คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Diary หน้าที่ 4 : ความสุข..
รู้และเข้าใจทุกอย่าง.. แต่คนเราก็แบบนี้แหละ..
ยิ่งห้าม..ก็เหมือนยิ่งยุ
“เอามานี่ กูถือเองได้” ผมยื่นมือไปแต่ทงเฮมันไม่ยอมคืนหนังสือกับกระเป๋าให้ ถึงปกติผมจะปล่อยให้มันถือตลอดก็เถอะ แต่หลังจากที่มันพูดเรื่องบ้าๆกับผมตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่กล้าให้มันถืออะไรให้อีกเลย.. ไม่รู้สิครับ..มันรู้สึกแปลกๆชอบกล
“เดินยังจะไม่ไหวยังทำซ่าอีก” ทงเฮเอาหนังสือตีหัวผมเบาๆ อาการผมดูออกขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย
“แล้วจะไปกินอะไร”
“แล้วแต่..อยากกินอะไรล่ะ..เนื้อย่างป่ะ?”
“กินหมดแหละถ้ามึงเลี้ยง”
“งั้นกินกูไหม?”
“ตีนป่ะครับ.. ทะลึ่งนะมึงอ่ะ” ผมมองมันด้วยหางตาแต่คนถูกว่ากลับหัวเราะลั่น
“แล้วเรื่องนั้นตัดสินใจได้รึยัง จะมัวคิดมากทำไม.. เป็นแฟนอีทงเฮดีกว่าเป็นไหนๆ..”
“มึงมั่นมากนะ.. กูถามนิด..มึงมีอะไรน่าพิศวาสวะ” ผมเลิกคิ้วมองมัน ถึงมันจะหล่อ จะล่ำกว่าผม..แต่ยังไงผมก็ไม่เคยมองมันในฐานะคนรักเลยสักครั้งเดียว
“แล้วซีวอนมีอะไรน่าพิศวาสกว่ากู..มึงตอบได้รึเปล่าล่ะ”
อีกแล้ว.. เอาซีวอนมาอ้างอีกแล้ว..
ผมไม่ตอบมัน..เราทั้งคู่เอาแต่เดินไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง..อากาศก็เริ่มเย็นมากแล้วผมหันไปมองทงเฮที่เงียบมาตั้งแต่ตอนนั้น..ก็ผมไม่ชอบให้มันเอาซีวอนมาอ้างนี่หว่า
“ไม่ใช่อะไรหรอกทงเฮ..กูไม่อยากคบกับมึงเพื่อประชดใคร”
คยูฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น..ทงเฮเป็นเพื่อนสนิทเขาเพียงคนเดียว..เป็นเพื่อนกันมันยืดกว่าเป็นไหนๆ..ผมไม่อยากคิดว่าวันนึงเราจะต้องเลิกกันไป..ผมไม่อยากเป็นคนแปลกหน้าสำหรับมัน..
คยูฮยอนถูกอีกคนดึงเข้าไปกอดท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาในเวลาพลบค่ำ.. มือแกร่งลูบเรือนผมร่างโปร่งช้าๆก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอก มึงไม่ต้องคิดมากนะ”
ประโยคสุดท้ายที่คยูฮยอนได้ยินจากปากทงเฮก่อนที่เขาจะหลับตาลง..ทั้งสับสน ทั้งกลัวว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไป..ไม่ใช่ว่าอีทงเฮไม่ดี..แต่ความรักน่ะ..มันเอาความดีมาวัดกันไม่ได้สักหน่อยนี่ครับ
.
.
มือแกร่งไล้หลังมือลงบนแก้มคนที่หลับอยู่เบาๆหลังจากเช็ดตัวให้คยูฮยอนเสร็จ..หลังจากกินมื้อเย็นกันแล้วคยูฮยอนก็เริ่มมีไข้จนเขาต้องรีบพากลับห้อง..ไม่อยากจะคิดเลยว่าติดมาจากใคร.. ริมฝีปากหนาผุดยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากบางเบาๆ..ไม่สิ..ก็แค่แตะเท่านั้นแหละ..เค้ารู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน..เส้นบางๆระหว่างคำว่าเพื่อนกับคนรักอีทงเฮรู้ดี..แค่ตอนหลับคงไม่เสียหายอะไรนักหรอก
“....”
