คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Diary หน้าที่ 5 : เจ็บ
'คยูฮยอนถ้านายปิดตาข้างหนึ่ง..นายก็จะมองเห็นอะไรได้ไม่ชัดแล้วล่ะ..'
“เอาล่ะๆ เฉลยสายรหัสกันแล้วก็ไปทำความรู้จักกันด้วยนะ..เอ้าเฮ้ย! ไอ้เหี้ยตรงนั้นน่ะมึงจะเอาน้องรหัสไหมครับสัด” พี่ว๊ากตะโกนด่ารุ่นพี่ที่นั่งหัวเราะคิกคักกันอยู่โต๊ะม้าหินอ่อน..ใครกันนะที่เป็นพี่รหัสของผม
“เออ..พี่ชื่ออีทึกนะ” คนตรงหน้าเดินเข้ามากอดคอผมเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อน ผมคิ้วขมวดเป็นปมเมื่อคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะกับเหล่าพี่รหัส
มีอีฮยอกแจ..นั่งอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
“นั่นน้องรหัสมึงเหรอฮีชอล”
“เออ..ชื่อฮยอกแจ”
“สวัสดีครับ”
“นี่น้องรหัสกู..โมเอ้ป้ะล้ะ~” พี่อีทึกดันใหล่ผมให้นั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน..ผมยิ้มเจื่อนๆพลางมองไปยังพี่รหัสที่นั่งลงข้างๆ
“ฮีชอลก็สายเดียวกันกับเรานะ..เพราะพี่เป็นบัดดี้มัน”
“ยังไงเหรอครับ?”
“ก็แกกับคิบอมจับได้พี่รหัสคนเดียวกันก็ถือว่าเป็นบัดดี้กันไง พอขึ้นปีสองแกก็สร้างสายรหัสขึ้นมาเอง..แล้วแกกับคิบอมก็เหมือนเป็นญาติกันอะไรทำนองเนี้ย”
เดี๋ยว...งั้นถ้าพี่อีทึกเป็นบัดดี้กับพี่ฮีชอล...งั้นผมกับฮยอกแจก็ต้องเป็นญาติกันสิ?
“บังเอิญจังเลยนะคยูฮยอน” ฮยอกแจยิ้มให้ผม ผมจะพยายามไม่คิดมาก..จะคิดว่าก็แค่ได้สายรหัสเดียวกันแล้วกัน
“อืม”
“รู้จักกันด้วยเหรอ? ดีเลย..คืนนี้จะได้ไปเลี้ยงน้องพร้อมๆกัน” พี่ฮีชอลพูดกับพี่อีทึกทำให้ผมตกใจไม่น้อย..อะไรนะ..เลี้ยงน้องเหรอ?
“ผมไม่ไปได้ไหมพี่?”
“เฮ้ย..ไม่ไปได้ไงวะสายรหัสอื่นก็ไปกับเรา รับรองสนุก” ผมต้องรีบลากพี่อีทึกออกมาจากตรงนั้น.. เขาเป็นพี่รหัสของผม..ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงปาร์ตี้คืนนี้ให้ได้
“คือ..ผมไม่ถูกกับฮยอกแจเท่าไหร่พี่”
“ทำไมวะ น้องเขาออกจะน่ารัก”
“ผมชอบแฟนมัน จบป่ะ”
“อ่าวเวร” พี่อีทึกตกใจ ส่วนผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองใบหน้าหวานที่นั่งอยู่ท่ามกลางรุ่นพี่
.
.
เย็นวันนั้นที่ห้องของพี่อีทึก..ผมต้องนั่งจับเข่าคุยกับพี่รหัสอย่างจริงจังดูเหมือนพี่อีทึกจะเป็นคนพูดง่ายและน่านับถือ..ถ้าผมเล่าอะไรให้เขาฟังเขาก็คงไม่ทำร้ายน้องรหัสอย่างผมโดยการเอาไปเล่าต่อหรอก
“แย่ว่ะ”
“ที่ผมไม่อยากไปก็เพราะงี้แหละพี่”
“เออ..ถึงว่า..ทำไมแกถึงไม่ค่อยมองหน้าฮยอกแจ..” อีทึกมองหน้าคยูฮยอนที่เม้มริมฝีปากแน่นแสดงอาการอย่างเห็นได้ชัด
“ผมไม่อยากเจอหน้าเขา”
“รู้สึกผิดหรืออะไรล่ะ” อีทึกถามพร้อมกับเดินไปเปลี่ยนเสื้อ
“ไม่รู้เหมือนกัน..”
