คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ` Ex-friend | Special - WonKyu -
จงอย่าวิ่งหาความรัก..
แต่ให้รัก..เป็นฝ่ายตามหาเราเอง
“แฮ่ก..!!!” ร่างโปร่งเร่งฝีเท้าพลางมองนาฬิกาข้อมือไปด้วย.. เขากำลัง สาย.. สาย.. สาย.. และสาย!
ถ้าเกิดเข้าไปเช็คชื่อคาบโฮมรูมไม่ทันคงโดนอาจารย์ป้าสวดยันโลกหน้าแหง.. เพราะไอ้ยามหน้าโรงเรียนนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ..ชอบทำตัวเป็น ผอ. ยืนเค้นเอาความจริงจากเขาอยู่ได้.. จะมาสายเพราะอะไรก็ช่างเถอะ มันใช่หน้าที่เขารึไง รู้ไปแล้วได้อะไรขึ้นมาฟะ?
ครืดดดด...
เสียงประตูถูกเปิดออกก่อนที่ดวงตากลมจะกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง
ยังทันใช่ไหม?
นักเรียนชายหญิงชั้นมัธยมต้นห้อง C เกือบห้าสิบคนหันมามองร่างโปร่งเป็นตาเดียวกัน.. ริมฝีปากบางยิ้มกว้างเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนไม่ใช่อาจารย์ป้าหน้าโหดที่เขาแทบอยากข่วนหน้าตัวเองตอนรู้ว่าเธอเป็นครูประจำชั้นแต่อย่างใด
“เยส!!” ร่างโปร่งยืดอกก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายตกเป็นเป้าสายตาอยู่ดี..
มีเรื่องอะไรกันรึไง?
“ก็ให้คยูฮยอนมันเป็นตัวแทนไปเลยสิ ในเมื่อตกลงกันไม่ได้” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ก่อนจะมีเสียงฮือฮาตามขึ้นมา
เดี๋ยวนะ.. ตัวแทนอะไร?
“คุยอะไรกันวะอีจุน?” ร่างโปร่งหันไปถามเพื่อนสนิทที่นั่งหัวเราะในลำคอพลางเล่น PSP ไปด้วย
“อ๋อ.. เขากำลังตกลงเรื่องตัวแทนห้องให้ไปเข้ากลุ่มร่วมงานกับพวกประธานนักเรียนน่ะ.. เห็นว่าจะต้องเตรียมงานกับไอ้พวกนั้นเพื่องานวันวาเลนไทน์อีกสี่เดือนข้างหน้านี้”
“ห๊า! ตัวแทนบ้าไร” คยูฮยอนประท้วงสุดใจขาด เขาไม่มีทางไปเข้าร่วมกลุ่มกับพวกประธานนักเรียนหัวรุนแรงพวกนั้นแน่!
บ้าอำนาจ..
เผด็จการ..
เขาเคยเห็นคนพวกนั้นตัดผมเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจนสั้นถึงติ่งหูกับตาเลย!
“ก็ไม่เข้าใจพวกมันเหมือนกัน กะอีแค่วันวาเลนไทน์จะเตรียมงานอะไรนานขนาดนั้น” อีจุนบ่น
“เห็นว่าวันนั้นเขาจะเปิดให้คนนอกเข้ามาด้วยนี่ ไอ้พวกประธานคงอยากได้หน้าแหละ”
“ใครเห็นด้วยว่าควรเป็นคยูฮยอนยกมือขึ้น” หัวหน้าห้องพูดขณะที่กำลังลบรายชื่อคนที่ถูกโหวตบนกระดานออกก่อนจะหันมาพบกับจำนวนโหวตของเพื่อนร่วมห้องที่น่าพึงพอใจ
“เฮ้ย! ยกมืออะไรกันวะ? อีจุน! มึงเอามือลงเดี๋ยวนี้” ร่างโปร่งผลักหัวอีกฝ่ายจนเซ หากแต่คนข้างๆ กลับหัวเราะลั่นด้วยความพอใจ
แค่คิดก็ขำแล้ว.. ถ้าเกิดคยูฮยอนเข้าไปทำงานกับคนพวกนั้นจะเป็นยังไง?