ทงเฮหันหลังกลับไปเผยให้เห็นใครบางคนยืนอึ้งอยู่ตรงหน้าประตู..อ่า..พ่อเทพบุตรของคยูฮยอนกลับมาแล้วสินะ.. ริมฝีปากหนายิ้มให้กับผู้มาใหม่ก่อนจะหันไปห่มผ้าให้คยูฮยอน
ซีวอนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าภาพที่เห็นมันเป็นเรื่องจริง ร่างหนาในชุดนักศึกษาพับแขนเสื้อขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาเขา
“โทษทีนะ..พอดีเป็นคนชอบทำอะไรเปิดเผย” ทงเฮยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ทั้งคู่รู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
อีทงเฮ..เพื่อนสนิทของคยูฮยอนตั้งแต่ ม.ปลาย เขาจำได้
“ครับ”
“คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?” ซีวอนหลบสายตาอีกคนเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องอยู่ สายตาของทงเฮที่มองมาราวกับอ่านใจซีวอนออกทุกอย่าง และรอยยิ้มของอีทงเฮ..มันดูน่ากลัวจริงๆ
“ก็เข้าใจหรอกนะ..ว่าคยูฮยอนตัวหอมมาก..แต่นายก็ไม่ควรกอดเขาไว้ทั้งคืนทั้งที่นายป่วยอยู่....ชเวซีวอน..” ร่างหนากระซิบข้างหูซีวอนก่อนจะตบบ่าเบาๆสองครั้งแล้วเดินไปหยุดที่หน้าประตู
“อ่อ..แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกละอายใจหรอกนะ..มาถึงขั้นนี้แล้วนี่” ทงเฮยักคิ้วก่อนจะเปิดประตูห้องออกไปปล่อยให้ซีวอนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น.. ร่างสูงมองไปยังคนตัวเล็กกว่าที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ทาบอยู่บนหน้าผาก.. เพราะเขา..คยูฮยอนถึงได้เป็นแบบนี้
.
.
เขาว่ากันว่า..คนป่วยมักจะอ่อนแอ..โหยหา
และต้องการความอบอุ่นมากที่สุด..
“อีกคำนึงนะ” ร่างสูงตักโจ๊กขึ้นมาเป่าให้ก่อนจะยื่นไปตรงหน้าคนป่วยที่นั่งเบะปากมองคนป้อน.. ซีวอนมองหน้าคยูฮยอนด้วยความสำนึกผิด ขอโทษจริงๆนะ..ไม่ได้ตั้งใจแพร่เชื้อจริงๆ..
“เจ็บคอไหม?” ซีวอนถามหลังจากที่คนตัวเล็กกว่าอมโจ๊กไว้ในปาก.. ทำไมถึงไม่รู้รสชาติอะไรเลยล่ะ..นี่ซีวอนเอาข้าวเละๆใส่น้ำเปล่ามาให้เขากินใช่ไหม
“ไอ่เอ็บ..(ไม่เจ็บ)”
“กลืนลงไปได้แล้ว” นิ้วเรียวยาวดีดหน้าผากจนคยูฮยอนต้องหลับตาปี๋ ร่างโปร่งเลิกคิ้วมองอย่างเคืองๆ ไม่ได้ขอร้องให้มาดูแลเลยนะ
“กินเองได้น่า..” คยูฮยอนหยิบยามาสามเม็ดพลางหายใจเข้าลึกๆก่อนจะฝืนจับใส่ปากรวดเดียวแล้วดื่มน้ำตาม ซีวอนมองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วก็อดขำไม่ได้..ทำเป็นอวดดีตลอด..นี่แหละนะโจคยูฮยอน
“ถือซะว่าหายกันไง เมื่อวานคยูฮยอนก็ดูแลเราทั้งคืนแล้วนี่” เป็นคำพูดที่ดูคลุมเครือหากแต่ซีวอนไม่ได้มีนัยยะอะไรนอกจากนั้น แต่คนฟังอย่างคยูฮยอนนี่สิ..พอได้ยินแล้วหน้าก็ขึ้นสีอย่างห้ามไม่ได้
“พูดบ้าอะไรน่ะ”
“อ้าว..เราพูดอะไรผิด”
“ไม่ต้องมายุ่งเลย..จะนอนแล้ว” พูดจบคนปากแข็งก็นอนคลุมโปงพร้อมกับเอามือปิดหน้า..ให้ตายเถอะ..ไอ้บ้าเอ๊ย
“คยูฮยอน”
ไม่ต้องมาเรียก
“ใส่เสื้อทับอีกตัวดีไหม”
ก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไงเล๊า!