อาจจะละอายใจ..หรือเกลียดที่ซีวอนเป็นคนของเขาก็ได้..
“รักแล้วทำไมไม่แย่งมา”
“แย่งไม่ได้หรอกพี่..”
เมื่อก่อนทำเรื่องไม่ดีกับเขาไว้เยอะแค่ไหน..ทำให้เขาเสียใจมากแค่ไหน..แถมยังเป็นคนทิ้งเขาไปด้วยซ้ำ..ผมคงไม่หน้าด้านพอที่จะกลับไปแย่งเขากลับมาหรอก
“เคยได้ยินป่ะ..อะไรที่ไม่ใช่ของเรา..มันก็จะเป็นของเราว่ะ” อีทึกหันมายิ้มให้น้องรหัสก่อนจะโยนเสื้อมาให้เปลี่ยน คยูฮยอนรับเสื้อมางงๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวพี่พาไปเมาให้หายเฮิร์ทเองไอ้น้อง”
.
.
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ทงเฮ’
[เหี้ยแล้วล่ะ..คืนนี้กูต้องไปเลี้ยงสายรหัสกับฮยอกแจ..ซวยสัดหมา]
นิ้วเรียวกดส่งข้อความหาเพื่อนสนิทขณะนั่งรถไปกับพี่อีทึก.. พี่เค้าบอกว่าไม่ต้องกังวลเขาจะพยายามพาผมไปนั่งห่างๆฮยอกแจเอง ‘พี่เคยผ่านมาแล้ว เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ’ พี่เค้าว่ามาอย่างนั้น..ผมก็สบายใจขึ้นหน่อย
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ซีวอน’
[คืนนี้กลับดึกนะ..พี่รหัสพามาเลี้ยงแถวหลัง ม.]
ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องส่งไปบอก..แต่ก็กดส่งไปแล้ว..คยูฮยอนหัวเราะเบาๆนึกสมเพชกับการกระทำตัวเอง ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองพลาดแล้วล่ะที่ส่งข้อความงี่เง่าแบบนั้นไป
คุณได้รับข้อความจาก..
‘ซีวอน’
[ไม่ดื่มไม่ได้เหรอ..เดี๋ยวก็เมาหรอกครับ..]
ริมฝีปากบางยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้อ่านข้อความ.. คยูฮยอนกดส่งข้อความตอบกลับไปอีกครั้ง
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ซีวอน’
[ทำไม? เป็นห่วงรึไง?]
ปฏิเสธไม่ได้ว่าหวังคำตอบแบบไหน.. แต่พอจะเดาออกว่าคำตอบของซีวอนต้องทำให้เขายิ้มอีกครั้งแน่ๆ
คุณได้รับข้อความจาก..
‘ซีวอน’
[ถ้าเราบอกว่าเป็นห่วง.. คยูฮยอนจะไม่ไปเหรอครับ?]
คยูฮยอนเม้มปากก่อนจะมองไปรอบๆตัว..ถ้าถูกใครมาเห็นเข้าคงหาว่าเขาเป็นบ้าแน่เลย..ก็เล่นนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวซะแบบนี้
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ซีวอน’
[เปลี่ยนเป็นดื่มน้อยลงได้รึเปล่าล่ะ~ ;P]
กดส่งกลับไปอีกครั้ง.. ไม่นานข้อความก็ตอบกลับมา
คุณได้รับข้อความจาก..
‘ซีวอน’
[อ่า..งั้นก็ได้ครับ..แต่อย่าเมาจนต้องให้ผมไปหิ้วปีกกลับล่ะ..เที่ยวให้สนุกนะครับ (ยิ้ม)]
.
.