“ไม่ได้นะเว้ย จะไม่ถามความสมัครใจกันหน่อยเหรอ?” ร่างโปร่งโวยวาย ไม่เอานะ แล้วขึ้นชื่อว่าตัวแทนห้องแล้วมันก็ต้องเป็นงงานหนักมาก ซึ่งเขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงขนาดนั้นซะด้วย
“ทำไมไม่ให้หัวหน้าห้องไปทำวะ”
“คยูฮยอน นายก็เห็นๆ อยู่ว่าชอนดุงเค้าภาระเยอะแล้ว แค่ช่วยส่วนรวมบ้างสักครั้งจะเป็นไรไป” เป็นเสียงของคิมฮยอนอาที่พูดให้คยูฮยอนรู้สึกผิด..
ถึงเธอจะพูดถูก.. แต่สามเดือนมันไม่นานไปหน่อยเหรอ?
“เอาล่ะทุกคน หมดคาบโฮมรูมแล้ว.. ขอบคุณสำหรับคะแนนโหวต”
“ดะ..เดี๋ยวสิ! แค่ฉันคนเดียวเหรอ? ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนฉันเลยรึไง?”
“ใช่ แค่คนเดียว นายไม่ต้องกลัวเหงาหรอกนะ เพราะยังมีคนพบเจอชะตากรรมแบบนายอีกหลายคน”
.
.
บางทีในความโชคร้ายนั้นก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่เสมอไป..
เพราะถ้าผมไม่ถูกเลือก..
เราก็คงกลายเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน..
ท้องฟ้าเป็นสีส้มกับกระแสลมหนาวที่พัดผ่าน..คยูฮยอนยืนมองตามแผ่นหลังของเพื่อนสนิททั้งห้าคนเดินจากไปด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ.. โดยเฉพาะมัน.. อีจุน.. ทั้งที่เป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ แทนที่จะช่วยเหลือแต่กลับเห็นดีเห็นงามกับผลโหวตบ้าๆ นั่น
“เฮ้ย! ประชุมให้สนุกนะ.. พวกกูจะไปรอที่เกมส์เซนเตอร์! ถ้าเกิดมึงมาทันน่ะนะ..ฮ่าฮ่าฮ่า~”
เหอะๆ ... ให้มันได้อย่างนี้สิ...
ร่างโปร่งได้แค่ลอบถอนหายใจก่อนจะหันหลังเดินคอตกไปที่ห้องประชุม.. อากาศหนาวแบบนี้แทนที่จะได้ไปตะลอนหาสุกี้กินกับเพื่อนๆ แต่นี่มันอะไรกัน..
ครืดดดด...
เสียงประตูถูกเลื่อนออกก่อนที่ร่างโปร่งจะผงะ.. ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อนักเรียนชายหญิงเกือบสามสิบคนนั่งรอบโต๊ะกันเพรียบพร้อม..และที่สำคัญคือสายตาของทุกคนที่มองมายังคยูฮยอนเป็นตาเดียวกัน..ราวกับเห็นแมลงวันตัวหนึ่งกำลังบินเข้ามาในห้อง -_-
“เอ่อ...”
“โจคยูฮยอนสินะ?”
“อะ..อื้ม..”
“นายมาสายไปยี่สิบนาที..ฉันไม่อยากกดดันเลยนะว่าพวกเราทั้งหมดเป็นหน้าตาของชั้นมัธยมต้น..” ร่างโปร่งคิ้วขมวด.. สายเสยอะไรกัน..นี่เขามาตามเวลาที่ชอนดุงบอกเลยนะ
หรือว่า..
“เอ่อ..”
“เรามาเข้าเรื่องกันต่อดีไหม?” ร่างสูงคนนึงพูด.. คยูฮยอนมองไม่เห็นหน้าเขาหรอก เห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา.. แต่ยังไงก็เถอะ.. อย่างน้อยก็ยังมีคนหนึ่งที่ไม่หันมามองเขาด้วยสายตาประหลาดๆ เหมือนคนพวกนั้นล่ะนะ
“งั้นก็เชิญนั่งได้” คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆ พลางมองหาที่นั่งว่าง..แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีที่ว่างสำหรับเขา ไหนบอกว่ามีระบบระเบียบกันมากไงประธานนักเรียน ตัวแทนทั้งหมดมีกี่คนแต่ทำไมเก้าอี้ถึงยังขาดอยู่?