....
ทำไมเงียบไปแล้วล่ะ..
เออ..ก็ดีเหมือนกัน..เซ้าซี้อยู่ได้น่ารำคาญ..
พรึ่บ!!
เฮ้ย!!!
“ทำอะไรน่ะ?” ผมลุกขึ้นมองหน้าคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงพร้อมกับใส่ถุงเท้าให้ผม..นั่น..ยังมีหน้ามายิ้มให้อีก..
จะดีกับผมเกินไปแล้วนะ..
“คราวนี้ก็นอนได้แล้วนะ” ร่างสูงเดินมาพยุงให้ผมเอนตัวลงนอนบนเตียงขณะที่สายตาของผมนั้นยังจ้องเขาอยู่ไม่ห่าง...
ผมเป็นคนโลภมาก.. และถ้าเขายังทำดีกับผมแบบนี้..
ผมยิ่งต้องการเขามากขึ้น..
และนั่นมันอาจทำให้ผมลืมเรื่องความผิดชอบชั่วดีไปก็ได้
“ซีวอน..” ผมจ้องหน้าคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเตียง..ร่างสูงยิ้มให้ก่อนจะหันไปบิดผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วซับลงบนหน้าผม.. ความเย็นของผ้าขนหนูชุ่มน้ำไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย..ผมยังคงรู้สึกหนาวเย็นไปจนถึงขั้วหัวใจอยู่ดี
“หืม?”
ถ้าเกิดไม่มีฮยอกแจ..นายจะกลับมาหาฉันไหม..
“เป็นอะไรไป..ปวดหัวเหรอ..อ่า..อย่าร้องไห้สิ” พูดพร้อมกับใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ..สายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยทั้งที่เห็นแล้วควรรู้สึกดี..แต่ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ..
..คงเป็นเพราะผมกำลังป่วยแน่ๆผมถึงได้รู้สึกหวั่นไหวได้ขนาดนี้..
เกือบไปแล้วคยูฮยอน.. เกือบพูดบ้าๆออกไปแล้วไง
ซีวอนเอื้อมมือมากุมมือเล็กไว้..เขารู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่..ต่อให้มีทางเลือกสองทางระหว่างกุมมือคนตรงหน้าไว้กับปล่อยไป..เขาก็คงเลือกข้อสองโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยสักนิด
แค่ไม่อยากปล่อยมือคยูฮยอนไปอีกเป็นครั้งที่สองก็เท่านั้นเอง..
“หลับเถอะ เราจะอยู่ตรงนี้..ไม่ไปไหน”
“สัญญานะ..”
“ครับ สัญญา” ซีวอนยิ้มพร้อมกับกระชับมือเล็กไว้..ให้อีกฝ่ายรู้สึกได้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
เปลือกตาบางค่อยหลับลงอย่างช้าๆ สัญญาแล้วนะ..ตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..ผมขอเอาแต่ใจแค่ในเวลานี้เท่านั้น..แค่ตอนนี้ก็พอแล้ว..
.
.
มีทางเลือกมากมาย..แต่คนเรามักจะบีบตัวเองให้เลือกทางใดทางหนึ่ง
ซึ่งยังไม่รู้เลยว่า..ทางนั้นมันดีพอสำหรับตัวเองแล้วรึยัง..
“คยูฮยอน..”
อืม..
“คยูฮยอนอา..”
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นตามเสียงเรียก..สิ่งแรกที่ผมเห็นตอนลืมตาก็คือใบหน้าของซีวอน..มือของเรายังคงสอดประสานกันอยู่เหมือนเดิม.. ซีวอนไม่ได้ลุกไปไหนเลยเหรอ?
“ลุกไหวไหม?”
“ไหว” พูดพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นนั่ง.. ซีวอนป้องปากหัวเราะคนป่วยที่นั่งทำหน้ามึนอีกทั้งผมยังชี้โด่เด่อีกด้วย
“หัวเราะอะไรเล่า” เมื่อรู้ตัวว่าถูกจ้องหน้าอยู่ก็รีบลูบไปตามใบหน้าตัวเอง..หน้าเขามีอะไรติดอยู่รึไง
“ถ้าลุกไม่ไหวก็จะได้ให้ขี่หลัง..แต่ถ้าลุกไหวก็ดีแล้วล่ะ” พูดจบก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่คนป่วยดันทำซ่ากระโดดขี่หลังร่างสูงเอาดื้อๆ
“หืม?”