ท่ามกลางแสงสีเสียงยามค่ำคืน..กลิ่นบุหรี่..เสียงเพลงดังก้องหู..เสียงแก้วกระทบกัน..เสียงหัวเราะ..ผมไม่ใช่คนดื่มเก่งผมเลยเลือกที่จะนั่งถือแก้วเฉยๆดีกว่า..และอีกอย่างที่ขาดไม่ได้ในวงเหล้าก็คือ ‘เกมส์’
อีฮยอกแจพลาดท่าตอบคำถามผิดไปเยอะ..เลยโดนจัดออนเดอะร็อคไปหลายช็อต..จากตอนแรกแค่สองสามแก้ว..ตอนนี้เริ่มนับไม่ได้แล้วล่ะครับ.. ผมมองร่างบางที่เริ่มไม่เหมือนเดิม..นั่งโงนเงนทรงตัวแทบไม่อยู่ สุดท้ายแล้วก็เซลงไปซบใหล่พี่รหัสตัวเอง
ไม่ใช่ว่าผมดูไม่ออก..สายตาที่พี่ฮีชอลกำลังมองฮยอกแจนั้นมันไม่ใช่สายตาที่พี่ชายมองน้องชาย มือเรียวยาวไล้ไปตามพวงแก้มเนียนที่กำลังแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าก่อนจะจูบลงบนหน้าผากมนเบาๆ.. คนเมาเอาแต่หัวเราะคิกคัก ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวังโดนลากไปปล้ำโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ
“มานี่” ผมคว้าข้อมือเล็กให้ยืนขึ้นมา คนตัวเล็กกว่าเซแทบล้มกับพื้นแต่ผมคว้าเอาไว้ได้ทัน พี่รหัสและเพื่อนบางคนมองการกระทำของผมด้วยความสงสัย
“คายู....ปวด...ฉี่...ฮ่า~” ร่างบางเอนหัวซบใหล่พร้อมกับกอดแขนผมไว้
“ผมจะพาเขาไปเข้าห้องน้ำ” พูดจบก็พยุงฮยอกแจไปเข้าห้องน้ำ..จะทำอะไรก็ช่วยดูแลตัวเองบ้างเถอะ..ถ้าเขาไม่ลากออกมาป่านนี้คงโดนล้วงไปแล้ว
“อ้วกออกมาให้หมด” ผมลูบหลังร่างบางที่กำลังโก่งคออ้วกเพราะท่าทางฮยอกแจจะไม่ไหวแล้ว
“ไม่อาว..ไม่อ้วก...”
“อย่ามาดื้อกับฉันนะอีฮยอกแจ..อ้วกออกมา” ดื่มเพียวไปขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้ไปอ้วกแตกกลางร้านหรอก
ฮยอกแจพะอืดพะอมแต่สุดท้ายก็อ้วกออกมาเพราะได้ความช่วยเหลือจากคยูฮยอน..ร่างโปร่งลูบหลังอีกคนเบาๆพร้อมกับดึงกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้
.
.
หน้าห้องน้ำชายที่เงียบสงบ..นี่ก็ใกล้เวลาผับปิดแล้วสินะ.. ร่างบางมองคนที่ยืนพิงผนังอยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับถอดเสื้อนอกออก
“ใส่เข้าไป” คยูฮยอนเดินเข้าไปกระชับเสื้อแขนยาวขึ้นปิดใหล่บางเหมือนเดิมแต่อีกฝ่ายครางประท้วงในลำคอเพราะยังไม่สร่างเมา
“อื้อ...ร้อน...”
“ร้อนก็ต้องใส่” อยากโดนคนแถวนี้ลากไปปล้ำนักรึไง
“คิก...” เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ..เดี๋ยวงอแงเดี๋ยวหัวเราะ
คยูฮยอนมองร่างบางที่หัวเราะอยู่ตรงหน้า..ใบหน้าหวานค่อยๆเงยขึ้นสบตาร่างโปร่งก่อนจะยิ้มกว้าง
“คยูฮยอน...รู้ไหมว่าเรากับซีวอนรู้จักกันได้ยังไง...”