จู่ๆ ผู้ชายร่างสูงคนนั้นก็ลุกขึ้นก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับร่างโปร่ง.. รอยยิ้มที่เห็นนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ก้าวขาไม่ออก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า..
ร่างสูงเดินไปยกเก้าอี้ที่อยู่ตรงมุมห้องมาวางลงข้างที่ๆ เขานั่งอยู่เมื่อครู่ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย.. เสียงซุบซิบเบาๆ ของเหล่าเด็กผู้หญิงที่ดูแล้วก็พอเดาออกได้ว่าพวกเธอชอบผู้ชายคนนี้
“นั่งข้างๆ เราก็ได้” ร่างสูงพูด.. คยูฮยอนได้แค่โค้งหัวให้น้อยๆ กับความมีน้ำใจของคนตรงหน้า แต่ถึงอย่างนั้นคำว่า ‘ขอบคุณ’ ก็ยังไม่หลุดออกจากปากไป
ความรู้สึกแบบนี้ทำไมมันยังไม่หายไปนะ.. หัวใจของเขามันจะเต้นแรงเกินไปแล้ว..
คงเป็นเพราะที่นั่งที่ถูกวางไว้แล้วก่อนหน้านี้เลยทำให้ทั้งคู่ต้องมานั่งเบียดกัน ซึ่งคยูฮยอนเองก็พยายามนั่งตัวลีบ เพื่อให้คนมีน้ำใจที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้นั่งสบายๆ ไม่ต้องทนร้อนเพราะนั่งเบียดกับเขา
“ซีวอน นายนั่งข้างๆ ก็ช่วยเป็นธุระอธิบายให้โจคยูฮยอนฟังด้วยแล้วกัน”
“อืม..ว่าต่อเลย เดี๋ยวเราไปอธิบายย้อนหลังให้เขาฟังเอง” ร่างสูงยิ้มก่อนจะดันเอกสารของตนเองมาไว้ตรงกลาง เพื่อให้คยูฮยอนได้ดูไปด้วย
จำไว้นะโจคยูฮยอน..คนๆ นี้เขาชื่อซีวอน..
“เพราะว่าเทศกาลวันปีใหม่อาจารย์ได้มอบหมายให้รุ่นพี่ ม.ปลาย ปีสามเป็นฝ่ายรับผิดชอบ.. แต่ส่วนของเราคือวันวาเลนไทน์.. ทุกอย่างจะเป็นสีแดง..และพวกเราต้องมาช่วยกันคิดคอนเซปงานในวันนั้นกัน.. ไอ้พวกจัดบูทแจกดอกไม้ แจกจูบน่ะลืมไปได้เลย ไร้สาระ..”
ประธานนักเรียนกล่าว คยูฮยอนได้แต่ก้มหน้าขยับปากล้อเลียน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อหันไปเห็นใบหน้าคมที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังกลั้นหัวเราะกับท่าทางของเขาอยู่
“อะไรที่มันโรแมนติก...” ประธานนักเรียนแว่นหนาทำหน้าเคลิ้มไปกับจินตนาการของตัวเองจนคนรอบข้างถึงกับส่ายหน้าเอือม
“หน้าอย่างนายสัมผัสกับคำๆ นั้นได้นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้วว่ะ..” คยูฮยอนพึมพำ อดไม่ได้ที่จะแขวะไอ้แว่นนั่นจริงๆ
“โจคยูฮยอน........”
“เหอ......” ร่างโปร่งยืดตัวตรงก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเนือยๆ
“ทำไมไม่จดรายละเอียด?” ร่างผอมบางพูดพลางเอามือไขว้หลัง นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องจับผิดแต่เขาคนเดียวด้วยเนี่ย -__-!!!
ก็รายละเอียดมันก็น่าจะอยู่ในเอกสารตรงหน้าแล้วไม่ใช่รึไง ยังต้องจดอะไรต่อไปอีก.. นั่น.. แล้วหันมามองอะไรกันอีกแล้ว
จู่ๆ คยูฮยอนก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่มือ.. ร่างโปร่งก้มลงมองข้างล่างก่อนจะเห็นปากกาในมือของร่างสูงที่กำลังยัดใส่มือเขาทั้งที่สายตาคมยังคงทอดมองออกไปข้างหน้า..