“จู่ๆก็เดินไม่ไหว..”
“ขี้โม้นี่..” ร่างสูงหันมามองลูกลิงที่เกาะอยู่บนหลังตัวเองแถมยังกอดคอไว้แน่นอีกด้วย
“แล้วไง..ไม่พอใจก็สะบัดเราออกดิ” คนปากเก่งท้า..ก็รู้อยู่แล้วว่าอีกคนไม่กล้าสะบัดเขาออกหรอก..แต่..
“เฮ้ย!!” วงแขนเล็กต้องกอดคออีกฝ่ายไว้แน่นกว่าเดิมเมื่อจู่ๆซีวอนก็วิ่งเซซ้ายเซขวาจนคยูฮยอนต้องเอาขาเกี่ยวเอวอีกคนไว้โดยอัตโนมัติ
“ถึงแล้ว~” ร่างสูงหยุดอยู่ตรงอ่างล้างหน้าที่มีกระจกบานใหญ่อยู่ คยูฮยอนยังคงเกาะซีวอนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมลง
“ถึงแล้วครับ” พูดย้ำรอบสองแต่คนป่วยยังทำหูทวนลม..มาอีหรอบนี้อีกแล้วสินะ.. เมื่อก่อนตอนยังคบกันคยูฮยอนก็เป็นซะอย่างนี้..
ซีวอนบีบยาสีฟันใส่แปรงทั้งสองอันก่อนจะยื่นให้อีกคนที่ยังอยู่บนหลังตัวเอง คยูฮยอนรับมาอย่างว่าง่าย สายตาทั้งคู่จ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังแปรงฟันผ่านกระจกบานใหญ่..และคยูฮยอนไม่อยากเป็นฝ่ายหลบสายตาซีวอนอีกแล้ว
ถ้าผมจะขอเห็นแก่ตัวแบบนี้..มันคงไม่มากไปใช่ไหมครับ
อย่างน้อย.. ก็แค่เวลาที่เราอยู่ด้วยกันภายในห้องนี้เท่านั้น..
“จะบ้วนปากยังไงครับคนป่วย”
“เอาไปบ้วนแทนได้ไหมล่ะ” คำพูดคำจาน่าจับมาฟัดแก้มแรงๆสักที คยูฮยอนลงจากหลังร่างสูงก่อนจะยืนมองซีวอนบ้วนปากอยู่ข้างๆ
ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้มาอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ด้วยความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง
ไม่สิ..
จริงๆแล้ว..อาจเป็นผมที่คิดเกินเลยอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้..
.
.
“คยูฮยอน”
“หืม?”
“อาการดีขึ้นแล้วเหรอ? ”
ฮยอกแจถามขณะที่เห็นร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องเรียน..ก็เมื่อคืนทงเฮบอกว่าคยูฮยอนป่วยนี่นา..นึกว่าจะนอนพักอยู่ห้องซะอีก..
“ดีขึ้นแล้วล่ะ..ป่วยทำไมนานๆเสียเวลา” ยังคงพูดจาตัดพ้อเหมือนทุกครั้ง ฮยอกแจพยักหน้าเข้าใจ
“อื้อ..งั้นก็ดีแล้วล่ะ” ฮยอกแจยิ้มบางๆจนทำให้ผมรู้สึกผิด หรือผมจะใจร้ายกับเขามากเกินไป..
หน้าไม่อายจริงๆ..คิดไม่ซื่อกับซีวอนแล้วยังทำตัวแย่กับฮยอกแจอีก..
“นายนั่งห่างๆเราก็ได้นะ เรายังไม่หายดี”
“ไม่เป็นไรหรอก เราแข็งแรงจะตาย~” ฮยอกแจยิ้มกว้าง ยิ่งเห็นรอยยิ้มของเขาผมก็ยิ่งรู้สึกผิด..แต่ถ้าจะให้ผมถอยกลับไปคงไม่ได้แล้ว..
“อืม..”
“คืนนี้ไปทำงานที่ห้องเราเลยไหม ไหวรึเปล่า”
“ก็ดีเหมือนกัน” งานจะได้เสร็จๆสักที จะได้ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาเจอหน้าอีฮยอกแจอีก
“โอเค คยูฮยอนจะค้างกับเราไหมจะได้ไม่ต้องเดินกลับหอดึกๆ”
“ไม่หรอก เราไม่ค้าง”
“อือ..งั้นก็ได้”
.