คยูฮยอนยืนจ้องคนตรงหน้า มือเรียวจับต้นแขนทั้งสองข้างของร่างบางเอาไว้เพื่อไม่ให้คนเมาเซล้มลงไปกับพื้น.. แต่สิ่งที่ฮยอกแจพูดอยู่มันทำให้เขาพูดไม่ออก
“วันนั้น..เราโดนแฟนบอกเลิก...เขาทิ้งให้ยืนอยู่ป้ายรถเมล์คนเดียว..ทั้งที่ฝนกำลังตกหนัก..ฮะๆๆ..” ร่างบางยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้น..น้ำใสๆเริ่มคลอจนคยูฮยอนต้องเบือนหน้าหนี
“ซีวอนยื่นร่มมาให้เราแล้วบอกว่า..เอาไปใช้สิครับ...ผมคงไม่ต้องใช้มันแล้วล่ะ..แล้วจู่ๆน้ำตามันก็ใหล..เรารับร่มมาแล้วหันไปมองหน้าเขา..เขาเอาแต่นั่งเงียบๆไม่พูดไม่จา..พอรู้ตัวอีกที..ขาเราก็ก้าวไม่ออก..รู้แค่ว่าอยากนั่งอยู่ตรงนั้นข้างๆเขา..”
ทำไม....ผมเจ็บแบบนี้ล่ะ..
“หลังจากนั้น..เขาก็ไปส่งเราที่บ้าน..เราเป็นฝ่ายขอเบอร์เขาจะหาว่าเราหน้าด้านก็ได้นะ..”
“เดทแรกของเรา..วันนั้นเขาแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ..เขาจับมือเราไว้แล้วเดินไปด้วยกัน..”
มือเรียวเริ่มออกแรงบีบต้นแขนร่างบางจนตัวงอ..แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าหวานก็ยังคงยิ้มให้อีกคนอยู่ คยูฮยอนเม้มริมฝีปากก่อนจะค่อยๆตั้งสติ..
ฉันจะคิดว่านายกำลังเมาแล้วกันนะอีฮยอกแจ...
“จูบแรกของเรา..”
“เราควรกลับไปหาพวกพี่ๆได้แล้ว” คยูฮยอนพูดตัดบทก่อนจะคว้าข้อมือเล็กให้เดินตามมา แต่ฮยอกแจกลับยื้อเอาไว้แล้วกระชากร่างโปร่งให้กลับมายืนที่เดิม
“เราจูบกันที่หน้าบ้านของนาย..คยูฮยอน”
จากรอยยิ้มหวานเปลี่ยนเป็นเป็นใบหน้าเฉยชาจนคยูฮยอนพูดไม่ออก.. มือเล็กเลื่อนขึ้นไปกำคอเสื้ออีกคนพลางกลืนน้ำลาย..ใบหน้าหวานค่อยๆผุดยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง..
ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอีกต่อไปแล้ว...
“ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งนายคงรู้สึกผิดจนถอยออกมา..แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ..คนอย่างนายมันคงหน้าหนาเกินกว่าจะทำแบบนั้น”
คยูฮยอนยืนนิ่งกับคำพูดของคนตรงหน้า..ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจูบ น้ำเสียง..หรือสรรพนามที่เปลี่ยนไปของอีฮยอกแจ
“เขาเป็น..ของฉัน..” ฮยอกแจสบตากับอีกคนด้วยสายตาจริงจังไปกว่าทุกครั้ง..ไม่มีอีกแล้วแววตาที่น่าสงสาร
“นายต้องการจะพูดอะไร” คยูฮยอนพยายามตั้งสติ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยิ่งหัวเราะดังกว่าเดิม
“โง่ได้เสมอต้นเสมอปลายนะโจคยูฮยอน.. รู้อะไรไหมว่าคนอย่างนายน่ะ..ไม่มีอะไรเหมาะสมกับซีวอนเลยสักนิด..อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ..ว่าที่นายป่วยเพราะอะไร..” ดวงตากลมฉายแววตาเกรี้ยวกราด.. คยูฮยอนแค่นยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“แล้วคนที่เหมาะสมกับซีวอนคือใครล่ะ..คนที่ทำตัวน่ารักไร้เดียงสาทั้งที่จริงแล้วเป็นงูพิษน่ะเหรอ..” ริมฝีปากบางพูดเบาๆ คนถูกว่ากระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาอย่างแรงราวกับถูกแทงใจดำ
“เขาเป็นของฉัน..นายไม่มีสิทธิ์..ไม่ว่าจะเป็นยังไง......ฉัน....เป็นคนที่เขารัก...ไม่ใช่นาย” สายตาทั้งคู่จ้องกันจนคนที่เดินผ่านไปมาต้องถอยออกไป..คยูฮยอนปัดมือเล็กออกจากคอเสื้อตัวเองแล้วหัวเราะ
“แน่ใจเหรอ..ว่าเขารักนายคนเดียว”
ประโยคนี้ทำเอาร่างบางกัดฟันกรอด..ใช่..อีฮยอกแจรู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ซีวอนไม่เหมือนเดิม..เขาเริ่มแปลกไปตั้งแต่มีโจคยูฮยอนกลับเข้ามาในชีวิต..