“ฉันรอจดทีเดียวไง..ว่าต่อไปสิ” คยูฮยอนพูดก่อนจะหยิบปากกาที่อีกฝ่ายมอบให้ขึ้นมาทำท่าจะจด.. ไอ้ประธานนักเรียนคนนี้มันจ้องจะจับผิดเขาเกินไปแล้วนะ..
ดวงตากลมเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษแล้วดันไปตรงหน้าร่างสูง
“ขอบคุณนะ”
ร่างสูงอมยิ้มกับตัวหนังสือเล็กๆ ที่เขียนอยู่ตรงมุมกระดาษสีขาวก่อนจะโน้มตัวลงเขียนตอบอีกฝ่าย
“ยินดีครับโจคยูฮยอน (ยิ้ม)”
“ไอ้แว่นนั่นน่ารำคาญจัง (-_-)”
“เขาพูดวนไปวนมาอย่างนี้ตั้งแต่ต้นชั่วโมงแล้วล่ะ (หัวเราะ)”
“อืม............”
“^_^”
“นายไม่คิดจะแนะนำตัวบ้างรึไง - -”
“อ่า..ขอโทษที..ชเวซีวอน ห้อง B ครับผม~”
“โจคยูฮยอนห้อง C ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นหน้านายเลยนะ”
“แต่คยูฮยอนเดินผ่านหน้าห้องเราทุกวันเลยนะ เราจำได้”
“จริงเหรอ สงสัยนายไม่เด่น ฉันเลยจำไม่ได้ (หัวเราะบ้าง)”
“ก็คงอย่างนั้น~”
“ประชุมเสร็จแล้วนายรีบไปไหนรึเปล่า?”
“ไม่ครับ..ทำไมเหรอ?”
“ไปกินเนื้อย่างกัน ฉันเลี้ยง~ ถือว่าเป็นการขอบคุณ (ห้ามปฏิเสธนะ)”
“อ่า..พูดแบบนี้..เห็นทีต้องรบกวนฝากท้องไว้สักมื้อแล้วล่ะ”
สิ่งแรกที่คยูฮยอนต้องคิดใหม่คือ..
การที่เขาได้มาเป็นตัวแทนห้องแบบนี้.. มันก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน
เพราะมันทำให้เขารู้จักคนที่อบอุ่นที่สุด.. คนที่ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มเวลามองมาที่เขา..
ชเวซีวอน...
.
.
“คยูฮยอน~” ร่างเล็กเอ่ยเสียงใสก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ คนที่กำลังวุ่นวายกับการเย็บมุมเอกสารกองมหึมาและที่สำคัญคือเดทไลน์พรุ่งนี้เช้า..
หน้าที่ของเขาดำเนินมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ช่วงนี้มันทำให้คยูฮยอนรู้สึกเหนื่อยล้ามากขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ มายืนเกาะแหมะอยู่ข้างๆ
“ว่าไงจียอน”
“มีอะไรให้เราช่วยไหม?” ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าของอีกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเย็บมุมกระดาษอย่างตั้งใจก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปซับเหงื่อให้.. ร่างโปร่งขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ปฏิเสธกับสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำอยู่
“ไม่ต้องหรอก เธอไม่ต้องไปติดโปสเตอร์ตามบอร์ดรึไง”
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ เราติดแป๊ปเดียวก็เสร็จแล้ว.. แต่คยูฮยอนน่ะอีกตั้งนาน ให้เราช่วยนะ”
“จียอน~ โปสเตอร์มาแล้วนะ ไปกันเถอะ~” เสียงหวานตะโกนเรียกจากหน้าประตูห้อง ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆ เมื่อถูกขัดจังหวะ คยูฮยอนหัวเราะกับท่าทีของคนตรงหน้าก่อนจะขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆ
“รีบไปทำให้เสร็จแล้วรีบกลับเลย..บ้านเธออยู่ไกลไม่ใช่เหรอไง”
“ก็ไกลไง”
“ก็ไปทำซะสิยัยบ๊อง”
“คนใจร้าย ชอบไล่อยู่เรื่อยเลย” พูดลอยๆ ก่อนจะเดินออกไป..ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ มือเรียวยังคงเย็บมุมกระดาษต่อไปไม่หยุด ถึงแม้ว่าจะรู้สึกปวดนิ้วสักแค่ไหน แต่ถ้าเขาไม่อยากโดนประธานนักเรียนบ่นเป็นครั้งที่ล้านก็ต้องทนต่อไป
ครืดดดด....
เสียงประตูเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับแสงไฟที่สว่างไปทั่วทั้งห้อง..นี่กี่โมงแล้ว คยูฮยอนยังคงก้มหน้าก้มตาทำจนลืมดูเวลาไปเลย
“จียอน เธอเปิดแค่หลอดนี้หลอดเดียวก็พอแล้วนะ” ร่างโปร่งพูดก่อนที่ใครอีกคนจะมาหยุดยืนข้างๆ
ใบหน้ามนเงยขึ้นมองผู้มาใหม่ที่หยิบเอกสารขึ้นมาพร้อมกับสแต๊ปเปิ้ลที่อยู่ในมือ.. ใบหน้าคมยิ้มให้กับคนตัวเล็กกว่าก่อนจะลงมือช่วยอีกแรง
“ทำไมนายยังไม่กลับ”
“ดูเหมือนฝั่งนี้จะงานหนัก เราเลยมาช่วย”
“รบกวนนายเปล่าๆ กลับไปก่อนก็ได้นะ”
“หืม? แน่ใจนะว่าอยากให้เรากลับ” ร่างสูงพูดก่อนที่ทั้งคู่จะหยุดชะงักแล้วหันมาสบตากันและกัน
บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร.. แต่ดีใจที่ซีวอนมาที่นี่
หรือเพราะว่าช่วงนี้ทั้งคู่เริ่มสนิทกันเพราะงานกิจกรรม
หรือเป็นเพราะไม่ว่าเวลาไหนที่คยูฮยอนรู้สึกเหนื่อยซีวอนก็จะเข้ามาช่วยเสมอ..
จะอะไรก็ช่างเถอะ.. แต่การที่มีซีวอนยืนอยู่ข้างๆ มันทำให้คยูฮยอนรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ” ใบหน้ามนหันกลับก้มหน้าก้มตาเย็บมุมต่อไป.. ไม่เข้าใจตัวเอง.. ทำไมถึงได้รู้สึกเขินอาบกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้?
“ที่ถาม..ก็เพราะว่าอยากรู้” ร่างสูงยิ้ม
เป็นคยูฮยอนคนเดียวรึเปล่าที่รู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเวลาได้อยู่ใกล้ๆ
เป็นคยูฮยอนคนเดียวรึเปล่า..ที่รู้สึกแปลกๆ กับผู้ชายด้วยกันแบบนี้
.
.
และก็เป็นอีกครั้งที่ต้องจบด้วยมื้อเย็น วันนี้เป็นสุกี้เจ้าโปรดที่คยูฮยอนชอบแวะมากินกับเพื่อนบ่อยๆ ถึงช่วงนี้เขาจะห่างเหินกับเพื่อนสนิทบ้างแต่มันก็เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ เพราะงานแต่ละอย่างที่เขาต้องรับผิดชอบนั้นมันทำให้เขาสูญเสียช่วงเวลาอิสระไป
“ปกติหลังกินเสร็จแล้วพวกเราต้องแวะเข้าร้านเกมส์เซนเตอร์ฝั่งตรงข้ามทุกครั้งที่มาล่ะ” คยูฮยอนพ่นไอร้อนลงบนฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะมองไปยังร้านเกมส์เซนเตอร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างอาลัยอาวรณ์
“งั้นเราไปเล่นกันไหม?” ร่างสูงพูดทำให้คยูฮยอนประหลาดใจอยู่ไม่น้อย คนอย่างซีวอนเนี่ยนะจะเข้าเกมส์เซนเตอร์
เพราะจากที่ฟังประวัติของเขามาแล้ว ดูท่าจะเป็นคนที่อยู่ในกฎระเบียบมาตลอด เกมส์อะไรพวกนี้เขาไม่น่าจะเข้าถึงหรอก
.
.
