คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
“เหนื่อย...” ฉันพูดหลังจากที่เราซ้อมกันเสร็จแล้ว
“หิว... ใช่ไหม” คนข้างๆ ฉันพูดขึ้น ก่อนที่จะส่งยิ้มให้ฉันอย่างรู้ทัน
“ไปกันเถอะ” ฉันพูดแล้วก็ฉุดให้เขาลุกขึ้น
“รู้แล้วๆ” เขาเดินมาตามแรงฉุดของฉัน
“ดึกแล้ว... จะไปไหนกัน” ระหว่างที่ฉันกำลังสวมหมวกกันน๊อก พี่จีฮุนเดินออกมาจากบ้าน
“จะออกไปหาอะไรกินก่อนนอน... นายจะเอาอะไรไหม” พี่จุนโฮพูด
“นายหิวเหรอ???” พี่จีฮุนพูด
“เปล่า... ยัยเปี๊ยกหิว”
“งั้นไปกับพี่แทนแล้วกันนะฮานึล เพราะพี่หิว” พี่จีฮุนหันมามองหน้าฉัน ก่อนที่จะถอดหมวกกันน๊อกออกให้ฉัน แล้วส่งคืนให้พี่จุนโฮ
“ก็ดีเหมือนกัน” พี่จุนโฮพูด ก่อนที่จะรับหมวกกันน๊อกไป
“ไปกันเถอะ” พี่จีฮุนลากฉันไปที่รถของเขา ฉันแอบมองคนที่ยังคงควบรถมอร์เตอร์ไซด์อยู่ผ่านกระจกข้างรถของพี่จีฮุน
“ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่กลับมาจากซื้อของเสร็จ
“ยังไม่ได้กินเลย” พี่จีฮุนพูด ฉันยื่นถุงที่เป็นของเขาให้เขา
“นี่ของพี่ค่ะ” พูดจบฉันก็รีบเดินขึ้นห้องมา
“อ้าว... ไหนบอกว่าหิวไง ทำไมมาเร็วจัง” เสียงทุ้มๆ ทำให้ฉันตกใจ
“พี่จุนโฮ!!! มายืนทำอะไรมืดๆตรงนี้คะ”
“หิว... นอนไม่หลับ ทานได้ไหมในมือน่ะ” เขาพูดแล้วพยักเพยิดมาที่มือของฉัน
“ได้สิคะ” พอฉันพูดจบเขาก็คว้าข้อมือฉันพาไปที่ห้องของเขา เข้าจัดการเปิดผ้าม่านแล้วเดินนำฉันไปนั่งที่ระเบียงห้องนอน แล้วเขาก็ลากโซฟาออกไปวางที่ระเบียงห้อง
“ตรงนี้อากาศดีมาก” เขาพูดแล้วตีตรงที่นั่งตรงข้างๆ เขา “มาสิ” ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขา
“ว้าว... อากาศดีจริงๆ” ฉันพูดก่อนที่จะแกะโน่นนี่ออกมากิน
“อยู่ใกล้ๆเธอแล้วพี่คงต้องออกกำลังกายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า” เขาพูดระหว่างที่เรากำลังกินกันอยู่
“ทำไม...”
“เธอชวนพี่กินอาหารตอนดึกแบบนี้... เฮ้ออออ พี่ต้องอ้วนแน่ๆ” เขาบ่นแต่ก็ยังหยิบอาหารเข้าปาก
“งั้นพี่ก็อย่ากิน...” พูดจบฉันก็แย่งขนมปังในมือของเขาเข้าปากตัวเอง
“เฮ้ย... ได้ไงเนี้ย เอาคืนมา” พูดจบเขาก็เข้ามาจั๊กจี้ฉัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เอาแล้ว พอแล้ว...” ฉันทั้งหัวเราะและดิ้นไปดิ้นมา “เอาคืนไปๆ” พูดจบฉันก็ยื่นขนมปังไปที่หน้าของเขา เขาก้มลงกัดกิน
“ต้องอย่างนี้สิ” ให้ตายสิ... รอยยิ้มของเขาแทบจะละลายกระดูกของฉันได้เลยนะเนี้ย
“โอ้ย... อิ่ม...” ฉันพูด ง่วงด้วย...
“อิ่มเหมือนกัน” พูดจบคนข้างๆ ของฉันก็หลับตาลง ว้าว... เห็นเขาหลับตาก็ดูดีไปอีกแบบ ว่าแต่ว่า ง่วงจัง... ง่วง...