แต่เขา...ก็เลือกที่จะหลอกตัวเองต่อไป
อีฮยอกแจ..ไม่อยากถูกทิ้งอีกแล้ว...
“เขา..รัก..ฉัน” ริมฝีปากบางสั่นเล็กน้อย..คยูฮยอนมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอือมระอา
“งั้นก็ดูแลคนของนายให้ดีแล้วกัน..เพราะถ้านายเผลอ..”
“คยูฮยอน..........ซีวอน.....เป็นคนแรก......ที่มีอะไร....กับ....ฉันนะ..นายรู้ไหม..ว่าเขาสำคัญกับฉันแค่ไหน...” ร่างบางโผเข้าไปกุมคอเสื้อคยูฮยอนอีกครั้งอย่างไร้เรี่ยวแรง.. หมดแรงจะต่อสู้แล้ว.. อีฮยอกแจผิดเหรอที่จะหึงหวงของที่เป็นของตัวเอง.. อีฮยอกแจผิดเหรอ..ที่กลัวว่าจะเสียคนรักไป....คยูฮยอนจับข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนจะตั้งใจสบตาอีกคน
“แล้วนายรู้อะไรไหม? ว่าฉันน่ะ...เป็นคนแรกของเขา”
.
.
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วคยูฮยอนยังไม่กลับห้องอีก..ร่างสูงก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเหล้าหลังมหาลัย..ผ่านมาแล้วสี่ร้านก็ยังไม่มีวี่แววของคยูฮยอนเลยตอนนี้จะเมาอ้วกอยู่แถวไหนก็ไม่รู้.. ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่รู้ด้วยว่าคยูฮยอนเป็นคนชอบดื่มรึเปล่า จะคอแข็งไหม? หน้าตาแบบนั้นตอนเมาคงไม่ต้องพูดถึงหรอก.. มีหวังโดนลวนลามแน่ๆ..
“อ้าวเฮ้ยซีวอน” เสียงเรียกทำให้ร่างสูงหันกลับไปมอง เผยให้เห็นเพื่อนต่างคณะกำลังโบกมือให้อยู่
“ว่าไงคิบอม”
“มาทำไรวะ”
“เรา...เรามา” ถ้าจะบอกว่ามาตามรูมเมทมันคงฟังไม่ขึ้นแน่ๆ..
“มาตามแฟนอ่ะดิ..โน่นเลยห้องน้ำ...คยูฮยอนมันลากฮยอกแจไปเข้าห้องน้ำตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาเลยสงสัยจะเมาหนัก” คิบอมชี้ไปที่ห้องน้ำก่อนจะหันไปชนแก้วกับคนอื่นๆ ร่างสูงพยักหน้าขอบคุณก่อนจะเดินไปตามทางที่บอก
.
.
“ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีก..ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะแย่งเขามาจากนาย!” คยูฮยอนตะคอกใส่ฮยอกแจจนทรุดลงไปกองกับพื้น.. ดวงตากลมมองมายังร่างสูงที่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นก่อนจะบีบน้ำตาออกมา..
เคยได้ยินรึเปล่า...ว่าคนที่กำลังร้องไห้..ได้เปรียบเสมอแหละ...