ปุ่มหลากสีถูกกดอย่างชำนาญพร้อมกับแถบสีต่างๆ ที่ไหลลงมาตามจอแก้ว กีตาร์ฮีโร่ที่คยูฮยอนเอ่ยปากเองเลยว่าไม่เคยแพ้ใคร ทุกครั้งที่มาเล่นกับเพื่อนๆ ถ้าหากมีการพนันเกิดขึ้นแล้วล่ะก็..กินเรียบทุกครั้ง
ร่างสูงได้แต่ยืนยิ้มเวลามองคนตรงหน้าใส่อารมณ์กับจอแก้วอย่างไม่ลดละ มือเรียวกดซ้ำๆ ไม่กลัวเลยว่าปุ่มจะยุบลงไปรึเปล่า
“มาสิ มาเล่นด้วยกัน” มือเรียวกุมมืออีกคนให้มาหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เกมส์ ร่างสูงมองหน้าคนตัวเล็กกว่าที่ยิ้มกว้างพลางหยอดเหรียญลงไปเพื่อเริ่มเกมส์ใหม่อีกครั้ง
“เราเล่นไม่เป็นหรอก”
“เดี๋ยวฉันสอน.. เอามือวางไว้ตรงนี้” พูดพร้อมกับจับมือแกร่งวางไว้ตรงปุ่มสีแดงก่อนที่เพลงจะเริ่มขึ้น
“เห็นไหมๆ สีแดงไหลลงมาแล้ว เอ้ากดเร็วซีวอน! ไม่ๆ อีกทีๆ นั่นแหละ!” ร่างโปร่งหัวเราะลั่นกับท่าทางเป๋อๆ ของร่างสูงที่คิ้วขมวดเข้าหากันเวลาจดจ้องไปยังจอแก้วที่อยู่ตรงหน้า มือแกร่งดูเก้ๆ กังๆ นั่นมันน่ารักในสายตาคยูฮยอนจริงๆ
“ดูนี่นะ พอมันมาเป็นแถบยาวๆ ให้กดค้างไว้แล้วปล่อย”
“หืม..”
“อย่างนี้ไง” มือเรียวทาบทับลงบนหลังมือแกร่งที่วางอยู่บนปุ่มสีแดงก่อนจะออกแรงกดลงเบาๆ เมื่อถึงท่อนเพลงนั้น.. ร่างสูงหันไปมองหน้าคนข้างๆ ที่ยังคงจ้องจอแก้วอยู่อย่างนั้น.. ร่างโปร่งหันกลับมามองอีกฝ่ายที่จ้องเขาอยู่อย่างนั้นก่อนจะหุบยิ้มลง
ไม่กล้าสบตาซีวอนนานๆ
“เล่นอีกเกมส์ไหม กำลังสนุกเลย” ร่างสูงยิ้มก่อนจะชูเหรียญขึ้นมาตรงหน้า..คยูฮยอนหัวเราะก่อนจะรับเหรียญมา
คนๆ นี้เป็นใครกันนะ.. ทำไมถึงมีอิทธิพลต่อเขาได้ขนาดนี้
.
.
ยิ่งนานวัน.. ยิ่งรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขามันไม่ปกติ..
ความรู้สึกของคยูฮยอนที่มีต่อชเวซีวอน.. มันไม่ใช่แค่ ‘เพื่อน’
คุณได้รับข้อความจาก..
‘ปาร์คจียอน’
[เย็นนี้รอที่ห้องประชุมนะ..มีเรื่องจะคุยด้วย]
คยูฮยอนเอนหลังพิงเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลง เขาพอจะรู้ว่าจียอนคิดยังไงกับเขา.. จียอนเป็นคนน่ารัก ใครหลายคนต่างก็ชอบเธอ.. คยูฮยอนเองก็ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองเหมือนกันว่าชอบจียอนอยู่รึเปล่า?
“จะไปเปล่าว่ะ แม่สาวตัวแทนห้อง A ท่าทางจะชอบมึงมากนะ” อีจุนพูดก่อนจะเอาขาขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“อืม คงไป.. ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องผิดนัดเธอนี่”
“ปาร์คจียอน~ ตุ๊กตาหน้าสวย” อีจุนพูดลอยๆ พลางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ไม่ได้แสดงสีหน้าดีใจเลยแม้แต่น้อย
“ทำไมวะ ไม่ดีใจเหรอไง?”