.
“หายป่วยดีแล้วเหรอ..พักก่อนดีกว่าไหม?” ร่างหนานั่งหันข้างเข้าหาคยูฮยอนที่กำลังตั้งใจทำรายงานอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นขณะที่มีฮยอกแจนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม..คยูฮยอนขยับแว่นสายตาส่วนมืออีกข้างยังคงเขียนรายงานลงไปบนกระดาษ
ทงเฮเอื้อมมือไปนวดขมับให้เพื่อนสนิท..กลัวว่าคนป่วยจะเป็นลมล้มพับไปอีกรอบ..พอบอกจะช่วยก็ไม่ยอม..คนอะไรดื้อชะมัด..
คยูฮยอนรู้ว่าทงเฮเป็นคนชอบสกินชิพมากแค่ไหน เขาชินแล้วล่ะกับการถูกหอมถูกกอดเพราะถึงจะขัดขืนไปยังไงสุดท้ายทงเฮก็หาทางมากอดเขาได้อยู่ดี.. ดวงตากลมจ้องมองไปยังคนสองคนที่นั่งคลอเคลียกันอยู่ตรงหน้าพร้อมกับเปิดหนังสือไปทีละหน้าโดยที่ไม่ก้มลงมองหนังสือเลย
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้อีทงเฮเงยหน้ามองรูมเมทก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปเปิดประตูเอง..ดึกดื่นป่านนี้แล้วหวังว่าคงไม่ใช่ชินดงฮีหรอกนะ..เพราะรายนั้นตกดึกไม่ได้เป็นต้องชวนท่องราตรีตลอด
“เอ่อ..”
“อ้าว..”
ทงเฮหัวเราะในลำคอเมื่อผู้มาใหม่เป็นคนที่เขาคาดไม่ถึง..ชเวซีวอนมาเยือนห้องเขา..ร่างหนาผายมือต้อนรับร่างสูงให้เข้ามาในห้อง คยูฮยอนรู้สึกตกใจที่ได้เห็นซีวอนที่นี่แต่ก็ได้คำตอบเมื่อเห็นฮยอกแจรีบวิ่งเข้าไปหาร่างสูง
“ซีวอน~”
“คือ..ผมซื้อขนมมาฝากน่ะ..เห็นฮยอกแจบอกว่าจะอยู่ทำรายงานกันจนดึก” ร่างสูงยื่นถุงพลาสติกให้กับคนตัวเล็กกว่าที่กำลังยิ้มกว้างเมื่อได้เจอหน้าคนรัก
“หน้าซีวอนเย็นจังเลย” ฮยอกแจพ่นไอร้อนลงบนฝ่ามือก่อนจะโอบใบหน้าอีกคนไว้เพื่อมอบความอบอุ่นให้กับร่างสูง ซีวอนยิ้มก่อนจะชำเลืองมองใครอีกคนที่กำลังมองเขาอยู่
“ซีวอนไปนั่งรอบนเตียงก่อนนะ” มือเล็กกุมมือคนรักให้เดินตามมา.. คยูฮยอนก้มหน้าเขียนรายงานต่อไป..ภาพตรงหน้ามันคงไม่น่ามองนักหรอก..
“คยูฮยอนไม่เมื่อยนิ้วเหรอ ให้เราเขียนก็ได้นะ” ฮยอกแจสะกิดใหล่ร่างโปร่งแต่อีกคนกลับส่ายหัวแล้วก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป
“จะกินเลยไหม เดี๋ยวเราเทใส่จานให้”
“อื้อ~ ซีวอนใจดีจัง~”
ซีวอนใจดีจังงั้นเหรอ.. ฟังแล้วน่าหมั่นไส้ดีจังเลยนะ..
