากจะหัวเราะ ลู่หานยิ้มมุมปาก เขาตบหน้าตักของตนเองโดยไม่พูดอะไร แบคฮยอนรู้—และแบคฮยอนต้องข่มความรังเกียจและโกรธเอาไว้ กีแซงหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนตักของลู่หาน ลู่หานจับแขนของแบคฮยอนมาคล้องคอตนเอาไว้ เขาจับเอวของแบคฮยอนเอาไว้ด้วยแล้วยิ้ม—ยิ้มอย่างพอใจ
#บตฟพ
ไรเตอร์:เหมือนคนอ่านหาย แงงงงง ไม่เป็นไรค่ะ ฮึบบบบบบบบบบบ
ถ้าให้ดีอ่านภาคผนวกด้วยก็ดีนะคะ
ภาคผนวก #1 ตัวละครที่ชื่อลู่หานของเรา
เกริ่นก่อนว่า ตัดสินใจเขียนขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนเข้าใจตัวละครมากขึ้น เรากลัวว่าเราจะสื่อสารไม่ดีและอาจทำให้คนงงว่า เอ๊ะ! ไอ้นี่มันอะไรของมันมากมายฟร่ะ! เช่นตัวละครที่ชื่อว่า ลู่หานในเรื่องนี้เข้าใจยากมากมั้ง
ลู่หาน เป็นผู้ชายวัยเกือบ 30 ที่สั่งสมความแค้นมายาวนานกว่า 10 ปี เขาเห็นพ่อแม่โดนฆ่าต่อหน้า น้องสาวก็ตายเพราะเพื่อนรักอีก ลู่หานในสิบปีที่แล้วก็คล้ายกับแบคฮยอนในตอนนี้ คือ..ลู่หานเคยมีทุกอย่าง มีเงิน มีเกียรติ มีบ้าน มีครอบครัวแต่ทุกอย่างที่เคยมีหายวูบไปไหนคืนเดียว..หายไป ทุกอย่าง
ลู่หานเป็นโรคจิตไหม? ค่ะ! ลู่หานเป็นโรคจิตค่ะ เป็นคนควบคุมความโกรธของตนเองไม่เป็นซึ่งมันเป็นโรคทางจิตอย่างหนึ่งค่ะ เขาเป็นผู้ชายที่จมอยู่กับความแค้น ความเจ็บปวดและฝันร้ายทุกคืน ลู่หานขาดความรัก ขาดคนเข้าใจ สิบปีที่ผ่านมาทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจและเห็นการฆ่าเป็นเรื่องปกติด้วยเพราะเขาเป็นทหารในยุคสงครามนี่เนอะ
จริงๆ แล้ว..ลู่หานเป็นคนน่าสงสารมากๆ บางครั้งสับสนในตัวเอง ไม่อยากทำ ไม่อยากแก้แค้นแล้ว เขาเหนื่อยแต่เขาหยุดมันไม่ได้แล้ว เขามาไกลเกินกว่าจะวางมือจากทุกอย่าง หากไม่แก้แค้นเขาก็อยู่ต่อไปไม่ได้เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามีลมหายใจอยู่ได้ด้วยความแค้นเท่านั้น ชีวิตของเขาไม่เหลืออะไรแล้วและเหตุผลข้อเดียวของการมีชีวิตอยู่ในตอนนี้คือ แก้แค้น ลู่หานเลยอยากให้มีใครสักคนมาฆ่าเขาเพราะเขาเหนื่อยแล้ว…
จบ ภาคผนวก #1
ความคิดเห็น