“ฮ...ฮือ...ทำไม..ทำไมต้องทำแบบนี้กับเรา..” ฮยอกแจยกมือปิดหน้าตัวเองก่อนที่คยูฮยอนจะเดินเข้าไปหาอีกครั้ง..อย่ามาสำออยซะให้ยาก..คนอย่างนายมันต้องเจอมากกว่านี้อีฮยอกแจ!!
มือแกร่งคว้าแขนเรียวเอาไว้แล้วกระชากออกมา คยูฮยอนเบิกตากว้างเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขา...
“ซีวอน...”
ใบหน้าคมฉายแววตาเย็นชาใส่จนคนมองรู้สึกชาไปทั้งหน้า..คยูฮยอนมองตามร่างสูงที่ก้มลงไปพยุงคนรักขึ้นมากอดแนบอกก่อนจะหันมามองเขาอีกครั้ง..
โดยที่ไม่พูดอะไรเลย...
“ซีวอนเดี๋ยว...” คยูฮยอนคว้าข้อมือร่างสูงไว้แต่ก็ถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย
ไม่เคยคิด... ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคยูฮยอนจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้..
...ยอมรับว่าตัวเองเผลอใจไปกับคยูฮยอน..ยอมรับว่าหวั่นไหว..ยังมีเยื่อใยอยู่.. ทั้งที่พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้แต่มันก็ทำไม่ได้..รู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนี้แล้วคนที่เจ็บที่สุดไม่ใช่ใคร..นอกจากคนที่เขารักอีกคน.. อีฮยอกแจ..
สมใจแล้วรึยังชเวซีวอน..ทำให้คนรักตัวเองต้องเจ็บด้วยมือตัวเอง..ไม่สิ..เพราะเขาปล่อยให้คยูฮยอนกลับเข้ามาในชีวิตเขาเองต่างหาก..ทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้...
ให้เขากลับมาทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
ชเวซีวอน...โง่ไม่มีที่สิ้นสุด..
.
.
“อึก..” ร่างบางสั่นเทาในอ้อมกอดคนรักหลังจากซีวอนเปิดห้องในโรงแรมระแวกนั้นเพียงเพราะคนตัวเล็กอ้างว่าไม่อยากกลับห้อง
มือแกร่งลูบหัวคนรักอย่างถนุถนอม..ฮยอกแจคงตกใจมากกับการกระทำของคยูฮยอน..นี่ถ้าเขาไปช้ากว่านี้นิดเดียวฮยอกแจจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
“ฮยอกแจ..อย่าร้องนะครับ” มือแกร่งไล้น้ำตาออกจากพวงแก้มอีกคนทั้งที่ยังสะอื้นอยู่..เขาไม่อยากให้ฮยอกแจต้องร้องไห้อีก
“ซ..ซีวอน..อย่า..อย่าไปนะ..อย่าทิ้งเราไป..” ร่างบางกอดคนรักไว้แน่น..กลัว..กลัวว่าคนตรงหน้าจะไปหาคยูฮยอน..ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงอยู่ไม่ได้
มือเรียวผละออกออกจากร่างสูงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตามองคนรักทั้งที่ยังน้ำตาคลอหน่วง..ดวงตาคู่สวยจ้องคนรักพลางรั้งลำคออีกคนลงมาประทับริมฝีปาก..มือแกร่งค่อยๆลูบไปตามต้นขาเล็กไต่ขึ้นมาถึงสะโพก ก่อนจะสอดมือเข้าไปในสาบเสื้อตัวบางขณะที่ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก..ร่างสูงหลับตาลงพยายามลืมภาพของคนใจร้ายที่ลอยขึ้นมาในหัวทั้งที่ตอนนี้เขากำลังกอดคนรักอยู่..
“อื้อ..” เสียงหวานครางแผ่วในลำคอเมื่อนิ้วเรียวยาวกำลังเคล้นคลึงยอดอกคนตัวเล็กในอ้อมกอด.. ร่างสูงใช้มือที่ว่างอยู่ปลดเสื้อตัวบางออกไป.. ริมฝีปากหนาผละออกก่อนจะค่อยๆไล้ลงมาตามซอกคอขาวแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็น...