“งั้นขอยืมห้องครัวหน่อยนะ” หันไปมองทงเฮที่กลับไปนั่งข้างคยูฮยอนแถมคาบป๊อกกี้ไว้กับปากรอให้คนบ้างานหันมาเล่นด้วย ทงเฮโบกมือปัดๆก่อนจะหันไปสนใจคยูฮยอนต่อ
“คยูฮยอนอ่า..ป๊อกกี้”
“ถ้ากูแดกแล้วมึงจะนั่งนิ่งๆไหม?” คยูฮยอนแทบอยากถีบไอ้ล่ำให้หงายหลังเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาอยู่เรื่อย..เขากำลังรีบปั่นงานให้เสร็จๆจะได้ไปจากที่นี่สักที..พะอืดพะอมจะตายแล้ว
“ก็ได้ แต่ต้องกินให้หมดแท่งนะ” พูดแล้วก็หยิบป๊อกกี้ขึ้นมาคาบไว้ ไม่ได้สนใจเลยว่ามีบุคคลที่สามนั่งมองอยู่ฝั่งตรงข้าม.. ก็จะทำไมล่ะ อีทงเฮจะทำอะไรไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาคนอื่นหรอก
คยูฮยอนรีบกัดป๊อกกี้ขณะที่คนเจ้าเล่ห์คาบมันไว้เฉยๆ รีบๆกินไอ้บ้านี่จะได้เลิกงอแงสักที
“จุ๊บ~” มือแกร่งโอบท้ายทอยคยูฮยอนไว้ก่อนที่ริมฝีปากบางถูกจูบเบาๆ คยูฮยอนเบิกตากว้างก่อนจะผลักทงเฮออก ทงเฮกุมท้องลงไปนอนขำกับพื้นเมื่อเห็นสีหน้าของคยูฮยอนซีดเป็นไก่ต้ม..อีฮยอกแจมองรูมเมทตัวเองไม่ละสายตาก่อนจะหันไปมองอีกคนที่เอาหลังมือถูปากตัวเองแรงๆ
ทงเฮยังคงหัวเราะไม่หยุด ดูเหมือนคยูฮยอนจะโมโห..แต่ไม่เป็นไรหรอก..เดี๋ยวง้อแป๊ปเดียวก็หาย..
แต่ที่น่าสะใจกว่านั้นคือ..ชเวซีวอนเห็นมันเป็นครั้งที่สองแล้วไงล่ะ
“มึงนี่ตลอดเลยนะทงเฮ”
“ไม่ชอบเหรอ จูบรสช็อคโกแลตของกูมันไม่หวานเหรอคยูฮยอน” พูดกับคยูฮยอน..แต่สายตามองไปที่ซีวอน.. ร่างสูงนั่งลงพร้อมกับยื่นขนมให้คนรักทำเหมือนไม่ได้ยินประโยคถากถางนั่น
“กูจะกลับแล้วนะ..ฮยอกแจเดี๋ยวที่เหลือเราเอากลับไปทำเองแล้วกัน” คยูฮยอนเก็บสมุดรายงานพร้อมกับหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดอีกสองเล่มก่อนจะเก็บปากกาเข้ากระเป๋า..
ผมทนดูเขารักกันไม่ได้หรอก...
ผมไม่ใจกว้างพอขนาดนั้น..
“กูไปส่งนะ”
“ไม่ต้อง เดินไปเดินมาทำไมเมื่อยตีนเปล่าๆ” คยูฮยอนลุกขึ้นยืน ไม่หันหน้าไปมองสองคนนั้นเด็ดขาด
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเวลาที่เขาสองคนหยอกล้อกัน..กลัว...กลัวว่าภาพตรงหน้ามันจะลบเลือนเรื่องราวของเขากับซีวอนไป
คยูฮยอนขอยอมอยู่ในโลกแห่งความฝันดีกว่า..ถ้าโลกแห่งความเป็นจริงมันจะโหดร้ายกับเขาขนาดนี้..
“แต่มันดึกแล้วนะ ให้กูไปส่งดีกว่า”
“ไม่เป็นไร..เดี๋ยวเรากลับพร้อมคยูฮยอนก็ได้” ซีวอนลุกขึ้นยืน คยูฮยอนหันไปมองร่างสูงก่อนจะเดินนำออกไปก่อน ทงเฮยักใหล่อย่างไม่ยี่หระ..ก็คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้
“ซีวอนจะกลับแล้วเหรอ..” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่ว..ยังไม่อยากให้กลับเลยนะ..อยู่ต่อไม่ได้เหรอ
“อื้ม..ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” ซีวอนยิ้มให้กับคนรักเหมือนกับทุกครั้ง คนตัวเล็กเบะปาก..อยากจะงอนจริงๆเชียว
“ก็ดีเหมือนกันนะ อยู่ห้องเดียวกัน..กลับด้วยกัน..จะได้นอนด้วยกันไง” ทงเฮพูดขณะที่นอนเกากีต้าร์อยู่บนเตียงก่อนจะผิวปากคลอไปตามจังหวะดนตรี..คนถูกจิกกัดได้แค่ยิ้มบางๆให้ฮยอกแจพลางขยี้หัวเบาๆ
“เราไปแล้วนะ..รีบเข้านอนนะครับ” ซีวอนโบกมือให้ฮยอกแจที่เดินมาส่งหน้าประตู เสียงผิวปากเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเป็นสัญญาณเตือนว่า ‘รีบไสหัวกลับไปได้แล้วนะครับ’
และหลังจากประตูปิดลง..ร่างบางก้มหน้าพร้อมกับถอนหายใจ.. ไม่อยากจะเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดให้ระแวงกันเลย..