Junho's Part
“คิม... จุน... โฮ... ฉันยืมโฟมโกนหนวดหน่อยสิ... อ้าว... หายไปไหน... อ่อ... ไปนอนอยู่นอกห้องแบบนั้นเดี๋ยวก็เป็น... ห๊า!!!” เสียงของใครบางคนพูดๆ แล้วก็พูด ทำให้ผมตื่น ผมหันไปมองที่ต้นเสียง
“อะไรแต่เช้า... มินแจ” สามีฝึกหัดคิม มินแจนั่นเอง
“นะ... นะ... นาย” เขาพูดแล้วก็ชี้ไปที่ข้างๆตัวผม ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อมีคนนอนหนุนตักผมอยู่
“อ่อ... เมื่อคืนเหนื่อยกันมาก...” ผมพูดหลังจากที่คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ลุกเลยๆ เดี๋ยวพี่ชายของเธอมาเห็นบ้านแตกแน่ๆ นายอยากแต่งงานแล้วเหรอ” เจ้าเพื่อนตัวแสบของผมพูดอย่างรนราน
“แต่งงาน!!! พูดบ้าอะไรของนาย” ใช่สิ... คำนี้ยังห่างไกลจากคนอย่างผมมาก
“ลุกเลย ลุกๆ” พูดไม่พอเขายังฉุดผมให้ลุกขึ้น คนตัวเล็กที่นอนหนุนตักผมอยู่เริ่มขยับตัว
“พี่จุนโฮ... อรุณสวัสดิ์ค่ะ... อ่อ... พี่มินแจเป็นอะไรคะหน้าตาตื่นเชียว” คนตัวเล็กขยี้ตาแต่ก็ยังคงนอนหนุนตักผมอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ... กลับห้องเธอไปได้แล้วฮานึล” คิม มินแจทำเสียงนิ่งใส่คนตัวเล็ก
“มินแจ... ได้รึยังโฟมโดนหนวด... ว้าย!!! ฮานึลมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง” ทีนี้ถึงคราวเสียงภรรยาฝึกหัดได้บ้าง ผมสาบานได้เลยว่าดังมาก
“อ่อ... พอดีว่า...” ยังไม่ที่ภรรยาฝึดหัดจะพูดจบ ก็มีบุคคลที่กำลังเอ่ยถึงเดินเข้ามา
“เสียงดังอะไรกันแต่เช้า...” ปาร์ค ฮยอนอูเดินเข้ามาอีกคน
“พี่ฮยอนอู!!! ยะ อย่าเพิ่งเข้ามา” คัง จีวอนเดินไปดักหน้าปาร์ค ฮยอนอู
“อะไรกัน” ปาร์ค ฮยอนอูเดินผ่านคัง จีวอนมาอย่างนุ่มนวล มาที่ผม “ปาร์ค ฮานึล!!! เธอไปนอนทำอะไรอยู่ตรงนั้น!!!” เสียงของปาร์ค ฮยอนอูดังราวกับฟ้าผ่าเมื่อเดินมาเห็นน้องสาวที่ไม่รู้จะหลบที่ไหนเธอดันเอาหน้ามาซบลงที่... อ่อ... ที่ตรงนั้นของผม... ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรปาร์ค ฮยอนอูก็เดินมาฉุดน้องสาวของเขาแล้วเดินออกไป
“ตายแล้ว!!! เจ้าปาร์ค ฮยอนอูเล่นงานนายตายแน่!!! แล้วทำไมฮานึลที่เอาหน้ามามุด... อ่อ... เออ... ไอ้นั่นของนายล่ะ” คิม มินแจพูด ผมรอบถอนหายใจยาวๆ สองสามีภรรยาหางานให้ผมแต่เช้าเลยนะเนี้ย คิดได้อย่างนั้นผมก็เดินไปหยิบโฟมโกนหนวดเจ้าปัญหาโยนให้เพื่อนก่อนที่จะเดินตามสองพี่น้องไปที่ห้อง ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นที่ห้องของปาร์ค ฮานึล พอผมเดินไปถึงหน้าประตูไม่ต้องเดินเข้าไปผมก็ได้ยินเสียงที่เล็ดรอดออกมา
“พี่ชายเข้าใจผิดนะคะ!!!” คนตัวเล็กพูด
“เธอเป็นผู้หญิงนะไปนอนตักทำท่าแบบนั้นที่ห้องผู้ชายได้ยังไง!!! ไปเก็บของ... มันเกินที่พี่ตั้งขอบเขตเอาไว้แล้ว พี่จะส่งเธอกลับอเมริกา!!!” ได้ยินดังนั้นผมก็ถือวิสาสะเปิดประตูห้องเข้าไป
“ฉันผิดเองฮยอนอู... มีอะไรคุยกันได้” ผมพูด ปาร์ค ฮยอนอูจับต้นแขนคนตัวเล็กเอาไว้แน่น ดูท่าทางเธอจะเจ็บไม่เบา ผมเดินเข้าไปแกะมือของปาร์ค ฮยอนอูออก