รอยจางๆสีแดง..
ที่เขา...
ไม่ได้เป็นคนทำ...
.
.
“ฮัลโหล..คยูฮยอน..มึงอยู่ไหน”
“กูเหรอ..กู..กูอยู่หน้าคณะ” ร่างโปร่งตอบขณะที่นั่งกอดเข่าตัวเองในความมืดหน้าคณะนิเทศศาสตร์ที่เงียบสงบ..พอรู้ตัวอีกที..เขาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงนี้แล้ว.. ไม่กล้ากลับไปที่ห้องอีก
จะว่าเข้าใจผิดก็ไม่ได้..แต่สิ่งที่ซีวอนเห็นมันก็ถูกต้องแล้ว...ผมกำลัง..จะเข้าไปทำร้ายอีฮยอกแจ..ผมกำลังทำร้ายคนที่เขารัก..จะถูกเขาเกลียดก็คงไม่แปลกหรอก..
“มึงไปทำอะไรที่นั่น..อย่าวางสายนะ..กูกำลังจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ” ปลายสายเอ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใย.. น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ค่อยๆใหลออกมา มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงลอดเข้าไปในสาย อีกทั้งเสียงฝีเท้าที่บ่งบอกว่าทงเฮกำลังวิ่งมาหาเขา
“มะ..มึงไม่ต้องรีบวิ่งมาหรอก..กูอ้วกอยู่..เมาชิบหายเลย..ฮะๆ” คยูฮยอนเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ยาวหน้าคณะพลางยกมือขึ้นเกยหน้าผาก.. ตรงหน้าอกข้างซ้ายมันเจ็บ..เจ็บจนไม่รู้ว่าตอนนี้ข้างในมันแหลกละเอียดไปแล้วรึยัง..
รู้สึกเหมือนกับ.. ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...
.
.
ร่างสูงนั่งหันหลังให้กับคนรักที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงหัวเตียง.. ฮยอกแจรู้ว่าซีวอนเห็นอะไร.. ไม่น่าพลาดเลยจริงๆ.. ทั้งที่คิดว่ามันน่าจะจางหายไปแล้ว..
รอยคิสมาร์คที่...อีทงเฮเป็นคนทำ...
“ฮยอกแจไม่เห็นบอกผมเลยว่าจะออกไปดื่ม..” พยายามไม่นึกถึงเรื่องร่องรอยนั้น เขาเชื่อใจฮยอกแจมากแค่ไหน ฮยอกแจไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นหรอก..
“แล้วซีวอนล่ะ.. ตามเรามาได้ยังไง..ในเมื่อเรา...ไม่ได้บอกซีวอนเลย..”
ตอบไม่ได้..
ก็เพราะไม่ได้จงใจไปหาฮยอกแจตั้งแต่แรกไง...
“หรือเพราะซีวอน... ไม่ได้ตั้งใจ...มาหา..เรา...” ดวงหน้าหวานเริ่มน้ำตาคลออีกครั้งก่อนจะค่อยๆขยับเข้าไปกอดคนรักทางด้านหลังพร้อมกับซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง
“รอย..ที่คอ..” คำถามถูกกลืนลงคอไปหมด.. ทั้งที่ความสงสัยมันจุกอยู่เต็มอก
“รอย..รอยนี่ใช่ไหม..” ร่างบางดึงคนรักให้หันกลับมามองก่อนจะข่วนมันให้แดงกว่าเดิม
“ฮยอกแจ อย่าทำอย่างนั้น..” มือแกร่งรั้งข้อมือเล็กไว้ก่อนจะดึงคนรักเข้ามากอด
“ก็คยูอยากทำร้ายเรานัก.. เราก็จะทำแล้วนี่ไง..จะได้สมใจเขาสักที..ฮือ...” ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำตอบจากปากคนรัก..
คนที่ทำรอยนั่น..
คือนายเองเหรอคยูฮยอน...
.
.
talk with writer
อย่าตบเค้านะ ' '-
ความคิดเห็น