แต่ซีวอน...ไม่เคยมาหาฮยอกแจก่อนสักครั้ง..ถ้าเขาไม่โทรหา...
.
.
“รีบไปไหน” ซีวอนวิ่งมาหยุดข้างๆคยูฮยอนแล้วแย่งกระเป๋ามาถือ ร่างโปร่งเบือนหน้าหนีตอนนี้กำลังรู้สึกโกรธซีวอนโดยไม่มีเหตุผล..
รู้ว่าซีวอนไม่ผิดที่เขาจะมาหาแฟน..
แต่ช่วยมาตอนที่เขาไม่เห็นไม่ได้เหรอ?
“โกรธเหรอ”
แทงใจดำ..
คยูฮยอนต่อยแขนร่างสูงไปทีนึงแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..แล้วยังไงล่ะ..ถ้าโกรธแล้วจะทำยังไง..จะคุกเข่าขอโทษรึเปล่า
ร่างสูงหัวเราะ นึกแล้วไม่มีผิด..คยูฮยอนก็ยังเป็นเด็กเอาแต่ใจในสายตาเขาอยู่เสมอ..
จู่ๆคยูฮยอนกระโดดขึ้นขี่หลังจนร่างสูงเกือบตั้งหลักไม่อยู่.. ซีวอนหันไปมองอีกคนเริ่มปรับอารมณ์ตามไม่ถูก..จะงอนหรือจะยังไงกันแน่
“ง่วง” ใบหน้ามนซบลงกับใหล่หนา ตอนนี้ก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว..คยูฮยอนไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็น..ไม่ต้องแคร์สายตาใครๆ
“งั้นก็หลับเลยสิ” พูดพร้อมกับสอดมือเข้าไปใต้ขาพับอีกคนแล้วเดินไปข้างหน้า..
เหมือนฉายภาพเก่าซ้ำ..เมื่อก่อนตอนผมนอนไม่หลับผมก็โทรหาซีวอนตลอด
“ซีวอน..นอนไม่หลับ”
“งั้นเราไปหาไหม?”
“รีบมานะ...”
ราวกับเด็กไม่รู้จักโต..ผมจะขี่หลังซีวอนจนหลับไป..เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้งแต่ซีวอนก็ไม่เคยบ่นเลย
.
.
“ไม่ง่วงแล้ว”
“หืม?”
“เราร้องเพลงให้ฟังเอาไหม?” เรียวแขนกระชับกอดคออีกคนเอาไว้.. ซีวอนหันกลับมาก่อนจะเลิกคิ้วมองคยูฮยอนที่กำลังฉีกยิ้มอยู่
“ไม่เอาเพลงชาตินะ..เบื่อแล้ว” พูดกลั้วหัวเราะ คยูฮยอนหุบยิ้มทันทีแล้วตีแขนคนขี้แกล้งที่จู่ๆก็เอาเรื่องน่าอายขึ้นมาพูด..
ก็เมื่อก่อนเขาร้องเพลงไม่เก่งแล้วซีวอนขอให้ร้องเพลงให้ฟัง..ก็เลย...ร้องเพลงชาติ..ก็เท่านั้นเอง
“เราร้องเพลงอื่นเป็นแล้ว..จะฟังรึเปล่าล่ะ”
“ถ้าคยูฮยอนอยากร้อง..เราก็จะฟัง”
คยูฮยอนกระแอมเบาๆก่อนจะร้องเพลงให้ซีวอนฟัง..ร่างสูงอมยิ้มกับเสียงทุ้มนุ่มเมื่อได้ยินเสียงเพลงที่เขาไม่ได้ฟังมานาน..