“ฉันไว้ใจนายว่านายคงไม่ทำอะไรน้องสาวฉัน นายไม่ผิดหรอกคนที่ผิดคือยัยเด็กคนนี้ เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป” ปาร์ค ฮยอนอูพูดก่อนที่จะหยิบกระเป๋าของน้องสาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า
“จะให้ฉันทำยังไงนายถึงใจเย็นลงได้” ผมพูดก่อนที่จะผลักกระเป๋าเสื้อผ้าออกห่างจากมือของปาร์ค ฮยอนอู
“นายไม่ต้องห่วง... ฉันเข้าใจสถานะการณ์ดี นายไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอก” ปาร์ค ฮยอนอูพูดก่อนที่จะหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก “จะไปอยู่กับคุณลุงคุณป้าที่บ้านพี่หรือจะกลับอเมริกา”
“พี่ชาย... ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก... นะคะ” คนตัวเล็กพูด
“เรื่องนี้ฉันผิดจริงๆ ฉันเป็นคนลากน้องสาวนายไปที่ห้องฉันเองแหละ เรื่องนี้ฉันรับผิดชอบเอง นายจะให้ฉันทำยังไง ฉันจะรับผิดชอบ” ผมพูด
“เฮ้ออออ เอาล่ะๆ เข้าใจแล้วๆ นายก็ไม่ควรทำแบบนี้เข้าใจไหมจุนโฮ คราวนี้ฉันยกให้ครั้งหนึ่งก็แล้วกัน ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับน้องของฉัน ทำอะไรให้มีขอบเขตบ้าง” ปาร์ค ฮยอนอูพูดแล้วเดินออกไป ทงผมและคนตัวเล็กต่างก็ถอนหายใจก่อนที่จะนอนลงบนที่นอนพร้อมกัน
“เกือบไปแล้ว...” คนตัวเล็กพูด
“นั่นน่ะสิ... พี่ก็น่าจะปลุกเธอตั้งแต่เมื่อคืน”
“ถ้าเกิดว่า... พี่ชายบอกให้เราแต่งงานกันพี่จะทำอย่างไรคะ” คนตัวเล็กถามก่อนที่จะซบลงที่ไหล่ของผม
“ไม่รู้สิ... พี่ตอบไม่ได้... เพราะคำคำนี้มันไม่เคยอยู่ในหัวของพี่เลย” ผมตอบไปตามความรู้สึกของตัวเองก่อนที่จะหันไปมองหน้าคนตัวเล็ก เธอยิ้มออกมาน้อยๆ
“ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันจะผิดหวังมากถ้าพี่บอกว่าจะแต่งงานกับฉัน ทั้งๆที่พี่ไม่ได้รักฉัน” เธอพูดก่อนที่จะหันมามองหน้าผม
“ถ้าพี่จะต้องแต่งงานก็คงต้องแต่งงานเพราะคุณแม่เป็นคนจัดการ ในหัวใจของพี่ก็คงว่างเปล่า... ไม่มีอะไรเลยนอกจากการร้องเพลง...” ผมพูด
“แล้วพี่จีวอนล่ะคะ” คนตัวเล็กถามทำตาใสแจ๋วใส่ผม
“จีวอนเป็นเพียงผู้หญิงที่พี่คิดว่าเธอน่าสงสารที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ พี่อยากให้น้องสาวของพี่มีความสุข”
“อ่อ... ใช่เรื่องที่พี่มินแจความจำเสื่อมหรือเปล่าคะ” ผมพยักหน้าปาร์ค ฮยอนอูคงจะพูดอะไรๆ ให้เธอได้เข้าใจไปแล้ว “ค่อยโล่งอกหน่อย” เธอพูดก่อนที่จะเข้ามากอดแขนผม
“อะไร... ปล่อยนะเดี๋ยวพี่ชายเธอมาเห็นอีก” ผมพูดแต่ก็ไม่ได้ผลักเธอออกเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ผลักเธอออก หรือผมจะชินแล้วก็ได้
“อย่าเพิ่งไปรักใครนะคะ อย่าเพิ่งแต่งงานกับใคร...” พูดแค่นั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน “พี่จุนโฮกลับห้องไปเถอะค่ะ วันนี้เรามีซ้อมใหญ่กันอีกไม่กี่วันเราต้องเดินทางไปสิงคโปร์กันแล้ว”
“ก็ได้ๆ” ผมพูดก่อนที่จะเดินกลับห้องมาจัดการกับตัวเอง
มาแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาา ขอโทษรีดเดอร์ที่รออ่านกันนะ
หลังจากนี้ก็จะอัพเรื่อยๆ นะคะ ไม่ให้ต้องได้รอกันนานๆแน่นอนค่ะ
วันนี้จะอัพให้สองตอนเลย^^
ขอให้มีความสุขกับการอ่านกันนะคะ
ความคิดเห็น