“นั่นสิ ทำไมกูไม่ดีใจวะ?” คยูฮยอนยิ้มเนือยๆ ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมไม่ดีใจกับข้อความที่ปาร์คจียอนส่งมาให้.. มันถึงช่วงเวลาที่เขาควรจะมีแฟนได้แล้วไม่ใช่เหรอ? เพื่อนของเขาหลายคนต่างก็มีแฟนกันหมด หนำซ้ำแต่ละคนยังผ่านขั้นตอนที่มากกว่าจูบมาแล้วด้วย
“มึงไม่ได้ชอบจียอนเหรอ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น..คือกูก็รู้สึกดีๆ กับเขานะ..แต่ถ้าให้คบก็ไม่อยากว่ะ มึงเคยเป็นป่ะ?” คยูฮยอนหันไปปรึกษาเพื่อนสนิทกับปัญหาหัวใจที่ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้
“ก็เคย แต่ถ้ามึงรู้สึกแค่นั้นก็อย่าคบกับเขาเลยดีกว่า เพราะคบไปสักพักเดี๋ยวมึงก็เบื่อ”
“....................”
“ถามตัวเองสิ จียอนใช่คนที่มึงอยากอยู่ข้างๆ รึเปล่า?”
“เป็นคนที่นึกถึงเป็นคนแรก..เป็นคนที่มึงอยากกอดไว้แน่นๆ รึเปล่า?”
“ถ้าไม่ใช่.. กูว่าปฏิเสธไปเลยดีกว่า”
.
.
ภายในห้องประชุมที่เงียบสงบเวลาหลังเลิกเรียนเช่นทุกครั้ง โชคดีที่วันนี้งานไม่เยอะเหมือนกับทุกวัน ไม่อย่างนั้นคยูฮยอนคงได้ปฏิเสธจียอนผ่านทางข้อความเป็นแน่..
“ทะ..ทำไมล่ะ..” ดวงตาคู่สวยน้ำตาคลอหน่วง ปลายจมูกแดงระเรื่อเมื่อได้ยินคำตอบของร่างโปร่ง.. จียอนรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะทำใจสารภาพรักกับคยูฮยอน.. แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ..
‘ขอโทษนะจียอน..ฉันไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้น’
“ทำไมต้องถามด้วยว่าทำไม เธออยากร้องไห้นักรึไงยัยบ้า” คยูฮยอนเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก พอได้ยินอย่างนั้นแล้วจียอนยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ฮะ..เฮ้!” มือเรียวยกขึ้นมาเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี.. ก็คนมันไม่เคยมีแฟน แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่มีคนมาสารภาพรักซะด้วย..
ร่างเล็กก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น..คยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจกับคนตรงหน้า.. นี่ขนาดยังไม่คบกันยังงอแงขนาดนี้.. แล้วถ้าเกิดว่าคยูฮยอนหลวมตัวตอบตกลงคบจะขนาดไหน..
ร่างโปร่งค่อยๆ เข้าไปสวมกอดร่างเล็กหลวมๆ ก่อนจะลูบหัวปลอบเบาๆ มือเล็กสวมกอดตอบร่างโปร่งพร้อมกับซุกหน้าลงกับไหล่อีกคน
“ฮึก..ฮือ....”
“หยุดร้องได้แล้วน่า..”
“ฮืออ.....”
คยูฮยอนถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน.. ร่างเล็กผละตัวออก ยังคงสะอื้นอยู่อย่างนั้น.. ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมองก่อนจะรั้งท้ายทอยร่างโปร่งลงมาประกบริมฝีปากทันที..
ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ตรงริมฝีปากที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน.. คยูฮยอนยืนนิ่งราวกับเวลาหยุดอยู่กับที่.. ปาร์คจียอนผละริมฝีปากออกพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายก่อนจะตัดสินใจเดินออกไป
เหลือไว้เพียงแค่ใครอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..
.
.
จูบแรกที่มีกลิ่นส้มอ่อนๆ
.......โจคยูฮยอนเกลียดผลไม้......
18.30 น.
ในห้องประชุมที่ยังคงส่องแสงสว่างอยู่พร้อมกับร่างโปร่งที่นั่งพิงล็อคเกอร์อยู่บนพื้น.. หลังมือถูริมฝีปากออกแรงๆ จนบวมเจ่อ.. ไม่ใช่ว่ารังเกียจจูบของจียอน.. แต่เขาเกลียดจูบที่มีกลิ่นของผลไม้..และที่สำคัญคือ..
มันปราศจากความรู้สึก..