( ไม่เปิดฟังไม่ได้..บังคับค่ะ http://youtu.be/Zu_RtukmANg )
ไม่ใช่ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่คำนี้จริงๆนะ
แม้จะกินข้าว แม้ตอนเวลาหลับ บ้าไปแล้วจริงๆ ก็มองแต่เธอเท่านั้น
ไม่ว่าเมื่อไหร่ ทุกๆวันฉันก็อยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีเธอ เกลียดจริงๆ
ทำอย่างไง ฉันจะทำอย่างไง มันมากกว่าการได้รักเธอนะ
หัวใจของฉันฟังแต่เธอ ตั้งแต่หัว จนถึงปลายเท้า
ถึงเพื่อนๆจะล้อฉัน หัวใจของฉันทั้งหมดก็อยากจะฟังแต่เธอเท่านั้น
หนึ่ง สอง สาม ตอนที่เธอหัวเราะ ลมหายใจฉันก็เหมือนจะหยุด
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มของเธอ ทำให้การทำอาหารนั้นเป็นความรักในทุกๆวัน เสมอ
I love you.. Love you.. Love you…
Love you.. Love you.. Love you… yeah..
ทำไม ถึงเวลาฉันจะหลับ เธอก็ทำให้ฉันสงบไม่ได้
แม้เวลาไม่หยุดและ ทำอะไรไม่ถูก เธอเท่านั้นที่หัวใจฉันเรียกหา
ฉันผิวปากไปด้วยตอนกำลังทำอาหารเพื่อเธอ
รอยยิ้มที่สว่างไสว ท่าทางของเธอ มือของเธอ ทำให้หัวใจของฉันมีความสุข
หัวใจของฉันฟังแต่เธอ ตั้งแต่หัว จนถึงปลายเท้า
ถึงเพื่อนๆจะล้อฉัน หัวใจของฉันทั้งหมดก็อยากจะฟังแต่เธอเท่านั้น
หนึ่ง สอง สาม ตอนที่เธอหัวเราะ ลมหายใจฉันก็เหมือนจะหยุด
อาจเป็นเพราะรอยยิ้มของเธอ ทำให้การทำอาหารนั้นเป็นความรักในทุกๆวัน เสมอ
เมื่อผ่านคืนนี้ไป แล้วก็ผ่านไปอีกคืน แล้วก็อีกคืน
และก็ผ่านความทรงจำของฉันที่ขี้ขลาดของฉัน
ไม่ว่าเมื่อไหร่ รอยยิ้มของหัวใจในดวงตาของฉันก็ไม่จากเธอไปไหน ตลอดไป
หัวใจของฉันฟังแต่เธอ ตั้งแต่หัว จนถึงปลายเท้า
แม้โลกของเสียงหัวเราะทั้งหมด หัวใจของฉันทั้งหมดก็อยากจะฟังแต่เธอเท่านั้น
หนึ่ง สอง สาม ตอนที่เธอหัวเราะ ลมหายใจฉันก็เหมือนจะหยุด
อาจเป็นช่วงเวลานั้นของเธอ ทำให้ฉันรักเธอและจูบเธอทุกๆวัน ตลอดไป
Love you.. Love you.. Love you..
Love you.. Love you.. Love you.. Oh my baby My love..
“อ่า..เพราะจัง..ถ้ามือเราว่างเราจะปรบมือให้เลยล่ะ” ซีวอนหัวเราะแก้เขิน..ไม่ได้คิดไปเองว่าท่อน Love you นั้นคยูฮยอนจงใจกระซิบข้างหูเขา..
“ชอบเหรอ..”
“อืม...ชอบ”
“ถ้าชอบ...จะร้องให้ฟังบ่อยๆนะ..” ซีวอนยิ้มบางๆเมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังแล้วอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้..มือแกร่งเอื้อมขึ้นไปขยี้หัวคนที่ขี่หลังอยู่..ไปหัดพูดจาน่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ..
คยูฮยอนกระชับกอดอีกคนแน่นขึ้นพลางซบหน้าลงบนใหล่กว้างอีกครั้งก่อนจะหลับตาลง..ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออก..แค่นี้..ผมก็มีความสุขแล้วล่ะครับ
ผม...อยากอยู่อย่างนี้นานๆจัง..
Talk With Writer
*โบกป้ายไฟทงเฮแรงๆ*
เราลำเอียงค่ะ ลำเอียงที่รักทงเฮมากที่สุดในเรื่องนี้ 555555555555
สำหรับใครที่ไม่เปิดลิงค์ youtube ถือว่าแป๊กมากนะคะ ควรฟังเพลงนั้นประกอบไปด้วยเพิ่มอรรถรส
ความคิดเห็น