มือถือสีดำถูกหยิบขึ้นมามองดูหน้าจอเผยให้เห็นรูปวอลเปเปอร์ที่ใครอีกคนเป็นคนถ่ายให้..
ใครคนนั้น..ที่หัวใจบอกว่าคิดถึง..
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ซีวอน’
[จูบแรกของนายเป็นยังไงเหรอ?]
มือถือถูกพับกลับ ใบหน้ามนเงยขึ้นพลางปิดเปลืองตาบางลง.. ทั้งรู้สึกผิด.. ทั้งสับสน.. ตราบใดที่เขายังต้องเจอปาร์คจียอนทุกวันแบบนี้..
คุณได้รับข้อความจาก..
‘ซีวอน’
[ประหม่า]
คุณกำลังส่งข้อความถึง..
‘ซีวอน’
[…แล้วรู้สึกดีไหม?]
นิ้วเรียวกดส่งข้อความไปอีกครั้งก่อนที่ประตูห้องประชุมจะถูกเปิดออก.. คยูฮยอนหันไปมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ มือเรียวถูกอีกฝ่ายดึงให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่ใบหน้ามนจะถูกเชยขึ้นให้รับรสจูบจากริมฝีปากหยักโดยไม่ทันตั้งตัว..
ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อถูกจูบเป็นครั้งที่สองของวัน.. มือแกร่งรวบเอวบางเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น..และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ลิ้นร้อนของร่างสูงสอดเข้ามาภายในโพรงปาก.. มือเรียวขยำเสื้อเชิร์ตสีขาวจนยับ มือแกร่งเลื่อนมากุมมือเรียวให้เลื่อนมาวางไว้บนไหล่กว้างเพื่อให้คยูฮยอนผ่อนคลายกับรสจูบที่ยังไม่คุ้นชิน.. คยูฮยอนยืนตัวเกร็งกับสิ่งที่กำลังได้พบ ถ้าเกิดร่างสูงไม่โอบกอดเอาไว้..ในตอนนี้เขาอาจจะทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วก็เป็นได้..
“อะ..อือ..”
ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้าๆ พลางมองดวงหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อ.. ซีวอนประคองคนตัวเล็กกว่าให้นั่งลงบนโต๊ะประชุมเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มไม่มีเรี่ยวแรงยืนต่อไป
“ได้คำตอบรึยังครับ” ร่างสูงกระซิบข้างหูจนคนได้ฟังขนลุกกับน้ำเสียงทุ้มนุ่ม.. คยูฮยอนค่อยๆ หันไปมองหน้าอีกฝ่ายที่ใบหน้ายังคงอยู่ใกล้ใบหูของเขา ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่างนั้นไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก..
จะมีก็เพียงแค่รสจูบแสนหวานที่ร่างโปร่งเป็นฝ่ายเริ่มก่อน.. นี่รึเปล่า.. ความรู้สึกที่อีจุนบอก.. ความรู้สึกอยากอยู่ข้างๆ ซีวอน.. อยากกอดไว้อย่างนี้นานๆ
ความรู้สึกแบบนี้ใช่ไหม.. ที่เรียกกันว่า ‘ความรัก’
.
.
จะมีสักกี่คน..
ที่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น..และเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
“ฮัลโหล”
‘ว่าไง..’
“ฉันนอนไม่หลับ..”
‘หืม? ไปดื่มกาแฟมาอีกแล้วเหรอ?’
“อื้อ ก็ตอนแรกดื่มไปตอนกลางวันเพราะคิดว่ามันจะหายง่วง แต่มันดันมาตาค้างเอาตอนนี้น่ะสิ...”
‘โอเค งั้นเดี๋ยวเราออกไปหานะ’
“อือ..รีบมานะ”
ความสัมพันธ์ลับๆ ของเขาทั้งสอง.. ไม่มีใครล่วงรู้ได้แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างอีจุน.. คยูฮยอนก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายคนนึงที่กลัวสังคมไม่ยอมรับ.. ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขาเป็นมันจะไม่ใช่เรื่องผิด..
ใช่.. คยูฮยอนบอกตัวเองว่า ความรักไม่ใช่เรื่องที่ผิด..
แต่จะมีใครสักกี่คนที่คิดเหมือนกัน..?
ความคิดเห็น